ျခင္ႏွင့္လူမိုက္

              

- အရွင္ပညာသိရီ (မြန္ေက်ာင္းဆရာေတာ္)

ျခင္သည္ လူမိုက္၏အမူအက်င့္ႏွင့္တူ၏။
လူမိုက္သည္ အစအဦးမွာ ေျခကိုဖက္သကဲ့သို႔
ျခင္လည္း ပထမတြင္ ေျခေပၚ၌ နားေလ၏။

လူမိုက္သည္ ေနာက္ကြယ္ရာ၌ မေကာင္းမႈကို ျပဳတတ္သကဲ့သို႔ ...
ျခင္လည္း ေနာက္ေက်ာကိုကိုက္ တတ္ေလ၏။

လူမိုက္သည္ နားအနီး၌ လိုခ်င္ေသာအရာကို ေျပာဆိုသကဲ့သို႔
ျခင္လည္း နားအနီးတြင္ အသံျမည္ တတ္ေလ၏။

လူမိုက္သည္ အေပါက္(အခြင့္အလမ္း)ေတြ႕လွ်င္ မေကာင္းမႈျပဳတတ္သကဲ့သို႔ ...
ျခင္သည္ လည္း ေမြးညင္းေပါက္ေတြ႕လွ်င္ အေပါက္ထဲဝင္ၿပီး ကိုက္တတ္ေလ၏။

စာေရးသူငယ္စဥ္ စာသင္သားဘဝ စာဖတ္ ဝါ သနာအလြန္ပါ၏။ ပံုျပင္မ်ားလည္းပါ၏။

ထိုအထဲတြင္ ေက်ာင္းကန္အနီးမွ ပံုျပင္မ်ားကို သေဘာက်ပါသည္။ ယခုအခါ ထိုစာအုပ္ကို ရွာမရ ခဲ့ေပ၊ အခ်ဳိ႕ပံုျပင္မ်ားဆိုလွ်င္ အမွတ္ရဆဲရွိေပ၏။ ရယ္စရာ၊ သင္ခန္းစာယူစရာ၊ အတုယူစရာ၊ မွတ္သား စရာမ်ားစြာအနက္ အသိဥာဏ္ပညာနည္းက ပ်က္စီး တတ္ပံုကို မွတ္မိေနဆဲ ပံုျပင္တစ္ခုအား တင္ျပလိုပါ သည္။

ေက်းရြာတစ္ရြာ၌ ဆရာေတာ္ကို အနီးကပ္ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ေနေသာ ကပၸိယအား တစ္ေန႔ဆရာေတာ္ အတြက္ ဖြတ္သားဟင္းလွဴလိုက္ေလ၏။ ကပၸိယလည္း ဆရာေတာ္အား ဖြတ္သားဟင္းအားေျပာ၍ ကပ္ေလ ၏။

အသားကပင္ေကာင္းသလား၊ ဟင္းခ်က္သူကပင္ ေကာင္း၍လားမသိ ဆရာေတာ္လည္း ဘုဥ္းေပးေကာင္း ေကာင္းႏွင့္ဘုဥ္းေပးလိုက္တာ ကပၸိယအတြက္ပင္မက်န္ ျဖစ္သြားေလ၏။

ကပၸိယလည္း မိမိအလွည့္က် မစား ဖူး၍ စားခ်င္ေနေသာ ဖြတ္သားဟင္းအားၾကည့္ရာ မေတြ႕သျဖင့္ စိတ္ထဲ၌ မေက်မနပ္ျဖစ္ကာ ေနာက္ တစ္ခါ ဖြတ္သားဟင္းရရင္ မကပ္ေတာ့ဘူးဟု စိတ္ ထဲ၌ ေတြးထားေလ၏။

တစ္ေန႔ ဆရာဘုန္းႀကီးသည္ ညေနခ်မ္းအခါ၌ စႀကႍေလွ်ာက္ေနစဥ္ ဖြတ္တစ္ေကာင္သည္ မန္က်ည္း ပင္ေပၚသို႔ တက္သြားေလ၏။

ဆရာဘုန္းႀကီးလည္း အနီးရွိ ကပၸိယအားေခၚကာ မန္က်ည္းကိုင္းအား ေရ ခိုင္းေလ၏။ ကပၸိယမွလည္း ေရတြက္ရာ ကိုးကိုင္းရွိသ ျဖင့္ ကိုးကိုင္းပါဘုရားဟု ေလွ်ာက္ထားရာ သံုးႀကိမ္ တိုင္တိုင္ ျပန္ေရခိုင္းပါမွ ဖြတ္ကိုျမင္ေတြ႕၍ ေၾသာ္ ဒါ ေၾကာင့္ကိုးဟု သေဘာေပါက္ေလ၏။

ဒါႏွင့္ ဆရာ ဘုန္းႀကီးလည္း ကပၸိယအား ''ေအးေအး သတၱဝါေတြ ကို သတ္လား ဘာလားလုပ္မေနနဲ႔ၾကားလား''ဟု ေျပာ ကာ ေက်ာင္းေပၚသို႔ တက္သြားေလ၏။

ကပၸိယလည္း ၄င္းဖြတ္အား လုပ္သင့္သည္မ်ားကိုျပဳလုပ္၍ ခ်က္ျပဳတ္ ရာ အလြန္ေမႊးသျဖင့္ စားခ်င္စိတ္ျဖစ္ကာ တစ္ခါက မိမိအတြက္ ဖြတ္သားဟင္း မခ်န္ထားသည္ကို သတိ ရ၍အကုန္စားပစ္ေလ၏။

စားၿပီးခါမွ နံနက္က် ဆရာ ဘုန္းႀကီးအား မည္သို႔ေျဖရွင္းရမည္ကိုစဥ္းစားရာ အ ႀကံရသျဖင့္ ေတြ႕သမွ် ျခင္တို႔အားဖမ္း၍ အိုးထဲထည့္ ကာအုပ္ထားေလ၏။ နံနက္ အ႐ုဏ္ဆြမ္းဘုဥ္းေပးခ်ိန္ ဖြတ္သားဟင္းကပ္ရန္ ကပၸိယသည္ ဟင္းအိုးအား ခပ္ တည္တည္ျဖင့္ မ,လာေလ၏။

အနီးေရာက္သည္ႏွင့္ ကပ္မည္အျပဳ အိုးကိုဖြင့္ရာ ျခင္တို႔သည္ပ်ံသန္းၾက၍ အိုးထဲ၌ ဘာဟင္းမွမရွိသည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။

''ကပၸိယႀကီး ဟင္းေတြဘယ္ေရာက္ကုန္လဲ''။

''မွန္ပါ တပည့္ေတာ္ ညက ေသခ်ာခ်က္ၿပီးထား ခဲ့တာပါဘုရား ဧကႏၲ ဖြတ္သားဟင္းေတြကို ေစာ ေစာက ျခင္ေတြ စားပစ္တာျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ဘုရား''ဟု ေလွ်ာက္ထားေလ၏။

ဆရာဘုန္းႀကီးသည္လည္း အေတြးအေခၚဥာဏ္ ပညာနည္း႐ံုမက ရသတဏွာ၏ ေစစားရာသို႔လိုက္မိ သည္ျဖစ္ရာ ဘုန္းႀကီးဘုဥ္းမယ့္ဟင္းကိုမ်ား ဒီျခင္ေတြ စားရမလားဟုေျပာကာ ကပၸိယႀကီးအား ဒီျခင္ေတြကို ေတြ႕တာႏွင့္ ဆံုးမေစဟုခိုင္းေလ၏။

တစ္ေန႔ ဆရာဘုန္း ႀကီးနဖူး၌ ျခင္သည္ ေသြးစုပ္ေနေလ၏။ သူ၏ဖြတ္ သားမ်ားကို စားေသာျခင္အား စိတ္ဆိုးသည္ျဖစ္၍ အနီးရွိ ကပၸိယႀကီးအား ဆံုးမေစရန္ ''ဟဲ့ ကပၸိယ ငါ့ နဖူးမွာ ..ျခင္. ျခင္..''ဟု ေျပာရာ ကပၸိယလည္း ဘာမေျပာညာမေျပာႏွင့္ အနီးရွိ ေၾကးစည္႐ိုက္ေသာ တုတ္ကိုယူကာ ႐ိုက္ခ်လိုက္ေလ၏။

ႀကီးမားေသာေၾကး စည္တုတ္၏ေလအဟုန္ျဖင့္ ျခင္သည္ပ်ံသြားၿပီး ေၾကး စည္တုတ္ျဖင့္ အ႐ိုက္ခံရေသာဆရာဘုန္းႀကီးမွာ မူး ေမ့သြားေလေတာ့၏။

သင္ခန္းစာယူဖြယ္ေကာင္းေပ၏။

မိမိစားသည့္ရသတဏွာေပၚ၌ အျခားသူမ်ားစား ရမည္လားဟု ေလာဘေပၚ၌ ေဒါသဆင့္ ေဒါသေပၚ ၌ ဒီေဒါသဟာလည္းျဖစ္ၿပီးပ်က္တာပဲဟု မေတြးေတာ မဆင္ျခင္ႏိုင္ေတာ့ ေမာဟျဖစ္ျပန္၊ ၄င္းေမာဟေပၚ၌ ငါတတ္ၿပီး ငါ့ကိုလုပ္ထားတာေတြ႕မည္ဟု အခဲမေက် ႏိုင္သည့္အတြက္ ေလာဘမွေဒါသ၊ ေဒါသမွေမာဟ၊ ေမာဟမွဒုကၡျဖစ္သြားသည္ကို သင္ခန္းစာယူသင့္ေပ သည္။

တဏွာ၏ေၾကာက္စရာေကာင္းပံုႏွင့္ ေသြးသား အရင္းပင္ျဖစ္ေစ အသိဥာဏ္နည္းၿပီး မိုက္မဲေသာ တပည့္၊ သားသမီးႏွင့္ေနရလွ်င္ ပ်က္စီးတတ္ပံုကို အထက္ ပါ ပံုျပင္ကမီးေမာင္းထိုးျပသလို ဗုဒၶလက္ထက္ေတာ္ အခါကလည္း ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္တကယ္ရွိခဲ့ဖူး၏။

ငါးရာငါးဆယ္ဇာတ္ဝတၴဳ၊ အတၱကာမဝဂ္၊ မကသ ဇာတ္၌ ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးသည္ မဂဓတိုင္း၊ တစ္ခုေသာ ပစၥႏၲရစ္ရြာကေလးမွာ အသိဥာဏ္နည္း ၿပီး မွက္ျခင္တို႔ကိုစစ္တိုက္ေသာလူမိုက္မ်ားကို အ ေၾကာင္းျပဳၿပီး ေဟာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ဗာရာဏသီျပည္၌ ျဗဟၼဒတ္မင္းအုပ္ခ်ဳပ္စဥ္အခါ ကျဖစ္သည္။ ဘုရားအေလာင္းသည္ ကုန္ေရာင္း/ကုန္ ဝယ္ျဖင့္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ျပဳေနေလ၏။

တစ္ ေန႔ ကာသိတိုင္းမွ မထင္ရွားေသာ ရြာေလးတစ္ရြာသို႔ ေရာက္သြားေလရာ ခရီးပန္းသျဖင့္ ဇရပ္တစ္ခု၌အပန္း ေျဖေနစဥ္ မထင္မွတ္စရာ အေၾကာင္းတစ္ခုကို ျမင္ရ ေလ၏။ ထိုအေၾကာင္းကားအျခားမဟုတ္။ ဘုရားအ ေလာင္း ေရာက္ေနေသာရြာသည္ တစ္ရြာလံုး လက္ သမားပညာရပ္ျဖင့္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းျပဳ၏။

သား အဖႏွစ္ေယာက္လည္း ခုတ္လွဲထားေသာသစ္ကို ေျဖာင့္ တန္းေခ်ာေမြ႕ေစရန္ႏွင့္ လိုခ်င္ေသာ အေနအထားသို႔ ေရာက္ရန္ သစ္ကိုေရြ၏။

ဖခင္ျဖစ္သူမွ သစ္ကိုေရြေန စဥ္ တစ္ေကာင္ေသာ မွက္ျခင္သည္ ေျပာင္ေနေသာ ဦးေခါင္းေပၚ၌နား၍ ႏႈတ္သီးဖ်ားျဖင့္ထိုးကာ ေသြးကို စုပ္ယူေလ ၏။

ဖခင္ျဖစ္သူသည္ လက္မအားသည္ ျဖစ္၍ အနီးရွိသားျဖစ္သူအား ''သားအေဖ့ေခါင္းမွာ မွက္ျခင္ကိုက္ေနတယ္ ေမာင္းေပး႐ိုက္ေပးစမ္းပါ'' လို႔ ေျပာလိုက္ရာ သားျဖစ္သူလည္း အေဖျဖစ္သူအား ဒီမွက္ျခင္သည္ ကိုက္ရမလားဟုေဒါသျဖစ္ကာ ''အ ေဖ ခဏေစာင့္''ဆို၍ အနားရွိပုဆိန္ကိုယူ၍ ဖခင္ ေခါင္းေပၚ၌ ကိုက္ေနေသာ မွက္ျခင္အား ခုတ္သတ္ ေလ၏။

မွက္ျခင္ေသမေသေတာ့မသိ၊ အသိဥာဏ္ပညာ နည္းပါးေသာ သား၏လက္ခ်က္ျဖင့္ ဖခင္သည္ ဦးေခါင္း ႏွစ္ျခမ္းကဲြ၍ ေသရေလ၏။

ဘုရားအေလာင္းသည္ ထိုသားအဖႏွစ္ေယာက္၏ အျဖစ္အပ်က္ကိုၾကည့္ ကာ အေတြးအေခၚဒႆနတစ္ခု ရသြားေလ၏။

ေသေယ်ာ အမိေတၱာ မတိယာ ဥေပေတာ၊
နေတြဝ မိေတၱာ မတိဝိပၸဟီေနာ။ မကသံ ဝမိႆႏိၲ ဧဠမူေဂါ၊ ပုေတၱာ ပိတု အဗိၻဒါ ဥတၱမဂႍ။

မတိယာ၊ ပညာႏွင့္။
ဥေပေတာ၊ ျပည့္စံုေသာ။
အမိေတၱာ၊ ရန္သူသည္။
ေသေယ်ာ၊ ျမတ္ေသး၏။
မတိ ဝိပၸဟီေနာ၊ ပညာမွကင္းေသာ။
မိေတၱာ၊ အေဆြခင္ပြန္း သည္
နေတြဝေသေယ်ာ၊ မျမတ္သည္သာလွ်င္တည္။
ဧဠမူေဂါ၊ တံေတြးယိုေသာ ခံတြင္းရွိေသာ သူမိုက္သည္။
ပုေတၱာ၊ သားျဖစ္လ်က္လည္း။
မကသံ၊ မွတ္ျခင္ကို။
ဝမိႆံ၊ သတ္အံ့။
ဣတိ၊ ဤသို႔ႏွလံုးသြင္း ၍။
ပိတု၊ အဖ၏
ဥတၱမဂႍ၊ ဦးေခါင္းကို
အဗိၻဒါ၊ ႏွစ္စိတ္ခြဲ၏။

ရန္သူပင္ျဖစ္ပါေစ အသိဥာဏ္ပညာအေတြး အေခၚရွိလွ်င္ ျမတ္၏။

ေပါင္းသင္းထိုက္၏။ အေသြး အသား၊ မိတ္ေဆြပင္ျဖစ္ပါေစ အသိဥာဏ္ပညာ အ ေတြးအေခၚ မရွိလွ်င္ မျမတ္ မေပါင္းသင္းထိုက္။

ထိုစကားသည္အမွန္ပင္ျဖစ္ေပ၏။ အသိဥာဏ္ ပညာ အေတြးအေခၚရွိေသာ ရန္သူသည္ လူသတ္မႈ ပုဒ္မကိုေၾကာက္၍ မိမိအားသတ္မည္မဟုတ္ေပ။ ထို ေၾကာင့္ စာဖတ္သူတို႔သည္လည္း အသိဥာဏ္ပညာအ ေတြးအေခၚႏွင့္ ျပည့္စံုေအာင္ စာဖတ္ၾကပါဟု တိုက္ တြန္းရင္း သူတစ္ပါးအေတြး သူတစ္ပါးအေျပာေအာက္ မွာ မိမိဘဝကိုမက်႐ႈံးၾကပါေစနဲ႔ဟု ဆႏၵျပဳရင္း..။

#TheYangonTimes

 

https://www.facebook.com/yangonmediagroup/photos/a.335477406471186.83922.3341