ထန္းေတာညိဳညိဳသည္ ျမဴခုိးေ၀လ်က္။
ယာေတာျပန္႕ျပန္႕မ်ားသည္ အနိမ့္အျမင့္တစ္လွည့္စီျဖင္
ယာေတာႏွင့္ ထန္းညိဳညိဳ ပင္အုိ ပင္ပ်ိဳတုိ႕ အလြန္တြင္ ရြာေလးတစ္ရြာရွိသည္။
တဲၾကီးကုန္းဟု ေခၚၾကသည္။ သမုိင္းရွိေသာ ရြာေလးတစ္ရြာျဖစ္သည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံကုိယ့္မင္းကုိ
ရုပ္ဖ်က္ကာထြက္ေျပးလာၾကရေသာ
ထိန္ပင္ျမင့္ျမင့္ၾကီးရွိေသ
သုိ႕ေသာ္ ထန္းေတာ္ညိဳညိဳႏွင့္ ယာေတာ ျပန္႕ျပန္႕အလြန္က သရက္ပင္အုပ္အုပ္ ေနရာေလးကုိမူ ထူးထူးျခားျခား “ ဘုန္းၾကီး လမ္းတက္”ဟုေခၚၾကသည္။
ရြာရွိ ဘုန္းေတာ္ၾကီးႏွင့္ သက္ၾကီးရြယ္အုိ အဖုိးအဖြားတုိ႕ကမူ မူရင္းအမည္သည္ “ ဘုန္းၾကီးလမ္း မတက္”ျဖစ္သည္ဟု ျပန္ေျပာၾကသည္။
……………………………………
ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ သူ႕ကၽြန္ဘ၀အျဖစ္ကုိ ႏုိင္ငံအား တစ္ဖ့ဲစီဖ့ဲဖ့ဲျပီးေပးရသည္။
ခြဲခြာျပစ္ျခင္းခံရသည္။ ဆရာ တပည့္ အတူမေနႏုိင္။ ကုိယ့္ႏုိင္ငံကုိယ္မပုိင္မု
………………………………
ဘုန္းၾကီး၊ ဘယ္ကုိ ၾကြမွာပါလဲဘုရား။ ဆြမ္းခ်ိန္လဲနီးေနျပီမုိ႕ တပည့္ေတာ္တုိ႕ ထန္းတဲမွာ ရွိသမွ်ျဖင့္ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးေတာ္မူပါဦးဘု
သာဓုဗ်ာ..။ ရဟန္းေတာ္သည္ သာဓုေခၚကာ လက္ခံလုိက္သည္။
ရဟန္းေတာ္ကား သက္ေတာ္ငယ္ငယ္ပင္ရွိေသးသည္။
ႏုပ်ိဳမႈထက္ ရင့္က်က္မႈပုိေနသည္။ တည္ၾကည္ခ့ံျငား သည္။
ဆြမ္းဘုဥ္းေပးျပီးေသာ္.
.
ဘုန္းၾကီးဘယ္ေဒသကုိ ဆက္လက္ၾကြေတာ္မူမွာပါလဲဘုရာ
ရဟန္းေတာ္ကာ ခပ္ေ၀းေ၀းသုိ႕ေငးလ်က္..
ဒကာေရ..။ ဦးဇင္းဘယ္ကုိ ၾကြရမယ္ဆုိတာ ေကာင္းေကာင္းမသိပါဘူး။
နယ္ေျမေတြ မလုံျခဳံေတာ့ ျမိဳ႕ျပေတြမွ မေနရဲပဲ ဒီဘက္ထြက္လာျခင္းပါပဲ။
ဘယ္ကုိ သြာရမယ္ဆုိလဲ ေကာင္းေကာင္းမရွိပါဘူး။
ရုိးသားေသာ ထန္းတဲပုိင္ရွင္ ဒကာသည္ လက္အုပ္ခ်ီလ်က္..
မွန္ပါ၊ ဒီလုိဆုိရင္ျဖင့္ တပည့္ေတာ္ ဒီမွာ ထန္းေတာ တဲေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ရွိပါတယ္။
ကုိယ့္ရပ္ကုိယ့္ရြာမေနႏုိင္
အရွင္ဘုရားလဲ ေရွ႕ဘယ္ခရီးဆက္ရမယ္မသိေတာ့.
ရဟန္းေတာ္ကား မည္သုိ႕မွ်စကားမိန္႕ေတာ္မမူ
…………………………………
ထန္းေတာ္ညိဳညိဳ ယာခင္းစုိစုိမ်ားအဦးပုိင္း
“ကၾကီးေရ-က၊ ကၾကီးေရးခ်-ကာ” စသည္ျဖင့္ သံျပိဳင္ေအာ္သံသည္ ထန္ပင္ဖ်ားက ဖခင္ႏွင့္ ယာေတာတြင္းက မိခင္မ်ားကုိ အင္အားျဖစ္ေစသည္။
ကေလးမိဘမ်ားသည္ မိမိတုိ႕သားသမီးမ်ား စာအံသံၾကားတုိင္း၊ ဘုရား၀တ္တက္သံၾကားတုိင္း ရြာဦးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ကုိဦးညြတ္ၾကသည္။
ထန္းလက္ေက်ာင္းဆရာေတာ္ဦးစီ
ဤသုိ႕ျဖင့္ ေႏြ၊ မုိး၊ ေဆာင္း အလီလီေျပာင္းကာ ႏွစ္ေတြေဟာင္းခ့ဲျပီ။
………………………………………….
ရဟန္းေတာ္ရြာထန္းေတာရြာေလးသ
ရဟန္းေတာ္ကုိ မိမိရြာတြင္ ေနထုိင္သီတင္သုံးရန္ပင့္ ဖိတ္ေသာ ထန္းေတာပုိင္ရွင္ဒကာၾကီးပင္
ဤအခ်ိန္ကာလတြင္ ျမန္မာမ်ိဳးခ်စ္မ်ားေၾကာင့္
သူတုိ႕အတြက္ေတာ့ ဤေပါင္းစုျခင္းသည္ ခြဲခြာဖုိ႕ျဖစ္လာျပီ။
…………………………………….
ေက်ာင္းဒကာၾကီးေရ..၊ တုိ႕ႏုိင္ငံလြတ္လပ္ေရးလည္းရ
ဘုန္းၾကီးလဲဘုန္းၾကီးရြာကုိ
ထုိစကားအမိန္႕ရွိတုိင္း ရြာသူ ရြာသားမ်က္ႏွာမေကာင္းတတ္ၾက။
ရဟန္းေတာ္သည္လည္း ဤထန္းေတာရြာေလးတြင္ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္
ဆယ္နီးပါးေနလာခ့ဲရသည့္မုိ႕ အခြဲရခက္ သည္။
သုိ႕ေသာ္ မျပီးဆုံးေသးသည့္ ခရီးမ်ားရွိေသးသည္မုိ႕..။
…………………………
ဦးခ်သူတစ္ခ်ိဳ႕၊ ငုိယုိေတာင္းပန္သူတစ္၀က္၊ လက္ဆြဲမတားေသာ္လည္း ေျခဖမုိးအစုံကုိ ဦးခ်ရင္း တင္းတင္းဆုပ္လ်က္ ေတာင္းပန္သူတစ္ခ်ိဳ႕ျဖင့္ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ကုိတား
ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခုိင္မာေသာ ရဟန္းေတာ္ကား ရြာဦးဆီသုိ႕လွမ္းထြက္ခ့ဲျပ
သရက္ပင္အုပ္အုပ္နားအေရာက္တြ
ထုိကုန္းေစာင္းေလးမွ ေရွ႕ဆက္မတက္ႏုိင္ေတာ့…။
ထန္းေတာတဲစုေလးဆီသုိ႕ ျပန္ခ့ဲျပန္သည္။ ရြာသားမ်ား အတုိင္းမသိ ေပ်ာ္ၾကသည္။
ဘုရား၀တ္တက္သံျမိဳင္ျမဳိင္ သည္. ထန္းေတာ၀န္းကုိေက်ာ္လ်က္ ဘ၀ဂ္ခတ္ေတာ့သည္။
ဤသုိ႕ျဖင့္ ေႏြေရာက္တုိင္း ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္သည္ ရြာသားမ်ားေတာင္းပန္ေလ်ာက္ထ
သုိ႕ေသာ္ သရက္ပင္အုပ္အုပ္ႏွင့္ ကုန္းထိပ္ေရာက္တုိင္း ရြာေလးကုိသမင္လည္ျပန္ၾကည့္မ
ၾကည့္မိတုိင္း ေရွ႕ဆက္မတက္ႏုိင္ေတာ့။
ဤသုိ႕အၾကိမ္ၾကိမ္……..
မိမိကုိ ထန္းေတာရြာေလးမွာ ေက်ာင္းေဆာက္လွဴေသာ ထန္းလက္ေက်ာင္းဒကာၾကီးလည္း ကြယ္လြန္ခ့ဲျပီ။
ရြာေလးလည္းစည္ပင္ျပန္႕ပြားခ
တစ္ခုေသာေႏြတြင္ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ျပန္ဖု
သရက္ပင္အုပ္အုပ္ ကုန္းတက္ အေရာက္တြင္မူခဏရပ္ျပီး စဥ္စားေနဟန္ရွိသည္။ ကပၸိယၾကီးကား ရင္တထိတ္ထိတ္။
ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ကား ေနာက္သုိ႕ ျပန္မၾကည့္ပဲ တစ္ခ်က္တည္း လွည့္ျပီး ရြာဆီသုိ႕ ျပန္လာခ့ဲသည္။ ဆရာေတာ္ေနာက္က လုိက္ပုိ႕ေသာ ကပၸိယၾကီးကားျပဳံးေပ်ာ္လ်က္
ထုိေန႕မွစ၍ သရက္ပင္အုပ္အုပ္ႏွင့္ ထုိကုန္းကမူေလးကုိ” ဘုန္းၾကီးလမ္း မတက္” ဟု မွည့္ေခၚလုိက္ၾကသည္။
ထုိဘုန္းၾကီးလမ္း မတက္ကုန္းကမူေလးေနာက္တြင္ ထန္းေတာညိဳညိဳ ယာခင္းစုိစုိႏွင့္ ရြာေလးကား ”တဲၾကီးကုန္း” အမည္ရွိေသာ ရြာေလးျဖစ္ သည္။
တဲၾကီးကုန္းရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ကား သက္ေတာ္ဆုံးတုိင္ ထုိရြာေလးတြင္ သီတင္းသုံးေနထုိင္ေတာ္ မူသြားသည္။
..........................
ေမြးရပ္ေျမ သုိ႕ အမွတ္တရ။
No comments:
Post a Comment