"ေမေမ… သားေခါင္းက ဆံပင္ေတြ ဘယ္ေတာ့ျပန္ေပါက္လာမွာလဲဟင္
ဒီလို ေမးလိုက္တိုင္း သူမမွာ ျပန္ေျဖစရာ အေျဖမရွိခဲ့..။ ဘယ္ေတာ့မွ ဆံပင္ျပန္မေပါက္ႏိုင္ေတာ့တဲ
"ေနာက္က်ရင္ ျပန္ေပါက္လာမွာေပါ့သားရယ္….
သားေလး သူမတို႕ မိသားစုထဲကို ေရာက္လာေတာ့ သူမဘ၀အတြက္ အရာရာျပည့္စံုသြားခဲ့ၿပီ..။
အေတြးေတြေၾကာင့္ က်လုဆဲဆဲ မ်က္ရည္တို႕ကိုသုတ္ရင္း ကုတင္ေပၚက သားေလးကို သူမ အားယူျပံဳးျပ လုိက္သည္။ သားေလးက ကုတင္ေပၚမွ အားယူထိုင္လိုက္ၿပီး…
"သားေက်ာင္းျပန္တက္ခ်င္တယ္ေ
"ေျဖရမွာေပါ့သားရယ္… ေနာက္တစ္ပတ္ဆို သားက ေဆးရံုက ဆင္းရေတာ့မွာေလ… "
သူမအသံေတြ တုန္ေနမိသည္ထင္သည္။ ခ်စ္တဲ့ သားေလးႏႈတ္ခမ္းေပၚက အျပံဳးေလးတစ္ပြင့္ကို သူမေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူမ ဒီအခုိက္အတန္႕ေလးကို သူမမွာ ရွိသမွ် စည္းစိမ္ေတြ အကုန္သံုးျပီး ရပ္တန္႕ ထားလိုက္ခ်င္သည္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ သားေလးအတြက္ သူမ မီးပင္လယ္ေ၀ေနျပီေလ…။
"သားကို ေက်ာင္းမထားရဘူး..၊ သားက ေနေကာင္းေသးတာလည္း မဟုတ္ဘူး.. အိမ္မွာပဲ ေအးေအးေဆးေဆး ေနၿပီး သားေလးကို မရ ရေအာင္ အကို ကုမယ္…."
"ဒီမယ္ အကို…၊ သားေလး လူ႕ေလာကမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲေနရေတာ့မွာလဲဆိုတ
သူ ႏႈတ္ဆိတ္သြားသည္။ သားေလးကို ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ ေမွ်ာ္လင့္ေနသည့္ ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ကို သူမသိသည္။ သူဘာမွ မေျပာပဲ သူမဆီေလွ်ာက္လာသည္။ မ်က္ရည္စတို႕ တြဲခိုေနတဲ့ မ်က္၀န္းအစံုကို သူမ ရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲတြင္ အပ္ျပီး ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္လို ရႈိက္ၾကီး တငင္ ေအာ္ငိုခ်လိုက္သည္။ ေတာ္ရံု တန္ရံု ၀မ္းနည္းခဲတဲ့သူ ငိုမိတာကို သူမ မအံ့ၾသမိ..။ တစ္ကယ့္ေယာက္်ားပီသသူေတြက ငိုတတ္ၾကတာပဲေလ…။
ဒီမနက္ သားေလး ေက်ာင္းျပန္တက္ရမွာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ တစ္အိမ္လံုး ဆူညံၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသည္။ ေက်ာင္း၀တ္စံုအျပည့္နဲ႕ သားေလးကို ၾကည့္ရတာ မိုးေပၚမွ နတ္သားေလး တစ္ပါးဆင္းလာသလို က်က္သေရ ရွိလွသည္။ သူမ သားေလးကို ဦးထုပ္ေလး ေဆာင္းေပးလိုက္ၿပီး…
"ေက်ာင္းမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနေနာ္ ..သားေလး…"
အခ်ိန္ေတြက ကုန္ဆံုးတာ အရမ္းျမန္တယ္လို႕ ထင္မိသည္။ သူမဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ဒီအခ်ိန္ေတြသည္ အျမန္ဆံုး ကုန္ဆံုးေနသည္ဟုလည္း ထင္မိသည္။ ညေန မိုးခ်ဳပ္မွာကို ေၾကာက္ေနမိသလို ေန႕သစ္အျဖစ္ နံနက္ ေနထြက္လာတာကိုလည္း သူမ ရင္မဆိုင္၀ံ့ခဲ့..။ သားေလးက က်န္းမာေရးအေျခအေန ဆိုး၀ါး လာတာ ေၾကာင့္ အခု ေက်ာင္းမတက္ေတာ့ပဲ အိမ္မွာပဲ ေနေနရသည္။ သူမဘ၀အတြက္ အဆိုးဆံုးအခ်ိန္ကာလကို ေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုတာ သူမသိေပမယ့္လည္း ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ဖို႕ စိတ္မကူးမိသလို ေတြးလည္း မေတြး..။ ကုတင္ေပၚမွာ ေရာဂါဒဏ္ရဲ႕ႏွိပ္စက္မႈေၾကာင
"သူရဲ႕ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ကို ေရာက္ေနပါၿပီ…၊ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားပါဗ်ာ…"
မိသားစုဆရာ၀န္တဲ့ စကားက သူမနားထဲကို သံရည္ပူေတြေလာင္းထည့္သလို စီးဆင္းလာသည္။ သူမ သားေလးရဲ႕လက္ကို ေႏြးေထြးစြာဆုပ္ကိုင္ထားလို
မွတ္မွတ္ရရ အခ်ိန္က နံနက္ (၉း၁၀) မိနစ္ တိတိ…၊ သားေလးရဲ႕ ရုန္းကန္ေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ျငိမ္က်သြားခဲ့ သည္။ နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္ ျဖစ္သည္အထိ အသက္ရႈရခက္ေနေသာ ရင္အစံုတို႕သည္လည္း ျငိမ္သက္ သြားခဲ့ ၿပီ..၊ သူမဆုပ္ကိုင္ထားေသာ သားေလးရဲ႕ လက္ေတြသည္လည္း ေျဖေလ်ာ့သြားခဲ့ၿပီ…။ သားေလးရဲ႕ ကိုယ္မွ စို႕ေနတဲ့ ေခၽြးေလးေတြလည္း ေျခာက္ခန္းသြားခဲ့သလို စီးဆင္းေနတဲ့ ေသြးေၾကာေတြ ရပ္ဆိုင္းသြားမႈေၾကာင့္ ေႏြးေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္လည္း ေအးစက္သြားခဲ့ရျပီေလ…။
ရက္လည္ ဆြမ္းသြပ္ ကိစၥေတြျပီးေတာ့ သားေလးရဲ႕ အခန္းထဲကို သူမ အလႊမ္းေျပ အျမဲတမ္း ၀င္ၾကည့္ျဖစ္ သည္။ သားေလးအခန္းကိုလည္း သားေလးရွိစဥ္က ပံုစံအတိုင္းမျပဳျပင္ပဲ ထားခဲ့သည္။ သားေလးရဲ႕ ေက်ာင္း လြယ္အိတ္ေလးကို သူမေတြ႕လိုက္သည္။ သားေလး အရမ္းၾကိဳက္သည့္ ပင့္ကူလူသား ရုပ္ပံုႏွင့္ ေက်ာပိုးအိတ္ ကေလး..၊ သူမ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ဖြင့္လိုက္သည္။ သားေလးရဲ႕ ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြကို လွန္ေလွာ ၾကည့္သည္။ တစ္ေနရာအေရာက္ စာအုပ္ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာ တစ္ေနရာမွာ ဆြဲထားတဲ့ ပံုတစ္ပံု ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဆြဲထားတဲ့ ပံုက
သူမရယ္.. အကိုရယ္.. လက္တြဲေနတဲ့ပံု… ေဘးနားမွာက အုတ္ဂူေလး တစ္လံုး….စာေလး တစ္ေၾကာင္း ေရးထားခဲ့သည္။
"ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနခဲ့ပါ ေဖေဖနဲ႕ ေမေမ…၊ သားကို အရမ္းခ်စ္မွန္း သိခဲ့ရလို႕ သားေပ်ာ္ခဲ့ရပါတယ္" တဲ့
ေအာက္မွာ ရက္စြဲလည္း ထိုးထား သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ၆ လ က ရက္စြဲ….။ ဟင္….. သားေလး….၊ သူ….ေသမယ္ဆိုတာကို ၾကိဳသိေနခဲ့တာေပါ့…. သူ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ၾကိဳသိေနခဲ့တာေပါ့….သူမ အံ့ၾသတယ္ဆိုတာထက္ ပိုမို ခံစားမႈ မ်ိဳးျဖစ္ေပၚေနသည္။ သားေလးက ဒီေျခာက္လအတြင္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာပဲ အပူအပင္မရွိ ေနထိုင္ခဲ့သည္။
သူမ လံုး၀ ထင္မထားမိ..။ သားေလးက သူ႕ကိုယ္သူ ေသလူတစ္ေယာက္ဆိုတာကို သိေနၿပီး ကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေပမယ့္ ၾကံဳေတြ႕ လာတဲ့ ေလာကဓံကို သတိၱရွိရွိ ရင္ဆိုင္သြားခဲ့တာပဲ.... လူေလာကမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ သူမတို႕ကေကာ ေလာကဓံကို သူ႕ေလာက္ေတာင္ ရင္မဆိုင္ႏိုင္ဘူးလား…။ သူမရင္ထဲ ဘယ္ကမွန္းမသိတဲ့ ခြန္အားေတြ ၀င္ေရာက္လာခဲ့သည္။ သူမ တစ္ခ်က္ျပံဳးလိုက္သည္။ အခုဆို သူမမွာ ေလာကဓံကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႕ သားေလးက ေပးတဲ့ ခြန္အားေတြ အျပည့္ရွိေနျပီေလ….။
ေအာင္ထြန္းဦး
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=669723616401613&set=a.572785052762137.
No comments:
Post a Comment