ဂ်ပန္ ေက်ာင္းစာအုပ္ထဲက ဂုဏ္သိကၡာမဲ့ လူသားတစ္ဦး

          
တိုင္တန္းနစ္ သေဘာၤမွ အသက္ရွင္လ်က္လြတ္ေျမာက္ခဲ႔ေသာ
ဂ်ပန္တစ္ဦး၏ သင္ခန္းစာယူစရာျဖစ္ရပ္မွန္ဘ၀ ။

ဂ်ပန္ ေက်ာင္းစာအုပ္ထဲက ဂုဏ္သိကၡာမဲ့ လူသားတစ္ဦး ( လွေရႊ)
----------------------------------------------------------
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းသုံးဖတ္စာအုပ္ေတြမွာ
ျပဌာန္းျခင္းခံရတဲ့ အမ်ားဆုံး လူသားေတြကေတာ့ ေရွးေခတ္က စစ္သူရဲေကာင္းေတြ၊ ပညာရွိေတြ၊ စြန္႔စားရွာေဖြသူေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးသုခမိန္ေတြ၊ တိုင္းျပည္ တည္ေဆာက္သူေတြ အေၾကာင္းကိုသာ အေလးထား ျပဌာန္းထားတာကို ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။

ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ့ ေက်ာင္းသုံးစာအုပ္ထဲမွာေတာ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံနဲ႔ ဂ်ပန္ လူမ်ိဳးေတြအတြက္ ဂုဏ္သိကၡာ ညိႇဳးႏြမ္းေစတဲ့ လူတဦးအေၾကာင္း ျပဌာန္းခဲ့ပါတယ္။ သူကေတာ့ ဂ်ပန္ ပို႔ေဆာင္ေရး ၀န္ႀကီးဌာနက အရာရွိေလး ဟိုဆိုႏို ျဖစ္ပါတယ္။

ဂ်ပန္ အစိုးရဟာ ႐ုရွားႏိုင္ငံက ရထားလမ္းေတြကို ေလ့လာသင္ယူဖို႔ ပို႔ေဆာင္ဆက္သြယ္ေရး ၀န္ႀကီးဌာနက မာဆဘူမိ ဟိုဆိုႏို ကို ( ၁၉၁၀) ခုႏွစ္မွာ ေစလႊတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဟိုဆိုႏိုဟာ သူရဲ႕ေလ့လာသင္ၾကားမႈေတြ ၿပီးဆုံးတဲ့ ၁၉၁၂ ခုႏွစ္မွာ အဂၤလန္ကေန တဆင့္ အတၱလႏၱိတ္ သမုဒၵရာကို ျဖတ္ၿပီး ျပန္လာဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။

ကမၻာ့သေဘၤာပ်က္တဲ့ သမိုင္းမွာ အထင္ရွားဆုံး ျဖစ္တဲ့ တိုင္တင္းနစ္ သေဘၤာနဲ႔ ျပန္လာခဲ့တာပါ။ ဟိုဆိုႏိုဟာ တိုင္းတင္းနစ္ သေဘၤာရဲ့ ဒုတိယတန္းကေန ခရီးသည္တဦးအေနနဲ႔ လိုက္ပါလာခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ အဂၤလန္ကေန ထြက္ခြာလာၿပီး ၄ ရက္အၾကာ ဧၿပီလ ၁၄ ရက္ ညဘက္ ၁၁ နာရီ ၄၀ မိနစ္အခ်ိန္မွာ ေရခဲေတာင္နဲ႔ တိုက္မိခဲ့ပါတယ္။

ဟိုဆိုႏိုဟာ သေဘၤာ ေရခဲေတာင္နဲ႔ တိုက္မိၿပီး နာရီ၀က္ အၾကာမွာ တံခါးေခါက္သံေၾကာင့္ ႏိုးလာခဲ့ပါတယ္။ သေဘၤာအရာရွိက သူ႔ကို အသက္ကယ္ အက်ၤ ီ၀တ္ထားဖို႔ သတိေပး ေျပာဆိုလာခဲ့ပါတယ္။

သေဘၤာေပၚကို တက္ၾကည့္ေတာ့ လူေတြရဲ့ ေယာက္ယက္ခတ္ လႈပ္ရွားေနတာကို ေတြ႔ရၿပီး အသက္ကယ္ ေလွေတြမွာလည္း ကေလးေတြနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးေတြ ျပည့္ေနပါေတာ့တယ္။ ဟိုဆိုႏိုဟာ အသက္ကယ္ေလွကို ခ်ဥ္းကပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတဲအခါ သေဘၤာအရာရွိေတြရဲ့ ေမာင္းထုတ္ျခင္းကို ခံခဲ့ရပါတယ္။ တတိယတန္း အဆင့္က စီးလာတဲ့ ခရီးသည္ အျဖစ္ထင္ေယာင္ ထင္မွား ျဖစ္ေစလို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဟိုဆိုႏိုဟာ အသက္ကယ္ေလွေပၚကို ေရာက္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အစဥ္အလာအရ သေဘၤာေတြမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြ၊ ကေလးေတြနဲ႔ ပထမ တန္းက စီတဲ့ ခရီးသည္ေတြသာ အသက္ကယ္ေလွကို ပထမ ဦးစားေပး စီးခြင့္ရတာပါ။

ဟိုဆိုႏိုနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြမွာ ဟိုဆိုႏိုဟာ အမ်ိဳးသမီးလို ဟန္ေဆာင္ၿပီး အသက္ကယ္ေလွကို စီးခဲ့ရတာလို႔ ေဖၚျပခဲ့ၾကပါတယ္။

တိုင္တင္းနစ္ နစ္ျမဳတ္မႈကေန အသက္မေသဘဲ လြတ္ေျမာက္လာတဲ့ ဟိုဆိုနိုကို ပထမေတာ့ ဂ်ပန္ သတင္းစာေတြက ခ်ီးက်ဴး ေထာပနာျပဳ ေရးသားခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တိုင္တင္းနစ္ သေဘၤာ ကေန လြတ္ေျမာက္လာတဲ့ ေနာက္တဦးကေတာ့ ဟိုဆိုႏို အေၾကာင္းကို သိေနခဲ့ပါတယ္။ ဟိုဆိုႏိုဟာ အသက္ကယ္ ေလွေပၚကို တက္ေရာက္ခြင့္ရေရးအတြက္ အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးလို ၀တ္စားဆင္ယင္ၿပီး၊ အမ်ိဳးသမီးလို အသံျပဳက ေအာ္ဟစ္ အကူအညီ ေတာင္းခဲ့တယ္လို႔ ေျပာဆိုတာေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။

အသက္ကယ္ ေလွေပၚကို ေရာက္ေအာင္မတက္ခဲ့ေပမယ့္ အသက္မေသဘဲ လြတ္ေျမာက္လာတဲ့ လူတဦးကေတာ့ အေမရိကန္ လူမ်ိဳး Archibald Gracie IV ျဖစ္ပါတယ္။ သူေရးတဲ့ တိုင္းတင္းနစ္ သေဘာၤ နစ္ျမဳတ္မႈအေၾကာင္း စာအုပ္ထုတ္ေ၀ေတာ့ ဂ်ပန္အမ်ိဳးသား ဟိုဆိုႏို အေၾကာင္းပါလာခဲ့ပါတယ္။ ဂ်ပန္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက ဟိုဆိုႏိုဟာ သိကၡာရွိရွိ လြတ္ေျမာက္လာတယ္လို႔ ထင္ထားခဲ့ေပမယ့္ Archibald Gracie IV ရဲ့စာအုပ္ ထြက္လာေတာ့ ဂ်ပန္ အစိုးရက သူ႔ကို အလုပ္ကေန ထုတ္ပယ္လိုက္ပါတယ္။

အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ ကေလးေတြကို မညွာတာဘဲ ကိုယ္လြတ္ ရုန္းထြက္လာတဲ့ ဟိုဆိုႏိုကိုဂ်ပန္ အစိုးရနဲ႔ ဂ်ပန္
လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက လက္ခံႏိုင္ျခင္း မရွိတဲ့အျပင္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံနဲ႔ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးကို အရွက္ရေစတဲ့ လုပ္ရပ္ အျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီး မိမိကိုယ္ကို သတ္ေသဖို႔ သတင္းစာကေန ေတာင္းဆိုတာေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။

ဗမာစကားပုံနဲ႔ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အသက္ထက္ အရွက္က အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာ ဂ်ပန္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတြက္ အခ်ိန္ကာလေတြ ဘယ္ေလာက္ဘဲေရြ႕ေရြ႕ မွန္ကန္ေနဆဲ မွန္ေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဂ်ပန္ အစဥ္အလာကို မလိုက္နာတဲ့ သူေတြဟာ ႏိုင္ငံကို ဂုဏ္သိကၡာ ညႇိဳးႏြမ္းေစတယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆက ဒီေန႔ထိ ယူဆေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံဆိုတာ လူတစ္ဦးခ်င္း၊ မိသားစုတစ္စုခ်င္း၊ ရပ္ရြာတစ္ခုခ်င္း၊ ၿမိဳ႕နယ္တစ္ခုခ်င္း၊ ျပည္နယ္တစ္ခုခ်င္း၊ လူမ်ိဳးစုတစ္စုခ်င္းစီ စုေပါင္းၿပီး တည္ေဆာက္ထားေတာ့ လူတဦးရဲ့ အျပဳအမူဟာ ႏိုင္ငံအတြက္ ဂုဏ္သိကၡာက်ဆင္း ဆိုတာ ျဖစ္ေကာင္းတဲ့ အရာပါ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းဘက္ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ရေအာင္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို ဂ်ပန္နဲ႔ မႏႈိင္းပါႏွင့္ဗ်ာလို႔ ေျပာေကာင္း ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီမိုကေရစီေခတ္ကို စလွမ္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ လူတစ္ဦးခ်င္းအျပဳအမူေတြ၊ လူမ်ိဳးစုတစုခ်င္းရဲ့ အျပဳအမူေတြဟာ အင္မတန္မွ အေရးပါပါတယ္။

ဂ်ပန္အစိုးရကေတာ့ လူတဦးခ်င္းရဲ့ အျပဳအမူ အမွားကို ေနာင္လာေနာက္သား
တိုင္းျပည္ရဲ့ ဖန္တီးရွင္ေတြ အတူယူ မမွားရေလေအာင္ ေက်ာင္းစာ သင္႐ိုးညြန္းတမ္းမွာ ျပဌာန္းထားခဲ့ တာကိုက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံအတြက္ အေလးထားစရာပါ။

ေနာင္မ်ိဳးဆက္ေတြ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက လက္မခံႏိုင္တဲ့ အျပဳအမူေတြ မလုပ္မိေအာင္ ႏိုင္ငံအတြက္ ဂုဏ္သိကၡာ ညႇိဳးႏြမ္းေစခဲ့တဲ့ Hosono လုိလူေတြရဲ့လုပ္ရပ္ကို ေက်ာင္းစာေတြမွာ သင္ၾကားေပးတာမ်ိဳးကို ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလည္း ျပဌာန္း ေပးသင့္တယ္လို႔ ယူဆမိပါတယ္။

တေလာက ျမန္မာႏိုင္ငံက အတင္းတစ္ပုဒ္ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ ႏိုင္ငံျခားေရး ၀န္ႀကီးဌာန တတိယ အတြင္း၀န္ ရာထူးေတြ ေျဖေတာ့ ၀န္ႀကီးအဆင့္ ၊ ညြန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီး၊ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြရဲ့ သားသမီးေတြ တန္းစီေအာင္တာကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ေတြမွာ ကိုယ္က်င့္တရားဆုိတာ မရွိေတာ့ဘူး ဆိုတာကို နားလည္ လိုက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ ပညာေရး သင္႐ုိးညြန္းတမ္း ေရးဆြဲတဲ့အခါ လူသားေတြရဲ့ စံျပပုဂၢဳိလ္ေတြအပါ အ၀င္ ႏိုင္ငံကို ဖ်က္ဆီးခဲ့တဲ့၊ ႏိုင္ငံ့ဂုဏ္ကို ညိဳးႏြမ္းေစခဲ့တဲ့ လူသားေတြကို ပါ ျပဌာန္း ေပးသင့္တယ္လို႔ ျမင္မိတယ္။

လူငယ္ေတြအေနနဲ႔ ၊ The Calm ( တည္ၿငိမ္မႈ) ၊ The Dignity ( ဂုဏ္သိကၡာရွိမႈ)၊ The ability (စြမ္းရည္ ျပည့္၀မႈ)၊ The Grace ( တင့္တယ္မႈ) ၊ The Order (အစီအစဥ္တက် ရွိမႈ)၊ The Sacrifices ( စြန္ကလြႊတ္ အနစ္နာခံမႈ) ၊ The Kindness (သနားၾကင္နာတတ္မႈ) ၊ The Conscience
( ကိုယ္က်င့္တရား ေကာင္းမႈ)၊ စတာေတြဟာ ဂုဏ္သိကၡာရွိတဲ့ လူသားတဦး ျဖစ္လာေရး အင္မတန္မွ အေရးပါေၾကာင္းေတြးမိပါတယ္။

credit း Mauhka Education Magazine
-----------------------------------
Mr Masabumi Hosono

Masabumi Hosono, 42, a civil servant from Tokyo, was the only Japanese passenger on the Titanic. He joined the vessel at Southampton and was rescued in lifeboat 13 (?10)

Hosono began to write a letter in English to his wife on Titanic headed notepaper but after his rescue he wrote in Japanese of his experience.

Hosono was woken by a knock on the door of his second class cabin. He raced outside but, as a foreigner, was ordered to the lower decks, away from the boats. 'All the while flares signalling emergency were being shot into the air ceaselessly, and hideous blue flashes and noises were simply terrifying. Somehow I could in no way dispel the feeling of utter dread and desolation,' Hosono wrote.

Making his way back to the upper deck. 'I tried to prepare myself for the last moment with no agitation, making up my mind not to leave anything disgraceful as a Japanese. But still I found myself looking for and waiting for any possible chance for survival.'

His chance came when an officer loading lifeboats shouted 'Room for two more.' A man jumped in. 'I myself was deep in desolate thought that I would no more be able to see my beloved wife and children, since there was no alternative for me than to share the same destiny as the Titanic. But the example of the first man making a jump led me to take this last chance.'

'After the ship sank there came back again frightful shrills and cries of those drowning in the water. Our lifeboat too was filled with sobbing, weeping children and women worried about the safety of their husbands and fathers. 'And I, too, was as much depressed and miserable as they were, not knowing what would become of myself in the long run.'

Hosono was rescued in lifeboat 13 but was attacked in his own country for doing so when so many others had died. His ministry sacked him, Japanese papers calumnied his cowardice, textbooks cited his survival as a model of shameful behaviour, and a professor of ethics denounced him as immoral. When a Japanese liner sank in 1954, Hosono was again dragged through the mud. Hosono died in 1939, a broken man.

His family had known for years that this diary existed but it remained hidden at the bottom of a drawer until recently. Hosono's granddaughter Yuriko made the find public.

References

The Guardian (UK), December 13 1997. ( Fireflies

https://www.facebook.com/MyawadyNews/photos/a.3510477