ဟိုေရွးတုန္းက ရဟန္းေတာ္အပါးသံုးဆယ္ဟာ ေတာအုပ္တစ္ခုအတြင္း ၀ါတြင္းသံုးလ တရားအားထုတ္ဖို႔ သီတင္းသံုုး ၀ါဆိုၾကသတဲ့။ ေတာက အလြန္နက္ေတာ့ က်ားေတြကလည္း ေပါသတဲ့။ အဲဒီအထဲက က်ားဆိုးတစ္ေကာင္ဟာ သစ္ပင္ရင္းမွာ တရားပြားမ်ားေနၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြကို တစ္ညလွ်င္ တစ္ပါး တစ္ပါး ဆြဲဆြဲ ယူသြားသတဲ့။
ဒါေပမယ့္ က်ားဆြဲခံရတဲ့အခါ ရဟန္းေတာ္ေတြက သတိပ႒ာန္တရား အားထုတ္ေနတဲ့ရဟန္းလည္းျဖစ္၊သူေတာ္ေကာင္းစိတ္ရွိတဲ့သူ
ဒီလိုနဲ႔ ရက္အတန္ၾကာတဲ့အခါ ရဟန္းေတြ ေလ်ာ့နည္းေနတာ သိရေတာ့ စံုစမ္းစစ္ေဆးၾကတဲ့အခါ၊က်ား
“အရွင္ဘုရားတို႔ ဒီေတာထဲမွာ က်ားဆိုးတစ္ေကာင္ ရွိေနၿပီ၊ အရွင္ဘုရားတို႔ ညအခါ တရားအားထုတ္ေနတုန္း က်ားဆြဲ ခံရရင္ျဖင့္ ညီေတာ္ေနာင္ေတာ္မ်ားကို အသိေပးပါ။ တပည့္ေတာ္တို႔မွာ တာ၀န္ရွိပါတယ္” လို႔ ကတိက၀တ္ ထားၾကသတဲ့။
အဲဒီေန႔ ညပိုင္းေရာက္တဲ့အခါ လာေနၾက က်ားႀကီးက လာၿပီး ေတာအုပ္အစြန္မွာ တရားရွဳမွတ္ေနတဲ့ ရဟန္းေတာ္ကို ဆြဲပါေလေရာ။ အဲဒီအခါ သတိပ႒ာန္တရား ပြားမ်ားေနတဲ့ ရဟန္းေတာ္က ဣေျႏၵပ်က္စိတ္ ေခ်ာက္ခ်ားမႈမရွိဘဲ “သံဃာ့ အစည္းအေ၀းမွာ ကတိေပးထားေလေတာ့ ငါ က်ားဆြဲခံရတာကို အသိမေပးလို႔ရွိရင္ျဖင့္ညီေတ
“က်ားဆြဲ ခံရၿပီ” ဆိုတဲ့ အသံ ၾကားလိုက္ရတယ္ဆိုရင္ပဲ ေနရာအသီးသီးက တရားရွဳမွတ္ေနတဲ့ အရွင္ျမတ္ေတြအားလံုး မီးတုတ္ကိုယ္စီနဲ႔ ေျပးလာၾကပါတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း “ေဟ့…က်ားႀကီး လႊတ္ေပးကြ၊ သူေတာ္ေကာင္းကို မႏွိပ္စက္ေကာင္းဘူး” လို႔ ေအာ္ဟစ္ၿပီး တုတ္မ်ား၊ ခဲမ်ားနဲ႔ ေျခာက္လွန္႔ပစ္ခတ္ၾကသတဲ့။
ဒါေပမယ့္ က်ားႀကီးက အေၾကာက္အလန္႔ မရွိဘဲ၊ ေၾကာင္က ၾကြက္ကေလး ဆြဲသြားသလို ရဟန္းေတာ္မ်ား ေရွ႕ေမွာက္မွာပင္ ရဟန္းေတာ္ကို ပါးစပ္ျဖင့္ ကိုက္ခ်ီၿပီး ဆြဲေျပးပါတယ္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားက ေနာက္ကလိုက္၊ က်ားက ေရွ႕ကေျပးနဲ႔ ေရွ႕နားေရာက္ေတာ့အလြန္နက္တဲ
အဲဒီေတာ့ ရဟန္းေတာ္ေတြက “အေျခအေနကေတာ့ ဘယ္လို႔မွ် မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ တို႔တတ္ႏိုင္တဲ့ နည္းနဲ႔ပဲ ကူညီရေတာ့မယ္” ဆိုၿပီး က်ားပါးစပ္ထဲက ရဟန္းေတာ္အတြက္ တရားလက္ေဆာင္ ေပးလိုက္ၾကတယ္။ တရားလက္ေဆာင္ ေပးတယ္ဆိုတာ သတိေပးတာကို ေျပာတာပါ။
သတိဟာ သာသနာေတာ္ရဲ႕ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ လက္ေဆာင္တစ္ခုပါပဲ။ ဟိုဘက္ကမ္းပါးထိပ္ ေရာက္သြားတဲ့ က်ားႀကီးဟာ သူ႔ေနာက္က ရဟန္းေတာ္ေတြ ဆက္ၿပီး မလိုက္ႏိုင္ေတာ့တာ သိလို႔၊ ပါးစပ္ထဲက ရဟန္းေတာ္ကို ေျမႀကီးေပၚ ခ်လိုက္ပါတယ္။ ရဟန္းေတာ္မွာလည္း က်ားခဲတဲ့ ဒဏ္ရာနဲ႔ ေမ်ာ့ေမ်ာ့ပဲက်န္ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ကေလးမွာပဲ ဒီဘက္က လိုက္လာတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြက ဟိုဘက္ကမ္းပါးမွာ ရွိေနတဲ့ က်ားလက္ထဲ ေရာက္ေနတဲ့ ရဟန္းကို---
“အရွင္ဘုရား၊ အရွင္ဘုရား ယခုေတြ႕ေနတဲ့ ဆင္းရဲဒုကၡအ၀၀ဟာ က်ားႀကီးက ႏွိမ္စက္တာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ခႏၶာႀကီးက ႏွိပ္စက္တာပါ။ တကယ္ဆိုရင္ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ေနတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ တရားလက္မလြတ္ပါေစနဲ႔၊ က်ားကိုလည္း စိတ္မဆိုးမိပါေစနဲ႔၊ မိမိခႏၶာကိုယ္မွာ ရွဳမွတ္ၿမဲ တရားအလုပ္ကိုသာ ဆက္လုပ္ေတာ္မူပါ။ မိမိ အားထုတ္ေနဆဲ တရားရဲ႕ စြမ္းရည္ဆိုတာ အခုလို ျပင္းထန္တဲ့ ေလာကဓံနဲ႔ ေတြ႕ရတဲ့အခါ အစြမ္းျပစၿမဲပါ၊ အရွင္ဘုရားအတြက္ တရားစြမ္းရည္ စမ္းသပ္ဖို႔ အခြင့္ေကာင္းႀကီးပါ၊ ဒါေၾကာင့္ ခႏၶာက ႏွိပ္စက္ေနတဲ့ သေဘာေတြကို ျမင္ေအာင္ ၾကည့္ၿပီးေတာ့ အပၸမာဒသတိကိုသာစိတ္အစဥ္မွာယ
လို႔ တရားလက္ေဆာင္ ေပးျခင္းဆိုတဲ့ မိမိတို႔ တတ္ႏိုင္တဲ့ အကူအညီ ေပးၿပီး ျပန္လွည့္သြားၾကပါသတဲ့။
ဟိုဘက္ကမ္းပါးထိပ္က က်ားဆြဲခံရတဲ့ ရဟန္းကလည္း တရားႏွလံုးသြင္း မပ်က္ဘူးတဲ့၊ က်ားႀကီးကလည္း သူ႔ေနာက္က လိုက္လာတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြ လက္ေလွ်ာ့ၿပီး ျပန္သြားတဲ့အခါ ေျမႀကီးေပၚ ခဏခ်ထားတဲ့ ရဟန္းေတာ္ကို စၿပီး စားပါေလေရာ။သားေကာင္ကို စားတဲ့ေနရာမွာ က်ားနဲ႔ ေၾကာင္ မတူပါဘူး၊ ေၾကာင္မ်ားက ေခါင္းဘက္က စၿပီးေတာ့ စားေပမယ့္ က်ားကေတာ့ ေျခေထာက္က စၿပီးေတာ့ စားတယ္လို႔ ဆိုတယ္။
ဒါေၾကာင့္သူ႔လက္ထဲ ေရာက္ေနတဲ့ရဟန္းေတာ္ကို ေအးေအးေဆးေဆး ေျခေထာက္က စၿပီး စားေတာ့တာပါပဲ၊ အဲဒီအခါ ရဟန္းေတာ္ကလည္း “ငါ့ေျခေထာက္ကို က်ားႀကီး စားေနတယ္” လို႔ မသံုးသပ္ဘဲ ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ ႏွိပ္စက္မႈပဲလို႔ ခႏၶာဘက္ကို စိတ္ဦးလွည့္ၿပီးေတာ့ အရွင္လတ္လတ္ က်ားစားခံရလို႔ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ေ၀ဒနာကို သတိနဲ႔စိုက္ၿပီး ရွဳမွတ္ေနပါသတဲ့။
သတိဆိုတာ အတိတ္နဲ႔ အနာဂတ္တို႔ရဲ႕ ျဖားေယာင္းမႈက လြတ္ၿပီး ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္မွာပဲ ရွိေနတာမို႔ ေ၀ဒနာကို သည္းခံ ရွဳမွတ္ေနရင္း ၀ိပႆနာဥာဏ္အစြမ္းေၾကာင့္ အနိစၥ-ဒုကၡ-အနတၱ လကၡာေရးသံုးပါး ျပတ္ျပတ္သားသား ထင္ျမင္လာၿပီး၊ က်ားႀကီးက ေျခဖ်ားကစၿပီး စားလိုက္တာ ေျခမ်က္စိလည္း ကုန္ေရာ၊ က်ားစားခံရတဲ့ ရဟန္းေတာ္က ေသာတာပန္ ျဖစ္သြားတယ္။
ေနာက္ က်ားႀကီး ဆက္စားလို႔ ဒူးဆစ္ေလာက္လည္း ကုန္သြားေရာ ရဟန္းေတာ္က သကဒါဂါမ္ျဖစ္၊ ေနာက္ က်ားႀကီးက ဆက္စားလို႔ ခ်က္ေလာက္လည္း ကုန္သြားေရာ ရဟန္းေတာ္က အနာဂါမ္ျဖစ္လို႔။
က်ားႀကီးက ရဟန္းေတာ္ကို စားတယ္၊ ရဟန္းေတာ္က ကိေလသာကို စားတယ္။
“ဟယ္-က်ားၾကီး၊ မင္းကပဲ ငါ့ကို ကုန္ေအာင္ စားႏိုင္မလား၊ ငါကပဲ ကိေလသာကို ကုန္ေအာင္ စားႏိုင္မလား၊ အစား ၿပိဳင္ၾကတာေပါ့ကြာ”
လို႔ မေျပာေသာ္လည္း ေျပာသကဲ့သို႔ အျပိဳင္အဆိုင္ အားထုတ္လိုက္တာ က်ားႀကီးက စားလိုက္တာ ႏွလံုးသားနားကိုလည္း ေရာက္ေရာ ရဟန္းေတာ္ကလည္း ကိေလသာအားလံုး ကုန္ခန္းၿပီး ရဟႏၱာျဖစ္ေတာ္မူပါတယ္။ က်ားႀကီးက ႏွလံုးသားကိုလည္း စားလိုက္ေရာ ရဟန္းေတာ္သည္ ပရိနိဗၺာန္ စံသြားေတာ္မူပါတယ္။
တိပိဋကဓရ၊ ဓမၼဘ႑ဂါရိက
ေယာ ဆရာေတာ္ႀကီး
ဤဓမၼပံုျပင္ျဖင့္ (ေယာ) ဆရာေတာ္က---
“အဆိုးေလာကဓံေတြဆိုတာ စိတ္ကို နီရဲလုနီးပါး ပူလာေအာင္ မီးဖုတ္ေပးလိုက္တဲ့ သေဘာပဲ။
အဲဒီလို အခါမ်ိဳးမွာ ေလာကဓံဆင္းရဲ အပူမီးထဲက မိမိစိတ္ကေလးကို အပၸမာဒသတိ=ၫွပ္နဲ႔ ဆြဲယူလိုက္ဖို႔ လိုပါတယ္။
ၿပီးရင္ သဒၶါတရား=ေရေအးနဲ႔ ေလာင္းေပး၊ ေယာနိေသာမနသိကာရ=တူနဲ႔ ထုေပးၿပီး ဘာ၀နာပံုစံ ေပၚလာေအာင္ အသိဉာဏ္ကေလးနဲ႔ ဦးစီးမႈ ေပးလိုက္ရင္ က်ားပါးစပ္ထဲ ေရာက္ေနတဲ့ ရဟန္းေတာ္မွ ဘာ၀နာအင္အားေတြ ေပၚလာၿပီး ရဟႏၱာ ျဖစ္ရေသးတယ္၊ က်ားစားခံရတဲ့ ေ၀ဒနာဆိုးႀကီးကိုေတာင္မွ သတိနဲ႔ ေတာ္လွန္ႏိုင္ေသးတယ္ဆိုရင္ ဒီ့ျပင္ ေလာကဓံေတြနဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခါ သတိရဲ႕စြမ္းအားဟာ ဘယ္ေလာက္ အားကိုးႏိုင္တယ္ဆိုတာ
သတိျပဳမိဖို႔နဲ႔---
ေလာကႀကီးအေနနဲ႔ ၾကည့္ရင္ က်ားကိုက္ခံရတာဟာ ျပႆဒါးေပါ့၊ ၿဂိဳလ္ဆိုး ၀င္တာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ သတိတရား လက္ကိုင္ထားလိုက္တာနဲ႔ က်ားကိုက္ခံရေပမယ့္ ရဟႏၱာအထိ ျဖစ္ရတယ္ဆိုေတာ့ ရက္ရာဇာေပါ့၊ က့ေကာင္းတာေပါ့။
ေလာကႀကီးအေနနဲ႔ ၾကည့္ရင္ က်ားကိုက္ခံရတာဟာ ျပႆဒါးေပါ့၊ ၿဂိဳလ္ဆိုး ၀င္တာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ သတိတရား လက္ကိုင္ထားလိုက္တာနဲ႔ က်ားကိုက္ခံရေပမယ့္ ရဟႏၱာအထိ ျဖစ္ရတယ္ဆိုေတာ့ ရက္ရာဇာေပါ့၊ က့ေကာင္းတာေပါ့။
လိႈင္ တိုး
ဒါေၾကာင့္ သတိဟာ အဆိုးထဲမွ အေကာင္း ျဖစ္လာေအာင္၊ အရွဳံးထဲမွ အျမတ္ေပၚလာေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္တဲ့ အံ့ၾသဖြယ္တရား၊ လူ၊ နတ္၊ နိဗၺာန္ သံုးတန္ေသာ ခ်မ္းသာကို အခ်ိန္မေရြး ေနရာမေရြး ရေစႏိုင္တဲ့ တရားတစ္ခု ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို သတိျပဳမိဖို႔ လိုအပ္ေၾကာင္း ေျပာျပလိုရင္း ျဖစ္ပါတယ္။
စာရႈသူမ်ားလည္း သတိမေမ့ ခ်မ္းသာေတြ႕ႏိုင္သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစ။
ေတာ္၀င္ႏြယ္ (ဓမၼပံုျပင္မ်ား)
No comments:
Post a Comment