ေက်ာင္းအုိ လက္ရန္း လေရာင္ ဆမ္း

ညေနညိဳေရာင္တြင္ ကြမ္းေတာင္ကုိင္တုိ႕ အျပိဳင္အဆုိင္လွၾကသည္။
မခင္ၾကီးလဲပါလာသည္။ မခင္ၾကီးသည္ သူတုိ႕ရြာေလးတြင္ အလွဆုံးျဖစ္သည္။
...................

သူသည္ ေရခတ္အဆင္းကုိ ေမွ်ာ္ရင္းထုိင္ရမလုိလုိ၊ ထရမလုိလုိ၊
ေရေသာက္ခ်င္သလုိလုိ၊ အေပါ့သြားခ်င္သလုိလုိျဖစ္ေနသည္။
စိတ္ကစားမိေသာ သူအျဖစ္ကုိ နားမလည္ႏုိင္သလုိလဲရွိသည္။

..ဟယ္..ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ေတာ့၊ ဒီေန႕ေတာ့ ေျပာမွကုိျဖစ္ေတာ့မယ္..
စိတ္အားတင္းထားလုိက္သည္။

ရြာသူပ်ိဳေမတစ္သုိက္တုိ႕ မခင္ၾကီး ဦးေဆာင္လ်က္ သူ အနီးသုိ႕ေရာက္လာေခ်ျပီ။
မ၀့ံ မရဲခ်ဥ္းကပ္သြားမိသည္။ ရင္တြင္ ဗေလာင္းဆူေနသည္။

မ..မ .ခင္ မခင္ၾကီး..
၀င့္ကနဲ႕ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေသာ မခင္ၾကီးအၾကည့္မ်ားသည္ သူ႕အတြက္ကံေကာင္းျခင္းမဟုတ္ေၾကာင္း သိလုိက္သလုိလုိရွိသည္။
စမိမွေတာ့ မထူးျပီကုိ သိလုိက္ျပီမို႕။ သူသည္ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းမေျပာေတာ့ပဲ.

က်ဳပ္ မခင္ၾကီးကုိ ခ်စ္လုိ႕ပါ..
ဘာ..
ညေနညိဳသည္ တိမ္စြယ္တြင္ ကြယ္လုလုျဖစ္ေခ်ျပီ။

က်ဳပ္ မခင္ၾကီးကုိ ခ်စ္လုိ႕..အဲဒါ..
ဘာေျပာတယ္၊ နင္လုိ မုဆုိးမသားက ငါ့လုိ ကြမ္းေတာင္ကုိင္ကုိ ဒီလုိစကားမ်ိဳးေျပာရတယ္လုိ႕..
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိမွ အားမနာေတာ္..

ညေနညိဳသည္ ေနေရာင္ ေပ်ာက္ေတာ့မလုိလုိရွိသည္
သူ႕ရင္တြင္လဲ တိမ္ညိဳမည္းတုိ႕ ညိဳ႕ေလျပီ။

ကုိယ့္ဘ၀ကုိယ္ နားလည္ရတယ္။ မုဆုိးမသားရဲ႕..
တန္ရာ တန္ရာ မွန္းရတယ္ဆုိတာ နင္မသိေရာ့သလား..
ရက္စက္ေသာ ထုိစကားမ်ားဆုိေနသည့္ မခင္ၾကီးသည္ သူ႕အတြက္ေတာ့ လွေနဆဲပင္ျဖစ္သည္။

နင္မွတ္ထား၊ ေနာက္ကုိ ငါ့ကုိ ဒီလုိစကားမ်ိဳးေျပာရင္ သူၾကီးနဲ႕ တုိင္မယ္..
နင့္မ်က္ႏွာကုိလဲ ငါဘယ္ေတာ့မွ မျမင္ခ်င္ဘူး.

ေနာက္ဆုံးစကားသည္ သူ႕အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေနေရာင္တုိ႕ကုိ ဆိတ္သုဥ္းေစသည္။
ရြာဦးက မန္က်ီးပင္ပ်ိဳအုိ တစ္စုတြင္ သူမည္မွ်ၾကာေအာင္ ရပ္ေနမိသည္ မသိ၊ ျပင္ပေလာကတြင္လဲ ေနေရာင္တို႕ ခ်ဳပ္ျငိမ္းေလျပီ။

ထုိညက လမသာပါ။ ပုိးစုန္းၾကဴးႏွင့္ ၾကယ္မႈံမႊားတုိ႕ ၾကဳိးတုိးၾကဲတဲ ရွိေနသည္။
သူ႕ရင္တြင္ကား ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ တုိ႕ ပ်က္သုဥ္းကာေန၀င္ခ့ဲျပီ။

“နင့္မ်က္ႏွာကုိလဲ ငါဘယ္ေတာ့မွာ မျမင္ခ်င္ဘူး “
ဆုိေသာ မခင္ၾကီးစကားသည္သာ ရင္တြင္းပ့ဲတင္ထပ္ေနသည္။
ေနာက္ေန႕မနက္ခင္း၊ မခင္ၾကီးႏွင့္ တကြ ရြာကုိစြန္႕ခြာသည္။ .
.......................................

ဆရာေတာ္၊ တပည့္ေတာ္တုိ႕ သီတင္းကၽြတ္ကာလမုိ႕ ရြာျပန္ခ်င္ပါတယ္ဘုရား.
အဲဒါ ခြင့္ျပဳေတာ္မူပါဘုရား..

ေအး ေအး ေမာင္ပဇင္းတုိ႕ ရြာျပန္မယ္ဆုိရင္၊ လက္ေဆာင္ေလးေပးလုိက္ခ်င္တယ္..
တုိ႕ရြာက ဖြားခင္ၾကီးကုိ ေပးလုိက္ပါ..
ျပီးေတာ့ ရတနာပုံမင္းေနျပည္က ငါးခုံဆရာေတာ္ၾကီးက
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆုိတ့ဲ စကားေလးလဲေျပာလုိက္ပါကြယ္..
ေရာ့.ေရာ့ ဖြားခင္ၾကီးအတြက္ ရတနာပုံပိတ္စေတြ...
မွန္ပါ ဆရာေတာ္ဘုရား။
................................

ဆရာေတာ္သည္ မိဘရပ္ထံျပန္ၾကေသာ ကုိရင္ႏွင့္ ဦးဇင္းငယ္မ်ားကုိေက်ာင္းအုိလက္ရမ္းကေနၾကည့္ရင္း

ေအာ္....မခင္ၾကီးသာ အဲဒီတုန္းက ငါ့ရဲ႕ ခ်စ္စကားဆုိတာကုိလက္ခံလုိက္ရင္၊
အခုဆုိ သားကၽြန္၊ မယားကၽြန္၊ တဏွာာကၽြန္ျဖစ္ရမယ္...
မခင္ၾကီးက နင့္မ်က္ႏွာ ငါ မျမင္ခ်င္ဘူးေျပာလုိက္လုိ႕၊
ရွက္ရွက္နဲ႕ ျမိဳ႕တက္လာ သာသနာ့ေဘာင္၀င္ကာ စာသင္ျပီး သာသနာေက်းကၽြန္အျဖစ္နဲ႕ေနလာလုိက္တာ..၊
ေအာ္ ႏွစ္ေတြေတာင္ အေတာ္ၾကာေပါ့...
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မခင္ၾကီးရယ္..

သီတင္းကၽြတ္လုလုရာသီမုိ႕ ႏွင္းရီဥတုိ႕ စီေနသေယာင္ေယာင္။
ညအခင္းလေရာင္သည္ ေက်ာင္းအုိလက္ရမ္းကုိ ေဖြးေဖြးလႈပ္လ်က္။

“ေအာ္..အနိစၥ၊ အနိစၥ.....”

ဆရာေတာ္သည္ ထုိအနိစၥကုိ အၾကိမ္ၾကိမ္ရြတ္ဆုိလ်က္ ။
..................................

သာသနာ့ေက်းကၽြန္မ်ားသုိ႕ ဦးညြတ္လ်က္ျဖင့္..။

မွတ္ခ်က္။ ထုိမာေက်းရြာ အႏွစ္တရာ ျပည့္ စာအုပ္တြင္ ေဖာ္ျပေပးသည့္ ေဆာင္းပါးတုိတုိ။

ဒီခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ကုိ ေက်ဇူးတင္ပါသည္။

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=773372449365198&set=a.18295572840