မရွင္းရင္ မရေတာ့လို႔ ရွင္းျပလိုက္ပါတယ္ (၇)
“ဘုန္းႀကီးတစ္ခ်ိဳ႕ ေဟာေနၾကတယ္။ ငွက္ေပ်ာသီးတစ္လံုးလႈဳလို႔ စၾကၤာ၀ေတးမင္းက ဘယ္ႏွစ္ဘ၀။ သိၾကားမင္းျဖစ္ရတာက ဘယ္ႏွစ္ခါ ဘယ္ႏွစ္ကမၻာအတြင္းမွာ အပါယ္ငရဲကို မလားခဲ့ဘူးနဲ႔ ေဟာေနၾကတယ္။ အဲဒါကို တပည့္ေတာ္ကေတာ့မယုံဘူး”
“မယံုဘူးဆိုတာေတာ့ ဦးဇင္းလဲ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ျမင္းကုိ ေရရွိတဲ့ ျမစ္ကမ္းစပ္ကို ဆြဲေခၚသြားလို႔ရေပမယ့္ ေရေသာက္ေအာင္ေတာ့ လုပ္မရဘူးေလ။ ေရေသာက္တယ္ မေသာက္ဘူးဆုိတာ ျမင္းရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အေပၚမွာ မူတည္တယ္ေလ”
“တပည့္ေတာ္က ေမွာင္မဲေနတဲ့ သူတစ္ေယာက္မဟုတ္ပါဘူးဦးဇင္း။ ဦးဇင္းကသာ တပည့္ေတာ္လက္ခံႏုိင္ေအာင္ ယုတၱိရွိရွိ ရွင္းျပေပးႏိုင္မယ္ဆုိရင္ တပည့္ေတာ္ ဦးဇင္းရဲ႕ ရွင္းျပခ်က္ကုိ နားေထာင္ၿပီးေတာ့ ယံုသင့္ရင္ ယံုမယ္ေလ”
“ေကာင္းၿပီ။ ဒကာက ဘာေၾကာင့္ မယံုလဲဆိုတာကုိ ဦးဇင္းကို အရင္ ေသခ်ာေျပာျပပါ”
“သရဏဂံုၿမဲတဲ့သူ ငါးပါးသီလလံုတဲ့သူ စာေရးတံမဲခ်ၿပီးေတာ့ လႈဳဘူးတဲ့သူ ေက်ာင္းကန္ဇရပ္လႈဳဘူးတဲ့သူ ေရတြင္းေရကန္လႈဳဘူးတဲ့သူ သစ္ပင္စုိက္ၿပီးေတာ့ လႈဳဘူးတဲ့သူေတြဟာ ေသာတာပန္နဲ႔ အလားတူပါပဲတဲ့။ ဒုတိယဘ၀မွာ အပါယ္ငရဲကုိ မက်ေရာက္ႏိုင္ဘူးတဲ့။ အခုတပည့္ေတာ္ ေျပာခဲ့တာေတြ မွန္ရဲ႕လား ဦးဇင္း”
“အင္း မွန္ပါတယ္ဒကာ”
“ဘုရားေဟာဆုိတာေကာ မွန္ရဲ႕လားဦးဇင္း”
“ဘုရားေဟာအစစ္ပါဒကာ”
“ဘုရားေဟာဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္ေနာ္”
“ေသခ်ာပါတယ္ဒကာ။”
“ဒါဆိုရင္ သရဏဂံုလဲ ၿမဲတဲ့ ငါးသီလလဲလံုတဲ့ စာေရးတံမဲခ်ၿပီးေတာ့လဲ လႈဳဘူးတဲ့ ေက်ာင္းကန္ဇရပ္ ေရတြင္းေရကန္ ေစတီပုထိုး သစ္ပင္ေတြပါ စိုက္လႈဳဘူးတဲ့ အေသာကမင္းႀကီး ဘာလုိ႔ စပါးႀကီးေျမြျဖစ္ရတာလဲ ဦးဇင္း။ ဘုရားေျပာေတာ့ ေျပာခဲ့တဲ့ ေကာင္းမႈေတြ လုပ္ထားတဲ့သူဟာ ေသခ်ာေပါက္ ဒုတိယဘ၀မွာ အပါယ္ငရဲကုိ မက်ေရာက္ပါဘူးဆို။ ဘယ္လိုႀကီးပါလိမ့္။ ေရွ႕ေနာက္လဲ မညီညြတ္ဘူး”
“ဒကာ့ စကားမဆံုးေသးဘူးဆုိရင္ ဆံုးေအာင္ ဆက္ေျပာပါဒကာ။ ဦးဇင္းမ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္မေနပါနဲ႔။ ဦးဇင္းမ်က္ႏွာထဲက ေရႊေတြထြက္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး”
“ဒီေတာ့ ဘုရားက ဒီအလႈုေတြ လႈဳဘူးတဲ့သူဟာ အပါယ္ငရဲကုိ မက်ေရာက္ႏုိင္ဘူးလို႔ ေသခ်ာ အာမခံနဲ႔ ေဟာထားတယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အဲဒါေတြထဲက တစ္ခုေတာင္မဟုတ္ဘူး အားလံုးလုပ္ထားတဲ့သူေတာင္ အပါယ္ငရဲက်တယ္ဆုိေတာ့ ငွက္ေပ်ာသီးေလးတစ္လံုး လႈဳဘူးတာနဲ႔ ။ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ အပါယ္မလားဘူးဆိုတာ မယံုခ်င္စရာႀကီးပါ။ မယံုတဲ့သူရဲ႕ အမွားလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ လူတိုင္းကေတာ့ တစ္သက္မွာတစ္ခါ ငွက္ေပ်ာသီးတစ္လံုးထက္ ပိုတန္ဖိုးႀကီးတဲ့ အရာေတြကို လႈဳဘူးၾကမွာပါ။ ဘာလို႔ ဘုရားက ငရဲမွာ အျဖစ္မ်ားတယ္လုိ႔မ်ား ေဟာထားရတာလဲ။ ဘုရားမ်ား မွားေဟာမိသလား”
“ဒကာကို ဦးဇင္း ေမးခြန္းတခ်ိဳ႕ ျပန္ေမးမယ္။ ဒကာ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၿပီးမွ ျပန္ေျဖပါ”
“တင့္ပါ့”
“ေနလံုးႀကီးက အတိုးအေလွ်ာ့မရွိပဲနဲ႔ တစ္ႏွစ္တာပတ္လံုး ဒီအပူခ်ိန္ပမာဏနဲ႔ ဒီအလင္းေရာင္ပမာဏကိုပဲ ထုတ္လႊတ္တယ္ဆုိတာ ဒကာလက္ခံႏိုင္သလားဒကာ”
“လက္ခံႏိုင္ပါတယ္။ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ပဲေလ”
“ေကာင္းၿပီးဒကာ။ ဆုိင္ျပင္ဘက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။”
“ မိုးေတြအံု႔မဲေနတယ္။ ေျပာေနရင္းနဲ႔ ရြာေတာင္ ရြာခ်က္လိုက္ၿပီပဲ”
“မဆိုးဘူး။ ဒကာျမင္တတ္တယ္။ ေတာ္ေတာ္တန္တန္ လူဆုိရင္ ဦးဇင္းကလဲ ဘာမွမရွိပါဘူးလို႔ ျပန္ေျပာမွာေသခ်ာတယ္။ ထားပါေတာ့။ ကဲ ဆက္ေမးမယ္။ အခု အျပင္မွာ ဦးဇင္းတို႔ ဒီဆိုင္ကို ေရာက္ခါစ အခ်ိန္တုန္းကလိုမ်ိဳး ေနေရာင္ျခည္ စူးစူးရွရွ ရွိေနေသးလားဒကာ”
“မရွိပါဘူး။ ေမွာင္မဲေနတာပဲ”
“ဦးဇင္းတို႔ ဒီဆိုင္ေရာက္ခါစတုန္းကေလာက္ေရာ ပူျခစ္ေနေသးလားဒကာ”
“မုိးေတြအံုမဲၿပီး ရြာေတာင္ခ်ေနတာ ဘယ္လိုလုပ္ ပူမလဲဦးဇင္းရ”
“ဦးဇင္းတို႔ ဒီဆုိင္ေရာက္ခါစေလာက္လဲ စူးစူးရွရွ အလင္းေရာင္ မရွိေတာ့ဘူး။ ပူလဲ ပူျခစ္မေနေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ ေနလံုးႀကီးက အလင္းေရာင္နဲ႔ အပူကို ေလွ်ာ့ခ်လိုက္လို႔လားဒကာ”
“မဟုတ္ပါဘူး။ အခုလို ရာသီဥတုေျပာင္းလဲသြားတာ ေနလံုးနဲ႔မဆိုင္ပါဘူး။ တိမ္ေတြေၾကာင့္ ျဖစ္သြားတာပါ”
“ေနလံုးႀကီးကေတာ့ အတိုးအေလွ်ာ့ မလုပ္ပဲ အပူခ်ိန္နဲ႔ အလင္းေရာင္ကုိ ထုတ္ၿမဲအတိုင္း ထုတ္လႊတ္ေနတယ္ဆုိတာ ေသခ်ာပါတယ္ေနာ္ဒကာ”
“ေသခ်ာပါတယ္ဦးဇင္းရဲ႕”
“အလင္းေရာင္ေတြ မရွိေတာ့တာ ပူျခစ္မေနေတာ့တာ ေနလံုးေၾကာင့္ မဟုတ္ပဲ မုိးတိမ္ေတြေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္ဆုိတာ ေသခ်ာတယ္ေနာ္ဒကာ”
“ေသခ်ာပါတယ္ဆိုေနမွပဲ”
“ငွက္ေပ်ာသီးတစ္လံုး လႈဳတဲ့ အလႈဳရဲ႕ ကုသုိလ္ဟာ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ အပါယ္မလားႏိုင္ဘူး။ စၾကၤာမင္း စည္းစိမ္ကိုလဲ ေပးစြမ္းႏိုင္တယ္ဒကာ။ ေက်ာင္းကန္ဇရပ္ ေရတြင္း ေရကန္စတဲ့ ထာ၀ရအလႈဳရဲ႕ ကုသုိလ္အက်ိဳးဆက္ဟာလဲ ေသခ်ာေပါက္ အပါယ္မလားေစႏုိင္ဘူးဒကာ။ ဒါဟာ ဒီကုသုိလ္ေတြရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ပဲ”
“ဒါေပမယ့္ ပုထုဇဥ္လူသားဆုိတာက တစ္သက္လံုး အဲဒီကုသုိလ္ပဲ ျပဳသလားဆိုေတာ့မဟုတ္ဘူးဒကာ။ အကုသုိလ္ေတြကိုလဲ ျပဳေသးတာပဲ။ ဒီကုသုိလ္ေတြထက္ အားႀကီးတဲ့ အကုသုိလ္ေတြကို သူတို႔ေတြ ျပဳမိၾကမွာပဲေလ။ ဒီေတာ့ ထူထပ္လြန္းေနတဲ့ မိုးတိမ္ေတြေၾကာင့္ ေနလံုးႀကီးရဲ႕ အလင္းေရာင္နဲ႔ အပူခ်ိန္ေပ်ာက္ဆံုးရသလိုမ်ိဳး အားႀကီးလြန္းတဲ့ ထူထပ္လြန္းတဲ့ အကုသိုလ္တိမ္ေတြေၾကာင့္ ဒကာေျပာခဲ့တဲ့ ကုသုိလ္ေတြရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ေတြက ေပ်ာက္ဆံုးေနရတာဒကာ”
“တိမ္ေတြမရွိေတာ့ရင္ ေနလံုးရဲ႕ ပံုမွန္ အပူခ်ိန္နဲ႔ အလင္းေရာင္ဟာ ျပန္လည္ထြက္ေပၚလာသလို အကုသုိလ္ေတြ တိမ္ေတြ မရွိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ၾကရင္ ကုသုိလ္ရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ေတြဟာ ျပန္ေပၚလာမွာပါဒကာ။ လံုး၀ အက်ိဳးမေပးေတာ့ပဲ တိမ္ျမႈပ္ေပ်ာက္ကြယ္ သြားတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ အခိုက္အတန္႔ တိမ္ျမႈပ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာပါ”
“ၾကည့္ေလ။ အေသာကမင္းႀကီး အကုသုိလ္တိမ္ေတြ ကင္းစင္သြားတဲ့ အခ်ိန္ၾကေတာ့ အပါယ္ဆင္းရဲကေန လြတ္ၿပီးေတာ့ ရဟႏၱာျဖစ္သြားခဲ့တယ္ေလဒကာ”
“ဒကာ့ဘ၀မွာ ဘာအကုသိုလ္မွ မရွိဘူး။ ကုသိုလ္အေနနဲ႔လည္း ငွက္ေပ်ာသီးတစ္လံုးပဲ လႈဳဘူးတယ္ဆုိရင္ေတာင္ အဲဒီငွက္ေပ်ာသီးတစ္လံုး လႈဳဘူးတဲ့ ကုသိုလ္ဟာ ဘ၀မ်ားစြာ အပါယ္ငရဲကို မလားေစႏိုင္ဘူးဒကာ။”
“ဒကာေတာင္ ဒကာေၾကာက္ရမယ့္ သူနဲ႔ေတြ႔ရင္ ၿငိမ္ကုပ္ေနရတယ္မုိ႔လား။ အဲဒီလုိပဲ ကုသုိလ္လဲ သူထက္အဆမတန္ အားႀကီးတဲ့ အကုသုိလ္နဲ႔ေတြ႔ရင္ အေျခေန အခ်ိန္အခါအရ ၿငိမ္ကုပ္သြားရတဲ့ သေဘာပါ”
“အဇာတသတ္မင္းဟာ ဖခင္သတ္တဲ့ အကုသုိလ္ကံရဲ႕ ထံုးစံအရဆုိရင္ အ၀ီစိငရဲႀကီးမွာ သြားၿပီးေတာ့ ခံရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ သရဏဂံုသီလ ခံယူလိုက္တဲ့အတြက္ ေက်ာင္းကန္ဇရပ္ေတြ ေဆာက္လႈဳတဲ့အတြက္ အ၀ီစိမွာ မခံရေတာ့ပဲ အ၀ီစိငရဲရဲ႕ အၿခံအရံငရဲငယ္ေလးျဖစ္တဲ့ ေလာဟကုမၻီငရဲမွာပဲ သြားခံရပါတယ္ဒကာ”
“ဘာအကုသုိလ္မွ မရွိပဲ မေရာပဲနဲ႔ ငွက္ေပ်ာသီးတစ္လံုး လႈဳထားတဲ့ ကုသုိလ္သက္သက္ဆုိရင္ ေနာက္ထပ္ ဘာကုသုိလ္မွ ထပ္မျပဳခ်င္ေနပါေစ အပါယ္ငရဲကို မလားေရာက္ႏိုင္ပါဘူးဒကာ။ လားေရာက္တာက သူ႔ထက္အားႀကီးတဲ့ အကုသုိလ္ကို ျပဳမိလိုက္ၾကလို႔ပါ။ ဦးဇင္း ေျပာတာကို နားလည္လက္ခံႏိုင္ရဲ႕လား”
“နားလည္လက္ခံႏိုင္ပါတယ္။ မရွင္းတာေလးကို ထပ္ေမးခ်င္ပါေသးတယ္”
“ေမးပါဒကာ။ ဘယ္ေနရာမွာ မရွင္းတာပါလဲ”
“တပည့္ေတာ္ ၾကားဘူးထားတာက ပဥၥာနႏၱရိယကံထုိက္ရင္ ေသခ်ာေပါက္ အ၀ီစိငရဲကို သြားရမယ္။ မသြားရေအာင္ ဘုရားေတာင္မွ လုပ္မေပးႏုိင္ဘူးဆို။ အခု ဦးဇင္းေျပာေတာ့ အဇာတသတ္က အ၀ီစိမွာ မဟုတ္ပဲ ေလာဟကုမၻီမွာဆုိ။ အဲဒါကို မရွင္းဘူး”
“ပဥၥာနႏၱရိယ ကံထုိက္သူဟာ ေသခ်ာေပါက္ ငရဲက်မယ္။ ငရဲမက်ေအာင္ ဘုရားေတာင္ လုပ္ေပးလို႔မရဘူးလို႔ပဲ ဘုရားေဟာထားတာပါဒကာ။ အ၀ီစိငရဲကုိ ေသခ်ာေပါက္ေရာက္မယ္လို႔ ေဟာမထားပါဘူး။ လူသတ္မႈက်ဴးလြန္တာ ျပစ္မႈထင္ရွားေနရင္ ေထာင္မက်ေအာင္ လုပ္မရေပမယ့္ ေထာင္က်ရက္နည္းသြားေအာင္ ေထာင္ထဲမွာ သက္သက္သာသာ ေနလို႔ရေအာင္ေတာ့ လုပ္ေပးလို႔ရတယ္မို႔လား ဒကာ။ ပဥၥာနႏၱ၇ိယကံထုိက္သူကို ငရဲမက်ေအာင္ လုပ္ေပးလို႔ မရေပမယ့္ အ၀ီစိလို ငရဲႀကီးမွာ ေရာက္မသြားေအာင္၊ အ၀ိစီငရဲကို ေရာက္ရင္ေတာင္ ႏွစ္အေရအတြက္ နည္းသြားေအာင္ေတာ့ လုပ္လို႔ ရပါေသးတယ္ ဒကာ။ ဥပမာ ေဒ၀ဒတ္ကို ၾကည့္ပါလား။ အ၀ိစိေရာက္သြားေပမယ့္ ႏွစ္အေရအတြက္ နည္းသြားတယ္ေလ။ အဲဒါဟာ ေသခါနီးမွာ သရဏဂံုခံယူလိုက္တဲ့ ကုသိုလ္ရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ေၾကာင့္ပဲဒကာ။”
“အ၀ီစိကုိ ေသခ်ာေပါက္ေရာက္မယ္လို႔ ေဟာမထားပါဘူးဒကာ။ ငရဲေရာက္မယ္လို႔ပဲ ေဟာထားတာပါ။ ဒကာကို ေျပာသြားတဲ့သူဟာ စာကို ေသခ်ာၾကည့္မဖတ္ဘူးထင္ပါရဲ႕”
“ဒါေၾကာင့္ ဦးဇင္းက တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။ ငါေတာ့ ပဥၥာနႏၱိယကံထုိက္မိသြားၿပီ။ ေသမထူးေနမထူးပဲဆုိၿပီးေတာ့ ရမ္းမေနၾကပါနဲ႔။ ကုသုိလ္မ်ားမ်ားလုပ္ပါ။ ေလွ်ာ့ရက္ေတာ့ ရမွာပါလို႔ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ပဥၥာနႏၱရိယကံထိုက္သူေတြကုိ ေျပာခ်င္ပါတယ္”
“တပည့္ေတာ္ ယံုၾကည္ပါၿပီ။ ဦးဇင္းအေျဖကုိ တပည့္ေတာ္ လက္ခံႏိုင္ပါတယ္”
“ဒကာေမးတဲ့ ေမးခြန္းေတြကို ဦးဇင္း ေျဖႏုိင္လို႔ ေက်နပ္သလို မေက်လဲ မေက်နပ္ဘူးမို႔လား။ ေမးတိုင္း ေျဖႏုိင္ေနေတာ့ ဒကာရႈံုးေနတယ္လို႔ ခံစားေနရတယ္မုိ႔လား။ ဒါေၾကာင့္ ေမးခြန္းတစ္ခု ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ဒီေမးခြန္းကိုေတာ့ ဦးဇင္း မေျဖႏိုင္ဘူးဒကာလို႔ ဒကာၾကားခ်င္ေနတာမို႔လား”
“အမွန္အတိုင္း၀န္ခံရရင္ ဟုတ္ပါတယ္”
“ဦးဇင္းတို႔ ဒီမွာရပ္လိုက္ၾကရေအာင္။ ဦးဇင္းက အႏိုင္အရံႈးနဲ႔ ေျပာေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒကာေမးတာေတြ ေျဖႏုိင္တယ္ဆုိလို႔လဲ ကိုယ့္ကို ၀မ္းသာမေနပါဘူး။ ဦးဇင္းစိတ္က ပံုမွန္ပါပဲဒကာ။ ဒါေပမယ့္ ဒကာ့စိတ္က ပံုမမွန္ဘူး။ ဒီမွာပဲ ရပ္လိုက္ၾကရေအာင္ပါ”
“စကား၀ိုင္းေတာ့ မရပ္ပါနဲ႔ဦးဇင္း။ တပည့္ေတာ္စိတ္ကုိပဲ ျပင္လုိက္ပါ့မယ္။ ေတာင္းလဲ ေတာင္းန္ပါတယ္။ တပည့္ေတာ္ တစ္ခုႏွစ္ခုေလာက္ ဆက္ေမးပါရေစ”
“ေကာင္းၿပီေလ ဒကာက ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔ ေျပာေနမွေတာ့ ဒကာစိတ္ကို ျပင္ပါမယ္လုိ႔ ကတိေပးေနမွေတာ့ ဆက္ေျပာၾကတာေပါ့”
........................................................................................................မိုးသု(မႏၱေလး)
by ဗုဒၶဘာသာ / အေတြးအျမင္ on Saturday, October 15, 2011 at 5:50pm
No comments:
Post a Comment