ကိုယ္ခ်င္းစာနာ လူ႔သိကၡာ

လူမ်ဳိးတုိင္းမွာ ဂုဏ္သိကၡာေတြ ရွိၾကပါသည္။ ႏိုင္ငံ့ ဂုဏ္သိကၡာ၊ လူမ်ဳိး ဂုဏ္သိကၡာ၊ မိဘ ေဆြမ်ဳိး ဂုဏ္သိကၡာ။ ဒါေၾကာင့္ ''ၾကက္မွာ အ႐ိုး၊ လူမွာ အမ်ဳိး''ဟု ဆိုၾက၏။ လူတိုင္း မ်ဳိး႐ိုး သိဖို႔ လိုသည္။ ေစာင့္ထိန္းဖုိ႔ လိုပါသည္။ မ်ဳိး႐ိုး ဂုဏ္သိကၡာ မက်ေအာင္၊ မညိႇဳးေအာင္လည္း က်င့္ႀကံ ေနထိုင္ သင့္ပါသည္။ ထုိ႔အျပင္ မိမိေၾကာင့္ သူတစ္ပါး ကိုလည္း မထိပါး ေစပါႏွင့္။ ကိုယ္ခ်င္းစာ တရား ထားပါ။ စာနာပါ။ ကူညီပါ။

ေစာင့္ေရွာက္ပါ။ မုဒိတာပြားပါ။ မိမိ၏စာနာမႈကင္းေသာ စကား တစ္ခြန္းေၾကာင့္ အသက္ ေသႏိုင္ သလို အရွက္ ေတြလည္း ရရွိ ႏုိင္ပါသည္။ အရာရာ တုိင္းတြင္ ဆင္ျခင္တုံ တရားျဖင့္ ေျပာဆို ဆက္ဆံ သင့္လွေပ၏။ မ်ဳိး႐ိုး ဗီဇ ေကာင္းျခင္းသည္ အသိ အျမင္ က်ယ္ေျပာသည္။ တတ္သိ လိမၼာသည္။ ကိုယ္က်င့္ သိကၡာရွိသည္။ လူေတြ ခင္မင္ ေလးစားသည္။ ယံုၾကည္မႈ ရွိၾကသည္။

အက်င့္ စ႐ိုက္ မေကာင္းသူ၊ လိမၼာေရးျခား မရွိသူႏွင့္ ခက္ထန္ ၾကမ္းတမ္း သူကို မည္သူ ကမွ မဆက္ဆံ လိုၾက။ မိတ္ေဆြ မျဖစ္ လိုၾကပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကိုယ္ခ်င္း စာနာ တတ္သူ၊ ယဥ္ေက်း သိမ္ေမြ႕သူ၊ သည္းခံစိတ္ ရွိသူ၊ ညႇာတာ ေထာက္ထား တတ္သူႏွင့္ ႐ိုးသား ေျဖာင့္မတ္ျခင္း ဟူသည္ မည္သည့္ ဂုဏ္သိကၡာႏွင့္ လဲ၍ မရႏုိင္ပါ။ ဥစၥာဓန၊ ရာထူးဌာန၊ ပညာရွိမွ ဂုဏ္ရွိတာ မဟုတ္။ ေငြေၾကး ဓနဥစၥာၾကြယ္ဝ ေသာ္လည္း မလွဴရက္၊ မေပးရက္ သူေတြ၊ ရာထူး ရာခံ ရွိေသာ္လည္း ႏိုင္ငံ့ တာဝန္ကို ေက်ပြန္စြာ မထမ္းေဆာင္ဘဲ ေရသာခို ေနသူေတြ၊ လာဘ္စား ျဖတ္စား၊ အထက္ဖား ေအာက္ဖိ၊ ေလွႀကံဳ လိုက္သူေတြ၊ ပညာေတြ ရွိေသာ္လည္း စာရိတၱ ပ်က္ျပားၿပီး အတၱ အက်ဳိးသာ ၾကည့္သူ ေတြသည္ တန္ဖုိးမရွိ၊ မိမိ ပိုင္ဆုိင္ ရရွိမႈ ေတြကို အသံုး မခ် တတ္ျခင္း ျဖစ္၏။

လူ႔ ဂုဏ္သိကၡာသည္ ဆင္းရဲျခင္း၊ ခ်မ္းသာျခင္းႏွင့္ မသက္ဆုိင္၊ အက်င့္ စ႐ိုက္၊ လူမႈ ဝတၱရား ႏွင့္သာ ဆုိင္သည္။ ''အတၱဟိတ၊ ပရဟိတ'' အက်ဳိးႏွစ္ပါးကို မွ်တစြာ မေဆာင္ရြက္ ႏုိင္သူသည္ မည္သုိ႔ေသာ အခါမွ ႀကီးပြား ခ်မ္းသာမည္ မဟုတ္၊ လူေကာင္း ျဖစ္ရန္လည္း ခဲယဥ္း လိမ့္မည္။

ပတ္ဝန္းက်င္ေၾကာင့္၊ အေပါင္း အသင္းေၾကာင့္ ေကာင္းျခင္း၊ ဆုိးျခင္း ေတြလည္း ရွိတတ္သည္။ ကိုယ္ခံစားရမွ၊ ဒုကၡ ေရာက္ေတာ့မွ သိသူေတြ ရွိသည္။ စာေရးသူ ေနထိုင္ခဲ့ ဖူးေသာ ရပ္ကြက္ တစ္ခုတြင္ လူမႈေရး ေခါင္းပါးေသာ အိမ္တစ္အိမ္၊ မိသားစု တစ္စု ရွိခဲ့၏။ ရပ္ကြက္ ထဲရွိ သာေရး၊ နာေရးမွန္သမွ် ဘယ္သူ႔ ကိစၥမွ မသြား၊ ကူညီ ႐ိုင္းပင္းမႈ မရွိ။ ႏႈတ္၏ ေဆာင္မျခင္း၊ လက္၏ ေဆာင္မျခင္း မရွိ။ 

တစ္ေန႔တြင္ သူ႔ကေလး တစ္ေယာက္ ႐ုတ္ တရက္ ဆံုးပါးသြား၏။ သည္ေတာ့မွ ဟုိလူလာပါ၊ သည္လူလာပါ။ ဘာလုပ္ ရမွန္း မသိ၊ ရပ္ကြက္႐ံုး၊ ေဆး႐ံု၊ သုသာန္၊ အေလာင္း ေျမခ်ဖုိ႔ အဆင့္ဆင့္ သြားရ၏။ သက္ေပ်ာက္ ဆြမ္းသြတ္ဖုိ႔ ဘုန္းႀကီး ပင့္တာက အစ၊ မပင့္တတ္၊ ရပ္ကြက္ထဲက ကိုယ္ခ်င္း စာနာစိတ္၊ လူမႈေရး စိတ္ဓာတ္ ရွိသူ မ်ားက အေလာင္း ေျမခ် သၿဂႋဳဟ္သည္ အထိ ေဆာင္ရြက္ ေပးၾကရသည္။ ငါႏွင့္မဆိုင္၊ ငါ့ကိစၥ မဟုတ္ဟု ေနခဲ့သူ၊ ကိုယ္ေတြ႕ ႀကံဳေတာ့မွ သူ႕မာန တရားေတြ ခဝါခ် သြားခဲ့ရသည္။ အသိပညာ မဲ့သူက ႐ိုင္းျပ တတ္၏။ အသိ ပညာ ရွိသူက ယဥ္ေက်း သိမ္ေမြ႕၏။ မိဘ၊ ဆရာ သမားမ်ား၏ စကားကို နားဝယ္ စြဲသူသည္ ယဥ္ေက်းသည္။ တတ္သိ လိမၼာသည္။ လူမႈ ဝတၱရား သိသည္။ ယေန႔ လူငယ္ အခ်ဳိ႕ ယဥ္ေက်းမႈ နည္းပါး လာသည္။ ဘတ္စကားမ်ား ေပၚတြင္ ရဟန္း သံဃာႏွင့္ သက္ႀကီး ရြယ္အိုမ်ား တက္လာလွ်င္ ေနရာ ေပးရေကာင္းမွန္း မသိ။ တခ်ဳိ႕က မသိဟန္ပင္ေဆာင္ေန တတ္၏။

လမ္းမေပၚ၌ ေဘာလံုး ကန္ၾက သူေတြလည္း ရွိေသး၏။ ရဟန္း သံဃာႏွင့္ လူႀကီး သူမမ်ား လာလွ်င္ ရပ္ေပး၊ ဖယ္ေပး ရမွန္းမသိ၊ မည္သူ႔ကိုမွ် ဂ႐ုမစိုက္။ ထုိထက္ ပိုဆိုး သည္မွာ မိန္းမပ်ဳိ ေလးမ်ား ျဖတ္သြားခ်ိန္ အနားရွိ ရႊံ႕ဗြက္ ေရအုိင္ ထဲသုိ႔ ေဘာလံုးကို ပစ္ကန္ ထည့္လုိက္၏။ မိန္းမပ်ဳိ ေလးမွာ ရႊံ႕ဗြက္ေတြ ေပက်ံကာ အရွက္ရ သြားေတာ့သည္။ ကဲ အဲဒီ ေနရာမွာသာ ကိုယ့္ႏွမေလးလို သေဘာ ထားရင္၊ ကိုယ္ခ်င္း စာနာ ၾကရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းမလဲ။ ကိုယ္ခ်င္း စာနာမႈ မရွိေသာ အခါ လူေတြမွာ ျပႆနာ မ်ဳိးစံု၊ ဒုကၡ အဖံုဖံု ႀကံဳၾက ရသည္။

 ေလာက ပါလ တရားေတြႏွင့္ ကင္းလြတ္ေသာ အခါ ေဒါသ၊ ေလာဘ၊ ေမာဟ၊ မာန္မာန ေတြႏွင့္ ေမြးျမဴ လာသည့္ စိတ္ဓာတ္ေတြ မာေၾကာ ႐ိုင္းစိုင္း လာသည္။ လူ တစ္ေယာက္၏ ဂုဏ္သိကၡာသည္ ကိုယ္ခ်င္း စာနာမႈပင္ ျဖစ္သည္။ ကိုယ္က်င့္ တရားရွိမွ လူေတြႏွင့္ ေပါင္းသင္း၍ ရမည္။ မိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္လာမည္။ စီးပြားေရး ေအာင္ျမင္မည္။ မိမိ ဘဝလည္း လံုၿခံဳမည္။ အတၱ အက်ဳိး တစ္ခုတည္းသာ ၾကည့္သူကား ဘယ္ေသာ အခါမွ် မေအာင္ျမင္ႏိုင္၊ လူေတာ္ လူေကာင္း မျဖစ္ႏိုင္၊ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ အျပည့္ အဝ မရရွိႏိုင္၊ မိသားစု ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ထာဝရ မရႏိုင္ေပ။ ေအာင္ျမင္ လုိသူႏွင့္ ႀကီးပြား ခ်မ္းသာ လိုသူ တုိင္းသည္ မိမိ အမွားကို အခ်ိန္မီ ျပင္ဆင္ ႏုိင္ရမည္။ ဝန္ခံ ေတာင္းပန္ ရဲရမည္။ စိတ္ေကာင္း၊ ႏွလံုးေကာင္း ေမြးရမည္။ မိတ္သစ္၊ ေဆြသစ္၊ မိတ္ေကာင္း၊ ေဆြေကာင္းေတြ ဖြဲ႕ရမည္။ အနစ္နာ ခံရမည္။ ကူညီ တတ္ရမည္။ ယဥ္ေက်း သိမ္ေမြ႕ရမည္။ ဘာသာ၊ သာသနာကို ေလးစား ရမည္။ မၾကာ ေသးမီက ႏုိင္ငံေတာ္ သမၼတက ခ်ီးျမႇင့္ေသာ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ဆုရရွိ သူမ်ားကို ၾကည့္ပါ။ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ဘာသာေရး၊ စိုက္ပ်ဳိးေမြးျမဴေရး၊ လူမႈ ကိုယ္က်င့္သိကၡာ၊ ပရဟိတႏွင့္ အလွဴ ဒါန စသည့္ က႑စံုမွ စြမ္းစြမ္း တမံ ေဆာင္ရြက္ ၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။

မိမိဘဝ တုိးတက္ လိုလွ်င္၊ ကုိယ္ခ်င္း စာၾကပါ။ စာရိတၱ မ႑ိဳင္ကို စိုက္ထူၾကပါ။ မိဘ မ်ဳိး႐ိုး ဂုဏ္ကို ထိန္းသိမ္း ၾကပါ။ ''ငါးခံုးမ တစ္ေကာင္ေၾကာင့္ တစ္ေလွလံုး ပုတ္'' ဆိုသလို ကိုယ့္ေၾကာင့္ လူမ်ဳိး ဂုဏ္သိကၡာ မက်ပါေစႏွင့္။ အရာရာကို စိတ္ေနာက္ကိုယ္ပါ မျပဳမိပါ ေစႏွင့္။ ဒုကၡေရာက္မွ ေနာင္တ ရတာမ်ဳိးသည္ အရာမထင္၊ အသံုး မဝင္ ႏုိင္ေတာ့ပါ။ တကယ့္ ျဖစ္ရပ္ေလး တစ္ခုကို တင္ျပ လိုပါသည္။ မည္သူ႔ကိုမွ် နစ္နာေစေသာ ဆႏၵႏွင့္ မရည္ရြယ္ပါ။ လြန္ခဲ့ေသာ သံုးႏွစ္ခန္႔က တရားသူႀကီး တစ္ဦး၏ ဇနီးက အိမ္ေဖာ္ မိန္းကေလး၏ တစ္ကိုယ္လံုးကို မီးပူႏွင့္ ထိုးသည္တဲ့။ ရပ္ကြက္ထဲမွ လူေတြက သိ၍ ဟိုတိုင္ သည္တိုင္ လုပ္ေတာ့မွ အိမ္ေဖာ္မေလးကို ေခၚ၍ ဟိုပုန္းသ ည္ပုန္းႏွင့္ ျပႆနာေတြ ႐ႈပ္ကုန္သည္။ အိမ္ေဖာ္ အမ်ဳိး သမီးငယ္ေလးမွာဒ ဏ္ရာေတြ မ်ားစြာ ရၿပီး မိေမြးတုိင္း၊ ဖေမြးတိုင္းမျဖစ္ေတာ့။ အမ်ဳိးမ်ဳိး လိုက္လံ ကာကြယ္ ၾကသည္။ ဖံုးဖိၾကသည္။ ျပႆနာ ဘယ္လို ၿပီးသြားသည္ေတာ့ မသိ။

ထုိကိစၥသည္ ကိုယ္ခ်င္း စာနာမႈ ကင္းေသာ၊ လူသား သိကၡာ မရွိေသာ လုပ္ရပ္ ျဖစ္သည္။ လူ႔ အခြင့္ အေရးကို ခ်ဳိးေဖာက္တာ၊ တရား ဥပေဒကို က်ဴးလြန္တာ ျဖစ္သည္။ ''သနား ၾကင္နာမႈ မရွိ၊ စာနာ ေထာက္ထားမႈ ကင္းေသာ ျဖစ္ရပ္ မ်ဳိးေတြ ၾကားရတိုင္း'' ရင္နာမိသည္။ ရြံမုန္း မိသည္။ ထုိ ျဖစ္ရပ္ မ်ဳိးေတြ မၾကားရ၊ မျမင္ရ ပါေစႏွင့္ ဟုလည္း ဆုေတာင္း မိသည္။ ယဥ္ေက်း သိမ္ေမြ႕သူ၊ ကိုယ္ခ်င္း စာနာ တတ္သူ၊ လူမႈ သိကၡာ ရွိသူ မ်ားႏွင့္သာ ဆံုခ်င္၊ ႀကံဳခ်င္၊ ဆက္ဆံ ခ်င္ပါ၏။ ဆက္၍ ေရးလွ်င္ စာဆံုးႏုိင္မည္ မဟုတ္။ အေၾကာင္း အရာေတြ မ်ားစြာ ရွိပါသည္။

အထူးသျဖင့္ ႏုိင္ငံ့တ ာဝန္ကို မလြဲမေသြ လႊဲေျပာင္း တာဝန္ ယူရမည့္ မ်ဳိးဆက္သစ္ လူငယ္ မ်ားအား ေျပာခ်င္ ပါသည္။ လူမ်ဳိး ဂုဏ္သိကၡာကို ထိန္းသိမ္းၾကပါ။ ကိုယ္ခ်င္း စာနာ တတ္ၾကပါ။ သူတစ္ပါး နစ္နာေအာင္ မျပဳမိ ပါေစႏွင့္။ လူ႔သိကၡာ၊ လူ႔တန္ဖုိး၊ လူသား ဂုဏ္ရည္ ျပည့္ဝ စြာျဖင့္ ေရွ႕ဆက္ရမည့္ ခရီး ပန္းတုိင္ကို လွမ္းႏိုင္ေသာ လူေတာ္၊ လူေကာင္းမ်ား ျဖစ္ၾက ေစ ရန္ ေမွ်ာ္ လင့္ ႀကိဳဆို ေနပါသည္။ ။

ေရကူး ျမတ္ေလးေနာင္

  http://www.myawady.com.mm/library/stories/storiesforall/item/18757-2013-07-06-17-