ကံတူအက်ိဳးေပး

ေမ်ာက္ေခ်ာပင္ ရြာကေလးသည္ အိမ္ေျခ ၈၀-ခန္ ့သာ ရွိပါသည္။ထိုရြာသည္ အေနာက္ရိုးမမွ စီးဆင္းေသာ ေခ်ာင္းနံ ေဘး၌ တည္ရွိပါသည္။ထိုေခ်ာင္းသည္ ေႏြရာသီတြင္ ေရနည္းေသာ္လည္း မိုးရာသီ၌ မိုးႀကီးလွ်င္ ေရအလြန္မ်ားျပီး ေတာင္က်ေရ စီးလည္း အလြန္သန္ပါသည္။ရြာသူရြာသားမ်ားသည္ လယ္ယာလုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္ျပီး အသက္ေမြးၾကပါသည္။ 

ထိုရြာကေလးတြင္ ဖိုးျပားတို ့မိသားစု ေနထိုင္ႀကပါသည္။ဖိုးျပားတို ့အိမ္တြင္ ဖိုးျပား၏ ဇနီးႏွင့္ လူမမည္ သမီး ႏွစ္ဦး ရွိပါ သည္။ဖိုးျပားသည္ အသက္ ၃၀-ပင္ မျပည့္ေသးပါ။သူသည္ အတည္တက် အလုပ္ကိုင္ မရွိသျဖင့္ ႀကံဳရာ က်ပန္း အလုပ္မ်ားကို သာ လုပ္ပါသည္။ျမိဳ ့ေပၚရွိ ႏြားသတ္ရံု၊ဝက္သတ္ရံုတို ့က ဝယ္ခိုင္းေသာ ႏြား-ဝက္တို ့ကို ဝယ္ျပီး ျမိဳ ့ကို ပို ့ေပးသည္။ထို ့အျပင္ ငါးရွာ၊ဖားရွာ အလုပ္ကိုလည္း လုပ္သည္။သူ၏ ဇနီးမွာ လယ္ထဲ၊ယာထဲတြင္ တစ္ေနကုန္ လယ္ကုူလီ၊ယာကူလီ လုပ္ပါသည္။ဖိုး ျပား သည္ သားသတ္ရံုမွ ေပးေသာ ဟင္းလ်ာမ်ားကို ရရွိေသာ္လည္း အေပါင္းအသင္း မ်ားႏွင့္သာ ခ်က္ျပဳတ္ေသာက္စား မူးယစ္ ၍ ေပ်ာ္ပါးေနသည္က မ်ားသည္။စားေသာက္ျပီး ပိုလွ်ံမွ အိမ္သားမ်ား စားႀကရသည္။ထို ့အျပင္ ဖိုးျပားသည္ ေခြးသားကိုလည္း အလြန္ ႀကိဳက္သည္။ မႀကာခဏပင္ အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ ေခြးမ်ားသတ္ျပီး ခ်က္စားေလ့ ရွိႀကသည္။ တစ္ေန ့တြင္ ေခ်ာင္းတစ္ဖက္ကမ္းရြာ မွ သူငယ္ခ်င္း လွထူး၊ဖိုးေထာင္တို႔ေရာက္လာၾကသည္။ 

“ေဟ့ေကာင္ ဖိုးျပား၊တို ့လည္း ဟိုဟင္း မစားရတာ ႀကာျပီကြ။ငါတို ့လည္း ရွာဝယ္တာ၊ဘယ္မွာမွ မရဘူး၊မင္းႀကိဳးစားႀကည့္ပါဦးကြာ”ဟု ေျပာသည္။ “ေအး ငါလည္း စားခ်င္ေနျပီကြ။ငါ ျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္ခဲ့မယ္။မင္းတို ့ျပန္ႀက၊ခ်က္ဖို ့ျပဳတ္ဖို ့နဲ ့အရက္ကို မင္းတို ့စီစဥ္ထား ႀက။ညေန ငါလာခဲ့မယ္”ဟု ဖိုးျပားကမွာလိုက္သည္။ ထို ့ေနာက္ ဖိုးျပား အႀကံ ပက္စက္ေလျပီ။ဇနီးသည္ လယ္ထဲမွ မျပန္မီ၊ကေလးေတြ ေက်ာင္းက မျပန္မီ အိမ္တြင္ ေမြး ထားေသာ ေခြးကို ဂုန္နီအိတ္ျဖင့္ ထည့္ကာ ႀကိဳးျဖင့္ စည္း၍ ေခ်ာင္းထဲသို ့ အသံမႀကားရေအာင္ ေရႏွစ္၍ သတ္လိုက္ေတာ့သည္ ေသျပီ ဆိုမွ ထိုအိတ္ကို ထမ္း၍ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ခိ်န္းထားေသာ ေနရာသို ့သြားသည္။ေခ်ာင္းႏွင့္ မနီးမေဝးတြင္ သူတို ့ေပ်ာ္ပြဲ စားေနႀက တဲကေလး တစ္လံုးရွိသည္။

ဖိုးျပား ေရာက္သည္ႏွင့္ အသင့္ ေစာင့္ေနႀကေသာ လွထူးတို ့အဖြဲ ့က အလ်င္အျမန္ ကိုင္ တြယ္ ခ်က္ျပဳတ္ ႀကသည္။ ေခြးသားဟင္း က်က္သည့္အခါ အသင့္ယူလာေသာ အရက္မ်ားႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း တစ္စု ေပ်ာ္ရႊင္စြာ စားေသာက္ႀကေလ သည္။မိုးသည္ တဖြဲဖြဲ ရြာေနရာမွာ တျဖည္းျဖည္း သည္းထန္ လာသည္။“ေဟ့ေကာင္ ဖိုးျပား၊မင္းရြာမျပန္နဲ ့၊ေခ်ာင္းေရတိုးလိမ့္ မယ္”ဟု လွထူးက ေျပာသည္။ “မျဖစ္ဘူး သူငယ္ခ်င္း၊ငါ့မိန္းမက အေစာႀကီး လယ္ထဲ ဆင္းရတယ္။သူသြားေတာ့ ကေလးေတြ စားဖို ့ေသာက္ဖို ့ငါပဲ ခ်က္ရတယ္ကြာ။ဒီေခ်ာင္းေရေလာက္ေတာ့ ကူးေနက်ပါကြာ။ခါးေလာက္ထက္ မပိုပါဘူး”ဟု ဖိုးျပားက ျပန္ေျပာသည္။ 

“ကဲ ေမွာင္စ ပ်ိဳးလာျပီ။လက္စ သတ္လိုက္ႀကစို ့ကြာ။ဖိုးျပား၊ဒီမွာ မအိပ္ရင္ ဖိုးေထာင္ လိုက္ပို ့လိုက္။မင္းက လူလြတ္ဆို ေတာ့ မနက္မွ ျပန္လာလဲ ရတယ္။မင္းအိမ္ကို တို ့ေျပာလိုက္မယ္”ဟု လွထူးက အစီအစဥ္ ဆြဲသည္။လက္က်န္ အစားအေသာက္ မ်ားကို သူတို ့တစ္ေတြ အကုန္ ရွင္းလုိက္ႀကသည္။ထို ့ေနာက္ တဲအတြင္းမွ လူ ၅-ေယာက္ ဒယီးဒယိုင္ႏွင့္ ထြက္လာႀကသည္။ လွထူးႏွင့္ အေဖာ္ ႏွစ္ေယာက္မွာ သူတို ့ရြာဘက္သို ့ျပန္ျပီး ဖိုးျပားႏွင့္ ဖိုးေထာင္မွာ ေခ်ာင္းကမ္းဘက္သို ့ေလွ်ာက္လာႀကသည္။ အာေလး၊လွ်ာေလးႀကီးမ်ားျဖင့္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ႀကေသးသည္။ ေခ်ာင္းေရစပ္သို ့ေရာက္ေသာအခါ “ဖိုးေထာင္၊ခါးေတာင္းက်ိဳက္ကြာ။ေရကေတာ့ ခါးေလာက္နီးပါးပဲ ရွိတယ္။ဒါေပမယ့္ ေရစီး သန္တယ္ကြ”ဟု ဖိုးျပားက ေျပာသည္။သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ တစ္လွမ္းခ်င္း ေရထဲသို ့ဆင္းသြားႀကသည္။

ေရလယ္သို ့ ေရာက္ေသာအခါ ဖိုးျပားသည္ ေရညွိတက္ေနေသာ ေက်ာက္တံုးကို နင္းမိျပီး ယိုင္လဲသြားသည္။ “ဟာ……လုပ္ပါဦး သူငယ္ခ်င္း”ဟု တစ္ခ်က္ ေအာ္လိုက္၏။ထိုအခါ ဖိုးေထာင္က လွမ္းဆြဲလိုက္ေသာ္လည္း အေမွာင္ထဲ တြင္ ဖိုးျပားကို မဆြဲမိဘဲ သူပါ အရွိန္လြန္၍ လဲက်သြားသည္။ေရစီးကလည္း ႀကမ္း၊အရက္မူးသည့္ အရွိန္ကလည္း ရွိသျဖင့္ ႏွစ္ဦး စလံုး တလိမ့္ေခါက္ေကြး ေမ်ာပါသြားသည္။ ေနာက္တစ္ေန ့တြင္ ဖိုးျပားႏွင့္ ဖိုးေထာင္တို ့ေရနစ္ ေသဆံးုေႀကာင္း သတင္း ႀကားရပါေလေတာ့၏။ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ ေယာက္၏ ကံႀကမၼာကား “ကံတူ အက်ိဳးေပး”ဟု ဆိုရမည္ ျဖစ္ပါေတာ့ သတည္း။

တင္ထြန္းေအာင္(ေရႊရဲေျမ)
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=161880233981771&set=a.131750700328058.2