"ဒီဘ၀မရ ေနာက္ဘ၀ရ"

၀ိပႆနာတရားအားထုတ္သည့္ေယာဂီသည္ ေသခါနီးကာလ
တကယ္မေနရ ေသရေတာ့မည္ကုိ အေသအခ်ာသိေနခ်ိန္တြင္ ေ၀ဒနာ႐ႈသူကေ၀ဒနာ၊ စိတ္႐ႈသူက စိတ္ ကုိယ္႐ႈေနက်အတုိင္း
တစ္ခုခုကို ႐ႈေနလွ်င္ ေသခါနီးကာလမွာပင္ ေသာတာပန္၊
သကဒါဂါမ္၊ အနာဂါမ္ျဖစ္ႏုိင္ေသးသည္ဟု
ဘုရားရွင္ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါ၏။

ေသခါနီးအခ်ိန္တြင္ ၀ိပႆနာ႐ႈလ်က္ ေသာတာပန္မွ် မျဖစ္ဘဲ ေသသြားခဲ့လွ်င္ ထုိ၀ိပႆနာေဇာအရွိန္ေၾကာင့္ နတ္ျပည္ေရာက္၊ လူ႔ျပည္က႐ႈခဲ့သည့္ ၀ိပႆနာအာေသ၀နသတၱိက ပါသြားၿပီး နတ္ျပည္တြင္လည္း ဆက္လက္႐ႈမွတ္လ်က္သား
ျဖစ္ေနေလေတာ့၏။

နတ္တို႔၏ဉာဏ္သည္ လူတို႔၏ဉာဏ္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ လွ်င္ျမန္ထက္ျမက္သျဖင့္ ေသာတာပန္ျဖစ္သည္က ေစာ၊ နတ္ျဖစ္မွန္းသိသာက ေနာက္က်ေသး၏ဟု ဘုရားရွင္
ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါ၏။

၀ိပႆနာ႐ႈလွ်င္ ယခုဘ၀ ေသာတာပန္ သကဒါဂါမ္
စသည္တည္ႏိုင္ပါ၏။ ေသခါနီးအခ်ိန္တြင္
“ငါေတာ့ ေသရေတာ့မွာပဲ”ဆုိၿပီး ၀ိပႆနာကို
အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားလုိက္က ေသခါနီးမွာပင္ မဂ္ဖုိလ္ရႏုိင္၏။
ေသခါနီး မဂ္ဖုိလ္မရလုိက္ပါက ၀ိပႆနာေဇာျဖင့္သာ ေသႏုိင္ေအာင္ႀကိဳးစားဖုိ႔ အေရးႀကီး၏။
၀ိပႆနာေဇာျဖင့္ ေသသြားလွ်င္ ေနာက္ဘ၀ ကိ်န္းေသ
နတ္ျပည္ေရာက္၍ ၀ိပႆနာဆက္လက္႐ႈလ်က္ပင္ နတ္ျဖစ္သြားရ၏။

လူ႔ျပည္က ႐ႈသည့္အရွိန္က နတ္ျပည္ေရာက္လွ်င္လည္း ဆက္လက္႐ႈေနလ်က္သား ျဖစ္ေနေလေတာ့၏။
နတ္ဉာဏ္က ထက္သျဖင့္ မၾကာမတင္ အလြန္လွ်င္ျမန္စြာ ေသာတာပန္တည္ႏုိင္၏။ နတ္ျဖစ္ေနသည္ဟု မသိေသးခင္ပင္ ေသာတာပန္တည္ႏုိင္၏။

၀ိပႆနာသာ အားထုတ္၊ ယခုဘ၀ မဂ္ဖုိလ္ ရလွ်င္ရ၊
ယခုဘ၀မရလွ်င္ ေနာက္ဘ၀ ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္းကုိ ဘုရားရွင္ေဟာၾကားခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါ၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ “ငါ တရားထူး ရမွ ရပါ့မလား” ဟု သံသယမထားဘဲ ႀကိဳးစားသင့္၏။

သံသယ ကုကၠဳစၥလာလွ်င္လည္း ထုိသံသယ ကုကၠဳစၥကုိသာ ျဖစ္ပ်က္႐ႈေပးရ၏။ “ေဒါသ ဣႆာ မစၧရိယ ကုကၠဳစၥတုိ႔ကုိ ေဒါမနႆေ၀ဒနာတြင္ သြင္း၍ ႐ႈေပးရ၏။ စိတ္႐ႈသူက ေဒါသစိတ္တြင္ သြင္း၍႐ႈေပးရ၏” ဟု မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး မိန္႔ေတာ္မူ၏။

"အႏၶပုထုဇဥ္ ၊ ကလ်ာဏပုထုဇဥ္" ဟု ပုထုဇဥ္ႏွစ္မ်ိဳးရွိသည္တြင္ အႏၶပုထုဇဥ္သည္ အကန္းပုထုဇဥ္ျဖစ္၏။
ျဖစ္ပ်က္ သခၤတကုိပင္ သူမျမင္ႏုိင္ေသး။
ကလ်ာဏပုထုဇဥ္သည္ကား သခၤတတရားကုိ ျမင္သူျဖစ္၏။
ျဖစ္ပ်က္ မဂ္ကုိက္ေအာင္ လုပ္သူျဖစ္၏။
၀ိပႆနာ႐ႈသူကုိပင္ ဆုိလုိ၏။

၀ိပႆနာဉာဏ္သည္ ျဖစ္ပ်က္ သခၤတ သို႔မဟုတ္
သခၤါရတရားကုိ အာ႐ံုျပဳ၏။
မဂ္ဉာဏ္သည္ မျဖစ္ မပ်က္သည့္ အသခၤတတရား
(နိဗၺာန္)ကို အာ႐ံုျပဳ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၀ိပႆနာသမား
ကလ်ာဏပုထုဇဥ္သည္ အရိယာျဖစ္ခ်င္လွ်င္
"အသခၤတ" ကို ျမင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမည္ျဖစ္၏။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ သခၤတကုိမွ် မျမင္ေသးလွ်င္ အႏၶပုထုဇဥ္၊
သခၤတကုိျမင္လွ်င္ ကလ်ာဏပုထုဇဥ္၊
သခၤတနယ္မွထြက္သည့္ အျမင္၊
အသခၤတကုိျမင္လွ်င္ အရိယာျဖစ္သည္ဟု
ခြဲျခားနားလည္ရမည္ျဖစ္၏။

အႏၶပုထုဇဥ္သည္လည္း ကလ်ာဏမိတၱ
မိတ္ေဆြေကာင္းအမွီရလွ်င္ ကလ်ာဏပုထုဇဥ္ျဖစ္လာမည္
သာျဖစ္၏။ တိဟိတ္ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္၍ ႀကိဳးစားအားထုတ္
လုိက္မည္ဆုိပါက ကလ်ာဏမွ အရိယာျဖစ္လာမည္သာျဖစ္၏။

ဆရာသမားၫႊန္ၾကားျပသသည့္အတုိင္း ျဖစ္ပ်က္ကုိ
သေဘာမိမိ ျမင္ေအာင္ ႐ႈႏုိင္လွ်င္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ
တိဟိတ္ပုဂၢိဳလ္ဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ရန္ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး မွာၾကားထားခ်က္ရွိ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ အႏၶမွ ကလ်ာဏ၊ ကလ်ာဏမွသည္ အရိယာဆီသုိ႔ ဦးတည္ေမွ်ာ္မွန္းလ်က္ ရသည့္အခ်ိန္တြင္ မေလွ်ာ့တမ္း ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ဖုိ႔သာ အေရးႀကီးပါ၏။

♦အားထုတ္ရန္မွာ မိမိတာ၀န္ျဖစ္၏။
♦သင္ေပးရမွာက ဆရာ့တာ၀န္ျဖစ္၏။
♦တရားရ မရဆုိသည္က ဓမၼတာ၀န္ျဖစ္၏။
♦ဘယ္ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ရမည္ဆုိသည္က အဓိကမဟုတ္၊ အားထုတ္ဖုိ႔သည္သာ အဓိကက်ပါ၏။

ပုိင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္ သင္ၾကားေပးႏုိင္ေသာ ဆရာသမားထံခ်ဥ္းကပ္၍ နည္းမွန္လမ္းမွန္ အားထုတ္ႏုိင္ပါက မိမိအားထုတ္သည့္ ၀ိပႆနာဉာဏ္သည္ အခ်ည္းအႏွီးျဖစ္႐ိုးမရွိ။
ယခုဘ၀မရ ေနာက္ဘ၀ရမည္ဟူေသာ ယံုၾကည္ခ်က္ျဖင့္ တကယ္လုပ္မည္ဆုိက ေမြးေသ သံသရာဒုကၡ၀ဲၾသဃမွ လြတ္ေျမာက္ႏုိင္ခြင့္ရွိသည့္ ေခတ္ေကာင္းအခါေကာင္းႀကီးပင္ ျဖစ္ပါ၏။

- (ေဒါက္တာအရွင္ပါရမီ)

Dhamma Danã Source ►
youngbuddhistassociation

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=442005475897289&set=a.35104771499306