ျမင့္မိုရ္ေတာင္ထက္သာပါတယ္

                       
ကၽြန္ေတာ္အလုပ္သင္ဆရာ၀န္အျဖစ္စအလုပ္လုပ္ရေတာ့ စိတ္ဖိစီးမႈဒဏ္ကိုအေတာ္ခံခဲ့ရတယ္။ စာက်က္ရံု အခ်ိန္တန္စာေမးပြဲေျဖရံုကလြဲရင္ အပူအပင္ကင္းတဲ့ေက်ာင္းသားဘ၀ကေန လူနာေတြနဲ႔ တကယ္ထိေတြ႔ဆက္ဆံရျပီး တာ၀န္ယူမႈေတြရွိလာတဲ့ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ဘ၀ကိုေရာက္လာတဲ့အခါ အရင္လုိလြတ္လပ္ေပါ့ပါးတဲ့စိတ္ေတြေပ်ာက္ဆံုးကုန္တဲ့အျပင္ လူၾကီးဘ၀ထဲကို အတင္းသြတ္သြင္းခံလိုက္ရတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔တူေနသလိုခံစားရတယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း မႏိုင္၀န္ထမ္းေနရသလို မသက္မသာျဖစ္မိတယ္။ 

အရင္တုန္းက ေဆးရံုလာတယ္ဆုိတာ ခဏတျဖဳတ္အိမ္လည္သြားတဲ့ဧည့္သည္လိုမ်ိဳး သြားခဲ့တာကေန အခုက်ေတာ့ ေဆးရံုကို ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ရာလို သေဘာထားျပီး အလုပ္လုပ္ရေတာ့တာဆိုေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မသက္မသာနဲ႔ အေတာ္ဖိစီးေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ေဆးန႔ံေသြးနံ႔ေတြနဲ႔မႊန္ေနတတ္တဲ့ေဆးရံုဟာ ေထာင္တစ္ခုနဲ႔တူေနသလိုပဲ။ ဒီၾကားထဲ စျပီးတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရတဲ့ဌာနကလည္း အလုပ္ရႈပ္လြန္းလို႔ ယားရင္ေတာင္ထံုးတို႔မွတ္ထားရတယ္လို႔နာမည္ၾကီးတဲ့ သားဖြားမီးယပ္ဌာနဆိုေတာ့ အလုပ္သင္စျဖစ္ခါစ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ စိတ္ဓါတ္ေတြေအာက္ဆံုးထိေရာက္ေအာင္ က်ေနေတာ့တာပါပဲ။

သားဖြားမီးယပ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တာ၀န္က်တဲ့ေဆးရံုကို အမ်ားဆံုးလာတာက ကေလးလာေမြးတဲ့ကိုယ္၀န္ေဆာင္ေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ ေဆးရံုလာတဲ့သူေတြထဲမွာ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ေတြေလာက္နီးနီးမ်ားတဲ့ ေနာက္ထပ္လူနာအုပ္စုတစ္စုရွိပါေသးတယ္။ အဲဒီအဖြဲ႔ကေတာ့ ကိုယ္၀န္ဖ်က္ခ်တာရဲ႕ေနာက္ဆက္တြဲျဖစ္ျဖစ္တဲ့ ျပႆနာေတြေၾကာင့္ အေရးေပၚေဆးရံုကိုေရာက္လာရတဲ့ လူနာေတြပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္သင္ဆရာ၀န္အျဖစ္ အလုပ္လုပ္တဲ့သက္တမ္းတိုေလးမွာေတာင္ ဖ်က္ခ်ပံုနည္းလမ္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ေဆးရံုကိုေရာက္လာတဲ့လူနာအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ျမင္ဖူးခဲ့တယ္။ 


ထီးရိုးေတြ၊ ၀ါးခၽြန္ေတြ၊ သရိုးရြက္ေတြ စတဲ့ခၽြန္ထက္တဲ့အရာမွန္သမွ်နဲ႔ သားအိမ္ထဲက ကိုယ့္ရင္ေသြးေလးကိုေသေၾကဒဏ္ရာရျပီး ပ်က္က်ေအာင္လုပ္တဲ့နည္းလမ္းေတြနဲ႔ ၾကံဳဖူးသလို ဗိုက္ေပၚတက္ခုန္၊ ၀ါးလံုးနဲ႔လွိမ့္ခ်ျပီး ပ်က္ေအာင္လုပ္တာေတြနဲ႔လည္း ရင္းႏွီးဖူးခဲ့တယ္။ နည္းနည္း ပညာတတ္ျပီး ေၾကာက္တတ္ပံုရတဲ့သူေတြကေတာ့ သားအိမ္ညွစ္တဲ့ေဆးေတြထိုးတာ၊ ေသာက္တာ၊ သားအိမ္ထဲထည့္တာမ်ိဳး သိပ္မနာတဲ့နည္းလမ္းမ်ိဳးေတြကို သံုးၾကတယ္။ အသက္ထက္အရွက္ကို ပိုခင္တြယ္တယ္ဆိုတဲ့လူစားမ်ိဳးေတြ၊ လံုး၀မတတ္ႏုိင္လို႔ မေကၽြးေမြးႏုိင္လို႔ပါဆိုတဲ့လူစားေတြ ဘယ္လိုလူစားမ်ိဳးေတြျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္၀န္ပ်က္က်ရင္ျပီးေရာ ဘယ္လိုနည္းလမ္းပဲသံုးရသံုးရ သံုးမယ္ဆိုတဲ့လူေပါင္းမ်ားစြာကို ေသြးသြန္ရင္း၊ ေသြးဆိပ္တက္ရင္း၊ ေသလုေျမာပါးပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႔ ေဆးရံုလုပ္သက္နည္းနည္းေလးမွာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္အမ်ားၾကီးေတြ႔ဖူးခဲ့တယ္။ 

ထူးျခားတာတစ္ခုကေတာ့ အဲလိုကိုယ္၀န္ဖ်က္ခ်ရင္း ေဆးရံုေရာက္လာသူေတြထဲမွာ ပညာတတ္လို႔သတ္မွတ္ႏုိင္တဲ့သူေတြပါ၀င္ေနတတ္ျပီး သူတို႔ထဲက အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဒီလိုအျပစ္မရွိတဲ့ရင္ေသြးေလးကို ပ်က္ဆီးေအာင္လုပ္လိုက္ရတဲ့အတြက္ ေနာင္တရတဲ့ပံုစံမ်ိဳးေတြမရွိေနတတ္တာပါပဲ။ တခ်ိဳ႕ေတြဆိုရင္ သူတို႔အသက္အႏၱရာယ္ကင္းေလာက္ျပီလို႔ ေသခ်ာသြားတဲ့အခ်ိန္က်ရင္ ေမးတတ္တဲ့ေမးခြန္းတစ္ခုရွိတတ္တယ္။ “ကေလး တကယ္ပ်က္သြားပါတယ္ေနာ္” တဲ့။ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ ဒီလိုအျပစ္မဲ့တဲ့ ကိုယ့္ေသြးသားတစ္ေယာက္ကို ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ရတဲ့အတြက္ ေနာင္တရဖို႔ထက္ ကေလးမပ်က္မွာကိုေတာင္ စိုးရိမ္ေနတတ္တာေတြ႔ေတာ့ အတိုင္းအဆမဲ့တဲ့ မိခင္ေမတၱာဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္အယံုအၾကည္နည္းခ်င္လာတယ္။

တစ္ေန႔ ေဆးရံုမွာအရမ္းအလုပ္မ်ားေနတဲ့အခ်ိန္ ကိုယ္၀န္ေဆာင္တစ္ေယာက္ေရာက္လာတယ္။ အသက္၂၀၀န္းက်င္ေလာက္ရွိျပီး စုတ္ျပတ္ေပေရတဲ့အ၀တ္အစားေတြကို ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ဟာ လူနာတင္ကုတင္ေပၚမွာလူးလိမ့္ရင္း ေအာ္ဟစ္ေနတယ္။ အႏွစ္ႏွစ္အလလ ေရခ်ိဳးထားပံုမရလို႔ အနားမကပ္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္အနံ႔မ်ိဳးစံုထြက္ေနတဲ့ ဒီေကာင္မေလးဟာ စိတ္မက်န္းမာသူေလးတစ္ေယာက္လည္းျဖစ္ေနရွာတယ္။ 

သူဟာ အရင္တုန္းကတည္းက ဒီလိုပဲ ရပ္ကြက္ေတြထဲမွာ ေလွ်ာက္သြားေနျပီး ဟိုအိမ္ဒီအိမ္ကေကၽြးတဲ့ အစားအေသာက္ကို ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ ေနရသူတစ္ေယာက္ပါ။ အရြယ္ေကာင္းစိတ္မႏွံ႔သူေလးဟာ ကံမေကာင္းစြာနဲ႔ပဲ ဘယ္သူဘယ္၀ါမွန္းမသိရတဲ့ ယုတ္ညံ့လွတဲ့ စိတ္ဓါတ္ပိုင္ရွင္တစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ကိုယ္၀န္ရလာခဲ့ျပီးေနာက္မွာလည္း ဒီလိုပဲ ရပ္ကြက္ထဲလွည့္လည္ျပီး ၀မ္းေရးအတြက္
ရွာေဖြစားေသာက္ေနခဲ့တာပါပဲ။ ဒီေန႔ေတာ့ လမ္းေဘးတစ္ေနရာမွာ ဗိုက္ကိုဖိရင္း ေအာ္ဟစ္လူးလိွမ့္ေနတာေၾကာင့္ ရပ္ကြက္ကလူေတြစစ္ေဆးၾကည့္ရာက ကေလးေမြးခ်င္လို႔ နာေနတာဆိုတာသိလို႔ ေဆးရံုကိုလာပို႔လိုက္တာပါလို႔ လိုက္ပို႔တဲ့သူေတြက ေျပာျပၾကတယ္။

 ေသြးေပါင္ေတြအရမ္းတက္ေနတဲ့ ကေလးမေလးရဲ႕အေျခအေနဟာ ခြဲစိတ္ဖို႔လိုအပ္တယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တဲ့အတြက္ သေဘာတူေၾကာင္းလက္မွတ္ထိုးေပးဖို႔ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ေခၚခိုင္းလိုက္ျပီး အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၾကာမွာ အသက္ ၈၀ေက်ာ္အရြယ္ေလာက္ရွိပံုရတဲ့ အမယ္အိုၾကီးတစ္ေယာက္ ေဆးရံုကို တုန္တုန္ခ်ိခ်ိေရာက္လာတယ္။ မ်က္ရည္ေတြျပည့္လ်ံေနတဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းက သေဘာတူလက္မွတ္ေနရာမွာ ၾကက္ေျခခတ္ေလးကို ျခစ္ေပးလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ စိတ္မက်န္းမာသူကိုယ္၀န္ေဆာင္ေလးကို စတင္ခြဲစိတ္ဖို႔ျပင္ဆင္ရပါတယ္။ စိတ္မက်န္းမာသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနလုိ႔ ကုသမႈေတြကို ေအးေအးေဆးေဆးခံပါ့မလားလို႔ ေတြးျပီးစိတ္ပူေနခဲ့ေပမယ့္ သူ႔အတြက္ ေကာင္းရာေကာင္းက်ိဳး လုပ္ေပးေနတာကို သိပံုရတဲ့ေကာင္မေလးဟာ စိတ္မက်န္းမာေပမယ့္လည္း လူေကာင္းေတြထက္ေတာင္ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းနဲ႔ ကုသမႈေတြကို ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ ခံယူခဲ့တယ္။

အခ်ိန္နည္းနည္းအၾကာမွာေတာ့ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးနဲ႔ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေယာက်ာ္းေလးတစ္ေယာက္ကို မိခင္ေရာ ကေလးပါ က်န္းက်န္းမာမာေမြးဖြားေပးႏုိင္ခဲ့တယ္။ အထူးျခားဆံုးအခ်က္ကေတာ့ လူေကာင္းေတြ၊ ပညာတတ္တယ္ဆိုတဲ့သူေတြ ကိုယ့္ဗိုက္ထဲကရင္ေသြး ေသသြားေအာင္ မျဖစ္ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ ၾကိဳးစားေနၾကခ်ိန္မွာ ဒီစိတ္မႏွံ႔တဲ့သူေလးကေတာ့ သူ႔ရင္ေသြးကို ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအျပည့္နဲ႔ ယုယုယယပိုက္ေထြးထားတယ္။ 

 မိခင္ဆိုတဲ့သိမ္ေမြ႔ႏူးညံ့တဲ့ဂရုုဏာစိတ္၀င္ေနခ်ိန္မွာ သူ႔ဆီမွာ စိတ္မႏွံ႔တဲ့အရိပ္လကၡဏာေတြမေတြ႔ရေတာ့ဘူး၊ သူ႔ကေလးကို ႏူးညံ့စြာေထြးေပြ႔ထားျပီး ႏို႔ခ်ိဳတိုက္ေကၽြးေနတဲ့အခိုက္မွာ သူမဟာ ကမာၻေလာကၾကီးတစ္ခုလံုးကို ေမ့ထားသလိုမ်ိဳးပဲ။ တစ္ခါတေလ ကေလးအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေလးေတြ ေသြးေပါင္သြားခ်ိန္ရတဲ့အခ်ိန္မွာဆိုရင္ ကေလးႏိုးသြားမွာစိုးလို႔ လက္ကေလးတစ္ဖက္ကို အသံမျမည္ေအာင္ ျငင္ျငင္သာသာကမ္းေပးတတ္တယ္။ ေဆးရံု၀န္ထမ္းေတြက “နင့္ကေလး ငါတို႔ကိုေပးပါလား” လို႔ ေနာက္တဲ့အခါ “မေပးႏုိင္ပါဘူး အရမ္းခ်စ္တာ” လို႔ျပန္ေျပာတတ္တယ္။ စိတ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သေဘာတရားေတြကို နားမလည္ေပမယ့္ ၾကီးမားတဲ့မိခင္စိတ္ဟာ စိတ္မႏွံ႔ျခင္းဆိုတဲ့ ေသးငယ္တဲ့စိတ္ေတြကို ေမွးမွိန္သြားေစခဲ့ပံုရတယ္လို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ထင္မိတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဒီၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတဲ့ ေမတၱာအရိပ္အျမံဳေလးကို ၾကာၾကာျမင္ေတြ႔ခြင့္မရခဲ့ဘူး။ မိခင္ရဲ႕ စိတ္က်န္းမာေရးအေျခအေနနဲ႔ ေနထိုင္စားေသာက္မႈအေျခအေနေတြအရ ဒီကေလးကိုေကာင္းမြန္စြာ ေမြးျမဴႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ေဆးရံုကစဥ္းစားျပီး ဒီကေလးငယ္ကို မိဘမဲ့ေဂဟာမွာ ေမြးျမဴေစဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ကေလးငယ္ရဲ႕ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းတဲ့ရုပ္ရည္ေၾကာင့္ သူ႔မိခင္လက္ထဲမွာထက္စာရင္ေတာ့ ပိုျပီးေကာင္းမြန္တဲ့မိဘမ်ိဳးေတြနဲ႔ ၾကံဳေတြ႔ရႏိုင္တယ္လို႔ ကေလးငယ္ရဲ႕ အနာဂါတ္အတြက္ ေရရွည္ၾကည့္ေပးလိုက္တာလည္းပါပါတယ္။

 အဲဒီညဘက္ သူ႔ရဲ႕ကေလးငယ္ကို မိဘမဲ့ေဂဟာကို ပို႔ေဆာင္ေမြးျမဴဖို႔ နားခ်တဲ့ျမင္ကြင္းကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိထဲ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ေပ်ာက္ႏုိင္မယ္မထင္ဘူး။ ကေလးကို ရင္ခြင္ထဲပိုက္ေထြးထားျပီး ေတြေတြၾကီးစိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ သူမရဲ႕မ်က္၀န္းဟာ ေ၀ခြဲႏုိင္ပံုမရတဲ့ပံုစံနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြျပည့္လ်ံေနတယ္။ သူ႔ရဲ႕ရင္ေသြးေလးကို အတိုင္းအဆမဲ့ေအာင္ ခ်စ္တဲ့မိခင္ေမတၱာနဲ႔မခြဲခ်င္ေပမယ့္ သူ႔သားေလးရဲ႕ေကာင္းရာေကာင္းက်ိဳးအတြက္ဆိုတဲ့သေဘာကိုလည္း နားလည္ေနပံုရတဲ့သူမဟာ ခ်ီတံုခ်တံုနဲ႔ ငိုေၾကြးေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးမွာ သူ႔ကေလးအတြက္ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ကေလးကိုလက္လႊတ္ဖို႔ သူမလက္ခံခဲ့တယ္။ သူမအရာအားလံုးကို လက္လႊတ္အရံႈးေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔က ေကာင္မေလး မအိပ္ခဲ့ဘူး။ 

တစ္ညလံုး သူ႔ကေလးငယ္ကို သူရတဲ့သီခ်င္းေလးေတြနဲ႔ ညည္းဆိုေခ်ာ့သိပ္ေနသံကို ရင္နဲ႔မဆံ့ေအာင္ ၾကားေနခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္ ဂ်ဴတီျပီးတဲ့အခါ သူ႔ကိုႏႈတ္ဆက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္ခဲ့တယ္။ မိခင္တစ္ေယာက္က သူ႔ကေလးငယ္ကို လႊဲေျပာင္းေပးေနတဲ့ ျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ခံႏိုင္ရည္ရွိမယ္မထင္ဘူးေလ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မိဘေမတၱာဆိုတာ ေငြေၾကး၊ ဂုဏ္ျဒပ္ ပညာအရည္အခ်င္း ဘာတစ္ခုနဲ႔မွ မသက္ဆိုင္ဘူးဆိုတဲ့အခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္သြားႏုိင္ျပီထင္ပါတယ္။

ျမင့္မိုရ္ေတာင္လား။ ကၽြန္ေတာ္မျမင္ဖူးေတာ့ ဘယ္ေလာက္ၾကီးလဲ မသိဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီျမင့္မိုရ္ေတာင္ကို ကၽြန္ေတာ္သိတဲ့ မိခင္ေမတၱာနဲ႔ပမာဏျခင္း ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ရင္ေတာ့ ျမင့္မိုရ္ေတာင္ဆိုတာ ေသးေသးေလးပါလို႔ ကၽြန္ေတာ္အေသအခ်ာေျပာရဲပါတယ္။

ဒီေနရာမွ ကူးယူမွ်ေဝပါသည္။