အသည္းေရာင္ အသား၀ါ ႏွင့္ အံ႔ဖြယ္ ျမန္မာ့ေဆးစြမ္းေကာင္း

ကၽြန္ေတာ္၏ ယခုေဆာင္းပါးသည္ ဘာသာေရးေဆာင္းပါး မဟုတ္ပါ။ သို႔ရာတြင္ ျမတ္မဂၤလာစာေစာင္မွာ နယ္ေရာျမိဳ႔ပါ ပ်ံ႔ႏွံ႔ေရာက္ရွိသျဖင့္ လူအမ်ားသိေစရန္ ဇီ၀ိတဒါနအျဖစ္ တင္ျပအပ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ အမွတ္ ၃၊ ဓာတ္ေျမၾသဇာစက္ရံု စီမံကိန္း (ေက်ာ္စြာ) တြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္စဥ္ ၁၉၈၃-ခုႏွစ္တြင္ အသည္းေရာင္အသား၀ါ ေရာဂါ ခံစားရရွိသျဖင့္ ရန္ကုန္သို႔ သြားေရာက္ကုသရပါသည္။ သို႔ျဖင့္ အသည္းေရာင္အသား၀ါ ကုရန္ ခြင့္တလယူခဲ့ပါသည္။ ရန္ကုန္သို႔ေရာက္လွ်င္ အသည္းအထူးကု ဆရာ၀န္ႀကီး တဦး၏ ေဆးခန္းတြင္ သြားေရာက္ျပသပါသည္။ ဆရာ၀န္ႀကီးက စမ္းသပ္ျပီး လိုအပ္ေသာေသာက္ေဆး မ်ားလည္း ေပးပါသည္။ ေဆးသြင္းရန္ လိုသျဖင့္ ဆရာ၀န္ႀကီးက ေဆးမ်ားေပးျပီး မိမိအိမ္တြင္ ကၽြမ္းက်င္ေသာ ဆရာမကို ငွါး၍ ေဆးသြင္းရပါသည္။ ထမင္းမစားရပါ။ အခ်ိဳရည္မ်ားသာ ေသာက္ခြင့္ျပဳပါသည္။ အေလးအပင္ မ,မရန္လည္း ေျပာပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆရာ၀န္ႀကီး ခ်ိန္းဆိုေသာ ေန႔မ်ားတြင္ ေဆးခန္းသို႔ သြားေရာက္ျပသရပါသည္။ ေဆးရံုေတာ့မတက္ပါ။ အသည္းဆရာ၀န္ႀကီး၏ ေဆးခန္းတြင္ ျပသျပီး ဆရာ၀န္ႀကီး ခိုင္းသည့္အတိုင္း လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါသည္။ တလခြဲအခ်ိန္ ၾကာသြားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေကာင္းေကာင္းမေပ်ာက္ပါ။ ဆီးလည္း ၀ါတုန္း၊ မ်က္စိလည္း ၀ါတုန္းပဲ ရွိေနပါသည္။ အနည္းငယ္ ေနထိုင္ရတာ သက္သာတာကလြဲ၍ ဘာမွအေၾကာင္းမထူးပါ။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆရာ၀န္ႀကီးအား ခြင့္တလယူခဲ့ေၾကာင္း ယခု တလခြဲ ေရာက္လာျပီျဖစ္သည့္အတြက္ နယ္သို႔ျပန္ရေတာ့မည့္အေၾကာင္းႏွင့္ လိုအပ္သည့္ ေဆးမ်ားေပးပါရန္ ေတာင္းပန္သည္။ ဆရာ၀န္ႀကီးက ေဆးမ်ား ဆက္စားရန္ ေပးလိုက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရန္ကုန္မွ သေဘၤာႏွင့္ ျပန္လာပါသည္။ သရက္ျမိဳ႔ ဆိပ္ကမ္းေရာက္လွ်င္ ဆင္း၍ အိမ္သို႔သြားပါသည္။ ကားျဖင့္ ျပန္ပါက ကားေဆာင့္သည့္ဒဏ္မခံႏုိင္၍ သေဘၤာႏွင့္ျပန္လာျခင္း ျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္မွ ျပန္ေရာက္ေၾကာင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့ေရာဂါမွာ အသည္းေရာင္အသား၀ါေရာဂါ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ၄င္းေရာဂါ မေပ်ာက္ေသးေၾကာင္း တေယာက္ကတေယာက္သို႔ ေျပာရင္းႏွင့္ မေကြးျမိဳ႔မွ ကၽြန္ေတာ့သူငယ္ခ်င္း ကိုခင္ေမာင္ေသာင္းဆီ ထိုသတင္းေရာက္သြားသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ကိုခင္ေမာင္ေသာင္း ကၽြန္ေတာ့ဆီ ေရာက္လာပါသည္။
မင္း ရန္ကုန္ ေဆးသြားကုတယ္ဆိုတာေတာ့ ငါၾကားတယ္ကြ။ အသည္းေရာင္ အသား၀ါ မဟုတ္ဘူးမွတ္လို႔ ငါ မလာတာ။ အခုလဲ မေကြးက မိတ္ေဆြေတြက မင္း အသည္းေရာင္ အသာ၀ါကုျပီး ျပန္လာတာ မေပ်ာက္ေသးဘူးဆိုတာ ၾကားတာနဲ႔ ငါလာတာပဲ။ အသည္းေရာင္ အသား၀ါ ေပ်ာက္ေဆးက လြယ္လြယ္ေလး ပါကြာ၊ မင္း တခါစားရံုနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းေပ်ာက္ရမယ္။

ထန္းသီးကို အညႇာနားက လွီးလိုက္ရင္ တြင္း ၃-တြင္း၊ သိူု႔မဟုတ္ ၂-တြင္း ေတြ႔ရမယ္။ အဲဒီတြင္းေလးေတြကို လက္ညႇိဳးနဲ႔ထိုးလိုက္ရင္ အရည္ေတြ အေပၚကို ေထာင္ပန္းလာတာေတြ႔ရမယ္။ အဲဒီလို အရည္ရွိတဲ့ ထန္းသီးကို မင္းလက္ညႇိဳးနဲ႔ထိုး၊ ပါးစပ္ကို လက္ညႇိဳးနားမွာ ကပ္ျပီး အရည္စုပ္ပါ။ တထိုင္တည္းနဲ႔ အ၀စုပ္ပါ။ အဲဒီလို စုပ္ျပီး ၀တာနဲ႔ အိပ္ပစ္လိုက္ကြာ။ တေရးႏိုးေတာ့ မင္းရဲ႔ဆီးေၾကာႀကီးတင္းျပီး ဆီးသြားခ်င္လာလိမ့္မယ္။ ဒီအခါ ဆီးသြားလိုက္ပါ။ အဲဒီဆီးဟာ မ၀ါေတာ့ဘူး။ ျဖဴေဖြးေနတာ ေတြ႔ရလိမ့္မယ္။ ထမင္းလဲ တအားစားခ်င္လာ လိမ့္မယ္။ အဲဒါ တခါေသာက္ရံုနဲ႔ တခါတည္း ေပ်ာက္သြားတာျဖစ္တယ္။ အဲဒါ ငါ့ကိုယ္ေတြ႔ပဲ-ဟု ေျပာသြားပါသည္။

သို႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထန္းသီးရေအာင္ရွာျပီး တ၀စုပ္လိုက္ပါသည္။ ထန္းသီး ၉-လံုး ကုန္သြားပါသည္။ ျပီးေတာ့ အိပ္ပစ္လိုက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ရာကႏိုးေတာ့ သူေျပာသလိုပင္ ဆီးေၾကာႀကီး တင္းေနသျဖင့္ အိမ္သာကို အေျပးသြားရသည္။ အိမ္သာထဲေရာက္၍ ကၽြန္ေတာ္ဆီးေတြ သြားခ်လိုက္ေသာအခါ ဆီးေတြသည္ ျဖဴေဖြးေနျပီး ဆီးကလဲ အၾကာႀကီး သြားေနသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ အိမ္သာဆင္းေတာ့ မ်က္လံုးကို မွန္နဲ႔ၾကည့္ေသာအခါ မ်က္လံုးကလည္း ျဖဴေဖြးေနတာ ေတြ႔ရပါသည္။ ပါးစပ္ကလည္း အစာ အလြန္စားခ်င္လာ ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းကို ခ်က္ခ်င္းစားပစ္လိုက္ပါသည္။ အေလးအပင္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ခါတိုင္းလို မ,ႏိုင္လာပါသည္။

ကိုခင္ေမာင္ေသာင္းက မျပန္မီ ေျပာသြားပါေသးသည္။ ငါလဲ ငါ့သူငယ္ခ်င္းကို ငါ အသည္းေရာင္ အသား၀ါ ျဖစ္တုန္းက လုပ္ခဲ့တာ ငါ့ကိုယ္ေတြ႔ ေျပာျပတာပဲ။ ငါ့တုန္းကလဲ ထန္းသီးအရည္ကို အ၀စုပ္၊ တခါတည္း စုပ္တာနဲ႔ ေပ်ာက္လို႔ မင္းကို လာေျပာတာ၊ ငါ့တုန္းကေတာ့ ျမန္မာ့ေဆးဆရာ တေယာက္က ကုေပးတာပဲ။

အဲဒီ ျမန္မာေဆးဆရာက ေျပာတယ္၊ မင္း ထန္းတက္တဲ့မိသားစု ဖိနပ္လဲ မပါဘူး၊ ဦးထုပ္လဲ မပါဘူးကြာ၊ ေယာက္်ားက ထန္းပင္ေပၚတက္၊ ထန္းလွီးျမဴအိုးခ်ေပး၊ မိန္းမနဲ႔ ကေလးေတြက ေအာက္က ေနပူထဲမွာ ျမဴအိုးေကာက္၊ ေန႔လယ္က် ထန္းလ်က္ခ်က္ရတယ္ကြာ၊ ဆီးေရာဂါတို႔ အသည္းေရာင္ အသား၀ါ ေရာဂါတို႔ သူတို႔ျဖစ္စရာေကာင္းတာေပါ့၊ ဘာလို႔ မျဖစ္လဲဆိုေတာ့ ထန္းေရေတြ ေသာက္ၾက၊ ထန္းဦးအရည္ေတြ စုပ္ၾကဆိုေတာ့ သူတို႔မိသားစု ဘာမွ မျဖစ္ဘူးတဲ့ကြ။ ထန္းရည္တို႔ ထန္းသီးအရည္တို႔ဟာ ေဆးေတြပဲ။ မင္းတို႔သိတဲ့ မိတ္ေဆြေတြ၊ အသည္းေရာင္ အသား၀ါ ခံစားေနရတဲ့ ေ၀ဒနာရွင္ေတြကို ေျပာျပပါ။ သူတို႔လဲ သက္သက္သာသာနဲ႔ ေပ်ာက္ေတာ့ မိသားစုေတြ စိတ္ခ်မ္းသာရတာေပါ့-ဟု ျမန္မာေဆးဆရာက ေျပာျပေၾကာင္း ေျပာပါသည္။ ျမန္မာေဆးဆရာကို ေဆးနည္းေပးတဲ့အတြက္ သူက ေဆးဖိုးေပးသည္ကိုလည္း တျပားမွ လက္မခံေၾကာင္း ေျပာျပသည္။

ဤသို႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ မႏၲေလးမွာ တာ၀န္က်ေနတုန္း ၁၉၉၀-ျပည့္ႏွစ္တြင္ မႏၲေလးမွ သာယာ၀တီသို႔ ရာထူးတက္ျပီး ေျပာင္းဖို႔အမိန္႔စာ ရရွိခဲ့ပါသည္။ ေနာက္လက္ခံမည့္သူကို ကၽြန္ေတာ္က ၇-ရက္အတြင္း လႊဲေျပာင္းေပးရမည္ျဖစ္၍ ေျမျပင္ လက္က်န္ပစၥည္းေတြကို စစ္ေဆးရပါသည္။ အခ်ိဳ႔ပစၥည္းေတြကို ခ်ိန္တြယ္ရပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ့္လမ္းဗိုလ္မွာ ကိုဘိုစိန္ ျဖစ္ပါသည္။ ကိုဘိုစိန္ေအာက္တြင္ အငယ္တန္း အင္ဂ်င္နီယာတေယာက္ ရွိပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ နံနက္ ၇-နာရီဆိုလွ်င္ ကိုဘိုစိန္ရွိရာသို႔ ေရာက္ရွိသြားျပီး ပစၥည္းမ်ားကို ခ်ိန္တြယ္ၾက၊ ေရတြက္ၾကနဲ႔ စာေရးေတြေရာ ကိုဘိုစိန္တို႔ပါ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကပါသည္။ ဤသို႔ စစ္ေဆးေရတြက္ေနစဥ္တြင္ အငယ္တန္း အင္ဂ်င္နီယာကေလးသည္ ပစၥည္းမ်ား မ,ရန္ ေရွာင္ဖယ္ ေရွာင္ဖယ္ လုပ္ေနသျဖင့္ ကိုဘိုစိန္က အငယ္တန္းအင္ဂ်င္နီယာေလးအား ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းပါသည္။

ထိုအခါ အငယ္တန္းအင္ဂ်င္နီယာကေလးက ကၽြန္ေတာ္ အသည္းေရာင္ အသား၀ါျဖစ္လို႔ ဆရာ၀န္ဆီမွာ ၂-ရက္ရွိျပီ ေဆးထိုးေနရတယ္။ ဆရာ၀န္က အသီးအႏွံနဲ႔ အခိ်ဳရည္သာ ေသာက္ပါတဲ့။ အေလးအပင္ မ,မပါနဲ႔လို႔ မွာၾကားထားလို႔ပါ-ဟူ၍ ေျပာကာ သူ႔မ်က္စိကို ျပပါသည္။ ဟုတ္ပါသည္။ မ်က္စိတခုလံုး ၀ါထိန္ေနတာ ေတြ႔ၾကရပါသည္။

ကိုဘိုစိန္၊ ဒါဟာ အသည္းေရာင္ အသား၀ါ ဟုတ္တယ္။ ကုဖို႔ရာလဲ လြယ္လြယ္ေလးပါ။ အခုအခ်ိန္မွာ ထန္းသီးေပၚေနျပီ။ ထန္းသီအရည္စုပ္ကို တထိုင္တည္းနဲ႔ အ၀ေကၽြးလိုက္ပါဗ်ာ။ အဲဒီ ထန္းသီးအရည္ ေသာက္ျပီးတာနဲ႔ ဆီး၀ါတာေရာ၊ မ်က္စိ၀ါတာပါ ခ်က္ခ်င္းေပ်ာက္သြားမယ္။ ထမင္းလဲ တန္းစားလို႔ရတယ္။ အေလးအပင္လဲ မ,လို႔ရပါမယ္။ ဒါကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေတြ႔ပဲ။ ခင္ဗ်ားတပည့္အတြက္ ထန္းသီးရေအာင္ ရွာျပီး အျမန္ေကၽြးပါ-ဟု ေျပာခဲ့ပါသည္။

ေနာက္တေန႔ မနက္ ၇-နာရီတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ကိုဘိုစိန္ အလုပ္လုပ္ေသာေနရာသို႔ ေရာက္ရွိပါသည္။ အငယ္တန္း အင္ဂ်င္နီယာကေလးသည္ သံေခြမ်ားကို မ,ျပီးေရႊ႔ေျပာင္းေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ေဟ့-ေမာင္ရင္၊ မင္းက အသည္းေရာင္ အသား၀ါရွိတဲ့သူ မ,မနဲ႔-ဟု ေျပာလိုက္သည္။ အငယ္တန္း အင္ဂ်င္နီယာကေလးက မေန႔ညက ပုသိမ္ႀကီးဘက္က အလုပ္သမားေတြ လိုက္ပို႔ရင္းနဲ႔ လမ္းေဘးမွာ မႏၲေလးကိုပို႔မဲ့ ထန္းသီးခိုင္ေတြ ေတြ႔တာနဲ႔ ဆရာ၀ယ္လာပါတယ္။ ညတြင္းခ်င္းပဲ ကၽြန္ေတာ္ ထန္းသီးရည္ေတြ အ၀စုပ္လိုက္တယ္။ စုပ္ျပီးအိပ္လိုက္တယ္။ တေရးႏိုးေတာ့ ဆီးေၾကာႀကီးတင္းေနလို႔ ဆီးသြားတယ္။ ဆီးကျဖဴေဖြးျပီး ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မျပီးေတာ့ဘူး။ ဆီးျဖဴသလို မ်က္စိလဲ ျဖဴသြားတယ္။ ထမင္းလဲ စားလိုက္တယ္။ အခု ကၽြန္ေတာ္ အေလးအပင္လဲ မ,ႏိုင္ျပီ-ဟု ၀မ္းသာအားရ ေျပာျပ၏။

အသည္းေရာင္ အသား၀ါ ခံစားေနရသူမ်ားကို ကုိယ္ခ်င္းစာနာျပီး ကၽြန္ေတာ္၏ လက္ေတြ႔အက်ိဳးထူး ခံစားရပံု မ်ားကို တင္ျပရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အခ်ိဳ႔ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ေျပာသည္ကို လက္ေတြ႔ေတာ့ လုပ္မၾကည့္ဘဲနဲ႔ မယံုၾကပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မသိသူေက်ာ္သြား သိသူေဖာ္စားၾကရန္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဇီ၀ိတဒါနအျဖစ္ တင္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။



(ဦးတင္ေရႊ-ACE-ေဆာက္လုပ္ေရး)
( ျမတ္မဂၤလာ ၂၀၀၃-ခု ဇန္န၀ါရီ )
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=411550892276081&set=a.351047714993066.