လြန္ခဲ့ေသာ
(၁၅) ႏွစ္ခန္႔ ၁၃၄၃ ခုႏွစ္ ျပာသိုလ၏ တစ္ခုေသာည၊ တစ္ည၊ အခ်ိန္အားျဖင့္ ည
(၁၁) နာရီ ေက်ာ္ေနၿပီမို႔ ျမင္းျခံခ႐ိုင္ ေတာင္သာၿမိဳ႕၏ က်က္သေရေဆာင္
သာသနာ့ မူလိကာရာမ ေက်ာင္းသစ္ေက်ာင္း စာသင္တိုက္ႀကီး အတြင္းမွ စာခ် စာသင္
သံဃာေတာ္ အရွင္ျမတ္ (၇၀) ေက်ာ္တို႔ မိမိတို႔အိပ္ရာ အသီးသီးတြင္
က်ိန္းစက္ေတာ္မူ ေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။
ထုိအခ်ိန္မွာပင္
႐ုတ္တရက္ ျမင္းခြာသံမ်ား ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ စာေရးသူက အိပ္ရာမွထထိုင္ကာ
နားကို အသာစြင့္ထား လိုက္မိသည္။ အခ်ိန္မေတာ္ ျမင္းလွည္း၀င္လာၿပီ
ဆိုသည္ႏွင့္ ေသြးအလွဴ ခံလာျခင္း ဆိုသည္ကိုေတာ့ တပ္အပ္ သိလိုက္ပါၿပီ။
ေတာင္သာၿမိဳ႕ေလးမွာ ခ႐ိုင္ထဲတြင္ ပါ၀င္ ေသာနယ္ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕သာ
ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လူသိေတာ့ သိပ္မမ်ားလွပါ။
သို႔ေသာ္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ား၏ ေစတနာ၊ ေက်ာင္းသစ္ေက်ာင္း စာသင္တိုက္မွ ပဓာနနာယက ဆရာေတာ္ႏွင့္ စာခ် ဆရာေတာ္မ်ား၏ ေမတၱာေၾကာင့္ စာေရးသူကဲ့သို႔ မႏၱေလးၿမိဳ႕ေပၚမွာ ရွင္ျဖစ္ ေသာစာသင္သား အခ်ိဳ႕ပင္ ဤေက်ာင္းတုိက္သို႔ လာေရာက္ ပညာသင္ၾကား ရသည္အထိ သူ႔ အတိုင္းအတာႏွင့္ သူေတာ့ ထင္ရွားေသာၿမိဳ႕ တစ္ၿမိဳ႕ပင္။
ရန္ကုန္၊ မႏၱေလး ေဆး႐ံုႀကီးမ်ား ကဲ့သို႔ ေခတ္မီပစၥည္းမ်ား အျပည့္အစံု မရွိေသးေသာေၾကာင့္ ေတာင္သာၿမိဳ႕နယ္ ေဆး႐ံုမွာ ေသြးလွဴရွင္ ရွိေသာ္လည္း ေသြးမ်ားကို ႀကိဳတင္အလွဴခံၿပီး သိုမွီး သိမ္းဆည္းထားႏိုင္စြမ္း မရွိပါ။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ေသြးလိုေသာ အေရးေပၚ လူနာ ေရာက္လာေသာ အခါတြင္မွ ဦးေရမ်ားမ်ား ေသြးလွဴေလ့ရွိေသာ စာေရးသူတို႔ ေက်ာင္းတိုက္ႏွင့္ ၿမိဳ႕နယ္ မီးသတ္ တပ္ဖြဲ႔ သို႔ ေသြးအလွဴလာခံေလ့ ရွိသည္။
ေက်ာင္းတိုက္မွ ၀ါေတာ္အႀကီးဆံုး စာခ် ဆရာေတာ္ျဖစ္ေသာ ဆရာေတာ္ ဦးနေႏၵာဘာသ၏ နည္းေပး လမ္းျပမႈေၾကာင့္ စာေရးသူတို႔သည္လည္း (၁၈) ႏွစ္သားအရြယ္မွ စတင္ ေသြးလွဴခဲ့ရာ ယခုဆိုလွ်င္ အႀကိမ္ေပါင္း (၃၉) ႀကိမ္ ရွိခဲ့ေလၿပီ။ ေသြးလွဴတတ္ရန္ နည္းေပးလမ္းျပ အားေပး တုိက္တြန္းခဲ့ေသာ ဆရာေတာ္၏ ေက်းဇူးကို ဘယ္ေသာအခါမွ ေမ့ႏိုင္စြမ္းရွိမည္ မဟုတ္ပါ။
ဆရာေတာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း အႀကိမ္ (၂၀) ေက်ာ္ ေသြးလွဴခဲ့ၿပီး က်န္းမာေရးေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္း လွဴခြင့္မရေတာ့ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိရပါသည္။ နာရီ၀က္ခန္႔ ရွိၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ေသြးအလွဴခံ လာေသာ ျမင္းလွည္း ျပန္ထြက္သြားတာ မေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ ေသြးအလွဴရွင္ မရေသးေၾကာင္းကို ထပ္ဆင့္ သိလိုက္ရျပန္သည္။ သံဃာ (၇၀) ေက်ာ္တြင္ ေသြးလွဴႏိုင္ေသာ သံဃာ (၄၀) ေလာက္ ရွိေသာေၾကာင့္ တစ္ပါးမဟုတ္ တစ္ပါးေတာ့ ရရမည္ဟု စားေရးသူက တြက္ဆထားသည္။
စာေရးသူ ခ်က္ခ်င္း ထမသြားျခင္းမွာ ပထမအႀကိမ္ လွဴၿပီးတာ ေလးလ အတိအက် မျပည့္ေသးေသာေၾကာင့္ပင္။ ၾကာၾကာ ၀ါးမည့္သြား အ႐ိုးၾကည့္ေရွာင္ ဟူေသာ စကားအတိုင္း အျမဲတမ္းေသြးလွဴေနမည့္ သူတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ မိမိက်န္းမာေရးကိုလည္း ဂ႐ုစိုက္ရမည္ ဆိုသည့္ အသိတရားက လႊမ္းမိုးထားေသာေၾကာင့္လည္း အျခား ေလးလျပည့္ၿပီးသူမ်ားကို ေမွ်ာ္ကိုး၍ ခ်က္ခ်င္း ထမသြားျခင္းပါ။
သို႔ေသာ္ နာရီ၀က္ရွိသည္အထိ ေသြးအလွဴရွင္ မရေသးဘူးဆိုေတာ့ လူနာအတြက္ အသက္ အႏၱရာယ္ စိုးရိမ္ရသည္။ ဒီလိုေနေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့ ဟူေသာ အေတြးႏွင့္အတူ စာေရးသူ ေျခလွမ္းမ်ားက ေက်ာင္းတံခါးေပါက္ဆီသို႔ ဦးတည္ လိုက္ပါသည္။ တံခါးေပါက္က ပြင့္ေနၿပီးသား၊ ဟုတ္တာေပါ့ ဆရာေတာ္ ဦးနေႏၵာဘာသေတာ့ ေျခာက္ဧကခန္႔ က်ယ္ေသာ ေက်ာင္းတိုက္ ၀င္းႀကီးအတြင္း လွည့္ပတ္၍ ေသြးလွဴရွင္ ရွာေနေလာက္ေပၿပီ။
ေက်ာင္းေဆာင္ေရွ႕အေရာက္မွာပင္ ကိုရင္ဣႏၵ၀ံသကို အသင့္ေတြ႕လိုက္သည္ႏွင့္-
“ကိုရင္ဣႏၵ၀ံသ ေသြးလွဴရွင္ မရေသးဘူးတဲ့လား”
“မရတာမဟုတ္ဘူး ေသြးလွဴရွင္ ကိုယ္ေတာ္ေတြက ဒီလူနာမ်ိဳးကို ေသြးမလွဴခ်င္လို႔ ရွာမရျဖစ္ေနတာ”
“ဟာ……. ဘာျဖစ္လို႔မလွဴခ်င္ၾကတာတဲ့လဲ”
“လူနာက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသေၾကာင္းၾကံၿပီး ေဆးေသာက္တာတဲ့၊ အဲဒါေၾကာင့္ အသက္ ေသခ်င္လို႔ ေသေၾကာင္းၾကံတဲ့လူနာကို အသက္ ျပန္ရွင္ေအာင္ လွဴေနစရာ မလိုပါဘူးဆိုၿပီး မလွဴၾကတာေပါ့”
“အဲဒီအယူအဆကို တပည့္ေတာ္ လက္မခံဘူး၊ အရွင္ဘုရားေရာ လက္ခံသလား ကိုရင္ဣႏၵ၀ံသ”
“တပည့္ေတာ္ေတာ့ လက္ခံတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္လဲ လိုက္မလွဴတာ”
“ဒါဆို အရွင္ဘုရားကို တစ္ခုေမးပါရေစ၊ တေလာက ရပ္ကြက္ထဲ ေရႊပန္းတိမ္ အိမ္တစ္အိမ္က လသားအရြယ္ ကေလးေလး တစ္ေယာက္ ေရႊသန္႔စင္တဲ့ ငရဲမီးေတြကို ေသာက္မိလို႔ အသက္ဆံုးသြားရတယ္။ အဲဒီကေလးေလး ေသသြားရတာ ငရဲမီးေတြ ေသာက္တဲ့ ကေလးရဲ႕အျပစ္လား၊ ငရဲမီးကို ကေလးနဲ႔ လြတ္ရာကၽြတ္ရာမွာ မထားတဲ့ လူႀကီး မိဘေတြရဲ႕ အျပစ္လား”
“ကိုရင္ ဇ၀နကလဲ ဒါကေတာ့ လူႀကီးေတြရဲ႕ အျပစ္ေပါ့ ဟိုလသား အရြယ္ေလးကေတာ့ ဘာသိတာ မွတ္လို႔”
“အဲဒါဆိုရင္ အခုေသေၾကာင္းၾကံတဲ့ လူနာကိစၥမွာလဲ ေသေၾကာင္းၾကံတဲ့လူနာမွာ ဘာမွ အျပစ္မရွိဘူး၊ အရွင္ဘုရားတို႔၊ တပည့္ေတာ္တို႔ သံဃာေတြနဲ႔ မိဘေတြမွာပဲ အျပစ္ရွိတယ္”
“ေဟာဗ်ာ… ကိုရင္ဇ၀န ၾကည့္လဲလုပ္ဦး၊ ဘုန္းႀကီးအမႈ ရြာပတ္လို႔သာ ၾကားဖူးတယ္၊ အရွင္ဘုရားလုပ္မွ ရြာအမႈ ဘုန္းႀကီးပတ္ ျဖစ္ေနပါလား”
“ဒါလဲ ျဖစ္သင့္လို႔ ျဖစ္တာလို႔ပဲ မွတ္ၾကရေအာင္၊ အရွင္ဘုရား တ႐ုတ္ပညာရွိႀကီး ကြန္ျဖဴးရွပ္ရဲ႕ အဆိုအမိန္႔ေလးတစ္ခု ၾကားဘူးလားမသိဘူး”
“ဆိုစမ္းပါဦး”
“ကြန္ျဖဴးရွပ္က ေျပာတယ္၊ သေဘာထား မျပည့္၀တဲ့သူဟာ သူတစ္ပါး အျပစ္ကိုပဲ ျမင္ေလ့ရွိတယ္။ သေဘာထားျပည့္၀တဲ့ သူက်ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ပဲ အျပစ္ျမင္တယ္၊ ပိုၿပီး သေဘာထား ျပည့္၀တဲ့ သူက်ေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အျပစ္ မျမင္ေတာ့ဘူးတဲ့။ အဲဒီေတာ့ အရွင္ဘုရားတို႔ တပည့္ေတာ္တို႔လဲ သေဘာထား ျပည့္၀တဲ့သူထဲ ပါေအာင္ ကိုယ့္အျပစ္ကိုယ္ပဲ ရွာၾကည့္ၾကရေအာင္၊ အခု ေသေၾကာင္းၾကံတဲ့ ကိစၥမွာ ေသေၾကာင္းၾကံတဲ့ လူနာဟာ ဘ၀တန္ဖိုး၊ ဘ၀အႏွစ္သာရ၊ ဘာသာတန္ဖိုး၊ ဘာသာအႏွစ္သာရ ဘာမွမသိရွာဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ လူ႔ဘ၀တစ္ခုကို လြယ္လြယ္ ျပန္ရမယ္လို႔ ထင္လို႔သာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသေၾကာင္း ၾကံတာေပါ့”
“ဒါေၾကာင့္ ေသေၾကာင္းၾကံတဲ့ လူနာမွာ အျပစ္မရွိဘူးလို႔ ေျပာခဲ့တာေပါ့၊ သံဃာမ်ားနဲ႔ မိဘမ်ားက ဘာ့ေၾကာင့္ အျပစ္ရွိသလဲ ဆိုေတာ့ ဒီလူနာကို အခုလို ေသေၾကာင္း မၾကံစည္မီ အခ်ိန္တုန္း ကတည္းက ဘ၀တန္ဖိုး၊ ဘာသာတန္ဖိုး၊ ဘ၀အႏွစ္သာရ၊ ဘာသာ အႏွစ္သာရကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားလည္ေအာင္ ဗိုက္ထဲမွာ ဘုရားတည္ မေပးမိတဲ့အတြက္ပဲ”
“ဘယ္လို၊ ဗိုက္ထဲမွာ ဘုရားတည္မေပးတဲ့အတြက္ ဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္၊ ဒါက တင္စားေျပာတာပါ၊ အရွင္ဘုရား အခ်ိန္ရရင္ ခရစ္ယာန္ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း ေတြထဲ ၀င္ၾကည့္၊ အလွဴခံပံုးေတြမွာ ေရးထားတဲ့စာက ကေလးမ်ားဗိုက္ထဲ ဘုရားတည္ရန္တဲ့၊ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းလိုက္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္လဲလို႔၊ အဓိပၸာယ္က ႏုနယ္ ငယ္ရြယ္တဲ့ ကေလးဘ၀ ကတည္းက ဘာသာေရး အသိဉာဏ္ေတြကို အျပည့္အ၀ သြင္းေပးထားရမယ္ ဆုိတာပါပဲ။”
“ဒါကို အတုယူၿပီး ဗုဒၶဘာသာ ကေလးမ်ားကိုလဲ ငယ္ရြယ္စဥ္ကတည္းက ယဥ္ေက်းမႈ ဘာသာေရး သင္တန္းေတြ အျပည့္အ၀ သင္ေပးႏိုင္ေအာင္ ဆရာဒကာ လက္တြဲၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ႀကိဳးစား သင့္ၾကၿပီ။ ေျမျပင္မွာတည္တဲ့ ဘုရားထက္ ဗုဒၶဘာသာ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားမွာ တည္တဲ့ ဘုရားက သာသနာအတြက္ ပိုၿပီး ေက်းဇူးမ်ားမယ္ ဆိုတာကို အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ ကမၻာေက်ာ္ ေဗာေဓာဗုဓု ေက်ာက္ေစတီႀကီးက သက္ေသျပေနၿပီေလ”
“ကေလးေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲမွာ တည္ထားတဲ့ ဘုရားမရွိေတာ့ အရင္တုန္းက ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ခဲ့တဲ့ အင္ဒိုနီးရွား တစ္ျပည္လံုးဟာ အခု အခ်ိန္မွာေတာ့ တျခားဘာသာေတြရဲ႕ လက္ထဲ ေရာက္ခဲ့ရၿပီ မဟုတ္လား။ ဒီဘာသာျခားေတြရဲ႕ အႏၱရာယ္မ်ိဳးက်ေတာ့ ေျမျပင္မွာ တည္ထားတဲ့ ေဗာေဓာဗုဓု ေက်ာက္ေစတီႀကီးက ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး မဟုတ္လား”
“ကဲ ေတာ္ၿပီ စကားသိပ္ရွည္ေနလို႔ လူနာအသက္ မမီဘူးျဖစ္ေနဦးမယ္။ တပည့္ေတာ္ကေတာ့ ေသြးလဲလွဴမယ္၊ ဘာသာေရး အသိဉာဏ္ ဓမၼကိုလဲလွဴမယ္”
ေျပာေျပာဆုိဆိုျဖင့္ ထြက္ခဲ့ရာ ေသြးအလွဴခံလာေသာ ျမင္းလွည္းနားသို႔ ေရာက္လာသည္ႏွင့္ စိုးရိမ္တႀကီးျဖင့္ ေသြးအလွဴရွင္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသည့္ အသက္ (၅၀) အရြယ္ ဒကာႀကီးတစ္ဦးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ စာေရးသူက-
“ဒကာႀကီး ေသြးအလွဴရွင္ရပလား”
“မရေသးပါဘုရား”
“ဘယ္ႏွစ္ပုလင္းလဲ”
“တစ္ပုလင္းပါဘုရား”
“ေသြးအမ်ိဳးအစားကေရာ”
“ဘီေသြးပါဘုရား”
“ကဲ ဒါဆိုရင္သြားၾကစို႔၊ ကိုရင္ပဲလွဴမယ္၊ တျခားေစာင့္မေနနဲ႔၊ ရမွာလဲမဟုတ္ဘူး၊ ကိုရင္ဣႏၵ၀ံသ ဆရာေတာ္ ဦးနေႏၵာဘာသကို ေလွ်ာက္လိုက္ပါ၊ ေသြးလွဴဖို႔ တပည့္ေတာ္ လိုက္သြားၿပီလို႔”
ေက်ာင္းႏွင့္ တစ္မိုင္သာသာခန္႔ ေ၀းေသာ ေဆး႐ံုဆီသို႔ ျမင္းလွည္း ေမာင္းထြက္လာသည္ႏွင့္ စာေရးသူက မ်က္ႏွာတြင္ ညွိဳးေရာ္ ေၾကကြဲရိပ္ ထင္ေနသည့္ ဒကာႀကီးအား တစ္ခ်က္ ေမးၾကည့္လုိက္သည္။
“ဒကာႀကီး လူနာက ဘယ္လိုျဖစ္တာတံုး၊ နည္းနည္းေလာက္ ေျပာျပပါလား”
“မွန္ပါ၊ ေျပာျပပါမယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္တို႔က ေတာကပါဘုရား၊ သမီးေလးကို စာတတ္ေပတတ္ ျဖစ္ေစခ်င္လို႔ ၿမိဳ႕ေပၚက သူ႔ဦးေလးအိမ္မွာ ေနေစၿပီး ေက်ာင္းတက္ခိုင္းပါတယ္ ဘုရား။ အဲဒါ ဒီႏွစ္ဆယ္တန္း စာေမးပြဲက်ေတာ့ စာမႀကိဳးစားဘဲ အေပ်ာ္အပါးနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေနလို႔ ျဖစ္မွာပဲလို႔ ထင္ၿပီး လူေရွ႕သူေရွ႕မွာ ႐ိုက္ႏွက္ ဆံုးမမိပါတယ္ ဘုရား။ အဲဒါ သမီးေလးက အရွက္ရၿပီး ဘာမီတြန္ ေဆးျပားေတြကို တစ္ပုလင္းလံုး ေသာက္ပစ္လိုက္တာပါပဲ ဘုရား”
“တပည့္ေတာ္တို႔ သိတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ပါးစပ္က အျမွဳပ္ေတြေတာင္ ထြက္ေနၿပီ။ ဒါနဲ႔ ေဆး႐ံုကို ခ်က္ခ်င္း ေျပးလာၾကတာပါပဲ ဘုရား၊ ေဆး႐ံုက ေသြးလုိတယ္၊ ေသြးသြင္း ကုရမယ္လို႔ ဆုိတာနဲ႔ အရွင္ဘုရားတို႔ ေက်ာင္းကို ေသြးအလွဴခံ ေရာက္လာခဲ့တာပါ။ ေနာက္မွ သိရတာက သမီးေလး စာေမးပြဲက်တာ အေပ်ာ္အပါးေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ စာေမးပြဲေျဖခါနီး ကပ္ၿပီး ေနမေကာင္းလုိ႔တဲ့ ဘုရား၊ မစူးစမ္း မဆင္ျခင္ဘဲ လူေရွ႕သူေရွ႕မွာ ႐ိုက္နက္ဆံုးမတဲ့ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ အျပစ္ပါပဲဘုရား”
ေျပာေနရင္းပင္ ဒကာႀကီး၏ မ်က္လံုးမွ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ စကားလမ္းေၾကာင္းကို တစ္ေနရာသို႔ ေျပာင္းေပးလိုက္ရသည္။
“အဆိုးထဲက အေကာင္းေပါ့ ဒကာႀကီးရယ္။ ေနာက္ သားသမီးေတြ ဆံုးမတဲ့အခါ ဒီလို မျဖစ္ဖို႔အတြက္ သင္ခန္းစာယူရမွာေပါ့၊ စိတ္ပညာ က်မ္းေတြရဲ႕ အဆိုအရ လူဟာ ကိုယ့္ကုိယ္ကို အထင္အႀကီးဆံုးပဲတဲ့၊ ကေလးသူငယ္ေတြရဲ႕ တလူလူ တက္ေနတဲ့အညြန္႔ကို မိဘဆရာေတြက ခ်ိဳးမိသလိုမျဖစ္ေအာင္ အျမဲတမ္း ဂ႐ုစိုက္ၾကရမယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေရွးဆရာမ်ားကမိမိတပည့္ သားသမီးကို ဆံုးမတာေတာင္ အဆံုးမတတ္ဖို႔အတြက္ နည္းလမ္းေလးေတြ ေပးထားတယ္”
“တရံတဆစ္၊ အျပစ္အနာ
ေတြ႕ေသာခါ၀ယ္၊ ကြယ္ရာေခၚ၍
ဆံုးမေလ့၏။ သူ႔ေရွ႕သူ႔ေမွာက္
ပြဲျပင္ေရာက္ေသာ္၊ ေျမွာက္ေျမွာက္စားစား၊
သားအားပိုက္ျဖဴး၊ မိဘက်ဴးသို႔၊
ေက်းဇူးကိုသာ၊ ရွာ၍ခ်ည္းဆို။”
“အဓိပၸာယ္က တပည့္သားသမီးကို အျပစ္ေျပာၿပီး ဆံုးမစရာရွိရင္ ကြယ္ရာမွာေခၚၿပီး တုိးတိုး တိတ္တိတ္ ဆံုးမပါတဲ့၊ လူ႔ေရွ႕သူ႔ေရွ႕မွာ ဆိုရင္ေတာ့ တပည့္သားသမီးရဲ႕ ေကာင္းကြက္ကိုသာ ရွာၿပီး ခ်ီးမြမ္းပါတဲ့၊ မိဘဆရာေတြအတြက္ မွတ္သားစရာေပါ့ ဒကာႀကီး”
“အရင္ကသာ ဒီနည္းလမ္းေလး သိထားရင္ တပည့္ေတာ္ သမီးေလး ဒီအျဖစ္ဆိုးမ်ိဳး ဘယ္ႀကံဳရမွာတံုး ဘုရား”
ဘယ္လိုပင္ စကားလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းေပးေသာ္လည္း ဒကာႀကီး၏ မ်က္ရည္တို႔က ဘယ္လိုမွ စဲမသြားခဲ့ပါ။ သို႔ႏွင့္ပင္ ေဆး႐ံု၀င္းထဲသို႔ ျမင္းလွည္း ေရာက္သည္ႏွင့္ စာေရးသူက ေသြးေဖာက္ ေသာ အခန္းထဲ ခပ္သြက္သြက္ ၀င္သြားလိုက္သည္။ ေသြးေဖာက္ေနဆဲ အခ်ိန္မွာလည္း အာနိသင္ပိုရွိရန္ ေသြးက ေဆးကဲ့သို႔ အစြမ္းထက္ရန္ လူနာသို႔မွန္းၿပီး ေမတၱာပို႔ေနလုိက္သည္။
ေသြးေဖာက္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေစာေစာက ဒကာႀကီး အခန္းထဲသို႔ ၀င္လာကာ-
“အရွင္ဘုရား သမီးေလးအျဖစ္က ေသမယ္ ရွင္မယ္ဆိုတာ တပ္အပ္ေသခ်ာ မေျပာႏိုင္ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ လူနာေဆာင္ထဲ ေခတၱၾကြၿပီး သိသင့္ သိထိုက္တဲ့ တရားေလးမ်ားကို ေဟာၾကားေပးပါဘုရား”
စာေရးသူ ေခါင္းညိမ့္ျပၿပီး လူနာရွင္ ဒကာႀကီးႏွင့္အတူ သြားလိုက္သည္။ လူနာေဆာင္ထဲ ေရာက္ေတာ့ စာေရးသူထံမွ ထုတ္ယူသြားေသာ ေသြးမ်ားကို လူနာအား ခ်က္ခ်င္း ျပန္သြင္းေပေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ထူးျခားေသာ ျမင္ကြင္းက စာေရးသ ူမ်က္စိထဲမွ မထြက္၊ ေသလုေျမာပါး ေ၀ဒနာ ခံစားေနရေသာ္လည္း လူနာမိန္းကေလး၏ မ်က္ႏွာက တင္းမာ ခက္ထန္သေယာင္ ရွိေနသည္။
စကားကေတာ့ မေျပာႏိုင္ရွာေတာ့ပါ။ ေသြးလွဴရွင္ ကိုရင္ၾကြလာသည္ဟု မိဘမ်ားက ေျပာလိုက္သည္ႏွင့္ မ်က္လံုးကိုေတာ့ အားယူၿပီး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ အခ်ိန္က သိပ္တန္ဖိုးရွိေနသည္။ စာေရးသူက အခ်ိန္မဆြဲေတာ့၊ လူနာအား ေခတၱစိုက္ၿပီး စိတ္ထဲမွ ေမတၱာပို႔လိုက္ၿပီးေနာက္ လူ႔ဘ၀အပါအ၀င္ ရခဲျခင္းတရားငါးပါး၊ ဘ၀တန္ဖိုး၊ ဘာသာတန္ဖိုး၊ ဘ၀အႏွစ္သာရ၊ ဘာသာအႏွစ္သာရ။
ထို႔ေနာက္ ပုထုဇဥ္တိုင္း အားကိုး အားထားျပဳရမည့္ အပါယ္မလားေစေသာ ကုသိုလ္မ်ား၊ ေသခါနီးတြင္ ဂတိေကာင္းရန္ စိတ္ထားပံုမွစ၍ တစ္နာရီခန္႔ၾကာေအာင္ တရားအလွဴကို ေပးလွဴလိုက္ပါသည္။ တရားအဆံုးတြင္ လူနာရွင္မ်ားေရာ၊ ေဆး႐ံု၀န္ထမ္းမ်ားပါ အားလံုး ၀မ္းသာအားရ သာဓုေခၚၾကသည္။ ထူးျခားသည္က ေဒါသအရွိန္ျဖင့္ တင္းမာသေယာင္ ရွိေနေသာ ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသူေလး၏ မ်က္ႏွာမွာ ႏူးညံ့ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းလာၿပီး လက္အုပ္ခ်ီ ကန္ေတာ့ခ်င္ သည့္ အမူအရာကို ျပသျဖင့္ မိဘမ်ားက သူမ၏လက္ကို လက္အုပ္ခ်ီၿပီး ရင္ဘတ္ေပၚ တင္ေပးလိုက္ၾကျခင္းပင္။
မ်က္စိကို အားယူဖြင့္ရင္း စာေရးသူကို ကန္ေတာ့ရင္းကပင္ ၀မ္းသာ ၾကည္ႏူးေနေသာ မ်က္ႏွာအသြင္မွ တစ္ဖန္ ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲေသာ မ်က္ႏွာသုိ႔ ခ်က္ခ်င္း ေျပာင္းသြားၿပီး မ်က္ရည္မ်ား ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ လွိမ့္ဆင္းလာၾကသည္။
အမူအရာျဖင့္သာ ေျပာျပႏိုင္ရွာေသာ ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသူေလး၏ စကားကို စာေရးသူ ဘယ္လိုမွ နားမလည္ႏိုင္ခဲ့။ သူမေျပာျပလိုေသာ စကားမ်ား၏ အဓိပၸာယ္ကို ေနာက္သံုးရက္ၾကာမွ သိရသည္။ လူနာရွင္ ဒကာႀကီး ေက်ာင္းသို႔ေရာက္လာၿပီး-
“အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ သမီေလး ဆံုးသြားပါၿပီ ဘုရား၊သက္သာသလိုေတာ့ ျဖစ္သြားေသး တယ္ဘုရား၊ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာ မနည္း အားယူၿပီး အရွင္ဘုရားကို ေလွ်ာက္ခိုင္းတာေလးလဲရွိလို႔ လာေလွ်ာက္တာပါဘုရား၊ သမီးေလး ေျပာသြားတာကေတာ့ ဘ၀တန္ဖိုး၊ ဘာသာတန္ဖိုး၊ ဘ၀ အႏွစ္သာရ၊ ဘာသာအႏွစ္သာရကို မေသခင္မွာ သိသြားရလို႔ သူသိပ္ၿပီး ၀မ္းသာပါသတဲ့ဘုရား။”
“အရွင္ဘုရားကိုလဲ ေသြးတင္မကတရားပါ လွဴတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ရွိေၾကာင္းကို ေသခ်ာ ေလွ်ာက္ထားခိုင္းပါတယ္၊ တရားဆံုးတဲ့ေနာက္ သူ႔မ်က္ႏွာ ၾကည္လင္သြားတာက မေသခင္မွာ သိသင့္သိထိုက္တဲ့ တရားကို သိရလို႔ပါတဲ့။ သူ႔မ်က္ႏွာ ညိွဳးသြားၿပီး မ်က္ရည္က်တာကိုလဲ တစ္မ်ိဳး မထင္ပါနဲ႔တဲ့၊ အဲဒါကေတာ့ ရခဲတဲ့လူ႔ဘ၀ထဲကေန ဘ၀အႏွစ္သာရ ဘာတစ္ခုမွ ထုတ္မယူႏိုင္ ေတာ့တဲ့ အတြက္ ၀မ္းနည္းၿပီး ငိုမိတာပါတဲ့ဘုရား”
ဟု ေလွ်ာက္ထားသြားရာ ဒကာႀကီး၏ ေလွ်ာက္ထားသံက နားထဲကမထြက္။ ေၾသာ္- ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသူေလးကား ဘ၀တန္ဖိုး၊ ဘာသာတန္ဖိုး၊ ဘ၀အႏွစ္သာရ၊ ဘာသာအႏွစ္သာရကို မ်က္ရည္က်ၿပီးမွ သိသြားတာပါလား၊ က်န္ေသာဒကာ၊ ဒကာမမ်ား ဘ၀တန္ဖိုး၊ ဘာသာတန္ဖုိး၊ ဘာသာအႏွစ္သာရကို ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသူေလးကဲ့သို႔ မ်က္ရည္က်ၿပီး မသိေစခ်င္ပါ၊ မ်က္ရည္မက်ခင္ ကပင္ ဘ၀တန္ဖိုး၊ ဘာသာတန္ဖုိး၊ ဘ၀အႏွစ္သာရ၊ ဘာသာအႏွစ္သာရကို သိေစခ်င္လွပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဤက်မ္းစာကို “မ်က္ရည္မက်ခင္ သိေစခ်င္” ဟု အမည္ေပးရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းလင္း တင္ျပလိုက္ရပါသည္။
ခ်မ္းသာကိုယ္စိတ္ျမဲၾကပါေစ။
ေမတၱာရွင္ (ေရႊျပည္သာ)
ဆရာေတာ္ အရွင္ဇ၀န
မႏၱေလးေက်ာင္းတိုက္
(၆)ရပ္ကြက္၊ ေရႊျပည္သာ၊ ရန္ကုန္။
မွတ္ခ်က္။ ။ (ေဖာ္ဝတ္ေမလ္း) အား ထပ္ဆင့္မ်ွေဝျခင္းျဖစ္ပါသည္။
စာဖတ္သူအားလုံးသက္ရွည္က်န္းမာစိတ္ခ်မ္းသာ၍ လုိရာဆႏၵမ်ား တစ္လုံးတစ္ဝတည္းျပည့္စုံၾကပါေစ။
အရွင္ဝိမလဝံသ(နာလႏၵာတကၠသုိလ္ အိႏၵိယနုိင္ငံ)
http://www.wiradhamma.blogspot.com/2012/05/blog-post_14.html
စာအုပ္Download ရယူရန္
လူဘဝ၏တန္ဖို ကို သိနိုင္ၾကပါေစ။
ေလးစားစြာျဖင့္ ... ေမာင္ျမင့္
