အေဆြအမ်ိဳးတို႔ကို ေထာက္ပံ႔ကူညီျခင္း (၅၅၀-တိႏၵဳကဇာတ္)
( ၃၈-ျဖာ မဂၤလာ )
အေဆြအမ်ိဳးတို႔အား ေထာက္ပံ႔ကူညီျခင္းသည္ မဂၤလာတပါး ျဖစ္သည္။
တနည္းအားျဖင့္-ႀကီးပြားခ်မ္
လြန္ေလျပီးေသာအခါ ေတာအုပ္တခု၌ ေမ်ာက္တသင္း ေနထိုင္သည္။ အသိအလိမၼာရွိေသာ ေမ်ာက္ႀကီး တေကာင္ကို သူတို႔က မင္းေျမႇာက္ထားသည္။ ထိုေတာအုပ္အနီးတြင္ ရြာငယ္တရြာရွိသည္။ ထိုရြာမွာ အျမဲ လူမေန။ အလုပ္လုပ္ခ်ိန္က်ေသာအခါမွ လူတို႔လာေရာက္ေနထိုင္၏။ လုပ္ျပီးေသာအခါ လူတို႔ စြန္႔ခြာသြားၾက၏။ ထိုရြာ၌ တည္ပင္ႀကီးတပင္ ရွိရာ ေမ်ာက္တို႔သည္ ရြာ၌ လူမရွိေသာအခါ တည္သီးမ်ားကို သြားေရာက္စားေလ့ ရွိ၏။
တခါေသာ္ တည္သီး သီးခ်ိန္တြင္ လူတို႔ေရာက္ရွိလာၾက၏။ ေမ်ာက္တို႔သည္ တည္သီးစားလိုၾကသျဖင့္ သြားေရာက္စားမည္ျပဳၾက၏။ ေမ်ာက္မင္းက ေဘးရန္မ်ား၍ တားျမစ္သည္။ ေမ်ာက္တို႔က လူတို႔အိပ္ေပ်ာ္ခ်ိန္ သန္းေခါင္ယံတြင္ သြားလွ်င္ ေဘးမရွိႏိုင္ပါဟု ဆိုၾက၏။ ေနာက္ဆံုး တားမရသျဖင့္ ေမ်ာက္မင္းကိုယ္တိုင္ အေဖာ္ေမ်ာက္မ်ားႏွင့္အတူ လိုက္သြားရေလသည္။
ေမ်ာက္တို႔သည္ ရြာသားတို႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္တြင္ တည္ပင္ႀကီးေပၚသို႔တက္၍ တည္သီးမ်ားကို စားၾကသည္။ ထိုစဥ္ ရြာသားတေယာက္သည္ အိပ္ေပ်ာ္ရာမွ ႏိုးသြားသည္။ တည္ပင္ႀကီးေပၚတြင္ ေမ်ာက္မ်ားေရာက္ရွိေနသည္ကို
ေမ်ာက္တို႔သည္ ေသေဘးကို ျမင္ေတြ႔ရ၍ လြန္စြာ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ၾက၏။ ေမ်ာက္မင္းကို ကယ္မပါရန္ ေတာင္းပန္ၾက၏။ ေမ်ာက္မင္းက-လြတ္ေျမာက္ရန္ ၾကံစည္မည္-ဟု ဆို၍ ႏွစ္သိမ့္ထား၏။ သူသည္ ေမ်ာက္အားလံုးကို စိစစ္ၾကည့္ရာ ေသနကအမည္ရွိေသာ ေမ်ာက္-ပါမလာသည္ကို သိရ၏။ ေသနကသည္ ေမ်ာက္မင္း၏ တူ ျဖစ္သည္။
ေမ်ာက္မင္းက-မေၾကာင့္ၾကလင့္
ေနာက္ဆံုးတြင္ အၾကံရသျဖင့္ ရြာစြန္ရွိ တဲတတဲသို႔ တိတ္တဆိတ္ သြား၏။ တဲရွင္ အမယ္အိုသည္ မီးဖို၍ ဗိုင္းငင္ေနသည္။ ေသနကလည္း မီးဖိုမွ မီးစတစကို ရုတ္တရက္ယူကာ အနီးရွိ တဲတတဲကို မီးရႈိ႔၍ ထြက္ေျပး၏။ ရြာသားတို႔လည္း တဲမီးေလာင္သည္ကို ျမင္ရသည္ႏွင့္တျပိဳင္နက္ ေမ်ာက္တို႔ကို စြန္႔လႊတ္ကာ မီးျငိမ္းသတ္ရန္ ေျပးသြားၾကသည္။ ထိုအခါ ေမ်ာက္မင္းႏွင့္ အေဖာ္တို႔သည္ တည္သီးတလံုးစီ ဆြတ္ယူျပီးလွ်င္ တည္ပင္ေပၚမွ ဆင္းေျပးၾကေလသည္။ အားလံုးပင္ အသက္ခ်မ္းသာရာရ၍ မိမိတို႔ေနရာသို႔ ျပန္ေရာက္ၾက၏။ သူတို႔သည္ ေသနကကို ေက်းဇူးျပဳေသာအားျဖင့္ ယူေဆာင္လာေသာ တည္သီးတလံုးစီ လက္ေဆာင္ေပးၾကေလသည္။
( ၃၈-ျဖာ မဂၤလာ )
အေဆြအမ်ိဳးတို႔အား ေထာက္ပံ႔ကူညီျခင္းသည္ မဂၤလာတပါး ျဖစ္သည္။
တနည္းအားျဖင့္-ႀကီးပြားခ်မ္
လြန္ေလျပီးေသာအခါ ေတာအုပ္တခု၌ ေမ်ာက္တသင္း ေနထိုင္သည္။ အသိအလိမၼာရွိေသာ ေမ်ာက္ႀကီး တေကာင္ကို သူတို႔က မင္းေျမႇာက္ထားသည္။ ထိုေတာအုပ္အနီးတြင္ ရြာငယ္တရြာရွိသည္။ ထိုရြာမွာ အျမဲ လူမေန။ အလုပ္လုပ္ခ်ိန္က်ေသာအခါမွ လူတို႔လာေရာက္ေနထိုင္၏။ လုပ္ျပီးေသာအခါ လူတို႔ စြန္႔ခြာသြားၾက၏။ ထိုရြာ၌ တည္ပင္ႀကီးတပင္ ရွိရာ ေမ်ာက္တို႔သည္ ရြာ၌ လူမရွိေသာအခါ တည္သီးမ်ားကို သြားေရာက္စားေလ့ ရွိ၏။
တခါေသာ္ တည္သီး သီးခ်ိန္တြင္ လူတို႔ေရာက္ရွိလာၾက၏။ ေမ်ာက္တို႔သည္ တည္သီးစားလိုၾကသျဖင့္ သြားေရာက္စားမည္ျပဳၾက၏။ ေမ်ာက္မင္းက ေဘးရန္မ်ား၍ တားျမစ္သည္။ ေမ်ာက္တို႔က လူတို႔အိပ္ေပ်ာ္ခ်ိန္ သန္းေခါင္ယံတြင္ သြားလွ်င္ ေဘးမရွိႏိုင္ပါဟု ဆိုၾက၏။ ေနာက္ဆံုး တားမရသျဖင့္ ေမ်ာက္မင္းကိုယ္တိုင္ အေဖာ္ေမ်ာက္မ်ားႏွင့္အတူ လိုက္သြားရေလသည္။
ေမ်ာက္တို႔သည္ ရြာသားတို႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္တြင္ တည္ပင္ႀကီးေပၚသို႔တက္၍ တည္သီးမ်ားကို စားၾကသည္။ ထိုစဥ္ ရြာသားတေယာက္သည္ အိပ္ေပ်ာ္ရာမွ ႏိုးသြားသည္။ တည္ပင္ႀကီးေပၚတြင္ ေမ်ာက္မ်ားေရာက္ရွိေနသည္ကို
ေမ်ာက္တို႔သည္ ေသေဘးကို ျမင္ေတြ႔ရ၍ လြန္စြာ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ၾက၏။ ေမ်ာက္မင္းကို ကယ္မပါရန္ ေတာင္းပန္ၾက၏။ ေမ်ာက္မင္းက-လြတ္ေျမာက္ရန္ ၾကံစည္မည္-ဟု ဆို၍ ႏွစ္သိမ့္ထား၏။ သူသည္ ေမ်ာက္အားလံုးကို စိစစ္ၾကည့္ရာ ေသနကအမည္ရွိေသာ ေမ်ာက္-ပါမလာသည္ကို သိရ၏။ ေသနကသည္ ေမ်ာက္မင္း၏ တူ ျဖစ္သည္။
ေမ်ာက္မင္းက-မေၾကာင့္ၾကလင့္
ေနာက္ဆံုးတြင္ အၾကံရသျဖင့္ ရြာစြန္ရွိ တဲတတဲသို႔ တိတ္တဆိတ္ သြား၏။ တဲရွင္ အမယ္အိုသည္ မီးဖို၍ ဗိုင္းငင္ေနသည္။ ေသနကလည္း မီးဖိုမွ မီးစတစကို ရုတ္တရက္ယူကာ အနီးရွိ တဲတတဲကို မီးရႈိ႔၍ ထြက္ေျပး၏။ ရြာသားတို႔လည္း တဲမီးေလာင္သည္ကို ျမင္ရသည္ႏွင့္တျပိဳင္နက္ ေမ်ာက္တို႔ကို စြန္႔လႊတ္ကာ မီးျငိမ္းသတ္ရန္ ေျပးသြားၾကသည္။ ထိုအခါ ေမ်ာက္မင္းႏွင့္ အေဖာ္တို႔သည္ တည္သီးတလံုးစီ ဆြတ္ယူျပီးလွ်င္ တည္ပင္ေပၚမွ ဆင္းေျပးၾကေလသည္။ အားလံုးပင္ အသက္ခ်မ္းသာရာရ၍ မိမိတို႔ေနရာသို႔ ျပန္ေရာက္ၾက၏။ သူတို႔သည္ ေသနကကို ေက်းဇူးျပဳေသာအားျဖင့္ ယူေဆာင္လာေသာ တည္သီးတလံုးစီ လက္ေဆာင္ေပးၾကေလသည္။
(မွတ္ခ်က္) အေဆြအမ်ိဳးဆိုရာတြင္ မိမိ၏ ေဆြမ်ိဳးဉာတကာတို႔သာမက မိမိ၏ အမ်ိဳးသားမ်ားလည္း ပါး၀င္သည္။
က်မ္းကိုး။ ။ ၅၅၀-တိႏၵဳကဇာတ္။
(မင္းယုေ၀) (ျမတ္မဂၤလာ ၂၀၀၂-ခု ႏို၀င္ဘာလ)
ေမတၱာျဖင္႔ M Sai Mon Thar
No comments:
Post a Comment