တစ္ခါတုန္းက “ဓမၼပါလ” လုိ႔အမည္ရတဲ့ သူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ဟာ တကၠသိုလ္ျပည္
ဒီသာပါေမာကၡဆရာႀကီးဆီမွာ တျခားတပည့္ ငါးရာနဲ႔အတူ ပညာသင္ေနပါတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ပါေမာကၡဆရာႀကီးရဲ့ သားငယ္တစ္ေယာက္ ေသဆံုးသြားပါတယ္။ ဒီေတာ့
က်န္တဲ့တပည့္ေတြက ဝိုင္းငိုၾကပါတယ္။ဓမၼပါလကေတ
ဒါေၾကာင့္ ဓမၼပါလက သူငယ္ခ်င္းေတြအနားသြားၿပီး ေမးၾကည့္ပါတယ္။
“အေမာင္တုိ႔ ... လူဆိုတာ ႀကီးမွေသရတာမဟုတ္လား၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ေသရတာလဲ”
“လူဆိုတာႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ေသၾက
“ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ အခုမွျမင္ဖူးတာပါ။ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဆီမွာေတာ့ေလ ငယ္ငယ္နဲ႔
မေသၾကဘူး။ႀကီးမွပဲ ေသၾကတယ္။”
ဓမၼပါလနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အျပန္အလွန္ ေျပာေနၾကတာကို ပါေမာကၡ ဆရာႀကီးက
ၾကားသြားပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ ဆရာႀကီးက ဓမၼပါလကို ေခၚၿပီး-
“ဓမၼပါလ ... သင္တုိ႔ဆီမွာငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္
“ဟုတ္ပါတယ္ဆရာႀကီး။ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဆီမွာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔
မေသၾကပါဘူး။ႀကီးမွပဲေသၾကတာပ
ဆရာႀကီးက ဓမၼပါလဆီက စကားဆန္းဆန္းကိုၾကားရေတာ့ အံ့ဩေနပါတယ္။
သူ႔တပည့္ မလိမ္ဘူးဆိုတာလည္း သိေနပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဘယ္လိုေတြးမိသလဲ ဆိုေတာ့
“အသက္ရွည္ရွည္ေနရတဲ့နည္း သူတုိ႔ဆီမွာ ရွိမွာပဲ။ငါသြားစံုစမ္းရင္ေတာ့ နည္းသိရမွာပဲ”
လုိ႔ ေတြးလိုက္ပါတယ္။
ေသသြားတဲ့သားအတြက္ သၿဂႋဳလ္မႈကိစၥေတြၿပီးလုိ႔ခုႏွစ္ရက္၊ရွစ္ရက္ လြန္တဲ့အခါက်ေတာ့
တပည့္အားလံုးကို ဓမၼပါလဆီအပ္ခဲ့ၿပီး တပည့္တစ္ဦးအတူ ဓမၼပါလတုိ႔ ဇာတိရြာကို
ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာႀကီးကာ သူ႔ရဲ႕လြယ္အိတ္ထဲမွာ ဆိတ္ရိုးေတြလည္း ထည့္ခဲ့ပါတယ္။
ဆရာႀကီး ဓမၼပါလတုိ႔မိဘေတြ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေဖာ္ျဖစ္တဲ့သူေတြက ထီးယူတဲ့သူကယူ၊
အိတ္ယူတဲ့သူကယူ၊ ဖိနပ္ယူတဲ့သူကယူနဲ႔ ဝိုင္းၿပီး ခရီးဦးႀကိဳဆိုၾကပါတယ္။
ဓမၼပါလမိဘေတြက ဆရာႀကီးကို ေခတၱခဏနားေစၿပီး ထမင္းေကြၽးပါတယ္။
ထမင္းစားၿပီးလုိ႔ မိသားစုနဲ႔ စကားထိုင္ ေျပာၾကေတာ့ ဆရာႀကီးက စိတ္မေကာင္းဟန္နဲ႔ေျပာပါတယ္
“ပုဏၰားႀကီး ... စိတ္မေကာင္းေတာ့မျဖစ္ပါနဲ႔။သင္တုိ႔သားဟာ(၁၈)ရပ္ေသာအတတ္
တတ္ၿပီးပါၿပီ။လိမ္လည္းလိမၼာ
ကြယ္လြန္သြားပါၿပီ။”
ဆရာႀကီးရဲ႕စကား ၾကားလိုက္ရေတာ့ ဓမၼပါလရဲ႕ဖခင္ပုဏၰားႀကီးက လက္ခုပ္ေတြတီးၿပီး
ထရယ္ပါတယ္။ဒီေတာ့ဆရာႀကီးက “ဘာျဖစ္လုိ႔ ရယ္တာလဲ” လုိ႔ေမးပါတယ္။
ပုဏၰားႀကီးကလည္း အရယ္မပ်က္ ျပန္ေျဖပါတယ္။ “ဆရာႀကီး .... ကြၽန္ေတာ္တုိ႔သား မေသပါဘူး။
တျခား တစ္ေယာက္ေယာက္ေသတာ ျဖစ္မွာပါ။”
“ဒီမွာပုဏၰားႀကီး ... ဒါသင့္သားရဲ႕ အရိုးေတြပဲ။
သင္တုိ႔အတြက္ ယူခဲ့တာပါ။”
“ဒီအရိုးေတြဟာ ဆိတ္ရိုးေတြလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ ေခြးရိုးေတြလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ကြၽန္ေတာ္တ
ဓမၼပါလကေတာ့ လံုးဝ မေသပါဘူး။ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဆီမွ
ဆရာႀကီး မုသားေျပာတာပဲျဖစ္မွာပါ။”
ဒီတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ အနားမွာရွိတဲ့မိသားစုဝင္ေတြ
ပါေမာကၡဆရာႀကီးလည္း တပည့္ျဖစ္သူ ဓမၼပါလေျပာတာကို ခိုင္ခိုင္မာမာ ယံုသြားပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ပါေမာကၡ ဆရာႀကီးက သူအသိခ်င္ဆံုးေမးခြန္းကို ေမးလိုက္ပါတယ္။
“ပုဏၰားႀကီး သင္တုိ႔ဆီမွာ ဘာျဖစ္လုိ႔ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔မေသၾကတာလဲ။ဘယ္လိုက်င့္ၾကံေန
“ဆရာႀကီး…ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ရြာလံုးဟာ သုစရိုက္တရား (၁၀)ပါး ကို က်င့္ၾကံၾကပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ မေသၾကတာပါ။ တရားကိုေစာင့္တဲ့သူကို တရားက ျပန္ေစာင့္တဲ့သေဘာပါ။”
အေျဖသိရေတာ့မွ ပါေမာကၡဆရာႀကီးက “ပုဏၰားႀကီး သင္တုိ႔သား မေသပါဘူး။
အခု ယူခဲ့တာလည္း ဆိတ္ရိုးေတြပါ။ စံုစမ္းဖုိ႔ သက္သက္ လာခဲ့တာပါ။”
လုိ႔ ေျပာၿပီး ပုဏၰားႀကီးဆီက သုစရိုက္တရား(၁၀)ပါး စာရင္းကိုကူးၿပီး တကၠသိုလ္ျပည္ကို
ျပန္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
(ငါးရာငါးဆယ္ဇာတ္ဝတၳဳ-မဟာဓမ
“ဓမၼစရိယာ” ဆိုတာ သုစရိုက္တရား(၁၀)ပါးကို က်င့္ျခင္းလုိ႔ ဆိုလို ပါတယ္။
❖-သတ္ျခင္း၊ ခိုးျခင္း၊ သူတစ္ပါးမယားျပစ္မွားျခင္း ဆိုတဲ့ ကာယဒုစရိုက္ သံုးပါး။
❖-လိမ္ေျပာျခင္း၊
-ရန္တိုက္ ကုန္းတိုက္စကားေျပာျခင္း၊
-ၾကမ္းတမ္းေသာ စကားေျပာျခင္း၊
-အက်ဳိးမရွိ သိမ္ဖ်င္းေသာ
စကားေျပာျခင္းဆိုတဲ့ ဝစီဒုစရိုက္ ေလးပါး။
❖-သူတစ္ပါးစည္းစိမ္၊ကိုယ့္စည္းစိမ္ျဖစ္ရန္ ေရွ႕ရွဳၾကံျခင္း၊
-သူတစ္ပါး ပ်က္စီးေစရန္ ဒုကၡေရာက္ေစရန္ၾကံျခင္း၊
-အယူမွားျခင္းဆိုတဲ့ မေနာဒုစရိုက္ သံုးပါး။
အဲဒီ(၁၀)ပါးကို ဒုစရိုက္(၁၀)ပါးလုိ႔ေခၚပါတယ
ဒုစရိုက္(၁၀)ပါးမွ ေရွာင္ၾကဥ္တာကို သုစရိုက္တရား(၁၀)ပါးကို က်င့္တယ္လုိ႔ေခၚပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားက
သုစရိုက္တရား(၁၀)ပါးကို ကိုယ္ႏွဳတ္စိတ္ အမူအရာတိုင္းမွာ သတိကပ္ၿပီးက်င့္ပါတဲ့။
ဘာျဖစ္လုိ႔ သုစရိုက္တရား(၁၀)ပါးကို က်င့္ရသလဲ ေမးရင္ ေဘးေလးမ်ဳိးနဲ႔ မေတြ႕ၾကံဳရေအာင္ပါတဲ့။
ေဘးေလးမ်ဳိးဆိုတာက-
❖(၁)။ အတၱာႏုဝါဒေဘး=မိမိကုိယ္ကုိ မိမိကုိယ္တုိင္ စြပ္စြဲေသာေဘး။
မေကာင္းတာလုပ္ခဲ့တဲ့သူဟာ “ငါမေကာင္းတာလုပ္ခဲ့ပါလား၊ ငါမေကာင္းတာ လုပ္ခဲ့ပါလား”
ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္ ႏွလံုးမသာမယာ ျဖစ္ေနတာပါ။
❖(၂)။ ပရာႏုဝါဒေဘး = သူတစ္ပါးစြပ္စြဲေသာေဘး။
“မင္းဟာ မေကာင္းတာျပဳခဲ့တဲ့သူ”
လုိ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကဝိုင္းၿပီး၊လက္
❖(၃)။ ဒ႑ေဘး = မင္းျပစ္မင္းဒဏ္ေဘး။
❖(၄)။ ဒုဂၢတိေဘး = အပါယ္က်ေရာက္ရသည့္ေဘးတုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒုစရိုက္(၁၀)ပါးကို က်ဴးလြန္တဲ့သူဟာ အထက္က ေဘးေလးမ်ဳိး ၾကံဳရတတ္ပါတယ္။ ေဘးေလးမ်ဳိးထဲမွာ
သတိထားဖုိ႔ အေကာင္းဆံုးနဲ႔ စိတ္ဝင္စားဖုိ႔အေကာင္းဆံုးေဘးက “အတၱာႏုဝါဒေဘး”ဆုိတဲ့
မိမိကုိယ္ကုိ မိမိျပန္စြဲခ်က္တင္တဲ့ေဘးပါ
မေကာင္းမႈျပဳခဲ့သမွ်ကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ အသိဆံုးဆိုေတာ့ အဲဒီမေကာင္းမႈေတြကိုျပန္ေတြ
“ငါမေကာင္းမႈေတြျပဳခဲ့တယ္။ငါ မေကာင္းမႈေတြျပဳခဲ့တယ္”ဆိုၿ
ျပဳခဲ့သမွ်မေကာင္းမႈေတြက တစ္ကိုယ္ထဲ တစ္စိတ္ထဲကေန တရားခံ၊တရားလို
ႏွစ္ကိုယ္ခြဲၿပီး စြပ္စြဲေတာ့တာပါပဲ။
အရြယ္ရွိတုန္း က်န္းမာတုန္းမွာ-အတၱာႏုဝါဒေ
ရုပ္အိုနာမ္အိုၿပီး၊ေသခါနီး
အဲဒီအတၱာႏုဝါဒေဘးကို အာရံုျပဳၿပီး ေသသြားမယ္ဆိုရင္ “အပယ္ဒုဂၢတိ” က်ေရာက္ဖုိ႔ပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။
ဘယ္ေလာက္ပဲ ျပည့္စံုမႈေတြရရွိရရွိ မေကာင္းမႈကိုမွီၿပီး ရရွိတဲ့ ျပည့္စံုမႈေတြရဲ႕ ေနာက္မွာ
ေဘးေလးမ်ဳိးက အသင့္ကပ္ပါလာၿပီးသားပါ။ အရာဝတၳဳသဏၭာန္တစ္ခုအေနနဲ႔
ကပ္ပါလာတာမဟုတ္ေလေတာ့ သတိမထားမိဘူးေပါ့။
ကိုယ္က်င့္သီလမဲ့တဲ့သူက ပတ္ဝန္းက်င္ကိုၾကည့္တဲ့အခါ “အဆိုးျမင္ဝါဒ”နဲ႔ ၾကည့္တတ္ပါတယ္။
ကိုယ္က်င့္သီလရွိတဲ့သူက ပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္တဲ့အခါ “အေကာင္းျမင္ဝါဒ”နဲ႔ ၾကည့္တတ္ပါတယ္။
အျမင္မတူတဲ့အၾကည့္ႏွစ္ခုဟာ ရလဒ္လည္းမတူပါဘူး။
အဆိုးျမင္ဝါဒနဲ႔ ၾကည့္သူရဲ႕ ရလဒ္က မၿငိမ္းခ်မ္းမႈပါ။ အေကာင္း ျမင္ဝါဒနဲ႔ ၾကည့္သူရဲ႕ ရလဒ္က ၿငိမ္းခ်မ္းမႈပါ။ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ၊ မၿငိမ္းခ်မ္းမႈေတြဟာ ျပည့္စံုျခင္း၊ မျပည့္စံုျခင္းေတြနဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး။
ကိုယ္က်င့္သီလ အေပၚမွာပဲ မူတည္သြားပါတယ္။
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ၿငိမ္းခ်မ္းဖုိ႔၊ ကိုယ့္ဝန္းက်င္ ၿငိမ္းခ်မ္းဖုိ႔ကိုယ္က်င့္သီလကို မေမ့သင့္ပါဘူး။
“အူမေတာင့္ မွသီလေစာင့္ႏုိင္တယ္”ဆိုတဲ့
အထိ ေတာင့္မလာႏုိင္ပါဘူး။ဘာျဖစ္
အျမဲတမ္း ေတာင့္တေနတတ္သလို၊ေရာင့္ရဲသြားတယ္ ဆိုတာလည္း မရွိပါဘူး။
ကိုယ့္က်င့္သီလကိုစေတးၿပီးမ
တကယ္ေတာ့ လူဆိုတာ ကိုယ့္ရဲ႕ကိုယ္က်င့္သီလကို ျပန္ၾကည္ညိဳၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေနေနတတ္တာကိုက လူ႔ဘဝရဲ႕ အဓိပၸာယ္ေတြထဲက အဓိပၸာယ္တစ္ခုပါပဲေလ။
-【စာရုိက္ပူေဇာ္သူ - Admin Team of Young Buddhist Association】
အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ။
-【အရွင္ရာဇိႏၵ(ရေ၀ႏြယ္-အင္း
(အလင္းတန္းဂ်ာနယ္ ၁၅-၁၂-၂၀၀၃)
ဒီသာပါေမာကၡဆရာႀကီးဆီမွာ တျခားတပည့္ ငါးရာနဲ႔အတူ ပညာသင္ေနပါတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ပါေမာကၡဆရာႀကီးရဲ့ သားငယ္တစ္ေယာက္ ေသဆံုးသြားပါတယ္။ ဒီေတာ့
က်န္တဲ့တပည့္ေတြက ဝိုင္းငိုၾကပါတယ္။ဓမၼပါလကေတ
ဒါေၾကာင့္ ဓမၼပါလက သူငယ္ခ်င္းေတြအနားသြားၿပီး ေမးၾကည့္ပါတယ္။
“အေမာင္တုိ႔ ... လူဆိုတာ ႀကီးမွေသရတာမဟုတ္လား၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ေသရတာလဲ”
“လူဆိုတာႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ေသၾက
“ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ အခုမွျမင္ဖူးတာပါ။ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဆီမွာေတာ့ေလ ငယ္ငယ္နဲ႔
မေသၾကဘူး။ႀကီးမွပဲ ေသၾကတယ္။”
ဓမၼပါလနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အျပန္အလွန္ ေျပာေနၾကတာကို ပါေမာကၡ ဆရာႀကီးက
ၾကားသြားပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ ဆရာႀကီးက ဓမၼပါလကို ေခၚၿပီး-
“ဓမၼပါလ ... သင္တုိ႔ဆီမွာငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္
“ဟုတ္ပါတယ္ဆရာႀကီး။ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဆီမွာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔
မေသၾကပါဘူး။ႀကီးမွပဲေသၾကတာပ
ဆရာႀကီးက ဓမၼပါလဆီက စကားဆန္းဆန္းကိုၾကားရေတာ့ အံ့ဩေနပါတယ္။
သူ႔တပည့္ မလိမ္ဘူးဆိုတာလည္း သိေနပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဘယ္လိုေတြးမိသလဲ ဆိုေတာ့
“အသက္ရွည္ရွည္ေနရတဲ့နည္း သူတုိ႔ဆီမွာ ရွိမွာပဲ။ငါသြားစံုစမ္းရင္ေတာ့ နည္းသိရမွာပဲ”
လုိ႔ ေတြးလိုက္ပါတယ္။
ေသသြားတဲ့သားအတြက္ သၿဂႋဳလ္မႈကိစၥေတြၿပီးလုိ႔ခုႏွစ္ရက္၊ရွစ္ရက္ လြန္တဲ့အခါက်ေတာ့
တပည့္အားလံုးကို ဓမၼပါလဆီအပ္ခဲ့ၿပီး တပည့္တစ္ဦးအတူ ဓမၼပါလတုိ႔ ဇာတိရြာကို
ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာႀကီးကာ သူ႔ရဲ႕လြယ္အိတ္ထဲမွာ ဆိတ္ရိုးေတြလည္း ထည့္ခဲ့ပါတယ္။
ဆရာႀကီး ဓမၼပါလတုိ႔မိဘေတြ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေဖာ္ျဖစ္တဲ့သူေတြက ထီးယူတဲ့သူကယူ၊
အိတ္ယူတဲ့သူကယူ၊ ဖိနပ္ယူတဲ့သူကယူနဲ႔ ဝိုင္းၿပီး ခရီးဦးႀကိဳဆိုၾကပါတယ္။
ဓမၼပါလမိဘေတြက ဆရာႀကီးကို ေခတၱခဏနားေစၿပီး ထမင္းေကြၽးပါတယ္။
ထမင္းစားၿပီးလုိ႔ မိသားစုနဲ႔ စကားထိုင္ ေျပာၾကေတာ့ ဆရာႀကီးက စိတ္မေကာင္းဟန္နဲ႔ေျပာပါတယ္
“ပုဏၰားႀကီး ... စိတ္မေကာင္းေတာ့မျဖစ္ပါနဲ႔။သင္တုိ႔သားဟာ(၁၈)ရပ္ေသာအတတ္
တတ္ၿပီးပါၿပီ။လိမ္လည္းလိမၼာ
ကြယ္လြန္သြားပါၿပီ။”
ဆရာႀကီးရဲ႕စကား ၾကားလိုက္ရေတာ့ ဓမၼပါလရဲ႕ဖခင္ပုဏၰားႀကီးက လက္ခုပ္ေတြတီးၿပီး
ထရယ္ပါတယ္။ဒီေတာ့ဆရာႀကီးက “ဘာျဖစ္လုိ႔ ရယ္တာလဲ” လုိ႔ေမးပါတယ္။
ပုဏၰားႀကီးကလည္း အရယ္မပ်က္ ျပန္ေျဖပါတယ္။ “ဆရာႀကီး .... ကြၽန္ေတာ္တုိ႔သား မေသပါဘူး။
တျခား တစ္ေယာက္ေယာက္ေသတာ ျဖစ္မွာပါ။”
“ဒီမွာပုဏၰားႀကီး ... ဒါသင့္သားရဲ႕ အရိုးေတြပဲ။
သင္တုိ႔အတြက္ ယူခဲ့တာပါ။”
“ဒီအရိုးေတြဟာ ဆိတ္ရိုးေတြလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ ေခြးရိုးေတြလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ကြၽန္ေတာ္တ
ဓမၼပါလကေတာ့ လံုးဝ မေသပါဘူး။ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဆီမွ
ဆရာႀကီး မုသားေျပာတာပဲျဖစ္မွာပါ။”
ဒီတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ အနားမွာရွိတဲ့မိသားစုဝင္ေတြ
ပါေမာကၡဆရာႀကီးလည္း တပည့္ျဖစ္သူ ဓမၼပါလေျပာတာကို ခိုင္ခိုင္မာမာ ယံုသြားပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ပါေမာကၡ ဆရာႀကီးက သူအသိခ်င္ဆံုးေမးခြန္းကို ေမးလိုက္ပါတယ္။
“ပုဏၰားႀကီး သင္တုိ႔ဆီမွာ ဘာျဖစ္လုိ႔ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔မေသၾကတာလဲ။ဘယ္လိုက်င့္ၾကံေန
“ဆရာႀကီး…ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ရြာလံုးဟာ သုစရိုက္တရား (၁၀)ပါး ကို က်င့္ၾကံၾကပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ မေသၾကတာပါ။ တရားကိုေစာင့္တဲ့သူကို တရားက ျပန္ေစာင့္တဲ့သေဘာပါ။”
အေျဖသိရေတာ့မွ ပါေမာကၡဆရာႀကီးက “ပုဏၰားႀကီး သင္တုိ႔သား မေသပါဘူး။
အခု ယူခဲ့တာလည္း ဆိတ္ရိုးေတြပါ။ စံုစမ္းဖုိ႔ သက္သက္ လာခဲ့တာပါ။”
လုိ႔ ေျပာၿပီး ပုဏၰားႀကီးဆီက သုစရိုက္တရား(၁၀)ပါး စာရင္းကိုကူးၿပီး တကၠသိုလ္ျပည္ကို
ျပန္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
(ငါးရာငါးဆယ္ဇာတ္ဝတၳဳ-မဟာဓမ
“ဓမၼစရိယာ” ဆိုတာ သုစရိုက္တရား(၁၀)ပါးကို က်င့္ျခင္းလုိ႔ ဆိုလို ပါတယ္။
❖-သတ္ျခင္း၊ ခိုးျခင္း၊ သူတစ္ပါးမယားျပစ္မွားျခင္း ဆိုတဲ့ ကာယဒုစရိုက္ သံုးပါး။
❖-လိမ္ေျပာျခင္း၊
-ရန္တိုက္ ကုန္းတိုက္စကားေျပာျခင္း၊
-ၾကမ္းတမ္းေသာ စကားေျပာျခင္း၊
-အက်ဳိးမရွိ သိမ္ဖ်င္းေသာ
စကားေျပာျခင္းဆိုတဲ့ ဝစီဒုစရိုက္ ေလးပါး။
❖-သူတစ္ပါးစည္းစိမ္၊ကိုယ့္စည္းစိမ္ျဖစ္ရန္ ေရွ႕ရွဳၾကံျခင္း၊
-သူတစ္ပါး ပ်က္စီးေစရန္ ဒုကၡေရာက္ေစရန္ၾကံျခင္း၊
-အယူမွားျခင္းဆိုတဲ့ မေနာဒုစရိုက္ သံုးပါး။
အဲဒီ(၁၀)ပါးကို ဒုစရိုက္(၁၀)ပါးလုိ႔ေခၚပါတယ
ဒုစရိုက္(၁၀)ပါးမွ ေရွာင္ၾကဥ္တာကို သုစရိုက္တရား(၁၀)ပါးကို က်င့္တယ္လုိ႔ေခၚပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားက
သုစရိုက္တရား(၁၀)ပါးကို ကိုယ္ႏွဳတ္စိတ္ အမူအရာတိုင္းမွာ သတိကပ္ၿပီးက်င့္ပါတဲ့။
ဘာျဖစ္လုိ႔ သုစရိုက္တရား(၁၀)ပါးကို က်င့္ရသလဲ ေမးရင္ ေဘးေလးမ်ဳိးနဲ႔ မေတြ႕ၾကံဳရေအာင္ပါတဲ့။
ေဘးေလးမ်ဳိးဆိုတာက-
❖(၁)။ အတၱာႏုဝါဒေဘး=မိမိကုိယ္ကုိ မိမိကုိယ္တုိင္ စြပ္စြဲေသာေဘး။
မေကာင္းတာလုပ္ခဲ့တဲ့သူဟာ “ငါမေကာင္းတာလုပ္ခဲ့ပါလား၊ ငါမေကာင္းတာ လုပ္ခဲ့ပါလား”
ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္ ႏွလံုးမသာမယာ ျဖစ္ေနတာပါ။
❖(၂)။ ပရာႏုဝါဒေဘး = သူတစ္ပါးစြပ္စြဲေသာေဘး။
“မင္းဟာ မေကာင္းတာျပဳခဲ့တဲ့သူ”
လုိ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကဝိုင္းၿပီး၊လက္
❖(၃)။ ဒ႑ေဘး = မင္းျပစ္မင္းဒဏ္ေဘး။
❖(၄)။ ဒုဂၢတိေဘး = အပါယ္က်ေရာက္ရသည့္ေဘးတုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒုစရိုက္(၁၀)ပါးကို က်ဴးလြန္တဲ့သူဟာ အထက္က ေဘးေလးမ်ဳိး ၾကံဳရတတ္ပါတယ္။ ေဘးေလးမ်ဳိးထဲမွာ
သတိထားဖုိ႔ အေကာင္းဆံုးနဲ႔ စိတ္ဝင္စားဖုိ႔အေကာင္းဆံုးေဘးက “အတၱာႏုဝါဒေဘး”ဆုိတဲ့
မိမိကုိယ္ကုိ မိမိျပန္စြဲခ်က္တင္တဲ့ေဘးပါ
မေကာင္းမႈျပဳခဲ့သမွ်ကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ အသိဆံုးဆိုေတာ့ အဲဒီမေကာင္းမႈေတြကိုျပန္ေတြ
“ငါမေကာင္းမႈေတြျပဳခဲ့တယ္။ငါ မေကာင္းမႈေတြျပဳခဲ့တယ္”ဆိုၿ
ျပဳခဲ့သမွ်မေကာင္းမႈေတြက တစ္ကိုယ္ထဲ တစ္စိတ္ထဲကေန တရားခံ၊တရားလို
ႏွစ္ကိုယ္ခြဲၿပီး စြပ္စြဲေတာ့တာပါပဲ။
အရြယ္ရွိတုန္း က်န္းမာတုန္းမွာ-အတၱာႏုဝါဒေ
ရုပ္အိုနာမ္အိုၿပီး၊ေသခါနီး
အဲဒီအတၱာႏုဝါဒေဘးကို အာရံုျပဳၿပီး ေသသြားမယ္ဆိုရင္ “အပယ္ဒုဂၢတိ” က်ေရာက္ဖုိ႔ပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။
ဘယ္ေလာက္ပဲ ျပည့္စံုမႈေတြရရွိရရွိ မေကာင္းမႈကိုမွီၿပီး ရရွိတဲ့ ျပည့္စံုမႈေတြရဲ႕ ေနာက္မွာ
ေဘးေလးမ်ဳိးက အသင့္ကပ္ပါလာၿပီးသားပါ။ အရာဝတၳဳသဏၭာန္တစ္ခုအေနနဲ႔
ကပ္ပါလာတာမဟုတ္ေလေတာ့ သတိမထားမိဘူးေပါ့။
ကိုယ္က်င့္သီလမဲ့တဲ့သူက ပတ္ဝန္းက်င္ကိုၾကည့္တဲ့အခါ “အဆိုးျမင္ဝါဒ”နဲ႔ ၾကည့္တတ္ပါတယ္။
ကိုယ္က်င့္သီလရွိတဲ့သူက ပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္တဲ့အခါ “အေကာင္းျမင္ဝါဒ”နဲ႔ ၾကည့္တတ္ပါတယ္။
အျမင္မတူတဲ့အၾကည့္ႏွစ္ခုဟာ ရလဒ္လည္းမတူပါဘူး။
အဆိုးျမင္ဝါဒနဲ႔ ၾကည့္သူရဲ႕ ရလဒ္က မၿငိမ္းခ်မ္းမႈပါ။ အေကာင္း ျမင္ဝါဒနဲ႔ ၾကည့္သူရဲ႕ ရလဒ္က ၿငိမ္းခ်မ္းမႈပါ။ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ၊ မၿငိမ္းခ်မ္းမႈေတြဟာ ျပည့္စံုျခင္း၊ မျပည့္စံုျခင္းေတြနဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး။
ကိုယ္က်င့္သီလ အေပၚမွာပဲ မူတည္သြားပါတယ္။
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ၿငိမ္းခ်မ္းဖုိ႔၊ ကိုယ့္ဝန္းက်င္ ၿငိမ္းခ်မ္းဖုိ႔ကိုယ္က်င့္သီလကို မေမ့သင့္ပါဘူး။
“အူမေတာင့္ မွသီလေစာင့္ႏုိင္တယ္”ဆိုတဲ့
အထိ ေတာင့္မလာႏုိင္ပါဘူး။ဘာျဖစ္
အျမဲတမ္း ေတာင့္တေနတတ္သလို၊ေရာင့္ရဲသြားတယ္ ဆိုတာလည္း မရွိပါဘူး။
ကိုယ့္က်င့္သီလကိုစေတးၿပီးမ
တကယ္ေတာ့ လူဆိုတာ ကိုယ့္ရဲ႕ကိုယ္က်င့္သီလကို ျပန္ၾကည္ညိဳၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေနေနတတ္တာကိုက လူ႔ဘဝရဲ႕ အဓိပၸာယ္ေတြထဲက အဓိပၸာယ္တစ္ခုပါပဲေလ။
-【စာရုိက္ပူေဇာ္သူ - Admin Team of Young Buddhist Association】
အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ။
-【အရွင္ရာဇိႏၵ(ရေ၀ႏြယ္-အင္း
(အလင္းတန္းဂ်ာနယ္ ၁၅-၁၂-၂၀၀၃)
No comments:
Post a Comment