အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီးသည္ သာ၀တၳိျပည္က
သုမနသူေဌးႀကီးရဲ႕သားျဖစ္ပါတယ္။ ငယ္နာမည္မွာ သုဒတၱဟု ေခၚပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
ငယ္စဥ္ကပင္ အားကိုးရာမဲ့ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူတို႔အား
လြန္စြာေပးကမ္းစြန္႔က်ဲတတ္ေသာေၾကာင့္ "အနာထပိဏ္သူေဌး" ဆိုတဲ့ အမည္နာမသာ
တြင္ခဲ့ပါတယ္။အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီးဟာ ရာဇၿဂိဳဟ္သူေဌးႀကီးနဲ႔ ေမာင္လွယ္
နွမလွယ္ေတာ္စပ္ၾကပါတယ္။ ေမာင္လွယ္ ႏွမလွယ္ဆိုတာကေတာ့ အနာထပိဏ္သူေဌးက
ရာဇၿဂိဳဟ္သူေဌးရဲ႕ ႏွမကိုယူထားတယ္။ ရာဇၿဂိဳဟ္သူေဌးကလည္း အနာထပိဏ္သူေဌးရဲ႕
ႏွမကို ယူထားတယ္။ ဒါကို ေမာင္လွယ္ ႏွမလွယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
အနာထပိဏ္သူေဌးကလည္း သူ႕ၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့ ကုန္ေတြကို ရာဇၿဂိဳလ္သူေဌးထံ
ယူလာၿပီးေရာင္းခ်တယ္။ ရာဇၿဂိဳဟ္သူေဌးကလည္း သူ႕မွာရွိတဲ့ကုန္ပစၥည္းေတြကို
အနာထပိဏ္သူေဌးရဲ႕ သာ၀တၳိၿမိဳ႕မွာယူလာၿပီးေရာင္းခ်တယ္။
တေန႔ေတာ့ အနာထပိဏ္သူေဌးဟာ ကုန္ေတြကိုယူၿပီး ရာဇၿဂိဳဟ္မွာေရာင္းဖို႔လာတယ္။ ခါတိုင္း အနာထပိဏ္သူေဌးလာတယ္ဆိုရင္ ရာဇၿဂိဳဟ္သူေဌးက ထြက္ၿပီးႀကိဳေနက်၊ ဒီေန႔က်ေတာ့မွ ထြက္မႀကိဳပဲ သူ႕အိမ္မွာရွိတဲ့သူေတြကို " ထမင္းေတြခ်က္ၾကဟဲ့၊ ဟင္းေတြခ်က္ၾကဟဲ့ " နဲ႔ ခိုင္းေစေနတာကို အနာထပိဏ္သူေဌးက အိမ္ေရွ႕ကေနၾကားရတယ္။ ၾကားရေတာ့ "ဒီသူေဌးဟာ ခါတိုင္း ငါလာတယ္ဆိုရင္ ထြက္ၿပီးႀကိဳေနက် ဒီေန႔ ထြက္မႀကိဳပါလား၊ ဧကႏၱ ဒီသူေဌးမွာ အာ၀ါဟ ၀ိ၀ါဟ မဂၤလာမ်ားရွိေနလို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဗိမၺိသာရမင္းႀကီးနဲ႔စစ္သည္ေတာ္ေတြကိုမ်ား ထမင္းဖိတ္ေကၽြးမလို႔လား" နဲ႔ ေတြးၿပီး အိမ္ထဲ၀င္သြားပါတယ္။
ဒီေတာ့မွ ရာဇၿဂိဳဟ္သူေဌးကလဲ ထြက္ၿပီး ခရီးဦးႀကိဳဆိုမႈျပဳႏို္င္တယ္။ အနာထပိဏ္သူေဌးကလည္း ခုနက သူ႕စိတ္ထဲရွိတဲ့အတိုင္းေျပာလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ ရာဇၿဂိဳဟ္သူေဌးက မဟုတ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ဗုဒၶျမတ္စြာအမွဴးရွိေသာ သံဃာေတာ္ေတြကို ဆြမ္းကပ္မည့္အေၾကာင္းေျပာျပလိုက္ေတာ့ အနာထပိဏ္သူေဌးဟာ ေမ့သြားတယ္။
ေနာက္သတိျပန္ရၿပီး "ေနစမ္းပါဦး သူေဌးႀကီး၊ ခုနက သင္ဘာေျပာလိုက္တာလဲ" လို႔ ထပ္ေမးတဲ့အခါ ရာဇၿဂိဳဟ္သူေဌးကလည္း "ဗုဒၶ" လို႔ေျပာလိုက္ပါတယ္။ တစ္ခါ ထပ္ေမ့သြားျပန္တယ္။ သုံးႀကိမ္သုံးခါတိုင္ေအာင္ ေမ့သြားၿပီးေတာ့မွ ျပန္သတိရတဲ့အခ်ိန္မွာ-
"အဲဒီ ဗုဒၶထံ က်ဳပ္သြားခ်င္ပါတယ္။"
လို႕ ေျပာေတာ့ -
"အခုေတာ့ အခ်ိန္မဟုတ္ေသးဘူး၊ မနက္ျဖန္ဆိုရင္ ဗုဒၶျမတ္စြာ ၾကြလာပါလိမ့္မယ္။၊ အဲဒီက်မွ ဖူးေျမာ္ပါ " လို႔ေျပာလိုက္တယ္။
အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီးဟာ ဘုရားဆိုတဲ့ အသံကိုၾကားတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး (အာရမၼဏပစၥည္း) အဲဒီ အာရုံနဲ႔ေနလိုက္တာ တစ္ညလုံးပဲ၊ ဒီလိုဘုရားအာရုံ ၾကပ္ၾကပ္ထုံလာေတာ့(အာေသ၀နပစၥည္း) ခႏၶာကိုယ္က အေရာင္အ၀ါေတြ ထြက္လာတယ္။ ပထမညဥ့္ဦးယံမွာ ခႏၶာကိုယ္က အေရာင္အ၀ါေတြထြက္လာေတာ့ မိုးလင္းၿပီးအထင္နဲ႔ ထလိုက္တာ အျပင္ဘက္ထြက္ၾကည့္ေတာ့မွ ေစာေနေသးမွန္းသိလို႔ အခန္းထဲ ျပန္အိပ္ျပန္တယ္။ ေနာက္ အရုဏ္မတက္ခင္ တစ္ခါနိုးလို႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အလင္းေရာင္ေတြက ထြက္ေနျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါက်ေတာ့ မုိးလင္းၿပီးဆိုၿပီး ထသြားတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီး တျဖည္းျဖည္းနဲ႔သြားလိုက္တာ ၿမိဳ႕တံခါးေရာက္သြားတယ္၊ ၿမိဳ႕တံခါးေစာင့္နတ္ေတြကလည္း တံခါးေတြဖြင့္ေပးၾကတယ္။ ၿမိဳ႕ျပင္ေရာက္ေတာ့ သူေသအေလာင္းေတြကို တက္နင္းမိတယ္။ (ေရွးေခတ္ အိႏၵိယထုံးစံက အေလာင္းကို ေျမမျမႈပ္ပဲ ၿမိဳ႕ျပင္မွာပဲ ပစ္ထားေလ့ရွိတယ္။) ဒီလိုအေလာင္းကိုတက္နင္းမိေတာ့ လန္႔သြားၿပီး ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္၀ါေတြလည္း ေပ်ာက္ကုန္တယ္။ ဒီေတာ့ သုသာန္ေစာင့္နတ္က "သတံ ဟတၳီ သတံ အႆာ ...." အစရွိတဲ့ ဂါထာနဲ႔ အားေပးပါတယ္။
"သူေဌးႀကီး ... ေရွ႕ကိုသာ တိုးသြား၊ ေရွ႕ကိုသာတိုးသြား၊ သင့္ရဲ႕သြားျခင္းဟာ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ဘူး၊ ဆင္တစ္သိန္း၊ ျမင္းတစ္သိန္း၊ အႆထိုရ္ျမင္းတစ္သိန္း ကယွဥ္ထားတဲ့ ရထားေပၚမွာ တန္ဆာဆင္ထားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္သိန္းတို႔ရဲ႕ တန္ဖိုးနဲ႔ သင္သူေဌးႀကီး ဘုရားထံသြားတဲ့ ေျခတစ္လွမ္းေလာက္ တန္ဖိုးမရွိပါဘူး" လို႔ေျပာေတာ့မွ သူေဌးႀကီးလည္း တစ္ဖန္အားတက္ၿပီး ေရွ႕ကိုဆက္သြားျပန္တယ္။ ဒီပဲ သုံးႀကိမ္သုံးခါတိတိျဖစ္ၿပီး သြားလိုက္တာ မိုးလင္းသြားတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီးဟာ ဘုရားနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းေရာက္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုရားဆိုတိုင္း မယုံေသးေတာ့ သူစဥ္းစားပါတယ္။ ဘယ္လိုစဥ္စားသလဲဆိုေတာ့ ဧကႏၱ ဘုရားဆိုရင္ ငါ့ရဲ႕နာမည္အရင္းဟာ သုဒတၱ၊ ငါ့နာမည္ကို ငါ့မိဘမွတစ္ပါး ဘယ္သူမွမသိၾကဘူး၊ ငါ့နာမည္အရင္ကို ဧကန္ဒိ႒သိရင္ေတာ့ တကယ့္ဘုရားပဲလို႔ ေတြးၿပီးသြားတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္လည္း သိေတာ္မူတာနဲ"ဧဟိ သုဒတၱ (သုဒတၱ လာခဲ့၊ သုဒတၳ လာခဲ့) " လို႔ေခၚေတာ္မူေတာ့ သူဟာ ၀မ္းေျမာက္၀မး္သာနဲ႔ ဘုရားေျခေတာ္ရင္းမွာ သြားၿပီး ၀တ္ခ်တယ္။ ျမတ္စြာဘုရားတရားေဟာလိုက္ေတာ့ ေသာတာပန္ျဖစ္သြားတယ္။ ေလာကုတၱရာရတနာကို ပိုင္ဆိုင္သြားတာပါ။ ဘယ္ေတာ့မွ မေပ်ာက္ပ်က္ေတာ့ပါဘူး။
သာသနာကိုလည္း အထူးေထာက္ပံ့ခ်ီးေျမာက္ပါေတာ့တယ္။ ျမတ္စြာဘုရားကို (၅၄)ကုေဋတန္ေသာ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္ကိုေဆာက္လုပ္ လွဴဒါန္းပါတယ္။ ေက်ာင္းေရစက္ခ်ပြဲကို သုံးလတိုင္တိုင္ (၁၈)ကုေဋအကုန္အက်ခံလွဴကာ က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ေန႔စဥ္ -
၁။ စာေရးတံဆြမ္း ငါးရာ
၂။ လဆန္းလဆုပ္တို႔၌ အထူး၀တ္ထား၍လွဴေသာ ပကၡိကဆြမ္းငါးရာ
၃။ စာေရးတံ ယာဂုဆြမ္း ငါးရာ
၄။ လဆန္းလဆုပ္တို႔၌ အထူး၀တ္ထား၍လွဴေသာ ပကၡိကယာဂုဆြမ္းငါးရာ
၅။ ပုဂၢလိက နိစၥဘတ္ဆြမ္း ငါးရာ
၆။ အာဂႏၱဆြမ္းငါးရာ
၇။ ဂမိကဆြမ္းငါးရာ
၈။ ဂိလာနဆြမ္းငါးရာ
၉။ ဂိလာႏုပ႒ကဆြမ္းငါးရာ
၁၀။ ေနကထိုင္ငါးရာ............... စသည္တို႔ျဖစ္ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က လွဴဒါန္းေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲျခင္းအရာ၌ ေမြ႕ေလ်ာ္ၾကသည့္ ငါဘုရား၏ ဥပါသကာတို႔တြင္ အနာထပ႑ိက အမည္ရေသာ သုဒတၱသည္ အသာလြန္ဆုံးဟု ဧတဒဂ္ဘြဲ႕ထူးျဖင့္ ခ်ီးေျမွာက္မိန္႔ၾကားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
ဖတ္မိမွတ္မိသမွ်
နတ္ဆိုး
တေန႔ေတာ့ အနာထပိဏ္သူေဌးဟာ ကုန္ေတြကိုယူၿပီး ရာဇၿဂိဳဟ္မွာေရာင္းဖို႔လာတယ္။ ခါတိုင္း အနာထပိဏ္သူေဌးလာတယ္ဆိုရင္ ရာဇၿဂိဳဟ္သူေဌးက ထြက္ၿပီးႀကိဳေနက်၊ ဒီေန႔က်ေတာ့မွ ထြက္မႀကိဳပဲ သူ႕အိမ္မွာရွိတဲ့သူေတြကို " ထမင္းေတြခ်က္ၾကဟဲ့၊ ဟင္းေတြခ်က္ၾကဟဲ့ " နဲ႔ ခိုင္းေစေနတာကို အနာထပိဏ္သူေဌးက အိမ္ေရွ႕ကေနၾကားရတယ္။ ၾကားရေတာ့ "ဒီသူေဌးဟာ ခါတိုင္း ငါလာတယ္ဆိုရင္ ထြက္ၿပီးႀကိဳေနက် ဒီေန႔ ထြက္မႀကိဳပါလား၊ ဧကႏၱ ဒီသူေဌးမွာ အာ၀ါဟ ၀ိ၀ါဟ မဂၤလာမ်ားရွိေနလို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဗိမၺိသာရမင္းႀကီးနဲ႔စစ္သည္ေတာ္ေတြကိုမ်ား ထမင္းဖိတ္ေကၽြးမလို႔လား" နဲ႔ ေတြးၿပီး အိမ္ထဲ၀င္သြားပါတယ္။
ဒီေတာ့မွ ရာဇၿဂိဳဟ္သူေဌးကလဲ ထြက္ၿပီး ခရီးဦးႀကိဳဆိုမႈျပဳႏို္င္တယ္။ အနာထပိဏ္သူေဌးကလည္း ခုနက သူ႕စိတ္ထဲရွိတဲ့အတိုင္းေျပာလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ ရာဇၿဂိဳဟ္သူေဌးက မဟုတ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ဗုဒၶျမတ္စြာအမွဴးရွိေသာ သံဃာေတာ္ေတြကို ဆြမ္းကပ္မည့္အေၾကာင္းေျပာျပလိုက္ေတာ့ အနာထပိဏ္သူေဌးဟာ ေမ့သြားတယ္။
ေနာက္သတိျပန္ရၿပီး "ေနစမ္းပါဦး သူေဌးႀကီး၊ ခုနက သင္ဘာေျပာလိုက္တာလဲ" လို႔ ထပ္ေမးတဲ့အခါ ရာဇၿဂိဳဟ္သူေဌးကလည္း "ဗုဒၶ" လို႔ေျပာလိုက္ပါတယ္။ တစ္ခါ ထပ္ေမ့သြားျပန္တယ္။ သုံးႀကိမ္သုံးခါတိုင္ေအာင္ ေမ့သြားၿပီးေတာ့မွ ျပန္သတိရတဲ့အခ်ိန္မွာ-
"အဲဒီ ဗုဒၶထံ က်ဳပ္သြားခ်င္ပါတယ္။"
လို႕ ေျပာေတာ့ -
"အခုေတာ့ အခ်ိန္မဟုတ္ေသးဘူး၊ မနက္ျဖန္ဆိုရင္ ဗုဒၶျမတ္စြာ ၾကြလာပါလိမ့္မယ္။၊ အဲဒီက်မွ ဖူးေျမာ္ပါ " လို႔ေျပာလိုက္တယ္။
အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီးဟာ ဘုရားဆိုတဲ့ အသံကိုၾကားတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး (အာရမၼဏပစၥည္း) အဲဒီ အာရုံနဲ႔ေနလိုက္တာ တစ္ညလုံးပဲ၊ ဒီလိုဘုရားအာရုံ ၾကပ္ၾကပ္ထုံလာေတာ့(အာေသ၀နပစၥည္း) ခႏၶာကိုယ္က အေရာင္အ၀ါေတြ ထြက္လာတယ္။ ပထမညဥ့္ဦးယံမွာ ခႏၶာကိုယ္က အေရာင္အ၀ါေတြထြက္လာေတာ့ မိုးလင္းၿပီးအထင္နဲ႔ ထလိုက္တာ အျပင္ဘက္ထြက္ၾကည့္ေတာ့မွ ေစာေနေသးမွန္းသိလို႔ အခန္းထဲ ျပန္အိပ္ျပန္တယ္။ ေနာက္ အရုဏ္မတက္ခင္ တစ္ခါနိုးလို႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အလင္းေရာင္ေတြက ထြက္ေနျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါက်ေတာ့ မုိးလင္းၿပီးဆိုၿပီး ထသြားတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီး တျဖည္းျဖည္းနဲ႔သြားလိုက္တာ ၿမိဳ႕တံခါးေရာက္သြားတယ္၊ ၿမိဳ႕တံခါးေစာင့္နတ္ေတြကလည္း တံခါးေတြဖြင့္ေပးၾကတယ္။ ၿမိဳ႕ျပင္ေရာက္ေတာ့ သူေသအေလာင္းေတြကို တက္နင္းမိတယ္။ (ေရွးေခတ္ အိႏၵိယထုံးစံက အေလာင္းကို ေျမမျမႈပ္ပဲ ၿမိဳ႕ျပင္မွာပဲ ပစ္ထားေလ့ရွိတယ္။) ဒီလိုအေလာင္းကိုတက္နင္းမိေတာ့ လန္႔သြားၿပီး ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္၀ါေတြလည္း ေပ်ာက္ကုန္တယ္။ ဒီေတာ့ သုသာန္ေစာင့္နတ္က "သတံ ဟတၳီ သတံ အႆာ ...." အစရွိတဲ့ ဂါထာနဲ႔ အားေပးပါတယ္။
"သူေဌးႀကီး ... ေရွ႕ကိုသာ တိုးသြား၊ ေရွ႕ကိုသာတိုးသြား၊ သင့္ရဲ႕သြားျခင္းဟာ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ဘူး၊ ဆင္တစ္သိန္း၊ ျမင္းတစ္သိန္း၊ အႆထိုရ္ျမင္းတစ္သိန္း ကယွဥ္ထားတဲ့ ရထားေပၚမွာ တန္ဆာဆင္ထားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္သိန္းတို႔ရဲ႕ တန္ဖိုးနဲ႔ သင္သူေဌးႀကီး ဘုရားထံသြားတဲ့ ေျခတစ္လွမ္းေလာက္ တန္ဖိုးမရွိပါဘူး" လို႔ေျပာေတာ့မွ သူေဌးႀကီးလည္း တစ္ဖန္အားတက္ၿပီး ေရွ႕ကိုဆက္သြားျပန္တယ္။ ဒီပဲ သုံးႀကိမ္သုံးခါတိတိျဖစ္ၿပီး သြားလိုက္တာ မိုးလင္းသြားတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီးဟာ ဘုရားနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းေရာက္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုရားဆိုတိုင္း မယုံေသးေတာ့ သူစဥ္းစားပါတယ္။ ဘယ္လိုစဥ္စားသလဲဆိုေတာ့ ဧကႏၱ ဘုရားဆိုရင္ ငါ့ရဲ႕နာမည္အရင္းဟာ သုဒတၱ၊ ငါ့နာမည္ကို ငါ့မိဘမွတစ္ပါး ဘယ္သူမွမသိၾကဘူး၊ ငါ့နာမည္အရင္ကို ဧကန္ဒိ႒သိရင္ေတာ့ တကယ့္ဘုရားပဲလို႔ ေတြးၿပီးသြားတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္လည္း သိေတာ္မူတာနဲ"ဧဟိ သုဒတၱ (သုဒတၱ လာခဲ့၊ သုဒတၳ လာခဲ့) " လို႔ေခၚေတာ္မူေတာ့ သူဟာ ၀မ္းေျမာက္၀မး္သာနဲ႔ ဘုရားေျခေတာ္ရင္းမွာ သြားၿပီး ၀တ္ခ်တယ္။ ျမတ္စြာဘုရားတရားေဟာလိုက္ေတာ့ ေသာတာပန္ျဖစ္သြားတယ္။ ေလာကုတၱရာရတနာကို ပိုင္ဆိုင္သြားတာပါ။ ဘယ္ေတာ့မွ မေပ်ာက္ပ်က္ေတာ့ပါဘူး။
သာသနာကိုလည္း အထူးေထာက္ပံ့ခ်ီးေျမာက္ပါေတာ့တယ္။ ျမတ္စြာဘုရားကို (၅၄)ကုေဋတန္ေသာ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္ကိုေဆာက္လုပ္ လွဴဒါန္းပါတယ္။ ေက်ာင္းေရစက္ခ်ပြဲကို သုံးလတိုင္တိုင္ (၁၈)ကုေဋအကုန္အက်ခံလွဴကာ က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ေန႔စဥ္ -
၁။ စာေရးတံဆြမ္း ငါးရာ
၂။ လဆန္းလဆုပ္တို႔၌ အထူး၀တ္ထား၍လွဴေသာ ပကၡိကဆြမ္းငါးရာ
၃။ စာေရးတံ ယာဂုဆြမ္း ငါးရာ
၄။ လဆန္းလဆုပ္တို႔၌ အထူး၀တ္ထား၍လွဴေသာ ပကၡိကယာဂုဆြမ္းငါးရာ
၅။ ပုဂၢလိက နိစၥဘတ္ဆြမ္း ငါးရာ
၆။ အာဂႏၱဆြမ္းငါးရာ
၇။ ဂမိကဆြမ္းငါးရာ
၈။ ဂိလာနဆြမ္းငါးရာ
၉။ ဂိလာႏုပ႒ကဆြမ္းငါးရာ
၁၀။ ေနကထိုင္ငါးရာ............... စသည္တို႔ျဖစ္ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က လွဴဒါန္းေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲျခင္းအရာ၌ ေမြ႕ေလ်ာ္ၾကသည့္ ငါဘုရား၏ ဥပါသကာတို႔တြင္ အနာထပ႑ိက အမည္ရေသာ သုဒတၱသည္ အသာလြန္ဆုံးဟု ဧတဒဂ္ဘြဲ႕ထူးျဖင့္ ခ်ီးေျမွာက္မိန္႔ၾကားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
ဖတ္မိမွတ္မိသမွ်
နတ္ဆိုး
No comments:
Post a Comment