ထမင္းစားရင္း ပါရမီျဖည့္မယ္”

 
ျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ေတာ္က မထင္ရွားတဲ့ ရဟန္းငယ္ေလး တစ္ပါး ရွိပါတယ္။ အညတရ
ရဟန္းေလးလုိ႔ပဲ ဆုိပါေတာ့။

အဲဒီအညတရ ရဟန္းေလးဟာ ျဖစ္ပ်က္ ကမၼ႒ာန္း ကုိႀကိဳးစား အားထုတ္ေနပါတယ္။ တရားအားထုတ္ ေနတုန္းမွာပဲ နားကုိက္ ေဝဒနာ ျဖစ္လာ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တရားအားထုတ္
လုိ႔ မရေတာ့ပါဘူး။ နားကုိက္ ေဝဒနာကုိ ေဆးဆရာေတြျပျပီးကုေပမယ့္ မေပ်ာက္ပါဘူး။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အညတရ ရဟန္းငယ္က နားကုိက္ေဝဒနာ ခံစားေနရတာကုိျမတ္စြာ ဘုရားကုိုိ သြားေလွ်ာက္ျပပါတယ္။

ဒီေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ရဟန္းငယ္ဟာ ပုဇြန္ဆီနဲ႔ ခ်က္ထားတဲ့ ဆြမ္းေဘာဇဥ္ ကုိစားရင္ သပၸါယျဖစ္ျပီး ဓာတ္စာျဖစ္မယ္ဆုိတာ သိေတာ္မူလုိ႔
“ခ်စ္သား.. သင္ မာဂဓ လယ္ကြင္းထဲကုိ ဆြမ္းခံၾကြပါ”လုိ႔ မိန္႔လုိက္ပါတယ္။
လယ္ေတာထဲ ဆုိေတာ့ ပုဇြန္လုံးပဲ ေပါတာပါ။အညတရ ရဟန္းကလည္း
“ငါ့အတြက္ ေကာင္းက်ိဳးျမင္လုိ႔ မိန္႔တာပဲ”လုိ႔ နွလုံးသြင္းျပီးၾကြပါမယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းဝန္ခံခဲ့ပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႔သပိတ္ သကၤန္းကုိယူျပီး လယ္ကြင္းထဲကုိ ဆြမ္းခံထြက္ခဲ့ပါတယ္။ လယ္ ကြင္းထဲေရာက္ေတာ့
လယ္ေစာင့္တဲ တစ္ခုေတြ႔တာနဲ႔ တဲတံခါးဝမွာ ဆြမ္းခံရပ္လုိက္ ပါတယ္။

လယ္ေစာင့္ ေယာကၤ်ားကလည္း အဲဒီအခ်ိန္မွာပုဇြန္ဆီနဲ႔ စီရင္ထားတဲ့ ထမင္းကုိ ခ်က္ထားျပီးစပါ။
ဆြမ္းခံ ရဟန္းေတာ္ ကုိျမင္ေတာ့ တဲထဲကုိ ပင့္ျပီး အခင္းေလး တစ္ခုေပၚ မွာထုိင္ေစပါတယ္။
ျပီးမွ ကုိယ္တုိင္ ခ်က္ထားတဲ့ ပုဇြန္ဆီ ထမင္းကုိ သပိတ္ထဲေလာင္း လုိက္ပါတယ္။

အညတရ ရဟန္းဟာ ပုဇြန္ဆီဆြမ္းကုိ တစ္လုပ္၊နွစ္လုတ္စားလုိက္တာနဲ႔တင္ နားကုိက္ ေဝဒနာဟာ အစာနဲ႔ေဆး သပၸါယသင့္ျပီး ေပ်ာက္သြားပါတယ္။ ေဝဒနာ ေပ်ာက္သြားေတာ့
ခ်က္ခ်င္း စိတ္ခ်မ္းသာ သြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆြမ္းစားရင္းျဖစ္ပ်က္ ကမၼဌာန္းကုိနွလုံး သြင္းပါတယ္။
ဆြမ္းစားလုိ႔ မျပီးခင္မွာဘဲ ရဟႏၲာျဖစ္သြား ပါေတာ့တယ္။

ဒီေတာ့.. အညတရ ရဟန္းဟာ လယ္ေစာင့္ဒကာကုိ “ဒကာ.. သင့္ရဲ့ဆြမ္း ေဘာဇဥ္နဲ႔ ငါ့ရဲ့ေရာဂါ ေဝဒနာလည္းေပ်ာက္သြားလုိ႔ စိတ္ခ်မ္းသာ ကုိယ္ခ်မ္းသာျဖစ္ ရတယ္။
သင္လည္း ဒီကုသိုလ္ေၾကာင့္ ဆင္းရဲမွလြတ္ကင္းျပီး ကုိယ္စိတ္ ခ်မ္းသာျဖစ္ လိမ့္မယ္”လို႔ ေျပာျပီး
မိမိေက်ာင္းကုိ ျပန္ခဲ့ပါတယ္။

လယ္ေစာင့္ ေယာကၤ်ားလည္း သူေလာင္းလွဴ လုိက္တဲ့ပုဇြန္ဆီ ထမင္း ကုသိုလ္ေလး ကုိ ေန႔တုိင္း ေအာက္ေမ့ေနပါတယ္။ ကြယ္လြန္တဲ့ အခါမွာေတာ့ တာဝတႎသာ နတ္ျပည္မွာ နတ္သား သြားျဖစ္ရပါတယ္။

ထူးျခားတာက နတ္သားရဲ့ ဗိမာန္တံခါးဝမွာ ကုသိုလ္ သေကၤတျဖစ္တဲ့ ေရႊပုဇြန္လုံး ရုပ္ႀကီးပါတြဲလ်ားခ်
ေပၚေနပါေတာ့တယ္။ ထူးထူးျခားျခား ေရႊပုဇြန္ ရုပ္ႀကီးေပၚေနတဲ့ အတြက္အားလုံးက
“ေရႊပုဇြန္နတ္သား”လုိ႔ပဲ ေခၚၾကပါေတာ့သတဲ့။

(ဝိမာနဝတၳဳအ႒ကထာ၊ ကကၠဋကရသဒါယကဝတၳဳ)

--------*------------*----------*----------*--------
လွဴသူလည္း အက်ိဳးရွိ အလွဴခံသူလည္း အက်ိဳးရွိနဲ႔ ဖတ္ရတာ ၾကည္ႏူးဖုိ႔ ေကာင္းတဲ့ ဝတၳဳေလးပါ။
လူေတြ ေျပာေျပာေနၾကတဲ့ “မစားတတ္ေတာ့ တဏွာ၊ စားတတ္ ေတာ့ဘာဝနာ”
ဆုိတဲ့ စကားေလးကုိ သာဓကျပသြားတဲ့ အညတရ ရဟန္းေလးရဲ့ ဘဝ ျဖစ္စဥ္ေလးပါပဲ။

အညတရ ရဟန္းေလးဟာ လူလုိေျပာရင္ေတာ့ ထမင္းစားရင္းပဲ တရားအားထုတ္ သြားတာပါ။
ထမင္းစားရင္းပဲ တရားထူး တရားျမတ္ ရသြားတာပါ။ ဒါကုိေထာက္ျပီး ထမင္းစားရင္းလည္း အားထုတ္လုိ႔
ရတယ္ဆုိတာပါပဲ။

ဒီေနရာမွာ တစ္ခုသတိထား ရမွာက နားကုိက္ေတာ့ စိတ္မခ်မ္းသာ, စိတ္မခ်မ္းသာ ေတာ့ တရားအားထုတ္လုိ႔ မရဆုိတဲ့ ဆုိးက်ိဳး အဆင့္ဆင့္ေလးကို အာရုံျပထားရပါမယ္။
စိတ္မခ်မ္းသာ ဘူးဆုိရင္ တရားအားထုတ္ ရတာလည္း အဆင္ မေျပေတာ့ပါဘူး။

တရားအားမထုတ္ခင္ စိတ္ဆင္းရဲစရာေတြ ရွိေနရင္ႀကိဳရွင္း ထားလုိက္တာ အေကာင္းဆုံးပါ။
တရားအားထုတ္ေနတုန္း ဒီစိတ္ဆင္းရဲ စရာကုိပဲေတြးေနမိရင္ အားထုတ္ရတာ အဆင္မေျပျဖစ္ေန ပါလိမ့္မယ္။

အညတရ ရဟန္းေလးဟာ တရားအား ထုတ္တာကုိ အေႏွာက္အယွက္ ေပးေနတဲ့ နားကုိက္ေဝဒနာကုိ
အရင္ကုပစ္လုိက္တာပါ။ ေရာဂါ ေပ်ာက္ကင္း သြားတာနဲ႔ တရားအား ထုတ္ရတာလည္း အဆင္ေျပ သြားေတာ့တာပါ။ ဆြမ္းစားရင္း တရားရသြား တာေလးက လည္း
အတုယူစရာ ေလးပါပဲ။ လုိရင္းကေတာ့ ထမင္းစားရင္းလည္း တရားအား ထုတ္လုိ႔ ရတယ္ဆုိတာပါပဲ။

"သဒၶမၼရံသီ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး" က ရိပ္သာမွာ
"စားျခင္းသုံးမ်ိဳး" ကုိ မၾကာခဏ ေဟာျပေလ့ရွိပါတယ္။
စားျခင္းသုံးမ်ိဳးကေတာ့...
၁။ သီလနဲ႔စားျခင္း
၂။ သမထနဲ႔စားျခင္း
၃။ ဝိပႆနာနဲ႔စားျခင္းပါ။

ဆြမ္းစားခါနီးမွာ “ဒီဆြမ္း ေဘာဇဥ္ေတြကုိ ျမဴးတူးေပ်ာ္ပါးဖုိ႔၊ အသားအေရ လွပ တင့္တယ္ဖုိ႔ စားတာမဟုတ္ဘူး။ ကုိယ္ကာယ အရွည္တည္တံ့ဖုိ႔၊ မဂ္ဖုိလ္အက်င့္ကုိ က်င့္ႏုိင္ဖုိ႔၊ ဝိပႆနာတရားကို က်င့္ႏုိင္ဖုိ႔စားတာ”လုိ႔ ဆင္ျခင္လုိက္ရင္
"ပစၥယသႏၷိႆိတ သီလ" ျဖစ္သြားပါတယ္။ဒါဆုိ သီလနဲ႔ စားလုိက္တာပါ ၊သီလ ကုသိုလ္ေတြရ သြားတာပါ။
ရိပ္သာမွာေတာ့ “ဤသည့္စားဖြယ္ အမယ္မယ္ကုိ”ဆုိျပီး စားၾကတာပါ။ လုိရင္း ကေတာ့ ဆင္ျခင္ျပီး
စားရင္သီလနဲ႔ စားတာပါ။ ဆင္ျခင္ လုိက္တာလည္း ဘာမွမခက္ပါဘူး။ မိနစ္ပုိင္း ေလးပဲရွိပါတယ္။

ရိပ္သာမွာ ဆြမ္းစားခါနီး ဆြမ္းအလွဴရွင္ေတြ၊ေဝယ်ာဝစၥ ကုသိုလ္ရွင္ ေတြကုိ ေမတၱာပုိ႔ျပီးမွ
စားၾကပါတယ္။ ေမတၱာပြားတာဟာ သမထထဲမွာပါတဲ့အတြက္ သမထနဲ႔ စားလုိက္တာပါ။

အိမ္မွာေတာ့ ထမင္းဝုိင္းကုိ ၾကည့္ျပီး “ဒီထမင္းဟင္း ေတြရွာေပးတဲ့ အေဖ
ကုိယ္ဆင္းရဲ ကင္းပါေစ၊ စိတ္ဆင္းရဲ ကင္းပါေစ၊ အစစအရာရာ အဆင္ေျပပါေစ၊ ဒီထမင္းဟင္းေတြ
ခ်က္ေပးတဲ့အေမ ကုိယ္ဆင္းရဲ ကင္းပါေစ၊ စိတ္ဆင္းရဲ ကင္းပါေစ၊ အစစအရာရာ အဆင္ေျပပါေစ”လုိ႔
ေမတၱာပုိ႔ျပီး စားလုိက္ရင္ ေမတၱာကုသိုလ္ ေတြျဖစ္သြားေတာ့တာပါ။

 
ေမတၱာပြားျပီး စားတာဟာ "သမထ" နဲ႔ စားလုိက္တာပါ။ေမတၱာပုိ႔ျပီးစားရင္ မိသားစု စားဝတ္ေနေရးကို
ရွာေပးေနတဲ့ မိဘေတြ အေပၚမွာလည္း ပုိျပီး တန္ဖုိးထားတတ္ သြားပါတယ္။ ထမင္းဟင္းေတြ
ျဖစ္ဖုိ႔ရွာရတဲ့ ကိစၥဟာ လြယ္ကူလွတဲ့ ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး။ေန႔တုိင္း စားေနရေတာ့ တန္ဖုိးလည္း မထားမိ ေတာ့ပါဘူး။ေမတၱာပုိ႔ျပီးစားတာ ဘာမွလည္း ခက္လွတာ မဟုတ္ပါဘူး။
တကယ့္ လြယ္လြယ္ ေလးပါပဲ။ ၾကားရတဲ့ မိဘေတြမွာလည္းစိတ္ခ်မး္သာ၊ ကုိယ္လည္း ကုသုိလ္ရ၊
မုန္႔ဖုိး ေတာင္းရတာလည္း အဆင္ေျပ အကုန္လုံး အဆင္ေျပမႈေတြ ခ်ည္းပါပဲ။

ကုိယ္က လုပ္ငန္းရွင္ ဆုိရင္လည္း“ဒီထမင္းဟင္းေတြ ျဖစ္ေအာင္ ေက်းဇူးျပဳသူ အားလုံး
ကုိယ္ဆင္းရဲ ကင္းၾကပါေစ၊ စိတ္ဆင္းရဲ ကင္းၾကပါေစ”စသည္ျဖင့္ ေမတၱာပုိ႔ရုံ ပါပဲ။
ဒီထမင္းဟင္း ေတြျဖစ္ဖုိ႔ ကုိယ့္ကုိ ေက်းဇူးျပဳ ေနတဲ့သူေတြကုိကုိယ္ပဲ အသိဆုံးပါ။ ဒီေတာ့ ေက်းဇူးျပဳ သူေတြကုိေမတၱာပုိ႔ စားရမွာပါပဲ။

တတိယက "ဝိပႆနာ" နဲ႔ စားတာပါ။ ဒါကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရား သေဘာအက်ဆုံး စားနည္းပါပဲ။
ထမင္းစားပြဲ ထုိင္လုိက္တာနဲ႔ ဟင္းခြက္ကုိ ၾကည့္ေတာ့ “ၾကည့္တယ္”၊ ျမင္ေတာ့ “ျမင္တယ္”၊
လွမ္းေတာ့ “လွမ္းတယ္”၊ ခပ္ေတာ့ “ခပ္တယ္”၊ ယူေတာ့ “ယူတယ္”၊ ပါးစပ္ဟေတာ့ “ဟတယ္”၊
ခြံ႔ေတာ့ “ခြံ႔တယ္”။ ဝါးေတာ့ “ဝါးတယ္” စသည္ျဖင့္ လုိက္မွတ္တာပါ။ အဲဒီလုိ အမွတ္နဲ႔ စားတာဟာ
ဝိပႆနာနဲ႔ စားတာပါပဲ။

ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ "မဟာစည္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး"က
ထမင္းစားလုိ႔ ဝါးတဲ့ ေနရာမွာ အထက္ေမးနဲ႔ ေအာက္ေမးႏွစ္ခုမွာ ဘယ္ေမးက လွဳပ္ေနတာလဲလုိ႔ ေမးပါတယ္။

ရုိရုိေသေသသ ရႈမွတ္တဲ့ ေယာဂီေတြကေတာ့ေအာက္ေမးက လွဳပ္ေနတာဆုိတာ သိရပါတယ္။
အဲဒီ ေအာက္ေမး လွဴပ္ေနတာေလးကုိပဲဲ ျမန္မာ ေဝါဟာရအားျဖင့္ “ဝါးတယ္၊ ဝါးတယ္”လုိ႔ ရႈမွတ္ရတာပါ။
တစ္နပ္စာ အကုန္လုိက္မွတ္ဖုိ႔ ကေတာ့ မလြယ္ကူဘူး
ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထမင္းအလုတ္သုံးဆယ္ စားမယ္ဆုိရင္ သုံးလုတ္ေလာက္ေတာ့ မွတ္လုိက္ႏိုင္မယ္ ဆုိရင္ မဆုိးပါဘူး။
တစ္မွတ္ကုိ ကုသိုလ္တစ္ခ်က္နဲ႔ တြက္ရင္လည္း မနည္းပါဘူး။ဧည့္ခံပြဲေတြ၊ ညစာစားပြဲ ေတြမွာလည္း ႏွစ္လုတ္သုံးလုတ္ ေလာက္ေတာ့ ရသ ေလာက္မွတ္ ၾကည့္ရမွာပါပဲ။
ကုိယ္က ဝိပႆနာနဲ႔ စားေနတာကုိ ေဘးကလူလည္း မသိပါဘူး။ ထမင္းဝုိင္းမွာ အခ်င္းခ်င္းစကားေျပာသံ ေတြၾကားေတာ့လည္း“ၾကားတယ္” “ၾကားတယ္”လုိ႔ မွတ္ရုံပါပဲ။

အညတရ ရဟန္းေလးဟာ ဆြမ္းစားရင္းနဲ႔ပဲ တရားအားထုတ္ျပီး တရားထူးတရား ျမတ္ရသြားတာပါ။
ကုိယ္ကဒါကုိ အာရုံျပဳထားရပါမယ္။ ႏွစ္လုတ္သုံးလုတ္ေလာက္ အမွတ္နဲ႔စားတာကုိ ေနာက္ဘဝေတြ အတြက္ အထုံဓာတ္ပါ သြားေအာင္ ပါရမီျဖည့္ ေနတယ္လုိ႔ နွလုံးသြင္းထားလုိ႔ လည္းရပါမယ္။ ေကာင္းတဲ့အထုံဓာတ္ေတြဟာ တရားထူး ရဖုိ႔အတြက္လည္း အမ်ားႀကီး
အေထာက္အပံ့ ေပးတာပါ။

ထမင္းစားရင္း ပါရမီျဖည့္တယ္ ပဲေျပာေျပာ၊ ထမင္းစားရင္း တရားအားထုတ္ တယ္ပဲေျပာေျပာ
စကားေလး ကေတာ့ သိပ္ၾကည္ညုိဖုိ႔ ေကာင္းတာပါ။
ဘဝမွာ တရားေလးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္။

ဒီစားျခင္းသုံးမ်ိဳးကုိ "သဒၶမၼရံသီ ဆရာေတာ္ႀကီး" က မွတ္ရလြယ္ေအာင္ေဆာင္ပုဒ္ ကေလးေတြ
စီေပးထားပါတယ္။

၁။က်င့္ႏုိင္ဖုိ႔ရာ၊ ဆင္ျခင္ကာ ၊ စားတာ သီလမည္။
၂။ ေမတၱာပြားကာ၊ စားသုံးတာ ၊မွန္စြာ သမထမည္။
၃။ စားသုံးမူရာ၊ ရႈမွတ္ကာ၊ စားတာ ဝိပႆ္မည္။
ဒီေနရာမွာ "ဦးဇင္း အရွင္ ဆႏၶာဓိက" က စာေရးသူကုိ
သင္ေပးထားတဲ့ ဆြမ္းစား နည္းေလးကုိလည္း ဓမၼဒါန
ျပန္မွ်ပါရေစဦး။

ဆြမ္းမစားခင္ ဆြမ္းဝုိင္း တစ္ဝုိင္းလုံးကုိ “ျမတ္စြာဘုရား.. ဤဆြမ္းေဘာဇဥ္ အခ်ိဳပြဲ မ်ားကုိ
ကပ္လႈပူေဇာ္ပါ၏ ဘုရား ဘုရားတပည့္ေတာ္ကုိ သနားခ်ီးေျမွာက္ေသာ အားျဖင့္ ဘုဥ္းေပးသုံးေဆာင္
ေတာ္မူပါဘုရား”လုိ႔ ဆုိျပီးျမတ္စြာဘုရားကုိ ကပ္လုိက္ပါတဲ့။

စိတ္ထဲ မွာလည္း ျမတ္စြာဘုရား တကယ္ၾကြလာျပီး ဘုဥ္းေပးေနတယ္လုိ႔ အာရုံျပဳထားပါတဲ့။
ျမတ္စြာဘုရား ဘုဥ္ေပးေနတုန္းမွာ နေမာတႆ၊ သရဏဂုံ၊ ဒိဝါတပတိ၊ အ႒ာန ေမတံ၊
ေဟတုပစၥေယာ၊ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္၊ေမတၱာသုတ္(၇)မ်ိဳးရေအာင္ ရြတ္ေန လုိက္ပါတဲ့။
 
ျပီးမွ “ျမတ္စြာဘုရား…ဘုဥ္းေပးျပီးျပီီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ဘုရားတပည့္ေတာ္ကုိ ေဆးအျဖစ္ ျပန္စြန္႔ေတာ္မူပါဘုရား” လုိ႔
ဆုိျပီး စြန္႔ျပီးစားလုိက္ပါတဲ့။ ဒါဆုိ ကုိယ့္အတြက္ ဆြမ္းဒါနျဖစ္သြားပါတယ္တဲ့။

ဒီနည္းေလးကုိယူျပီး ဆြမ္းမစားခင္ ျမတ္စြာဘုရားကုိ ကပ္ျပီးစားလုိက္ဖုိ႔ပါ။ (၇)မ်ိဳး မရြတ္ႏုိင္ရင္ေတာင္
နေမာတႆ၊ သရဏဂုံ၊ ဒိဝါတပတိ၊ အ႒ာနေမတံ ဒါမွ မဟုတ္ နေမာတႆ၊ သရဏဂုံ၊ ေဟတုပစၥေယာ
ရြတ္ေနလုိက္လည္း ရပါတယ္။တစ္ခုသတိ ထားရမွာက မြန္းတည့္ ဆယ့္နွစ္နာရီ
ေနာက္ပုိင္း မွာေတာ့ ဘုရားကုိကပ္လုိ႔ မရေတာ့ပါဘူး။ ကပ္ခ်င္ရင္ ဆယ့္နွစ္နာရီ ေရွ႔ပုိင္းပဲ ကပ္ရမွာပါ။

ေရွးေခတ္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေတြေထရုပၸတၱိေတြဖတ္ရင္ ဆရာေတာ္ဘုရား ႀကီးေတြဟာ ဆြမ္းခံျပန္လာရင္ သပိတ္လုိက္ အဖုံးဖြင့္ျပီး ျမတ္စြာဘုရားကုိ ကပ္ထားလုိက္တာပါ။ ဆြမ္းစားခ်ိန္က်မွ စြန္႔ျပီး စားၾကတာပါ။ ဒီေခတ္မွာ ဦးဇင္း တခ်ိဳ႔ဆုိလည္း ဘုရားမွာ
သပိတ္လုိက္ကပ္ျပီးမွ ဘုဥ္းေပးၾကတာပါ။

မႏၱေလးက ဆရာေတာ္၊ ဦးဇင္း၊ ကုိရင္ တခ်ိဳ႔ဆုိလည္းမဟာျမတ္မုနိ ဘုရားႀကီးကုိ သပိတ္လုိက္ ကပ္ျပီးမွ
ဘုဥ္းေပး တယ္လုိ႔ တဆင့္ၾကားဖူးပါတယ္။ မဟာျမတ္မုနိ ဘုရားႀကီးကို သပိတ္လုိက္ ကပ္လုိက္ရတာ
ဆုိေတာ့ အာရုံျပဳရတာ ပုိလုိ႔ေတာင္ ေကာင္းဦးမွာပါ။စပယ္ပန္းေလး ကပ္ရ တာေတာင္ ၾကည္ႏူးလုိ႔ မဆုံးျဖစ္ရတာပါ။ဘာပဲေျပာေျပာ ျမတ္စြာဘုရားကုိ ဆြမ္းကပ္ျပီးမွ စားရင္
ဒါနကုသိုလ္ ျဖစ္သြားတာ ေတာ့အမွန္ပါပဲ။ ဒါဆုိရင္ ဒါနနဲ႔စား လုိက္တာပါပဲ။

သဒၶမၼရံသီဆရာေတာ္ႀကီးရဲ့ ေဆာင္ပုဒ္အတုိင္းမွီးဆုိရရင္ေတာ့...
“ဆြမ္းေတာ္ကပ္ကာ၊ စားသုံးတာ၊ စားတာဒါနမည္”လုိ႔ ဆုိရပါလိမ့္ပါမယ္။

ဒါဆုိထမင္းစားတာ
၁။ ဒါနနဲ႔စားျခင္း၊
၂။ သီလနဲ႔စားျခင္း၊
၃။ သမထနဲ႔စားျခင္း၊
၄။ ဝိပႆနာနဲ႔ စားျခင္းဆုိျပီး စားျခင္းေလးမ်ိဳး ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။
ထမင္းစားတုိင္း စားတုိင္း စားျခင္း ေလးမ်ိဳးပါေအာင္ ေန႔တုိင္း စားႏုိင္ရင္ေတာ့ ကုိယ့္အတြက္ကုသုိလ္ (၄)မ်ိဳးရေနေတာ့တာပါ။ ဒါတင္မကပါဘူး ေနာက္ဘဝေတြ အတြက္လည္း
ပါရမီအထုံဓာတ္ ေတြပါသြားဦးမွာပါ။ ေနာက္ဘဝကုိ ပါရမီ အထုံဓါတ္ေတြ မ်ားမ်ားပါသြားဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။

လယ္ေစာင့္ ဒကာေလးက အညတရ ရဟန္းေလးကုိ ဆြမ္းတစ္နပ္ ကပ္ျပီး နတ္ ျပည္ေရာက္ သြားရတာပါ။
ကုိယ္က စားျခင္း ေလးမ်ိိဳးနဲ႔ ေန႔စဥ္ စားေနမယ္ဆုိရင္ ပါရမီ အထုံဓာတ္ေတြ သာမက သုဂတိဘုံဘဝ အတြက္လည္း အေထာက္အပံ့ ေပးေန မွာပါ။

ျမန္မာ့ရာဇဝင္မွာ နရသီဟ ပေတ့မင္းဟာ ဟင္းခြက္ေပါင္း သုံးရာပြဲေတာ္တည္ပါ သတဲ့။ တရုတ္နဲ႔ စစ္ျဖစ္လုိ႔ ေျပးလႊားေနရတဲ့ကာလမွာ ဟင္းခြက္ တစ္ရာ့ငါးဆယ္ပဲ သုံး ေဆာင္ရလုိ႔ “ငါဆင္းရဲလုိက္တာ”လို႔ ငိုၿငီးပါသတဲ့။

နရသီဟ ပေတ့မင္းႀကီးမွာ သားေတာ္ ဥဇနာ၊ ေက်ာ္စြာ၊ သီဟသူ၊ သမီးေတာ္ မိေစာဦး တုိ႔ရွိပါတယ္။
အေမခ်င္း ေတြေတာ့ မတူၾကပါဘူး။ နရသီဟပေတ့ မင္းပြဲေတာ္ တည္တဲ့အခါ ဥဇနာနဲ႔ေက်ာ္စြာကုိ ဝက္လက္ေပးျပီး သီဟသူကုိ ဝက္ေပါင္ေပးပါတယ္။
မၾကာခဏ ေပးပါမ်ားလာေတာ့ သီဟသူရဲ့အေမ "ရွင္ေမာက္"က “သူမ်ားသား ေတြက်ေတာ့ ဝက္လက္ေပးတယ္၊ ငါ့သားက်ေတာ့ ဝက္ေပါင္ ေပးတယ္”ဆုိျပီး မေက်နပ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္သီဟသူအေမ ရွင္ေမာက္က စားေတာ္ကဲ ကုိေငြသုံးဆယ္ ေပးျပီး ေက်ာ္စြာကုိ ဝက္ေပါင္ေပးဖုိ႔၊
သူ႔သားသီဟသူကုိ ဝက္လက္ ေပးဖုိ႔ လာဘ္ထုိး ပါတယ္။ဒါကုိ ေက်ာ္စြာ့အေမ "ရွင္ပါး" သိေတာ့ မင္းႀကီးကုိ
သြားတုိင္ပါတယ္။

နရသီဟပေတ့ မင္းဟာ လူဘုံအလယ္မွာမိဖုရားရွင္ ေမာက္ကုိ “ဝက္လက္ခုိးမ” လုိ႔ဆဲျပီး
သားသီဟသူ ကုိလည္း “ဝက္လက္ခုိးမသား”လုိ႔ ဆဲလုိက္ပါတယ္။ နရသီဟပေတ့မင္းဟာ သီဟသူကုိ စိတ္အလုိ မက်တုိင္း “ဝက္လက္ခုိးမသား” လုိ႔မၾကာခဏ ဆဲေရးတတ္ ပါတယ္တဲ့။
ဒီေတာ့ သားေတာ္သီဟ သူက အေဖအေပၚ စိတ္နာျပီး
အညိွဳးအေတး ထားလုိက္ပါတယ္။
တရုတ္နဲ႔စစ္ျဖစ္လုိ႔ စစ္ေျပးရင္း ျပည္ကုိေရာက္တဲ့ အခါ သားေတာ္သီဟသူက ေရွ႔ ဆက္မသြားဖုိ႔ တားထားလုိက္ပါတယ္။ျပီးေတာ့ အဆိပ္ခတ္ထားတဲ့ ပြဲေတာ္အုပ္ကုိ ေပးျပီး
“စားေတာ္ေခၚပါ”လုိ႔ ဆက္သပါတယ္။

နရသီဟပေတ့မင္းဟာ အဆိပ္ပါမွန္း သိလုိ႔ မစားပါဘူး။ ဒီေတာ့ သားေတာ္ သီဟသူက ရဲမက္သုံးရာလႊတ္ျပီး ဓားေဖြးေဖြးေတြ နဲ႔မင္းႀကီး ေဖာင္ေတာ္ကုိ ဝုိင္းထားလုိက္ပါတယ္။
နရသီဟ ပေတ့မင္းဟာ မိဖုရားဖြားေစာကုိ “ဘာလုပ္ရမလဲ” လုိ႔ေမးပါတယ္။ မိဖုရားဖြားေစာက
“အရွင္မင္းႀကီး.. ဓား လွံ လက္နက္ေတြနဲ႔ ေသြးသံတရဲရဲေသရတာ ထက္ အဆိပ္စားျပီး ေသရတာက ျမတ္ပါေသးတယ္”လုိ႔ အႀကံေပးပါတယ္။

နရသီဟပေတာ့မင္းလည္း “ငါသည္ နိဗၺာန္မရေသးသေရြ႔ သံသရာက်င္လည္ ရသမွ်
ဘဝတုိင္း သားေယာကၤ်ားကုိမရရပါလုိ၏”လုိ႔ ဆုေတာင္းသစၥာျပဳ၊ ဝတ္ထားတဲ့ လက္စြပ္ေတာ္ကုိ ေရစက္ခ်ျပီး မိဖုရားဖြားေစာကုိ ေပးပါတယ္။ ျပီးမွ အဆိပ္ခတ္ထားတဲ့
ပြဲေတာ္အုပ္ကုိ စားျပီးေသသြားပါတယ္။ေသခ်ိန္မွာ သက္ေတာ္ေျခာက္ဆယ္လုိ႔ ဆုိပါ တယ္။
ဒီသမုိင္းဖတ္ျပီး “ေၾသာ္”လုိ႔ပဲ တလုိက္မိပါေတာ့တယ္။

ဝက္ေပါင္၊ ဝက္လက္ အစားတစ္ခုကုိ အေၾကာင္းျပဳျပီး သားက အေဖကုိ သတ္ရတဲ့ အထိျဖစ္သြားရပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း ေတြးစရာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။
ဝက္ေပါင္နဲ႔ ဝက္လက္ဘာမ်ားထူး လုိ႔လဲမသိပါဘူး။ ဘာမွလည္း ထူးမယ္မထင္ပါဘူး။ ျပီးေတာ့အေဖ လုပ္သူက သားသမီး ေတြအေပၚ ေပးကမ္းတာ ဘာျဖစ္လုိ႔ မညီမွ်ရတာလဲ၊
ညီညီမွ်မွ် ဝက္ေပါင္တစ္လွည့္္၊ ဝက္လက္ တစ္လွည့္စီေပးလုိက္ရင္လည္း ဒီျပႆနာ ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မွာပါ။
မိဘျဖစ္သူ ေတြအတြက္သတိထားစရာပါပဲ။

မိဘေတြ အေနနဲ႔ ဘယ္ပစၥည္းပဲ ေပးေပး သားသမီးေတြကုိ ညီညီမွ်မွ်ေပးတာ အေကာင္းဆုံးပါပဲ။
ဒါတင္မကပါဘူး “ဝက္လက္ခုိးမသား” ဆုိတဲ့ စကားတစ္ခြန္း ေၾကာင့္ပဲ သားလုပ္သူရဲ့ အသတ္ကုိ
ခံသြားရတယ္လုိ႔လည္း ဆုိႏုိင္ပါတယ္။
 
ေျပာမယ့္ စကား တစ္ခြန္း အတြက္လည္း သတိထားစရာပါပဲ။ေျပာတဲ့သူက မွတ္မထားေပမယ့္ အေျပာခံရတဲ့သူကေတာ့မေမ့ေအာင္ မွတ္ထားေတာ့တာပါ။

အေမလုပ္ သူကလည္း မခ်စ္တတ္တဲ့ အခ်စ္နဲ႔ခ်စ္မိ လုိက္တာပါ။ မခ်စ္တတ္တာ ကလည္းခက္တာပါပဲ။ ခ်စ္ေတာ ့ခ်စ္တာပါပဲ၊ မခ်စ္တတ္တဲ့ အခ်စ္နဲ႔ ခ်စ္လုိက္တဲ့ အတြက္ သားျဖစ္သူကုိ
"ပဥၥာနႏၲရိယ ကံႀကီး" ကုိ က်ဴးလြန္ခုိင္းသလုိ ျဖစ္သြားရပါတယ္။
ဘယ္ဘက္ ကၾကည့္ၾကည့္ သံေဝဂ ယူစရာေတြခ်ည္းပါပဲ။

တကယ္လုိ႔မ်ား စာဖတ္သူတုိ႔လုိ စားျခင္းေလးမ်ိဳးနဲ႔သာ စားၾကမယ္ဆုိရင္ ဒီလုိ အျဖစ္ဆုိးႀကီးကုိ ႀကုံၾကရမွာ
မဟုတ္ပါဘူး။ သူမ်ားကုိသာ ေျပာေနရတာပါ။ သံသရာမွာ ကုိယ္လည္း အမွားေတြ က်ဴးလြန္ခဲ့ခ်င္
က်ဴးလြန္ခဲ့မွာပါ။ မသိႏုိင္လုိ႔သာပါ။ ေတြးရင္လန္႔စရာႀကီးပါ။
သတၱဝါေတြဟာ အစာအဟာရကုိ မွီျပီးအသက္ရွင္ ေနၾကရတာပါ။ မစားလုိ႔လည္း မရပါဘူး။ သတိကပ္ ျပီးအစားကုိ တရားျဖစ္ေအာင္ စားၾကရမွာပါ။ ဒါဆုိရင္ ထမင္း စားရင္းပါရမီ ျဖည့္ေနတာပါပဲ။
ဘာပဲေျပာေျပာ တစ္ေန႔ ႏွစ္ႀကိမ္သုံးႀကိမ္ စားေနၾကရတာ ဆုိေတာ့ စားျခင္းေလး မ်ိဳးပါႏုိင္ သမွ်ပါေအာင္ ႀကိဳးစားျပီး စားၾကည့္ဖုိ႔ပါပဲေလ။

- [အရွင္ရာဇိႏၵ ( ရေ၀ႏြယ္-အင္းမ)]

က်မ္းကုိး။ ။
၁။ သဒၶမၼရံသီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏တရားစာအုပ္မ်ား ။
၂။ ဝိမာနဝတၳဳေတာ္ႀကီး ၊ ျမိဳ႔မိဆရာေတာ္။
၃။ ဦးကုလားမဟာရာဇဝင္ႀကီး (ပထမအုပ္)
စာမ်က္ႏွာ ၂၄၂-မွ ၂၅၁) ။
၄။ ေလာကေၾကးမုံ(ေလးျမိဳင္) ။

Dhamma Danã Source ►
www.facebook.com/youngbuddhistassociation.mm

https://www.facebook.com/youngbuddhistassociation.mm/photos/a.617313618278654.107