မေသခင္ျဖည့္ဆည္းရမည့္ ဘ၀အရည္အေသြးမ်ား

ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “မေသခင္သုတၱန္”လုိ႔ အဓိပၸါယ္ရတဲ့ “ပုရာေဘဒသုတၱန္”မွာမေသခင္ျဖည့္ဆည္းရမယ့္ ဘ၀အရည္အေသြးေတြကို တစ္စုတစ္ေ၀းတည္းေဟာၾကားထားပါတယ္။

ျမင့္ျမတ္တဲ့လူသားတုိင္းနဲ႔ ျမင့္ျမတ္လုိတဲ့လူသားတုိင္း မျဖည့္မျဖစ္ ျဖည့္ဆည္းရမယ့္ စိတ္ဓာတ္အရည္အေသြး၊ ဘ၀အရည္အေသြးေတြျဖစ္လုိ႔ အက်ဥ္းဆံုးခ်ဳပ္ျပီးေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

♦ မေသခင္မွာ တဏွာကင္းေအာင္ ၾကိဳးစားရပါမယ္။ လံုး၀မကင္းေတာင္ နည္းႏုိင္သမွ် နည္းရပါမယ္။
အစြန္းထြက္တဲ့ တဏွာမ်ိဳး၊ လြန္ကဲေဖာက္ျပန္တဲ့ တဏွာမ်ိဳး လံုး၀မျဖစ္ေအာင္ သတိနဲ႔ ထိန္းသိမ္းႏုိင္ရပါမယ္။

♦ျပီးဆံုးခဲ့တဲ့ အတိတ္အေၾကာင္း၊ ျဖစ္မလာေသးတဲ့ အနာဂတ္အေၾကာင္းေတြကို မလုိအပ္ဘဲ ေတြးေတာေနျပီး စိတ္ပင္ပန္းမေနသင့္ပါဘူး။ မေသခင္ ကိုယ္တကယ္ပိုင္တဲ့ ပစၥဳပၸန္တစ္ခဏေလးမွာပဲ စိတ္ကို တည့္တည့္ခ်ထားျပီး လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရပါမယ္။

♦မေသခင္မွာ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္" ေဒါသမီး" မေလာင္ျမိဳက္ေအာင္ တိမ္းေရွာင္ႏုိင္ရပါမယ္။
ထစ္ကနဲရွိ ေဒါသထြက္တာမ်ိဳး၊ ကိုယ္မေက်နပ္တဲ့လူကို ရန္ျငိဳးဖြဲ႕ ကလဲ့စားေခ်ဖို႔
ၾကိဳးစားတာမ်ိဳး မလုပ္သင့္ပါဘူး။ သူလည္း တစ္ေန႔ေသ၊ ကိုယ္လည္း တစ္ေန႔ေသမယ့္ကိစၥ၊
ဘာလုိ႔ ေဒါသထြက္ေနဦးမွာလဲ။

♦ေနရာတကာမွာ စိတ္ပူပန္တတ္တဲ့သူလည္း မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ တုိေတာင္းလွတဲ့ ဘ၀ေလးကို စိတ္ပူေလာင္မူေတြနဲ႔ ဘာလုိ႔ အခ်ိန္ျဖဳန္းပစ္မွာလဲ။ စိတ္ေအးေအး၊ ေခါင္းေအးေအးနဲ႔ အရာရာကို ေယာနိေသာမနသိကာရ ထားတတ္ဖုိ႔ အေရးၾကီးပါတယ္။

♦ရွိတဲ့ဂုဏ္နဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မရွိတဲ့ဂုဏ္နဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကြားတတ္၀ါတတ္၊ ဂုဏ္ျပိဳင္တတ္တာမ်ိဳးလည္း
ေရွာင္ၾကဥ္ရပါမယ္။ ကိုယ္လုပ္တာ၊ ကိုယ္ပိုင္တာ လူတကာလွည့္ၾကြားေနရတဲ့
အရသာက ေသရင္ ကိုယ့္အတြက္ ဘာမ်ား အက်ိဳးျပဳႏုိင္မွာမုိ႔လဲ။

♦လုပ္သင့္တာ မလုပ္ခဲ့မိေလျခင္း၊ မလုပ္သင့္တာ လုပ္ခဲ့မိေလျခင္းလုိ႔ ေနာင္တရ
စိတ္ပူပန္ေနတာမ်ိဳးလည္း မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ အသိမွန္၊ သတိမွန္ရတဲ့အခ်ိန္ကစျပီး
လုပ္သင့္တာလုပ္၊ မလုပ္သင့္တာ မလုပ္ဘဲေနရင္ မေသခင္ ကိုယ့္ဘ၀ဟာ ေက်နပ္စရာ ေကာင္းေနပါျပီ။

♦ႏူတ္ေစာင့္စည္းသူ၊ စကားကို ဉာဏ္နဲ႔ ခ်င့္ခ်ိန္ေျပာသူလည္းျဖစ္ရပါမယ္။ အပိုစကားေတြ၊ အက်ိဳးမဲ့စကားေတြကို စိတ္ထင္တုိင္းေလွ်ာက္ေျပာေနလုိ႔ ကိုယ့္ပါးစပ္လည္း က်က္သေရရွိမလာႏုိင္သလုိ၊ မေသခင္ ကိုယ့္ဘ၀လည္း က်က္သေရ ရွိမလာႏုိင္ပါဘူး။

♦မေသခင္ကာလေလးက တုိတုိေလးမုိ႔ စိတ္ပ်ံ႕လြင့္ေတြးေတာျပီးလည္း အခ်ိန္မျဖဳန္းသင့္ပါဘူး။ ကုန္သြားတဲ့အခ်ိန္က ျပန္မရႏုိင္တဲ့အတြက္ လက္ထဲေရာက္လာသမွ် အခ်ိန္တုိင္းကို
စိတ္တည္ျငိမ္းမူအျပည့္နဲ႔ အက်ိဳးရွိရွိ အသံုးခ်တတ္ရပါမယ္။

♦ကိုယ့္ရဲ႕ လက္ရွိဘ၀ကို မေက်နပ္ဘဲ မေရရာ မေသခ်ာတဲ့ အနာဂတ္ဘ၀ကို ပံုေဖာ္တပ္မက္ေနတာမ်ိဳးလည္း လံုး၀မျဖစ္ေစသင့္ပါဘူး။ ကိုယ္နဲ႔ ထုိက္တန္လို႔ရလာတဲ့ ကိုယ့္ဘ၀ကို
ေက်ေက်နပ္နပ္လက္ခံျပီး ေနတတ္ေအာင္ ေနရပါမယ္။ ပစၥဳပၸန္ဘ၀ကို ဖန္တီးေပးလုိက္တဲ့ အတိတ္ကံရဲ႕ ျဖစ္တည္ရာ ဘ၀ေတြကိုလည္း စိတ္နာေနလို႔အပိုပါပဲ။

♦ကံ၊ ကံရဲ႕ အက်ိဳးမရွိ၊ ေရွးဘ၀၊ ေနာက္ဘ၀မရွိ အစရွိတဲ့ အယူမွား မိစၦာဒိ႒ိေတြလည္း ကင္းရွင္းေနရပါမယ္။ အယူမွားရင္ အလုပ္မွားမယ္၊ အလုပ္မွားရင္ အက်ိဳးတရားလည္း မွားျပီ
ပစၥဳပၸန္မွာေရာ၊ သံသရာမွာပါ ဆင္းရဲဒုကၡေတြ ပင္လယ္ေ၀ရပါလိမ့္မယ္။

♦ကိေလသာျဖစ္မယ့္ကိစၥ၊ အကုသိုလ္ျဖစ္မယ့္ကိစၥေတြမွာ တြန္႔ဆုတ္တဲ့သူ ျဖစ္ရပါမယ္။ ကိေလသာစိတ္ မျဖစ္ရဲ၊ အကုသိုလ္အလုပ္ မလုပ္ရဲတဲ့သူဟာ သူရဲေကာင္းအစစ္ပါ။

♦ကိုယ့္ကို သူတပါးေတြ အထင္ၾကီးေအာင္ မဟုတ္မမွန္ လုပ္ၾကံလူံ႕ေဆာ္တာမိ်ဳး လံုး၀မျပဳလုပ္ရပါဘူး။
အံ့ဖြယ္ထူးဆန္းေတြ လိမ္ညာဖန္တီးျပျပီး နာမည္ၾကီး၊ လာဘ္ေပါ၊ ပရိသတ္မ်ားေအာင္ လုပ္ျခင္းဟာ
ကိုယ့္ရဲ႕ မေသခင္ဘ၀ကို အမည္းေရာင္ဆုိးေနတာပါပဲ။

♦လူသားေတြရဲ႕ မေသခင္ဘ၀ကို အရုပ္ဆုိးအက်ည္းတန္ေစတဲ့ မနာလုိ၀န္တုိ၊ ၀န္တုိမူ (ဣႆာ၊ မစၦရိယ)ကိုလည္း တြန္းလွန္ႏုိင္ရပါမယ္။ ကိုယ့္ထက္သာ မနာလုိတဲ့စိတ္၊ ကိုယ့္လုိျပည့္စံုမွာ
၀န္တုိတဲ့စိတ္ လႊမ္းမုိးေနတဲ့သူဟာ "မေသခင္က ပုပ္ေနတဲ့ သက္ရွိအေလာင္းေကာင္" ပါပဲ။

♦ကိုယ္အျပဳအမူၾကမ္းတမ္းသူ၊ႏူတ္အေျပာအဆုိ ၾကမ္းတမ္းသူ၊ စိတ္ေနသေဘာထား ၾကမ္းတမ္းသူ မျဖစ္ေစရဘူး။

♦ကိုယ္က်င့္တရား မေကာင္းသူ(သီလမရွိသူ)ကို ပတ္၀န္းက်င္က ရြံရွာစက္ဆုပ္ၾကပါတယ္။
မေသခင္မွာ ပတ္၀န္းက်င္က ရြံရွာစက္ဆုပ္တဲ့ "ကိုယ္က်င့္တရားပ်က္သူ" မျဖစ္ပါေစနဲ႔။

♦ ခ်စ္ခင္ေနသူအခ်င္းခ်င္း၊ အဆင္ေျပေနသူအခ်င္းခ်င္း ကြဲျပားေအာင္ လူံ႕ေဆာ္သူ၊
ကုန္းတုိက္သူ မျဖစ္ပါေစနဲ႔။ သူ႔ေရစက္နဲ႔သူ၊ သူ႔အေၾကာင္းဆက္နဲ႔သူ ခ်စ္ၾက၊ ခင္ၾက၊ အဆင္ေျပေနၾကတာကို မနာလုိ၀န္တုိျဖစ္ျပီး ကြဲျပားေအာင္ ကုန္းတုိက္တဲ့သူေလာက္ က်က္သေရယုတ္တဲ့သူေလာကမွာ မရွိေတာ့ပါဘူး။

♦မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာ၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္၊ စိတ္လို႔ ေခၚတဲ့ တံခါးေျခာက္ေပါက္ကေန အဆင္း၊ အသံ၊ အနံ႔၊ အရသာ၊ အထိအေတြ႕၊ သေဘာတရားလို႔ေခၚတဲ့ အာရုံေျခာက္ပါးဆီကို တဏွာေလာဘ အစရွိတဲ့ ကိေလသာေရအလ်ဥ္ေတြ စီးဆင္းမသြားေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္ရပါမယ္။
ျမင္-ျမင္ကာမွ်၊ ၾကား-ၾကားကာမွ်နဲ႔ ျပီးေအာင္ သတိပ႒ာန္းတရားကို ပြားမ်ားႏုိင္ရင္ ကိေလသာေရ စီးဆင္းမူ ရပ္တန္႔သြားမွာပါ။

♦မာနလြန္ကဲျပီး ေအာက္ေျခလြတ္ ဘ၀င္ျမင့္ေနတဲ့သူလည္း မျဖစ္ေစရပါဘူး။
မာနၾကီးတယ္ဆုိတာ အထင္ၾကီးတာပါ။ ပစၥည္း၊ ရုပ္ရည္၊ ပညာ၊ အာဏာ၊ သူမ်ားထက္သာတယ္လုိ႔
ထင္ေနတဲ့ “အထင္”ၾကီးေနတာပါ။ အထင္ဟာ အထင္ပါပဲ။ တကယ္မဟုတ္ပါဘူး။

♦မေသခင္မွာ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ဉာဏ္ပညာၾကီးမားသူျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားေနရပါမယ္။
ေလာကီဉာဏ္သာမက ေလာကုတၱရာဉာဏ္ပါရမွ လူ႔ဘ၀ ျဖစ္ရက်ိဳးနပ္ပါတယ္။

♦ဘယ္အရာမ်ိဳးကိုမဆုိ ကိုယ္ေတြ႕အသိမပါဘဲ သူတစ္ပါးအေျပာနဲ႔ ယံုတတ္တဲ့သူလည္း မျဖစ္ေစရပါဘူး။ သိသင့္သိထုိက္တာမွန္သမွ် သူတစ္ပါး အေျပာနဲ႔ ယံုတတ္တဲ့သူလည္း မျဖစ္ေစရပါဘူး။
သိသင့္သိထုိက္တာမွန္သမွ် သူတစ္ပါးပါးစပ္မွာ လမ္းဆံုး၊ သူတစ္ပါးေျပာတာ ယံုေနရုံေလာက္နဲ႔ မျပီးဘဲ ကိုယ္တုိင္သိ၊ ကိုယ္တုိင္ျမင္ေအာင္ ၾကိဳးပမး္အားထုတ္ရပါမယ္။

♦ဒါန၊ သီလ၊ သမထ၊ ၀ိပႆနာ ကုသိုလ္ေကာင္းမူေတြ ျပဳလုပ္တဲ့အခါမွာလည္း
လာဘ္ေမွ်ာ္တဲ့စိတ္နဲ႔ မျပဳလုပ္ရပါဘူး။ လူမူေရးလာဘ္တ္လာဘလုိ႔ေခၚတဲ့ ထင္ေပၚေက်ာ္ေစာမူ၊
စီးပြားရာထူးတုိးတက္မူ၊ သံသရာေကာင္းစားမူေတြကို လံုး၀မေမွ်ာ္ကိုးဘဲ
သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္လုိတဲ့စိတ္၊ သတၱ၀ါအမ်ား ေကာင္းစားေစလုိတဲ့စိတ္နဲ႔ ျပဳလုပ္ၾကပါမယ္။

♦အေကာင္း၊ အဆုိး ေလာကဓံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေတြ႕ၾကံဳလာတဲ့အခါ
မွာလည္း စိတ္မတက္၊ စိတ္မပ်က္ဘဲ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္နဲ႔ ခံႏုိင္ရည္ရွိရပါမယ္။

♦သက္ရွိ သက္မဲ့တစ္ခုခုအေပၚ တပ္မက္စြဲလမ္းတဲ့ တဏွာကို အေၾကာင္းျပဳျပီး ဘယ္သူနဲ႔မွ ဆန္႔က်င္ဘက္ မျဖစ္ေစရပါဘူး။ တဏွာတစ္ခုခုရဲ႕ ေနာက္မွာ ဆင့္ပြားအကုသိုလ္စိတ္ေတြ၊ မေကာင္းမူ ဒုစရုိက္ေတြ တြဲပါမလာေအာင္ ထိန္းသိမ္းႏုိင္ျခင္းဟာ အဆင့္ျမင့္ ပုထုဇဥ္ေတြရဲ႕ အရည္အခ်င္းတစ္ခုပါပဲ။

♦အစားအေသာက္နဲ႔ ပတ္သက္ျပီးေတာ့လည္း ဒါ မစားရ မေနႏုိင္၊ ဒါ မေသာက္ရ မေနႏုိင္ တမ္းတမ္းစြဲ မက္ေမာမူ ကင္းရွင္းရပါမယ္။ ရသတဏွာကို ထိန္းခ်ဳပ္ေစာင့္စည္းႏုိင္ရပါမယ္။ ကိုယ္အျပဳအမူျဖစ္သမွ်၊ စိတ္အေနအထားျဖစ္သမွ်ကို အျမဲသတိကပ္ ရူမွတ္ႏုိင္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ၾကံဳလာသမွ် အာရုံေကာင္းဆိုး အမ်ိဳးမ်ိဳးကို မခ်စ္၊ မမုန္းဘဲ ဥေပကၡာျပဳ အညီအမွ် ရူႏုိင္တဲ့သူ ျဖစ္ရပါမယ္။

♦ကိုယ့္အထက္လူနဲ႔ ႏူိင္းယွဥ္တဲ့မာန၊ ကိုယ့္တန္းတူလူနဲ႔ ႏူိင္းယွဥ္တဲ့မာန၊ ကိုယ့္ေအာက္တန္းစားလူနဲ႔ ႏူိင္းယွဥ္တဲ့မာန၊ မာန သံုးမ်ိဳးလံုးလည္း ကင္းရွင္းရပါမယ္။

♦ေသျပီးရင္အသက္ေကာင္၊၀ိညာဥ္ေကာင္ေလး ေနာက္ဘ၀လုိက္တယ္ဆုိတဲ့သႆတဒိ႒ိ၊ ေသျပီးျပတ္တယ္၊
ဘာမွ မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ ဥေစၦဒဒိ႒ိ၊ ဒီ ဒိ႒ိႏွစ္ပါးလည္း ကင္းရွင္းရပါမယ္။ ဒီ ဒိ႒ိႏွစ္ပါးရွိေနရင္ မေသခင္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေတြ ကေမာက္ကမျဖစ္ျပီး သံသရာမွာ ေခ်ာက္က်ရပါလိမ့္မယ္။

♦ကိုယ္နဲ႔ ပတ္သက္ဆက္စပ္ေနတဲ့ သားသမီးစတဲ့ သက္ရွိပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ အိမ္၊ ေျမစတဲ့ သက္မဲ့အရာ၀တၳဳေတြကို ငါ့သား၊ ငါ့သမီး၊ ငါ့အိမ္၊ ငါ့ေျမးဆုိျပီး ငါစြဲၾကီးၾကီး၊ ငါ့ဥစၥာအစြဲၾကီးၾကီးနဲ႔ သိမ္းပိုက္ထားတဲ့ စိတ္မ်ိဳး ကင္းရွင္းရပါမယ္။

♦ဘာပဲလုပ္လုပ္ ကိေလသာကို ေရွ႕တန္းတင္တဲ့ အလုပ္၊ ကိေလသာကို ဆရာတင္တဲ့အလုပ္မ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္ သတိထားရပါမယ္။

♦ကိေလသာအရင္းမခံဘဲ အလုပ္လုပ္ေနပါရက္နဲ႔ သူတစ္ပါးတုိ႔က ကိေလသာအရင္းခံတယ္လုိ႔ ထင္မွားစြပ္စြဲလာရင္လည္း မတုန္မလူပ္ သည္းခံႏုိင္ရပါမယ္။

♦“တစ္ေလာကလံုးမွာ ကိုယ္ပိုင္တာ ဘာမွမရွိပါလား”ဆုိတဲ့ အသိ စြဲစြဲျမဲျမဲ ရွိေနရပါမယ္။ အဲဒီအသိ စြဲစြဲျမဲျမဲရွိေနျပီဆုိရင္ရွိခ်င္တာ မရွိလုိ႔လည္း မပူပန္ေတာ့ပါဘူး။ ရွိျပီးေတာ့ မရွိလို႔လည္း မဆူညံေတာ့ပါဘူး။

♦ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းစတဲ့ ကိေလသာကို အရင္းခံျပီး မလုပ္သင့္ မလုပ္ထုိက္တာလုပ္တဲ့ အဂတိလုိက္စားမူလည္း ကင္းရွင္းရပါမယ္။ အဂတိရဲ႕ လားရာဟာ ဒုဂၢတိပါ။

♦ေလာကမွာ လူသားေတြ မလုပ္သင့္ မလုပ္ထုိက္တာလုပ္၊လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာမလုပ္ ျဖစ္ေနၾကတာဟာ
အရင္းခံကေတာ့ ကိေလသာပါပဲ။ ကိေလသာေခါင္းပါးလာတာနဲ႔အမွ် မလုပ္သင့္ မလုပ္ထုိက္တာေတြလည္း ေရွာင္ၾကဥ္နုိင္လာပါလိမ့္မယ္။ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာေတြလည္း ေဆာင္ႏုိင္လာပါလိမ့္မယ္။

♦မလုပ္သင့္တာအားလံုး အၾကြင္းမဲ့ ေရွာင္ႏုိင္ျပီး လုပ္သင့္တာအားလံုး အၾကြင္းမဲ့ေဆာင္ႏုိင္ျပီဆုိရင္ေတာ့ ဘ၀လြတ္ေျမာက္မူကို ရပါျပီ။ ေသျခင္းတရားက အျပီးတုိင္ လြတ္ေျမာက္ပါျပီ။
ထပ္တလဲလဲ တစ္ေသတည္း ေသေနရတဲ့အျဖစ္ဆုိး၊ ဒုကၡဆုိးေတြက ထာ၀ရ လြတ္ေျမာက္ပါျပီ။
အႏူိင္းမဲ့နိဗၺာန္မွာ အၾကြင္းမဲ့ ေပ်ာ္စံႏုိင္ပါျပီ။

♦ဒါ့ေၾကာင့္ မေသခင္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေတြထဲမွာ အေရးအၾကီးဆံုး၊ ပဓာနအက်ဆံုးကေတာ့
ကိေလသာေခါင္းပါးေရးအလုပ္၊ ကိေလသာအျမစ္ျပတ္ေရးအလုပ္ပါပဲ။

[ အရွင္ဆႏၵာဓိက (ေရႊပါရမီေတာရ)]
(မေသခင္ဘာလုပ္ၾကမလဲစာအုပ္မွ-)


Young Buddhist's Association
ဒီေနရာမွကူးယူမွ်ေဝပါသည္။