''အရွင္ဘုရား...။ ဘယ္လိုအဂၤါရပ္ေတြနဲ့ ျပည့္စံုမွ ဗုဒၶအလိုက် ကန္ေတာ့ပဲြလို႔ ေခၚႏိုင္မလဲဘုရား။ ဘယ္လိုကန္ေတာ့ပဲြမ်ဳိးကို ငွက္ေပ်ာသီးဘယ္ေလာက္ထိုးရမယ္။ ကန္ေတာ့ပဲြအမ်ဳိးအစား ဘယ္ေလာက္ရိွတယ္၊ ကန္ေတာ့ပဲြလုပ္တဲ့အတြက္ ဘယ္လိုအက်ဳိးေတြရမယ္ဆိုတာ သိခ်င္ပါတယ္ဘုရား'' ဟု ဒကာတစ္ဦးက ေမးလာပါသည္။
''ကန္ေတာ့''ဟူေသာ စကားသည္ အျပစ္ရိွလွ်င္ ေက်ေစရန္၊ အျပစ္မရိွလွ်င္ ေကာင္းက်ဳိးခ်မ္းသာ ျဖစ္ေစရန္ ဤရည္ရြယ္ခ်က္ႏွစ္မ်ဳိးျဖင့္ ရိုေသညြတ္ခ မာန္ကိုခ်လ်က္ လက္အုပ္ဦးတင္ ရိွခိုးျခင္းကိုပင္ ဆိုလိုပါသည္။ အျပစ္ကို ေျပေစလိုရာ၌ ပါဠိလို ''ခမာေပသိ''ဟု ခမ-သဒၵါျဖင့္ သံုးနႈန္းပါသည္။ ေကာင္းက်ဳိးရလိုရာ၌ ဝနၵတိ၊ နမာမိ စသည္ျဖင့္ ဝနၵဓာတ္၊ နမုဓာတ္တို႔ျဖင့္ သံုးနႈန္းပါသည္။ ဗုဒၶသာသနာေတာ္၌ ကန္ေတာ့ျခင္းနွင့္ ပတ္သက္၍ ဤကဲ့သို႔ လက္အုပ္မိုး၍ ရိွခိုးျခင္း အမူအရာကိုသာ ေတြ႔ရပါသည္။ ဤကဲ့သို႔ မာန္ခ်ကန္ေတာ့သျဖင့္ ''အသက္ရွည္ျခင္း၊ အဆင္းလွျခင္း၊ ခ်မ္းသာျခင္း၊ ခြန္အားႀကီးျခင္း''ဟူေသာ ေကာင္းက်ဳိးမ်ား ရႏိုင္ေၾကာင္းကိုလည္း ''အဘိဝါဒနသီလိႆ၊ နိစၥံ ဝုၯုာပစာယိေနာ''အစခီ်ေသာ ဂါထာကို ေတြ႔ရပါသည္။
သို႔ေသာ္ ေမးလာသူ ဆိုလိုသည္က ဤကဲ့သို႔ေသာ ကန္ေတာ့ျခင္းမ်ဳိးကို ဆိုလိုသည္မဟုတ္။ အုန္းသီး၊ ငွက္ေပ်ာသီးစသည္တို႔ျဖင့္ ပဲြထိုးထာျခင္းကို ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ အုန္းသီး၊ ငွက္ေပ်ာသီးစသည္ တို႔ကို အေဆာင္သဖြယ္ထား၍ ပဲြထိုးသည္ကိုမူ စာေရးသူကိုယ္တိုင္ ပိဋကတ္မနံွ႔စပ္ျခင္းေၾကာင့္ေလာ၊ ပိဋကတ္ထဲတြင္ မရိွျခင္းေၾကာင့္ေလာ မသိ၊ ေထရဝါဒပိဋကတ္တြင္ မေတြ႔ဖူးပါ။ ထိုဒကာ ေမးလိုေသာ ကန္ေတာ့ပဲြကား ''ဘုရားပဲြ၊ တရားပဲြ၊ သံဃာပဲြ၊ သာသနာပဲြ၊ ဝိဇၨာဓိုရ္ပဲြ၊ မဟာလာဘံလာဘ္ဖြင့္ပဲြ၊ ဓနသိဒၶိပဲြ၊ စန္းလာဘ္ဖြင့္ပဲြ၊ မဟာေဇယံ်ပဲြ၊ အေနကဇာတင္ပဲြ၊ အနႏၲငါးပါးပဲြ''စသည္ျဖင့္ မ်ားစြာရိွပါသည္။ စာေရးသူ မသိနိုင္ေသာ အျခားနည္းလမ္းမ်ားလည္း ရိွနိုင္ပါေသးသည္။
ယင္းတို႔အနက္ ေထရဝါဒဗုဒၶသာသနာအတြင္းသို႔ တိုက္ရိုက္ဝင္လာ၍ ဘုရားစင္ေရွ့၊ သံဃာေတာ္မ်ားေရွ့တြင္ ရဲရဲတင္းတင္း ေနရာယူထားေသာ ပဲြမ်ားမွာ ''ဘုရားပဲြ၊ တရားပဲြ၊ သံဃာပဲြ၊ သာသနာပဲြ၊ အေနကဇာတင္ပဲြ၊ အနႏၲငါးပါးပဲြ''တို႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ယင္းကန္ေတာ့ပဲြတို႔ကိုသာ စိစစ္ရန္လိုပါသည္။ အျခားေလာကီအစီအရင္ပဲြမ်ားကား သာသနာနွင့္ မသက္ဆိုင္သျဖင့္ စိစစ္ရန္ မလိုပါ။
ဘုရားပဲြတြင္ ပါဝင္ေသာ ပစၥည္းမ်ားမွာ ''အုန္းသီးတစ္လံုး၊ ငွက္ေပ်ာသီး သံုးဖီး၊ ကြမ္းယာ၊ သေျပပန္း၊ ဆီမီးတစ္တိုင္၊ ေရတစ္ခြက္ႏွင့္ အျခားလႉဖြယ္မ်ား''ျဖစ္သည္။ ယင္းတို႔အနက္ အုန္းသီး၊ ငွက္ေပ်ာသီး၊ ဆီမီး၊ သေျပပန္း၊ ေရတို႔မွာ ဘုရားရွင္နွင့္ အပ္စပ္ပါသည္။ လႉဒါန္းသည့္ အေနျဖင့္ ျပဳလုပ္မူ ကုသိုလ္ရနိုင္ပါသည္။ ကြမ္းယာကိုမူ ဘုရားရွင္အား လႉသင့္မလႉသင့္ စဥ္းစားရန္ လိုပါသည္။ လႉသည့္အခိ်န္မွာလည္း ဘုရားရွင္တို႔ သံုးေဆာင္ေတာ္မူသည့္ နံနက္ခိ်န္သာ ျဖစ္သင့္ပါသည္။ ယခုမူ ထိုသို႔ မဟုတ္ေပ။ လႉဒါန္းသည့္အေနျဖင့္ ပဲြထိုးျခင္းလည္း မျဖစ္နိုင္ေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကန္ေတာ့ပဲြထိုးျပီးသည္နွင့္ ငွက္ေပ်ာသီးမ်ား မမွည့္မခ်င္း ဘုရားရွင္၏ ေရွ့ေတာ္တြင္ ခ်ထားလိုက္ၾကသည္။ မွည့္လွ်င္ စြန္႔၍ စားၾကေတာ့သည္။ မိမိစားမည့္ငွက္ေပ်ာသီးကို မမွည့္ခင္ ဘုရားေရွ့တြင္ သိမ္းထားသည္နွင့္သာ တူေနပါသည္။
ထိုမွ်သာမက ပြဲထိုးသူတို႔သည္ အုန္းသီးကိုလည္း ဘုရားရွင္ဘက္သို႔ၾကြက္ျမီးအညွာကို လွည့္ထားရမည္။ ကြမ္းယာကိုလည္း လက္ဝဲဘက္မွ စ,ေခါက္၍ လက္ယာဘက္ျဖင့္ ထပ္ရမည္။ ထိုေခါက္ထားေသာ မ်က္နွာျပင္ကို အုန္းသီးဘက္သို႔ လွည့္၍ မ်က္ႏွာအုပ္ညွပ္နည္းျဖင့္ ညွပ္ရမည္။ သာသနာပဲြထိုးရာ၌ကား အုန္းသီးကို အလယ္တြင္ထား၍ ငွက္ေပ်ာသီး ငါးဖီးကို နံေဘးမွ ပတ္ရံ၍ ထည့္ရသည္။ အနႏၲငါးပါး ပဲြထိုးလွ်င္ ေအာက္ေျခ၌ ငွက္ေပ်ာသီးႏွစ္ဖီးကို အညွာခ်င္းဆိုင္ ထား၍ အုန္းသီးကို အလယ္မွ ထည့္ရမည္။ ထိုငွက္ေပ်ာႏွစ္ဖီး၏ အေပၚတြင္ က်န္ငွက္ေပ်ာသံုးဖီးကို အုန္းသီးအား ပတ္ရံ၍ ထည့္ရမည္။ အုန္းသီး၏ ၾကြက္ျမီးအညွာကို ဘုရားရွင္ဘက္သို႔ လွည့္ထားရမည္။ ကြမ္းယာကိုလည္း မ်က္ႏွာအုပ္ညွပ္ရမည္။ ဤသို့ ထိုးမွသာလွ်င္ သိဒၶိေျမာက္ေသာ ကန္ေတာ့ပဲြဟု ဆိုေၾကာင္း သူတို႔ ယူဆၾကပါသည္။ ဤအယူအဆသည္ ေလာကီနည္းအစီအရင္မွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ သာသနာနွင့္ မည္သို့မွ် မသက္ဆိုင္ပါ။ မည္သည့္သိဒၶိ ေျမာက္၍ မည္သို့ေသာ ေကာင္းကို်းရနိုင္မည္ကိုလည္း စာေရးသူမသိပါ။ သို႔ေသာ္ ဗုဒၶသာသနာနွင့္ ဆက္ႏြယ္ေနသျဖင့္ သာသနာ့အလိုႏွင့္ကား ညိွနိႈင္းျပသင့္သည္ဟု ယူဆမိပါသည္။
သာသနာ့အလိုအရ ကန္ေတာ့ျခင္း ပူေဇာ္ျခင္းမွာ အာမိသပူဇာ=ပစၥည္းဝတၴုျဖင့္ ပူေဇာ္ျခင္းနွင့္ ဓမၼပူဇာ=တရားျဖင့္ ပူေဇာ္ျခင္းဟု နွစ္မ်ဳိးရိွပါသည္။ ပစၥည္းဝတၳဳျဖင့္ ပူေဇာ္လွ်င္ ဒါနမဂၤလာျဖစ္၍ ေကာင္းျမတ္ပါသည္။ အပ္စပ္ေသာ ပူေဇာ္ျခင္းမ်ဳိး ျဖစ္ရန္ကား လိုပါသည္။ သို႔မွသာ မိမိျပဳေသာ ဒါနကုသိုလ္ကံ၏ ေကာင္းက်ဳိးကို ရရိွခံစားနိုင္ပါလိမ့္မည္။
အထက္ပါနည္းအတိုင္း ကန္ေတာ့ပဲြထိုးရာ၌ ပါဝင္ေသာ ပစၥည္းမ်ားကို စိစစ္ၾကည့္ပါက အုန္းသီး၊ ငွက္ေပ်ာသီးတို႔သည္ နံနက္ပိုင္းတြင္ အလႉခံ၍ ထိုေန့နံနက္တြင္သာ သံုးေဆာင္ေကာင္းေသာ (ယာဝကာလိက) လႉဖြယ္ပစၥည္းမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ သို့ျဖစ္၍ ထိုပစၥည္းမ်ားကို လႉလွ်င္ နံနက္ပိုင္းတြင္သာ လႉသင့္ပါသည္။ ေနမြန္းတည့္လွ်င္ စြန့္ပစ္သင့္ပါသည္။ လႉရာ၌လည္း ဆြမ္းေတာ္ကပ္သကဲ့သို႔ ဘုရားရွင္နွင့္ သံဃာေတာ္မ်ား ဘုဥ္းေပးသံုးေဆာင္ရန္ အတြက္ဟုသာ အာရံုျပဳ၍ လႉသင့္ပါသည္။ ထိုသို႔လႉမွသာလွ်င္ အလႉခံေကာင္းပါသည္။ သို႔ေသာ္ အုန္းသီးသည္ အပင္ျပန္ေပါက္နိုင္ေသာ (ဗီဇဂါမ္)ပစၥည္း ျဖစ္သျဖင့္ အလံုးလိုက္ အလႉမခံေကာင္းေပ။ ခဲြစိတ္၍ျဖစ္ေစ၊ အပင္မေပါက္ႏိုင္ေအာင္ ဖ်က္ဆီး၍ျဖစ္ေစ လႉမွသာ အလႉခံေကာင္း ပါသည္။ ဤသည္မွာ ဝိနည္းေဒသနာနွင့္အညီ စိစစ္ျပျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
ယခုျပဳလုပ္ေနၾကေသာ ကန္ေတာ့ပဲြမ်ားသည္ တစ္ခါျပင္ျပီးသည္နွင့္ ငွက္ေပ်ာသီးမမွည့္မခ်င္း၊ အုန္းသီးမေျခာက္မခ်င္း ဘုရားေရွ့တြင္ ခ်ထားလိုက္ၾကသည္။ ငွက္ေပ်ာသီးမွည့္လွ်င္ ဘုရားကို ကပ္ဖို႔ပင္ သတိမရေတာ့။ စြန္႔၍စားၾကေတာ့သည္။ ခ်က္ခ်င္းစား၍မရသည့္ ငွက္ေပ်ာသီးစိမ္းမ်ားကို ဘုရားေရွ့တြင္ ျပန္ခ်ထားၾကျပန္ပါသည္။ ဤပံုစံျဖင့္သာ လႉပါက ဘုရားရွင္ကလည္း အလႉခံေတာ္မူမည္ မဟုတ္ေပ။
တစ္ခါက ဆတၱာသည္ဘဝမွ သကၤန္းဝတ္လာေသာ သုဘဒၵရဟန္းသားအဖသည္ ဘုရားရွင္အား ဆြမ္းကပ္ရန္ ရဟန္းဘဝျဖင့္ ဆတၱာသည္အလုပ္ လုပ္၍ ေငြရွာ၏။ ထိုေငြျဖင့္ ဘုရားရွင္နွင့္ သံဃာေတာ္မ်ားအား ဆြမ္းကပ္၏။ ဘုရားရွင္သည္ ထိုသုဘဒၵသားအဖလႉေသာ ဆြမ္းကို အလႉမခံသည့္အျပင္ ''ေမာဃ ပုရိသ=အလကားေကာင္''ဟုပင္ ရႈတ္ခ်ေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ မအပ္စပ္ေသာ လႉဖြယ္ဝတၳဳမ်ားကို ဘုရားရွင္တို့ အလႉခံေတာ္မမူသည္ကို သတိျပဳသင့္ပါသည္။
ထိုသို့ကန္ေတာ့ပဲြထိုးျခင္းမ်ဳိးသည္ စားခိ်န္တန္မွ စြန့္ပစ္သျဖင့္ ဘုရားရွင္အား လႉရာလည္း မေရာက္ႏိုင္ေပ။ လႉရာမေရာက္သျဖင့္ ဒါနကုသိုလ္ကံမျဖစ္ႏိုင္၊ လွဴသည့္လွဴလည္း ဒါနအက်ဳိးကို မရနိုင္ေပ။ ဘုရားရွင္ဘက္သို့ အုန္းသီးအညွာကို လွည့္ထားသျဖင့္ ဘုရားရွင္အတြက္ အေနွာင့္အယွက္ပင္ ျဖစ္နိုင္ပါေသးသည္။ ထို့ေၾကာင့္ ဗုဒၶအလိုက် ကန္ေတာ့ပြဲမ်ဳိးျဖစ္လိုလွ်င္ အပ္စပ္ေသာ အခိ်န္၌ အပ္စပ္ေသာ ပစၥည္းဝတၳဳျဖင့္သာ လႉဒါန္းပူေဇာ္ရပါမည္။ ယေန့ျပဳလုပ္ေနေသာ ကန္ေတာ့ပဲြမ်ဳိးကား ဘုရားပဲြ၊ တရားပဲြ၊ သံဃာပဲြ၊ သာသနာပဲြဟုသာ ဆိုေသာ္လည္း သာသနာနွင့္မဆိုင္၊ ေလာကီပညာသက္သက္သာလွ်င္ ျဖစ္ပါသည္။ ထို့ေၾကာင့္ သာသနာနွင့္ ပတ္သက္ေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈအက်ဳိးကား ေမွ်ာ္မွန္းသေလာက္ မရနိုင္ပါ။ ေလာကီအက်ဳိးရမည္မရမည္မွာမူ မိမိနွင့္မဆိုင္သျဖင့္ ဤေနရာတြင္ ခ်န္ထားလိုက္ပါေတာ့သည္။
http://theravadaessencial.blogspot.com
စာေရးသူ ေဆာင္းပါးေပါင္းခ်ဳပ္ ``ဖယ္ရွားပါ တြယ္ထားပါ´´ တြင္ ေရးသားခဲ့သည့္ ေဆာင္းပါးကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္၍ တင္ဆက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
No comments:
Post a Comment