သတၱေလာကတြင္ သက္ရွိသတၱ၀ါတုိင္းဟာ တစ္ေန့ေန့တစ္ခ်ိန္တြင္ ေသၾကရမည္ျဖစ္သည္။ သုိ့ေသာ္လည္း စား၀တ္ေနေရး အတြက္ ေငြရွာရဦးမည္မွာ လူသားတုိင္းရဲ့တာ၀န္မဟုတ္ပါတကား။ လြန္ခဲံေသာငါးနွစ္ေလာက္ကေပါ့ ေညာင္၀ုိင္း ဆုိတဲ့ရြာေလးတစ္ရြာမွာ ဂုိဏ္းဆရာၾကီး ဦးျမင့္သူ ဆုိတာရွိတယ္။ သူကနာမည္ၾကီး ဂုိဏ္းဆရာၾကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့အျပင္ ပန္ပဲဖုိထုိးတဲ့အလုပ္ကုိလဲလုပ္ကုိင္တယ္။ သူ့မွာ အသက္20 အရြယ္ နွင္းနွင္းဆုိတဲ့ သမီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ နွင္းနွင္းရဲ့ အေမဟာ သူမကုိေမြးေမြးျပီးျခင္းဆုံးပါးသြားေတာ့ ဦးျမင့္သူကပဲ ဖခင္ လုိေရာ၊မိခင္လုိပါ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရင္း ၾကီးျပင္းလာခဲ့တယ္။ တစ္ေန့ `အေဖ..သမီးျမဳိ့တက္ျပီးေတာ့ လုိ့တာေလးေတြသြား၀ယ္လုိက္ဦးမယ္ေနာ္´ ဟုဆုိကာ ဖခင္ထံခြင့္ေတာင္းခဲ့တယ္။
သုိ့ေပမယ္ဦးျမင့္သူက သူ၏စိတ္တြင္ တစ္မ်ဳိးၾကီးျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ မလႊတ္ခ်င္။ `အေဖရယ္ သမီးလည္းအရင္တည္းက သြားေနတာပဲ ခုမွမဟုတ္တာ ျပီးေတာ့ အိမ္မွာက ၀ယ္စရာေတြရွိေနတယ္ေလ´ နွင္းနွင္းက အတင္းေတာင္းဆုိေတာ့ ဦးျမင့္သူလဲ မတတ္သာ `ဒါဆုိလည္းေကာင္းေကာင္းသြားေနာ္ ဂရုစုိက္ ၊ အေဖဒီေန့ တစ္မ်ဳိးၾကီး ျဖစ္ေနတယ္ သမီးကုိသိပ္လႊတ္ခ်င္တာမဟုတ္ဘူး…. ´ `ဟုတ္ကဲပါ အေဖရဲ့ ဂရုစုိက္ပါ့မယ္ ..ေၾသာ္ျပီးေတာ့ အေဖဘာမွာဦးမလဲ သမီးတစ္ခါတည္း၀ယ္ခဲံမယ္ေလ´ `ဘာမွေတာ့မွာစရာမရွိပါဘူး… ေဆးေပါလိပ္တစ္လိပ္ေလာက္၀ယ္ခဲ့ ေပါ့ ငါ့မွာေဆးေပါလိပ္ကုန္ေနတယ္။ တလိပ္ပဲ၀ယ္ခဲ့ေနာ္´ နွင္းနွင္းလည္းျပင္ဆင္ျပီးတာနဲ့ ေစ်းျခင္းေတာင္းၾကီးကုိကုိင္ကာ `အေဖ့သမီးသြားေတာ့မယ္´ `ေအး..ေအး´ ဦးျမင့္သူက မသက္မသာနဲ့ျပန္ေျဖလုိက္ေပသည္။
ရြာတြင္ကားလမ္းမရွိေပ ။ မီးရထားဘူတာရုံေလးသာရွိေသာေၾကာင့္ ရြာသူ၇ြာသားေတြက ရထားကုိသာ အားကုိးၾကရေပသည္။ မၾကာမီ မီးရထားဥၾသ ဆဲြသံ ရွည္ရွည္နဲ့ အတူ နွင္းနွင္းလည္းလုိက္ပါသြားေလသည္။ ဦးျမင့္သူမွာ လုပ္ျမဲအတုိင္း ေဆးေပါလိပ္ကုိ ပါးစပ္တြင္ကုိက္ကာ ဖုိထုိးေနေလသည္။ ဖုိထုိးေနစဥ္ ရုတ္တရတ္ဦးျမင့္သူရဲ့ လက္ကုိမီးဟပ္သြားေလသည္. ။ `အား..ပူလုိက္တာ …အရင္ထုိးေနတုန္းက ဘာမွမျဖစ္ဘူး ဒီေန့ၾကမွ ဘာျဖစ္လဲမသိဘူး´ ထုိစဥ္ သမီးျဖစ္သူအားသတ္ိရသြားျပီး `သမီးမ်ားတခုခု ဟာမျဖစ္နူိင္ပါဘူး´ လုိ့ေရရႊတ္ရင္း ဖုိဆက္ထုိးေပသည္။
ညေနေစာင္းအခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ဘူတာသုိ့ကားရထားတစ္စီး ဆုိက္လာေလသည္။ (ကားရထားဆုိသည္မွာ အတြဲတုိသည္.။ အတြဲတုိေလး သုံးတြဲေလာက္သာပါသည္..။ အလယ္တဲြ၏ ေရွ့ဘီးတြင္ ကားတာရာႏွစ္ဘီး ထည့္ထားေသာေၾကာင္ ့ ကားရထားလုိ့ေခၚၾကသည္။ ထုိရထားမွာ သာမာန္ရထားမ်ားရဲ့ ၾကားအခ်ိန္မွာ ၀င္ေရာက္ေျပးဆြဲ ျခင္းျဖစ္ျပီး စီးရတာလြယ္ကူေပသည္။ ကားရထားေလး၏ အေရွ့တြဲတြင္ ႏွင္းႏွင္းပါလာခဲ့သည္။ သူမရဲ့ ေစ်းျခင္းေတာင္းထဲတြင္လည္း ပစၥည္း မ်ားအျပည့္ ၊ ဦးျမင့္သူကလည္း သမီးအလာေမွ်ာ္ေနေပသည္။ ကားရထားရပ္ခါနီးမွာ နွင္းနွင္းက ေစ်းျခင္းေတာင္း ကုိင္ကာ ဆင္းလိုက္ခ်ိန္တြင္ ေျခေခါက္၍အရွိန္မေသေသးေသာ ရထားေအာက္သုိ့လိမ့္၀င္သြားခဲ့သည္။ ကားရထားက လည္းအရွိန္အနည္းငယ္သာရွိေတာ့ေပမည့္ အလယ္တြဲမွရွိတဲ့ ကားတာရာဘီးက သူမကုိ ျဖစ္က်ိတ္သြားခဲ့ သည္။`အားးးးးးးး´ ဆုိတဲ့ အသံက တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ဘူတာ၀န္းက်င္ကုိ လႊမ္းမုိးသြားခဲ့တယ္။ လူအမ်ားအျပားနဲ့သူမရွိရာကုိ အာရုံေရာက္သြားၾကတယ္။
ဘူတာေစာင့္နွစ္ေယာက္မွာလဲ ေျပးေျပးလြားလြားေရာက္လာျပီး သူမကုိေပြ့ကာဘူတာေပၚသုိ့ေခၚသြားခဲ့တယ္.။ ကားရထားရဲ့ အလယ္ဘီးတာယာနဲ့ က်ိတ္မိတယ္ဆုိေတာ့ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ မျဖစ္ခဲ့ေပ။ သူမရဲ့၀မ္းဗုိက္မွာအတြင္း သုိ့ခ်ဳိင့္ ၀င္ေနျပီး၊ ဘယ္ဘက္လက္ခလယ္ရွိ လက္သည္းခြန္ကၽြတ္ရုံမွ်သာရွိေပသည္. ။ သုိ့ေပမယ့္ သူမ ခ်က္ျခင္းမေသေသး ။ သူ့၏အက်ီၤအိတ္ကပ္ထဲ မွာရွိတဲံ တစုံတရာ(ေဆးေပါလိပ္ေလး)ကုိ ညႊန္ျပျခင္ေပမယ့္ ၀ိညဥ္ က သူမရဲ့ ခႏၵာကုိယ္ကုိ စြန့္ခြာသြားေလျပီ။ ဦးျမင့္သူမွာ သူသမီးရဲ့သတင္းကုိ ၾကားၾကားခ်င္း ဘူတာရုံသုိ့ ခ်က္ျခင္းအေျပးအလႊား ေရာက့္လာေလသည္။သမီးကုိျမင္ေတာ့ ၀မ္းနည္းပက္လက္ ငုိရွာတာေပါ့။ အနီးအနားမွာ ရွိတဲ့သူေတြက ၀ုိင္ျပီး နွစ္သိမ့္ေပးၾကတယ္။`သတၱ၀ါတစ္ခု ကံတစ္ခုပဲေလ ဘယ္တတ္နူိင္မွာလဲ´ ။အဲ့ဒီေနာက္မွာပဲ နွင္းနွင္းအေလာင္းကုိ သခ်ၤဳိင္းကုန္မွာ ခ်က္ျခင္းပင္မီးသၿဂဳၤိလ္ ခဲ့ေလသည္။ ဦးျမင့္သူ ခဗ်ာမွာေတာ့ ညေနခင္းတစ္ခုလုံး ငုိေၾကြးေနရွာျပီး နွင္းနွင္းကုိ လႊမ္းဆြတ္ေနေပသည္။
ညေရာက္ေသာအခါ ပတ္၀န္းက်င္ၾကီးသည္ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လွ်က္ရွိသည္။ လေရာင္ေမွးေမွးေလးက တိမ္လႊာမည္းမ်ား ၾကားမွအနည္းငယ္ သာျဖာထြက္လွ်က္ရွိသည္။ ဘူတာရုံအနီးအနားတြင္ လူနွစ္ေယာက္ေခါက္တုန့္ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္ေနေလသည္။ တျခားမဟုတ္ ဘူတာရုံမွ အေစာင့္၀န္ထမ္းမ်ားျဖစ္သည္။ ထုိစဥ္ ရထားသံလမ္းေပၚမွ ညဥ္းသံၾကီး တစ္သံထြက္ေပၚလာေလသည္။
`ဟင္းးး…..အာ..း..းး….ကၽြတ္..ကၽြတ္…..ဟင္းးး´ အေစာင့္တစ္ေယာက္က အသံလာရာဘက္သို့ ဓာတ္မီးျဖင့္ ထုိးၾကည့္လုိက္ေလသည္။ မည္သည့္အရာမွမေတြ့ ရေပ။ ထုိအခ်ိန္တြင္ သူတုိ့၏ အနားမွ အရိပ္တစ္ခုျဖတ္သြားေလသည္။ နွစ္ေယာက္သားလန့္ ျဖန့္သြားၾကျပီး ေက်ာျခင္းကပ္ကာ ဟုိဘက္ၾကည့္လုိက္ ဒီဘက္ၾကည့္လုိက္နွင့္ ေၾကာက္ဒူးမ်ားတုန္ေနေပသည္။ ထုိစဥ္ ညဥ္းသံ မွာထပ္၍ေပၚလာေသာအခါ ဘူတာေစာင့္နွစ္ေယာက္ ဟန္မေစာင္နူိင္ေတာ့ပဲ ရြာဘက္သုိ့တန္းတန္းမတ္မတ္ ၀င္ေျပးသြားေပသည္။ ထုိ့ေနာက္ ဘူတာ၀န္းက်င္တစ္ခုလုံးလည္းတိတ္ဆိတ္သြားျပန္သည္။
ည1း00 ၀န္းက်င္တြင္ ဦးျမင့္သူ၏ အိမ္ ေနာက္ေဖးမီးဖုိေခ်ာင္္၌ `ဂလုံး…..´ `ဂလြမ္း´ ဆုိေသာအသံမ်ား ထြက္ေပၚလာသျဖင့္ ဦးျမင့္သူ နူိးလာေလသည္။ အိမ္ေနာက္ေဖး၌ ထမင္းအုိး ဟင္းအုိးအသံမ်ားကုိ လွန္ေနသည့္အသံပင္ျဖစ္သည္။ ဦးျမင့္သူ ေကာက္ခ်က္ခ်လုိက္သည္။ သူသမီးလာမွန္းသိတာေၾကာင့္ အသင့္ကုိင္ထားေသာ ေဆးၾကိမ္လုံး (နာနာဘာ၀ မ်ားကုိနူိင္ေသာ ၾကိမ္) ကုိ အသာျပန္ခ်ထားလုိက္ေလသည္။ ကြမ္းတညက္ခန့္ အၾကာတြင္ ေနာက္ေဖးမွအသံမ်ားတိတ္ဆိတ္သြားေလသည္။လမ္းေဘးတြင္ ေခြးေဟာင္သံ ၊ ေခြးအူသံမ်ား ဆူညံလွ်က္ရွိေနေသာေၾကာင့္ သူ့သမီးျပန္သြားျပီဟုသိလုိက္သည္္။ ဦးျမင့္သူမွာေတာ့ ျပန္မအိပ္နုိင္ေတာ့ဘဲ အရင္တုန္းကအေၾကာင္းေလးေတြျပန္ စဥ္းစားေနျပီး လြမ္းဆြတ္ျခင္း ဆုိတဲ့မ်က္ရည္ေတြဟာ တစ္စက္ျပီးတစ္စက္စီးၾကေနခဲ့ေပသည္။ ညတုိင္းလုိလို ဦးျမင့္သူ၏ အိမ္တြင္ စားစရာမ်ားကုိ လွန္ေလွာ္ စားေလသည္။ ဤသည္ကုိသိတဲ့ ဦးျမင့္သူက သူ့သမီးမတြက္ တစ္ေယာက္စာေကာင္းေကာင္းခ်က္ျပီး ေကၽြးတာေပါ့။ႏွင္းႏွင္းရဲ့ ရက္လည္((၇) ရက္ျပည့္ျပီးေနာက္)ဦးျမင့္သူ၏ အိမ္ေရွ့ စားပဲြခုံေပၚတြင္ ေဆးေပါလိပ္အသစ္ကေလးတစ္လိပ္ကုိ ေတြ့လုိဟက္ေပသည္။ ထုိေဆးေပါလိပ္ေလးကုိ ေကာက္ယူလုိက္ျပီး
`ေအာ္….သမီးရယ္…ဒါအေဖမွာလုိက္တဲ့ေဆး ေပါလိပ္ကေလးလား ကြယ္´ တစ္ေယာက္တည္းေရ၇ႊတ္ရင္း ဖုိထုိးေနၾကေနရာကုိသြားကာ သူ့သမီးရဲ့ ေဆးေပါလိပ္ေလးကုိကုိက္လ်ွက္ ဖုိးထိုးေနပါေတာ့သည္။ ပါးတြင္ လည္း မ်ကိလုံးအိမ္မွခုန္ေပါက္ ေျပးထြက္လာခဲ့တဲ့ မ်က္ရည္မ်ားဟာလည္းတစ္စက္ျပီးတစ္စက္စီးေမ်ာေနရင္း အထီးက်န္မႈဆုိတဲ့ မုန္းတီးျခင္းကုိသာ တစ္ဦးတည္း ခံစားေနရရွာ ပါေတာ့သည္။ ထုိညကစျပီး မည္သည့္အသံမ်ားလည္းမၾကားရေတာ့ေခ်။
Writing By - Ye Tay Za Kyaw*(YTZK*)
No comments:
Post a Comment