စံပယ္ ျမတ္ေလး ပ်ံ႕ေမႊးသင္းထံု စာသမကုန္ လနယုန္

                 

 

ေကတုေမာင္ေမာင္

နယုန္လသည္ ျမန္မာလမ်ားတြင္ တတိယလ ျဖစ္၍ ေႏြဥတုတြင္ ပါဝင္သည္။

ေႏြရာသီ ကုန္ဆံုးရန္ တစ္ဆယ့္ ငါးရက္ မွ်သာ က်န္ေတာ့သျဖင့္ စာဆို ပညာရွင္မ်ားက ထိုလကို ''ေႏြေႏွာင္းလ၊ ေႏြစြန္လ'' ဟု စာဖြဲ႕ေလ့ ရွိၾကသည္။ ေႏြေႏွာင္းလ ျဖစ္သည့္ အေလ်ာက္ ကဆုန္လတြင္ ခ်စ္ခ်စ္ေတာက္ ပူျပင္းခဲ့ေသာ ေနမင္းသည္ ထိုလတြင္ အပူအား ေလ်ာ့ကာ ေလ်ာ့ရဲရဲ ျဖစ္လာသည္။ ေႏြပူရိွန္ ေလ်ာ့က်လာလွ်င္ မိုးေလက ျမဴးလာေတာ့သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေကာင္းကင္ တစ္ခြင္လံုးတြင္ မိုးသားမ်ား မည္းေမွာင္ အံု႔ဆိုင္းၿပီး မိုးမာန္ ျပင္ေနရာမွ ျပင္းထန္စြာ မိုးသံေပး၍ မိုးေသး မိုးဖြဲကေလးမ်ားကို ရြာခ် တတ္သည္။

''နတ္စည္ငယ္ ရြမ္းပါလို႔၊ ၿခိမ္းမြမ္းငယ္ သံစံု၊ ကျမဴးငယ္ ခုန္သည္၊ ျမဴတိမ္လွာ ဆိုင္းျပန္ေတာ့ တယ္ေလး'' ဟု မဟာ အတုလမင္းႀကီးက စပ္ဆိုခဲ့သည္။ ကဆုန္လ၏ အပူရွိန္ေအာက္၌ ရြက္ေျခာက္မ်ား ေၾကြကာ အ႐ိုး ၿပိဳင္းၿပိဳင္း ျဖစ္ေနၾကသည့္ သစ္ပင္ သစ္ကိုင္းမ်ားမွာ ရြက္ၫြန္႔ ကေလးမ်ားကိုယ္စီႏွင့္ စိမ္းစိုလာသည္။ ေျခာက္ေသြ႕ တင္းမာေနေသာ ေျမျပင္မွာလည္း နယုန္လ၏ မိုးေသး မိုးဖြဲကေလး မ်ားေၾကာင့္ ထြက္ျပဴလာ ၾကသည္။ ျမက္ႏုငယ္ ေလးမ်ားေၾကာင့္ စိုစိုျပည္ျပည္ ျဖစ္လာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ေရွးေတာင္သူဦးႀကီး မ်ားက ''နယုန္မိုးေသး၊ ျမက္သားေမြး'' ဟု မိုးလကၤာ ဖြဲ႕ခဲ့ၾကသည္။ မိုးေဒဝါ၏ နိဒါန္းပ်ဳိးစ အခါသမယ ျဖစ္ေပရာ ေနပူလိုက္ မိုးရြာလိုက္ျဖင့္ အလြန္ ပူအိုက္ေသာ လရာသီ ျဖစ္ေပသည္။ မိုးဦးေကာင္းသည့္ ႏွစ္မ်ားတြင္ မိုးႀကီးစြာ ရြာသြန္း တတ္သည္။

နယုန္မိုးေသး ဟူသည္ကား ေယဘုယ် မွတ္သားခ်က္ ျဖစ္သည္။ နယုန္လတြင္ အခါခပ္သိမ္း မိုးေသးသည္၊ မိုးနည္းသည္ မဟုတ္ပါ။ တစ္ခါတစ္ရံ မုိးေကာင္းသည့္ ႏွစ္မ်ားတြင္ လယ္ယာ ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္မ်ား ေရလွ်ံ ေအာင္မိုးႀကီးစြာ ရြာတတ္ျပန္သည္။ စိႏၲေက်ာ္သူ ဦးၾသ၏ ''မဟာအဓိကရ ကန္ေတာ္ ေမာ္ကြန္း'' တြင္ ''နယုန္ဝါလ၊ ႀကဲၾက ပ်ဳိးေထာင္၊ ဝါေခါင္ သစ္ဆင္း၊ ႏွစ္လတြင္းမူ၊ ဆင္းၾက ယာလယ္၊ ေတာင္သူ မယ္တို႔'' ဟု စပ္ဆုိ ထားသည့္အတိုင္း ဤလတြင္ ေတာင္သူ လယ္သမား ဦးႀကီးမ်ားသည္ ဂ်ဳံ၊ ႏွမ္း၊ ေျပာင္း၊ ဝါဂြမ္း၊ ပဲမ်ဳိးစံု တို႔ကို စိုက္ၾက၊ ႀကဲၾကသည္။ ဆန္အတြက္ မ်ဳိးစပါးမ်ားကိုလည္း ပ်ဳိးေထာင္ၾကသည္။ ယင္းသုိ႔ ေတာင္သူ လယ္သမား ဦးႀကီးတို႔ အလုပ္ခြင္သို႔ စတင္ ဝင္ေရာက္သည့္ အခ်ိန္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ နယုန္လမွာ ေတာင္သူ ဦးႀကီးတို႔၏ အာဒိမာသ (လုပ္ငန္း စတင္ေသာလ) ေခၚ ငန္းဦးစခ်ိန္လ ျဖစ္သည္။

နယုန္လ ရာသီမွာ ေမထုန္ရာသီ ျဖစ္သည္။ နကၡတ္အားျဖင့္ ေဇ႒နကၡတ္ျဖစ္၍ ရာသီပန္းမွာ စကားပန္း ျဖစ္သည္။ ျခေသၤ့ အဂၤါႏွင့္ ၾကြက္ ၾကာသပေတး ရက္မင္းရာဇာ ျဖစ္သည္။ ဂဠဳန္ တနဂၤေႏြႏွင့္ က်ား တနလၤာ ျပႆဒါး ရက္ျဖစ္သည္။ ဤလကို ပုဂံေခတ္၊ အင္းဝေခတ္ ထိုး ေက်ာက္စာတို႔၌ နံယုန္၊ နယုန္၊ နံမ်ဴန္ဟု အမ်ဳိးမ်ဳိး ေရးထိုး ခဲ့ၾကသည္။ မွန္စီေက်ာင္း ဒုတိယ ရွင္ပုညကာမိ စီရင္သည့္ ဘုန္းမီးတက္လွ်ံခ်ီ မွန္စီ သတ္ပံုတြင္ ''တန္ခူး ကဆုန္ လနမ်ဴန္၊ ဖုန္ဖုန္လြင့္ျမဴလိမ္း'' ဟု လည္းေကာင္း၊ သကၠရာဇ္ ၁ဝ၈၈ ၿပီးသည့္ သီရိမဂၤလာ သတ္ပံုတြင္ ''ကဆုန္၊ နမ်ဴန္၊ ႀကိဳးသုန္သုန္၊ နယုန္ န သတ္ျမန္း'' ဟု လည္းေကာင္း လာရွိသည္ တို႔ကို ေထာက္႐ႈလွ်င္ ဒုတိယ အင္းဝေခတ္၌ ''နမ်ဴန္'' ဟုလည္း အေရးအသား ရွိေၾကာင္း သိရေပသည္။

ျမန္မာ့ သမိုင္းေၾကာင္းကို ေလ့လာလွ်င္ အေနာ္ရထာ (အနိ႐ုဒၶ) ဘုရင္မွ အစျပဳ၍ ေရွးျမန္မာ ဘုရင္ အဆက္ဆက္တို႔သည္ ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ား ျဖစ္ၾကေပရာ မိမိတုိ႔ လက္ထက္တြင္ သာသနာေတာ္ ျပန္႔ပြား ထြန္းကားေရးကို စြမ္းအားရွိသေလာက္ ခ်ီးေျမႇာက္ ခဲ့ၾကသည္။ ဆရာေတာ္၊ သံဃာေတာ္မ်ား၏ သာသနာ့ ဒါယကာ ၾသဝါဒခံမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ အတိုင္း သာသနာေတာ္ သံုးရပ္တြင္ ပိဋကတ္ စာေပဟူေသာ ပရိယတိၱ သာသနာသည္သာ အေရးအႀကီးဆံုး အေျခခံ ပဓာနအက်ဆံုး ျဖစ္ေၾကာင္း ေကာင္းစြာ သိၾကသည္။ ထိုေခတ္ ထိုအခါက ျဖစ္ထြန္းေနေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း ပညာေရးကိုလည္း အထူး အားေပး လိုၾကသည္။ ျမန္မာဘုရင္မ်ားသည္ ပရိယတိၱ သာသနာ တိုးတက္ ျပန္႔ပြားရန္ႏွင့္ ပညာရွင္မ်ား ထြန္းကားလာေစရန္ ဟူေသာ ဆႏၵျဖင့္ ပ႒မ စာေတာ္ျပန္ပြဲကို နယုန္လ၏ ရာသီပြဲေတာ္ အျဖစ္ တခမ္းတ နားက်င္းပ ခဲ့ၾကေပသည္။

နယုန္လတြင္ စာျပန္ပြဲမ်ား က်င္းပရာ၌ ဗုဒၶစာေပ ပထမျပန္ စာေမးပြဲကို သာလြန္မင္းတရားႀကီး လက္ထက္ ျမန္မာ သကၠရာဇ္ ၁ဝဝဝ ျပည့္ႏွစ္တြင္ စတင္ က်င္းပခဲ့ေၾကာင္း သိရွိ ရေပသည္။ မင္းတုန္းမင္းႀကီး လက္ထက္တြင္ ပထမျပန္ စာေမးပြဲ အတြက္ က်မ္းစာအုပ္မ်ား ျပ႒ာန္းၿပီး သီေပါမင္း လက္ထက္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၄၅ ခုႏွစ္မွ စတင္၍ ပထမျပန္ပြဲ ဆိုင္ရာ ဥပေဒစည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းမ်ား ခ်မွတ္ကာ စနစ္တက် က်င္းပခဲ့သည္။ သီေပါမင္းသည္ အဆင့္ျမင့္ ပါဠိစာေပတန္းမ်ား ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္ဟု သိရွိရသည္။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ဦးတြင္ အင္႐ံုရြာစား ဝန္ႀကီး သီရိဥဇနာ ေရးသား ခဲ့ေသာ ေလာကဗ်ဴဟာ က်မ္းတြင္ ေရွးေခတ္ ျမန္မာမင္းမ်ားသည္ နယုန္လ၌ စာေတာ္ျပန္ပြဲကို က်င္းပခဲ့ ၾကေၾကာင္း ေရးသား မွတ္တမ္း တင္ခဲ့ေပသည္။

ကုန္းေဘာင္ ေခတ္ေႏွာင္းကာလ၌ စာေတာ္ျပန္ ပြဲေတာ္မ်ား က်င္းပခဲ့သည္။ ေရွးေခတ္ ျမန္မာ့ဗိသုကာ လက္ရာမ်ားျဖင့္ ကြၽန္းသစ္မ်ား အသံုးျပဳလ်က္ တည္ေဆာက္ခဲ့ေသာ သုဓမၼာ ဇရပ္တန္းကို မႏၲေလးၿမိဳ႕ရွိ နန္းေတာ္ ၿမိဳ႕႐ိုးႀကီး၏ ေျမာက္ဘက္ၿမိဳ႕႐ိုးႏွင့္ မႏၲေလးေတာင္တို႔ အၾကားဝယ္ လြမ္းဆြတ္ ေအာက္ေမ့ ဖြယ္ရာ ေတြ႕ျမင္ ႏုိင္သည္။

စာေတာ္ျပန္ပြဲ က်င္းပသည့္ အခ်ိန္သည္ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ား အလြန္ အေလးထားၾကေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ဗုဒၶပိဋကတ္ စာေပကို ေလ့လာလိုက္စားသည့္ ရဟန္း၊ သံဃာမ်ား ပြားမ်ားျခင္းသည္ ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔ အတြက္ ဝမ္းေျမာက္ဂုဏ္ယူဖြယ္ ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ၿမိဳ႕အလိုက္၊ နယ္အလိုက္၊ စာေတာ္ျပန္ပြဲသို႔ ဝင္ေရာက္ မည့္ ရဟန္း၊ သံဃာမ်ားအား လွဴဖြယ္ဝတၴဳ အစုစုတို႔ျဖင့္ ျပဳစု အားေပး ၾကသည္။ သာသနာေတာ္ အတြက္ ဝိုင္းဝန္း၍ အေထာက္ အပံ့ ျဖစ္ေစၾကသည္။

တိုင္တားၿမိဳ႕သူႀကီး ဦးဖက္က ဤ နယုန္လကို ''နန္းနယုန္ နယ္လကို၊ ၾကယ္ျဗဟၼဏ တာရာ၊ ေရႊေဇ႒ ပုဏၰာဝယ္၊ ယုန္စႏၵာၿပိဳင္မွ်။ မုေလးပ်ံ႕ေသးသြယ္ ငယ္၊ ေရႊစံပယ္သင္းတဲ့ မာသ။ သုဓမၼ ရိပ္သာမွာ၊ သဘင္စာ သည္လ။ မဂၤလာ ထြန္ေတာ္ခ်လို႔၊ ေသနဂၤ ေလးအင္။ ထံုးစဥ္စံ ေသြမခြတယ္၊ ဘုန္းရာမ်ားထြတ္ ထိပ္ဘုရင္။ ဥာဏ္တမြတ္ ဖန္ဆင္တယ္၊ ေမထုန္ခြင္ ေႏြစြန္ လမွာမို႔၊ မိုးမာန္က တအံုအံု၊ မဲတဲ့လို႔မႈန္။ ျမဖဲရံ တိမ္ဂဠဳန္လို၊ သိရ္တဂုဏ္ကူ ၿဖိဳးလွေလး။ ။ မႏုံသူ႔ ေရႊရင္မွာ၊ ေျဖတင္ႏုိင္ ပူညိႇဳးရေလး။'' ဟု ရာသီဘြဲ႕ ေတးထပ္ျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳ မွတ္တမ္းျပဳ ခဲ့ေပသည္။

နယုန္ လျပည့္ေန႔သည္ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္၏ မဟာ သမယသုတ္ ေဟာေတာ္မူေသာ ေန႔ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ နယုန္လျပည့္ ''မဟာသမယေန႔'' ဟု အသိအမွတ ္ျပဳၾကသည္။ နယုန္လ၌ ေဟာေသာ မဟာသမယသုတ္ကို ''နတ္ခ်စ္သုတ္'' ဟု သတ္မွတ္ သမုတ္ၾကသည္။ စာဆိုေတာ္ တစ္ဦးက မဟာသမယသုတ္ ေဟာေတာ္မူရ ျခင္း၏ သမိုင္းေၾကာင္းကို ၾကည့္ၿပီး ဆင့္ပြား အနက္အဓိပၸာယ္ ႀကံဆကာ ''ၿငိမ္းခ်မ္းေသာေန႔'' ဟု ဆုိသည္။ မဟာသမယ ဟူသည္ မ်ားစြာေသာ ရဟန္းတို႔ စည္းေဝးေသာ အခါ မ်ားစြာေသာ နတ္အေပါင္းဟု ပဒတၴမၪၨဴသာ ပါဠိ-ျမန္မာ အဘိဓာန္တြင္ ဖြင့္ဆိုထားသည္။ မဟာသမယ သုတ္ေတာ္၌လည္း ရဟႏၲာငါးရာ စည္းေဝးေတာ္ မူၾကရာ မ်ားစြာေသာ ရဟန္းတို႔၏ အစည္းအေဝးဟု ဖြင့္ဆို ထားေပသည္။

မဟာသမယသုတ္ ေဟာေတာ္မူရျခင္း အေၾကာင္းျပဳေသာ ပုဂိၢဳလ္တို႔မွာ သာကီဝင္ မင္းမ်ဳိးျဖစ္ေသာ ေကာလိယ မင္းသား ၂၅ဝ ႏွင့္ ကပိလဝတ္မင္းမ်ဳိး မင္းသား ၂၅ဝ တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ ဘုရားရွင္ လက္ထက္ အခါ၌ တစ္ခုေသာ ေႏြလတြင္ ေရအခက္အခဲႏွင့္ ႀကံဳေတြ႕ေလသည္။ ကပိလဝတ္ ျပည္ႏွင့္ ေကာလိယ ျပည္တို႔၏ အလယ္ၾကားမွ ''ေရာဟိဏီ'' ျမစ္ေရသည္ စီးဆင္းေနသည္။ ႏွစ္ျပည္ေထာင္မွ လယ္သမား တို႔သည္ ေရာဟိဏီ ျမစ္ေရကို အားထား၍ လယ္ စပါးသီးႏွံ စိုက္ပ်ဳိးၾကသည္။ ေႏြရာသီ နယုန္လသို႔ ေရာက္လာၿပီျဖစ္၍ ေရာဟိဏီ ျမစ္ေရက နည္းေနသည္။ မိုးေကာင္းေသာ ရာသီ၌ ႏွစ္ျပည္ေထာင္ လယ္သ မားတို႔သည္ ေရာဟိဏီျမစ္ေရကို ျပည့္ျပည့္ဝဝ အသံုးျပဳ၍ လယ္ စပါးစိုက္ပ်ဳိး ၾကသည္။ မိုးေခါင္၍ ေရအားနည္းေသာ္ ႏွစ္ျပည္ေထာင္ အတြက္ ေရ မလံုေလာက္ေသာအခါ ေရာဟိဏီျမစ္မွ ေရကို ေဝစုခြဲ၍ သံုးၾကရာ အေဝမတည့္၍ ေရလုပြဲတြင္ လယ္သမားမ်ား စကားမ်ား ရန္ပြဲ ႐ိုက္ပြဲမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ 

 

လယ္သမားမ်ားကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ႏွစ္ဖက္ႏုိင္ငံမွ မင္းညီမင္းသားမ်ားႏွင့္ စစ္သည္ေတာ္မ်ားသည္ ေရာဟိဏီ ျမစ္တည္ရွိရာသို႔ ေရာက္လာၿပီး ျမစ္ကမ္း တစ္ဖက္စီတြင္ ေနရာယူ ထားၾကသည္။ ႏွစ္ျပည္ေထာင္မွ လူအမ်ားတို႔သည္လည္း တုတ္၊ ဓား လက္နက္မ်ား ကိုင္ေဆာင္လ်က္ ထိုးခုတ္ တိုက္ခိုက္ မည့္၊ ေသြးေခ်ာင္းစီးေတာ့မည့္ အေျခအေန ေရာက္ရွိေနၾကသည္။ ထိုအျခင္းအရာကို သိျမင္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာ ဘုရားသည္ သဗၺညဳတ ေရႊဥာဏ္ေတာ္ျဖင့္ ဆင္ျခင္ေတာ္မူၿပီး စစ္တပ္ ႏွစ္တပ္တို႔၏ အလယ္ ေကာင္းကင္ယံ၌ ေရာင္ျခည္ေတာ္ ေျခာက္သြယ္ျဖင့္ သပၸာယ္စြာ စံေနေတာ္ မူသည္။ ဘုရားရွင္အား ႏွစ္ဖက္ေသာ စစ္သည္မ်ား ဖူးေျမာ္ရေသာ အခါ စစ္တိုက္လိုစိတ္မ်ား ေပ်ာက္ကင္း၍ ရွိခိုး ဦးခိုက္ၾကသည္။ ရန္ စစ္ေျပၿငိမ္းရန္ ျမတ္စြာဘုရားက ေဟာၾကားသည္။ 

 

ထိုအခါ ႏွစ္ဖက္ ေက်ေအးၾကၿပီး ႏွစ္ျပည္စလံုးမွ လူအခ်ဳိ႕သည္ ျမတ္စြာဘုရား သာသနာေတာ္တြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္၍ ရဟန္းျပဳၾကသည္။ စုစုေပါင္း ရဟန္း အပါး ၅ဝဝ ရွိသည္။ ထိုရဟန္းတို႔၏ ၿငိမ္သက္ တည္ၾကည္မႈကို လူနတ္ျဗဟၼာတို႔က အလြန္ႏွစ္သက္ ၾကည္ညိဳ ၾကသျဖင့္ လာေရာက္ စုေဝးၾကကုန္၏။ ျမတ္စြာဘုရားက ဤသို႔ စည္းေဝးခိုက္တြင္ ''မဟာ သမယသုတ္'' ကို ေဟာၾကားေတာ္ မူသည္။ မဟာသမယ ဆုိသည္ စု႐ံုး စည္းေဝးေနသည့္ အခ်ိန္အခါကို ဆိုလိုသည္။ နတ္ျဗဟၼာမ်ား ဤသို႔ စည္းေဝး ေပါင္းဆံုခိုက္တြင္ ေဟာၾကားေတာ္မူသည့္ မဟာသမယသုတ္ ကို အၿမဲ ရြတ္ဖတ္လွ်င္ နတ္ျဗဟၼာတို႔ လိုလား ႏွစ္သက္သည္။ ပစၥည္းဥစၥာ ရာထူးဌာနႏၲရ တိုးတက္သည္ဟု ယံုၾကည္ၾကသည္။

ေလာကုတၱရာဆိုင္ရာ ပညာသင္ၾကားေနသူ ရဟန္းသံဃာတို႔က စာေတာ္ျပန္ပြဲ က်င္းပသည့္ နယုန္လ အခ်ိန္အခါတြင္ ေလာကီပညာ သင္ၾကားေနသူ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ား အဖို႔မွာမူ ပညာသင္ႏွစ္ စတင္ ဖြင့္လွစ္ခ်ိန္ျဖစ္သည္။ တေပါင္းလတြင္ စာေမးပြဲမ်ား က်င္းပခဲ့ၿပီးေနာက္ စာေမးပြဲ ေအာင္ျမင္ လာသူမ်ားသည္ နယုန္လတြင္ အတန္းတိုးျမႇင့္၍ တက္ေရာက္ သင္ၾကားခြင့္ ရရွိၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ နယုန္လသည္ ရဟန္းသံဃာမ်ား အတြက္ စာေတာ္ျပန္ပြဲ က်င္းပသည့္ လျဖစ္၍ အေရးပါ သကဲ့သို႔ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ား အတြက္ ပညာသင္ႏွစ္ အစ အတန္း တက္ရသည့္ အခ်ိန္ ျဖစ္၍ အေရးပါလွသည္။ ၁၃၁၅ ခုႏွစ္မွစၿပီး ရာသီဥတု ပူျပင္းမႈကို အေၾကာင္းျပဳကာ ရဟန္း သံဃာေတာ္တို႔၏ ပါဠိ ပထမျပန္ စာေမးပြဲကို ဤနယုန္လတြင္ မက်င္းပ ျဖစ္ေတာ့ဘဲ တေပါင္းလ ျဖစ္ေစ၊ တန္ခူးလ ျဖစ္ေစ အလ်ဥ္း သင့္သလို က်င္းပ လာခဲ့သည္မွာ ယေန႔ကာလ အထိပင္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ နိကာယ္ စာေမးပြဲကိုမူ ဤနယုန္လမွာပင္ က်င္းပ သည္ကို ေတြ႕ရွိ ရေပသည္။

သို႔ပါ၍ မုေလး (ျမတ္ေလး)၊ စံပယ္သင္းပ်ံ႕ေသာ လနယုန္သည္ မိုးရြာသြန္းေသာလ၊ မဟာသမယ အခါေတာ္ေန႔ က်င္းပေသာလ၊ ေရွးအခါက ပါဠိ ပထမျပန္ စာေမးပြဲ က်င္းပေသာလ၊ ယခုအခါ နိကာယ္ စာေမးပြဲ က်င္းပေသာ လ၊ ေလာကုတၱရာ ဆိုင္ရာ၊ ေလာကီ ဆိုင္ရာ ပညာတို႔ျဖင့္ ႏွီးႏႊယ္ေသာလ၊ ပညာျဖင့္ ႏွီးႏြယ္ ေနသျဖင့္ ေလးနက္ေသာ အဓိပၸာယ္ ေဆာင္ၿပီး မြန္ျမတ္သန္႔စင္ ႐ိုေသေလးစားအပ္ေသာ လတစ္လ ''စာသမကုန္၊ လနယုန္'' ျဖစ္သည္ဟု ဆိုရမည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ဂုဏ္မႊမ္း ေဖာ္ျပ ေရးသားလိုက္ရ ပါသည္။ ။

 

 

https://www.facebook.com/royalheromedia/photos/a.452811328083074.110728.4