က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံသား တိုင္းရင္းသား လူငယ္မ်ားရဲ႕ မွတ္ဉာဏ္ ဉာဏ္ရည္ ဉာဏ္ေသြးဟာ မနိမ့္လွပါဘူး။ အဂၤလိပ္စာ၊ အဂၤလိပ္စကား သပ္သပ္ေျပာမယ္ဆိုရင္ အာရွတိုတ္မွာ အိႏိၵယသားေတြကလြဲရင္ ဘယ္သူမွ ေၾကာက္စရာမလိုပါဘူး။ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးလံုးကို ၿခံဳေျပာ တာပါ။
တစ္ဦးခ်င္ယွဥ္လို႔ သူ႔တို႔ က သာတာ မ်ဳိးေတြ ေတာ့ ရွိတာေပါ့၊ ျမန္မာလူငယ္ေတြ အသံထြက္မွန္ေအာင္ သင္လို႔ မရဘူး ဆိုတာ မရွိပါဘူ။ ျမန္မာစကားမပီတဲ့ ရွမ္းပအို႔ ဦးပၪၨင္ေလးေတြေတာင္ အဂၤလိပ္ စကားေျပာ က်ေတာ့ ပီပီသသေျပာႏိုင္ ရြတ္ႏိုင္ၾကတာပါ။ အဂၤလိပ္စာသိပ္ေကာင္းတဲ့ အိႏိၵယသားေတြကလည္း “၀ဲရီဂြတ္” ကိုေပ်ာက္ေအာင္ မေဖ်ာက္ႏိုင္ၾကပါဖူး။
အဂၤလိပ္စာနဲ႕ဘြဲ႕ယူထားတဲ့ ဂ်ပန္တစ္ေယာက္ကို Thank you ကို Thirty လို႕ အသံမ်ဳိးပီသေအာင္ ရြတ္ဆိုခိုင္းဖို႕ အေတာ္ခက္ပါတယ္။ ဆရာေရွ႕မွာ ပီေနေပမယ့္ ကြယ္ရာေရာက္သြားတာနဲ႕” ဆိုင္းက်ဴး” “ဆာတီး”လို႕ အသံထြက္လာတာပါပဲ။
အဂၤလိပ္စာတတ္တယ္လို႔ ၀င့္၀ါေမာက္ မာတတ္တဲ့ စင္ကာပူ၊ တရုတ္ေတြရဲ႕“စင္ဂလိတ္” စကားကို အဂၤလိပ္ေတြ၊ အေမရိကန္ေတြ နားမလည္လို႔ အဂၤလိပ္စကား စစ္စစ္ ေျပာ တတ္ေအာင္ ႀကိဳးစား ရမယ္လို႔ ေတာင္ သတိေပးခဲ့ေသတာေလ၊ ျမန္မာေတြ မညံ့ပါဘူး၊ အဂၤလိပ္စကားေျပာတဲ့ အေလ့က်င့္ မရွိလို႔သာ ႏႈတ္ဆြံ႕ေနတာပါ။
မေျပာမျဖစ္ေျပာကိုေျပာရမယ့္အေျခအေနးမ်ဳိးႀကံဳရင္တစ္ဖက္သား ေကာင္းေကာင္းနားလည္ေအာင္ေျပာႏိုင္
စြမ္း ၾကပါတယ္၊ ႏႈတ္ဆြံ႕တာေပ်ာက္သြားရင္ ေျပာတတ္ဆိုတတ္ျဖစ္လာၾကတာပါပဲ။
ၿပီးေတာ့ႏိုင္ငံျခားသားေရွ႕မွာ သိမ္ငယ္စိတ္ျဖစ္တာကို ေဖ်ာက္ပစ္ရမယ္၊ ႏိုင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္ ျမန္မာစကား မပီကလာ ပီကလာေျပာေနတာေတြ႕ရင္ ပ်က္ရယ္ျပဳရႈတ္ခ်ပစ္လိုက္ပါသလာ၊ မျပဳတဲ့အျပင္ ျမန္မာစကား ႀကိဳးစားေျပာေနတာကို သေဘာေတာင္ က်မိတယ္ မဟုတ္လား။
ႏိုင္ငံျခားသားေတြလည္ အလာတူးပါပဲ၊ႏုိင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္က သူတို႕ဘာသာစကားကို ႀကိဳးစားေျပာေနတာ ေတြ႕ရင္ သေဘာ က်ေက်နပ္ၾကတာပါပဲ၊ကိုယ့္ဘာသာစကားမွ မဟုတ္တာပဲ။ မိခင္ဘာသာ စကားလို ဘယ္သူပီးပါ့မလဲ။
ကုလသမဂၢအတြင္းေရးမွဴး ခ်ဴပ္ႀကီး ေတြေတာင္ အဂၤလိပ္စကားကို ပီ ေအာင္မေျပာႏိုင္တဲ့ သူေတြရွိပါတယ္၊ ဥပမာ ကိုဖီအာနန္မိန္႕ခြန္းေျပာတာ ၾကားဖူးၾကမွာပါ၊ စကားလံုးအသံုးအႏႈန္းေတြက ခံညားလွပၿပီး အဆင့္ျမင့္ပါေပ တယ္။ ဒါေပမယ့္လို႔ “အဖရို”ေလ သံပါပဲ။ အေမရိကန္ေလသံမေပါက္ဖူး “အဖရို” ေလသံ ေပါက္လို႔ နာမလည္ဘူးမရွိပါဖူး၊ အေမရိကန္သမၼတေရာ အဂၤလိပ္၀န္းႀကီးခ်ဴပ္ေရာ ျပင္သစ္ သမၼတနဲ႔ ရုရွားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ေရာနာ လည္းၾကပါတယ္။
ကုလသမဂၢအတြင္းေရးမွဴးခ်ဴပ္လုပ္ၿပီး အဂၤလိပ္စကားကို “အဖရို”သံနဲ႕ေျပာရ ေကာင္းလားလို႔ အျပစ္မ တင္ပါဖူး။ အာဖရိကသားက “အဖရို” ေလသံပဲ ထြက္မွာေပါ့လို႔ နာလည္း ၾကပါတယ္။
ဂ်ာမနီ၀န္ႀကီးခ်ဴပ္ေျပာတဲ့ အဂၤလိပ္စကားသံက ဂ်ာမန္ သံၾသၾသႀကီးထြက္တာပဲ။
အဲဒီေတာ့ ငါးပိစားတဲ့ ျမန္မာဟာငါးပိအဂၤလိပ္စကားေျပာတာ ဘာ ရွက္စရာရွိသလဲ။အသံမွန္မွန္ထြက္တယ္လို႕ သူတပါး နာလည္း ရင္ၿပီးေရာ မဟုတ္လာ။ဘိုသံေပါက္ခ်င္လြန္းလို႕ ဇြတ္အတင္းႀကီး လိုက္တုေနတာမွ တကယ္ကို ရွက္စရာေကာင္းတာပါ။
တုတာက
တုတာပါပဲ။ဘယ္ေတာ့မွအစစ္ျဖစ္မလာပါဘူး။အဂၤလိပ္စကားကို အေမရိကန္က အေမရိကန္
“ေလသံ”နဲ႕ ေျပာမွာ ပဲ။ ဂ်ာမန္ကလည္း အဂၤလိပ္စကားကို ဂ်ာမန္“ေလသံ”နဲ႕
ေျပာမွာပဲ။ အဂၤလိပ္ဘုရင္မရဲ႕ ထီးေတာ္ရိပ္ ေအာက္မွာ ေနတဲ့ စေကာ့လူမ်ဳိးကလည္
အဂၤလိပ္စကားကို စေကာ့တို႕ ရဲ႕ေတာင္ေပၚ “ေလ”နဲ႔ ေျပာမွာပါပဲ။
ဒါကဲ့ရဲ႕စရာလား။
လန္ဒန္က အဂၤလိပ္စကားနဲ႕ မန္ခ်က္စတာက အဂၤလိပ္စကားေတာင္မွ ေလယူေလသိမ္းတူၾကတာမွ မဟုတ္တာ။ ျမန္မာ့ပါးစပ္ က ျမန္မာေလသံပ ဲထြက္မွာေပါ့။ ဒါကိုဘယ္ အဂၤလိပ္လူမ်ဳိးမကမွ သေရာ္ေလွာင္ ေျပာင္လုပ္လိမ့္မယ္ မဟုတ္ပါဘူး။
ရဲရဲသာေျပာစမ္းပါ ။ ေလးငါးဆယ္ရက္အတြင္း ႏႈတ္သြတ္လွ်ာသြတ္ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခါက်ရင္ သိမ္ငယ္စိတ္ေတြ ေပ်ာက္ၿပီး ႏႈတ္ဆြံ႕ေန တာလည္းလံုး၀ ေပ်ာက္သြားမွာပါ။
ျမန္မာတို႕ဟာအဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွာ ႏွစ္ရာနဲ႕ခ်ီၿပီးေနခဲ့ၾကရတာ ျဖစ္ေလေတာ့၊ဒီေန႕အထိ မ်က္ႏွာျဖဴျမင္ ရင္ ဘယ္လို မ်က္ျဖဴ ပဲျဖစ္ျဖစ္ေခါင္းကေလးငံု႕ၿပီး စကားေျပာေနၾကဆဲျဖစ္ ပါတယ္။ ကိုယ္ေတြ႕ေနရတဲ့ မ်က္ႏွာျဖဴဟာ ပညာတတ္ လာအမိႈက္က်ဳံးတဲ့ ျမဴနီစီပယ္ အလုပ္သမားလား။ႏြားသက္တဲ့ အမဲသားသည္ လာဆိုတာ ဆန္းစစ္ၾကည့္ေလ့ မရွိၾကပါဘူး။
ဒီေန႕လခသိန္းနဲ႕ခ်ီယူတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ သင္တယ္ဆိုတဲ့ေက်ာင္းႀကီးေတြမွာ ကိုယ့္သားသမီးကိုထားၿပီး ဂုဏ္ယူ ၀င့္ႂကြားေန တဲ့ ျမန္မာမိဘေတြသိဖို႕ ေျပာျပခ်င္တဲ့အခ်က္တစ္ခ်က္ရွိပါတယ္။အဲဒီအခ်က္က ဘာလဲဆိုေတာ့ တခ်ဳိ႕ေက်ာင္းေတြမွာ လာသင္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားတိုင္းဟာစာသင္တတ္တဲ့ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမမ်ား မဟုတ္ၾကဘူး ဆိုတာပါ။
တျခားအေၾကာင္းကိစၥမ်ဳိးနဲ႕ ျမန္မာျပည္မွာ ၾကာၾကာေလေနခ်င္တဲ့ အတြက္ ေနထိုင္ခြင့္ရေအာင္ အလုပ္တခုခု ၀င္လုပ္ေနတဲ့ သေဘာမ်ဳိးနဲ႕လုပ္ေနၾကတာပါ။ တခ်ဳိ႕ဆိုစာလံုး၀ မသင္တတ္ၾကပါဘူး ၊ကိုယ္တိုင္ အဂၤလိပ္ စကားေျပာ သင္တန္းဖြင့္ ထားတာျဖစ္ေလေတာ့ အဲဒီလို၀င္လုပ္ခ်င္လို႕ အလုပ္ခန္႕ေပး ပါ။ ခန္႔ စာေရးေပးပါ ဆိုၿပီး လာေျပာတာေတြ အမ်ားႀကီး ႀကံဳဖူးလို႕သိေနတာပါ။
အသားျဖဴျဖဴ အသား၀ါ၀ါျမင္တိုင္း ေအာက္က်ဳိ႕ခ်င္တဲ့ သိမ္ငယ္ စိတ္ေတြသာ ေဖ်ာက္ပစ္ လိုက္စမ္းပါ။ ျမန္မာေတြမညံ့ပါဘူး၊ ဆိုက္ကားဆရာေတာင္ ႏိုင္ငံျခားသား ဧည့္သည္ေတြနဲ႕ အလုပ္ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ဆက္ဆံႏိုင္ၾကတာပဲ မဟုတ္လာ၊ ဒါဂ်ပန္ေတြထက္၊ ယိုးဒယားေတြထက္ ကိုးဆယ္ဆသာတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ တာေပါ့။ ျမန္မာေတြမွာ ခက္ေနတာက သိမ္ငယ္စိတ္ပဲ။
သိမ္ငယ္စိတ္ဆိုတာ“အငံု႕စိတ္”ပဲ။ အားေတာ့နာပါတယ္။ ရင့္သီးလြန္းလို႕ မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစကားကိုသံုးေျပာမွ ပိုၿပီး ထိေရာက္ ပိုၿပီးသေဘာေပါက္မွာမို႕ ေျပာခြင့္ျပဳပါ။ ေစတနာနဲ႕ေဒါမနႆေၾကာင့္ ရင့္ရင့္သီးသီးေျပာမိတာလို႕ လက္ခံေပးပါ။ အငံု႕စိတ္၊ သိမ္ငယ္ စိတ္ဆိုတာ “ကၽြန္စိတ္” ကို ယဥ္ေအာင္ေျပာ တာပါ။
လြတ္လပ္ေရးရခဲ့တာပဲ ႏွစ္ေပါင္း(၆၀)နီးပါၿပီး၊ ကၽြန္စိတ္ေတြေပ်ာက္ဖို႕ ေကာင္းပါၿပီ။
ကိုဖီအာနန္လို႕ ကမၻာ့ကုလသမဂၢ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဴပ္ႀကီတစ္ေယာက္ေတာင္ မွ အဂၤလိပ္စကားကို “အဖရို” သံနဲ႔ ေျပာေနေသ တာပဲ။ ျမန္မာ လူမ်ဴိးတစ္ေယာက္က “ငါးပိအဂၤလိပ္” ေျပာတာ ဘာရွက္စရာရွိသလဲ။ အသံထြက္မွန္မွန္နဲ႕ တစ္ဖက္သာ နားလည္ေအာင္ ေျပာတတ္ဖို႕ လိုရင္းပဲမဟုတ္လာ။ ျမန္မာေတြ ပညာရည္မနိမ့္ပါဖူး။ လူစြမ္းလူစမႏုံနဲ႕ပါဘူး။ ပင္ကိုယ္ဗီဇမဖ်င္းပါဘူး။
ကၽြန္စိတ္ေပ်ာက္ဖို႔ ကေလး တစ္ခုသာလိုတာပါ။
လူထုစိန္၀င္း
အဆိုပါ စာမ်ားမွာ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကားေနပါၿပီး စတိုင္သစ္ မဂၢဇင္းကပဲ အမွတ္ ဘယ္ေလာက္ဆိုတာ က်ေနာ္လည္ ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ့ဘူး ဒါေပမယ့္မွ်ေဝမယ္ဆို ေကာင္းမယ္ ထင္လို႕ ဗဟူသုတ အလိုငွာ ျပန္ေဖာ္ျပတာပါ....
Posted by ကိုလင္း(သလႅာဝတီ)
No comments:
Post a Comment