ေမာ္လၿမိဳင္ကၽြန္းျမဳိ့ ၏ ထူးျခားေသာ ဓေလ့တစ္ခု

Sunday ,April 07, 2013

(တစ္)
စားလို႔ရတာ အကုန္စားဟု စကားရွိေသာ္လည္း စားလို႔ရတာ မွန္သမွ်ကို မစားဘဲ ကိုယ့္ခံယူခ်က္ႏွင့္ကိုယ္၊ ကုိယ့္ခံစားမႈႏွင့္ကိုယ္ စည္းကမ္းနယ္နိမိတ္သတ္မွတ္ကာ ကိုယ့္ပါးစပ္ကို ထိန္းသိမ္းၾကပ္မတ္ၿပီး အသက္ရွင္ေနထိုင္သြားၾကသည့္ လူပုဂိၢဳလ္အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ဖူးပါသည္။

ျမန္မာ့လူေနမႈႈပံုစံ၌ သားသတ္လြတ္သမားမ်ားစြာကို ေတြ႕ႏိုင္ပါ၏။ သားသတ္လြတ္ဟုဆိုကတည္းက သူတစ္ပါးအသားကို စားၿပီး အသက္မရွင္လိုဘူးဆိုသည့္ အနက္က ထင္ရွားၿပီးသား ျဖစ္ပါသည္။ မည္သည့္အသားကိုမွ မစားဟုဆိုသည့္အတြက္ ငံျပာရည္ကိုပင္လွ်င္ ငါးမွရေသာ အရည္ျဖစ္သည္ဟုဆိုကာ ေရွာင္ရွားသျဖင့္ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ားကို ဆားႏွင့္စီစဥ္ေပးရသည့္ မိတ္ေဆြတစ္ဦးကုိ ေတြ႕ခဲ့ဖူးပါသည္။ အဂၤလိပ္ဘာသာစကား၌ Vegetarian ဟုဆိုေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးပင္ ျဖစ္ပါသည္။

တခ်ဳိ႕တေလကမူ ကုန္းသတၱ၀ါမစားဟူ၍ ရွိပါသည္။ ေရေနသတၱ၀ါ ငါး၊ ပုစြန္မွန္သမွ် စားသံုးေသာ္လည္း ကုန္းေပၚက သတၱ၀ါမွန္သမွ် ဘာမွမစား။ ယုတ္စြအဆံုး ဘဲဥ၊ ၾကက္ဥကိုပင္ မစား။ ဘဲကေလး၊ ၾကက္ေလးျဖစ္လာႏိုင္ေသာ အရာမို႔ဆိုလား...။

တခ်ဳိ႕တေလတို႔ကမူကား သားႀကီး၊ ငါးႀကီးမစားသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ သားႀကီး၊ ငါးႀကီးဆိုသည္မွာ သက္ရွိသတၱ၀ါအမ်ဳိးမ်ဳိး၌ အ ဆင့္ျမင့္သတၱ၀ါ အတန္းအစားထဲ စာရင္း၀င္သည့္ ႏို႔တိုက္သတၱ၀ါ (Mammal) ကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ပါ သည္။ ဥပမာ ဆိတ္သား၊ ၀က္သား၊ သိုးသား၊ အမဲသား စသည္..။

ထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္ရာ မီးလြတ္စားသူ ပုဂၢဳိလ္ထူး တခ်ဳိ႕ေတြ႕ဖူးပါ၏။ တကယ့္ကို မီးလြတ္။ မီးျဖင့္ ခ်က္ျပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္ဖုတ္ ကင္ထားသမွ် ဘာကိုမွ် မစား။ သစ္သီး၊ သစ္ဥ၊ သစ္ရြက္၊ သစ္ခက္မ်ားသာ သူ႔အစားအစာ။ သေဘၤာ၊ သရက္၊ လိေမၼာ္၊ ငွက္ေပ်ာ၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ ၾကက္သြန္နီ၊ ေရွာက္ရြက္၊ မန္က်ည္းရြက္ စသည္ စသည္ ...။

ထိုသို႔ မိမိ၏ အသက္ရွင္သန္ တည္ၿမဲဖို႔ရာ၌ အသက္လြတ္၊ မလြတ္၊ မီးလြတ္၊ မလြတ္၊ သားႀကီး ငါးႀကီး ဟုတ္၊ မဟုတ္ စသည္ျဖင့္ စိစိစစ္စစ္ စူးစူးစမ္းစမ္းလုပ္ကာ စားေသာက္ေနထိုင္ၾကသူမ်ားရွိရာ ဤကမၻာေပၚ၌ ရက္စက္ေသာ စိတ္ကူးမ်ားျဖင့္ စားမႈေသာက္မႈကို တန္ဆာဆင္ၾကသူမ်ားလည္း ရွိပါသည္။ ငါးကို ကိုယ္တိုင္မွ်ားၿပီးမွ စားဖို႔စီစဥ္ေပးထားေသာ စားေသာက္ဆိုင္ႀကီးေတြ၊ အလိုရွိရာ အေကာင္ကို လက္ညႇဳိးထိုးျပၿပီး အရွင္လတ္လတ္ ဦးေႏွာက္ေဖာက္ စားႏိုင္သည့္ ေမ်ာက္ကေလးမ်ားႏွင့္ စားေသာက္ဆိုင္ႀကီးေတြ၊ အလိုရွိရာ ေႁမြကို လက္ညႇိဳးထိုးျပ ခ်က္ခ်င္းဆဲြထုတ္၊ ခ်က္ခ်င္းခုတ္ထစ္ကာ ေႁမေသြးေသာက္ႏိုင္ရန္ စီစဥ္ထားသည့္ စားေသာက္ဆိုင္ႀကီးေတြ၊ ဘယ္အေကာင္ႀကိဳက္သလဲဟုဆိုကာ စိတ္ႀကိဳက္ေရြးႏိုင္ဖို႔ ၿခံထဲမွာ ထည့္ေလွာင္ျပထားသည့္ဆိတ္ေတြ၊ သိုးေတြ၊ ျမည္းေတြ..။

ကိုယ့္မူႏွင့္ကိုယ္၊ ကိုယ့္အယူႏွင့္ကိုယ္ ဘာကိုစားမယ္၊ ဘာကိုမစားဘူးဟု ရွည္လ်ားေထြျပားလွစြာေသာ လူ႔ဘံုခန္း၀ါႀကီးထဲ၌ နံပါတ္တစ္ ဘာကိုစၿပီးေရွာင္မလဲဟု ေမးလာလွ်င္ကား အမဲသား (သို႔မဟုတ္) ႏြားသားျဖစ္လိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။

လူသားမ်ားအဖို႔ အထူးသျဖင့္ ႏြားႏွင့္တဲြယွဥ္ကာ အလုပ္လုပ္ၾကရေသာသူမ်ားအဖို႔ အမဲသားကို စားဖို႔ တြန္႔ဆုတ္သြားၾက ဟန္တူပါသည္။ တခ်ဳိ႕ဆိုင္မ်ား၌ အမဲသားမေရာင္းပါဟုပင္ စာတန္းေရးကပ္ ခ်ိတ္ဆဲြထားၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။

(ႏွစ္)
ဧရာ၀တီတိုင္းထဲက ေမာ္လၿမိဳင္ကၽြန္းၿမိဳ႕ကေလးကေတာ့ အမဲသားကိစၥမွာ ေတာ္ေတာ္ကေလး ထူးပါသည္။

လူတို႔က ႏႈတ္မႈ၌ လြယ္ကူေစရန္ အလို႔ငွာ ေမာ္ကၽြန္းဟု ေခါင္းႏွင့္အၿမီးကို ဆြတ္၍ေခၚထားေသာ ေမာ္လၿမိဳင္ကၽြန္းသို႔ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေရာက္သြားတတ္ပါသည္။ ဟိုးတုန္းက ညအိပ္သေဘၤာႀကီးမ်ားႏွင့္။ ေနာက္ေတာ့ ရွပ္ေျပးေခၚ အျမန္ေမာ္ေတာ္ယာဥ္မ်ားႏွင့္။ ယခု ၾကမ္းတမ္းေသာ လမ္းမ်ားေပၚကေန ကားႏွင့္။

ေမာ္ကၽြန္း... ေမာ္ကၽြန္း။ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ မတ္တတ္ေၾကး႐ုပ္ႀကီး တစ္႐ုပ္တည္းႏွင့္ပင္ ၿမိဳ႕၏ဂုဏ္ကို ကံုလံုခဲ့ေစၿပီးျဖစ္သည့္ ေမာ္ကၽြန္း။ ရာဇူဒိုင္ျမစ္က ရစ္ေခြ၍ ေထြးပိုက္ထားသည့္ ေမာ္ကၽြန္း။

ေမာ္ကၽြန္းရွိရာဆီ အသြားအလာေလးေတြ မ်ားလာေတာ့ ေမာ္ကၽြန္းအထာကို ကၽြန္ေတာ္ရိပ္စားမိလာပါသည္။ ေမာ္ကၽြန္းေစ်းထဲမွာ အမဲသားသည္ကို ကၽြန္ေတာ္မေတြ႕မိ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ထမင္း၀ိုင္းမွာ အမဲသားမပါ။ ထမင္းဆိုင္ေတြထဲမွာ အမဲသားဟင္း မေရာင္း။ အို... ဘယ့္ႏွယ္ ေမာ္ကၽြန္းပါလိမ့္။

“ေမာ္ကၽြန္းမွာ အမဲသားမရတာ ငါးႏွစ္ေက်ာ္လို႔ ေျခာက္ႏွစ္စြန္းေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ႕” ဟု ေဒသခံမိတ္ေဆြက ေမာ္ကၽြန္း၏ အမဲသား သမိုင္းကို စကားတစ္ခြန္းတည္းႏွင့္ သံခိပ္လုပ္ပစ္လိုက္ပါသည္။

(သံုး)
ႏြားကိုသနားတတ္သူ ေမာ္ကၽြန္းသား တစ္စုတို႔က လြန္ခဲ့ေသာ ငါးႏွစ္၀န္းက်င္ေလာက္မွစကာ အမဲလိုင္စင္ကို ေလလံဆဲြလိုက္ၾကပါသည္။ သည္တုန္းက ေမာ္ကၽြန္းစည္ပင္သာယာ၏ အမဲလိုင္စင္ေၾကးက က်ပ္ေငြဆယ့္ႏွစ္သိန္း။ ေနာက္ေတာ့ တစ္စတစ္စႏွင့္ တက္၍တက္၍ လာလိုက္သည္မွာ က်ပ္ဆယ့္ငါးသိန္း၊ သိန္းႏွစ္ဆယ္၊ သိန္းသံုးဆယ္၊ အခု ေနာက္ဆံုး သိန္းေလးဆယ္သို႔ ေရာက္လာသည္အထိ။

“တစ္ၿမဳိ႕လံုးက ၀ိုင္းထည့္ၾကတာဆရာရဲ႕။ ဥပမာဗ်ာ - ကၽြန္ေတာ္ဆိုရင္ အခုတစ္သိန္းခဲြ ပံုမွန္ ထည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လိုလူေတြကလည္း အမ်ားႀကီး။ ငါးေထာင္၊ တစ္ေသာင္း တတ္ႏိုင္သမွ်ထည့္ၾကသူေတြကလည္း မ်ားမွမ်ား။ ေငြသိန္းေလးဆယ္က လြယ္လြယ္ေလးဆရာရဲ႕”

ေၾသာ္.. ေမာ္ကၽြန္းသား၊ ေမာ္ကၽြန္းသူတို႔ လုပ္ၾကပံု။ အမဲသားမစားဖုိ႔ တရားမေဟာ။ အမဲ သားစားသူတို႔ကို အျပစ္မဆို။ အမဲ သားစားေနတာကို မကန္႔ကြက္။ ႏြားသတ္ခြင့္အတြက္ စည္ပင္သာ ယာကို ေပးရသည့္ လိုင္စင္ေၾကး ကို စုေဆာင္းကာ ေပးသြင္းလိုက္ၾကၿပီး ထိုအခြင့္အေရးကို စြန္႔လႊတ္ကာ ႏြားမသတ္ဘဲေနၾကျခင္းျဖင့္ ကုသိုလ္ျပဳလိုက္ၾကျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။

“စားခ်င္လြန္းလို႔ တျခားၿမိဳ႕မွာစားတာ၊ တျခားၿမိဳ႕က၀ယ္လာတာ၊ ဘာသာေရးအရ အမဲသား ေပၚတာမ်ဳိးကေတာ့ ရွားေတာင့္ ရွားပါးရွိတာေပါ့။ ရွိမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေမာ္လၿမဳိင္ကၽြန္းမွာက အမဲသားစားဖို႔ ေတာ္ေတာ့ကို ခက္ခဲပါတယ္”

ကၽြန္ေတာ္က အမဲသားစားသည္ကို ေကာင္း၏၊ မေကာင္း၏ မေျပာလိုပါ။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္သည့္ ကိစၥကို မည္သူ႔ဆီကမွ ေတာင္းဆိုမေနဘဲ ကိုယ့္အိတ္ထဲကပင္ စိုက္ထုတ္ေပးေခ်ကာ တန္ရာတန္ေၾကးေပး၍ ရယူလိုက္ေသာ လုပ္ရပ္ကို ေက်နပ္သြားမိျခင္းျဖစ္ပါသည္။

လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားက ႏြားေမတၱာစာတြင္ ဤသို႔ ေရး ဖဲြ႕ခဲ့ဖူးပါသည္။

“တို႔တစ္ေတြပခံုးမွာ၊ မီးဟုန္းဟုန္းထမတတ္၊ 
တို႔လံု႔လ တို႔စြမ္းအင္၊ တို႔အပန္းခံႏိုင္လို႔၊ 
ဆန္စပါး ေျပာင္းႏွမ္း၊ ဘူးခရမ္း ပဲအမ်ဳိး၊ 
 ေျမျပင္လံုးေမာက္ၿဖိဳးေအာင္၊ တုိးတက္သည့္ ဘ႑ာႏွင့္၊ 
လိုရာတိုင္းျပည့္စံု၊ ကုံလံုၾက အသီးသီး၊ 
 ေက်ာင္းႀကီးေဆာက္ ဘုရားတည္၊ တစ္တိုင္းလံုးႂကြယ္သည္မွာ၊ 
ဘယ္သူက အရင္းဟု၊ စဥ္းစားဖြယ္မရွိ၊ ထင္အလင္းသိပါလ်က္၊ 

သတိပင္ မေပၚ၊ ေက်းဇူးကို မေမွ်ာ္၊ 
စိတ္အေခ်ာ္တိမ္းပါး၊ မိတ္မေတာ္စိမ္းကားလ်က္၊ 
တို႔အသားတို႔အသည္း၊ တို႔အဆီရႊဲရႊဲကို၊ 
ထမင္းပဲြအလယ္၊ အနင့္သားတည္ၿပီးလွ်င္၊ 
ရယ္ကာ ၿပံဳးကာ အရသာခံစား၍၊ 
လင္မယားတစ္ေတြ၊ ၿမံဳ႕ၾကသည့္အေနမွာ၊
 ၿမိန္ႏိုင္သည့္သူတို႔ကိုယ္၊ မ်ဳိရက္ေပ့ သူ႔ခံတြင္း၊ 
တို႔လုပ္သည့္ ထမင္းကို၊ တို႔ဟင္းလ်ာ အသားႏွင့္၊ 
စားၾကသည့္ျဖစ္နဲကို၊ တို႔အသည္းနာလိုက္ကဲ့” စသည္...စသည္...။

ေၾသာ္.. ေမာ္ကၽြန္းသူ၊ ေမာ္ကၽြန္းသားေတြက လယ္တီဆရာေတာ္၏ ေမတၱာစာထဲက တရားကိုမ်ား ႏွလံုးသြင္းသြားမိေလသလား မေျပာတတ္။ ရယ္ခ်င္လည္း ရယ္ၾကေပေတာ့။ ႏြားမွျဖစ္လွ်င္ျဖင့္ ေမာ္လၿမိဳင္ကၽြန္းၿမိဳ႕ကေလးမွာသာ ႏြားျဖစ္လိုပါရဲ႕....။ ။
 
ေရးသားသူ- ေမာင္သာခ်ဳိ
7DaysNewsJournal

ဒီေနရာမွကူးယူမွ်ေဝပါသည္။