ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ႏွစ္ ၁၀၀ ျပည့္အလြမ္း
ေလာကႀကီးမွာ အသက္ ၁၀၀ မေနရ အမႈ ၁၀၀ ေပြရတတ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားရွိတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လည္း အသက္ ၁၀၀ မေနခဲ့ရေပမဲ့ အမႈေတြကေတာ့ ၁၀၀ မက
ေျဖရွင္းသြားရပါတယ္။ သူကြယ္လြန္ေတာ့ ၃၂ ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိဦးမယ္။ သူ႔ဘဝ
ထက္ဝက္ေလာက္ကို ႏိုင္ငံေရးမွာပဲ ျမႇဳပ္ႏွံၿပီးေတာ့ တိုင္းျပည္အက်ိဳးပဲ
ၾကည့္ သြားတဲ့သူ။
လူထုဦးလွ ေရးဖူးတာရွိတယ္။ သူ
ဆန္းကဖီးမွာ ထမင္းစားေနတုန္း ကိုေအာင္ဆန္းဝင္လာတယ္။ သူက ကိုေအာင္ဆန္းကို
လာဗ်ာ ဒီမွာထိုင္ ႀကိဳက္တာမွာစားလို႔ ေျပာသတဲ့။ ကိုေအာင္ဆန္းက
ထမင္းမွာစားၿပီးေတာ့ "ခင္ဗ်ား ထမင္းေကၽြးတာေက်းဇူးတင္စရာ မလိုဘူးေနာ္။
ေကၽြးဖို႔က ခင္ဗ်ား ဝတၱရား။ ကၽြန္ေတာ္က ႏိုင္ငံေရး လုပ္ေနတာ။
တိုင္းျပည္အတြက္ တာဝန္ထမ္းေနတာ" လို႔ ဘုက်က် ျပန္ေျပာသတဲ့။
ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွသာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဗီယက္နမ္ ႏိုင္ငံမွာလည္း သူတို႔အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္
ဟိုခ်ီမင္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္လို လူစား။ သမၼတျဖစ္ေတာ့ အိမ္ေတာ္မွာေနဖို႔
ေျပာေတာ့ လူပ်ိဳႀကီးက ငါ့ျပည္သူေတြက ဆင္းရဲ ဒီအိမ္ေတာ္ႀကီးမွာ
မေနႏိုင္ပါဘူးဆိုၿပီး သမၼတ အိမ္ေတာ္ရဲ႕ အေနာက္မွာ
တဲသာသာအိမ္ေလးေဆာက္ခိုင္းၿပီး သြားေနသတဲ့။ တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးရေတာ့ အထိမ္းအမွတ္ေန႔မွာ သမၼတႀကီး မိန္႔ခြန္းထြက္ေျပာပါဆိုေတာ့
ဝတ္စရာ အကၤ်ီမရွိဘူး။ တစ္သက္လံုး အကၤ်ီစုတ္ေလးနဲ႔ေနခဲ့ၿပီး ႐ိုးသားစြာေန၊
႐ိုးသားစြာ ေသသြားတဲ့ သမၼတႀကီးတစ္ ေယာက္ကို သူတို႔တိုင္းျပည္က ယေန႔တိုင္
အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဦးေလးဟိုဆိုၿပီး ရင္ထဲႏွလံုးထဲ ထည့္ ထားၾကတာ။
သူတို႔ ႏိုင္ငံေတာ္အခမ္းအနားေတြ၊ အားကစားပြဲေတြဆိုရင္
ဗီယက္နမ္ကိုယ္စားျပဳတဲ့ ပံုေတြက လက္ရွိေခါင္းေဆာင္ပံုေတြ မဟုတ္ဘူး။
ဟိုခ်ီမင္းပံုပဲကိုင္ၾကတာမ်ားတယ္။ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ တိုင္းျပည္အတြက္ စြန္႔ၿပီး ဘာတစ္မွ မခံစားသြားၾကလို႔။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလည္း အဂၤလန္ကို
လြတ္လပ္ေရးသြားေတာင္းေတာ့ အိႏၵိယႏိုင္ငံ ေခတၱ ဝင္ၿပီးေခါင္းေဆာင္ႀကီး
ေန႐ူးနဲ႔ေတြ႔တယ္။ စစ္ဝတ္စံုအစုတ္နဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုေတြ႔ေတာ့ အံ့ၾသသြားၿပီး
ခင္ဗ်ား ဒီပံုနဲ႔ အဂၤလန္သြားရင္ ေအးခဲၿပီးေသသြားလိမ့္မယ္ဆိုကာ အျမင္မေတာ္လို႔ စစ္သကၠလပ္ဝတ္စံုႀကီးတစ္စံုကို
ခ်က္ခ်င္း အပ္ခ်ဳပ္သမားေတြေခၚ ကိုယ္တိုင္းၿပီး ခ်ဳပ္ေပးလိုက္တယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အဂၤလန္မွာ သားသားနားနားနဲ႔ ျဖစ္ေနတဲ့ ဝတ္စံုက
ေန႐ူးခ်ဳပ္ေပးလိုက္တဲ့ဝတ္စံု။ တို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္လည္း အဲဒီလို စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံကာ အေသ ဆိုးနဲ႔ ေသသြားရရွာသူ။
ညက ျပည္ေထာင္စုေန႔အခမ္းအနားမွာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံ သမၼတႀကီးက ခ်ိတ္ထမီႀကီးဝတ္ၿပီး ခမ္းနား ထည္ဝါေသာ
ကားႀကီးကို စီးလာကာ၊ သူ႔ကဲ့သို႔ ခိ်တ္ထမီမ်ား ဝတ္ထားေသာ
ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားကို လည္းေကာင္း၊ သူ႔ကို ခယ႐ိုက်ိဳးသူမ်ားကိုလည္းေကာင္း လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္သြားတာ ျမင္လိုက္ရပါတယ္။
ပဲျပဳတ္နဲ႔ နံျပားေလာက္စားဖို႔ သူ႔မိန္းမဆီကို စာျပန္ေရးတဲ့
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ သမၼတႀကီးလက္မွာ ဝတ္ထားတဲ့
လက္စြတ္တစ္ကြင္းေလာက္ေတာင္ မခ်မ္းသာသြားတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုယွဥ္လိုက္တိုင္း ဘာေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို တိုင္းျပည္ကခ်စ္ေနၾကရတာလဲဆိုတာ ေျပာစရာေတာင္ လိုမယ္ မထင္ ပါဘူး။ ဒီအခ်ိန္မွာ အိမ္ေဘးက
"စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔တာ ဒို႔လက္မခံ၊ သယံဇာတေတြ ေပါတဲ့ႏိုင္ငံ" ဆိုၿပီး
လူတစ္ေယာက္က သီခ်င္းေကာက္ဆို လိုက္သံၾကားရတယ္။ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ အဲဒီလူ
ဆိုလိုက္တယ္ေတာ့ မသိဘူး။ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔ခံရခ်ိန္က
သယံဇာတေတြ ေပါႂကြယ္ဝတဲ့ႏိုင္ငံမွာ ဘယ္သူေတြ ခ်မ္းသာသြားၿပီး၊ ဘယ္သူေတြ
ဆင္းရဲသြားသလဲဆိုတာ အားလံုးသိၾကၿပီးသားပဲ။ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔လိုက္လို႔ မမႈတဲ့သူေတြပဲ ႀကီးပြားခ်မ္းသာသြားၾကတာကိုေတာ့
မုဒိတာ ပြားမေနႏိုင္ပါဘူး။ ဒီအခ်ိန္မွာ ပဲျပဳတ္နဲ႔ နံျပားေလာက္ကိုပဲ
တမ္းတတတ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုေတာ့ အားမလို အားမရ ျဖစ္မိတာအမွန္။
Maukkha
https://www.facebook.com/searchmyanmar/photos/a.356889637687313.84429.12
No comments:
Post a Comment