“အႏွိဳင္းမဲ့ ေရာဂါ”

                       

  ေလာကမွာ ရွိရွိသမွ် ေရာဂါအားလံုးထဲမွာ“ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္းေရာဂါ၊
သို႔မဟုတ္ ဆာနာေရာဂါ” ဟာ အႏွိဳင္းမဲ့ေရာဂါျဖစ္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့
ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္းေရာဂါ၊ ဆာနာေရာဂါထက္ပိုၿပီး ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါးကို နာက်င္ေစပါတယ္၊
ႏွိပ္စက္ပါတယ္လို႔ ႏွိဳင္းယွဥ္စရာ၊ အစားထိုးစရာ၊ထပ္တူျပဳစရာ တျခားေရာဂါ မရွိေတာ့လို႔ပါပဲ။

ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္းေရာဂါ၊ဆာနာေရာဂါနဲ႔ လဲလွယ္သင့္၊ လဲလွယ္ထိုက္တဲ့
တျခားေရာဂါ ေလာကမွာ မရွိေတာ့တဲ့အတြက္ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္းေရာဂါ၊ ဆာနာေရာဂါဟာ
“အႏွိဳင္းမဲ့ေရာဂါ” ျဖစ္ရပါတယ္။

ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါးကို နာက်င္ေစတတ္တဲ့အရာ၊ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါးကို ႏွိပ္စက္တတ္တဲ့အရာကို “ေရာဂါ”လို႔
  ေခၚပါတယ္။ ကိုယ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စိတ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ေရာဂါတစ္ခုခု ျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ အဲဒီေရာဂါက
ကိုယ္ကိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စိတ္ကိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါးလံုးကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ နာက်င္ေစပါတယ္၊
နာက်င္ေအာင္ႏွိပ္စက္တတ္ပါတယ္။

ကိုယ္မွာျဖစ္တဲ့ ေရာဂါမွန္ရင္ ဘာေရာဂါပဲျဖစ္ျဖစ္အနည္းဆံုး ကိုယ္ကို နာက်င္ေအာင္ ႏွိပ္စက္မွာပါ။
စိတ္မွာျဖစ္တဲ့ေရာဂါမွန္ရင္လည္း ဘာေရာဂါပဲျဖစ္ျဖစ္အနည္းဆံုး စိတ္ကိုနာက်င္ေအာင္ ႏွိပ္စက္မွာပါ။

အနည္းဆံုးဆိုတဲ့စကား ဘာလို႔ ထည့္ေျပာရသလဲဆိုေတာ့လူသားအမ်ားစုက ကိုယ္မွာ ေရာဂါျဖစ္ေပမယ့္
ကိုယ္သာ နာတာ မဟုတ္ဘဲ စိတ္ပါ နာတတ္လို႔ပါ။စိတ္မွာ ေရာဂါျဖစ္ေပမယ့္ စိတ္သာနာတာ
မဟုတ္ဘဲ ကိုယ္ပါ နာတတ္လို႔ပါ။

ကိုယ္မွာေရာဂါျဖစ္လည္း ကိုယ္ေရာစိတ္ပါနာတတ္တာ၊ စိတ္မွာေရာဂါျဖစ္လည္း စိတ္ေရာကိုယ္ပါ
နာတတ္တာဟာ ပုထုဇဥ္ လူသားအမ်ားစုရဲ႕မူေသသဘာဝႀကီးတစ္ခုလို ျဖစ္ေနလို႔ ကိုယ္မွာ
ေရာဂါျဖစ္ရင္ အနည္းဆံုး ကိုယ္ကို နာက်င္ေအာင္ႏွိပ္စက္တယ္၊ စိတ္မွာေရာဂါျဖစ္ရင္ အနည္းဆံုး
စိတ္ကို နာက်င္ေအာင္ ႏွပ္စက္တယ္လို႔ေျပာရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္မွာ ေရာဂါျဖစ္ရင္
ကိုယ္ပဲ နာၿပီး စိတ္မနာတတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြရွိေနေသးလို႔လည္း “အနည္းဆံုး”ဆိုတဲ့
စကားကို ထည့္ေျပာရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ကိုယ္မွာ ေရာဂါျဖစ္ရင္ ကိုယ္သာနာၿပီး၊စိတ္မနာတတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကေတာ့
တရားသိတ့ဲသူ၊ တရားရွိတဲ့သူေတြပါပဲ။သတိအင္အားႀကီးမားတဲ့သူ၊ သတိအင္အားႀကီးမားသေလာက္
အနတၱအသိဉာဏ္ ရင့္သန္ေနတဲ့သူဟာကိုယ္မွာျဖစ္တဲ့ေရာဂါ ဘယ္ေလာက္ပဲ
ျပင္းထန္ျပင္းထန္ ကိုယ္သာ နာခ်င္နာမယ္၊စိတ္ကေတာ့ လံုးဝမနာေတာ့ပါဘူး။

ဘာေရာဂါပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္သာနာၿပီးစိတ္လံုးဝမနာေတာ့တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ စိတ္လံုးဝမနာဖို႔
အေသခ်ာဆံုးပုဂၢိဳလ္ေတြကေတာ့ ကိေလသာအားလံုးပယ္သတ္ၿပီးသြားတဲ့ “ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္ေတြ” ပါပဲ။

ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္မွ တစ္ပါးေသာပုဂၢိဳလ္ေတြကေတာ့အေၾကာင္းညီၫႊတ္တဲ့အခါ စိတ္မနာေပမယ့္
အေၾကာင္းမညီၫႊတ္တဲ့အခါ စိတ္နာႏိုင္ပါေသးတယ္။ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကိေလသာအားလံုးကို အျမစ္ျပတ္
မပယ္သတ္ရေသးလို႔ပါပဲ။

ကိေလသာအားလံုးကို အျမစ္ျပတ္ မပယ္သတ္ရေသးတဲ့ပုဂၢိဳလ္သတၱဝါမွန္သမွ် ေရာဂါတစ္ခုခုျဖစ္ရင္
ကိုယ္လည္းနာ၊ စိတ္လည္းနာဖို႔ အခြင့္အလမ္းအျမဲရွိေနပါတယ္။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ပုထုဇဥ္လူသားအမ်ားစုကိုရည္ၫႊန္းၿပီး ေျပာရရင္ ေရာဂါဆိုတာ
ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါးကို နာက်င္ေစတတ္တဲ့အရာ၊ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါးကို ႏွိပ္စက္တတ္တဲ့အရာပါ။
အဲလိုလို လူသားေတြရဲ႕ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါးကို နာက်င္ေစတတ္၊ႏွိပ္စက္တတ္တဲ့ ေရာဂါေတြအားလံုးထဲမွာ
ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္း ေရာဂါ၊ဆာနာေရာဂါဟာ အႀကီးမားဆံုး၊အဆိုးဝါးဆံုးေရာဂါ ျဖစ္ပါတယ္။

ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္မွတစ္ပါး လူသားအားလံုးရဲ႕သႏၲာန္မွာ ကိုယ္ေရာဂါေရာ၊ စိတ္ေရာဂါပါ ျဖစ္ခြင့္ရွိပါတယ္။
ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ ကိေလသာအားလံုးကိုအႂကြင္းမဲ့ပယ္သတ္ၿပီးၿပီျဖစ္လို႔ စိတ္ေရာဂါ
လံုးဝ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ေရာဂါေတာ့ ျဖစ္ခြင့္ရွိပါေသးတယ္။

ရဟႏၲာပုဂၢဳိလ္အပါအဝင္ လူသားအားလံုးရဲ႕သႏၲာန္မွာ ျဖစ္ခြင့္ရွိတဲ့ ကိုယ္ေရာဂါေတြအားလံုးထဲမွာဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္းေရာဂါ၊ဆာနာေရာဂါဟာ အဆိုးဝါးဆံုး ျဖစ္ပါတယ္။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဆာနာေရာဂါဟာ လူသားတိုင္းရဲ႕သႏၲာန္မွာ ေသခ်ာေပါက္ျဖစ္လို႔၊ ဆာနာေရာဂါထက္ပိုၿပီး၊နာတာရွည္တဲ့ေရာဂါ တျခားတစ္ခုမွ မရွိေတာ့လို႔ပါပဲ။

ဆာနာေရာဂါမျဖစ္တဲ့လူရယ္လို႔ တစ္ေယာက္မွ မရွိပါဘူး။အသက္ရွင္ေနတဲ့လူမွန္ရင္ ဆာနာေရာဂါ
လူတိုင္းမွာ ရွိပါတယ္။ ပုထုဇဥ္လူသားေတြလည္းဆာနာေရာဂါနဲ႔ မကင္းႏိုင္သလို အရိယာပုဂၢိဳလ္ေတြလည္း
ဆာနာေရာဂါကို မ်က္ႏွာလႊဲလို႔ မရပါဘူး။ဆာနာေရာဂါဟာ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္ေတြကိုေတာင္
ခ်မ္းသာမေပးပါဘူး။

နိေရာဓသမာပတ္ဝင္စားၿပီး နိဗၺာန္ခ်မ္းသာ(နမူနာ)နဲ႔ ေမြ႕ေလ်ာ္ေနၾကတဲ့ အနာဂါမ္၊ ရဟႏၲာ၊
အရိယာပုဂၢိဳလ္ေတြေတာင္ ခုနစ္ရက္ပဲ ဆာနာေရာဂါသက္သာခြင့္ရပါတယ္။ သက္သာ႐ံုသာ သက္သာၿပီး၊
လံုးဝ ေပ်ာက္ကင္းသြားတာ မဟုတ္လို႔ခုနစ္ရက္ျပည့္တဲ့အခါ နိေရာဓသမာပတ္မွ ထၿပီး၊
ဆြမ္းခံထြက္၊ ဆြမ္းစားလို႔ ဆာနာေရာဂါကို ကုသရျပန္ပါတယ္။

အနာေရာဂါဆိုလို႔ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ ေခ်ဆတ္တာမ်ိဳးေတာင္(ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႔၊ ႏွာတစ္ခါေခ်တာမ်ိဳးေတာင္)
လံုးဝမျဖစ္လို႔ “အနာမဲ့သူ ရွင္ဗာကူ” လို႔နာမည္ႀကီးတဲ့ အရွင္ဗာကုလေတာင္မွ ဆာနာေရာဂါကို
မ်က္ကြယ္ျပဳႏိုင္စြမ္း မရွိပါဘူး။အနာေရာဂါကင္းရွင္းတဲ့ေနရာမွာ အသာဆံုး၊ အျမတ္ဆံုး
ဧတဒဂ္ဘြဲ႕ရထားတဲ့ အရွင္ဗာကုလရဲ႕သႏၲာန္မွာလည္း ဆာနာေရာဂါ ရာသက္ပန္ရွိပါတယ္။

ဆာနာေရာဂါေလာက္ နာတာရွည္တဲ့ေရာဂါတစ္ခုမွ မရွိပါဘူး။ ဆာနာေရာဂါဟာ ေရာဂါအားလံုးထဲမွာ
နာတာအရွည္ဆံုး ေရာဂါျဖစ္ပါတယ္။တျခားေရာဂါေတြက ကုသလိုက္လို႔ရွိရင္
  ေပ်ာက္ကင္းသြားႏိုင္ပါတယ္။အနာတစ္ခုေပါက္ၿပီ၊ ေရာဂါတစ္ခုျဖစ္ၿပီဆိုရင္ အဲဒီ အနာ၊
အဲဒီေရာဂါနဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့ ေဆးဝါးေတြ၊ ဓာတ္စာေတြ၊နည္းပညာေတြနဲ႔ ကုသလုိက္လို႔ရပါတယ္။
အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခု ေက်ာ္လြန္သြားရင္ အဲဒီအနာ၊အဲဒီေရာဂါ ေပ်ာက္ကင္းသြားႏိုင္ပါတယ္။

ဆာနာေရာဂါမွတစ္ပါး တျခားေရာဂါေတြဟာအခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခုအတြင္း၊ ကာလအကန္႔အသတ္
တစ္ခုအတြင္းမွာပဲ တည္ရွိႏိုင္ၾကပါတယ္။သူ႔အတိုင္းအတာ၊ သူ႔အကန္႔အသတ္ ေက်ာ္လြန္သြားရင္
  ေပ်ာက္ကင္းသြားၾကတာ ခ်ည္းပါပဲ။ တစ္ခါေပါက္တဲ့အနာ၊တစ္ခါျဖစ္တဲ့ေရာဂါဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မေပ်ာက္ဘဲ၊တစ္သက္လံုး တည္ျမဲေနတယ္လို႔ မရွိပါဘူး။တကယ္လို႔ ရွိခဲ့တယ္ဆိုရင္လည္း ေနာက္ဘဝအထိေတာ့မလိုက္ပါဘူး။ ဒီဘဝမွာပဲ ေသလြန္တဲ့အခါ
ေပ်ာက္ကင္းသြားရပါတယ္။ ႏွလံုး၊ ဆီးခ်ဳိ၊ေအအိုင္ဒီအက္စ္... စတဲ့ ေရာဂါမ်ိဳးေတြေပါ့။

ဆာနာေရာဂါမွတစ္ပါး တျခားေရာဂါေတြဟာဒီဘဝမွာျဖစ္ ဒီဘဝမွာပဲၿပီး၊ ေနာက္ဘဝအထိ
မလိုက္ေပမယ့္ ဆာနာေရာဂါကေတာ့ ဒီဘဝမွာျဖစ္ ၊ဒီဘဝမွာပဲ ၿပီးသြားတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ၊
ေနာင္တမလြန္ဘဝေတြအထိ ဆက္ကာဆက္ကာလိုက္ႏွိပ္စက္ပါတယ္။ ဘယ္ႏွဘဝေလာက္အထိ
လိုက္ႏွိပ္စက္သလဲဆိုရင္ သံသရာမဆံုးမခ်င္း၊ခႏၶပရိနိဗၺာန္မစံမခ်င္း ဘဝတိုင္း ဘဝတိုင္း
လိုက္ႏွိပ္စက္ပါတယ္။

ဒီဘဝမွာလည္း ေမြးကတည္းက ေန႔တိုင္း ေရာဂါထတယ္။ေန႔တိုင္းမွာလည္း တစ္ေန႔တစ္ႀကိမ္ မဟုတ္ဘူး။
တစ္ေန႔တည္းမွာကို အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ။တစ္ခါ ေရာဂါထ၊ တစ္ခါ ေဆးကုသ၊
ခဏသက္သာသလိုရွိသြား။ ေတာ္ၾကာ ေရာဂါျပန္ထ၊ေဆးျပန္ကုသရ၊ ျပန္သက္သာသလိုရွိသြား။
ေရာဂါထလိုက္၊ ေဆးကုလိုက္၊ ေရာဂါထလိုက္၊ေဆးကုသလိုက္နဲ႔ ေရာဂါကလည္း ျဖစ္လို႔မဆံုး၊
  ေဆးကလည္း ကုလို႔မဆံုး။

တစ္ေန႔ကုလို႔ ၿပီးသြားျပန္၊ ေနာက္တစ္ေန႔ ေရာဂါျပန္ထ၊ျပန္ကုရ၊ ေမြးကတည္းက ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ကုေနရတဲ့
ဆာနာေရာဂါ ေသရင္ ေပ်ာက္ပါေတာ့လားဆိုေတာ့မေပ်ာက္ေသးဘူး။ ေနာက္ဘဝမွာ ေရာဂါျပန္ထ၊ ျပန္ကုရ။
ဘဝမဆံုး ခႏၶာမဆံုးမခ်င္း တစ္သံသရာလံုးထႂကြေသာင္းက်န္း ႏွိပ္စက္ေနတဲ့ ေရာဂါမို႔လို႔
ဆာနာေရာဂါဟာ ေလာကမွာ နာတာအရွည္ဆံုးေရာဂါ၊ျဖစ္ေၾကာအရွည္ဆံုးေရာဂါ ျဖစ္ပါတယ္။
မိခင္ႏို႔စို႔တာ အပါအဝင္ စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္မ်ိဳးစံုေန႔စဥ္စားေသာက္ေနရတာဟာ ဆာနာေရာဂါကို
ကုသေနရတာပါပဲ။

ခႏၶာရွိသူတိုင္း မလြဲမေသြ ၾကံဳေတြ႕ရျခင္း၊တစ္ေလာကလံုးမွာ နာတာအရွည္ဆံုး ျဖစ္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္
ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္းေရာဂါ၊ ဆာနာေရာဂါဟာေရာဂါအားလံုးထဲမွာ အဆိုးဝါးဆံုးေရာဂါ၊
အႏွိဳင္းမဲ့ေရာဂါျဖစ္ပါတယ္။

  ျမတ္စြာဘုရားရွင္လက္ထက္တုန္းက အာဠဝီျပည္မွာလူဆင္းရဲတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ သူ႔ကို ကယ္ခြၽတ္ဖို႔အတြက္ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ ရဟန္းငါးရာ ျခံရံၿပီး
အာဠဝီျပည္ကို ႂကြေရာက္ေတာ္မူလာပါတယ္။

ဘုရားအမူးရွိတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြကို အာဠဝီျပည္သူျပည္သားေတြ ဆြမ္းဆက္ကပ္လုပ္ေကြၽးၿပီးလို႔
ဆြမ္းအႏုေမာဒနာတရား ေဟာၾကားခ်ိန္ေရာက္တဲ့အခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က တရားမေဟာေသးဘဲ၊
ဓမၼပလႅင္ထက္မွာ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာ မ်က္လႊာခ်သီတင္းသံုးေနေတာ္မူပါတယ္။

သာဝတၱိၿမိဳ႕နဲ႔ ယူဇနာသံုးဆယ္ေဝးတဲ့ “အာဠဝီျပည္”ကိုျမတ္စြာဘုရားရွင္ ႂကြလာတာဟာ လူဆင္းရဲ
တစ္ေယာက္တည္းကို ကယ္ခြၽတ္ဖို႔အတြက္သက္သက္ႂကြလာတာပါ။
အခုေတာ့ မိမိကယ္ခြၽတ္ဖို႔ ရည္ရြယ္ထားတဲ့အဓိကေဝေနယ် လူဆင္းရဲက တရားပြဲထဲ
  ေရာက္မလာေသးတာမို႔ လူမစံုတဲ့ ပရိသတ္ကိုတရားမေဟာေသးဘဲ အခ်ိန္ေစာင့္ဆိုင္းေနျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

လူဆင္းရဲ အခ်ိန္မီေရာက္မလာႏိုင္တာကႏြားေပ်ာက္ရွာေနရလို႔ပါ။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ႂကြလာတဲ့ေန႔က်မွ
သူ႔ရဲ႕ ႏြားတစ္ေကာင္က မနက္ေစာေစာစီးစီးေပ်ာက္ေနပါတယ္။ တစ္မနက္လံုး ႏြားေပ်ာက္ရွာေနရတာနဲ႔
ဆြမ္းေကြၽးပြဲလည္း မမီ၊ တရားပြဲလည္းေနာက္က်သြားရပါတယ္။

  ေနမြန္းတည့္ခ်ိန္ေလာက္က်မွ ႏြားေပ်ာက္ကိုရွာေတြ႕ပါတယ္။ ႏြားအုပ္ထဲ ႏြားျပန္သြင္းၿပီးတာနဲ႔
တစ္ၿပိဳင္နက္ အိမ္ကို လံုးဝ မျပန္ေတာ့ဘဲ၊ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ရွိရာကို ခ်က္ခ်င္း ေျပးထြက္လာခဲ့ပါတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို ရွိခိုးၿပီး သင့္တင့္
ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ေနရာမွာ ရပ္ေနလိုက္ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ဆြမ္းကြမ္းကိစၥစီမံတဲ့ဒကာႀကီးတစ္ေယာက္ကို ေမးလိုက္ပါတယ္။
“ဒကာႀကီး...၊ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြ စားလို႔ပိုတဲ့
ဆြမ္းက်န္ေလးမ်ား ရွိေသးလား”

“မွန္လွပါ၊ ရွိပါေသးတယ္ ျမတ္စြာဘုရား”

“ဒါဆိုရင္ ဒီဒကာႀကီးကို ထမင္းေကြၽးလိုက္ပါဦး”

“မွန္လွပါ ျမတ္စြာဘုရား”

ဆြမ္းကြမ္းစီမံတဲ့ ဒကာႀကီးလည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္မိန္႔ၾကားေတာ္မူခ်က္အတိုင္း လူဆင္းရဲကို ေခၚၿပီး၊
ခဲဖြယ္ေဘာဇဥ္အျပည့္အစံုနဲ႔ တ႐ိုတေသတေလးတစား ထမင္းေကြၽးလိုက္ပါတယ္။

မနက္ေဝလီေဝလင္းကတည္းက ႏြားေပ်ာက္ရွာေနရလို႔ဘာမွ မစားရေသးတဲ့ လူဆင္းရဲဟာ
ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ ဆြမ္းက်န္၊ ခဲဖြယ္က်န္ေတြအလံုအေလာက္ စားလိုက္ရတဲ့အတြက္ ဝမ္းမီးအပူ၊
ကိုယ္အပူေတြ ၿငိမ္းေအးၿပီး စိတ္တည္ၿငိမ္မွဳ၊စိတ္ၾကည္လင္မွဳ ရရွိသြားပါတယ္။

လူဆင္းရဲ စားေသာက္ေဆးေၾကာၿပီးလုိ႔ အဆာေျပ၊အပူၿငိမ္းေတာ့မွပဲ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ေဒသနာစဥ္အတိုင္းသစၥာဆိုက္ေအာင္ တရားေဟာေတာ္မူပါတယ္။တရားအဆံုးမွာ လူဆင္းရဲ ေသာတာပန္ျဖစ္သြားပါတယ္။

တရားပြဲၿပီးလို႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္နဲ႔အတူ ျပန္ႂကြလာတဲ့အခါ
ရဟန္းေတာ္ေတြက ျမတ္စြာဘုရားကို ကဲ့ရဲ႕႐ွဳတ္ခ်ၾကပါတယ္။

“ၾကည့္ၾကစမ္းပါဦး ျမတ္စြာဘုရား လုပ္ေတာ္မူလိုက္ပံုတျခားေန႔ေတြတုန္းက ဒီလုိလုပ္တာ တစ္ခါမွ မရွိပါဘူး။အခုေတာ့ လူဆင္းရဲတစ္ေယာက္ကို ျမင္ျမင္ခ်င္းထမင္းေကြၽးခိုင္းရတယ္လို႔”

ရဟန္းေတာ္ေတြရဲ႕ ကဲ့ရဲ႕စကားကို ၾကားေတာ္မူတဲ့အတြက္
ျမတ္စြာဘုရားရွင္းက ေနာက္ျပန္လွည့္ ရပ္ေတာ္မူၿပီး...

“ခ်စ္သားရဟန္းတို႔...၊ ငါဘုရား ယူဇနာသံုးဆယ္ရွိတဲ့ခရီးခဲကို အခု ႂကြလာတာဟာ ဒီလူဆင္းရဲဒကာႀကီးရဲ႕
တရားထူးရႏိုင္ေလာက္တဲ့ အေၾကာင္းဥပနိႆယကိုျမင္ေတာ္မူလို႔ ႂကြလာတာပါ”

“သူဟာ မနက္အေစာႀကီးကတည္းကႏြားေပ်ာက္ရွာေနရတဲ့အတြက္ ဘာမွ မစားရေသးပါဘူး။
အလြန္တရာ ဆာေလာင္ေနပါတယ္။ဆာနာေရာဂါရဲ႕ ႏွိပ္စက္မွဳဒဏ္ခ်က္ေၾကာင့္
ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး နာက်င္ဆင္းရဲေနတဲ့အခ်ိန္မွာတရားေဟာလိုက္ရင္ တရားရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကိုလည္း
နားလည္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ တရားထူးတရားျမတ္ကိုလည္းထိုးထြင္းသိျမင္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ အခုလို ငါဘုရား ထမင္းေကြၽးခိုင္းလိုက္တာပါ။”

“ခ်စ္သားရဟန္းတို႔...၊ ေလာကမွာဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္းေရာဂါနဲ႔ တူတဲ့ တျခားေရာဂါ
လံုးဝမရွိပါဘူး။ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္းေရာဂါ၊ဆာနာေရာဂါဟာ ေရာဂါအားလံုးထဲမွာ အဆိုးဝါးဆံုးေရာဂါ၊
အႏွိဳင္းမဲ့ေရာဂါပါပဲ” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။

ဆာနာေရာဂါ သိသိသာသာ လႊမ္းမိုးလာၿပီဆိုရင္ဘာအလုပ္မွ လုပ္လို႔ မရေတာ့ပါဘူး။
လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္စိတ္လည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။တကယ္လို႔ အတင္းႀကိဳးစားလုပ္လည္း အလုပ္က
သိပ္အရာမထင္ေတာ့ပါဘူး။ အလုပ္ထိေရာက္မွဳအားနည္းသြားပါတယ္။ အလုပ္မတြင္က်ယ္ေတာ့ပါဘူး။
ဆာနာေရာဂါ ျပင္းထန္လာၿပီဆိုရင္ လက္ေတြ ဒူးေတြ တုန္၊ဝမ္းေတြကိုယ္ေတြပူ၊ ေခါင္းေတြ မူးေဝ၊ ႏွလံုးေတြ ေမာဟိုက္၊လူလည္းႏံုး၊ စိတ္လည္းတို၊ အလိုလိုေနရင္း
ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးကို မေက်မနပ္ျဖစ္၊ဆာနာေရာဂါေၾကာင့္ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါးလံုး
ပင္ပန္းဆင္းရဲရပါတယ္။

ဆာနာေရာဂါ လႊမ္းမိုးလာၿပီဆိုရင္ ကိုယ္အား၊ဉာဏ္အား၊ စိတ္ဓာတ္အားေတြ ကုန္ခန္းသြားပါတယ္။
အထူးသျဖင့္ အသိဉာဏ္ ထံုထိုင္းသြားပါတယ္။ေလာကေရးရာမွာလည္း အေၾကာင္းအက်ိဳး၊
အေကာင္းအဆိုး ေဝဖန္ခြဲျခမ္းႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ မွားယြင္းသြားပါတယ္။
ဓမၼေရးရာမွာလည္း အမွန္အမွား၊ အျဖစ္အပ်က္နားလည္သိျမင္ႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ပါဘူး။
ထိုးထြင္းဉာဏ္ေတြ ယုတ္ေလ်ာ့သြားပါတယ္။

ဆာနာေရာဂါ အႀကီးအက်ယ္ လႊမ္းမိုးေနတုန္းတရားနာရင္ နာတဲ့တရားရဲ႕ သေဘာအဓိပၸာယ္ကို
နက္နက္႐ိွဳင္း႐ွိဳင္းနားလည္ႏိုင္စြမ္း မရွိပါဘူး။ဆာနာေရာဂါ အႀကီးအက်ယ္ လႊမ္းမိုးေနတုန္း
တရားအားထုတ္ရင္ ခႏၶာသေဘာ၊ သစၥာသေဘာကိုထိုးထိုးထြင္းထြင္း သိျမင္ႏိုင္စြမ္း မရွိပါဘူး။
ဒါ့ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က လူဆင္းရဲဒကာႀကီးကိုထမင္းအရင္ေကြၽးခိုင္းၿပီးမွ တရားေဟာခဲ့၊ တရားျပခဲ့တာပါ။

ဆာနာေရာဂါဟာ အသိဉာဏ္ပြင့္လင္းမွဳနဲ႔ တရားတိုးတက္မွဳကိုအဟန္႔အတားျပဳတတ္တယ္ဆိုတာကို ကိုးကားၿပီး၊ဆာနာေရာဂါဒဏ္ကို အန္တုသည္းခံရျခင္းတစ္စိတ္တစ္ပိုင္းပါဝင္တဲ့ ဥပုသ္ေစာင့္သံုးျခင္းကို
အလြယ္တကူ မပစ္ပယ္သင့္ပါဘူး။

အဆိုးဆံုးေရာဂါဒဏ္ကို သည္းခံႏိုင္သူရဲ႕ သႏၲာန္မွာအေကာင္းဆံုးစြမ္းရည္သတၱိေတြ ကိန္းဝပ္လာတတ္တာမို႔တန္ခိုးႀကီးမားတဲ့ ဥပုသ္ေစာင့္သံုးျခင္းကို အေလးအနက္
က်င့္ၾကံအားထုတ္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။

ဘယ္အလုပ္မဆို အေလ့အက်င့္က အဓိကျပ႒ာန္းပါတယ္။အေလ့ကို အက်င့္လုပ္လို႔ အေလ့အက်င့္ရွိလာရင္၊အက်င့္ဟာ အေလ့ျဖစ္သြားၿပီး အက်င့္အေလ့အားေကာင္းလာႏိုင္ပါတယ္။
အေလ့အက်င့္ရွိမွ အက်င့္အေလ့ျဖစ္မွာပါ။အေလ့အက်င့္သန္မွ အက်င့္အေလ့မွန္မွာပါ။

“မ်က္စိအက်င့္ ဝမ္းအခ်င့္” ဆိုေပမယ့္ ဝမ္းကလည္းအက်င့္ေပၚမွာ မူတည္ၿပီး စကားေျပာပါတယ္။
ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြေတာင္ ညေနစာမစားဘဲ၊ရာသက္ပန္ ေနႏိုင္ၾကေသးတာပဲ။
လူေတြလည္း အေလ့အက်င့္လုပ္ထားရင္အကန္႔အသတ္တစ္ခု အတြင္းမွာ ညေနစာ မစားဘဲ
ေနႏိုင္ရမွာေပါ့့။

လူဝတ္ေၾကာင္ေတြထဲမွာ ဝါတြင္း၊ဝါပ ဥပုသ္ေန႔တိုင္းဥပုသ္ေစာင့္သံုးၾကသူေတြ၊ ဝါတြင္း ဥပုသ္ေန႔တိုင္း၊
ဝါပတနဂၤေႏြေန႔တိုင္း ဥပုသ္ေစာင့္သံုးၾကသူေတြ၊ရက္ပိုင္း၊လပိုင္း၊ႏွစ္ပိုင္းနဲ႔ အဓိ႒ာန္ၿပီး ဥပုသ္ေစာင့္သံုးၾကသူေတြ၊ရာသက္ပန္ ဥပုသ္ေစာင့္သံုးၾကသူေတြအေၾကာင္း
ၾကားရတိုင္း “ႀကီးမားတဲ့ စိတ္စြမ္းအားပိုင္ရွင္ေတြပါလား”လို႔ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ သာဓုေခၚဆိုမိပါတယ္။

ဝမ္းေရးကို ေလွ်ာ့ႏိုင္မွ လြမ္းေရးေလ်ာ့မွာပါ။ဝမ္းေရးကို တြယ္ေနရင္ လြမ္းေရးက်ယ္ေနဦးမွာပါပဲ။
လြမ္းေရးဆိုတာ ဝမ္းေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့လူမွဳဒုကၡအဝဝ၊ ခႏၶာဒုကၡအဝဝကို ေျပာတာပါ။

ကိုယ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဆာနာေရာဂါ (ကိုယ္ဆာနာေရာဂါ)ကိုစားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္မ်ိဳးစံု ေန႔စဥ္ေကြၽးၿပီး ကုသေနရသလိုစိတ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ဆာနာေရာဂါ (စိတ္ဆာနာေရာဂါ)ကိုလည္း
တရားဓမၼမ်ိဳးစံု ေန႔စဥ္ေကြၽးၿပီး ကုသေနဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။

စိတ္ဆာနာေရာဂါဆိုတာကေတာ့ တဏွာကို ေျပာတာပါ။တဏွာဆိုတာ ဆာေလာင္တတ္တဲ့သေဘာပါ။
မ်က္စိက အဆင္းမ်ိဳးစံုကို ဆာတယ္၊နားက အသံမ်ိဳးစံုကို ဆာတယ္၊ ႏွာေခါင္းက အနံ႔မ်ိဳးစံုကို
ဆာတယ္၊ လွ်ာက အရသာမ်ိဳးစံုကို ဆာတယ္၊ကိုယ္က အထိအေတြ႕မ်ိဳးစံုကို ဆာတယ္၊
စိတ္က အေတြးအၾကံမ်ိဳးစံုကို ဆာတယ္။

ဒြါရေျခာက္ပါးကေန အာ႐ံုေျခာက္ပါးကိုဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနတဲ့သေဘာကို “တဏွာ”လို႔
ေခၚပါတယ္။ စိတ္မွာျဖစ္တဲ့ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္းသေဘာမို႔ စိတ္ဆာနာေရာဂါလို႔ ေခၚႏိုင္ပါတယ္။

စိတ္ဆာနာေရာဂါတဏွာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ေတာ့ျမတ္စြာဘုရားရွင္က
“နတၳိ တဏွာသမာ နဒီ - တဏွာနဲ႔ တန္းတူညီမွ်တဲ့ျမစ္ မရွိဘူး” လို႔ ေဟာေတာ္မူပါတယ္။

စိတ္ဆာနာေရာဂါ တဏွာျမစ္ေလာက္ေကာက္ေကြ႕တဲ့ျမစ္ ေလာကမွာ မရွိဘူး။
စိတ္ဆာနာေရာဂါ တဏွာျမစ္ဟာ ေလာကမွာ ရွိရွိသမွ်ျမစ္အားလံုးထဲမွာ “အေကာက္ေကြ႕ဆံုးျမစ္၊ အႏွိဳင္းမဲ့ျမစ္”ျဖစ္ပါတယ္။

  ျမစ္တို႔ရဲ႕ မာယာဟာ အေကာင့္အေကြ႕ မ်ားလြန္းလွသလိုျမစ္နဲ႔တူတဲ့ စိတ္ဆာနာေရာဂါ တဏွာရဲ႕
မာယာဟာလည္း အေကာင့္အေကြ႕၊ အလိမ္အက်စ္မ်ားလြန္းလွပါတယ္။
(ျမစ္နဲ႔ အႏွိဳင္းခံရတဲ့ တျခားအရာေတြလည္းနည္းတူပဲ ျဖစ္မွာေပါ့ေနာ္)။

တဏွာရဲ႕ အေကာက္အေကြ႕မ်ားပံုက ဒီလိုပါ။အခု ဒါႀကိဳက္ၿပီး ေတာ္ၾကာ ဒါမႀကိဳက္ေတာ့ျပန္ဘူး၊
ဟိုဟာေလးမွ ျဖစ္သြားျပန္တယ္။အခု ဒီလူကို ခ်စ္ၿပီး ေတာ္ၾကာ ဒီလူကို မခ်စ္ေတာ့ျပန္ဘူး၊
ဟိုလူ႔ကိုမွ ျဖစ္သြားျပန္တယ္။

ဟိုတုန္းက မစားရမေနႏိုင္တဲ့ အစားအစာ အခုလံုးဝ မစားခ်င္ေတာ့ျပန္ဘူး။ ဟိုတုန္းက မေတြ႕ရ၊
မေနႏိုင္တဲ့လူ အခုလံုးဝ မေတြ႕ခ်င္ေတာ့ျပန္ဘူး။ဟိုတုန္းက မခ်စ္ရင္မေနႏိုင္တာကလြဲလို႔၊
အခု မမုန္းရင္ မေနႏိုင္တာက လြဲလို႔။

အဲဒီလို အခုတစ္မ်ိဳး ေတာ္ၾကာတစ္မ်ိဳး အေျပာင္းအလဲျမန္ဗေလာင္းဗလဲဆန္တာဟာ စိတ္ဆာနာေရာဂါတဏွာရဲ႕အေကာက္အေကြ႕ အလိမ္အက်စ္ပါပဲ။
နားလည္ရ ခက္ေလာက္ေအာင္၊ခန္႔မွန္းရ မလြယ္ကူေလာက္ေအာင္ ေကာက္ေကြ႕
လိမ္က်စ္လြန္းလို႔ “တဏွာျမစ္” ကို “အႏွိဳင္းမဲ့ျမစ္” လို႔ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားေတာ္မူပါတယ္။

တဏွာဆိုတဲ့ စိတ္ဆာနာေရာဂါကိုေတာ့ တရားဓမၼတည္းဟူေသာ စားဖြယ္၊ ေသာက္ဖြယ္မ်ိဳးစံုနဲ႔ပဲ
ကုသလို႔ရပါတယ္။ တရားနာျခင္းနဲ႔လည္း ကုသ၊တရားအားထုတ္ျခင္းနဲ႔လည္း ကုသသြားမယ္ဆိုရင္
စိတ္ဆာနာေရာဂါ တျဖည္းျဖည္းသက္သာေပ်ာက္ကင္းသြားမွာပါ။
ဒါနေကာင္းမွဳ၊ သီလေကာင္းမွဳေတြ ျပဳလုပ္ေနတာဟာလည္း
စိတ္ဆာနာေရာဂါေပ်ာက္ေၾကာင္း ေဆးေကာင္း၊ဝါးေကာင္း ေကြၽးေနတာပါပဲ။
 

-【စာရုိက္ပူေဇာ္သူ - Admin Team of Young Buddhist's Association】
တစ္ေလာကလံုးရဲ႕ အႏွိဳင္းမဲ့ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္တဲ့ ျမတ္စြာဘုရားက ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္းေရာဂါ၊
ဆာနာေရာဂါဟာ အႏွိဳင္းမဲ့ေရာဂါျဖစ္တယ္လို႔“ဇိဃစၧာပရမာေရာဂါ” ဆိုတဲ့ စကားေတာ္နဲ႔
  ေဟာၾကား ၫႊန္ျပထားတာမို႔ လူသားတိုင္း၊လူသားတိုင္း ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္းဆိုတဲ့
အႏွိဳင္းမဲ့ေရာဂါကို အႂကြင္းမဲ့ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ကုသႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းလိုက္ပါတယ္။။
-【ဆရာေတာ္အရွင္ဆႏၵာဓိက(ေရႊပါရမီေတာရ)】၏ “အႏႈိင္းမဲ့ခ်မ္းသာ”ႏွာ - ၉၅ - ၁၁၁ မွကူးယူပူေဇာ္မွ်ေဝပါသည္။】
Posted by►
www.facebook.com/youngbuddhistassociation.mm
အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ။
【ဆရာေတာ္အရွင္ဆႏၵာဓိက၊အပၸမာဒမဂၢဇင္း၊ဧၿပီလ၊၂၀၀၀】

 

https://www.facebook.com/youngbuddhistassociation.mm/photos/a.185052928171394.52