ပုဂံမွာ က်မတို႔သြားဖူးတဲ့ တတိယေျမာက္ ပုထိုးက သဗၺညဳ ျဖစ္ပါတယ္။ ေရွးေပာင္းဘာသာေရး အေဆာက္အ အံုေတြထဲ အျမင္႔ဆံုးျဖစ္ၿပီး ေျပျပစ္တဲ့အခ်ဳိးအစားနဲ႔ ပစၥယံအဆင့္ေတြေၾကာင့္ သိပ္ကိုသပၸာယ္တဲ့ ေစတီပုထိုး ေတြထဲ တခုအပါအဝင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ေတြ အထိ လာေရာက္ ဖူးေျမာ္သူမ်ားကို ပစၥယံေတြ အေပၚ တက္ခြင့္ေပးတာေၾကာင့္ ပုဂံ လြင္ျပင္တခုလံုးရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းၿပီး အတုမရွိတဲ့သက္ၿငိမ္ အခင္းအက်င္းကို လွမ္း ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ “ငါ ဒီကို ေရာက္ခဲ့တယ္” ဆိုတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြရုိက္ဖို႔ အေကာင္းဆံုးေနရာျဖစ္ၿပီး က်မ ကိုယ္ တိုင္လည္း ငယ္စဥ္က ဒီ ပစၥယံ အဆင့္တဆင့္မွာ ဝမ္းကြဲေမာင္ တေယာက္ရယ္၊ ဦးေလးတေယာက္တို႔နဲ႔ အ တူ ရိုက္ထားတဲ့့ပံုေတြ ရွိပါတယ္။ ပံုေတြထဲမွာ က်မတို႔အားလံုး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္နဲ႔ ကိုယ့္ဘဝကို ေက်နပ္အား ရေနၾကပံု ေပၚပါတယ္။
ထိန္းသိမ္းေရး အလိုငွာ ပစၥယံေတြေပၚ ဘယ္သူ႔ကုိိမွ တက္ခြင့္မေပးေတာ့ကတည္းက သဗၺညဳကိုလာတဲ့ ဧည့္ အေရအတြက္ အေတာ္ကို ေလ်ာ့ပါးသြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ေနာက္ပိုင္း ဒီပုထိုးႀကီးဟာ ျပန္လည္ ေဖာ္ထုတ္တာ ေစာင့္ေနတဲ့ အပစ္ပယ္ခံ အလွတခုလို ေဆြးရိပ္ေတြ လႊမ္းေနပါတယ္။ အတြင္းနံရံေတြမွာ သုတ္ထားတဲ့ ထံုး ျဖဴၾကမ္းၾကမ္းေအာက္က နံရံေဆးေရးေတြကို ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ပန္းခ်ီ ထိန္းသိမ္းသူ ပညာရွင္မ်ားရဲ႕အစြမ္းနဲ႔ ျပန္ လည္ ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္မႈကေတာ့ လုပ္ပါတယ္ ဆိုေလာက္ေအာင္သာ ရွိ တယ္ဆိုတာ ေပၚလြင္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ ယဥ္ေက်းမႈအရ၊ သမိုင္းအရ အေရးပါလွတဲ့ အေဆာက္အအံုးႀကီး အတြက္ ဝမ္းနည္း စိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာအေျခအေန ပါပဲ။
ပုဂံနဲ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔လိုအပ္တာ အမ်ားႀကီးပါ။ စမယ္ဆိုရင္ ဒီ သာသနိက အေဆာက္အအံုး ေတြကပဲ စရပါမယ္။ ၁၉၉၀ ေနာက္ပိုင္း လုပ္ခဲ့တဲ့ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရး လုပ္ငန္းေတြဟာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ဖို႔ ထက္ ျမန္ျမန္ၿပီးဖို႔ကိုသာ ပညာရွင္ေတြရဲ႕ အႀကံဥာဏ္မပါဘဲ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ အႏုပညာနဲ႔ ေရွးေဟာင္း သုေတသနလုပ္ငန္း ျမတ္ႏုိးတဲ့သူေတြ ပုဂံရဲ႕ အခုအေျခအေနကို ျမင္တိုင္း မ်က္ရည္လည္ၾက တယ္လို႔ က်မ ၾကားရပါတယ္။
ဘုရားပုထိုးေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ လြင္ျပင္ႀကီး ခရီးသြားေတြကို ဆြဲေဆာင္တဲ့ ေနရာတခုျဖစ္ေအာင္ အလ်င္စလို တြန္းၿပီး လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကလို႔ ပ်က္စီးသြားခဲ့ရတဲ့ ျမတ္ႏိုးဖြယ္ ေရွးပုထိုး ေစတီေဟာင္းေတြဟာ ဂရုစိုက္မႈ၊ ကၽြမ္း က်င္မႈေတြနဲ႔ ဆိုရင္ တကယ့္မူလပံု ျပန္လည္ေပၚလာႏိုင္ေလာက္ ပါေသးတယ္။ ဂူေက်ာင္းအငယ္ေတြ ေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ မျပင္ဆင္ရေသးတဲ့အတြက္ ကံေကာင္းတယ္လို႔ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ ၎တို႔ကို နဂို အေနအ ထားနဲ႔ နီးစပ္တဲ့ သြင္ျပင္အတိုင္း ျပန္လည္တည္ေဆာက္ျခင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ ပ်က္စီးေနပံု အဆင့္ဆင့္အတိုင္း ထိန္းသိမ္းထားတဲ့ နည္းအားျဖင့္ ၿမိဳ႕ေဟာင္းႀကီၤးကို အခ်ိန္က တိုက္စားခဲ့ပံုရဲ႕ မ်က္ျမင္သမိုင္းအျဖစ္ ရွိေစျခင္း ေတြ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ပါေသးတယ္။ ဒါေတြက ကၽြမ္းက်င္သူေတြရဲ႕က႑ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတိို႔ရဲ႕လုပ္ငန္း မစခင္မွာ က်မတို႔ေတြက ပုဂံဟာ က်မတို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕သမိုင္းမွာ အေရးပါတဲ့အထိမ္းအမွတ္ တခုသာမက ကမၻာ့ ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္ တစိတ္တပိုင္းလည္းျဖစ္လို႔ ကာကြယ္ဖို႔၊ ထိန္းသိမ္းဖို႔ လိုအပ္တယ္ဆိုတဲ့ အသိ က်ယ္ ျပန္႔လာေအာင္ လုပ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေရွးေဟာင္း သာသနိကအေဆာက္အအံုးေတြတင္ ဂရုစိုက္ဖို႔ ၊ ကာကြယ္ဖို႔လိုေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ပုဂံဝန္း က်င္ ေဒသတဝိုက္လံုးဟာလည္း အျမတ္တႏိုးထားဖို႔ ၊ ထိန္းသိမ္းဖို႔ ေတာင္းဆိုေနပါတယ္။ တနာရီေလာက္ ကားနဲ႔သြားလိုက္ရင္ ဒီ ေဒသမွာ ေနာက္ဆံုးက်န္ေနတဲ့ အင္ၾကင္း ေတာအုပ္ကုိေရာက္ပါတယ္။ ေျခာက္ေသြ႔ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ကႏၱာရအလယ္က ရဲရဲဝံ့ဝ့ံ အိုေအစစ္ကေလး ပါပဲ။ အင္ၾကင္း (pentacme siamensis) ဆိုတာ သိပ္ထူးဆန္းတ့ဲသစ္ပင္တမ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္။ အပင္အိုလာလို႔ ေသသြားတဲ့အခါ သူ႔အသားဟာ အျခားသစ္ေတြလို ေဆြးျမည့္မသြားဘဲ ေက်ာက္သားလို အသြင္ေျပာင္းသြားပါတယ္။ သစ္ေတာထိန္းသိမ္းေရး ဥပေဒအရ အပင္ ခုတ္လွဲတာကို တားဆီးထားတယ္ ဆိုေပမဲ့လည္း အပင္ေတြြၾကည့္ရတာ ပိန္ပိန္လွွီလွီနဲ႔ အားရစရာမရွိတဲ့အျပင္ အပင္ပ်ဳိေလးေတြ တက္လာေနတဲ့ အရိပ္အေရာင္လည္း မရွိလွပါဘူး။
က်မတို႔ရဲ႕ သစ္ေတာေလ့လာေရးခရီးမွာ သတင္းေထာက္ အေယာက္၂၀ ေလာက္လည္း ပါလာပါတယ္။ က်မ အေနနဲ႔ က်မတို႔ရဲ႕ ပုဂံခရီး အပန္းေျဖရက္ေတြကို သီးသီးသန္႔သန္႔ ရွိေစခ်င္ေပမယ့္ ေမွ်ာ္လင့္သလို ျဖစ္မလာ ခဲ့တဲ့အတူတူ သတင္းေထာက္ေတြကို က်မတို႔ရဲ႕ တိုးလာတဲ့ အဖြဲ႕ဝင္ေတြလို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ပါတယ္။ ကံ ေကာင္းတာကအားလံုးဟာ ခင္ခင္မင္မင္နဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ ဝိုင္းလုပ္ေပးၾကပါတယ္။ သစ္ေတာရဲ႕ ဆိတ္ၿငိမ္ တဲ့ တေနရာမွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေန႔လယ္စာ ေပ်ာ္ပြဲစားၾကမယ္လို႔ က်မတို႔ စီၤစဥ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေတာ အုပ္ေလးကို ေရာက္သြားေတာ့ အနီးရွိ ရြာတစ္ရြာက လူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က်မတ႔ိိုကိုေတြ႔ဖို႔ ေစာင့္ေန တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီရြာရဲ႕ နာမည္က ကဗ်ာဆန္ဆန္ေလးပါ။ ‘ဇီးအိုသစ္လွ နတ္ထိန္း အင္ၾကင္းေတာ’ တဲ့၊ ဟိုကၠဴ ကဗ်ာတပုဒ္ က်ေနတာပါပဲ။
ဒီရြာကေလးနဲ႔ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံအၾကား ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ ဆက္သြယ္မႈတခု ရိွေနပါေသးတယ္။ က်မက ရြာက အ မ်ဳိးသမီးေတြကို သူတို႔ရြာမွာ အလိုအပ္ဆုံံးက ဘာလဲလို႔ ေမးတဲ့အခါ ေရ လို႔ ေျဖၾကပါတယ္။ သူတို႔ ရြာမွာ လြန္ ခဲ့တဲ့ႏွွစ္အနည္းက (bridge asia japan) အဝီစိတြင္းတူးေပးထားလို႔ အရင္ကလို မခက္ခဲေတာ့ဘဲ ေရရလာၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္ ေရတြင္းနဲ႔ေဝးတဲ့သူေတြ အတြက္ကေတာ့ ေန႔တိုင္း လမ္းအေဝးအႀကီးေလွ်ာက္ၿပီၤး ခပ္ေနရေသး တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ရွင္းျပၾကပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ေရပန္႔ကို ေမာင္းဖို႔ ဒီဇယ္ဖိုးေပးရပါတယ္။ ေစ်းကသင့္ တင့္တယ္ဆိုေပမယ့္ သူတို႔လို ထန္းနဲ႔ လုပ္စားရတဲ့ ေတာင္သူအမ်ားစုအတြက္ေတာ့ ဝန္တခုလို ျဖစ္ေနပါ တယ္။ ဒီလို ေျခာက္ေသြ႔ပူျပင္းတဲ့ အညာေဒသမွာ ရွင္သန္ႏိုင္တဲ့ ထန္းပင္ေတြဟာ ဖ်ာေတြ၊ ေတာင္းေတြ ရက္ လုပ္လို႔ရတဲ့ ယပ္လိုအရြက္ေတြ စားလို႔ရတဲ့အသီးေတြ ထြက္ပါတယ္။ အဓိကက်တဲ့ ထုတ္ကုန္ကေတာ့ ခ်ဳိျမတဲ့ ပင္က်ရည္ပါ။ ဒီအတိုင္း လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ေသာက္စရာ အေနနဲ႔ ျဖစ္္ျဖစ္၊ အခ်ဥ္ခံၿပီး ေက်းလက္ ယမကာ ျပင္းျပင္းလို ျဖစ္ျဖစ္၊ က်ဳိခ်က္ၿပီး အင္မတန္ စားေကာင္းတဲ့ ထန္းလ်က္အေနနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ စားသံုးႏုိင္ပါတယ္။
က်မေက်ာင္းသူ ဘဝတုန္းက အလြတ္က်က္ခဲ့ရတဲ့၊ အင္မတန္ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ၁၂ ရာစု ကဗ်ာတပုဒ္ကေန ထန္းတက္သမားေတြရဲ႕ ခက္ခဲတဲ့ ဘဝကို သိခဲ့ရတယ္။ မနက္ေစာေစာ ျမဴခိုးထခ်ိန္ကတည္းက အႏၱရာယ္ အ လြန္မ်ားၿပီး (ထန္းပင္က က်တာေတြ မၾကာခဏျဖစ္ၿပီး ဒဏ္ရာကလည္း ျပင္းထန္ႏုိင္ပါတယ္) ပင္ပန္းလွတဲ့ ထန္းတက္သမားဘဝကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ေပၚလြင္ေစ႐ုုံမက ယခုေခတ္အထိေတာင္ တိက်မွန္ကန္တဲ့ ပံုေဖၚမႈျဖစ္တယ္ဆိုတာကို က်မ ရြာသားေတြနဲ႔ စကားေျပာၾကည့္ေတာ့ သိရပါတယ္။ သူတို႔ဟာ အရင္ေရွး ရာစုမ်ားစြာက သူတို႔ ဘိုးဘြားေတြေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့တဲ့ သက္သာရာမရွိတဲ့ လမ္းၾကမ္းႀကီးကိုဆက္ၿပီး ေလွ်ာက္ လွမ္းေနရဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အရင္ကနဲ႔သိသိသာသာ ကြာလာတာတခုကေတာ့ ဒီကေန႔ ‘ဇီးအိုသစ္လွနတ္ထိန္း အင္ၾကင္းေတာ’ ရြာက ထန္းတက္သမားေတြထဲ တကၠသိုလ္ ဘြဲ႔ရေတြ ရွိေနတာပါပဲ။
ေအာင္ဆန္းစုၾကည္
(၂၆၊ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၁၁ ေန႔ထုတ္ Mainichi သတင္းစာတြင္ ဂ်ပန္ဘာသာ၊ အဂၤလိပ္ဘာသာတို႔ျဖင့္ ေဖာ္ျပ ၿပီး)
ျပည္သူ႔ေခတ္ ဂ်ာနယ္၊ အတြဲ႔ ၂၊ အမွတ္ ၇၄ မွ
No comments:
Post a Comment