တစ္ခါေတာ့ ဘုရားရွင္ဟာ ရက္ကန္းသည္မ်ားရွိတဲ့ ရြာတစ္ရြာကို
ဆြမ္းခံၾကြပါတယ္။ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက တစ္ရြာလံုးသာႏွံ႕သြားတယ္။ ဘုရားရွင္ကို
ဆြမ္းေလာင္းသူတစ္ေယာက္မွ မရွိတာပါဘဲ။ ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီလုိျဖစ္ရတယ္ဆုိတာ
ရြာကအထြက္က်မွ သိရပါတယ္။ ရြာကအထြက္မွာ မာရ္နတ္ၾကီးက ဘုရားရွင္ကို
သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္ပါတယ္။ဒီရြာသားေတြရဲ႕စိတ္ကို ငါလွည့္စားထားလုိက္တာ သင္ ယေန႔ ဆြမ္းမစားရေတာ့ဘူး မဟုတ္လားတဲ့၊ မာရ္နတ္ရဲ႕လက္ခ်က္ပါ။ ဒီေနရာမွာ အ႒ကထာဆရာက ေစာဒကတက္ျပပါတယ္။ သဗၺညဳတဉာဏ္ဟာ အလံုးစံု သိတယ္ဆုိျပီး ဒီရြာ ဆြမ္းခံၾကြရင္ မာရ္နတ္လွည့္စားလုိ႔ ငါဆြမ္းရမွာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ ဘုရားရွင္က မသိဘူးလားတဲ့ - အေျဖက မသိဘူးတဲ့။
ဘာျဖစ္လုိ႔မသိလဲဆုိေတာ့ မဆင္ျခင္လုိ႔မသိတာပါတဲ့၊ သဗၺညဳတဉာဏ္ဆုိေသာ္လည္း အျမဲတမ္းအလုိလိုသိေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆင္ျခင္တဲ့အခ်ိန္မွသိတာပါတဲ
တရားေဟာ၊ တရားျပတဲ့ ေနရာမွာ အသံုးခ်ဖုိ႔ပါ။ ၀ရဇိန္လက္နက္ကို မုဆုိးလုိက္ဖုိ႔ အသံုးမခ်သလုိပါပဲ။ ၀ရဇိန္လက္နက္ဆုိတာ တစ္ေလာကလံုးကို သိမ္းပိုက္ဖုိ႔ အသံုးခ်သင့္တာ မဟုတ္လား။ ဒီသေဘာအတုိင္းပါပဲ။ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ၾကီးဟာ ေ၀ေနယ်ေတြ တရားရဖို႔အတြက္သာ အသံုးခ်သင့္တာပါ။ ဒါကို ဘုရားရွင္က သိျပီးသားပါ။
၀ိပႆနာပညာ၊ မဂ္ပညာထက္ ခက္ခဲတဲ့ပညာ ေလာကမွာ မရွိပါဘူး။ ခက္ခဲတဲ့ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းပညာကို ဒြိဟိတ္ပုဂၢိဳလ္ေရာ၊ တိဟိတ္ပုဂၢိဳလ္ေရာ ႏွစ္ဦးလံုးတက္ေျမာက္ႏုိင္ပ
ေတာင္ေပါင္းတစ္ရာရွိတယ္။ ထား - အျမင့္ဆံုးေတာင္ေပၚေရာက္သြာ
အဂၤုတၱိဳရ္ပါဠိေတာ္မွာ ႏြားေက်ာင္းသားက်င့္စဥ္၊ ေစ်းသည္က်င့္စဥ္ အကုန္ေဟာထားတယ္။ အေၾကာင္းမဲ့ေဟာတာ မဟုတ္ဘူး။ ႏြားေက်ာင္းသားကို တရားေဟာတဲ့အခါ သူ႔အသံုးအႏူန္းကိုယူျပီး ေဟာဖို႔ပါ။ ေစ်းသည္ကို တရားျပတဲ့အခါ ေစ်းသည္ေတြနားလည္တဲ့ ေ၀ါဟာရနဲ႔ တရားျပဖုိ႔ပါ။ ဘုရားရွင္လို ပုဂၢိဳလ္ကို ေျပာမေနပါနဲ႔။ ေတာင္တြင္းၾကီးက မကာရေလာပ အေက်ာ္ခင္ၾကီးေဖ်ာ္ကိုပဲၾကည
မ, တစ္လံုးေက်တယ္၊ မသိတာ မတတ္တာမရွိဘူး။ ဘုရင္က မယံုႏုိင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ငါ့ရွင္က ဘုရားကို တရားနဲ႔ပတ္သက္တာ ေလာက္ပဲသိတယ္။ က်န္တာေတြ မသိႏုိင္ဘူးလို႔ထင္တာမ်ိဳးေ
တကယ္ကစားတဲ့အခါ ပထမတစ္ပြဲပဲ ဆရာေတာ္ရူံးတယ္။ ရူံးမွာေပါ့။ စစ္တုရင္ကို ခုမွျမင္ဖူးတာကို။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပြဲကစျပီး ခ်န္ပီယံၾကီး ရူံးလုိက္တာ တစ္ေနကုန္ပဲ။ ေနာက္ဆံုး ဆရာေတာ္ကို ဘယ္လုိမွႏုိင္ေအာင္ မကစားႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ဆရာေတာ္ရဲ႕ စစ္တုရင္ ထုိးနည္းကို က်မ္းစာအုပ္ေရးေပးပါလုိ႔ ေတာင္းပန္လုိ႔ စစ္တုရင္ထုိးနည္း လကၤာရွည္ၾကီး ေရးေပးခဲ့ရတယ္။
ေနာက္တစ္ခါ ဘုန္းၾကီးဆုိေတာ့ ဆိုင္းမတီးတတ္ေလာက္ပါဘူးလုိ
တစ္ခါကဆုိရင္ ကြန္ပစ္တဲ့ တံငါသည္တစ္ေယာက္ဟာ ပစ္လုိက္တုိင္း ငါးမပါတဲ့အတြက္ စိတ္ပ်က္ျပီး ကမ္းကိုျပန္လာတယ္။ ဒါကို လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္း ျမင္သြားတဲ့ဆရာေတာ္က ေလွေပၚကိုတက္လုိက္သြားတယ္။ ငါးအေျခအေနကိုၾကည့္တယ္။ ျပီးေတာ့ တစ္ခါမွ ကြန္မပစ္ဖူးတဲ့လူကို ေလွေပၚမွာတင္ ပစ္ပံုပစ္နည္းသင္ျပတယ္။ ျပီးေတာ့ ပစ္ခုိင္းတယ္။ ပစ္ျပီးဆြဲတင္တဲ့အခါ ငါးေတြ ပိုက္ကြန္နဲ႔ အျပည့္နီးပါး ပါလာတာကို ေတြ႕ၾကရတယ္။ မ်က္ျမင္သက္ေသတြကိုျပီးမွ ငါးေတြကို ျပန္လႊတ္လုိက္တယ္။
တစ္ခါကျဖစ္ရပ္ကေတာ့ ပိုေတာင္အံ့ၾသစရာေကာင္းတယ္။
ထင္းသည္ေယာက္်ားက ဒီအေၾကာင္းကို ပညာရွိအမည္ခံလူေတြကို အကုန္နီးပါးလုိက္ေမးတယ္။ ဘယ္သူမွ ေက်နပ္ေအာင္ျပန္မေျဖၾကဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ခင္ၾကီးေဖ်ာ္ဆီေရာက္လာတာေပါ
အ - အမၺရုကၡမူေလ - သရက္ပင္ရင္း၌
သု - သု၀ဏၰဃဋံ - ေရႊအုိးကို
ခံ - ခနတိ = တူးပါေလ
“အိမ္၀ုိင္းထဲက သရက္ပင္ရင္းမွာတူး - ေရႊအုိးကိုရမယ္ေပါ့။ အဲဒီအေျဖကို ၾကားရတဲ့အခါ ထင္းသည္ေယာက္်ားက စိတ္ပ်က္သြားတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ သူ႔အိမ္၀ိုင္းထဲမွာ သရက္ပင္မရွိတာ သူသိေနတာကိုး။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ခင္ၾကီးေဖ်ာ္ မွားျပီလုိ႔လည္း စိတ္ထဲက ေျပာေနမိတယ္။ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ အိမ္ျပန္လာလုိက္တာ၊ အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ မထင္မွတ္တဲ့ေနရာမွာ သရက္ပင္ေပါက္တစ္ပင္ကို ေတြ႕လုိက္ရတယ္။
မေန႔ညက သူတုိ႔အိမ္၀ိုင္းထဲ ပံုထားတဲ့ ထင္းပံုၾကီးဟာ ၀ယ္သူမရွိေသးလို႔ ၾကာေနတာေပါ့။ ကေန႔ ေန႔ခင္းမွ ၀ယ္သူေပၚလာလုိ႔ အိမ္ကမိန္းမက သူလာေအာင္ မေစာင့္ဘဲေရာင္းပစ္လုိက္တာ။
“ေလာကီပညာထဲမွာ အဂၢိရတ္ပညာဟာ ခက္ခဲဆံုးထဲမွာပါတယ္။ လူတစ္ေထာင္ ဖိုထိုးရာမွာ တစ္ေယာက္ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ မန္လည္ဆရာေတာ္ဟာ ေခတၱေလ့လာရုံနဲ႔ နားလည္တတ္ကြ်မ္းသြားျပီး ဒကာတစ္ေယာက္ကို သူ႔ေရွ႕ထားျပီး ဖိုထုိးခိုင္းလုိက္တာ ဓာတ္လံုးေအာင္ျမင္သြားတယ္။ အဲဒီဓာတ္လံုးနဲ႔ ဆက္ထုိးတဲ့ေၾကးေတြ ေရႊျဖစ္တာ လက္ေတြ႕ျမင္ၾကရတယ္။
အားလံုးျမင္ေအာင္ ျပျပီးတာနဲ႔ ဆရာေတာ္ၾကီးဟာ ဓာတ္လံုးကို ျမစ္လည္းေခါင္းမွာ ပစ္ခ်ပစ္လုိက္တယ္။ ေလာကုတၱရာပညာနဲ႔စာရင္ ေလာကီပညာဟာ ဘာမွ မဟုတ္ေသးဘူးဆုိတာ ဒကာေတြသိေအာင္ လက္ေတြ႕ျပတာပါ။ ငါ့ရွင္ကို သိေစခ်င္တာက ခင္ၾကီးေဖ်ာ္တုိ႔ မန္လည္ဆရာေတာ္တုိ႔ဆုိတာ ရဟႏၱာလည္းမဟုတ္ပါဘူး။ အဘိဉာဏ္ရ ေလာက္ေအာင္ သမာဓိလည္းမရွိပါဘူး။ ပိဋကတ္မွာ က်က္စားႏုိင္တဲ့ ခဏိက သမာဓိအစြမ္းေလာက္သာ ရွိတာပါ။
ဒီလုိ ဆရာေတာ္မ်ားေတာင္ ေလာကီပညာေတြကို ခဏေလ့လာရုံနဲ႔ တစ္ဖက္ကမ္းခတ္ေအာင္ တက္ေျမာက္ကြ်မ္းက်င္ေသးရင္ ကိေလသာလည္းကုန္၊ အရဟတၱမဂ္ကိုလည္းရ၊ သဗၺညဳတဉာဏ္ကိုလည္း ပိုင္ဆုိင္တဲ့ ဘုရားရွင္အတြက္ ခက္ခဲတဲ့အရာမဟုတ္ပါဘူး။ ကေလးကစားစရာ အဆင့္ေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။
ငါ့ရွင္ေတာင္ မစိုးရိမ္တုိက္သစ္မွာေနစဥ္က
ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ လူေတြအျမဲ မ်က္စိယဥ္၊ နားယဥ္ေနတဲ့ ကားတစ္စီးက အစိတ္အပုိင္းေတြကို ဥပမာေပးျပီး ေဟာသြားတာကို။ လီဗာတုိ႔၊ ဘရိတ္တုိ႔၊ ကားတို႔ဆုိတာ နာမည္တပ္ထားတဲ့ ပညတ္ေတြပဲ။ ဒီပညတ္ေတြကို ငါ့ရွင္က တရားအျဖစ္ အသံုးခ်ျပခဲ့တာပဲ။ ဒီလုိ အသံုးခ်ျပႏုိင္တာဟာ ငါ့ရွင္ကိုယ္တုိင္ ဒီဘရိတ္တုိ႔၊ လီဗာတုိ႔ဆုိတဲ့ ပညတ္နာမည္ေတြကို နားလည္တတ္ကြ်မ္းေနလုိ႔ေပါ့။
ေမတၱာရွင္(ေရႊျပည္သာ) “ကြ်ႏု္ပ္ဘ၀မွ ေဆာင္စရာႏွင့္ ေရွာင္စရာမ်ား” စာအုပ္မွ ျပန္လည္ထုတ္ႏုတ္ေဖာ္ျပေပးထာ
ဒီေနရာမွ ကူးယူမွ်ေဝပါသည္။
No comments:
Post a Comment