စၾကာဝဠာအနႏၵ၌ရွိၾကကုန္ေသာ လူ၊နတ္၊ျဗမၼာ၊သတၱဝါအားလံုးတိုသည္ ကိုယ္စိတ္နွစ္ျဖွာခ်မ္းသာၾကပါေစ၊ေကာင္းက်ဳိးလိုရာစႏၵ ျပည္ဝၾကပါေစ...







လူ ၊ ခံစားတတ္မႈ ႏွင့္ ပညာရွင္မ်ား


By International Music Crazies

       ၀ါရွင္တန္ဒီစီ၏ ခ်မ္းေအးေသာ ဇန္န၀ါရီလ မနက္ခင္းတစ္ခု။မက္ထရိုဘူတာသို႔ စုတ္စုတ္ႏြမ္းႏြမ္း တေယာသမားတစ္ေယာက္၀င္လာျပီး Johann Sebastian Bach ၏ ေတးသြား(၆)ပုဒ္ကိုစတင္ထုိးေနတာကိုမည္သူမွ်သတိမထားမိႀကေသး။..အလုပ္သြားခ်ိန္၊ကားႀကပ္ခ်ိန္မို႔ ဒီအခ်ိန္ဆို ဒီဘူတာကို လူေပါင္းေထာင္ေက်ာ္ ျဖတ္သြားႀကတာ။ အမ်ားစုရဲ႕ေျခလွမ္းေတြကေတာ့ အျမန္ေရာက္လိုေဇာစြက္ေနတာေႀကာင့္ ခပ္သြက္သြက္ရယ္။

၃မိနစ္ေက်ာ္ေလာက္ႀကာေတာ့....တေယာသံကိုသတိထားမိဟန္တူေသာ အသက္အလယ္အလတ္အရြယ္လူတစ္ေယာက္က .....သူ႔ေျခလွမ္းေတြကို ေႏွးလိုက္ျပီးစကၠန္႔ပိုင္းမွ် နားေထာင္သည္...ျပီးေတာ့သူ႕လမ္းသူဆက္သြားသည္။

ေနာက္ထပ္ တစ္မိနစ္ေလာက္အႀကာ မွာေတာ့........ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္က..တေယာသမား၏ထိုေန႔အဖို႔ပထမဆံုး၀င္ေငြျဖစ္ေသာ တစ္ေဒၚလာတန္အေႀကြေစ့ကို လမ္းေလွ်ာက္မပ်က္ သူ႔ေရွ႕ပစ္ခ်သြားသည္။

        ေနာက္ထပ္နည္းနည္းႀကာေတာ့ တေယာသမားအဖို႔အားတက္စရာ.....လူတစ္ေယာက္ကနံရံကေလးမွီျပီးသူ႔တေယာသံကိုနားေထာင္ေနသည္
ဒါေပမယ့္ အဲဒီလူကလည္းနာရီတႀကည့္ႀကည့္၊တစ္ခုခုေနာက္ဆံတင္းေနဟန္.......။ေသခ်ာသည္။ သူလည္းအလုပ္ေနာက္က်မွာကိုစိုးရိမ္ေနသည္။ခဏႀကာေတာ့ ထင္သည့္အတိုင္းပဲထိုလူလည္း ခပ္ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ထြက္သြားသည္။

       ထိုအေတာအတြင္း တေယာသမားကို စိတ္အ၀င္စားဆံုးပုဂၢိဳလ္မွာ အလ်င္စလိုသြားေနေသာ အေမ့လက္ကိုဆြဲကိုင္ထားေသာ ၃ႏွစ္အရြယ္ကေလးငယ္ေလး။ သူ႔အေမက ေရွ႕ကဇြတ္ေလွ်ာက္ေနေပမယ့္ အနားေရာက္ေတာ့သူရပ္လိုက္ျပီး တေယာသမားကိုႀကည့္ကာ တေယာသံကိုစူးစူးစိုက္စိုက္နားေထာင္သည္။ သူ႔အေမကေခါင္းတခါခါႏွင့္ပါးစပ္ကလည္းတဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ေျပာကာ အတင္းဆြဲေခၚသြားေတာ့ ကေလးကတေယာသံကိုသံေယာစဥ္မျပတ္ ၊ သမင္လည္ျပန္ေလးေငးႀကည့္ေငးႀကည့္ပါသြားသည္။ အဲဒါက ဒီကေလးတစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ ကေလးတိုင္းျဖစ္သည္။ကေလးေတြခ်ည္းလည္းမဟုတ္၊ မိဘေတြကလည္းအကုန္လံုးကလည္းဒီပံုစံ။သူတို႔ကေလးေတြကို ဆြဲေခၚသြားႀကတာခ်ည္းပဲ။

           ၄၅ မိနစ္ေလာက္ႀကာေတာ့ တေယာသမားကတေယာထိုးတာကိုရပ္လိုက္သည္။ ဘူတာရံုထဲမွာတိတ္ဆိတ္သြားသည္။ တစ္ေယာက္မွလည္းလက္ခုပ္မတီးႀကသလို၊ တစ္ေယာက္မွလည္းအသိအမွတ္မျပဳပါ။ စုစုေပါင္း လူ ၆ ေယာက္ကခဏတာရပ္ႀကည့္ျပီး၊ လူ ၂၀ ေလာက္ကလမ္းေလွ်ာက္သြားရင္းအလႈေငြထည့္သြားႀကသည္။
သူစုစုေပါင္း ၃၆ေဒၚလာရခဲ့သည္။

္ဒါေပမယ့္ ထိုရုပ္ဖ်က္ထားေသာ တေယာသမားသည္ အဲဒီေန႔မတိုင္ခင္ႏွစ္ရက္ကမွ ေဘာ့စတြန္ရွိျပဇတ္ရံုတစ္ခုတြင္ ပရိတ္သတ္မ်ားကလက္မွတ္တစ္ေစာင္ကို ေဒၚလာ ၁၀၀ ေပးကာနားေထာင္ခဲ့ရသည့္၊ သူထိုးခဲ့ေသာတေယာတစ္လက္ကိုပင္ ၃.၅ သန္းခန္႔တန္သည့္ ၁၉၉၃ခုႏွစ္က ဂရမ္မီဆုရရွိခဲ့ေသာ ကမၻာေက်ာ္တေယာပညာရွင္ Joshua Bell ျဖစ္ေႀကာင္းတစ္ေယာက္မွမသိလိုက္ႀက။

ဤသည္မွာ ၀ါရွင္တန္ပ႔ိုစ္မွဦးေဆာင္ ျပဳလုပ္ေသာ လူသားတုိ႔၏ သိျမင္ခံစားတတ္မႈ၊အရသာ ႏွင့္ ဦးစားေပးမႈမ်ားကိုဆန္းစစ္ေသာ လူမႈေရးစမ္းသပ္ခ်က္တစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။
အဓိကဦးတည္ခ်က္မ်ားမွွာ-အမ်ားႏွင့္ဆိုင္ေသာ(နားနားေနေနသက္ေတာင့္သက္သာမရွိေသာ)ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခု၊တစ္စံုတရာေႀကာင့္စိတ္ေစာေနေသာကာလတစ္ခု တြင္လူသားမ်ားသည္ အလွတရား(သို႔မဟုတ္)အရည္အခ်င္းတစ္ခုကို အရွိအတိုင္း ခံစားလက္ခံႏိုင္မည္လားဆိုေသာေမးခြန္း၏အေျဖပင္ျဖစ္သည္။

ဤစမ္းသပ္ခ်က္မွျဖစ္ႏိုင္ေသာအေျဖတစ္ခုမွာ- လူသားမ်ားသည္ ကမၻာေက်ာ္ပညာရွင္တစ္ေယာက္၏ အေကာင္းဆံုးလက္သံကိုပင္တစ္ခဏခန္႔ ရပ္နားေထာင္ရေလာက္ေအာင္ အခ်ိန္၊အသည္းႏွလံုး(ခံစားတတ္မႈ)မ်ား ေပ်ာက္ဆံုးေနႀကလွ်င္ ျမဳပ္ကြယ္ေနႀကသည့္ အလြန္တရာတန္ဖိုးရွိေသာ အႏုပညာစြမ္းအားရွင္မ်ားႏွင့္တျခားေသာအရည္အခ်င္းရွိသူမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တို႔မည္မွ်လြဲခဲ့ႀကျပီလဲဆိုတာမေျပာျပတတ္ေတာ့................................................

By International Music Crazies

►ဘာသာျပန္ညံ့ဖ်င္းမႈေႀကာင့္ အရသာမပ်က္ေစရန္ မူရင္းေဆာင္းပါးကို ပါေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။►

A man sat at a metro station in Washington DC and started to play the violin; it was a cold January morning. He played six Bach pieces for about 45 minutes. During that time, since it was rush hour, it was calculated that 1,100 people went through the station, most of them on their way to work.

Three minutes went by, and a middle aged man noticed there was musician playing. He slowed his pace, and stopped for a few seconds, and then hurried up to meet his schedule.

A minute later, the violinist received his first dollar tip: a woman threw the money in the till and without stopping, and continued to walk.

A few minutes later, someone leaned against the wall to listen to him, but the man looked at his watch and started to walk again. Clearly he was late for work.

The one who paid the most attention was a 3 year old boy. His mother tagged him along, hurried, but the kid stopped to look at the violinist. Finally, the mother pushed hard, and the child continued to walk, turning his head all the time. This action was repeated by several other children. All the parents, without exception, forced them to move on.

In the 45 minutes the musician played, only 6 people stopped and stayed for a while. About 20 gave him money, but continued to walk their normal pace. He collected $32. When he finished playing and silence took over, no one noticed it. No one applauded, nor was there any recognition.

No one knew this, but the violinist was Joshua Bell, one of the most talented musicians in the world. He had just played one of the most intricate pieces ever written, on a violin worth $3.5 million dollars.

Two days before his playing in the subway, Joshua Bell sold out at a theater in Boston where the seats averaged $100.

This is a real story. Joshua Bell playing incognito in the metro station was organized by the Washington Post as part of a social experiment about perception, taste, and priorities of people. The outlines were: in a commonplace environment at an inappropriate hour: Do we perceive beauty? Do we stop to appreciate it? Do we recognize the talent in an unexpected context?

One of the possible conclusions from this experience could be:

If we do not have a moment to stop and listen to one of the best musicians in the world playing the best music ever written, how many other things are we missing?"

International Music Crazies

International Music Crazies ကိုစိတ္၀င္စားေသာမိတ္ေဆြမ်ားေအာက္ပါ လင္႔တြင္၀င္ေရာက္ၾကည္႔ရႈႏိုင္ပါသည္->>>>>
https://www.facebook.com/pages/International-Music-Crazies/492503617467704
Like This Page · about an hour ago

No comments:

Post a Comment

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...