ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ကိန္းဂဏန္း၊ စာရင္းဇယား အတိအက်ျပဳစုထားျခင္းမရွိေသာ္လည္း ေရာဂါအမည္ မွားယြင္းစြာဆံုးျဖတ္မႈမ်ားသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံသူ၊ ႏိုင္ငံသားမ်ားႏွင့္ ေန႔စဥ္ၾကံဳေတြ႕ေနရေသာ က်န္းမာေရးျပႆနာႀကီးတစ္ခုအျဖစ္ ရွိေနသည္။
သင္၏မိသားစု၀င္တစ္ဦး (သို႔မဟုတ္) နီးစပ္ရာပတ္၀န္းက်င္မွ အသိအကၽြမ္းတစ္ဦးတြင္ ေရာဂါလကၡဏာတစ္ခု ခံစားရေသာေၾကာင့္ ေဆး႐ံု၊ ေဆးခန္းသို႔ သြားေရာက္ျပသသည့္အခါ ကၽြမ္းက်င္သည့္ေဆးပညာရွင္က ေရာဂါအမည္မွားယြင္းစြာဆုံးျဖတ္မႈကို ႀကံဳဖူးပါသလား။
“ဖ်ားလုိ႔ဆိုၿပီး ေဆးခန္းသြားျပတာ။ ငွက္ဖ်ားဆိုၿပီးကုတာ တစ္လေက်ာ္ၾကာတယ္။ ငွက္ဖ်ားေဆးေတြေသာက္လိုက္ရတာ ဆံပင္ေတြေတာင္ကၽြတ္ကုန္တယ္။ ေနာက္က်မွသိတာ အဆုတ္အေအးပတ္ၿပီး ဖ်ားတာတဲ့”ဟု ျမန္မာႏိုင္ငံမွ နာမည္ႀကီးဓာတ္ပံုဆရာတစ္ဦးက ကိုယ္တုိင္ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရသည့္ သူ၏အျဖစ္အပ်က္ကို ေျပာျပပါသည္။
ကိန္းဂဏန္း၊ စာရင္းဇယား အတိအက်ျပဳစုထားျခင္းမရွိသည့္ ယင္းကဲ့သို႔ ေရာဂါအမည္မွားယြင္းစြာ ဆံုးျဖတ္မႈမ်ားသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံသူ၊ ႏိုင္ငံသားမ်ားႏွင့္ မစိမ္းေသာ က်န္းမာေရးျပႆနာႀကီးတစ္ခုအျဖစ္ ရွိေနသည္။
သာမန္ဆရာ၀န္တစ္ဦးျဖစ္ရန္ အခ်ိန္ေျခာက္ႏွစ္၊ ခုနစ္ႏွစ္ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံရၿပီး အထူးကုအျဖစ္ ရပ္တည္မည္ဆိုပါက အနည္းဆံုး ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ေလ့လာဆည္းပူးခဲ့သည့္ ေဆးပညာမ်ားက ျပည္သူလူထု၏ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈကို အာမခံခ်က္ေပးႏိုင္သည္ဆိုသည့္အခ်က္က ယံုမွားသံသယျဖစ္ဖြယ္မရွိပါ။
သို႔ေသာ္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ က်န္းမာေရး၀န္ေဆာင္မႈျပႆနာမ်ားတြင္ ေရာဂါအမည္မွားယြင္းစြာ ဆံုးျဖတ္မႈမ်ားရွိေနၿပီး လူနာရွင္မ်ားက ေဆးပညာရွင္ဆရာ၀န္မ်ားအေပၚ ယံုၾကည္မႈေလ်ာ့နည္းလာသည္။
ဆရာ၀န္ႏွင့္လူနာ အခ်ဳိးအစားမမွ်တမႈေၾကာင့္ အခ်ိန္ေပးမၾကည့္႐ႈႏိုင္ျခင္း၊ ေရာဂါအေျဖတစ္ခုအတြက္ ကၽြမ္းက်င္သည့္နယ္ပယ္မွ ပညာရွင္မ်ား ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ အားနည္းေနျခင္း၊ ေရာဂါရွာေဖြေရးအတြက္ လံုေလာက္ေသာ ေခတ္မီဓာတ္ခဲြခန္း စက္ကိရိယာမျပည့္စံုျခင္းက ျပည္တြင္းတြင္ မလိုအပ္ေသာ လူထုက်န္းမာေရးျပႆနာမ်ား ျဖစ္ေပၚေနၿပီး ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္သူမ်ားက က်န္းမာေရး၀န္ေဆာင္မႈအတြက္ အိမ္နီးခ်င္းျပည္ပႏိုင္ငံမ်ားကို ပိုမိုအားထားလာၾကရသည္။
“ေရာဂါရွာေဖြေရးေတြ ဘာေၾကာင့္လဲြကုန္တာလဲလို႔ေျပာရင္ နံပါတ္တစ္ကေတာ့ လူနာနဲ႔ ဆရာ၀န္ စမ္းသပ္စစ္ေဆးရတဲ့ အခ်ိန္မလံုေလာက္တဲ့အတြက္ ေရာဂါရာဇ၀င္ကို ေသခ်ာေမးျမန္းၿပီး အေျဖထုတ္ရတဲ့အခါမွာ လဲြမွားမႈေတြရွိလာျခင္းျဖစ္ပါတယ္”ဟု ရန္ကုန္ျပည္သူ႔ေဆး႐ံုႀကီး ေဆး႐ံုအုပ္(ၿငိမ္း) ေဒါက္တာေက်ာ္ေက်ာ္ကေျပာၾကားသည္။
“ၿပီးခဲ့တဲ့သံုးႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္က ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လိင္အဂၤါက ေ၀ွးေစ့ေနရာက အရမ္းႀကီးၿပီး ထူအမ္းအမ္းျဖစ္လာေတာ့ ေဆးခန္းသြားျပေတာ့ ခဲြရမယ္ေျပာေရာ။ ခဲြရမွာလည္း ေၾကာက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အစ္မက ဘန္ေကာက္သြားေတာ့ သူနဲ႔လိုက္သြားရင္း တစ္ခါတည္း ေဆး၀င္စစ္ၿပီးျပလိုက္တာ။ အသားတီဘီျဖစ္ၿပီး ႀကီးေနတာတဲ့။ ပံုမွန္ေဆးေသာက္လိုက္တာ ေပ်ာက္သြားတယ္”ဟု အသက္ ၄၆ ႏွစ္အရြယ္ရွိ ဦးေမာင္ေအးက ကိုယ္ေတြ႕အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို ေျပာျပသည္။
ေရာဂါတစ္ခုကို အမ်ဳိးအမည္တပ္ေသာအခါ ေဆးပညာရွင္မ်ားအေနျဖင့္ ဓာတ္ခဲြခန္းအေျဖကို အဓိကအားကိုးအားထားျပဳၾကရသည္။ သို႔ေသာ္ ဓာတ္ခဲြခန္းမ်ားႏွင့္ ဓာတ္ခဲြခန္းပစၥည္းမ်ား၏ အရည္အေသြး စံခ်ိန္စံၫႊန္းကို စစ္ေဆးေသာ အဖဲြ႕အစည္းမ်ား ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ မရွိေသးပါ။ ျမန္မာေဆးပညာရွင္ ဆရာ၀န္မ်ားကလည္း အဆုိပါအရည္အေသြး သတ္မွတ္ခ်က္အျပည့္အစံု မရွိေသာ ဓာတ္ခဲြခန္းအေျဖမ်ားကို သိရွိနားလည္ေသာပညာရပ္ႏွင့္ ေပါင္းစပ္၍ ေရာဂါအေျဖကို ေပးေနရသည္။
“အစိုးရက ေဆးပစၥည္းပိုင္းဆုိင္ရာ ပံ့ပိုးမႈေတြ အားနည္းတဲ့အတြက္ စက္ပစၥည္းေတြက ေရာဂါရွာေဖြေရးမွာ ထိေရာက္ေအာင္ မလုပ္ေပးႏိုင္ဘူး။ မွားယြင္းတဲ့ ဆံုးျဖတ္မႈေတြရွိလာတယ္။ ဓာတ္ခဲြခန္းကၽြမ္းက်င္သင္တန္းေတြမွာ မိုက္ခ႐ိုစကုပ္တစ္ခုကို လူေလးေယာက္ေလာက္ ၀ိုင္းၾကည့္ေနရေတာ့ ေသခ်ာေလ့လာမႈေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူး”ဟု ဓာတ္ခဲြခန္းကၽြမ္းက်င္ပညာရွင္တစ္ဦးက မွတ္ခ်က္ျပဳသည္။
အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ဂၽြန္ေဟာ့ကင္းတကၠသိုလ္၏ ေလ့လာခ်က္တစ္ခုအရ ေဆးပညာရွင္အခ်င္းခ်င္း ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈအားနည္းျခင္း၊ လူနာႏွင့္ဆရာ၀န္ ဆက္ဆံေရး၊ မျပည့္စံုေသာ စစ္ေဆးမႈမ်ားက ေရာဂါအမည္မွားယြင္းျခင္းအတြက္ ၆၅ ရာခိုင္ႏႈန္းအထိ ရွိေနသည္ဟု ေဖာ္ျပထားသည္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံရွိ အထူးၾကပ္မတ္ကုသေဆာင္မ်ား၌ပင္ ေရာဂါအမည္မွားယြင္းမႈမ်ားေၾကာင့္ တစ္ႏွစ္လွ်င္ လူဦးေရေလးေသာင္းေက်ာ္ ေသဆံုးလ်က္ရွိသည္။
“သင့္အေနနဲ႔ အႀကိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ က်န္းမာေရးျပႆနာတစ္ခုတည္းကို ဆရာ၀န္သံုးေယာက္ကို ျပခဲ့မယ္ဆိုရင္ ေရာဂါသံုးမ်ဳိးျဖစ္ေနၿပီး ကုသမႈပံုစံသံုးမ်ဳိးျဖစ္ေနမယ္”ဟု အဆုိပါ ဂၽြန္ေဟာ့ကင္းတကၠသိုလ္၏ ေလ့လာေတြ႕ရွိခ်က္စာတမ္းတြင္ ေရးသားထားသည္။
“ဒီျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းဖို႔ စနစ္ေရာ၊ ပစၥည္းေရာ ျဖည့္ဆည္းဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ လူနာနဲ႔ ဆရာ၀န္ စမ္းသပ္စစ္ေဆးဖုိ႔ လိုလာမယ္။ အစိုးရေရာ ပုဂၢလိကပိုင္းေရာ နည္းပညာပိုျမင့္တဲ့စက္ေတြ ျဖည့္ဆည္းၿပီး အသံုးျပဳလာရင္ ဒီျပႆနာေတြ ေလ်ာ့နည္းလာမယ္”ဟု ေဒါက္တာေက်ာ္ေက်ာ္ကအႀကံျပဳသည္။
ျပည္သူလူထုက က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈဆုိင္ရာ စံခ်ိန္စံၫႊန္းအသိပညာမ်ား ပိုမိုလာျခင္းကလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေဆးပညာရွင္မ်ား၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ေရာဂါရွာေဖြေရးနည္းစနစ္ပိုင္းတြင္ လိုအပ္ခ်က္မ်ားရွိေနသည္ကို ထင္ရွားေပၚလြင္လာေစသည္။
လြန္ခဲ့ေသာဆယ္စုႏွစ္ကာလတြင္ ထိုင္းႏိုင္ငံ ဘန္ေကာက္သို႔ သြားေရာက္ေဆးကုသသူ ျမန္မာမ်ား မရွိသေလာက္ ရွားပါးခဲ့ေသာ္လည္း ယေန႔အခ်ိန္တြင္ တစ္ႏွစ္လွ်င္ လူဦးေရေထာင္ဂဏန္းေက်ာ္က ပိုမိုေကာင္းမြန္ေသာ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံ ဘန္ေကာက္ရွိ ေဆး႐ံုမ်ားသုိ႔ သြားေရာက္ေနၾကသည္။
ထိုင္းႏိုင္ငံအတြင္းရွိ ေဆး႐ံုမ်ားသို႔ သြားေရာက္ေဆးကုသမႈ ျမင့္တက္လာသည့္နည္းတူ အျခားအိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမ်ားျဖစ္သည့္ စင္ကာပူ၊ အိႏိၵယႏွင့္ မေလးရွားႏိုင္ငံမ်ားသို႔လည္း သြားေရာက္ေဆးကုသသည့္ဦးေရ မ်ားျပားလာေၾကာင္း ျပည္တြင္းရွိ ႏုိင္ငံတကာေဆး႐ံုမ်ားႏွင့္ ႐ံုးခဲြမ်ားမွ သိရသည္။
ထိုသို႔ေဆးကုသမႈ မ်ားျပားလာမႈတြင္ ျပည္တြင္း၌ ဆရာ၀န္ႏွင့္ လူနာၾကား နားလည္မႈလဲြမွားသည့္ျပႆနာမ်ားအၿပီး ႐ံုးခဲြမွ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္အတြင္း သြားေရာက္မႈ ပိုမိုမ်ားျပားလာေၾကာင္း ထိုင္းႏိုင္ငံရွိ ေဆး႐ုံတစ္ခု၏ ျမန္မာျပည္ဆိုင္ရာ႐ံုးခဲြမွ အတိုင္ပင္ခံဆရာ၀န္တစ္ဦးကေျပာသည္။
“လူနာကို အခ်ိန္ေပးတယ္ဆိုတာ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ နားလည္ဖို႔လိုတယ္။ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြလို တစ္ေယာက္ကိုနာရီ၀က္ အခ်ိန္ေပးမယ္ဆိုရင္ လူနာနဲ႔ ဆရာ၀န္ အခ်ဳိးအစားကြာဟခ်က္ႀကီးေနတဲ့ ဒီႏိုင္ငံမွာ မျဖစ္ႏိုင္ေသးပါဘူး”ဟု က်န္းမာေရး၀န္ႀကီးဌာမွ ၫႊန္ၾကားေရးမွဴးတစ္ဦးက သံုးသပ္ေျပာၾကားသည္။
“Diagnosis(ေရာဂါအမည္) တပ္တဲ့အခါမွာ အျဖစ္ႏိုင္ဆံုးနဲ႔ အနီးစပ္ဆံုး ႏွစ္ခု၊ သံုးခုေလာက္ကို စဥ္းစားတယ္။ ၿပီးေတာ့ စမ္းသပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေဆးစစ္မႈေတြေပါင္းၿပီး အေကာင္းဆံုးအေျဖတစ္ခုထုတ္တယ္။ လူနာေတြအေနနဲ႔ စိတ္ရွည္ဖို႔လိုပါလိမ့္မယ္”ဟု ေဒါက္တာစည္သူက ေဆးပညာေလာကတြင္ ေရာဂါရွာေဖြျခင္းႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ လုပ္ေဆာင္မႈမ်ားကို ရွင္းလင္းေျပာၾကားသည္။
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=507728789324957&set=a.351047714993066.
No comments:
Post a Comment