``ဓားကိုဖ်က္ေတာ့ ၀ါးမ်က္´´ ``လူကိုဖ်က္ေတာ့ အရက္´´ ``ရွင္ကုိဖ်က္ေတာ့ ဓဇဂ္``လုိ႔ ဆုိရုိးစကားရိွသည္ မဟုတ္ပါလား?
၀ါးပင္မွာ ပါရိွတဲ့ ၀ါးမ်က္ကုိ ဓားႏွင့္ ခုတ္လိုက္မိၿပီဆိုရင္ေတာ့ မာေက်ာလွတဲ့အတြက္ ဓားဟာ ပဲ့လုိ႔သြားပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဓားကို ဖ်က္ဆီးလုိက္တာက ၀ါးမ်က္လို႔ ဆိုၾကတာေပါ့။
လူေတြမွာ ဆိုရင္လည္း တစ္ခ်ိဳ႕က အရက္ကုိ အေတာ္ စြဲစြဲလန္းလန္း ေသာက္တတ္ၾကေလ့ရိွပါတယ္။ အဲဒီလုိ အရက္ကို စြဲသြားတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ေတြဟာ မိသားစုအေရးေတြ၊ စီးပြါးေရးေတြ၊ ႀကီးပြါးေရးေတြကို အကုန္လုံး စြန္႔လႊတ္ ေမ့ကုန္ေတာ့တာပါပဲ။ ေသာက္တဲ့ အာရုံတစ္ခုေလာက္ကိုသာ စိတ္ထဲမွာ ထားၾကေတာ့တယ္။ ေသာက္တဲ့အခ်ိန္ကာလ ၾကာျမင့္လာတာႏွင့္အမွ် ကုိယ့္ဘ၀ကို ကုိယ္ကုိတုိင္ ဖ်က္ဆီးျပစ္လိုက္ၾကေတာ့တာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ လူကုိ ဖ်က္ေတာ့ အရက္လို႔ ဆိုၾကတာေပါ့။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀-ေက်ာ္ကေန ေနာက္ကို ျပန္ၿပီး မွန္းဆ ၾကည့္လုိက္ပါ။ ေတာအရပ္ ေတာေဒသေတြမွာ ရိွၾကတဲ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတုိင္း လုိလိုပါပဲ ရွင္သာမေဏေတြမ်ားျပားစြာရွိေနခဲ့ၾကတာကို ေတြ႕ရိွၾကပါလိမ့္မယ္။ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားကလည္း အနာဂတ္သာသနာအတြက္ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္နဲ႕ ရွင္သာမေဏမ်ားကို လိင္ဆယ္ပါး ဒဏ္ဆယ္ပါး ေပစၥေ၀ကၡဏာ ေသခိယ ပရိတ္ႀကီး သဒၵါ သၿဂိဳဟ္ စတဲ့ အျခခံစာေပမ်ားကို သင္ၾကားပုိ႔ခ်ေပးခဲ့ၾကတာကို ေတြ႔ရိွၾကပါလိမ့္မယ္။
အဲဒီ အေျခခံစာေပေတြ ျပည့္စုံမွသာလွ်င္ ၿမိဳ႕မွာရိွၾကတဲ့ အထက္တန္းစာေပေတြ သင္ၾကားပုိ႔ခ်ေပးၾကတဲ့ ပရိယတိၱစာသင္တုိက္ႀကီးေတြကို ေစလႊတ္ေပးေလ့ ရိွၾကတာကို ေတြ႔ရိွၾကပါလိမ့္မယ္။ ဆရာဗန္ ငယ္စဥ္အခ်ိန္အခါက အပါအ၀င္ေပါ့။ အေျခခံစာေပေတြ သင္ၾကားတဲ့အခါ ပရိတ္ႀကီး ၁၁-သုတ္ေရာက္လုိ႔ ဓဇဂၢသုတ္ က်က္မွတ္တဲ့အခါမွာ အလြန္ခက္ခဲတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ခက္ခဲတဲ့အတြက္ေၾကာင့္လည္း ရွင္သာမေဏမ်ားဟာ လူထြက္သြားတတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီ အထဲမွာေတာ့ ဆရာဗန္ မပါ၀င္ခဲ့ပါဘူး။ ေက်ာ္လြန္ခဲ့တယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ရွင္ကုိ ဖ်က္ေတာ့ ဓဇဂ္လုိ႔ ဆိုၾကတာေပါ့။ ကေလးဘ၀တုန္းကေတာ့ က်က္ဆိုေတာ့ က်က္လိုက္တာပါပဲ။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ဘာမွ မသိရဘူးေပါ့။ အရြယ္ေရာက္လာလို႔ အနက္အဓိပၸါယ္ေတြ နားလည္လာတဲ့အခါက်မွ ဓဇဂၢသုတ္ရဲ႕ တန္ဖိုးကုိ သိရိွရပါေတာ့တယ္။
ဟုိ တခ်ိန္တုန္းက တာ၀တိ ံသာနတ္ေတြႏွင့္ အသုရာတုိ႔ စစ္ျဖစ္ခဲ့ဘူးၾကတယ္။ တာ၀တိ ံသာနတ္တို႔ကို အစုိးရတာက သိၾကားမင္းျဖစ္တယ္။ ထုိသိၾကားမင္းႏွင့္ အပြင့္တူ အဆင့္တူ ထားတာက ပဇာပတိ ၀ရုဏ ဤသာန နတ္မင္းႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾကတယ္။ တာ၀တိ ံသာ နတ္တို႔ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြေပါ့။ စစ္ေျမျပင္ ေရာက္လို႔ စစ္တုိက္တဲ့အခါ ေၾကာက္ျခင္း ၾကက္သီးေမႊးညွင္းထျခင္း ႏွလုံးတုန္ျခင္း ရင္ခုံျခင္းမ်ား ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြရဲ႕ အလံဖ်ားကုိသာ လွမ္းၾကည့္လိုက္ၾကပါ။ အဲဒီလို ၾကည့္လုိက္မယ္ဆိုရင္ ေၾကာက္ျခင္း ၾကက္သီးေမႊးညွင္းထျခင္း ႏွလုံးတုန္ျခင္း ရင္ခုံျခင္းမ်ားဟာ ေပ်ာက္သြားၾကပါလိမ့္မယ္တဲ့။
ျမတ္စြာဘုရားကေတာ့ ေတာနက္ႀကီးထဲမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သစ္ပင္ရင္းမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဆိတ္ၿငိမ္ရာ အရပ္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေနတဲ့အခါမွာ ေၾကာက္ျခင္း ၾကက္သီးေမႊးညွင္းထျခင္း ႏွလုံးတုန္ျခင္း ရင္ခုံျခင္းမ်ား ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ရတနာသုံးပါးရဲ႕ ဂုဏ္ေတာ္ေတြကုိသာ ေအာက္ေမ့ေနလိုက္ပါတဲ့။ အဲဒီလုိ ေနလုိက္မယ္ဆိုရင္ ေၾကာက္ျခင္း ၾကက္သီးေမႊးညွင္းထျခင္း ႏွလုံးတုန္ျခင္း ရင္ခုံျခင္းမ်ားဟာ ေပ်ာက္သြားၾကပါလိမ့္မယ္တဲ့။
ဒီေတာ့ နတ္မင္းႀကီးေတြရဲ႕ အလံတံခြန္ႏွင့္ ရတနာသုံးပါးဟာ ဘယ္ဟာက အစြမ္းသတိၱ ရိွပါသလဲ?
ႏိႈင္းယွဥ္ ၾကည့္ၾကပါဦးစုိ႔ -နတ္မင္းႀကီးေတြဟာ ရာဂ ေဒါသ ေမာဟ မကင္းၾကသူမ်ားသာ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ရာဂ ေဒါသ ေမာဟ မကင္းၾကသည့္ အေလွ်ာက္ သူတုိ႔ ကုိယ္တုိင္ကလည္း ေၾကာက္တတ္တယ္။ လန္႔တတ္တယ္။ ေဘးရန္ေတြနဲ႕ႀကဳံလာရင္ ထြက္ေျပးတတ္ၾကတယ္။
ဘုရားရွင္ကေတာ့ ရာဂ ေဒါသ ေမာဟ ကင္းၿပီးသားပါ။ တရားေတာ္ကလည္း ဓေမၼာ သုစိေဏၰာ သုခမာ၀ဟတိ-ဆုိတဲ့အတိုင္း ခ်မ္းသာ အဆင့္ဆင့္ကုိ ေပးစြမ္းႏိုင္တဲ့ သတိၱရိွတယ္။ အရိယာသံဃာေတာ္ေတြကလည္း ရာဂ ေဒါသ ေမာဟ ကင္းၿပီးသားပါ။ ပုထုဇဥ္သံဃာမ်ားကေတာ့ ရာဂ ေဒါသ ေမာဟကင္းေအာင္ က်င့္ႀကံေနၾကတယ္။ ရာဂ ေဒါသ ေမာဟမ်ား မရိွတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ မေၾကာက္တတ္ဘူး။ မလန္႔တတ္ဘူး။ ထြက္ေျပးတယ္ဆုိတာလည္း မရိွဘူး။
ဒီေတာ့ ရတနာသုံးပါးဟာ ကိုယ္ကုိတုိင္လည္း အစြမ္းသတိၱရိွတယ္။ သူတစ္ပါးေတြကုိလည္း အစြမ္းသတိၱကို ျဖစ္ေစတယ္။ ကိုယ့္မွာ ေရႊေငြေတြရိွရင္ ကုိယ္ကိုတုိင္လည္း သုံးစြဲလို႔ ရသလုိ သူတစ္ပါးေတြကိုလည္း ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲလုိ႔ ရတာမ်ိဳးေပါ့။ နတ္မင္းႀကီးေတြကေတာ့ ရတနာသုံးပါးႏွင့္ ေျပာင္းျပန္ပါပဲ။ ဆန္႔က်င္ဘက္ပါပဲ။ မုိးနဲ႔ ေျမပါပဲ။ အေရွ႕နဲ႔ အေနာက္။ ေတာင္နဲ႔ ေျမာက္ပါပဲ။
အဲဒါေၾကာင့္ ကလ်ာဏမိတ္အေပါင္း သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ ဘာအလုပ္ပဲ လုပ္လုပ္။ ဘယ္ေနရာပဲ သြားသြား။ ဘယ္အရပ္ပဲ ေရာက္ေနေန။ အေၾကာင္း တစ္ခုခုေၾကာင့္ ပုထုဇဥ္မ်ားျဖစ္သည့္အေလွ်ာက္ ေၾကာက္ျခင္း ၾကက္သီးေမႊးညွင္းထျခင္း ႏွလုံးတုန္ျခင္း ရင္ခုံျခင္းမ်ား ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဓဇဂၢသုတ္လာအတိုင္း ရတနာသုံးပါး ဂုဏ္ေတာ္မ်ားကိုသာ အဖန္ဖန္ ေအာက္ေမ့ ပြါးမ်ားကာ ေနလိုက္ၾကပါလို႔ ေစတနာ ေမတၱာျဖင့္ တင္ျပလုိ္က္ရပါတယ္။
ေဘးရန္ဥပါဒ္ ေတြ႔ႀကဳံလတ္ေသာ္၊
ဗုဒၶဓမၼ သံဃဂုဏ္ေတာ္၊
အာရုံေရွ႕ရႈ အေလးျပဳေသာ္၊
ေဘးမ်ိဳးကင္း ေကာင္းျခင္းေအာင္လံေတာ္။
(၂၅-၁-၂၀၁၃) ေသာၾကာေန႔ ညေန ၅-နာရီ ၄၅ မိနစ္
သုခီ ဒီဃာယုေကာ ဘ၀။ (ဆရာဗန္)
http://www.mm4everfriends.com/profiles/blogs/2863689:BlogPost:8207930
No comments:
Post a Comment