အေမွာင္ခြင္း၍ အလင္းေဆာင္ ေနသည့္ မိတ္ေဆြစစ္

ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ မည္သည့္ ႏုိင္ငံကမွ် မလုပ္ေဆာင္ႏုိင္သည့္ အမ်ဳိးသားေရး လႈပ္ရွားမႈ အသြင္ျဖင့္ စာတတ္ ေျမာက္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားကုိ ႏုိင္ငံႏွင့္အဝွမ္း ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ခဲ့သည့္ အတြက္ ယူနက္စကို အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႀကီးက
ဂုဏ္ျပဳ ခ်ီးက်ဴးၿပီး ၁၉၇၁ ခုႏွစ္တြင္ ''မုိဟာမက္ရီဇာ ဖာလာဗီဆု''၊ ၁၉၈၃ ခုႏွစ္တြင္ ''ႏုိမာဆု'' (Nomar Prize) တုိ႔ကုိ ခ်ီးျမႇင့္ျခင္း ခံခဲ့ရသည္။ ထုိ႔အျပင္ ၁၉၉ဝ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ကုလသမဂၢ၏ စာမတတ္သူ ပေပ်ာက္ ေရး ''ပူလစ္ဇာဆု'' ကုိ ရရွိခဲ့ ေပသည္။ ႏုိင္ငံသူ ႏုိင္ငံသားတုိ႔ ဝမ္းသာ ဂုဏ္ယူဖြယ္ရာ ျဖစ္ေပသည္။

လူ တစ္ေယာက္၏ ကိုယ္က်င့္တရား ေကာင္းမြန္ေရး၊ စိတ္ဓာတ္ ျမင့္မားေရး၊ ေစတနာေကာင္း ထားရွိေရး၊ ကုိယ္ရည္ကုိယ္ေသြး ထက္ျမက္ေရး၊ ပညာ ဗဟုသုတ ျပည့္ဝေရး၊ အသိဥာဏ္ အေျမာ္အျမင္ ရင့္သန္ေရး အတြက္ စြမ္းေဆာင္ ေပးႏုိင္ေသာ အရာသည္ ထုိသူ၏ အနီးအနားမွာပင္ ရွိ၏။ ထုိအရာကား ''စာအုပ္'' ပင္ ျဖစ္သည္။

စာအုပ္အေၾကာင္း ေရးမိသည့္အခါ စာအုပ္၏ ေက်းဇူးကုိ ဆင္ျခင္မိသည္။ စာအုပ္၏ ေက်းဇူးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဆရာ မန္းတင္က ေအာက္ပါ အတုိင္း ေရးဖြဲ႕ထားသည္ကုိ ဖတ္ခဲ့ မွတ္ခဲ့ရသည္ -

ၿငီးေငြ႕ေနလွ်င္ ေပ်ာ္ရႊင္ေစ၏။

ဗဟုသုတ ေပးေဝငွ၏။

စိတ္အားငယ္က တက္ၾကြေစ၏။

မာန္လြန္ကဲလွ်င္ သတိယွဥ္၏။

တရားဓမၼ လမ္းမွန္ျပ၏။

ေလာကီ ေလာကုတ္ အဆီအႏွစ္

အသစ္ အေဟာင္း

စုေပါင္းပညာ၊ ေဝျဖာ ေရာင္လင္း

အေမွာင္ခြင္း၏။

စာအုပ္သည္ လူသားတုိ႔ အက်ဳိးစီးပြားကုိ ေဆာင္ၾကဥ္းေပးေသာ မိတ္ေဆြစစ္ အမွန္ ျဖစ္ေပသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္ ႏုိင္ငံတကာ စာအုပ္တြင္ ''စာအုပ္စာေပ လူ႔မိတ္ေဆြ'' ဟူေသာ ေဆာင္ပုဒ္ကုိ ေရြးခ်ယ္သတ္မွတ္ ခဲ့ရာ အဓိပၸာယ္ ျပည့္ဝလွသည့္ အတြက္ ယေန႔တုိင္ တြင္က်ယ္စြာ အသုံးျပဳလ်က္ ရွိေနသည္။

ကုန္းေဘာင္ေခတ္ အေက်ာ္အေမာ္ မန္လည္ ဆရာေတာ္က မဃေဒဝ လကၤာသစ္တြင္ ''ပညာျပည့္ဝ၊ ႏွလုံး လွေသာ္၊ ကိစၥႀကီးငယ္၊ ေဆာက္သဖြယ္လွ်င္၊ က်ဥ္းက်ယ္ ထြင္းေဖာက္၊ ျဖတ္ေတာက္လုိရာ၊ ၿပီးႏုိင္စြာ၏'' ဟု ေရးဖြဲ႕ ထားသည္မွာ မွတ္သား လုိက္နာဖြယ္ရာ အလြန္ေကာင္းလွ ေပသည္။

ႏုိင္ငံသူ ႏုိင္ငံသားတုိင္း မ်က္ေမွာက္ကာလႏွင့္ အနာဂတ္ကာလ လုိအပ္ခ်က္မ်ား အတြက္ အသိပညာ ဗဟုသု တ ျပည့္ဝရန္ လုိအပ္လ်က္ ရွိသည္။ အသိပညာသည္ လူ႔ဘဝတြင္ အလုိအပ္ဆုံး တစ္နည္းဆုိရေသာ္ လူ တစ္ဦးခ်င္း စီ၏ အေရးႀကီးဆုံး ႏွလုံးသည္းပြတ္ ျဖစ္ေပသည္။

ယခု ၂၁ ရာစုႏွစ္တြင္ အသိပညာသည္ ေခတ္ အစားဆုံး၊ အေရး ႀကီးဆုံးဟု လူတုိင္း ပါးစပ္ဖ်ားတြင္ တဖြဖြ ေျပာဆုိ ေနၾကသည္ကုိ စာေရးသူ ၾကားသိေနရသည္။ အသိပညာ ဗဟုသုတ၏ တန္ဖုိးကုိ ပုိမုိနားလည္ အေလးထား လာၾကသည္။ နည္းပညာ ေခတ္တြင္ ပညာပါမွ၊ ေမြးျမဴေရး ေခတ္တြင္ ပညာပါမွ၊ စက္မႈေခတ္ တြင္ ပညာပါမွ၊ အလားတူ စိုက္ပ်ဳိးေရး ေခတ္တြင္ ပညာပါမွ၊ ကုန္ပစၥည္း ထုတ္လုပ္ေရး ေခတ္တြင္လည္း ပညာပါ မွ ေအာင္ျမင္မႈမ်ား ရရွိႏုိင္ေပသည္။

ျမန္မာတုိ႔၏ ဆုိ႐ုိးစကား တစ္ရပ္တြင္ ''စာမတတ္လွ်င္ အကန္း၊ အလိမၼာ စာမွာရွိသည္ႏွင့္ ပညာႏွင့္ တူေသာ အလင္းေရာင္မရွိ'' ဟု မ်ဳိး႐ိုးစဥ္ဆက္ ခံယူ မွတ္သားခဲ့ၾကသည္။ ထုိ႔အျပင္ အသိပညာ ဗဟုသုတ ရွာမီွး သင့္ေသာ ဆုိ႐ုိးစကား မ်ားစြာတုိ႔ အနက္မွ ''ပညာေရႊအုိး လူမခုိး၊ ပညာရဲရင့္ ပြဲလယ္တင့္'' ဆုိသည့္ ပညာေပး ဆုိ႐ုိးစကား တုိ႔သည္ အေလးထား မွတ္သား လုိက္နာဖြယ္ရာ ေကာင္းလွေပသည္။

လူေလာက လူ႔ အသုိင္းအဝုိင္းတြင္ အသိပညာ ၾကြယ္ဝမွသာ အမွားအမွန္ကုိ ခြဲျခား သိျမင္ႏုိင္မည္ ျဖစ္သည္။ စာအုပ္ စာေပသာလွ်င္ မိတ္ေဆြစစ္ ျဖစ္သည္။ အသိပညာ ဆုိသည့္ ပညာေရႊအုိး ကိုလည္း မည္သူမွ် ခုိးယူ မရႏုိင္ပါ။ အသိပညာသည္ တန္ဖုိးျဖတ္၍ မရႏုိင္သကဲ့သုိ႔ ေလ့လာ ဆည္းပူး၍လည္း မကုန္ခန္းႏုိင္ေသာ အရာျဖစ္သည္။ ''စာေတြ႕ထက္ ငါေတြ႕သာမည္'' ဆုိသည့္ စကားအရ တကၠသိုလ္၊ ဒီဂရီေကာလိပ္ မ်ားမွ ရရွိေသာ ပညာသည္ အတုိင္းအတာ တစ္ခုထိ ခရီးေပါက္ ႏုိင္ပါမည္။ သဘင္သည္တုိ႔၏ အတတ္ပညာသည္ ခုနစ္ရက္ ကင္းကြာေနပါက စည္းဝါးမကိုက္ႏုိင္ သကဲ့သုိ႔ ဆရာဝန္ႏွင့္ အင္ဂ်င္နီယာ တုိ႔၏ အတတ္ပညာ မ်ားသည္ လက္ေတြ႕လည္း မရွိ ေန႔ စဥ္ႏွင့္ အမွ် တုိးတက္ေနသည့္ စာေပႏွင့္ ဆက္သြယ္ေရးပညာ တို႔ျဖင့္ မွတ္တမ္းတင္ ေဖာ္ျပေနသည့္ ပညာ ဗဟုသု တတုိ႔အား ေလ့လာ ဆည္းပူးမႈ မရွိပါက ''ဓား'' ျဖစ္ေနေသာ္ လည္း သံေခ်းတက္ ေနသည့္ ဓားကဲ့သုိ႔ပင္ ျဖစ္ေခ်မည္။

ျမန္မာမႈ နယ္ပယ္တြင္ ''တံငါနားနီး တံငါ၊ မုဆုိးနားနီး မုဆုိး'' ဟူ၍ နီးစပ္ရာ အသြင္ ကူးစက္ သြားတတ္သည့္ သာဓက မ်ားစြာ ရွိသည္။ သုိ႔အတြက္ စာအုပ္ စာေပ တုိ႔သည္ကား မည္သည့္ ပတ္ဝန္းက်င္ အေျခအေန မ်ဳိးပင္ ျဖစ္ေစကာမူ ပကတိ အေျခအေနမွ ယုိယြင္းမႈ မရွိဘဲ လူေတြ အားလုံးအတြက္ တည္ၾကည္ ေလးနက္ ေသာ ကတိသစၥာကုိ ထာဝရ ေစာင့္ထိန္းလ်က္ အေမွာင္ခြင္း၍ အလင္းေဆာင္ ေပးေနသည့္ မိတ္ေဆြစစ္ အမွန္ပင္ ျဖစ္ ပါေၾကာင္း ေရးသား တင္ျပ လုိက္ရ ပါသည္။   ။

http://www.myawady.com.mm/library/stories/storiesforall/item/12951-2013-05-06-10-26-39