ျပတင္းေပါက္

     တစ္ခါက ေဆးရံုႀကီးတစ္ရံုရွိ လူနာခန္းက်ဥ္းေလး တစ္ခုတည္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ေနာက္
ထပ္လူနာတစ္ေယာက္နွင့္ ႏွစ္ယာက္တည္းသာရွိႀကသည္။ သူလည္း ကြ်န္ေတာ့္လို အသည္းအသန္ ေရာဂါခံစားေနရေသာ လူနာျဖစ္သည္။ အခန္းေလးကက်ဥ္းျပီး အျပင္ကိုႀကည့္စရာ ျပတင္းေပါက္တစ္ခုသာရွိေလသည္ ။

ဟိုဘက္လူနာသည္ သူ႔အဆုတ္ထဲကေရေတြကို ပိုက္ႏွင့္စုပ္ထုတ္ရတာကို အေႀကာင္းျပဳ၍ တစ္နာရီခန္႔ထိုက္ခြင့္ရသည္ ။ သူကျပတင္းေပါက္အနီးမွာ ရွိေနသည္ ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ တခ်ိန္လံုး
ပက္လက္လွန္ကာ စန္႔စန္႔ႀကီးလွဲေနရသည္ ။

ေန႔လည္ေန႔ခင္းတိုင္း ျပတင္းေပါက္အနီးရွိလူနာက ခုတင္မွာ ေခါင္းအံုးေတြဆင့္ကာ
ေက်ာမွီ၍ ထိုင္ခြင့္ရသည္႕အခ်ိန္ ျပတင္းဘက္ဆီ၌ သူလွမ္းျမင္ရသည္႔အရာေတြကို ကြ်န္ေတာ္အားေျပာျပ
ေလ့ရွိသည္ ။ သူက ျပတင္းေပါက္ကိုလွမ္းႀကညိ႔ရင္း 

... အျပင္မွာ ပန္းျခံႀကီးတစ္ခုျမင္ရသည္ဟု ဆိုသည္။ အဲသည္အထဲမွာ ေရကန္ႀကီးတစ္ ကန္ရွိသည္။ ေရကန္ထဲမွာ ဘဲေတြ ငန္းေတြေရကူးေနသည္။ ကေလးမ်ား သူတို႔ကို ေပါင္မုန္႔ေတြပစ္ေႀကြးႀကသည္။ ကေလးအခ်ိဳ႕က ေလွကေလးေတြစီးေနႀကသည္။ ခ်စ္သူစံုတြဲေတြ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားေအာက္ လက္ခ်င္းတြဲျပီး လမ္းေလွ်ာက္ေနႀကသည္ ။ ပန္းေတြက ေ၀ေ၀ဆာဆာပြင့္ေနႀကသည္။ မ်က္ခင္းစိမ္းစိမ္းက အျပန္႔က်ယ္လွသည္။ အဲသည္မွာ ေဘာလံုးေပ်ာ့ ( ေဆာ့ေဘာ )ကစားေနႀကသူေတြလည္းျမင္ရသည္။

ဟိုးအေ၀းဆီ၌မူ သစ္ပင္မ်ားထိပ္ဖ်ားမွ ထိုးထြက္ေနသည္႕ တိုက္တာအိမ္ရာမ်ား ။ထို႔
ေနာက္၌ျပာလဲ့ေသာ မိုးေကာင္းကင္။ အဲ့ဒါေတြကို သူက ခေရေစ့တြင္းက် ေျပာျပတာကို၊ ကြ်န္ေတာ္က နား
ေထာင္ကာ ကိုယ္တိုင္ႀကည္႔ရသေလာက္ အရသာေတြ႔လ်က္ရွိသည္။
ကေလးတစ္ေယာက္ ေရထဲလိမ့္က်ေတာ့မလို ျဖစ္သြားတာ ၊ ေႏြရာသီ ၀တ္စံုသစ္
ေတြႏွင့္ မိန္းကေလးေတြ အရမ္းလွပေနႀကတာ စသျဖင့္ အျပင္ေလာကမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနပံု အလံုးစံုကို ကြ်န္

ေတာ့္စိတ္ထဲ အေသးစိတ္ျမင္ခြင့္ရေနသည္။ သည္လိုေနရင္း သာယာေသာ ေန႔လည္ခင္းတစ္ခုမွာ ကြ်န္
ေတာ့္ေခါင္းထဲ အေတြးတစ္ခု၀င္လာသည္။ ဟိုလူနာမွာ ျပတင္းေပါက္နားမွာေနျပီး အျပင္ေလာက ရွဳခင္းစံုကိုစိတ္တိုင္းက် ႀကည္႔ခြင့္ရေနသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုေတာ့ ဘာေႀကာင့္အဲသည္နား ထားမေပးသလဲဟူေသာ အေတြး ျဖစ္သည္။

ဒီလို ေသးေသးသိမ္သိမ္ ေတြးမိျခင္းအတြက္လည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ရွက္ေနသည္ ။
သို႔ေသာ္ သည္အေတြးကို ေဖ်ာက္ေနသည္႔ႀကားမွသူနွင့္ ေနရာခ်င္းလည္းခ်င္စိတ္က ျပင္းျပသထက္ ျပင္းျပ
ေနသည္။ ဘယ္နည္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ လဲရမွျဖစ္မည္ ဆိုတာမ်ိဳးအထိ ေတြးမိလာသည္။

တစ္ညမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မ်က္ႏွာႀကက္ကို ေငးႀကည္႔ေနစဥ္ ဟိုလူနာက ရုတ္တ
ရက္ ေခ်ာင္းေတြဆိုးသည္။ ေခ်ာင္းဆိုးရင္းသီးလာသည္ ။ သူနာျပဳဆရာမကို အေရးေပၚေခၚသည္႕အခ်က္
ေပးခလုတ္ကိုႏွိပ္ရန္ သူ႔လက္က စမ္းတ၀ါး၀ါး လိုက္ရွာေနသည္။

ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ကိုမကူညီမိ ၊ လႈပ္ပင္ မလႈပ္ရွား ။ သူ အသက္ရွဴသံ ရပ္သြားသည္အ
ထိ ေစာင့္ႀကည္႔ေနသည္။ ေနာက္ေန႔မနက္မွာ ဟိုလူနာ ေသဆံုးေနေႀကာင္းေတြ႔ရွိကာ အေလာင္းကို တိတ္
ဆိတ္စြာပင္ သယ္ယူသြားသည္။ အေျခေနေတြျငိမ္ေလာက္မွ ကြ်န္ေတာ္က ျပတင္းေပါက္အနီးရွိ ခုတင္သို႔

ေျပာင္းေပးႏိုင္မလားေမးသည္ ။ သို႕ႏွင့္ေျပာင္းေပးႀကသည္ ။ သက္ေသာင့္သက္သာျဖစ္ေအာင္ ေနရာခ်ေပးသည္။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္လည္း ျပင္ဆင္ထားသိုေပးသည္။

သူနာျပဳထြက္သြားသည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ တံေတာင္တစ္ဖက္ေပၚတြင္ အားျပဳကာ
ကြ်န္ေတာ္ ႀကိဳးစား၍ထသည္ ။ နာက်င္မႈေ၀ဒနာကို က်ိတ္မွိတ္ခံစားကာ ခဲယဥ္းပင္ပန္းစြာထူမျပီး ျပတင္း
ေပါက္အျပင္သို႔ လွမ္းႀကည္႔သည္။အျပင္၌ နံရံတံတိုင္း တစ္ခုသာ ကြ်န္ေတာ္ ျမင္ရေလသည္ ။ ။

အမည္မသိ စာေရးသူ၏ The Window

ေဖျမင့္ ဘာသာျပန္သည္ ။

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=301487116652492&set=a.1142382287107