ရွင္ေစာပုဘုရင္မၾကီး အသုံးျပဳခဲ့ေသာ ေခါင္းေဆာင္းေတာ္ ႏွင့္ျမန္မာတို႕၏
စေကၠာမ ယႏၱရားအတတ္
ရွင္ေစာပုသည္ မြန္တို႔၏ မဂဒူးမင္းဆက္တြင္ ၁၅ ဆက္ေျမာက္မင္းျဖစ္သည္။ ပုံမွာ ေခါင္းေဆာင္းေတာ္မွာအဂၤလိပ္
မ်ား ျမန္မာႏိုင္ငံေ အာက္ပိုင္းကို သိမ္းျပီး ေနာက္ အဂၤလန္သို႕ ယူေဆာင္သြားျပီး ေနာက္ လန္ဒန္ျမိဳ႕ရွိ ဗစ္တိုးရီးယား
ႏွင့္ အယ္လဘတ္ ျပတိုက္၌ယခုထက္တိုင္ ျပသလွ်က္ရွိသည္။
ေဖာ္ျပပါပုံကိုၾကည့္ခ်င္းအားျဖင့္ ထိုေခတ္ကတဲက ျမန္မာတို႕၏လက္မႉပညာရပ္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ ပန္းထိမ္ ပညာ၊
ေၾကးသြန္းပညာတို႔ ခန္႔မွန္းထားသည္ထက္ ပိုမို ထြန္းကားခဲ့ေၾကာင္းသုံးသပ္ႏိုင္ေပသည္။
ဘုရင္မႀကီး၏ သားမက္ေတာ္ ရာမာ ဓိပတိမင္းလက္ထက္တြင္မူ ျမန္မာတို႕၏ စေကၠာမ ပညာရပ္ (Robot) မ်ားသည္
အထြတ္အထိပ္သို႕ ေရာက္ရွိခဲ့ၾကသည္ဟု ယူဆမိေပသည္။
ထို အေၾကာင္းကိုမတင္ျပမီ ရာမာဓိပတိဟု အမည္ရေသာ္လည္း ယခုထက္တိုင္ေအာင္ ရန္ကုန္ျမစ္ဝ၌ နစ္ျမဳတ္ေန
သည့္ ဓမၼေစတီ ေခါင္းေလာင္းၾကီးအား လႈဒါန္း၍ ဓမၼေစတီ မင္းၾကီး ၏ ၾကံရည္ဖန္ရည္ႏွင့္ စြမ္းေဆာင္းႏိုင္မႈတို႔ကို
တင္ျပႏိုင္မွ ျပည္႕စုံမည္ထင္ပါသည္။
ရွင္ေစာပုသည္ အင္းဝသုိ႔ ပါေတာ္မူခဲ့ရျပီးလွ်င္ အင္းဝဘုရင္၏ မိဖုရားၾကီးအျဖစ္ ေနခဲ့ရသည္ကိုကား မြန္၊ ျမန္မာ
ရာဇဝင္မ်ား အားလံုးက ေဖာ္ျပၾကေပသည္။ ရွင္ေစာပုသည္ အင္းဝတြင္ မိဖုရားၾကီးတပါးအျဖစ္ စံေနရလင့္ကစား
မေပ်ာ္ပိုက္ေပ။
အင္းဝတြင္ သီဟသူႏွင့္ သံုးႏွစ္၊ မင္းလွငယ္ႏွင့္ သံုးလ၊ ကေလးေတာင္ညိဳမင္းနွင့္ ခုႏွစ္လ၊ မုိုးညွင္း မင္းတရားႏွင့္
သံုးႏွစ္ စုစုေပါင္း ခုနစ္ႏွစ္ ၾကာခဲ့ေလသည္။ ထိုမွ်ေသာ ကာလပတ္လံုး မိဖုရားၾကီး၏ စည္းစိမ္ ခ်မ္းသာကို တပ္မက္
ေမာျခင္း မရွိဘဲ မိမိ၏ေနရင္း ဟံသာဝတီသုိ႔သာ ျပန္လုိလွ၍ ဒဂုန္ဆံေတာ္ရွင္ ၏ ေျခေတာ္ ရင္းတြင္ ဥပုသ္သီတင္း
ေဆာက္တည္ကာ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာ အလုပ္တို႔ကုိသာ ေဆာင္ရြက္ေနလို စိတ္ ျပင္းျပေနခဲ့ေလသည္။
ဟံသာဝတီတြင္ ရွင္ေစာပု ရွိစဥ္က သားအမွတ္စားခဲ့၍ ရဟန္းျပဳေပးခဲ့ေသာ ပိဋကဓရ မည္ေသာ ရဟန္းတစ္ပါးသည္
မယ္ေတာ္ၾကီးအလား ေက်းဇူးၾကီးလွေသာ ရွင္ေစာပု ဟံသာဝတီသုိ႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိေရးကို ေတြးေတာ အားထုတ္ခဲ့
ေလသည္။
ပိဋကဓရသည္ ရွင္သာမေဏ ဘဝကပင္ ပုဂံသုိ႔ သြားေရာက္ျပီးလွ်င္ ပိဋကတ္သံုးပံုကုိ ငါးႏွစ္မွ် သင္ၾကား တတ္ေျမာက္
ခဲ့၍ ဟံသာဝတီသုိ႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ မြန္၊ ဗမာ ႏွစ္ဘာသာျဖင့္ တရားဓမၼ ေဟာၾကားရာတြင္ အလြန္ ေက်ာ္ၾကား
ေလသည္။
ပိဋကဓရသည္ ရွင္ေစာပုအား ကူညီႏိုင္ရန္ ဓမၼဥာဏဘဲြဲဲ႔ အမည္ရွိ အျခားမြန္ရဟန္းတစ္ပါးႏွင့္ တိုင္ပင္ႏွီးေႏွာျပီးလွ်င္
အင္းဝသုိ႕ ႂကြလာခဲ့ၾကေလသည္။ အင္းဝသို႔ေရာက္လွ်င္ ထိုရဟန္းတို႔ တရားေဟာ အလြန္ေကာင္းသည္
ဟု ေက်ာ္ၾကားေလသည္။ထုိအခ်ိန္ကာလသည္ မုိးညွင္းမင္းတရားလက္ထက္ သကၠရာဇ္ ၇၉၁ ခုႏွစ္ျဖစ္ေပ သည္။
ပိဋကဓရတို႔ ေရာက္လတ္လွ်င္ ရွင္ေစာပုသည္ ထိုရဟန္းတို႔ႏွင့္ လွ်ိဳ႔ဝွက္စြာ အဆက္အသြယ္ျပဳလ်က္ ဟံသာဝတီသုိ႔
ထြက္ေျပးရန္ စီစဥ္သည္။ ထို႔ေနာက္ မိဖုရားၾကီးသည္ ၾကိဳတင္ စီစဥ္ထားသည့္အတိုင္းခ်ိပ္ရည္ျဖင့္ ေဖာ္စပ္ထားေသာ
ေဆးကို ေသာက္ေလလွ်င္ ဝမ္းက အနီအဝါ ေသြးဝမ္းမ်ား က်လတ္သည္။
အထိန္းေတာ္မ်ားလည္း စိုးရိမ္စြာျဖင့္ မင္းၾကီးအား သံေတာ္ဦးတင္၏။ ေရာဂါကူးစက္မည္ စိုး၍ ရွင္ေစာပု အခန္း သုိ႔
နန္းတြင္းသူမ်ား မဝင္လိုၾကဘဲ ေရွာင္ရွားေနၾကသည္။ ရွင္ေစာပုလည္း မိမိေဝဒနာ ၾကီးစြာ ခံစားေန ရသျဖင့္ ကံမကုန္
မီ ပိဋကဓရႏွင့္ ဓမၼဉာဏတို႔၏ တရားေတာ္တို႔ကုိ နာၾကားလိုသည္ဟု ေလွ်ာက္သည္။
မင္းၾကီးလည္း ယံုၾကည္၍ ရဟန္းႏွစ္ပါးအား အခ်ိန္မေရြးပင္ ထြက္ခြင့္ေပးသည္။ အခ်ိန္းအခ်က္ ျပဳထား သည့္ေန႔တြင္
ပိဋကဓရ ႏွင့္ ဓမၼဉာဏတုိ႔ ရဟန္းႏွစ္ပါးလည္း သိကၡာခ်၍ သာမေဏအျဖစ္ျဖင့္ ေနၾကသည္။
ထိုညဥ္႔သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္တြင္ အဝတ္အစား ေသတၱာၾကီးတလုံးအတြင္းသို႔ ရွင္ေစာပုအား ဝင္ေစ၍ အဝတ္ အထည္
မ်ားျဖင့္ ဖံုးကြယ္ကာ ရဟန္းႏွစ္ပါးတို႔က ေသတၱာကို တဖက္စီဆြဲလ်က္ အခန္းအတြင္းမွ ထြက္သည္။
နန္းေတာ္တံခါးေစာင့္မ်ား ေမးလွ်ုင္ ရွင္ေစာပု လွဴလိုက္ေသာ ပစၥည္းမ်ားဟု ဆိုသျဖင့္ မည္သုိ႔မွ် ရွာေဖြျခင္း မျပဳဘဲ
လႊတ္လိုက္၏။ ထုိ႔ေနာက္ ျမိဳ႔အေနာက္ လံုးေတာ္ေပါက္မွ ထြက္ကာ ၾကိဳတင္စီစဥ္ထား သည့္အတိုင္း ရဟန္းႏွစ္ပါးႏွင့္
တကာႏွစ္ေယာက္တို႔သည္ ရွင္ေစာပုအား ေလွေပၚတင္ျပီးေသာ္ ဟံသာဝတီသို႔ စုန္ေျပးေလ သည္။
မိုးညွင္းမင္းတရားသည္ အမတ္ၾကီးအား ေလွာ္ကားငါးစင္းႏွင့္ လက္ျပည့္ေလွာ္၍ လိုက္ေစေသာ္လည္း မေတြ႔ ရေခ်။
ရွင္ေစာပုတုိ႔လူစုသည္ ေန႔တြင္း ေတာတြင္း၌ ပုန္း၍ ညဥ့္အခါတြင္သာ စုန္ဆင္းၾကသည္။
မုိးညွင္းမင္းတရားလည္း ရွင္ေစာပုသည္ အင္းဝ၌ မေပ်ာ္ပိုက္သျဖင့္ ေျပးေလသည္ကို ဆင္ျခင္မိ၍ ရွိေစေတာ့ဟု ဆုိကာ
ဟံသာဝတီအေရာက္ လိုက္လံ တိုက္ခိုက္ျခင္း မျပဳေတာ့ေပ။ ရွင္ေစာပုဘုရင္မၾကီးသည္ ဘ၀၏ေနာက္ ပိုင္း ကာလမ်ား
တြင္ မိမိအား ဟံသာ၀တီသို႔ ျပန္ေရာက္ေအာင္ ေက်းဖူးျပဳခဲ့သည့္ ရဟန္း ႏွစ္ပါးအနက္မွ ဓမၼဉာဏ အား လူ၀တ္လဲေစျပီး
သမီးေတာ္ မိတကာတင္ႏွင့္ လက္ဆက္ေစသည္။
ထို႔ေနာက္ဓမၼေစတီဘြဲ႔ျဖင့္အိမ္ေရွ႔အရာေပးကာ ကိုယ္စားအျဖစ္ တိုင္းေရးျပည္ရြာ ကိစၥမ်ားကိုလႊဲအပ္ေလသည္။
မိမိမွာမူ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ ေျခေတာ္ရင္းတြင္သာ တရားဓမၼမ်ားကို ေလ့လာအားထုပ္ျပီးေနသည္မွာ နတ္ရြာစံ သည့္
အခ်ိန္အထိပင္ျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရင္မၾကီးရွင္ေစာပု၏ အုတ္ဂူကို ေရႊတိဂံုဘုရားအနီးတြင္ တည္ထားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ရွင္ေစာပု လြန္လွ်င္
သားမက္ေတာ္ ဓမၼေစတီမင္း နန္းတက္ကာ ဟံသာ၀တီထီးနန္းကို စိုးစံသည္။ဤကားဓမၼေစတီ မင္း၏ မည္သူမွ်မလုပ္
ရဲေသာ ၊ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ေသာ အလုပ္ကို ခဲရာခဲဆစ္ ၾကံေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေပသည္။
ထိုမင္းလက္ထက္တြင္ မူ စစ္မက္ မျဖစ္ပြါးပဲ တိုင္းျပည္ ျငိမ္းခ်မ္းေသာေၾကာင့္ တိုင္းျပည္တိုးတက္ေစႏိုင္ေသာ
စက္မႉလက္မႉပညာရပ္မ်ားႏွင့္ သာသနာျပဳကိစၥမ်ားကို အထူးပင္အားေပးခဲ့ေလသည္။
ရွင္ေစာပုႏွင့္ သမက္ေတာ္ တို႔သည္ သမက္ေတာ္မင္းျပဳေသာ ကာလအတြင္း သားႏွင့္အမိတို႔ စစ္သည္ဗိုလ္ပါ အေပါင္း
ျခံရံလ်က္ ဘုရားေျခေတာ္ရင္း၌ ၾကြေရာက္စံျမန္းျပီးလွ်င္ ၾကီးစြာေသာ အလွဴဒါနျပဳၾက သည္။ ေစတီ ေတာ္ ပတ္လည္
ရွိ ေခ်ာက္ကမ္းပါးႏွင့္ ခ်ဳိင့္ဝွမ္းမ်ားကုိ ဂဝံေက်ာက္တံုးၾကီးျဖင့္ ဖို႔ေစသည္။ ျမင့္ေသာ ကုန္းေျမ ကို ညီညာေစရန္ တူးညွိ
ေစသည္။ အျပင္ဘက္တို႔တြင္ ဂဝံေက်ာက္တံုးမ်ားျဖင့္စီေစသည္။
ေစတီကို ခံေသာ ပစၥယာေပၚတြင္ ေက်ာက္ထီးမ်ားျပဳလုပ္၍ ေရႊခ်သည္။ ပန္းတင္ခံုပစၥယာကို ခါးဖြဲ႔ ၍ ေက်ာက္ျဖင့္ျပီး
ေသာ ဆီမီးအိမ္တုိ႔ျဖင့္ ပတ္လည္စီထားသည္ စသည္ျဖင့္ ေရႊတိဂံုေက်ာက္စာ၌ ဆံေတာ္ရွင္အား အထူးတလည္
(Upgrade) မြမ္းမံပံုမ်ားကို ေဖာ္ျပထားသည္။
ဘုရင္မၾကီးသည္ ဒဂုန္ဆံေတာ္ရွင္ျမတ္ကို အလြန္တရာၾကည္ညိဳေတာ္မူသျဖင့္ မိမိ၏ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ျဖစ္ေသာ ေရႊ ၂၅
ပိႆာကုိ မ်က္ပါးခတ္ျပီးလွ်င္ ေစတီေတာ္ၾကီးတြင္ ေရႊသကၤန္း ကပ္လွဴေတာ္မူသည္။ ျမိဳ႔သူ၊ ၿမိဳ႕ သား တို႔ကလည္း ေရႊ
ပိႆာခ်ိန္ ၅ဝ မွ်ကို ကူ၍ ပူေဇာ္ၾကသည္။ ဘုရင္မၾကီးသည္ ေၾကးခ်ိန္ ၁၇ဝဝ ပိႆာ ရွိ ေခါင္းေလာင္းၾကီးတစ္လံုးကို
လည္း သြန္းလုပ္ လွဴဒါန္းသည္။
ဒါ့အျပင္ရွင္ေစာပုသည္ ေစတီေတာ္ၾကီးတြင္ ထီးျဖဴေလးစင္း၊ ေရႊသပိတ္ေလးလံုး၊ ေရႊပန္းကန္ ေလးလံုး (ပန္းကန္တလံုး
လွ်င္ ဆန္တတင္းခ်က္ ဝင္သည္။) ေငြပန္းကန္ရွစ္လံုး၊ ေရႊဇြန္းေလးစင္း၊ ေငြဇြန္းရွစ္စင္း၊ (ဇြန္းတစင္းလွ်င္ ဆန္တစလယ္
ခ်က္ ဝင္သည္။) ဆြမ္းသင္ပုတ္ေတာ္ ၄၄ ခြက္၊ ေရအုိးၾကီးေလးလံုး၊ ေထြး အင္ေလးလံုး၊ကုလားစည္ေလးလံုးႏွင့္ ေစာင္းတန္း
မုခ္ ေလးဘက္ေလးေဆာင္တို႔ကို လွဴဒါန္းခဲ့သည္။
ထို႔သို႔ လႉဒါန္းျပီးေနာက္တြင္ကား မသမာသူသို႕ မလြယ္တကူမဖ်က္စီးေစႏိုင္ရန္ ဘုရားၾကီး၏ ဌာပနာတိုက္ အတြင္း
စေကၠာမ ပညာရပ္ျဖင့္ စီရင္ထားေသာ ဓားစက္၊လွံစက္မ်ား။ လူကိုျမင္သည္ ႏွင့္ ေျပး၍ ထိုးခုတ္ သတ္ျဖတ္တတ္ေသာ
စက္ရုပ္မ်ားကိုပါ တခါတည္းထည့္သြင္းစီရင္ခဲ့ေပသည္။
သုံးစကၠန္႕ လည္ျပီး တစကၠန္႔ နားေသာ ဓားစက္၊ လွံစက္ၾကီး ဆိုသည္မွာလည္း တျခားမဟုတ္ ၊ရန္ကုန္ျမစ္၏ ဒီေရအား
ျဖင့္လည္ပတ္ေသာ စက္တမ်ိဳးပင္ျဖစ္ေပသည္၊ သို႕ဆိုလွ်င္ ရန္ကုန္ျမစ္သည္ ေရႊတိဂုံဘုရားႀကီး အလြန္ေဝးကြာေသာ
ေၾကာင့္ မျဖစ္ႏိုင္ဟု ထင္မည့္သူမ်ားအားရွင္းပါမည္။
ေရွးယခင္က ေရႊတိဂုံဘုရား၏ ကုန္းေတာ္မွာ ျမစ္ဝ၌ပင္ ရွိ၍ဘုရားေပၚသို႔ ေလွမ်ားျဖင့္ပင္ သြားေရာက္ႏုိင္ေၾကာင္းမွတ္
တမ္းမ်ား၌ လာရွိေပသည္။ ေနာက္တခ်က္မူကား ေရႊတိဂုံေစတီေတာ္ တည္ရွိရာ ကုန္းေတာ္ မွာ ေရွးက ကြၽန္းငယ္တ
ကြၽန္းသာ ျဖစ္ခဲ့၍ သိမ္းငွက္မ်ား ကုပ္ကုပ္ကပ္ကပ္နားခိုေသာေၾကာင့္ သိမ္းကုပ္တရဟု သေဘာၤသားမ်ားက ေခၚတြင္ခဲ့
ရာမွ သိဂုၤတၱရ ဟု အမည္တြင္ခဲ့ေသာ အခ်က္အား ေထာက္႐ႈ၍ ေရွးေရွးက အတတ္ပညာရွင္တို႔က ေစတီေတာ္ၾကီး၏
ထာပနာတိုက္သို႔ ဥမင္လိႈဏ္ေခါင္းေဖာက္လုပ္ကာ ရန္ကုန္ျမစ္ေရ ကိုဝင္ေစျပီး ထိုေရအားျဖင့္ပင္စက္မ်ားကို လည္ပတ္
ေစသည္မွာ မ်ားစြာျဖစ္ႏိုင္ေပသည္။
ထပ္မံ၍ ေသခ်ာေစေသာလက္ထက္မွာ ဓမၼေစတီမင္းလက္ထက္တြင္ ျပင္သစ္ (သို႔ ) ေပၚတူဂီ သံအဖြဲ႔ ( အဂၤလိပ္မဟုတ္။
ကြၽန္ေတာ္ ေသခ်ာ မမွတ္မိသည့္အတြက္ေတာင္းပန္ ပါရေစ) ေရာက္ရွိလာခ်ိန္ တြင္ ျမန္မာ တို႔က ေကာင္းစြာဧည့္ခံကာ
မိမိတို႕ တတ္ကြၽမ္းထားေသာ ေလးအတတ္။လွံအတတ္မႏွင့္ယႏၲရားအတတ္မ်ားကို ျပသသည့္ျပပြဲေလးတရပ္(Exhibition)
လုပ္ခဲ့ေလသည္။
အမွန္မွာေတာ့ ျပပြဲသာမဟုတ္ပဲ မိမိ၏ စစ္အင္အားကို ပရိယာယ္ျဖင့္ ျပသခဲ့ျခင္းသာျဖစ္ေပသည္။ (ယေန႔က
ကမာၻေပၚတြင္ ျပဳလုပ္လွ်က္ရွိေသာ စစ္ေရးေလ့က်င့္မႉမ်ားမွာ ပိုက္ဆံေပါ၍မဟုတ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိႏွင့္ မိမိ
စစ္အင္အားကို ျပသခ်င္းပင္ျဖစ္သည္။)
ထိုျပပြဲအတြင္းတြင္ကား ဓားခုတ္လွံခုတ္စက္ရုပ္မ်ား။ လက္နက္ပုံးမ်ားကို သံအဖြဲ႕မ်ားကို မ်က္လွည့္အတတ္ႏွင့္
ေရာေႏွာကာ ျပသခဲ့ေလသည္။ ထိုသို႔ မိမိနယ္ေျမအားနယ္ခ်ဲ႕ရန္ လာအကဲစမ္းေသာ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားအား
စစ္မျဖစ္လိုက္ရပဲ ေကာင္းစြာ တြန္းလွန္ခဲ့ေပသည္။
သို႕ေသာ္ ဟံသာဝတီ ႏိုင္ငံေတာ္ပ်က္စီး ျပီးသည့္ေနာက္တြင္ကား ဤအတတ္ပညာသည္လည္း တိမ္ျမဴပ္ေပ်ာက္ကြယ္
သြားရေတာ့ေလသည္။ အမွန္မွာ ဤအတတ္ပညာမ်ားႏွင့္ပင္ နယ္ခ်ဲ႕လာသူ အဂၤလိပ္တို႔ အား ေကာင္းစြာ ဒုကၵေပးႏိုင္
သည္ဟု မိမိယူဆလိုက္ပါတယ္။ထိုသို ၾကိဳျမင္ခဲ့၍ၾကံေဆာင္ခဲ့ေသာ ကေနာင္ မင္းသားၾကီးအား မိမိ ၏ တူေတာ္ႏွင့္
သားမက္ေတာ္စပ္ေသာ(အမ်ိဳးအရင္းၾကီး) အာဏာ႐ူး ျမင္ကြန္း။ျမင္းခုံတိုင္မင္းသားတို႕က တီးထည့္လိုက္ျခင္း၊
အခ်င္းခ်င္းမညီညြတ္ပဲ ျပည္တြင္းစစ္မ်ားသာျဖစ္ပြါးေန ခ်င္း တို႕ေၾကာင့္ သာ ေပ်ာက္ပ်က္သြားေလေတာ့သည္။
ၾကံုေတာင့္ၾကံုခဲ အခ်င္းခ်င္းညီညြတ္ျပီ ဆိုပါကလဲ အဲ ယိုးဒယားကို သြားစြာပါေလျပီ။ ဒုကၡ။ သမိုင္းတေလွ်ာက္လုံး
ယိုးဒယားျပည္သူတို႕မွာ ျမန္မာတို႕၏ အရိပ္အကဲ ကိုၾကည့္ကာ အထုပ္တျပင္ျပင္နဲ႕ ေနခဲ့ရသည္ဆိုပါက မလြန္ေခ်။-
အခ်ဳပ္ဆိုရေသာ္ ျမန္မာတို႕၏ ယႏၲရား အတတ္ပညာသည္ ေရွးအခါက အေတာ္အတန္ထြန္းကားခဲ့ေၾကာင္းႏွင့္ ယခု
အခါတြင္မူ အေၾကာင္းေၾကာင္း ေၾကာင့္ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီျဖစ္ေၾကာင္းေျပာၾကားရင္းနိဂုံး ခ်ဳဎ္လိုက္ရပါ သည္။
ကိုးကား ျမန္မာ ဝီကီ
နဂါးဗိုလ္ ထိပ္တင္ေဒြး ျပဳစုေသာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ သမိုင္း
No comments:
Post a Comment