ေျမပဲစားမွ အားရိွ

(Sasha Gora)

ၿပီးခဲ့သည့္ အပတ္က ျမန္မာျပည္ကုိ ခရီးထြက္ခဲ့ရာ၌ ပုဂံႏွင့္ ပုပၸားအၾကား လမ္းေပၚမွာ ကြၽန္မ က ကားကုိ ရပ္ၿပီး ေျမပဲေတာင္သူ ေတြႏွင့္ ေတြ႕ဆံုခဲ့သည္။ ထိုေန႔ မတိုင္မီ ကြၽန္မက ေစ်းဆုိင္ပုိင္ ရွင္တစ္ဦးႏွင့္ စကားစပ္မိၿပီး ေျမပဲရာသီအေၾကာင္းေမးေတာ့ သူက ‘‘ရာသီကုန္သြားၿပီ။ သူ႔ရာ သီက ေဆာင္းဦးေလာက္အထိပဲ’’ ဟု ကြၽန္မကိုေျပာျပသည္။

ကားလမ္းေဘးက အခင္း ေတြထဲမွာ ေျမပဲပင္အပံုေတြ က အေျခာက္ေလွာ္ ထားသလို ေျခာက္ေသြ႕ေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ယာခင္းမ်ားထဲမွာပဲ ေတာင္သူ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို ေတြ႕ရမည္ဟု ကြၽန္မက မေမွ်ာ္မွန္း ထားခဲ့ပါ။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူတို႔ကုိ ေတြ႕ခဲ့ရပါသည္။ သူတို႔ကခေမာက္ေတြ ကုိေဆာင္းကာ ေျမႀကီးထဲက ေျမပဲေတြကုိ ႏုတ္ေနၾကပါသည္။ ေျမ ပဲရာသီမဟုတ္ေတာ့ေသာ္လည္း ေျမပဲႏုတ္ျခင္းကေတာ့ ရပ္နားေသးဟန္မတူပါ။ အျခားကမၻာ ေပၚက ေက်းလက္ေဒသေတြလုိပင္ အမ်ိဳးသမီးလယ္လုပ္သားေတြကို အစုလိုက္ေတြ႕ရတာ ျမန္မာမွာေတာ့ အဆန္းတၾကယ္မဟုတ္ ပါ။ အာရွတြင္ စားေသာက္ကုန္ ထက္၀က္ေလာက္ကုိ အမ်ိဳးသမီး မ်ားက စုိက္ပ်ိဳးသည္ဟု ကုလသမဂၢစားနပ္ရိကၡာႏွင့္ စုိက္ပ်ိဳးေရး အဖဲြ႕ႀကီးက ခန္႔ မွန္းထားသည္။

ေျမပဲႏုတ္ျခင္းသည္ နံနက္ ေစာေစာကေန ေန႔လယ္စာစား ခ်ိန္အထိ လုပ္ရေသာ အလုပ္မ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ေနက ခႏၶာကုိယ္ကုိ အပူရိွန္မေလာင္မီ တတ္ႏုိင္သမွ်ႏုတ္ၾကရသည္။ ျမန္မာတြင္ စိုက္ ပ်ိဳးသမွ် ေျမပဲမ်ား၏ ၆၀ ရာခုိင္ ႏႈန္းကို ပဲဆီႀကိတ္ၾကသည္။ က်န္ တာေတြကုိေတာ့ ျပည္တြင္းေစ်း ကြက္ေတြမွာ ေရာင္းခ်ၾကသည္။
တကယ္တမ္းတြင္ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြမွာ စားၾကေသာ ေျမပဲ ေထာပတ္ႏွင့္ ယွဥ္ၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံ မွာ ေျပာလို႔မရ။ အေမရိကန္ေျမပဲ ေကာင္စီ၏ ေျပာၾကားခ်က္အရ အေမရိကန္တြင္ ေျမပဲကုိ ျပည္ တြင္းမွာ အေတာ္ၾကာေအာင္လူ ေတြက သိပ္မႀကိဳက္ၾကဟုဆို သည္။

အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ လူေတြက ေျမပဲကုိ ဆင္းရဲသား ေတြအတြက္လို႔ ထင္ခဲ့ၾကသည့္ အတြက္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ေျမပဲ ေထာပတ္ကုိမူ လူေတြက လက္ခံ သေဘာက်လာခဲ့သည္။ ယခုအ ခ်ိန္တြင္ အေမရိကန္မ်ားသည္ သူတုိ႔အထက္တန္းေက်ာင္းၿပီး သည့္အရြယ္အထိ အနည္းဆံုး ပ်မ္းမွ်ေျမပဲေထာပတ္ဆင္းဒြတ္ အခု ၁,၅၀၀ ေလာက္ေတာ့ စား ထားသည့္သူမ်ားျဖစ္လာၾကၿပီ။ ျမန္မာမွာ ေျမပဲေထာပတ္ ဆင္းဒြတ္ကို စားသည့္ ေနရာ မဟုတ္ေသာ္လည္း ေျမပဲကုိေတာ့ ႀကိဳက္ၾကသည္။ သမုိင္းေၾကာင္း ေတြအရ ေျမပဲသည္ ေတာင္ အေမရိကတုိက္က မူလဇာစ္ျမစ္ ျဖစ္ၿပီး စပိန္စြန္႔စားခရီးသြားသူ ေတြမွတစ္ဆင့္ အာရွသုိ႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔ ေရာက္ရိွခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။

  ျမန္မာမွာေတာ့ ေျမပဲကုိ ေခါက္ဆဲြထဲမွာလည္း ထည့္စား သည္။ အသုပ္ထဲလည္းထည့္ သည္။ ဟင္းခ်ဳိထဲလည္း ထည့္သ လုိ ေလွာ္ၿပီးေတာ့လည္း သေရ စာအျဖစ္ စားၾကသည္။ အမ်ားစု ကိုမူ ဆီအျဖစ္ ႀကိတ္ၾကသည္။ ျမန္မာအစားအစာႏွင့္ ခရီးသြား ေဆာင္းပါးစာေရးဆရာမ မသိဂႌ က ‘‘ကြၽန္မတို႔က ေျမပဲဆီကုိ အေတာ္သံုးပါတယ္။ ေျမပဲကုိ ေလွာ္ေထာင္းၿပီး အရြက္သုပ္တုိ႔၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးသုပ္တုိ႔မွာ ထည့္ တယ္။ ၿပီးေတာ့ အခြံနဲ႔ ျပဳတ္ၿပီး ေတာ့လည္း စားတယ္။ အဲဒါက အရမ္းခ်ိဳတယ္။ အသုပ္အမ်ားစု က ပုစြန္ေျခာက္ကို ေထာင္းၿပီး အမႈန္႔ထည့္တယ္။ သက္သတ္ လြတ္ဆုိရင္ေတာ့ ေျမပဲကုိ အစား ထုိးသံုးတယ္’’ဟု ရွင္းျပသည္။ သုိ႔ ေသာ္လည္း ေျမပဲႏွင့္ ဓာတ္မ တည့္သူ သက္သတ္လြတ္သမား ေတြအတြက္ကေတာ့ သိပ္အဆင္ မေျပလွပါ။

  ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အဓိကဆီ ထြက္သီးႏွံမ်ားမွာ ႏွမ္းႏွင့္ ေျမပဲ ျဖစ္သည္။ ေျမပဲကုိမူ အသုပ္မ်ိဳး စံုႏွင့္ အေၾကာ္ေတြေၾကာ္ရာမွာ ပုိ သံုးၾကသည္။ (အမွန္ေတာ့ ေျမပဲ ဆီသည္ မီးခုိးထြက္အားျမင့္မႈ ေၾကာင့္ ေလထုထဲက ေလ၀င္မႈ ကုိ ကန္႔သတ္ထားရေသာ ေရငုပ္ သေဘၤာလုိေနရာမ်ိဳးတြင္ ခ်က္ ျပဳတ္ဖို႔အတြက္ သံုးၾကသည္) ကုလသမဂၢစားနပ္ရိကၡာအဖဲြ႕၏ အဆိုအရ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ေက်း လက္ေဒသစီးပြားေရးအတြက္ ဆီထက္ အေရးႀကီးသည့္ ေကာက္ပဲသီးႏွံမွာ ဆန္ျဖစ္သည္ဟု ဆို သည္။

  ျမန္မာမွာေတာ့ ဟင္းဆို ဆီမ်ားေလ ေကာင္းေလဟု ယူဆ ၾကသည္။ မီမီခုိင္၏ ျမန္မာဟင္း ခ်က္နည္းစာအုပ္ထဲတြင္ ၾကက္ သားဟင္း၌ သံုးေပါင္ခန္႔မရိွတရိွ ၾကက္သားအတြက္ ဆီကုိခြက္၏ သံုးပံုတစ္ပံုခန္႔ ထည့္ခုိင္းသည္။ သည္ပမာဏ တကယ့္ကို အဆ မတန္အမ်ားႀကီးျဖစ္ပါသည္။
‘‘သည္ဟင္းခ်က္နည္းေတြ မွာဆီက ျမန္မာပံုစံအတိုင္းေပး ထားတာပါ။ တျခားလူမ်ဳိးေတြ အတြက္ေတာ့ ဆီအမ်ားႀကီးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုဆီျပန္ပံုစံက ျမန္မာ မွာ စားၾကတဲ့ ပံုစံပါပဲ’’ဟု စာေရး သူခုိင္ကဆုိသည္။ ပဲဆီကုိ တန္ဖိုး ထားစြာ စားသံုးၾကသည့္အတြက္ ေျမပဲစိုက္ပ်ိဳးမႈသည္ ျမန္မာတြင္ ၂၀၀၉ က ဧက ၁ ဒသမ ၈ သန္း အထိရိွသည္။

ေျမပဲခင္းေတြကေန လမ္း အတိုင္း ကြၽန္မဆက္ဆင္းသြားခဲ့ ရာ သူတုိ႔၏ ေျမယာေတြကုိ ထန္း လ်က္၊ ႏွမ္းႏွင့္ ေျမပဲဆီထုတ္သူ ေတြကုိ ငွားထားသည့္ မိသားစု တစ္စုႏွင့္ ေတြ႕ပါသည္။ ေျမပဲဆီရရန္ ဆီဆံုမွာ ႏြားႏွင့္ လွည့္ၿပီး ဆီႀကိတ္ရသည့္ ေျမပဲေလးကီလုိ ခန္႔ကို ၂ နာရီ ေလာက္ႀကိတ္ပါသည္။ ထုိအခါ ေျမပဲဆီ ႏွစ္လီတာခန္႔ထြက္ရိွၿပီး  က်န္ေသာပဲဖတ္ကို တိရစၧာန္မ်ားကုိ ေကြၽးၾကသည္။

သည္အလုပ္က သိပ္အႀကီး အက်ယ္ေတာ့ မဟုတ္။ ေျမပဲဆီ အမ်ားအျပားကုိမူ စက္ျဖင့္ ႀကိတ္ ယူၾကၿပီး ဆီဆံုကေတာ့ ေက်း လက္ေတြမွာပဲ အသံုးမ်ားၾက သည္။ ဆီဆံုက ႀကိတ္တာေႏွး ေသာ္လည္း ဆံုက ထြက္ေသာ ဆီကုိ အဆင့္ျမင့္အရည္အေသြးအ ေကာင္းဆံုး ပဲဆီဟု ယူဆၾက သည္။ ပဲဆီက ျမန္မာမွာ လူႀကိဳက္မ်ားသည့္အတြက္ ေစ်းကလည္း ႀကီးလွသည္။ မၾကာေသးမီႏွစ္ မ်ားက ျမန္မာသည္ မေလးရွားႏွင့္ အင္ဒုိနီးရွားက စားအုန္းဆီမ်ားကုိ စတင္တင္သြင္းလာခဲ့သည္။ စား အုန္းဆီက ေစ်းခ်ိဳသျဖင့္ လူသံုး မ်ားေသာ္လည္း ျမန္မာထံုးစံ အတုိင္း ေျမပဲဆီကုိသာ လူေတြ က ပုိႀကိဳက္၊ ပုိႏွစ္သက္ေနဆဲျဖစ္ ပါသည္။

ယခင္တုန္းက ေျမပဲဆုိတာ အေမရိကမွာ ေစ်းခ်ိဳသည့္အရာ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လုပ္ခနည္း နည္းျဖင့္ လုပ္ရသည့္အလုပ္မ်ိဳး ကို ေျမပဲဖုိးေလာက္ျဖင့္ လုပ္ရ သည္ဟု တင္စားေျပာၾကသည္။ ယခုျမန္မာမွာေတာ့ ေျမပဲက ေစ်း မေပါေတာ့ပါ။ စားအုန္းဆီကသာ ေစ်းေပါပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေျမပဲေနရာမွာ စားအုန္းဆီဖိုးမွ် ေလာက္အတြက္သာ လုပ္ၾက သည္ဟု ဆုိ႐ုိးစကားကုိ ေျပာင္း လဲေျပာရေတာ့မည္ထင္ပါသည္။

(ခရီးသြားစာေရးဆရာမ Sasha Gora ၏ Myanmar is powered by peanuts ခရီးသြားေဆာင္းပါး ကုိ ထားထားျမင့္ ဘာသာျပန္ ဆုိထားသည္။)

http://7daydaily.com/story/32491#.VO81gC7dXLV