ခံတြင္းနံ႔ ေကာင္းခ်င္ရင္

                
 

အကုသုိလ္ အက်ဳိးအျပစ္ေတြ အမ်ားႀကီးထဲကတခ်ဳိ႕ “အကုသုိလ္ အက်ဳိးအျပစ္”ေတြကုိေတာ့

ေတာ္ေတာ္ေလးေၾကာက္မိပါတယ္။အေၾကာက္ဆံုးထဲက အေၾကာက္ဆံုး တစ္ခုကေတာ့
“ခႏၶာကုိယ္ အနံ႔အသက္ဆုိး” ရွိမွာကုိပါပဲ။

အထူးသျဖင့္ေတာ့ ခံတြင္းက ၾကာညိဳနံ႔မသင္းရင္ေနပါေစ။အနံ႔အသက္ရွိမွာကုိပါ။

ဒါေၾကာင့္ ဒီလုိ ဆုိးျပစ္ေတြ ျဖစ္ေစမယ့္ အကုသုိလ္မ်ဳိးကုိေတာ့ အထူးပဲ သတိထားေရွာင္ျဖစ္ပါတယ္။

အသိတစ္ဦးရွိပါတယ္။သူကပညာေရးမွာ သိပ္ေတာ္ပါတယ္။လူငယ္ဘဝ ရည္းစားတစ္ေယာက္လည္း ရွိပါတယ္။တစ္ေန႔ေတာ့ သူ႔ေကာင္မေလးကုိ သြားခုိးပါသတဲ့။

ဒါေပမယ့္ ေကာင္မေလးက တစ္ရက္ပဲေပါင္းၿပီး ေနာက္ေန႔မွာ သူ႔မိဘအိမ္ကုိ ျပန္သြားပါသတဲ့။
စိတ္ဝင္စားလုိ႔ တစ္ျခားအသိတစ္ေယာက္ကုိ ေမးၾကည့္ေတာ့ ပညာေရးမွာ ေတာ္လွတဲ့ စာေရးသူရဲ႕
အသိမွာ အထက္ကေျပာခဲ့တဲ့ အကုသုိလ္ဆုိးေလးေတြရွိေနပါလုိ႔တဲ့။

တကယ္ေတာ့ ဒီအေၾကာင္းေတြကုိ ေရးျပေနရတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေလးအားနာမိပါတယ္။
သတိလြတ္ၿပီး အဲဒီလုိ အကုသုိလ္မ်ဳိးကုိ အမွတ္တမဲ့က်ဴးလြန္မိၾကမွာ စုိးလုိ႔ပါ။

ဒီလုိအက်ဳိးအျပစ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ အမ်ားဆံုးေတြ႕ရတာကေတာ့
“ေပတဝတၳဳ အ႒ကထာ”မွာပါပဲ။ဒီ ေပတဝတၳဳ ထဲက တစ္ပုဒ္ေလာက္ အရင္ေျပာျပရေအာင္ပါ။

“ကႆပ ဘုရားရွင္”လက္ထက္ေတာ္က မေထရ္ႏွစ္ပါးဟာေတာရြာတစ္ရြာမွာ ေက်ာင္းထုိင္ေနၾကပါတယ္။

ႏွစ္ပါးစလံုးက သီလျဖဴစင္သလုိ၊ဆြမ္းခံအတူတူ၊ဆြမ္းစားအတူတူ ၊တံျမက္စည္းလွည္း
အတူတူ စသည္ျဖင့္ ဘာလုပ္လုပ္ အတူတူလုပ္ၾကပါတယ္။
 

ႏွစ္ပါး ညီညီၫႊတ္ၫႊတ္ေနၾကေတာ့ ညီၫႊတ္ျခင္းရဲ႕အက်ဳိးျဖစ္တဲ့ စိတ္ခ်မ္းသာမႈကုိလည္း

ႏွစ္ပါးစလံုး ရရွိခံစားေနၾကရတယ္။ဘဝမွာဘာေတြပဲ မျပည့္စံု ၊မျပည့္စံု
စိတ္ခ်မ္းသာေနရင္ ေတာ္ေတာ္ေလးေနေပ်ာ္ပါတယ္။

တစ္ေန႔မွာေတာ့ မေထရ္ႏွစ္ပါး သီတင္းသံုးတဲ့ရြာကုိအာဂႏၲဳ မေထရ္ တစ္ပါးႂကြလာပါတယ္။
အာဂႏၲဳ မေထရ္ ေရာက္လာေတာ့လက္ရွိ ေက်ာင္းထုိင္မေထရ္ ႏွစ္ပါးကလည္း
ဝမ္းေျမာက္ ဝမ္းသာနဲ႔ ႀကိဳဆုိၾကပါတယ္။ေနရာထုိင္ခင္းေကာင္းေကာင္းေပးၿပီး မနက္
ဆြမ္းခံႂကြတဲ့အခါ အာဂႏၲဳ မေထရ္ ကုိပါေခၚခဲ့ပါတယ္။

ရြာထဲက ဒကာ၊ဒကာမေတြက ဆြမ္းဟင္းေကာင္းေကာင္း၊အခ်ဳိပြဲေကာင္းေကာင္း လႉၾကတာရယ္၊
ၾကည္ညိဳခ်စ္ခင္တဲ့ အမူအရာရွိၾကတာရယ္ေၾကာင့္အာဂႏၲဳ မေထရ္က ရြာကုိသေဘာက်သြားပါတယ္။
ေက်ာင္းျပန္ေရာက္လုိ႔ ေက်ာင္းကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္တဲ့အခါမွာလည္း
အက်ယ္အဝန္းေကာ၊အရိပ္ အာဝါသေကာ၊ေက်ာင္းအေဆာက္အအံုေကာ ေကာင္းေနတာရယ္ေၾကာင့္

ေက်ာင္းမွာ အၿမဲေနခ်င္တဲ့ အေတြးေလးဝင္လာပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ေနခ်င္တဲ့အေတြးေလးဝင္လာတာ ျပႆနာ မရွိပါဘူး။ေက်ာင္းထုိင္ မေထရ္ႏွစ္ပါးကလည္း ေကာင္းေကာင္းလက္ခံမွာပါ။
ဒါေပမယ့္ သူ႔အေတြးက မေတြးေကာင္းတဲ့ အေတြးကုိ ေတြးတာပါ။ဘယ္လုိေတြးသလဲဆုိေတာ့
“ဒီရြာဟာ သိပ္ၿပီး လာဘ္လာဘေပါတယ္။ေနလုိ႔ထုိင္လုိ႔လည္း ေကာင္းတယ္။
လက္ရွိ ကုိယ္ေတာ္ႏွစ္ပါးကုိ ေက်ာင္းက ပထုတ္လုိက္ၿပီးငါတစ္ပါးတည္းေနရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ” တဲ့။

အေတြးၿပီးရင္ အေျပာလာမယ္။အေျပာၿပီးရင္ အလုပ္လာမယ္ဆုိတဲ့ ကံသံုးပါးတုိ႔ရဲ႕
သေဘာျဖစ္စဥ္အတုိင္း အာဂႏၲဳ မေထရ္ က အေတြးကတစ္ဆင့္ အေျပာကုိတက္ယူပါတယ္။
အေတြးညံ့ေတာ့ အေျပာကလည္း ဆက္ညံ့သြားပါတယ္။
 

ေက်ာင္းထုိင္မေထရ္ ႏွစ္ပါး ပူးတြဲမရွိတဲ့ အခ်ိန္ကုိ ေစာင့္ေနပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ တစ္ေန႔ တစ္ျခားတစ္ပါး အျပင္သြားေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ မေထရ္ရဲ႕ အနားကုိသြားၿပီး
စကားစပါေတာ့တယ္။
“အရွင္ဘုရား …. အရွင္ဘုရား ကုိ စကားနည္းနည္းေလာက္ ေလွ်ာက္စရာရွိလုိ႔ပါဘုရား”

“ေလွ်ာက္ပါဦး”

“အရွင္ဘုရားရဲ႕ မိတ္ေဆြက မ်က္ေမွာက္မွာသာမိတ္ေဆြလုိဆက္ဆံေနတာ၊
မ်က္ကြယ္မွာေတာ့ အရွင္ဘုရားကုိ ရန္သူလုိ သေဘာထားတာဘုရား။”

“ငါ႔ရွင္ ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ။တပည့္ေတာ္ မိတ္ေဆြဟာ ဒီလုိ သေဘာမ်ဳိးမရွိပါဘူး ဘုရား။”

“အရွင္ဘုရား မယံုရင္ ေစာင့္ၾကည့္ပါဘုရား၊အရွင္ဘုရားက ရုိးေတာ့
ဘယ္သိမလဲ၊ တစ္ေန႔က်ရင္ သိလာမွာပါဘုရား”

အာဂႏၲဳ မေထရ္ က အဲဒီလုိေလွ်ာက္ေတာ့၊ေက်ာင္းထုိင္ မေထရ္က ပုထုဇဥ္ပဲ ရွိေသးတာဆုိေတာ့
အေျခအေနအရပ္ရပ္ရဲ႕ အမွားအမွန္ကုိ မသံုးသပ္ႏုိင္ပါဘူး။ဒါေၾကာင့္ စိတ္ထဲမွာ ဟုတ္မ်ားဟုတ္ေလမလားဆုိၿပီးသံသယ စိတ္ကေလး ဝင္သြားပါတယ္။

အာဂႏၲဳ မေထရ္က တျခားမေထရ္ကုိလည္း တစ္ပါးတည္းရွိေနခုိက္ မွာ အထက္ကအတုိင္း
သြားေျပာျပန္ပါတယ္။

အာဂႏၲဳ မေထရ္ ရဲ႕ အေတြးထဲမွာ ရြာနဲ႔ ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့လာဘ္လာဘ အားလံုး သူပုိင္ဆုိင္ဖုိ႔ပဲ
အခ်ိန္ျပည့္ေတြးေတာေနတာပါ။ဒါေၾကာင့္ မေထရ္ႏွစ္ပါး အခ်စ္ပ်က္သြားေအာင္
မၾကာခဏ “ကုန္းေခ်ာစကား” ေျပာပါေတာ့တယ္။

ၾကာလာေတာ့ အလြန္ခ်စ္ခင္တဲ့ မေထရ္ႏွစ္ပါးဟာအမုန္းႀကီးမုန္းသြားၿပီး စကားေတြမ်ားၾကပါေတာ့တယ္။
ၿပီးေတာ့ ဆြမ္းခံလည္း မႂကြေတာ့သလုိဆြမ္းကုိလည္းအတူတူ မစားေတာ့ပါဘူး။

တစ္ညမွာေတာ့ မေထရ္ႏွစ္ပါးဟာစကားေတြ အႀကီးအက်ယ္မ်ားၿပီးမနက္ေရာက္ေတာ့ ႏွစ္ပါးထဲကတစ္ပါးက“ငါမုန္းေနတဲ့သူ ရွိတဲ့ အရပ္မွာ မေနေတာ့ဘူး”ဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ တစ္ပါးမွ အသိမေပးဘဲထြက္သြားပါေတာ့တယ္။
 

ေနာက္တစ္ပါးကလည္း “မခ်စ္မႏွစ္သက္တဲ့သူနဲ႔ေတာ့အတူတူမေနႏုိင္ပါဘူး” ဆုိၿပီး ထြက္သြားျပန္ပါတယ္။

မေထရ္ႏွစ္ပါးထြက္သြားၾကေတာ့ က်န္ခဲ့တဲ့ အာဂႏၲဳ မေထရ္ကသူတုိ႔ရဲ႕ လာဘ္ လာဘဥစၥာေတြ၊ငါအကုန္ရၿပီဆုိၿပီးသေဘာက် ေက်နပ္ေနပါေတာ့တယ္။မနက္ရြာထဲကုိ ဆြမ္းခံႂကြေတာ့
ဒကာ စကာမေတြက“အရွင္ဘုရား ဟုိ ဘုန္းဘုန္း ႏွစ္ပါးေကာ”လုိ႔ေမးေတာ့
“ညတုန္းက တစ္ပါးနဲ႔တစ္ပါး ရန္ျဖစ္ စကားမ်ားၿပီးထြက္သြားၾကတယ္၊ဦးဇင္းတားပါေသးတယ္၊
သူတုိ႔က မေနခ်င္ေတာ့တာ” လုိ႔ မဟုတ္တဲ့ စကားကုိ ေျပာလုိက္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ ရြာသူ ရြာသားေတြက “ဒါဆုိ အရွင္ဘုရား ဒီရြာမွာ ေက်ာင္းထုိင္ ဘုန္းႀကီးအျဖစ္နဲ႔
သတင္းသံုးေပးပါဘုရား” လုိ႔ ေလွ်ာက္လုိက္ၾကပါတယ္။အာဂႏၲဳ မေထရ္လည္း “ဒကာ ဒကာမေတြကုိ
ခ်ီးေျမႇာက္ေသာအားျဖင့္ ေနတာေပါ႔ေလ” လုိ႔ျပန္ေျပာလုိက္ပါသတဲ့။ဒီလုိနဲ႔ပဲ မေထရ္ႏွစ္ပါးရဲ႕ ေက်ာင္းမွာ
“ေက်ာင္းထုိင္ခြင့္” ရသြားပါတယ္။

အာဂႏၲဳ မေထရ္ဟာ သူေမွ်ာ္လင့္ထားသလုိပဲလာဘ္လာဘေတြေတာ့ ရလုိက္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ လူဆုိတာ ေသမ်ဳိးဆုိေတာ့အခ်ိန္တန္ေတာ့ ေသေပးရပါတယ္။
ေ

ေသတဲ့အခါက်ေတာ့ ျပဳခဲ့တဲ့ ကံအားေလ်ာ္စြာ“အဝီစိ ငရဲ”က်သြားပါတယ္။
ယခင္ ေက်ာင္းထုိင္ မေထရ္ႏွစ္ပါးကေတာ့ အာဂႏၲဳ မေထရ္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူမွပဲ အျဖစ္မွန္ကုိသိၿပီး
ကုန္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြအတြက္ ဝမ္းနည္းၿပီးတစ္ပါးနဲ႔တစ္ပါးဖက္ငုိၾကသတဲ့။ ႏွစ္ပါးစလံုးမူလေက်ာင္းမွာပဲ

ျပန္ထုိင္ၾကပါတယ္။ကာလတစ္ခုၾကာေတာ့အာဂႏၲဳ မေထရ္လည္း ငရဲကလြတ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ငရဲကလြတ္ၿပီး ရာဇၿဂိဳလ္ျပည္အနီးမွာ“ခံတြင္းနံ႔ပုပ္ၿပီး ခံတြင္းနံ႔ဆုိးတဲ့ ၿပိတၱာ” ျဖစ္ရျပန္ပါတယ္။
သူ႔ရဲ႕ “ခံတြင္းနံ႔”ဟာ အနီးဝန္းက်င္မွာ ပ်ံ႕ႏံွ႔ေနပါသတဲ့။

တစ္ေန႔မွာ “အရွင္နာရဒမေထရ္”က “အသင္ၿပိတၱာရယ္သင္က ရုပ္ရည္အဆင္းက်ေတာ့ ေရႊလုိလွပၿပီး၊
ဘယ္အကုသုိလ္ကံေၾကာင့္ ခံတြင္းနံ႔ေတြ ဆုိးေနရတာလဲ။”လုိ႔ ေမးၾကည့္ပါတယ္။

ၿပိတၱာကလည္း“အရွင္ဘုရားရယ္ တပည့္ေတာ္ဟာ ခ်စ္ခင္ေနတဲ့သူႏွစ္ေယာက္ကုိ ကြဲျပားေအာင္
ကုန္းတုိက္ေျပာခဲ့လုိ႔ပါဘုရား။ဒါနဲ႔ အရွင္ဘုရားရယ္ ကုန္းတုိက္စကားေျပာရင္ ၊
သူတစ္ပါးရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းကုိ ခြဲရင္ ဒီလုိခံရတယ္ဆုိတာ အရွင္ဘုရားရဲ႕ တပည့္ ဒကာ၊ဒကာမေတြကုိ
တဆိတ္ေျပာေဟာေပးပါဘုရား။”လုိ႔ ေနာင္တစကားပါ ျပန္ေျပာလုိက္ပါတယ္။

ေနာင္မွရတဲ့ ေနာင္တဟာ အသံုးမဝင္ေတာ့ပါဘူး။တကယ္တမ္းစဥ္းစားၾကည့္ရင္ ခံတြင္းနံ႔ပုတ္ရတဲ့
ၿပိတၱာျဖစ္ရတဲ့ အာဂႏၲဳ မေထရ္ဟာ လူဆန္ဆန္ေျပာရရင္ ပစၥည္းဥစၥာေတြလုိခ်င္လုိ႔
ကုန္းတုိက္စကားေျပာခဲ့တာပါ။ဒါေပမယ့္ ခံလုိက္ရတဲ့ ဆုိးျပစ္ဟာ မခ်ိမဆန္႔ပါ။

ပစၥည္းဥစၥာရွာတဲ့ေနရာမွာ
●တရားတဲ့နည္းနဲ႔လည္းရွာလုိ႔ရပါတယ္။
●မတရားတဲ့နည္းနဲ႔လည္းရွာလုိ႔ရပါတယ္။

●လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘဝမွာ ပစၥည္း ဝတၳဳ ဟာအဓိကမျပ႒ာန္းပါဘူး။
ပစၥည္း ဝတၳဳ ထက္ျပ႒ာန္းတဲ့ အရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိ ေနပါေသးတယ္။
ဒီ ပစၥည္း ဝတၳဳေၾကာင့္ပဲေဆြမ်ဳိးေတြကေန တစိမ္းေတြျဖစ္ရ၊မိတ္ေဆြေတြကေန ရန္သူေတြျဖစ္ရ
တရားရံုးေတြေရာက္ရ။ဒါေတြက လက္ေတြ႕ဆုိးက်ဳိးေတြပါ။ေသသြားေတာ့လည္း ဒါေတြထားခဲ့ရတာပါပဲ။

မေသခင္မွာဘဝကုိ ဘယ္လုိေနထုိင္သြားမလဲဆုိတဲ့ အေတြးေလး မၾကာခဏ ေတြးေပးသင့္ပါတယ္။
ဒီလုိ ေတြးေပးတယ္ဆုိရင္ပဲ မေကာင္းတာျပဳခ်င္တဲ့ စိတ္ညံ့ကေလးေတြလည္း ေလွ်ာ့သြားတတ္ပါတယ္။

အထက္က ဝတၳဳေလးကုိ ျပန္ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကည့္ရေအာင္ပါ။ခ်စ္ခင္ေနတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ ကြဲျပားသြားေအာင္ကုန္းတုိက္စကားေျပာတာဟာ အရေကာက္ၾကည့္ရင္“ပိသုဏဝါစာ”ပါ။

ဗဟုသုတ အျဖစ္ပါဠိလုိေလးျမည္းၾကည့္ပါဦး။

ပိသတိ သာမဂၢႎ သၪၥဳေဏၰတီတိ ပိသုဏာ ၊
“သာမဂၢႎ-ညီၫႊတ္သူတုိ႔၏ အျဖစ္ကုိ ၊

ပိသတိ -ႀကိတ္ေခ်တတ္၏။
သၪၥဳေဏၰတီတိ - မႈန္႔မႈန္႔ ညက္ညက္ ျပဳတတ္၏။

ဣတိတသၼာ-ထုိ႔ေၾကာင့္၊
ပိသုဏာ-ပိသုဏ မည္၏”တဲ့။

လုိရင္းကေတာ့ ခ်စ္ခင္ေနတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ကုိကြဲျပားေအာင္ျပဳလုပ္တာပါပဲ။
ကြဲျပားေအာင္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ ကုန္းတုိက္သူက ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွစ္မ်ဳိးရွိပါတယ္။
အဲဒီႏွစ္ခ်က္က လာဘ္လာဘ ပစၥည္းဥစၥာရဖုိ႔ရယ္၊မိမိကုိခ်စ္ၿပီးသူတစ္ပါးကုိ မုန္းဖုိ႔ရယ္ပါ။
ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုေၾကာင့္ ကုန္းေခ်ာတာျဖစ္ႏုိင္သလုိ၊ရည္ရြယ္ခ်က္ ႏွစ္ခုလံုးေၾကာင့္ ကုန္းေခ်ာတာ
လည္းျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။

“ပိသုဏဝါစာကံ” ထုိက္ဖုိ႔အတြက္ အဂၤါေလးပါးရွိပါတယ္။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
အဂၤါေလးပါးက 

(၁)။ ခြဲစရာတစ္ပါးသူရွိျခင္း။
(၂)။ ကြဲေစလုိစိတ္ရွိျခင္း၊မိမိကုိခ်စ္ေစလုိျခင္း။
(၃)။ လံု႔လျပဳျခင္း။
(၄)။ ကုန္းတုိက္စကားေျပာဆုိခံရသူသိျခင္း ရယ္ပါ။
 

ဒါေပမယ့္ ကုိယ္ကကုန္းတုိက္စကားေျပာေပမယ့္၊ကုန္းတုိက္စကားေျပာတဲ့သူ ႏွစ္ေယာက္က
ကြဲမသြားဘူးဆုိရင္ေတာ့ ပိသုဏဝါစာ မေျမာက္ပါဘူး။ဆုိလုိတာကကြဲသြားရင္ အျပစ္ႀကီးမယ္။
မကြဲရင္ အျပစ္ေသးမယ္။ဒါပါပဲ။

ေက်ာင္းထုိင္မေထရ္ႏွစ္ပါးဟာ ကြဲသြားတဲ့အတြက္ ကံေျမာက္သြားရတာပါ။တကယ္ေတာ့
ကုိယ္လုပ္မယ့္ အလုပ္ကေလးေတြ ၊ ကုိယ္လုပ္ေနဆဲ အလုပ္ကေလးေတြကုိ 

ျပန္ျပန္စဥ္းစားျဖစ္တယ္ဆုိရင္ပဲ ကုိယ့္ရဲ႕ “အကုသုိလ္ေလး”ေတြက တန္႔တန္႔သြားတတ္ပါတယ္။
ကုိယ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ရဲ႕ အမွားအမွန္ကုိ မသိရေလာက္ေအာင္ေတာ့ ဘယ္သူ႔မွ မညံ့ၾကပါဘူး။

တစ္ခုေတာ့ရွိပါတယ္။အကုသုိလ္ တစ္ခုခုကုိလုပ္ၿပီဆုိရင္အကုသုိလ္နဲ႔ ယွဥ္ဘက္သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္တဲ့
“အဝိဇၨာ ၊တဏွာ ၊ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ေမာဟ”စတဲ့ တျခားမေကာင္းတဲ့ အကုသုိလ္ေစတသိက္မ်ဳိးစံုကလည္း
ျခံရံကာရံၿပီးကူညီတတ္ေလ့ရွိပါတယ္။အဲဒီလုိ အကုသုိလ္ေစတသိက္မ်ဳိးစံု ျခံရံကာရံထားေတာ့
ကုသုိလ္ဘက္ကုိ လွမ္းၿပီးမျမင္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ဒီလုိပါပဲ။ကုသုိလ္တစ္ခုခု လုပ္ေနတဲ့ေနရာမွာလည္း
ကုသုိလ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္တဲ့ “ေမတၱာ၊ကရုဏာ၊မုဒိတာ၊သဒၶါ ၊ပီတိ” စတဲ့ေကာင္းတဲ့ေစတသိက္ေတြကပတ္ပတ္လည္ကေန ျခံရံကာရံေပးထားတာဆုိေတာ့
ေတာ္ရံုတန္ရံု အကုသုိလ္ဘက္ကုိ မေတြးျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။

တရားေသာနည္းနဲ႔ မဟုတ္ဘဲ၊ မတရားေသာနည္း နဲ႔ရတဲ့အရာမွန္သမွ် ေနာက္ဆက္တြဲ ရလဒ္တစ္ခုက ရွိကုိရွိေနၿမဲပါ။တစ္ခ်ဳိ႕ရလဒ္ေတြက်ေတာ့ ေသးငယ္ေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ေလးထိန္႔လန္႔ဖုိ႔ ေကာင္းပါတယ္။

ရုပ္လည္းေခ်ာပါရဲ႕။ပညာလည္းတတ္ပါရဲ႕။ပစၥည္းဥစၥာလည္း ျပည့္စံုပါရဲ႕၊ဒါေပမယ့္
ခံတြင္းနံ႔မေကာင္းဘူးဆုိရင္ သြားေရာပါ။

တကယ္လုိ႔မ်ားကုိယ့္မွာ အတိတ္ဝဋ္ေႂကြးေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊က်န္းမာေရးေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အနံ႔အသက္ေတြရွိေနခဲ့ရင္ ေျပေပ်ာက္ဖုိ႔အတြက္ အေကာင္းဆံုးကုသုိလ္ကေတာ့

ျမတ္စြာဘုရားကုိ အေမႊးနံ႔သာနဲ႔ လွဴဒါန္းပူေဇာ္ျခင္းပါပဲ။
●အေမႊးနံ႔သာဆုိေတာ့ ပန္းတုိ႔၊နံ႔သာရည္တုိ႔၊ေရေမႊးတုိ႔ပါ။ေရေမႊးနဲ႔ပူေဇာ္တဲ့အခါမွာ လက္ကုိင္ပုဝါျဖဴျဖဴေလးကုိ အေခါက္ကေလးေခါက္ ေရေမႊးေလးဆြတ္၊
ပန္းကန္ေလးထဲထည့္ၿပီး၊ဘုရားေရွ႕မွာ ပူေဇာ္လုိ႔ရပါတယ္။

ပူေဇာ္ရင္းနဲ႔ “ဤအေမႊးနံ႔သာ လွဴဒါန္းပူေဇာ္ရေသာ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ အနံ႔အသက္မ်ားေျပေပ်ာက္ရပါလုိ၏၊

ေကာင္းမြန္တဲ့ အနံ႔အသက္မ်ား ရရွိရပါလုိ၏”လုိ႔ဆုေတာင္းလုိ႔လည္း ရပါတယ္။
တစ္ဖက္ကလည္း အတိတ္ အကုသုိလ္ဝဋ္ေႂကြးကုိ သံေဝဂယူၿပီး၊အနံ႔အသက္ျဖစ္ေစမယ့္
အကုသုိလ္မ်ဳိးကုိ အထူးပဲ သတိထားေရွာင္ရပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ “ကုန္းေခ်ာ စကားေျပာမိရင္ခံတြင္းနံ႔ ဆုိးတတ္တာေလး”ကုိ
ဗဟုသုတ အျဖစ္သိထားလုိက္မယ္ဆုိရင္ပဲစာေရးသူေကာ၊စာဖတ္သူေကာ အက်ဳိးရွိသြားပါၿပီ။
ကဲ …. စာဖတ္သူေကာ၊စာေရးသူေကာ ကုန္းေခ်ာစကားကုိ ေရွာင္လုိက္ၾကရေအာင္ေနာ္။
 

-【ဆရာေတာ္အရွင္ရာဇိႏၵ (ရေဝႏြယ္ - အင္းမ)၏“အေတြးမ်ား နဲ႔ မိတ္ဖြဲ႕ျခင္း”ႏွာ ၁၀၇ - ၁၁၄ မွ ကူးယူပူေဇာ္ပါသည္။】
Posted by
www.facebook.com/youngbuddhistassociation.mm
က်မ္းကုိး။
၁။ေပတဝတၳဳ အ႒ကထာပူတိမုခ ၿပိတၱာဝတၳဳ ။
၂။ေပတဝတၳဳ ျမန္မာျပန္သာသနာ့မ႑ိဳင္ဆရာေတာ္။
၃။ ေပတဝတၳဳေတာ္ႀကီးအရွင္ဓမၼသာမီဘိဝံသ။
(ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာမဂၢဇင္း၊ေအာက္တုိဘာ၂၀၀၅)

 

 https://www.facebook.com/youngbuddhistassociation.mm/photos/a.322278357782183.93