ဒါနရယ္ သီလရယ္ သမထရယ္က
ဘုရားမပြင့္ခင္ကတည္းက ရွိျပီးသား။၀ိပႆနာဘာ၀နာ၊ သတိပ႒ာန္ ဘာ၀နာ
ဆိုတာက ဘုရားပြင့္ေတာ္မူျပီးတဲ့ ေနာက္မွာမွ ဘုရားေဟာမွပဲ ျဖစ္လာတာေနာ္။
၀ိပႆနာဘာ၀နာက မေနာကံကို အေပၚယံ
ထိန္းထား ခ်ဳပ္ထားရုံတင္ မဟုတ္ဘူး။(သမထဘာ၀နာက စိတ္ကုိ တျခားအာရုံ
မေရာက္ေအာင္ အတင္းခ်ဳပ္ထားတာ၊ ဖမ္းထားတာ။ထိန္းထားတဲ့ သေဘာျဖစ္တယ္။) ၀ိပႆနာဘာ၀နာကစိတ္မွာ ျဖစ္တတ္တဲ့ ကိေလသာရဲ ့သဘာ၀ကို နက္နက္နဲနဲ
သိျပီးေတာ့ အသိဥာဏ္နဲ ့ပယ္လိုက္တာ။
အဲဒီေတာ့ ဘာနဲ ့တူသလဲဆိုေတာ့ သမထက
ဖိထားတာနဲ ့တူတယ္။ ထြက္မလာေအာင္ အေပၚကေနဖံုးထားတယ္၊ ဖိထားတယ္။
၀ိပႆနာက ဖံုးထား ဖိထားတာ မဟုတ္ဘူး။အတြင္းကေန သူ ့ရဲ ့အေၾကာင္းရင္းကို ကုလိုက္သလိုပဲ။
ကိေလသာကို အရင္းအျမစ္ကေနျပီးေတာ့ တစ္ခါတည္း
ပယ္ႏိုင္ေအာင္ အားထုတ္တဲ့ ဘာ၀နာျဖစ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ပိုျပီးေတာ့ နက္နဲတယ္။ ဥာဏ္အမ်ားၾကီးပါတယ္။ ကာယာႏုပႆနာ၊ ေ၀ဒနာႏုပႆနာ၊
စိတၱာႏုပႆနာ၊ ဓမၼာႏုပႆနာ တို ့ကိုအားထုတ္လာတဲ့ အခါမွာ သဘာ၀ကို
အမွန္အတိုင္းျမင္ေအာင္ ၾကည့္တာပဲ။
ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက(ကုိယ္ႏြမ္းေသာ္လည္း စိတ္မပန္းပါ-မွ)
ေမတၱာျဖင့္ စုစည္းေ၀မွ်သူ အႏိႈင္းမဲ့စာတိုေပစမ်ား
No comments:
Post a Comment