စံျပဳအပ္ေသာ ပင္လံုအစဥ္အလာ
ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္၏ ေခတ္သစ္သမိုင္းတြင္ ၁၉၄၇ ခုႏႇစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၂ ရက္ေန႔သည္ စံျပဳအပ္ေသာ သမိုင္းမႇတ္တိုင္ ေန႔တစ္ေန႔ျဖစ္သည္။ ထိုေန႔တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဦးေဆာင္ေသာ ဗမာႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားႏႇင့္ တုိင္းရင္းသား ေသြးခ်င္းညီေနာင္မ်ား ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို လက္မႇတ္ေရးထိုး၍ လြတ္လပ္ေရးကို အတူတကြ ရယူၾကမည္ဟူ၍ သိႏၷိ႒ာန္ ခ်မႇတ္ခဲ့ၾကသည္။ ပင္လံုစာခ်ဳပ္သည္ ျပည္ေထာင္စုႀကီးေပၚ ထြန္းေရးအတြက္ တုိင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား တညီတညြတ္တည္း သေဘာတူညီခဲ့ေသာ ကတိစာခ်ဳပ္ျဖစ္သည္။
ပင္လံုစာခ်ဳပ္ေရးထိုးခဲ့ေသာေန့ သည္ နယ္ခ်ဲ႕သမားတို့၏ ျမန္မာ ျပည္မကိုသာလြတ္လပ္ေရးေပးၿပီး ခ်င္း၊ ကခ်င္၊ ရႇမ္း စေသာ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားကို ခ်န္လႇပ္ထားရန္ ၾကံစည္ခဲ့မႈကို လက္မခံဘဲ ျပည္မႏႇင့္ ျပည္ေထာင္စုသားတို႔၏ အတူတကြ ေအးအတူပူအမွ် ဥမကြဲသိုက္မပ်က္ပဲ လြတ္လပ္ေရးယူမည္ဟူေသာ အခိုင္အမာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့သည့္ ျပည္ေထာင္စုေန႔ျဖစ္သည္။ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆိုႏိုင္ခဲ့ေသာ ေအာင္ျမင္မႈသည္ ျမန္မာ့ေခါင္းေဆာင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ ဆန္းအား တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား၏ ယံုၾကည္စိတ္ခ် ေလးစားျမတ္ႏိုးအားကိုးမႈကို ျပသမႈမႇတ္ေက်ာက္ျဖစ္သည္။
၁၉၄၅ ခုႏႇစ္ ၾသဂုတ္လ ၁၉ ရက္ေန႔တြင္ က်င္းပခဲ့ေသာ ေနသူရိန္အစည္းအေ၀းပြဲႀကီး၏ တခဲနက္ ေတာင္းဆိုခ်က္အရ နယ္ခ်ဲ႕အစိုးရသည္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ေဆြးေႏြးရန္ ျမန္မာကိုယ္စားလႇယ္မ်ားကို ဖိတ္ေခၚသည္။ ၁၉၄၆ ခုႏႇစ္ ဒီဇင္ဘာလတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေခါင္းေဆာင္ေသာ ျမန္မာကိုယ္စားလႇယ္မ်ားသည္ အဂၤလန္ႏိုင္ငံ လန္ဒန္ၿမိဳ႕သို႔ သြားေရာက္ခဲ့၍ နန္းရင္း၀န္အက္တလီႏႇင့္ ေဆြးေႏြးသည္။ နယ္ခ်ဲ႕အစိုးရသည္ ျမန္မာျပည္ကို လြတ္လပ္ေရး မေပးမျဖစ္ ေပးရလွ်င္ ရႇမ္းျပည္စေသာ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားကို လြတ္လပ္ေရးမေပးလိုဘဲ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားလိုသည္။
၁၉၄၅ ခုႏႇစ္တြင္ ၿဗိတိသ်အစိုးရ၏ ျမန္မာျပည္ဆိုင္ရာ အတြင္း၀န္ ေအလာရီသည္ အိႏၵိယတြင္ရႇိေသာ ျမန္မာျပည္ဘုရင္ခံ ေဒၚမန္စမစ္က အစီရင္ခံစာတင္သြင္းရာ၌ ျမန္မာျပည္ကို လြတ္လပ္ေရးေပးရမည့္ အေျခအေနသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ၿဗိတိ သွ်အစိုးရ၏ ကာကြယ္ေရးစီးပြားေရးဘက္မႇၾကည့္လွ်င္ ေတာင္တန္းေဒသကို ၿဗိတိသွ်လက္ေအာက္၌ အႏႇစ္ ၃၀ မွ်ထားမႇသင့္မည္ျဖစ္သည္။ ေတာင္တန္းေဒသကို ၿဗိတိသ်တို႔က ထိန္းသိမ္းထားရန္ အထူးလိုအပ္သည္ဟူ၍ တင္ျပခဲ့သည္။
ထို့ေၾကာင့္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဦးေဆာင္ေသာ ျမန္မာကိုယ္စားလႇယ္အဖြဲ႔သည္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အဂၤလန္ႏိုင္ငံ လန္ဒန္ (ဘိလပ္)တြင္ ေဆြးေႏြးေနစဥ္တြင္ ၿဗိတိသွ်ႏႇင့္ ၿဗိတိသွ်အလိုေတာ္ရိမ်ားသည္ ေနာက္ပိုင္းမႇ ေတာင္တန္းႏႇင့္ ျပည္မကိုေသြး ခြဲရန္ အားထုတ္ၾကံစည္ေဆာင္ရြက္မႈ ျပဳခဲ့သည္။
နယ္ခ်ဲ႕လက္ပါးေစတို႔သည္ ႏူးညြတ္လြယ္ေသာ ေစာ္ဘြားအခ်ဳိ႕ကုိ ေသြးခြဲဆြဲေဆာင္ခဲ့သည္။ နယ္ခ်ဲ႕လက္ပါးေစတို႔၏ စကားကို နားေယာင္ယံုလြယ္မိေသာ ေစာ္ဘြားအခ်ဳိ႕သည္ ၿဗိတိသ်နန္းရင္း၀န္ အက္တလီထံသို႔ 'ယခုေရာက္ရႇိေနေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ ရႇမ္းျပည္ေစာ္ဘြားမ်ား၏ ကိုယ္စားလႇယ္မဟုတ္။ ေတာင္တန္းနယ္မ်ားကိစၥကို ေဆြးေႏြးရန္ရႇိပါလွ်င္ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ေစာ္ဘြားမ်ားအား သီးသန္႔ ဖိတ္ေခၚေဆြးေႏြးေစ လိုပါသည္' ဟူ၍ ေၾကးနန္းတစ္ေစာင္ ႐ိုက္ေပးပို႔ခဲ့သည္။ ထိုေၾကးနန္းစာကို နန္းရင္း၀န္ အက္တလီလက္ခံရရႇိေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုျပသ၍ ''ဘယ္လိုလဲေအာင္ဆန္း'' ဟု ျပံဳးစစႏႇင့္ ခနဲ႔စကားဆိုသည္။ အေျခအေနအားလံုးကို အစအဆံုးသိထားၿပီးျဖစ္ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ထူးထူးျခားျခားအေျဖမေပးဘဲ ႏႈတ္ဆိတ္ေနခဲ့သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ရႇိေနေသာ ဖ-ဆ-ပ-လ ေခါင္းေဆာင္တို႔၏ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္မႈျဖင့္ ႏူးညြတ္လြယ္ေသာ ေစာ္ဘြားအခ်ဳိ႕၏ ေၾကးနန္း႐ိုက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔၌ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕တြင္ လူထုစည္းေ၀းပြဲ၊ အင္အားျပပြဲႀကီးကို က်င္းပခဲ့သည္။ ထိုအစည္းအေ၀းပြဲႀကီးမႇ လူထုဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားကို နန္းရင္း၀န္ အက္တလီထံသို႔ ေၾကးနန္း႐ိုက္ေပးပို႔ခဲ့သည္။ ထိုေၾကးနန္းစာတြင္ 'ေတာင္တန္းေဒသမ်ားသည္ ဗမာတို႔ႏႇင့္အတူ လြတ္လပ္ေရးရလိုပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔၏ လိုလားခ်က္ကို ေလးေလးနက္နက္ ေထာက္ခံပါသည္' ဟူ၍ေဖာ္ျပထားသည္။ နန္းရင္း၀န္အက္တလီသည္ ေၾကးနန္းစာႏႇစ္ေစာင္ေၾကာင့္ ေတြေ၀သြားခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ေတာင္တန္းေဒသမပါေသာ လြတ္လပ္ေရးသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ အဓိပၸာယ္ရႇိေသာ လြတ္လပ္ေရးမဟုတ္ဟု တင္ျပ၍ ေတာင္တန္းေဒသကို ျမန္မာျပည္မႏႇင့္အတူ လြတ္လပ္ေရးေပးရန္ ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ ၿဗိတိသွ်အစိုးရသည္ အလြယ္တကူ အေလ်ာ့မေပးဘဲ ပရိယာယ္ျဖင့္ ေတာင္တန္းေဒသသား တို႔၏ ဆႏၵကို ရယူရန္လိုအပ္ေၾကာင္း ေျပာဆိုလာခဲ့သည္။
၁၉၄၇ ခုႏႇစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၂၉ ရက္ေန႔တြင္ ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ေသာ ေအာင္ဆန္း-အက္တလီ စာခ်ဳပ္တြင္ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားက ျပည္မႀကီးႏႇင့္ပူးေပါင္းရန္ သေဘာတူပါက ျပည္မႀကီးေရာ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားပါ လြတ္လပ္ေရးေပးရန္၊ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားပါ၀င္ေသာ ကြန္ဖရင့္အစည္းအ ေ၀းမႇ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အရ၊ ေတာင္တန္းေဒသသားတို႔၏ ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပခ်က္အရ ၿဗိတိသွ်ႏႇင့္ ျမန္မာအစိုးရတို႔က ၎တို႔၏ဆႏၵႏႇင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြစြာ ေဆာင္ရြက္ရန္ဟူေသာ အခ်က္ကို ထည့္သြင္းခ်ဳပ္ဆိုခဲ့သည္။
ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၇ ရက္ေန႔မႇ စတင္ေဆြးေႏြးခဲ့ေသာ ပင္လံုညီလာခံႀကီးတြင္ ေတာင္တန္းေဒသရႇိ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားသည္ ျမန္မာ(ဗမ)ႏႇင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ျခင္းအားျဖင့္ လြတ္လပ္ေရးကို ပိုမိုလ်င္ျမန္စြာ ရရႇိမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ျမန္မာ(ဗမာ)လူမ်ဳိးမ်ားရရႇိခံစားရမည့္ အက်ဳိးခံစားခြင့္ႏႇင့္အညီ ရႇမ္း၊ ခ်င္း၊ ကခ်င္၊ ကရင္ စေသာ တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုမ်ားသည္လည္း ရရႇိခံစားရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း . . .
၁၉၄၇ ခုႏႇစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂ ရက္ေန႔တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ျမန္မာျပည္သို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရႇိလာခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ျမန္မာျပည္သို႔ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္းပင္ ျပည္နယ္ႏႇင့္ ျပည္မေသြး စည္းညီညြတ္ေရးကို အျပင္းအ ထန္ ႀကိဳးစားေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ တခ်ိန္တည္းမႇာပင္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရ၏ လူယံုေတာ္ ဓနသဟာယ ဒုတိယအတြင္း၀န္ မစၥတာေဘာ္တြမ္လီႀကီးမႇဴးေသာအဖြဲ႔ကလည္း ျပည္နယ္ႏႇင့္ ျပည္မခြဲျခားေရး အစီအစဥ္ေအာင္ျမင္ ရန္အစြမ္းကုန္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ အဂၤလန္ႏိုင္ငံ လန္ဒန္(ဘိလပ္)သို႔ မသြားမီအခ်ိန္ကပင္ ၁၉၄၆ ခုႏႇစ္ ဇန္န၀ါရီလ၌ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ေရႊတိဂံုကုန္းေတာ္ အလယ္ပစၥယံတြင္ ဖ-ဆ-ပ-လ ညီလာခံတစ္ရပ္က်င္းပခဲ့ၿပီး ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈတြင္တုိင္းရင္း သားအားလံုးလက္တြဲေဆာင္ရြက္ရန္ အတူတကြ လြတ္လပ္ေသာ ျပည္ေထာင္စု ထူေထာင္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ ယင္းဆံုးျဖတ္ခ်က္အရ ၁၉၄၆ ခုႏႇစ္ ဇန္န၀ါရီလတြင္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ သခင္ႏု၊ ဦးဘဂ်မ္း၊ မန္းဘခိုင္တို႔သည္ ပင္လံုၿမိဳ႕တြင္က်င္းပခဲ့သည့္ ေစာ္ဘြားမ်ား ညီလာခံသို႔ တက္ေရာက္စည္းလံုးေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ၁၉၄၆ ခုႏႇစ္ ႏို၀င္ဘာလမႇစတင္၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုယ္တိုင္ ပင္ေတာင္တန္းေဒသမ်ားသို႔ လႇည့္လည္၍ စည္း႐ံုးေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ၁၉၄၆ ခုႏႇစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၂၅ ရက္ေန႔တြင္ ေတာင္တန္းလူထုစည္းေ၀းပြဲႀကီး၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္'ေသြးရင္းသားရင္း ရင္းရင္းခ်ာခ်ာရႇိရမည္' ဟူ၍ ေဟာၾကားလမ္းညႊန္ခဲ့သည္။
၁၉၄၇ ခုႏႇစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၇ ရက္ေန႔မႇစတင္၍ ပင္လံုၿမိဳ႕တြင္ ပင္လံုညီလာခံႀကီးကို က်င္းပခဲ့သည္။ ျမန္မာျပည္မမႇ ဖ-ဆ-ပ-လ အဖြဲ႕ ႀကီး၏ ကိုယ္စားလႇယ္မ်ားအျဖစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ဦးတင္ထြတ္၊ ဗိုလ္ခင္ေမာင္ကေလး၊ ရႇမ္းျပည္နယ္ ကိုယ္စားလႇယ္မ်ားအျဖစ္ ေညာင္ေရႊ ေစာ္ဘြားစပ္ေရႊသိုက္ႏႇင့္ မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြား၊ကခ်င္နယ္ကိုယ္စားလႇယ္အျဖစ္ သမားဒူး၀ါးဆင္၀ါးေနာင္၊ ခ်င္းနယ္ကိုယ္စားလႇယ္အျဖစ္ ဦး၀မ္းကိုေဟာ၊ လူထုကိုယ္စားလႇယ္မ်ား၊ ရဲေဘာ္ကိုယ္စားလႇယ္မ်ား၊ ေက်ာင္းသားႏႇင့္ လူငယ္ကိုယ္စားလႇယ္မ်ား၊ သတင္းစာတိုက္မ်ားမႇ ကိုယ္စားလႇယ္မ်ား၊ ဆိုရႇယ္လစ္ပါတီမႇ ကိုယ္စားလႇယ္မ်ား၊ သထံုဦးလႇေဖ၊ ေစာစံေကးႏႇင့္ ဦးခ်စ္တီးတို႔သည္ ေလ့လာသူအျဖစ္ တက္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ၿဗိတိသွ်အစိုးရဘက္မႇ ဒိုမီနီယံဆိုင္ရာအတြင္း ၀န္ေဘာ့တြမ္ေလ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံနယ္ျခားေဒသဆိုင္ရာ မင္းႀကီးမစၥတာစတီဗင္ဆင္ႏႇင့္ အရာရႇိႀကီးငယ္မ်ား တက္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ နာဂခ႐ိုင္မႇ ကိုယ္စားလႇယ္မ်ား မတက္ေရာက္ႏိုင္ခဲ့ေပ။
ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၇ ရက္ေန႔မႇ စတင္ေဆြးေႏြးခဲ့ေသာ ပင္လံုညီလာခံႀကီးတြင္ ေတာင္တန္းေဒသရႇိ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားသည္ ျမန္မာ(ဗမာ) ႏႇင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ျခင္းအားျဖင့္ လြတ္လပ္ေရးကိုပိုမိုလ်င္ျမန္စြာ ရရႇိမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ျမန္မာ (ဗမာ) လူမ်ဳိးမ်ားရရႇိခံစားရမည့္ အ က်ဳိးခံစားခြင့္ႏႇင့္အညီ ရႇမ္း၊ ခ်င္း၊ ကခ်င္၊ ကရင္စေသာတုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုမ်ားသည္လည္းရရႇိခံစားရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း အေျပအလည္ညႇိိႏိႈင္း ေဆြးေႏြးၾကသည္။သို့ေသာ္ နယ္ခ်ဲ႕အစိုးရ၏ ပ ေယာဂ၊ သပ္လ်ဳိပူး၀င္မႈပေယာဂ ေၾကာင့္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၀ ရက္ေန့ တိုင္ေအာင္ ၿပီးျပတ္ျခင္းမရႇိခဲ့ေပ။ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၁ ရက္ေန႔တြင္ ေစာ္ဘြားအခ်ဳိ႕၏ လိုလားခ်က္၊ ေတာင္းခံလႊာသည္ ဒိုမိုနီယံအတြင္း၀န္ေဘာ္ တြမ္ေလထံမႇတစ္ဆင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ ဆန္းထံသို႔ ေရာက္ရႇိလာခဲ့သည္။ ထိုေန႔မႇာပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ က႐ုဏာေဒါသျဖင့္ သူ၏သေဘာထားျဖစ္ေသာ ေတာင္တန္းေဒသႏႇင့္ ျပည္မႀကီးတို႔ ညီညီညြတ္ညြတ္ ပူးေပါင္းၾကရန္ မိန္႔ခြန္းကို ''ခင္ဗ်ားတို႔ ေတာင္တန္းေဒသကို ျမန္မာ(ဗမာ)နဲ႔အတူ လြတ္လပ္ေစခ်င္တယ္။ ဘယ္သူ႔ကြၽန္မႇ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ကြၽန္လည္းမျဖစ္ေစခ်င္ဘူး'' ဟူ၍ ျပတ္ျပတ္သားသား မိန္႔ၾကားခဲ့သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ေစတနာကို ေလးစားျမတ္ႏိုး ယံုၾကည္တန္ဖိုးထားၾကေသာ ေတာင္တန္းေဒသေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားသည္ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားႏႇင့္ ျပည္မႀကီးကိုပူးေပါင္း၍ သေဘာတူညီခဲ့ၾကသည္။ ၁၉၄၇ ခုႏႇစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလကို အေျခခံေသာ လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲ၀င္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ႀကီးကို ျပည္ေထာင္စုကိုယ္စားလႇယ္ ၂၁ ဦးႏႇင့္ ဓနသဟာယ ဒုတိယအတြင္း၀န္ မစၥတာေဘာ္တြမ္ေလစေသာ ၿဗိတိသွ်ကိုယ္စားလႇယ္တို႔၏ ေရႇ႕ေမႇာက္တြင္ လက္မႇတ္ေရးထုိးခဲ့သည္။ ပင္ လံုစာခ်ဳပ္ကို တုိင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား စည္းလံုးညီညြတ္စြာစု ေပါင္းလက္မႇတ္ေရးထိုးခဲ့ၾကေသာ ၁၉၄၇ ခုႏႇစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၂ ရက္ ေန႔သည္ ျပည္ထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္၏ ေခတ္သစ္သမုိင္း၌ စံျပဳအပ္ေသာ သမုိင္းမႇတ္တမ္း၀င္ 'ျပည္ေထာင္စုေန႔' အျဖစ္ သမိုင္းဂုဏ္ျဒပ္၀င့္ထည္စြာ ရပ္တည္လ်က္ရႇိေနသည္။
ပင္လံုညီလာခံသည္ ၿဗိတိသွ်ကိုယ္စားလႇယ္မ်ား၏ မ်က္စိေအာက္တြင္ အထင္အရႇား က်င္းပခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ လက္ညႇိဳးေထာင္၊ ေခါင္းညိတ္ျခင္းမဟုတ္ေၾကာင္းကို ၿဗိတိသွ်ကိုယ္စားလႇယ္မ်ား အျမင္အေတြ႔ပင္ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏႇင့္အတူ ေစာ္ဘြားမ်ားအပါအ၀င္ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား တညီတညြတ္တည္း စုစည္းရပ္တည္ေနေၾကာင္းကို အတိအလင္းသက္ေသျပခဲ့ေသာ စံျပဳအပ္ေသာ သမုိင္း၀င္ေန႔၊ သမုိင္း၀င္ျဖစ္ ရပ္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပည္ေထာင္စုေန႔သည္ စံျပဳအပ္ေသာ၊ တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီညြတ္မႈ အစဥ္အလာႀကီးမားေသာ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ျဖစ္သည္။ ျပည္ေထာင္စုႀကီး အဓြန္႔ရႇည္ တည္တံ့ခိုင္ျမဲေရးအတြက္ ျပည္သူအားလံုးသည္ စံျပဳအပ္ေသာ ပင္လံုအစဥ္အလာကို ေလးစားလိုက္နာ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ ေရႇာက္ရမည္ျဖစ္သည္။
က်မ္းကိုး -
၁။ ျမန္မာ့ေရးရာသုတပေဒသာ (ေမာင္ဇနိယ)
၂။ အေလးအျမတ္ျပဳအပ္သည့္ ပင္လံုအစဥ္အလာ (အေတြးအျမင္ ၂၀၀၈ ေဖေဖာ္၀ါရီလ) ေခါင္းႀကီး
Written by လႇျမင့္(ရန္ကုန္တကၠသိုလ္)
EMG
ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္၏ ေခတ္သစ္သမိုင္းတြင္ ၁၉၄၇ ခုႏႇစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၂ ရက္ေန႔သည္ စံျပဳအပ္ေသာ သမိုင္းမႇတ္တိုင္ ေန႔တစ္ေန႔ျဖစ္သည္။ ထိုေန႔တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဦးေဆာင္ေသာ ဗမာႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားႏႇင့္ တုိင္းရင္းသား ေသြးခ်င္းညီေနာင္မ်ား ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို လက္မႇတ္ေရးထိုး၍ လြတ္လပ္ေရးကို အတူတကြ ရယူၾကမည္ဟူ၍ သိႏၷိ႒ာန္ ခ်မႇတ္ခဲ့ၾကသည္။ ပင္လံုစာခ်ဳပ္သည္ ျပည္ေထာင္စုႀကီးေပၚ ထြန္းေရးအတြက္ တုိင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား တညီတညြတ္တည္း သေဘာတူညီခဲ့ေသာ ကတိစာခ်ဳပ္ျဖစ္သည္။
ပင္လံုစာခ်ဳပ္ေရးထိုးခဲ့ေသာေန့ သည္ နယ္ခ်ဲ႕သမားတို့၏ ျမန္မာ ျပည္မကိုသာလြတ္လပ္ေရးေပးၿပီး ခ်င္း၊ ကခ်င္၊ ရႇမ္း စေသာ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားကို ခ်န္လႇပ္ထားရန္ ၾကံစည္ခဲ့မႈကို လက္မခံဘဲ ျပည္မႏႇင့္ ျပည္ေထာင္စုသားတို႔၏ အတူတကြ ေအးအတူပူအမွ် ဥမကြဲသိုက္မပ်က္ပဲ လြတ္လပ္ေရးယူမည္ဟူေသာ အခိုင္အမာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့သည့္ ျပည္ေထာင္စုေန႔ျဖစ္သည္။ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆိုႏိုင္ခဲ့ေသာ ေအာင္ျမင္မႈသည္ ျမန္မာ့ေခါင္းေဆာင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ ဆန္းအား တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား၏ ယံုၾကည္စိတ္ခ် ေလးစားျမတ္ႏိုးအားကိုးမႈကို ျပသမႈမႇတ္ေက်ာက္ျဖစ္သည္။
၁၉၄၅ ခုႏႇစ္ ၾသဂုတ္လ ၁၉ ရက္ေန႔တြင္ က်င္းပခဲ့ေသာ ေနသူရိန္အစည္းအေ၀းပြဲႀကီး၏ တခဲနက္ ေတာင္းဆိုခ်က္အရ နယ္ခ်ဲ႕အစိုးရသည္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ေဆြးေႏြးရန္ ျမန္မာကိုယ္စားလႇယ္မ်ားကို ဖိတ္ေခၚသည္။ ၁၉၄၆ ခုႏႇစ္ ဒီဇင္ဘာလတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေခါင္းေဆာင္ေသာ ျမန္မာကိုယ္စားလႇယ္မ်ားသည္ အဂၤလန္ႏိုင္ငံ လန္ဒန္ၿမိဳ႕သို႔ သြားေရာက္ခဲ့၍ နန္းရင္း၀န္အက္တလီႏႇင့္ ေဆြးေႏြးသည္။ နယ္ခ်ဲ႕အစိုးရသည္ ျမန္မာျပည္ကို လြတ္လပ္ေရး မေပးမျဖစ္ ေပးရလွ်င္ ရႇမ္းျပည္စေသာ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားကို လြတ္လပ္ေရးမေပးလိုဘဲ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားလိုသည္။
၁၉၄၅ ခုႏႇစ္တြင္ ၿဗိတိသ်အစိုးရ၏ ျမန္မာျပည္ဆိုင္ရာ အတြင္း၀န္ ေအလာရီသည္ အိႏၵိယတြင္ရႇိေသာ ျမန္မာျပည္ဘုရင္ခံ ေဒၚမန္စမစ္က အစီရင္ခံစာတင္သြင္းရာ၌ ျမန္မာျပည္ကို လြတ္လပ္ေရးေပးရမည့္ အေျခအေနသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ၿဗိတိ သွ်အစိုးရ၏ ကာကြယ္ေရးစီးပြားေရးဘက္မႇၾကည့္လွ်င္ ေတာင္တန္းေဒသကို ၿဗိတိသွ်လက္ေအာက္၌ အႏႇစ္ ၃၀ မွ်ထားမႇသင့္မည္ျဖစ္သည္။ ေတာင္တန္းေဒသကို ၿဗိတိသ်တို႔က ထိန္းသိမ္းထားရန္ အထူးလိုအပ္သည္ဟူ၍ တင္ျပခဲ့သည္။
ထို့ေၾကာင့္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဦးေဆာင္ေသာ ျမန္မာကိုယ္စားလႇယ္အဖြဲ႔သည္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အဂၤလန္ႏိုင္ငံ လန္ဒန္ (ဘိလပ္)တြင္ ေဆြးေႏြးေနစဥ္တြင္ ၿဗိတိသွ်ႏႇင့္ ၿဗိတိသွ်အလိုေတာ္ရိမ်ားသည္ ေနာက္ပိုင္းမႇ ေတာင္တန္းႏႇင့္ ျပည္မကိုေသြး ခြဲရန္ အားထုတ္ၾကံစည္ေဆာင္ရြက္မႈ ျပဳခဲ့သည္။
နယ္ခ်ဲ႕လက္ပါးေစတို႔သည္ ႏူးညြတ္လြယ္ေသာ ေစာ္ဘြားအခ်ဳိ႕ကုိ ေသြးခြဲဆြဲေဆာင္ခဲ့သည္။ နယ္ခ်ဲ႕လက္ပါးေစတို႔၏ စကားကို နားေယာင္ယံုလြယ္မိေသာ ေစာ္ဘြားအခ်ဳိ႕သည္ ၿဗိတိသ်နန္းရင္း၀န္ အက္တလီထံသို႔ 'ယခုေရာက္ရႇိေနေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ ရႇမ္းျပည္ေစာ္ဘြားမ်ား၏ ကိုယ္စားလႇယ္မဟုတ္။ ေတာင္တန္းနယ္မ်ားကိစၥကို ေဆြးေႏြးရန္ရႇိပါလွ်င္ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ေစာ္ဘြားမ်ားအား သီးသန္႔ ဖိတ္ေခၚေဆြးေႏြးေစ လိုပါသည္' ဟူ၍ ေၾကးနန္းတစ္ေစာင္ ႐ိုက္ေပးပို႔ခဲ့သည္။ ထိုေၾကးနန္းစာကို နန္းရင္း၀န္ အက္တလီလက္ခံရရႇိေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုျပသ၍ ''ဘယ္လိုလဲေအာင္ဆန္း'' ဟု ျပံဳးစစႏႇင့္ ခနဲ႔စကားဆိုသည္။ အေျခအေနအားလံုးကို အစအဆံုးသိထားၿပီးျဖစ္ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ထူးထူးျခားျခားအေျဖမေပးဘဲ ႏႈတ္ဆိတ္ေနခဲ့သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ရႇိေနေသာ ဖ-ဆ-ပ-လ ေခါင္းေဆာင္တို႔၏ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္မႈျဖင့္ ႏူးညြတ္လြယ္ေသာ ေစာ္ဘြားအခ်ဳိ႕၏ ေၾကးနန္း႐ိုက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔၌ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕တြင္ လူထုစည္းေ၀းပြဲ၊ အင္အားျပပြဲႀကီးကို က်င္းပခဲ့သည္။ ထိုအစည္းအေ၀းပြဲႀကီးမႇ လူထုဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားကို နန္းရင္း၀န္ အက္တလီထံသို႔ ေၾကးနန္း႐ိုက္ေပးပို႔ခဲ့သည္။ ထိုေၾကးနန္းစာတြင္ 'ေတာင္တန္းေဒသမ်ားသည္ ဗမာတို႔ႏႇင့္အတူ လြတ္လပ္ေရးရလိုပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔၏ လိုလားခ်က္ကို ေလးေလးနက္နက္ ေထာက္ခံပါသည္' ဟူ၍ေဖာ္ျပထားသည္။ နန္းရင္း၀န္အက္တလီသည္ ေၾကးနန္းစာႏႇစ္ေစာင္ေၾကာင့္ ေတြေ၀သြားခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ေတာင္တန္းေဒသမပါေသာ လြတ္လပ္ေရးသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ အဓိပၸာယ္ရႇိေသာ လြတ္လပ္ေရးမဟုတ္ဟု တင္ျပ၍ ေတာင္တန္းေဒသကို ျမန္မာျပည္မႏႇင့္အတူ လြတ္လပ္ေရးေပးရန္ ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ ၿဗိတိသွ်အစိုးရသည္ အလြယ္တကူ အေလ်ာ့မေပးဘဲ ပရိယာယ္ျဖင့္ ေတာင္တန္းေဒသသား တို႔၏ ဆႏၵကို ရယူရန္လိုအပ္ေၾကာင္း ေျပာဆိုလာခဲ့သည္။
၁၉၄၇ ခုႏႇစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၂၉ ရက္ေန႔တြင္ ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ေသာ ေအာင္ဆန္း-အက္တလီ စာခ်ဳပ္တြင္ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားက ျပည္မႀကီးႏႇင့္ပူးေပါင္းရန္ သေဘာတူပါက ျပည္မႀကီးေရာ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားပါ လြတ္လပ္ေရးေပးရန္၊ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားပါ၀င္ေသာ ကြန္ဖရင့္အစည္းအ ေ၀းမႇ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အရ၊ ေတာင္တန္းေဒသသားတို႔၏ ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပခ်က္အရ ၿဗိတိသွ်ႏႇင့္ ျမန္မာအစိုးရတို႔က ၎တို႔၏ဆႏၵႏႇင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြစြာ ေဆာင္ရြက္ရန္ဟူေသာ အခ်က္ကို ထည့္သြင္းခ်ဳပ္ဆိုခဲ့သည္။
ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၇ ရက္ေန႔မႇ စတင္ေဆြးေႏြးခဲ့ေသာ ပင္လံုညီလာခံႀကီးတြင္ ေတာင္တန္းေဒသရႇိ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားသည္ ျမန္မာ(ဗမ)ႏႇင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ျခင္းအားျဖင့္ လြတ္လပ္ေရးကို ပိုမိုလ်င္ျမန္စြာ ရရႇိမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ျမန္မာ(ဗမာ)လူမ်ဳိးမ်ားရရႇိခံစားရမည့္ အက်ဳိးခံစားခြင့္ႏႇင့္အညီ ရႇမ္း၊ ခ်င္း၊ ကခ်င္၊ ကရင္ စေသာ တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုမ်ားသည္လည္း ရရႇိခံစားရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း . . .
၁၉၄၇ ခုႏႇစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂ ရက္ေန႔တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ျမန္မာျပည္သို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရႇိလာခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ျမန္မာျပည္သို႔ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္းပင္ ျပည္နယ္ႏႇင့္ ျပည္မေသြး စည္းညီညြတ္ေရးကို အျပင္းအ ထန္ ႀကိဳးစားေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ တခ်ိန္တည္းမႇာပင္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရ၏ လူယံုေတာ္ ဓနသဟာယ ဒုတိယအတြင္း၀န္ မစၥတာေဘာ္တြမ္လီႀကီးမႇဴးေသာအဖြဲ႔ကလည္း ျပည္နယ္ႏႇင့္ ျပည္မခြဲျခားေရး အစီအစဥ္ေအာင္ျမင္ ရန္အစြမ္းကုန္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ အဂၤလန္ႏိုင္ငံ လန္ဒန္(ဘိလပ္)သို႔ မသြားမီအခ်ိန္ကပင္ ၁၉၄၆ ခုႏႇစ္ ဇန္န၀ါရီလ၌ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ေရႊတိဂံုကုန္းေတာ္ အလယ္ပစၥယံတြင္ ဖ-ဆ-ပ-လ ညီလာခံတစ္ရပ္က်င္းပခဲ့ၿပီး ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈတြင္တုိင္းရင္း သားအားလံုးလက္တြဲေဆာင္ရြက္ရန္ အတူတကြ လြတ္လပ္ေသာ ျပည္ေထာင္စု ထူေထာင္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ ယင္းဆံုးျဖတ္ခ်က္အရ ၁၉၄၆ ခုႏႇစ္ ဇန္န၀ါရီလတြင္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ သခင္ႏု၊ ဦးဘဂ်မ္း၊ မန္းဘခိုင္တို႔သည္ ပင္လံုၿမိဳ႕တြင္က်င္းပခဲ့သည့္ ေစာ္ဘြားမ်ား ညီလာခံသို႔ တက္ေရာက္စည္းလံုးေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ၁၉၄၆ ခုႏႇစ္ ႏို၀င္ဘာလမႇစတင္၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုယ္တိုင္ ပင္ေတာင္တန္းေဒသမ်ားသို႔ လႇည့္လည္၍ စည္း႐ံုးေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ၁၉၄၆ ခုႏႇစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၂၅ ရက္ေန႔တြင္ ေတာင္တန္းလူထုစည္းေ၀းပြဲႀကီး၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္'ေသြးရင္းသားရင္း ရင္းရင္းခ်ာခ်ာရႇိရမည္' ဟူ၍ ေဟာၾကားလမ္းညႊန္ခဲ့သည္။
၁၉၄၇ ခုႏႇစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၇ ရက္ေန႔မႇစတင္၍ ပင္လံုၿမိဳ႕တြင္ ပင္လံုညီလာခံႀကီးကို က်င္းပခဲ့သည္။ ျမန္မာျပည္မမႇ ဖ-ဆ-ပ-လ အဖြဲ႕ ႀကီး၏ ကိုယ္စားလႇယ္မ်ားအျဖစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ဦးတင္ထြတ္၊ ဗိုလ္ခင္ေမာင္ကေလး၊ ရႇမ္းျပည္နယ္ ကိုယ္စားလႇယ္မ်ားအျဖစ္ ေညာင္ေရႊ ေစာ္ဘြားစပ္ေရႊသိုက္ႏႇင့္ မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြား၊ကခ်င္နယ္ကိုယ္စားလႇယ္အျဖစ္ သမားဒူး၀ါးဆင္၀ါးေနာင္၊ ခ်င္းနယ္ကိုယ္စားလႇယ္အျဖစ္ ဦး၀မ္းကိုေဟာ၊ လူထုကိုယ္စားလႇယ္မ်ား၊ ရဲေဘာ္ကိုယ္စားလႇယ္မ်ား၊ ေက်ာင္းသားႏႇင့္ လူငယ္ကိုယ္စားလႇယ္မ်ား၊ သတင္းစာတိုက္မ်ားမႇ ကိုယ္စားလႇယ္မ်ား၊ ဆိုရႇယ္လစ္ပါတီမႇ ကိုယ္စားလႇယ္မ်ား၊ သထံုဦးလႇေဖ၊ ေစာစံေကးႏႇင့္ ဦးခ်စ္တီးတို႔သည္ ေလ့လာသူအျဖစ္ တက္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ၿဗိတိသွ်အစိုးရဘက္မႇ ဒိုမီနီယံဆိုင္ရာအတြင္း ၀န္ေဘာ့တြမ္ေလ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံနယ္ျခားေဒသဆိုင္ရာ မင္းႀကီးမစၥတာစတီဗင္ဆင္ႏႇင့္ အရာရႇိႀကီးငယ္မ်ား တက္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ နာဂခ႐ိုင္မႇ ကိုယ္စားလႇယ္မ်ား မတက္ေရာက္ႏိုင္ခဲ့ေပ။
ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၇ ရက္ေန႔မႇ စတင္ေဆြးေႏြးခဲ့ေသာ ပင္လံုညီလာခံႀကီးတြင္ ေတာင္တန္းေဒသရႇိ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားသည္ ျမန္မာ(ဗမာ) ႏႇင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ျခင္းအားျဖင့္ လြတ္လပ္ေရးကိုပိုမိုလ်င္ျမန္စြာ ရရႇိမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ျမန္မာ (ဗမာ) လူမ်ဳိးမ်ားရရႇိခံစားရမည့္ အ က်ဳိးခံစားခြင့္ႏႇင့္အညီ ရႇမ္း၊ ခ်င္း၊ ကခ်င္၊ ကရင္စေသာတုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုမ်ားသည္လည္းရရႇိခံစားရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း အေျပအလည္ညႇိိႏိႈင္း ေဆြးေႏြးၾကသည္။သို့ေသာ္ နယ္ခ်ဲ႕အစိုးရ၏ ပ ေယာဂ၊ သပ္လ်ဳိပူး၀င္မႈပေယာဂ ေၾကာင့္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၀ ရက္ေန့ တိုင္ေအာင္ ၿပီးျပတ္ျခင္းမရႇိခဲ့ေပ။ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၁ ရက္ေန႔တြင္ ေစာ္ဘြားအခ်ဳိ႕၏ လိုလားခ်က္၊ ေတာင္းခံလႊာသည္ ဒိုမိုနီယံအတြင္း၀န္ေဘာ္ တြမ္ေလထံမႇတစ္ဆင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ ဆန္းထံသို႔ ေရာက္ရႇိလာခဲ့သည္။ ထိုေန႔မႇာပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ က႐ုဏာေဒါသျဖင့္ သူ၏သေဘာထားျဖစ္ေသာ ေတာင္တန္းေဒသႏႇင့္ ျပည္မႀကီးတို႔ ညီညီညြတ္ညြတ္ ပူးေပါင္းၾကရန္ မိန္႔ခြန္းကို ''ခင္ဗ်ားတို႔ ေတာင္တန္းေဒသကို ျမန္မာ(ဗမာ)နဲ႔အတူ လြတ္လပ္ေစခ်င္တယ္။ ဘယ္သူ႔ကြၽန္မႇ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ကြၽန္လည္းမျဖစ္ေစခ်င္ဘူး'' ဟူ၍ ျပတ္ျပတ္သားသား မိန္႔ၾကားခဲ့သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ေစတနာကို ေလးစားျမတ္ႏိုး ယံုၾကည္တန္ဖိုးထားၾကေသာ ေတာင္တန္းေဒသေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားသည္ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားႏႇင့္ ျပည္မႀကီးကိုပူးေပါင္း၍ သေဘာတူညီခဲ့ၾကသည္။ ၁၉၄၇ ခုႏႇစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလကို အေျခခံေသာ လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲ၀င္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ႀကီးကို ျပည္ေထာင္စုကိုယ္စားလႇယ္ ၂၁ ဦးႏႇင့္ ဓနသဟာယ ဒုတိယအတြင္း၀န္ မစၥတာေဘာ္တြမ္ေလစေသာ ၿဗိတိသွ်ကိုယ္စားလႇယ္တို႔၏ ေရႇ႕ေမႇာက္တြင္ လက္မႇတ္ေရးထုိးခဲ့သည္။ ပင္ လံုစာခ်ဳပ္ကို တုိင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား စည္းလံုးညီညြတ္စြာစု ေပါင္းလက္မႇတ္ေရးထိုးခဲ့ၾကေသာ ၁၉၄၇ ခုႏႇစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၂ ရက္ ေန႔သည္ ျပည္ထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္၏ ေခတ္သစ္သမုိင္း၌ စံျပဳအပ္ေသာ သမုိင္းမႇတ္တမ္း၀င္ 'ျပည္ေထာင္စုေန႔' အျဖစ္ သမိုင္းဂုဏ္ျဒပ္၀င့္ထည္စြာ ရပ္တည္လ်က္ရႇိေနသည္။
ပင္လံုညီလာခံသည္ ၿဗိတိသွ်ကိုယ္စားလႇယ္မ်ား၏ မ်က္စိေအာက္တြင္ အထင္အရႇား က်င္းပခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ လက္ညႇိဳးေထာင္၊ ေခါင္းညိတ္ျခင္းမဟုတ္ေၾကာင္းကို ၿဗိတိသွ်ကိုယ္စားလႇယ္မ်ား အျမင္အေတြ႔ပင္ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏႇင့္အတူ ေစာ္ဘြားမ်ားအပါအ၀င္ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား တညီတညြတ္တည္း စုစည္းရပ္တည္ေနေၾကာင္းကို အတိအလင္းသက္ေသျပခဲ့ေသာ စံျပဳအပ္ေသာ သမုိင္း၀င္ေန႔၊ သမုိင္း၀င္ျဖစ္ ရပ္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပည္ေထာင္စုေန႔သည္ စံျပဳအပ္ေသာ၊ တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီညြတ္မႈ အစဥ္အလာႀကီးမားေသာ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ျဖစ္သည္။ ျပည္ေထာင္စုႀကီး အဓြန္႔ရႇည္ တည္တံ့ခိုင္ျမဲေရးအတြက္ ျပည္သူအားလံုးသည္ စံျပဳအပ္ေသာ ပင္လံုအစဥ္အလာကို ေလးစားလိုက္နာ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ ေရႇာက္ရမည္ျဖစ္သည္။
က်မ္းကိုး -
၁။ ျမန္မာ့ေရးရာသုတပေဒသာ (ေမာင္ဇနိယ)
၂။ အေလးအျမတ္ျပဳအပ္သည့္ ပင္လံုအစဥ္အလာ (အေတြးအျမင္ ၂၀၀၈ ေဖေဖာ္၀ါရီလ) ေခါင္းႀကီး
Written by လႇျမင့္(ရန္ကုန္တကၠသိုလ္)
EMG
No comments:
Post a Comment