သက္ေတာ္ရွည္ ေမာရွမ္းေမာင္ႏွမ တစ္စု

လူသားတိုင္း တ႐ိႈက္မက္မက္ ေတာင့္တ ရွာေဖြေနၾကေသာ ထိပ္တန္း လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ႀကီးတစ္ခု ေတာင္ႀကီးၿမဳိ႕ရွိ ႐ႈမဝတိုက္ႀကီး အတြင္း၌ ရွိေနသည္။ ထိုလွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ကို ေမာရွမ္းေမာင္ႏွမ ခုနစ္ေဖာ္က ထိန္းသိမ္းထားသည္။

ထိပ္တန္း လ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ႀကီးကို ထိန္းသိမ္းထားေသာ ေမာရွမ္း ေမာင္ႏွမတစ္စု၏ ထူးျခားခ်က္က အသက္ရွည္ၾကျခင္းပင္။ မည္မွ်အထိ အသက္ရွည္သနည္းဟု ဆိုလွ်င္-
အႀကီးဆုံး အစ္မႀကီး အဘြားခင္ (ေဒၚေဒၚခင္) သည္ပင္လွ်င္ လာမည့္ မတ္လ ၁ ရက္ေန႔တြင္ ႏွစ္ ၁၀၀ ျပည့္ေမြးေန႔ပြဲ က်င္းပေတာ့မည္။ က်န္ေမာင္ႏွမမ်ားသည္လည္း အဘြားခင္နည္းတူ သက္ေတာ္ ရွည္မ်ားပင္။

အဘြားၾကည္ (ေဒၚခင္ၾကည္) က ၉၅ ႏွစ္၊ အဘြားျမ (ေဒၚခင္ျမျမ) ၉၂ႏွစ္၊ အဘိုးသိန္း (ဦးခင္ေမာင္သိန္း) ၉၀ ႏွစ္၊ အဘြားလွ (ေဒၚခင္လွလွ) ၈၇ ႏွစ္၊ အဘြားေသာင္း (ေဒၚခင္ေသာင္းရီ) ၈၅ႏွစ္ႏွင့္ အငယ္ဆုံးညီမေလး အဘြားေထြး (ေဒၚခင္ေထြးၾကည္) သည္ပင္ ၈၁ ႏွစ္ ျပည့္ခဲ့ၿပီ။

ယေန႔ေခတ္ လူ႔သက္တမ္းအရ ၇၅ ႏွစ္ဆိုသည့္ သက္တမ္းအထိ ေနရရန္ပင္ လြန္စြာခဲယဥ္းသည္။ ထို႔ထက္ပို၍ ရခဲသည္က ယခု ေမာရွမ္းေမာင္ႏွမ တစ္စုကဲ့သို႔ သက္တမ္းေက်ာ္ ေနရေရး ျဖစ္သည္။ ယင္းတို႔ထက္သာ၍ ရခဲသည္က သက္ေတာ္ရွည္ ေမာရွမ္းေမာင္ႏွမမ်ားကဲ့သို႔ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် ခြၽတ္ေခ်ာ္ တိမ္းပါးျခင္းမရွိဘဲ သက္ရွိထင္ရွား တစုတစည္းတည္း ေအးၿငိမ္းက်န္းမာ ခ်မ္းသာစြာ ရွိေနခြင့္ရျခင္းပင္။

ထို႔ေၾကာင့္ပင္ အဘြားခင္၏ အသိမိတ္ေဆြမ်ားက -
“အဘြားတို႔ မိတ္ေဆြေတြက အဘြားတို႔ကိုေလ နတ္ျပည္ကလာတဲ့ ညီအစ္မေတြလို႔ စၾကတယ္” ဟုအဘြားခင္က ႏွစ္လိုဖြယ္ အၿပံဳးမ်က္ႏွာျဖင့္ ဆိုလာသည္။

ခႏၶာကိုယ္ ပိန္ပိန္ပါးပါးႏွင့္ အဘြားခင္၏ သြင္ျပင္က သြက္လက္သည္။ ေပါ့ပါးသည္။ ခါး႐ိုးသည္လည္း ညႊတ္ကိုင္းျခင္း အလွ်င္းမရွိ။ အဘြားခင္သည္ အစဥ္သျဖင့္ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ရႊင္ရႊင္ပ်ပ်ရွိၿပီး ခါးကိုင္းနားထိုင္း အိုအိုစာစာ မရွိျခင္းေၾကာင့္ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာကို ၾကည့္၍ အကဲျဖတ္မည္ ဆိုပါက အဘြားခင္ အသက္တစ္ရာ ရွိၿပီဟု မည္သို႔မွ် ယုံႏိုင္စရာမရွိ။

သို႔ေသာ္ ကုန္လြန္ခဲ့ေသာ သကၠရာဇ္တို႔က ျငင္းကြယ္မရခဲ့။ လာမည့္ တေပါင္းလဆန္း ၁၄ ရက္ေန႔ (မတ္လ ၃ ရက္) တြင္ အသက္တစ္ရာျပည့္ၿပီ။

အဘြားခင္၏ မ်က္ႏွာသည္ အစဥ္သျဖင့္ ၿပံဳး၍ ၾကည္ေနသည္။ ေဒါသ၊ မာန္မာနဟူ၍ ျမဴမႈန္မွ် မေတြ႕ရေခ်။
“အဘြားခင္ ေဒါသျဖစ္တယ္ဆိုတာ အဘြားတို႔တစ္သက္ မေတြ႕ခဲ့ဖူးဘူး” ဟု ဆိုလာသူက အဘြားခင္၏ စတုတၳေျမာက္ ညီမ အဘြားလွပင္။
အဘြားလွ စကားကို ၾကားသည့္ အခိုက္ အဘြားခင္က တစ္ဖက္တြင္ ညီအစ္မမ်ားႏွင့္ ေျပာေနသည့္ စကားစကိုျဖတ္ကာ- “ေဒါသ ဘုရားလွဴထားတယ္” ဟု ဧည့္သည္မ်ား ရွိရာဘက္သို႔ လည္ျပန္ လွည့္၍ ဆိုလာသည္။

အဘြားခင္၏ လက္တစ္ဖက္တြင္ တူနာငါး အသားညႇပ္မုန္႔မ်ား ထည့္ထားသည့္ ပန္းကန္တစ္ခ်ပ္ကို ကိုင္ထားသည္။ ၎၏ ညီအစ္မမ်ားကို တစ္လွည့္ ဧည့္သည္မ်ားကို တစ္လွည့္ လိုက္ေကြၽးေနသည္။ သူကိုယ္တိုင္သည္လည္း စားေနသည္။ အဘြားခင္တို႔ ေမာင္ႏွမမ်ားက အစားအေသာက္တြင္ အႀကဳိက္တူၾကသည္ဟု ဆိုရမည္။

အဘြားခင္၏တူမ ေဒၚျမတ္မြန္ ေအးကမူ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဆိုဖာခုံတန္းရွည္တြင္ က်ပ္က်ပ္တည္းတည္း ပူးကပ္ထိုင္ကာ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး မုန္႔ခြံ႕ ေကြၽးေနသည့္ အေဒၚေလးေယာက္၏ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို ၾကည့္၍ ၾကည္ႏူးဟန္ျဖင့္-
“အဘြားတို႔က အသီးအႏွံကို ပိုႀကဳိက္တယ္။ အသားေတြကို သိပ္မႀကဳိက္ၾကဘူး။ ငါးရံ႕ေျခာက္ဖုတ္ေတာ့ ႀကဳိက္တယ္။ မုန္႔ဆိုရင္ေတာ့ ခ်ိစ္နဲ႔ လုပ္တဲ့မုန္႔ဆိုရင္ ညီအစ္မေတြ အကုန္လုံး ႀကဳိက္ၾကတယ္” ဟု ဆိုလာသည္။

အဘြားခင္သည္ ရွမ္းျပည္နယ္ ေတာင္ႀကီးၿမဳိ႕ ရွိ ႐ႈမဝတိုက္ စိန္ေရႊရတနာ ေရာင္းဝယ္ေရး လုပ္ငန္းရွင္ႀကီး ဦးခင္ႏွင့္ ေဒၚေရႊတို႔က ေမြးဖြားခဲ့သည့္ သမီးႀကီး ျဖစ္သည္။ အဘြားခင္သည္ ငယ္စဥ္က မိသားစုႏွင့္ အတူေနခြင့္နည္းခဲ့သည္ဟု ဆိုရမည္။ (မိခင္ႀကီး ေဒၚေရႊ၏ ညီမဝမ္းကြဲျဖစ္သူ) စဝ္ေရႊသိုက္ (ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ပထမဆုံးသမၼတ) ၏ အစ္ကိုစဝ္စိန္ပြင့္ႏွင့္ ဇနီးက သားသမီး မထြန္းကား၍ သမီးအျဖစ္ေခၚယူ ေမြးစားခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

အေဒၚျဖစ္သူ၏ ေခၚယူေမြးစားမႈေၾကာင့္ ေဟာ္ႏွင့္နန္းႏွင့္ ေခြၽရံသင္းပင္း အခိုင္းအေစမ်ားျဖင့္ ေနခဲ့ရေသာ္လည္း အဘြားခင္သည္က မာန္မာန အလွ်င္းမရွိခဲ့။ အခိုင္းအေစ မ်ားကိုပင္ တေလးတစား ဆက္ဆံေျပာဆို ေပးကမ္းမႈျပဳခဲ့သူဟု ညီမျဖစ္သူ အဘြားလွက ျပန္ေျပာင္း၍ ဆိုလာသည္။

မာန္မာနမရွိ ေအးေဆးစြာ ေနတတ္ျခင္းက ထိုေမာရွမ္း ေမာင္ႏွမတစ္စု၏ ပင္ကိုဗီဇ ျဖစ္ဟန္တူသည္။ အဘြားခင္ အပါအဝင္ ေမာရွမ္း ေမာင္ႏွမတစ္စု၏ ႐ုပ္သြင္ျပင္သည္ အစဥ္သျဖင့္ ေအးခ်မ္းလ်က္ရွိၿပီး ႏႈတ္ထြက္ စကားမ်ားကလည္း ခ်ဳိသာ၍ ႏွစ္လိုစြာ ဆိုတတ္ၾကသည္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္လည္း ေနတတ္ၾကသည္။

ယခုလည္း အဘြားခင္ႏွင့္ တူမျဖစ္သူ ေဒၚျမတ္မြန္ေအးတို႔ တရားစခန္းတစ္ခုတြင္ ႀကံဳခဲ့ရသည့္ စႀကႍေလွ်ာက္ တရားမွတ္သည့္ ျဖစ္စဥ္ အလြဲေလးကို အဘြားခင္က မတ္တတ္ရပ္၍ ေျခဟန္လက္ဟန္ျဖင့္ သ႐ုပ္ျပေနျခင္းေၾကာင့္ ေမာရွမ္း ညီအစ္မမ်ား ရယ္ပြဲက်ေနၾကသည္။ ကေလးငယ္မ်ားအသြင္ လြတ္လပ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသည္။

ထိုေမာရွမ္းအဘြားမ်ား စကားဝိုင္းတြင္ ယခုေခတ္တြင္ ေတြ႕ရျမင္ရခဲသည့္ အျပဳအမူတစ္ခုကို ေတြ႕ရသည္။ အျခားေတာ့မဟုတ္။ ႀကီးသူကို ႐ိုေသျခင္းဆိုသည့္ မဂၤလာတရားပင္။ အဘြားခင္ကို စကားေျပာလိုသည့္ အခါတိုင္း က်န္အဘြားမ်ားက လက္အုပ္ေလးမ်ားခ်ီ၍ အ႐ိုအေသျပဳ ေျပာဆိုၾကျခင္းပင္။

တရားစခန္း သာမက အလွဴအတန္း ျပဳလ်င္လည္း ေမာရွမ္း ညီအစ္မမ်ားတစု တေဝးတည္း ျပဳေလ့လုပ္ေလ့ ရွိသည္။ မည္သည့္ေနရာသို႔ သြားသည္ျဖစ္ေစ ညီအစ္မမ်ား စု၍သြားၾကသည္သာ။ ႏွစ္စဥ္ ဒီဇင္ဘာလ ေရာက္တိုင္း ေမာရွမ္း ညီအစ္မမ်ားစုကာ အင္းတိုင္ ခိပၸါဘိညာသဒၶမၼရံသီ တရားရိပ္သာတြင္ တစ္လတရားစခန္း ဝင္ေလ့ရွိသည္။

တရားစခန္းတြင္ စႀကႍေလွ်ာက္ေတာ့လည္း အတူတူ။ တရားထိုင္ေတာ့လည္း အတူတူ။ ဆြမ္းစားေဆာင္တြင္လည္း အတူတူ တစ္စုတစ္ေဝးႏွင့္ စိတ္တူကိုယ္တူ ရွိလွသည့္ ေမာရွမ္းညီအစ္မ တစ္စုကို ျမင္ရသူတိုင္း စိတ္ခ်မ္းေျမ့စရာ။

“ေဆာင္းဦးေပါက္ဆိုရင္ အဘြားတို႔က ဒီ (ရန္ကုန္) ကို ဆင္းလာၾကတယ္။ ေဆာင္းကုန္လို႔ ေႏြကူးရင္ ေတာင္ႀကီးကို တက္ၾကတယ္။ အခုလည္း အဘြားခင္ ေမြးေန႔ၿပီးရင္ ညီအစ္မတစ္ေတြ ေတာင္ႀကီးကို တန္းသြားၾကမွာ။ ေတာင္ႀကီးက ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ လာခဲ့ေနာ္” ဟု ဖိတ္ေခၚသမႈ ျပဳလာသူက အဘြားခင္၏ ဒုတိယေျမာက္ ညီမအဘြားျမပင္ ျဖစ္သည္။

အဘြားျမသည္ သြားေလရာခရီး၊ ေရာက္ေလရာ အရပ္တိုင္းတြင္ အလွဴအတန္း ျပဳရမွေက်နပ္၊ ေနတတ္သည့္သူ ျဖစ္သည္။ သူႏွင့္အတူ လွဴစရာ၊ ဒါနျပဳစရာ မုန္႔ပဲသေရစာႏွင့္ ဝတၳဳပစၥည္းမ်ားကို အထုပ္ကေလးမ်ားထုပ္ကာ တစ္ပါတည္း ယူသြားေလ့ ရွိသည္။ အဘြားျမလာလွ်င္ လွဴစရာ ေပးစရာ ပါရမည္သာ။

အဘြားျမ နည္းတူ က်န္ေမာရွမ္း အဘြားမ်ားလည္း စိတ္တူကိုယ္တူ ရက္ေရာစြာ လွဴတတ္ၾကျပန္သည္။ ထိုအထဲ တြင္ အဘြားလွသည္လည္း အပါအဝင္ ျဖစ္သည္။ အဘြားလွသည္ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္၏ အဂၤလိပ္စာကထိက (ၿငိမ္း) တစ္ဦးလည္း ျဖစ္သည္။ တပည့္မ်ားႏွင့္ အလုပ္အေပၚတြင္ သံေယာဇဥ္ ႀကီးလွေသာ အဘြားလွတစ္ေယာက္ ႏွစ္စဥ္ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲမ်ားသို႔ မပ်က္မကြက္ တက္ေရာက္ၿမဲ။ ခ်ီးျမႇင့္ ၿမဲ။ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ ရေငြမ်ားကို အဘြားလွ အက်ဳိးအတြက္ သုံးခဲ့သည္ဟူ၍ မရွိ။ ရသည္ထက္ ပိုေသာပမာဏကို လိုအပ္သည့္ ေနရာမ်ားတြင္ ျပန္၍လွဴၿမဲဟု အဘြားလွက ဆိုလာသည္။

“သုံးသိန္းရလို႔ ေလးသိန္းလွဴ တို႔ရွမ္းေတာင္သူ တူႏိုင္႐ိုးလား” ဟု ရွမ္း႐ိုးရာ သီခ်င္းကို သီဆိုလ်က္ လက္ကေလး ေျမႇာက္၍ ရွမ္းအကကို အဘြားလွ တစ္ေယာက္ ဂုဏ္ယူေက်နပ္ဟန္ အျပည့္ျဖင့္ ကျပေနျပန္သည္။

က်န္အဘြား သုံးေယာက္က ပီတိလႊမ္းသည့္ အၿပံဳးမ်က္ႏွာ ကိုယ္စီျဖင့္ အဘြားလွ ကျပေနသည္ကို အားေပးေနၾကသည္။

အဘြားျမ၊ အဘြားၾကည္ႏွင့္ အဘြားလွတို႔ သုံးဦးသည္ အစ္မႀကီးျဖစ္သူ အဘြားခင္ ေနထိုင္ရာ သုဝဏၰေနအိမ္သို႔ လာေရာက္၍ မတ္လ ၃ ရက္ေန႔ ေမြးေန႔ပြဲ ျပဳလုပ္မည့္ အစီအစဥ္မ်ားကို တိုင္ပင္ ေဆြးေႏြးေနရင္း ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္မ်ားကို ျပန္ေျပာင္း ေျပာၾကရင္းျဖင့္ အၾကည္ႏူးႀကီး ၾကည္ႏူးေနၾကသည္။

“အဘြားတို႔ ေလးေယာက္က အခုကတည္းက အထုပ္ကေလးေတြ ျပင္ထားတယ္။ အထုပ္ကေလးေတြ ပိုက္ၿပီး အဘြားေထြးကို ေလယာဥ္ကြင္းမွာ သြားႀကဳိၾကမွာ။ ၿပီးရင္ ဆရာေတာ္ေက်ာင္းကို တန္းသြားၾကမွာ။ အဲဒီေန႔ဆိုရင္ အဘြားေသာင္း၊ အဘိုးသိန္း၊ အဘြားေထြး ခုနစ္ ေယာက္လုံးဆုံၿပီေလ။ ေပ်ာ္စရာႀကီး” ဟု အလိုျပည့္သြားသည့္ ကေလးတစ္ေယာက္၏ အသြင္မ်ဳိးျဖင့္ အဘြားလွက ရႊင္ျမဴးစြာ ဆိုလာသည္။

အဘြားခင္၊ အဘြားျမႏွင့္ အဘြားလွတို႔ သုံးဦးက ရန္ကုန္ၿမဳိ႕တြင္ ေနထိုင္ၾကၿပီး က်န္ေမာင္ႏွမေလးဦးက ဇာတိေျမ ေတာင္ႀကီးၿမဳိ႕တြင္သာ ေနထိုင္ၾကသည္။

သို႔ေသာ္ အဆက္အသြယ္က မျပတ္။ ေမာရွမ္း ေမာင္ႏွမမ်ားသည္ ေဆာင္းရန္ကုန္၊ ေႏြေတာင္ႀကီး အစီအစဥ္ျဖင့္ တစ္လွည့္စီ ေနထိုင္ေလ့ ရွိျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေမာရွမ္းတစ္စုသည္ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာသို႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ ေနထိုင္ၾကရေသာ္လည္း ေမြးရပ္ေျမ ေတာင္ႀကီးကိုေတာ့ျဖင့္ သံေယာဇဥ္ တြယ္ၾကရွာသည္။ ေတာင္ႀကီးၿမဳိ႕၌ ေနရသည္ကို ပို၍ ႏွစ္ၿခိဳက္ၾကဟန္ ရွိသည္။

ေနရာေဒသ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ေနထိုင္ၾကေသာ္လည္း ေမာရွမ္းေမာင္ႏွမမ်ား၏ စိတ္ေနစိတ္ထားႏွင့္ ေနထိုင္ စားေသာက္မႈ အမူအက်င့္မ်ားက စိုးစိမွ် မေျပာင္းလဲ။ ဗုဒၶ၏ အဆုံးအမႏွင့္အညီ က်င့္ႀကံေနထိုင္ ၾကသည္သာ။ သီတင္းပတ္တိုင္း ဥပုသ္ သီလေဆာင့္ တည္ၾကသည္။ ေန႔စဥ္တြင္လည္း တစ္ႀကိမ္လွ်င္ တစ္နာရီႏႈန္းျဖင့္ တစ္ရက္လွ်င္ ေလးႀကိမ္ တရား႐ႈမွတ္ၾကသည္။ ၿပီးလွ်င္ စႀကႍေလွ်ာက္ တရားမွတ္သည္။ ဤသည္က အစ္မႀကီး အဘြားခင္မွသည္ ေမာရွမ္းေမာင္ႏွမမ်ား၏ ေန႔စဥ္ ေနထိုင္မႈ လမ္းစဥ္အသြင္။

“အဘြားတို႔က အစားအေသာက္ကို အတိုင္းအတာနဲ႔ စားေသာက္တယ္။ မာတဲ့ အစာေတြ မစားဘူး။ မနက္ ၇ နာရီဆို ႏြားႏို႔ပူပူေလး ေသာက္တယ္။ မနက္ ၁၀ နာရီခြဲဆိုရင္ ေန႔လယ္စာ စားတယ္။ ညေနဆိုရင္ေတာ့ ေပါင္မုန္႔ ဒါမွမဟုတ္ အာဟာရျဖည့္စြက္စာ (Ensure) လိုမ်ဳိး ေသာက္တယ္။ ထမင္း မစားေတာ့ဘူး။ ညစဥ္ ၇ နာရီဆို အိပ္တယ္။ မနက္ ၄ နာရီ ထတယ္” ဟု အဘြားခင္ႏွင့္ အဘြားၾကည္တို႔က ေမာရွမ္းေမာင္ႏွမမ်ား၏ ေန႔စဥ္ေနထိုင္မႈ အမူအက်င့္မ်ားကို ထုတ္ေဖာ္လာသည္။

ရခဲလွသည့္ လူ႔ဘဝ ခဏေရာက္ခိုက္ သင္၏ တန္ဖိုးရွိလွေသာ အသက္ရွင္သန္ ရပ္တည္ခြင့္ကို မည္သို႔ ေစာင့္ေရွာက္ ေနပါသနည္း။

ႏိုင္ငံျခား ေဆးဝါးေကာင္းမ်ား၊ ကမာၻေက်ာ္ သမားေတာ္ႀကီးမ်ား၊ အေကာင္းစား ဆီဦးေထာပတ္မ်ားျဖင့္ ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းျဖင့္ လုံေလာက္မည္ဟု သင္ယူဆထားပါသလား။

အဘြားခင္၊ အဘြားျမ၊ အဘြားၾကည္တို႔ ေမာရွမ္း ေမာင္ႏွမမ်ားကေတာ့ ႐ုပ္ခႏၶာသာမကစိတ္ကိုပါ ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ရမည္ဟု ဤသို႔ မွတ္ခ်က္ျပဳလာသည္။ “အဘြားတို႔က အခုေခတ္စားေနတဲ့ (ေသြးတိုး၊ ႏွလုံး၊ ဆီးခ်ဳိေသြးခ်ဳိ၊ ကင္ဆာ) ေရာဂါေတြကင္းတယ္။ အာဂႏၲဳကိုက္တာ ခဲတာေလာက္ပဲ ျဖစ္တယ္။ အျပင္က အပူမီးေတြကို အဘြားတို႔ ကိုယ္တြင္းကို အဝင္မခံဘူး။ တရားႏွလုံး သြင္းႏိုင္ေအာင္ ႀကဳိးစားတယ္။ အစားအေသာက္ အေနအထိုင္လည္း ဆင္ျခင္တယ္ေပါ့။ အဘြားတို႔ကို ဘုရားရဲ႕ တရားေတာ္က အၿမဲေစာင့္ေရွာက္ေနတယ္” ဟူ၍။

ဟုတ္ပါသည္။ ေမာရွမ္း အဘြားမ်ားသည္ ျပင္ပမွ ဝင္ေရာက္လာမည့္ မည္သည့္ ပူပင္ေသာကကိုမွ် လက္မခံပါ။ ႏွလုံးသား၌ တရားကိန္း၍ အပူမွန္သမွ်ကို တြန္းလွန္ တိုက္ထုတ္ႏိုင္သူမ်ားလည္း ျဖစ္သည္။

အဘြားျမႏွင့္ အဘြားခင္တို႔၏ သားသမီးမ်ားသည္ မိဘမ်ားထက္ ဦးစြာ ေလာကႀကီးအတြင္းမွ ထြက္ခြာ ႏႈတ္ဆက္ သြားၾကေလၿပီ။ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည့္ ပုံစံသာ ကြဲသည္။ အဘြားျမ၏ သားႏွစ္ဦးသည္ ႏိုင္ငံျခား ေရနံသေဘၤာအရာရွိမ်ား ျဖစ္ၿပီး ညီအစ္ကို ႏွစ္ဦးလုံးသည္ သေဘၤာ ေပါက္ကြဲမႈေၾကာင့္ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ လူ႔ေလာကႀကီးက ထြက္ခြာသြားခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ အဘြားျမ မတုန္လႈပ္ခဲ့။ တရားကိုသာ ႏွလုံးသြင္း၍ မၿမဲျခင္း အနိစၥတရားကို ဆင္ျခင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ အဘြားခင္သည္လည္း ထိုနည္းတူစြာပင္။

ဤသို႔ဆိုလွ်င္ -
သက္ေတာ္ရွည္ ေမာရွမ္းေမာင္ႏွမ တစ္စု၏ သက္ရွည္က်န္းမာ စိတ္ခ်မ္းသာျခင္း၏ ထိပ္တန္း လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ေသာ့ခ်က္ကို စာဖတ္သူအပါင္းလည္း ျမင္အံ့။ ရအံ့။

The Voice
https://www.facebook.com/searchmyanmar/photos/a.356889637687313.8442