ဘိုးသက္ရွည္၏ တုိးတက္ ေစလိုေသာ ေစတနာဆႏၵ(၂)

သားေျမးျမစ္တို႔ ကိုယ္က်န္းမာ ႀက့ံခိုင္႐ံုႏွင့္ မၿပီးေသး၊ စိတ္ဓာတ္ က်န္းမာ ႀကံ့ခိုင္ရန္ ေကာင္းျမတ္ေသာ စိတ္ထား၊ မ်ဳိးခ်စ္ ျပည္ခ်စ္ စိတ္ဓာတ္ ရွိရန္လည္း
လိုအပ္ပါသည္။ ''ကိုယ္က်န္းေတာ့ စိတ္ရႊင္''၊ ''စိတ္ပ်ဳိေတာ့ ကိုယ္ႏု''ဟူေသာ စကားပံု ႏွစ္ခု အတိုင္းပင္ ကိုယ္ခႏၶာ က်န္းမာလွ်င္ စိတ္က ၾကည္လင္ လန္းဆန္း ရႊင္ပ် ေနေပသည္။ အလားတူ စိတ္ကို ႏုပ်ဳိ လန္းဆန္းေအာင္ ေနတတ္လွ်င္ ကိုယ္ခႏၶာလည္း ဇရာ (အသက္ အရြယ္ ေျပာင္းလဲ အိုမင္း လာမႈ)ကို အထိုက္ အေလ်ာက္ ေတာင့္ခံ ေပးႏိုင္ ေပသည္။ ျဖစ္မလာ ေသးသည္ကို ေတြးပူျခင္း၊ ျဖစ္လာသမွ်ကို ႀကံ့ႀကံ့ခိုင္ ေျဖရွင္းၾကည့္ ေျဖရွင္း မရေတာ့လွ်င္ အဆိုးဆံုး ေမွ်ာ္ၿပီး အေကာင္းဆံုး ခံႏိုင္ရည္ရွိ၊ ဥေပကၡာ ျပဳလိုက္ ေပေရာ့။ ေသာက ဖိစီး အပူ လံုးႀကီး သည္းပြတ္ ႏွလံုးေၾကြ ျပဳန္းေတာ့ ေလမလား၊ အပူဗ်ာပါ ထိုင္မ်ား ေန႐ံုျဖင့္ မည္သို႔မွ် ျဖစ္မလာ။ ေသာက စိတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ ႏိုင္လွ်င္ ''စိတ္ေထာင္း ကိုယ္ေက်''မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ေပ။

အဘိုး ကိုယ္တိုင္ အႏွစ္ ၈ဝ ေက်ာ္ဘဝ တစ္ေလွ်ာက္ ေပ်ာ္စရာ၊ ဝမ္းေျမာက္စရာမ်ား ႀကံဳရသည္။ သုခ ေလာကဓံေပါ့။ စိတ္ညစ္စရာ၊ ဝမ္းနည္းပူပန္ စရာ၊ ေဆြးစ ရာ၊ ေသာက ဗ်ာပါဒ မ်ားခဲ့ရ ဖူးသည္။ ဒုကၡ ေလာကဓံ ပါပဲ။ ျပႆနာ အခက္ အခဲ ႀကံဳေတြ႕ လာသမွ် ေခါင္းေအးေအး ထားၿပီး ေျဖရွင္းသည္။ ၿပီးေျမာက္ သြားသည္ လည္းရွိ၊ မည္သို႔မွ် ေျဖရွင္း မရႏိုင္ေသာ ျပႆနာ ကိစၥ၊ အမႈ အခင္းမ်ား အတြက္ကား ေက်ာခိုင္းၿပီး ခံလိုက္သည္။

 ေသာက မပြား ေမ့ေပ်ာက္ ထားလိုက္ ေတာ့သည္။ ေလာကဓံကို ခံႏိုင္ရည္ ရွိရမည္။ သဘာဝ တရား၏ အဆံုး အမမ်ားပါ။ ဒုစ႐ိုက္ကိုေရွာင္၊ သုစ႐ိုက္ေဆာင္၊ အကုသိုလ္ကိုေရွာင္၊ ကုသိုလ္ ကို ေဆာင္ႏိုင္လွ်င္ စိတ္၏ ခ်မ္းသာျခင္း တည္းဟူေသာ ပီတိ သုခ ရသကို ခံစား ႏိုင္ေပမည္။ သက္ႀကီး ဝါႀကီး ပုဂၢိဳလ္မ်ား၏ ၫႊန္ျပမႈ၊ ဆရာ၊ မိဘတို႔၏ သြန္သင္မႈ၊ စာေကာင္း ေပမြန္ တို႔၏ ပညာေပးမႈ မ်ားျဖင့္ ဆင္ျခင္ သင့္သည္ကို ဆင္ျခင္၊ သင္ခန္းစာ ယူသင့္ သည္ကိုယူ၊ မယူသင့္ သည္ကိုပယ္၊ စိတ္ဓာတ္ေကာင္း ကိုယ္ခံအား ပြားမ်ားေအာင္ ေလ့က်င့္ ယူၾကရန္ သားေျမးျမစ္ တို႔အား အထူး မွာခ်င္သည္။

သားသမီး ေျမးျမစ္ အဘိုး၏ အခ်စ္ အႏွစ္ ကေလး မ်ားကို အမ်ဳိးသား ယဥ္ေက်းမႈ အေၾကာင္း ႀကံဳသခိုက္ ပံုတိုက္ ရွင္းျပ အလင္း ရၾက ေစခ်င္သည္။ ကမၻာဦး သမိုင္းဦး ကာလ
ရႊံ႕ေခတ္၊ ေက်ာက္ေခတ္၊ ေၾကးေခတ္၊ သံေခတ္တို႔ကို စာသင္ေက်ာင္း မ်ားက သမိုင္း ဘာသာရပ္ အျဖစ္ သင္ၾကား ေပးသည္။ အက်ဥ္းခ်ဳံး၍ ေျပာရလွ်င္ လူတို႔ မယဥ္ ေက်းၾကေသး၊ အ႐ိုင္း ေခတ္မ်ား အေၾကာင္း သိႏိုင္ ၾကမည္။ အစပိုင္း၌ အဝတ္ အစားမဝတ္၊ လွည့္လည္ သြားလာရင္း ေတြ႕ရာ သစ္ကိုင္း၊ သစ္တံုး၊ ေက်ာက္တံုး လက္နက္ မ်ားႏွင့္ သားငါး မ်ားကို သတ္ျဖတ္ အစိမ္း စားသည္။ လူလူခ်င္း သတ္ျဖတ္ရာ၌လည္း ထိုလက္နက္ မ်ားကို သံုးသည္။ အေလ့က် ေပါက္ေနေသာ သစ္ဥ သစ္ဖု သစ္သီး သစ္ရြက္မ်ားခူး စားၾကသည္။ ပိုင္ရွင္ မရွိ လိုသလို ခူးစား ႏိုင္သည္ကို ပေဒသာပင္ ေခတ္ဟု ဆိုၾကသည္။ ႏိုင္ငံေရး အသံုး သမိုင္း အေခၚအရ သမိုင္းဦး ဘံုေျမ ျဖစ္သည္။

လူတို႔သည္ ေနပူဒဏ္၊ မိုးဒဏ္ႏွင့္ အေအးဒဏ္မွ လူကို ကာကြယ္ရန္၊ ပိုးမႊား မွတ္ျခင္ဒဏ္ ခံႏိုင္ရန္ သစ္ခက္ သစ္ရြက္မ်ား ကိုယ္မွာ ပတ္ၾကသည္။ မိမိတို႔ သတ္စားၿပီး ပစ္ထားေသာ တိရစၧာန္ အေရခြံ ေျခာက္မ်ား ကိုယ္မွာ ပတ္ခ်ည္ ၾကသည္။ တျဖည္းျဖည္း သစ္ေခါက္မ်ား၊ ေလွ်ာ္မ်ားကို ထုေတၿပီး ကိုယ္မွာ ဆင္ျမန္း ၾကသည္။ ဝါမွ ခ်ည္မွ်င္ ထုတ္တတ္ လာခ်ိန္ ခ်ည္ထည္မ်ား ရက္လုပ္ ဝတ္ဆင္ လာၾကသည္။ တစ္စ တစ္စျဖင့္ တိုးတက္လာရာ ယေန႔ေခတ္ ခ်ည္ထည္ ပိုးထည္ ဓာတု ပစၥည္းမွ ထုတ္လုပ္ေသာ ႏိုင္လြန္၊ တက္ထရြန္၊ ဒက္ကရြန္း၊ ပီုလီယက္စတာ စသည့္ အထည္ မ်ားကို ဖက္ရွင္ ဒီဇိုင္း မ်ဳိးစံု ဝတ္တတ္ လာသည္။ 

အေလ့က် သစ္ပင္ မ်ားမွ သစ္သီး ခူးစားရာ သစ္ေစ့မွ အပင္ ေပါက္သည္ကို သိလာၿပီး စိုက္ၾက ပ်ဳိးၾကသည္။ ေျမဂူ၊ ေက်ာက္လိုဏ္၊ ေက်ာက္ကမ္းပါးစြန္း ေအာင္း  အခက္ အလက္ အရြက္ထူေသာ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားေအာက္ ေနခို၊ မိုးခို၊ ႏွင္းခိုရာမွ စိုက္ခင္းေစာင့္ သစ္ခက္တဲ၊ ထိုမွ တဲအိမ္၊ တိုက္တာ ယေန႔ေခတ္ ဆန္းမွ ဆန္းဆိုေသာ အေဆာက္ အအံုမ်ား ေဆာက္လုပ္ ေနထိုင္ တတ္ၾကၿပီ။ အမိုး အကာျဖင့္ တဲ၊ အိမ္၊ တိုက္တာ ဝင္းၿခံတို႔ ေဆာက္လုပ္ ေနထိုင္ ရျခင္းမွာ ဥတု ရာသီဒဏ္ ခံႏိုင္ရန္၊ ပိုးမႊား သားရဲ တိရစၧာန္ရန္ ကာကြယ္ရန္၊ ခိုးသား ဓားျပ အႏၲရာယ္မွ ကာကြယ္ရန္၊  ကိုယ္ပိုင္ ပစၥည္း ဥစၥာမ်ား လံုၿခံဳရန္ ျဖစ္ေပသည္။ ယေန႔ေခတ္ အလွဆင္၊ အခန္းျပင္၊ အပူအေအး လိုသလို ဖန္တီးႏိုင္ေသာ  ဇိမ္ခံ တိုက္ႀကီးမ်ား အထိ ေဆာက္ေန ႏိုင္ၾကၿပီ။

ေက်ာက္ေခတ္တြင္ တိရစၧာန္တို႔၏ အသားကို ဖမ္းဆီး ရသမွ် အစိမ္းလိုက္ ဝါးစားၾကသည္။ ေတာမီးေလာင္၍ ပိတ္မိေသာ ေတာေကာင္ ေသတို႔၏ မီးေလာင္ (မီးဖုတ္)ထားေသာ အသား၏ အနံ႕ကို ႀကိဳက္၍ ဆြဲဖဲ့ စားၾကည့္ရာ အရသာ ေကာင္းမြန္မွန္း သိလာၾကသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ မီးရေအာင္ ေမႊးယူသည္။ မီးဖုတ္ ခ်က္ျပဳတ္ စားၾကရာ ယေန႔ ကမၻာ့ ရသာစံု စားဖြယ္စံုမ်ား ေခတ္အထိ လွမ္းတက္ လာခဲ့ ေပသည္။

စိုက္ခင္း မ်ားကို သူစိမ္းဝင ္မခူးရန္ တဲထိုး ေစာင့္ရာမွ စိုက္ခင္းေစာင့္ တဲစုမ်ား ရြာျဖစ္ လာသည္။ အျငင္းပြား ရန္ျဖစ္လွ်င္ သက္ဝါႀကီး၍ အေတြ႕ အႀကံဳၾကြယ္ သူထံ အဆံုး အျဖတ္ ခံၾကသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ရြာ၊ ၿမိဳ႕၊ ႏိုင္ငံ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး လုပ္ငန္းမ်ား ထူေထာင္ မိလာသည္။ သစ္သီး အတြဲ လိုက္ခူးၿပီး ထမ္းပိုး လာသူႏွင့္ သားေကာင္ ထမ္းလာသူတို႔ လမ္းတြင္ သူ႔သစ္သီးႏွင့္ ကိုယ့္သားငါးမ်ား ဖလွယ္ စားသံုး ၾကသည္။ ေနာင္ သူ႔သစ္သီးကို လိုခ်င္သည္။ ကိုယ့္တြင္ သားငါး ေပးစရာ မရွိေသာ အခါ ရွားရွား ပါးပါး ေကာက္ရထားေသာ ၿပိဳးၿပိဳး ေျပာင္ေျပာင္ သတၱဳ စသည္ တို႔ကို ေပး၍ ဖလွယ္ၾကသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ဖလွယ္ ေရာင္းဝယ္ျခင္း၊ ဖလွယ္ေရး ၾကားခံ ပစၥည္း တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးမွ တစ္ဆင့္ ေငြေၾကး ယူနစ္ကူး ယေန႔ေခတ္ ကုမၸဏီ၊ ေကာ္ပို ေရးရွင္း စသည့္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္း ႀကီးမ်ား၊ ဘဏ္မ်ား၊ ကုန္သယ္ယာဥ္မ်ား၊ ကူးသန္း ေရာင္းဝယ္ ေရးမ်ား ျမင့္တက္ ထြန္းကား လာသည္။

႐ိုင္းရာမွ  ယဥ္သည္ အထိ လူတို႔၏ အသိဥာဏ္ျဖင့္ အားထုတ္ ခဲ့ၾက၍ လူေနမႈ စနစ္ ျမင့္မား လာသည္။ ဤသို႔ လူတို႔ ေနထိုင္သြားလာ၊ လုပ္ကိုင္၊ တည္ေဆာက္၊ ဖလွယ္ေရာင္းဝယ္၊ စီမံ အုပ္ခ်ဳပ္သည့္ အဆင့္ မ်ားကို ျမန္မာ တို႔က ယဥ္ေက်းမႈ (လူ႕ယဥ္ေက်းမႈ)၊ အဂၤလိပ္ ဘာသာျဖင့္ (Civilization) ဟုေခၚၾကသည္။ လူတို႔သည္ သစ္ပင္ ကိုင္းပင္ ေလးမ်ား ေလတိုက္ရာမွ ယိမ္းႏြဲ႕ လႈပ္ရွား ပံုကို အတုယူကာ ကုိယ္ခႏၶာ ေျခလက္ တို႔ကို ယိမ္းႏြဲ႕ လႈပ္ရွား ၾကရာမွ အက ပညာ ေပၚလာသည္။ ေက်းငွက္တို႔ က်ီက်ီက်ာက်ာ သံရွည္ သံတို ျမည္က်ဴးသံ၊ သစ္ရြက္ အႀကိဳ အၾကား တရႊီရႊီ ျမည္ေသာ ေလတိုးသံ၊ ပလံုပလံု အခ်က္ (စည္းခ်က္မွန္) ေရစီး သံမ်ားကို တုပၿပီး သံတို၊ သံရွည္၊ သံျပတ္၊ သံနိမ့္၊ သံျမင့္၊ တက္သံ၊ သက္သံ၊ တန္႔သံမ်ား ႏႈတ္မွ ရြတ္ၾကရင္း ေတးဂီတ အဆို ပညာမ်ား ေပၚေပါက္ လာသည္။

အမဲလိုက္ ရာ၌ သံုးေသာ  ေလးျမားမွ ေလးႀကိဳး၏ တင္းလွ်င္ ျမည္ေသာ အသံ၊ ေလ်ာ့လွ်င္ ျမည္ေသာ အသံ မ်ားကို သတိ မူမိၿပီး ေစာင္းကဲ့သို႔ေသာ ႀကိဳးတင္း၊ ႀကိဳးေလွ်ာ့၊ ႀကိဳးတပ္ တူရိယာ၊ သစ္ရြက္မႈတ္ ေလခြၽန္ရာမွ ေလမႈတ္ တူရိယာ စသည့္ တူရိယာမ်ား ထြင္ႏိုင္ လာၾကသည္။ ေက်ာက္ေခတ္ လူသားမ်ား ေနခဲ့ဖူးေသာ ေက်ာက္ဂူ နံရံမ်ား (ျမန္မာႏိုင္ငံ ေတာင္ႀကီး ခ႐ိုင္ ရြာငံၿမိဳ႕နယ္ရွိ ျပဒါးလင္းဂူစု အပါအဝင္ ႏိုင္ငံအခ်ဳိ႕မွ ေရွးေဟာင္း ဂူမ်ား)တြင္ ေက်ာက္ေခတ္ လူသားတို႔က မိမိတို႔ ႀကံဳေတြ႕ ခဲ့ရေသာ ႀကံ့၊ ဆင္၊ ပန္းပြင့္၊ မိမိတို႔ လက္ဖဝါးပံု မ်ားကို ရရာ မီးေသြး၊ ေက်ာက္တံုး တို႔ျဖင့္ ေရးဆြဲေသာ နံရံ ပန္းခ်ီမ်ား ေတြ႕ရသည္။  ပန္းခ်ီ ပညာလည္း  ေက်ာက္ေခတ္ ကတည္းက ေပၚေပါက္ ခဲ့ေပၿပီ။

ဤသို႔  ရင္ထဲတြင္ ျဖစ္ေပၚ လာေသာ   သာယာမႈ၊ တက္ၾကြမႈ၊ ေၾကကြဲ ဝမ္းနည္းမႈ၊ ေဒါသ ျဖစ္မႈ မ်ားကို ဂီတျဖင့္၊ အဆို အကျဖင့္၊ ပန္းခ်ီျဖင့္ ခံစားရသမွ် ေဖာ္ထုတ္ အန္ခ်ၾကရင္း၊ အႏု ပညာရပ္ မ်ဳိးစံု၊ ရသေျမာက္၊ ဂုဏ္ အလကၤာေျမာက္ အႏုပညာမ်ား၊ အႏုစာေပမ်ား ျဖစ္ထြန္း ခဲ့သည္။ ဤကား လူတို႔၏ စိတ္ပိုင္း ယဥ္ေက်းမႈ တိုးတက္ လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို အႏု သုခုမ ယဥ္ေက်းမႈ မ်ားကို အဂၤလိပ္ ဘာသာ စကား၌ Culture ဟုသံုးၿပီး ျမန္မာ တို႔ကမူ ယဥ္ေက်းမႈ ဟုသာ သံုးသည္။ ႐ုပ္ပိုင္း ယဥ္ေက်းမႈ (Civilization)ႏွင့္ စိတ္ပိုင္း ယဥ္ေက်းမႈ (Culture) တို႕ကို ျမန္မာက ယဥ္ေက်းမႈ ဟုသာ သံုးေလ့ ရွိသျဖင့္  ပိုမို ကြဲျပား ေစရန္ ႐ုပ္ပိုင္း ယဥ္ေက်း မႈကို (လူ႕ ယဥ္ေက်းမႈ) ဟု သံုးႏိုင္ၿပီး စိတ္ပိုင္း ယဥ္ေက်း မႈကို (ယဥ္ေက်းမႈ အႏုပညာ) ဟု သံုးႏိုင္ ေပသည္။

ယဥ္ေက်းမႈတြင္ ဘိုးဘြား မိဘမွ သားစဥ္ ေျမးဆက္ ဆင္းသက္ လာ၍ မိေမြ ဖေမြ (မိ႐ိုးဖလာ) ဆက္ခံ ရရွိေသာ ယဥ္ေက်း မႈကို  မူလ ပင္ကို ယဥ္ေက်းမႈ (ပကတိ ယဥ္ေက်းမႈ)ဟု ေခၚတြင္သည္။ မူလ ယဥ္ေက်းမႈ ကိုပင္ အေမြ မခံႏိုင္ဘဲ ႐ိုင္းေနရာမွ ယဥ္ေအာင္ သြန္သင္ ပ်ဳိးေထာင္ ေလ့က်င့္၍ ရရိွေသာ (ျပဳျပင္ၿပီး) ယဥ္ေက်းမႈ၊ ထို႔အျပင္ မူလ ယဥ္ေက်းမႈ (ပကတိ ယဥ္ေက်းမႈ) ရွိထား ၿပီးပါလ်က္ ပိုမို ေကာင္းျမတ္ ျမင့္မားစြာ အားထုတ္ ေလ့က်င့္ သျဖင့္ ထူးျခား ေျပာင္ေျမာက္စြာ ယဥ္ေက်း လာျခင္း တို႔ကို (ဝိကတိ ယဥ္ေက်းမႈ)ဟု ေခၚေပသည္။ ျပဳျပင္ မြမ္းမံ အမႊမ္း တင္ထားေသာ၊ အေရာင္ တင္ထားေသာ ယဥ္ေက်းမႈ ဟု ဆိုလိုေပသည္။

ေျမမွ တူးေဖာ္ ရရွိေသာ ပတၱျမား၊ ေက်ာက္ အ႐ိုင္းတံုး၊ စိန္ အ႐ိုင္းတံုး တို႔တြင္ ပကတိ တန္ဖိုး ရွိၿပီး ျဖစ္သည္။ ထိုေက်ာက္ အ႐ိုင္းတံုး မ်ား၏ မူလ တန္ဖိုးမွာ ေငြက်ပ္ တစ္သိန္း တန္သည္ ဆိုပါစို႔။ ထို ေက်ာက္ အ႐ိုင္းတံုးကို ကြၽမ္းက်င္ေသာ ေက်ာက္ေသြး ဆရာက ေခတ္မီ ကိရိယာ စက္ပစၥည္း နည္းပညာ တို႔ျဖင့္ အကြက္ေဖာ္ ေသြးယူ၊ အေရာင္ တင္လိုက္ေသာ အခါ ထိုပတၱျမား၊ ထိုစိန္တို႔၏ တန္ဖိုးသည္ ငါးသိန္းလည္းဟုတ္၊ ဆယ္သိန္းလည္းဟုတ္ (ဝိကတိ)  တန္ဖိုး တက္သြား သကဲ့သို႔ပင္ လူ႔ ယဥ္ေက်းမႈတြင္လည္း ပကတိ ယဥ္ေက်းမႈကို ျပဳျပင္ အေရာင္ တင္ၿပီး ေလ့က်င့္ ယူေသာ ဝိကတိ ယဥ္ေက်းမႈ အဆင့္ ေရာက္လာ ေစသည္။

ဤေနရာတြင္ အဓိပၸာယ္ အေတြး မမွားရန္ လိုေပသည္။ မူလ ျမန္မာ့ ကိုယ္ပိုင္(ပကတိ) ယဥ္ေက်းမႈကို (ဝိကတိ) ယဥ္ေက်းမႈ ျဖစ္ေအာင္ ႏိုင္ငံျခားမွ ယဥ္ေက်းမႈ မ်ားကို ပံုတူ ကူးျခင္း စသည့္ အတုခိုး မွားျခင္းမ်ဳိး အျဖစ္ အဓိပၸာယ္ မဖြင့္ သင့္ေပ။ ''အေဟာင္း စံတင္ အသစ္ထြင္''၊ ''လမ္း႐ိုး ေဟာင္းတြင္ ဆင့္ကာထြင္'' ဟူေသာ ဆို႐ိုး စကားမ်ားႏွင့္ အညီ ေခတ္စနစ္ႏွင့္ အညီ ဆန္းသစ္ေသာ နည္းပညာ တို႔ျဖင့္ မိမိတို႔ ႐ိုးရာယဥ္ ေက်းမႈကို ျမန္မာ အမ်ဳိးသား ေဘာင္ အတြင္းမွ တီထြင္ ဆန္းသစ္ျခင္းကို ဆိုလို ေပသည္။

သူတို႔ ႏိုင္ငံမ်ား မွာပင္ လူမ်ားစု လက္မခံဘဲ လူတစ္စုက သားသမီးတို႔ သဘာဝ ေနထိုင္ လုပ္ကိုင္၊ သီဆို၊ ကခုန္ ေနေသာ (သ႐ုပ္ပ်က္) ယဥ္ေက်းမႈ မ်ားကို ပံုတူကူး အတုခိုး မွားလွ်င္ ပကတိ ယဥ္ေက်းမႈပင္ ပ်က္သြား ေပမည္။ ဝိကတိ မျဖစ္ဘဲ ကိုယ့္ပကတိ ယဥ္ေက်းမႈကို ဖ်က္ရာ ေရာက္သည္။ သ႐ုပ္ပ်က္ ယဥ္ေက်း မႈကို အတုခိုး မွားလွ်င္ သူတို႔ လုပ္သလို  ေဆးေျခာက္၊ ဘိန္းျဖဴ၊ စိတ္ၾကြေဆး၊ လိင္ေဖာက္ျပန္မႈ၊ ကိုယ့္လူမ်ဳိး၊ ကုိယ့္ႏိုင္ငံ၊ ကိုယ့္ ယဥ္ေက်း မႈကို အထင္ေသး ေက်ာခိုင္း မိလာ တတ္ေပသည္။ အမ်ဳိးသားေရး စိတ္ဓာတ္ ခန္းေျခာက္၍ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ ေပ်ာက္ကာ အမ်ဳိးသားေရး ကိုယ္ခံအား ကြယ္ေပ်ာက္ သြားေပမည္။

ေခတ္ဆန္သည္ (Modernize) ျဖစ္သည္ဟု ဆိုၾကသည္။ ဤသို႔ျပဳေပမွ သ႐ုပ္ပ်က္ (အက်င့္ ပ်က္)မ်ား အတု ယူကာ ဝတ္စား ဆင္ယင္ ေကာ့ေကာ္ ကန္ကား ကခုန္ျခင္းသည္ ေခတ္၏ ေရစီး ေၾကာင္းဟု ဆင္ေျခ ေပးၾကသည္။ ေရစီး ေၾကာင္းသည္ ရွိၿပီးသား ျဖစ္ေၾကာင္း ေခ်ာင္းေျမာင္း တို႔တြင္သာ စီးဆင္းရမည္။ လိုအပ္က ေျမာင္းသစ္ ေဖာက္မည္။

မလိုလားအပ္ေသာ ေရႀကီး ေရလႊမ္းမိုး မႈမ်ားမွ ကာကြယ္ရန္ ဆည္ေျမာင္း တာတမံစနစ္ ေပၚလာ ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ေျမးတို႔ ျမစ္တို႔ေရ ေရစီးေၾကာင္းသစ္ ဆိုတိုင္း ေရလိုက္ မလြဲ ၾကေစနဲ႔၊ ေရလိုက္ လြဲလွ်င္ ေရတိမ္လည္း နစ္မည္။ ေရနက္လည္း နစ္မည္။ ျပည္ပက ရေအာင္ ယူအပ္ သည္မွာ ေခတ္မီ အဆင့္ျမင့္ အသိ၊ အတတ္၊ နည္း ပညာေကာင္း မ်ားသာ ျဖစ္သည္ ဟူ၍ မွတ္ ၾကပါေလ။     ။

တကၠသိုလ္ျမတ္သူ

 http://www.myawady.com.mm/library/stories/storiesforall/item/21306-2013-08-03-12