ထို ့ေၾကာင့္အေမဟုေခၚသည္

"ေမြးလာကတည္းက ေသမည့္အခ်ိန္ကို ထမင္းစားရင္းေစာင့္ေနၾကတဲ့ လူေတြ ေလာကမွာ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ ဒီအထဲမွာ ငါ့သားမပါေစနဲ႕"...တဲ ့
အေမ၏
ဆံုးမစကားတို႔သည္ ရွင္းသည္၊ တိက်သည္၊ ျပတ္သားသည္၊ နားလည္လြယ္သည္။
ပါဠိစာသားမ်ား မပါ၀င္၊ ဒါကလည္း အေၾကာင္းေတာ့ ရွိသည္။ ကြၽန္ေတာ့္အေမသည္
စာမေရးတတ္၊ မဖတ္တတ္ပါ။

ဆင္းရဲသည္ျဖစ္ေစ၊
ခ်မ္းသာသည္ျဖစ္ေစ မိဘတိုင္း သားသမီးမ်ားကို အေမြေပးခဲ့ၾကသူမ်ားခ်ည္း
ျဖစ္သည္။ အေဖ၊ အေမထံမွ ပစၥည္းဥစၥာ၊ ဓနေၾကးေငြ၊ ပညာ စသည္တို႔ကို ရရွိမွသာ
အေမြရသည္ဟု သားသမီးမ်ားက ထင္တတ္ၾကပါသည္။ တကယ္ေတာ့
၎င္းပစၥည္းမ်ားတန္ဖိုးႏွင့္ တုႏိႈင္းယွဥ္လို႔ မရႏိုင္ေအာင္ပင္
အဖိုးအနဂၣထာ၀ရ ျမင့္ေနေသာ အေမြကို ကမၻာေပၚရွိ သားသမီးတိုင္း ၎င္းတို႔၏
မိဘအသီးသီးထံမွ ရရွိၾကသည္သာ။ ထိုအေမြကား အသက္ ဟူေသာ အေမြတည္း။

"သတိမမူ
ဂူမျမင္၊ သတိမူေတာ့ ျမဴပါျမင္သည္" ဟု ဆို႐ိုးစကား ရွိပါသည္။ အသက္သည္
အေမြတစ္ခုဟု အေမက ကြၽန္ေတာ္ သိေစခ်င္သည္။ ဒီအသက္အေမြကို
အရင္းအႏွီးျပဳလုပ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္၏ ကိုယ္က်င့္သိကၡာ ျမင့္မားေအာင္
ေနထိုင္ေစခ်င္သည္။ ဒါက အေမ၏ ဆႏၵ၊ ထိုဆႏၵႏွင့္အညီ စာမတတ္သည့္ၾကားမွ
အလ်င္းသင့္သလို ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆံုးမစကားမ်ားစြာကုိ ေျပာခဲ့သည္။
ထိုဆိုဆံုးမစကားမ်ားသည္ပင္ အေမ၏ ႏွလံုးသားမွ ေစတနာ၊ ေမတၱာ၊ ဂ႐ုဏာတို႔ဟု
ကြၽန္ေတာ္နားလည္ သေဘာေပါက္ပါၿပီ။ အေမက ေျပာဖူးသည္…

"၀မ္းနဲ႔လြယ္ေမြးခဲ့ရတဲ့
မိခင္တိုင္းရဲ႕ ကာယီကဒုကၡနဲ႔ ေစတသိက ဒုကၡေတြကို မ်က္လံုးအစား ႏွလံုးသားနဲ႔
ခံစားၾကည့္၊ မိခင္တိုင္းရဲ႕ ေစတနာ၊ ေမတၱာ၊ ဂ႐ုဏာစြမ္းအင္ႀကီးမားပံုကိုလဲ
ျမင္ေအာင္ ေလးေလးနက္နက္ေတြး၊ ဒါမွ အေမရဲ႕ တန္ဖိုးကို သိလိမ့္မယ္၊
တန္ဖိုးသိမွ ေက်းဇူးကို နားလည္မယ္ ငါ့သား"

"လူျဖစ္ျဖစ္၊
ပစၥည္းျဖစ္ျဖစ္ မရွိေတာ့မွ တန္ဖိုး ပိုသိၾကမယ္၊ သတိရၾကမယ္၊
ႏွွေျမာတမ္းတၾကမယ္၊ အေမ ေျပာတာေတြကို ငါ့သားက အသက္ရွစ္ႏွစ္ဆိုေတာ့
ငယ္ေသးတယ္၊ ေကာင္းေကာင္းနားလည္မွာ မဟုတ္ဘူး"
"ငါ့သား၊ အေမေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် လုပ္ေနတာေတြ၊ ေျပာေနတာေတြ၊ ႀကံစည္ေနတာေတြဟာ အေမတို႔ သြားရမည့္ ေနရာကို ပို႔ၾကလိမ့္မယ္"

"ငါ့သား
နားလည္ေအာင္ အလြယ္ကူဆံုး စကားနဲ႔ အေမေျပာမယ္၊ ေကာင္းတာႀကံ၊ ေကာင္းတာေျပာ၊
ေကာင္းတာလုပ္၊ အဲဒါဆိုရင္ ေကာင္းတဲ့ေနရာ ေရာက္မယ္၊ မေကာင္းရင္
မေကာင္းတဲ့ေနရာ ေရာက္မယ္"
"ဒါဆိုရင္ အေမေကာင္းတဲ့ ေနရာေရာက္ပါေစလို႔ အေမလည္းဆုေတာင္း၊ ကြၽန္ေတာ္လည္း ၀ိုင္းဆုေတာင္းေပးမယ္"
"ငါ့သားရယ္ ေလာကမွာ ဆုေတာင္းလို႔ရတဲ့ ကိစၥေတြ ရွိသလို ဆုေတာင္းလို႔မရတဲ့ ကိစၥေတြလဲ ရွိတယ္၊ အခုအေမေျပာတာေတြက ဆုေတာင္းလို႔ မရတာေတြ"
"ငါ့သား ေက်ာင္းစာကိုလည္း က်က္၊ တဖက္ကလဲ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစား၊ ဘာသာေရးကလဲ အေရးႀကီးတာပဲ ငါ့သားရဲ႕"

"အေမကလဲ
ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ပူေနပံုရတယ္၊ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းမွာ ေနလို႔ ကြၽန္ေတာ္
ခရစ္ယာန္ျဖစ္မွာ စိုးရိမ္ေနတာနဲ႔ တူတယ္၊ အေမရယ္၊ အေဖေရာ အေမကပါ
ဗုဒၶဘာသာေတြ ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကလဲ မိ႐ိုးဖလာ ကိုယ္ႏႈိက္က ဗုဒၶဘာသာ
ျဖစ္ၿပီးသားပါ"

"ငါ့သား
ဒီလိုေျပာလို႔လဲ မရဘူး၊ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ စစ္စစ္ျဖစ္ဖုိ႔ ဆိုတာ လြယ္တာ
မဟုတ္ဘူး၊ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တစ္ဦးမွာ မရွိရင္ မျဖစ္တဲ့ အရည္အခ်င္းဆိုတာ
ရွိတယ္၊ ဘာလဲဆိုေတာ့ သဒၶါတရားဆိုတဲ့ ယံုၾကည္မႈပဲ၊ ဘုရားကို ယံုၾကည္ရမယ္၊
တရားကို ယံုၾကည္ရမယ္၊ သံဃာကို ယံုၾကည္ရမယ္၊ ကံကို ယံုၾကည္ရမယ္၊
ကံရဲ႕အက်ိဳးကို ယံုၾကည္ရမယ္၊ ဒါဟာ သိပ္အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္ပဲ၊ အဲဒီ
ယံုၾကည္မွဳ ငါးမ်ိဳးထဲက တစ္ခုခု ပ်က္ရင္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္
စစ္စစ္မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ဒါဟာ ဘုရားေဟာလို႔ အေမကိုးကြယ္တဲ့ ဆရာေတာ္ေတြက
ေျပာဖူးတယ္"
ကြၽန္ေတာ္က က်က္လက္စ ေက်ာင္းစာမ်ားကို ေဘးအသာခ်ထားၿပီး တန္ဘိုးရွိလွသည့္ အေမ၏ တရားစကားမ်ားကို အာ႐ံုစူးစိုက္ နားေထာင္ေနလိုက္သည္။

"လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ဆီက
အင္မတန္မွ ရခဲတဲ့အရာ ေလာကမွာ ရွိတယ္။ အေမနဲ႔ သား၊ ဆရာနဲ႕ တပည့္ဆိုၿပီး၊
ဇြတ္အတင္း ေတာင္းလို႔ မရဘူး၊ ဒါဟာ ဘာလဲဆိုေတာ့ ယံုၾကည္မွဳဆိုတဲ့ သဒၶါတရား
ငါးမ်ိဳးဘဲ၊ သဒၶါတရားဆိုတာ ကာယကံရွင္ရဲ႕ ရင္ထဲ၊ အသည္းထဲ၊ ႏွလံုးအိမ္ထဲက
ဘယ္သူမွ မေတာင္းဆိုရဘဲ ဘယ္သူမွ မတိုက္တြန္းရဘဲ အလိုလို ျမစ္ဖ်ားခံ
ႏိုးၾကားလာမွ စစ္မွန္တယ္၊ ဒါမွ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ စစ္စစ္ျဖစ္တယ္တဲ့"

ဘာသာေရး
ခံယူခ်က္တြင္ မွန္ကန္ေစခ်င္ေသာ အေမ၏ ဆႏၵႏွင့္ ေစတနာကို ကြၽန္ေတာ္မ်ားစြာ
တန္ဖိုးထားရပါမည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ထိုေန႔ညက ကြၽန္ေတာ္ အေမ့ေျခအစံုကို
ဦးေခါင္းျဖင့္ ထိ၍ ရွိခိုးရင္း ကြၽန္ေတာ္ဟာ သဒၶါတရားႏွင့္ ျပည့္၀ေသာ
ဗုဒၶဘာသာ၀င္ စစ္စစ္တစ္ဦး ျဖစ္ရပါေစ့မည္ဟု အေမ့ကုိ ကတိေပးခဲ့ပါသည္။ အေမက
သာဓု သံုးႀကိမ္ေခၚပါသည္။

"ေဟာဒီလွိဳင္းလံုးေတြဟာ
ပင္လယ္ထဲက စတင္ၿပီး ေသာင္ကမ္းဆီကို မေမာႏိုင္ မပမ္းႏိုင္
ေျပးေျပးတက္လာၾကတယ္၊ ကမ္းနားေရာက္ေတာ့ ေပ်ာက္ပ်က္သြားတယ္လို႔ မ်က္ျမင္အရ
ထင္စရာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလွိဳင္းလံုးေတြဟာ မူရင္းစတင္ျဖစ္ေပၚတဲ့
ပင္လယ္ထဲဆီကို ျပန္သြားၾကတယ္လို႔ အေမ့ရဲ႕ အေဖ အေမေတြက ေျပာဖူးတယ္၊
ဒို႔ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား ေစတနာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေဟာၾကားခဲ့တယ္တဲ့၊ ဘုရားက
လုပ္ငန္းတိုင္းကို ေကာင္းျမတ္တဲ့ ေစတနာနဲ႔ လုပ္ဖို႔ တိုက္တြန္းတယ္၊
ထိေတြ႔ဆက္ဆံရတဲ့ လူေတြ၊ သတၱ၀ါေတြအေပၚမွာလဲ ေစတနာေကာင္းထားရတယ္လို႔
ဆံုးမတယ္တဲ့၊ ကိုယ္ထားရွိတဲ့ ေစတနာဟာ အခ်ိန္တန္ရင္ ကိုယ့္ဆီကို ျပန္လာတယ္၊
အလဟႆ မျဖစ္ဘူး၊ ပင္လယ္သမုဒၵရာထဲက လိွဳင္းလံုးေတြဟာ ေ၀းကြာတဲ့ ကမ္းနားဆီကို
ဦးတည္သြားေနေပမဲ့ ကမ္းနားေရာက္ၿပီးတာနဲ႔ စတင္ျဖစ္ေပၚတဲ့ မူလေနရာဆီကို
အၿမဲျပန္လာတယ္၊ ေပ်ာက္ပ်က္သြား႐ိုး ထံုးစံမရွိဘူး၊ ေစတနာကို
လွိဳင္းလံုးနဲ႔ ဥပမာျပၿပီး ဗုဒၶက ေဟာထားခဲ့တာတဲ့"

တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔
ညတစ္ညတြင္ ျဖစ္သည္။ ေျမဆီမီးခြက္မ်ားတြင္ ဆီႏွင့္ မီးဇာကို အသံုးျပဳ၍
ဗုဒၶကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ မိသားစု ဆီမီးပူေဇာ္ၾကသည္။

"ငါ့သား
ဒီမွာ လာၾကည့္စမ္း၊ ဆီသန္႔ဆီၾကည္နဲ႔ ထြန္းတဲ့ ဆီမီးခြက္မီးက ၾကည္တယ္၊
မွိဳင္း မထြက္ဘူး၊ ဟိုဘက္က ဆီမဲဆီေနာက္နဲ႔ ထြန္းတဲ့မီးက မၾကည္ဘူး၊ မွိဳင္း
ထတယ္၊ ဒါဟာ ဆီၾကည္ ဆီေနာက္ရဲ႕ ျခားနားမႈေပါ့၊ ငါ့သား လုပ္ငန္းတစ္ခုကုိ
ေဆာင္႐ြက္တဲ့အခါ ထားရွိတဲ့ ေစတနာဟာ သိပ္အေရးႀကီးတယ္၊ ေစတနာ သန္႔ရင္
သန္႔သလို၊ မဲ့ရင္ မဲ့သလို၊ ယုတ္ရင္ ယုတ္သလို အက်ိဳးေပးတယ္၊ ငါ့သား
ကိုယ္လုပ္တဲ့ လုပ္ငန္းအေပၚမွာ ေစတနာသန္႔ဖို႔ကုိ အဓိကထား၊ ဗုဒၶကလဲ
ဒီအတိုင္း ေဟာတယ္လို႔ ဆရာေတာ္ေတြက မိန္႔ေလ့ရွိတယ္။ ခ်မ္းသာခ်င္ရင္
ေစတနာမမဲ့ရဘူး"

"လဟာ
ေအးျမတယ္၊ ေအးျမတဲ့ လမင္းရဲ႕ ဓါတ္ကို ပုတီးစိပ္ရင္း ကိုယ့္ႏွလံုးအိမ္မွာ
ဓါတ္ကူးယူတဲ့ သေဘာပဲ၊ ဓါတ္ေပါင္းတယ္လို႔ ဆိုခ်င္ရင္ဆိုေပါ့၊
အတိတ္နိမိတ္ေကာင္းလို႔ ဓါတ္ေပါင္းလျပည့္ေန႔ကုိ အေလးထားတာ၊ လမင္းရဲ႕
အလင္းေရာင္ဟာ သန္႔တဲ့ ေနရာ၊ မသန္႔တဲ့ ေနရာရယ္လို႔ မေ႐ြးဘူး၊ မခြဲျခားဘူး၊
ဒီအတိုင္းဘဲ အေမတို႔ဟာလဲ လူေတြကို အဆင့္မခြဲျခားဘဲ လူကိုလူလို
ေလးစားတတ္ရမယ္၊ တန္ဖိုးထားတတ္ရမယ္။ လူတိုင္းဟာ သူ႔ေနရာနဲ႔ သူေတာ့
သံုးတတ္ရင္ တန္ဖိုးရွိတာခ်ည္းပဲ"

"ပုဂၢိဳလ္ေတြက
ေနကို လူ႔ဦးေခါင္းလို သေဘာထားၾကတယ္၊ လူ႔ဦးေခါင္းဟာ ေနရာမေျပာင္းဘူး၊
ေနမင္းဟာလဲ ဒီအတိုင္းဘဲ၊ လဆန္း၊ လဆုတ္၊ လျပည့္၊ လကြယ္ေန႔ေတြမွာလဲ
အ႐ြယ္အစား လံုး၀ မေျပာင္းဘူး၊ စိတ္ဓာတ္ေရးရာမွာ ေနလို က်င့္ပါ၊
သမာဓိခိုင္ၿမဲပါေစ၊ အေျပာင္းအလဲ မလုပ္ပါနဲ႔"

"လကိုေတာ့
လူ႔မ်က္ႏွာလို သေဘာထားၾကတယ္၊ လဟာ လဆန္းမွာ တစ္မ်ိဳး၊ လဆုတ္မွာ တစ္မ်ိဳး၊
လျပည့္မွာ တစ္မ်ိဳး၊ အၿမဲေျပာင္းတယ္၊ လူ႔မ်က္ႏွာဟာလဲ ဒီအတိုင္းပဲ၊
၀မ္းသာရင္ တစ္မ်ိဳး၊ ၀မ္းနည္းရင္ တစ္မ်ိဳး၊ ႀကိဳက္ရင္ တစ္မ်ိဳး၊
မႀကိဳက္ရင္ တစ္မ်ိဳး အၿမဲ အေျပာင္းအလဲ လုပ္တယ္။ အေလ်ာ့အတင္း ရွိတယ္၊
လမင္းရဲ႕ ေအးျမတဲ့ ဓါတ္ကိုေတာ့ ပူးေပါင္းရယူပါ။ ဒါေပမဲ့ လရဲ႕
ပံုသ႑ာန္လိုေတာ့ မက်င့္ပါနဲ႔လို႔ အေမ့ဆရာေတြက ဆံုးမတယ္။ ငါ့သား ကိုယ့္ကို
အက်ိဳးရွိတဲ့ စကားေျပာလို႔ကေတာ့ ကေလးကပဲ ေျပာေျပာ၊ လူႀကီးကပဲ ေျပာေျပာ၊
လူမ်ိဳးျခားကပဲ ေျပာေျပာ တန္ဖိုးထားတတ္ရတယ္၊ ေလးစားတတ္ရတယ္"
တစ္ညေန ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ကန္ေတာ္ႀကီးဘက္ သြာၾကည့္ၾကစဥ္ အေမ ေျပာေသာ စကားမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္သတိရမိပါသည္။

"ငါ့သား၊
ဟိုမွာ ၾကည့္စမ္း၊ ၾကာပန္းေတြ ပြင့္ေနလိုက္တာ၊ အင္း … ၾကာပန္းကေလးေတြကို
ၾကည့္ၿပီး ဘ၀မွာ သင္ခန္းစာ ယူရင္ ရတယ္။ ၾကာပန္းတစ္ပြင့္ ေရေပၚမွာ
တက္ပြင့္ဖို႔ဆိုတာ တကယ္ မလြယ္ဘူး။ ေရေအာက္က ခ်ံဳႏြယ္ေတြ၊ ေပါင္းပင္ေတြက
ၾကာပန္း ေရေပၚ မေရာက္ေအာင္ အစြမ္းကုန္ ၀ိုင္းဆြဲၾကတာဘဲ။ ၾကာပန္းကလဲ
အားၿပိဳင္ၿပီး ေရေပၚ ေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားတက္တာပဲ။ ေရေပၚပြင့္လာႏိုင္တဲ့အထိ
ေရာက္လာၾကတဲ့ ၾကာပြင့္ေတြ ရွိသလို ေရေအာက္မွာတင္ ႐ႊံ႕ၫြံေပါင္းပင္ေတြ
ၾကားမွာ ပုပ္ယိသြားၾကတဲ့ ၾကာဖူး ၾကာငံုေတြဟာလဲ အေျမာက္အျမားပဲ။ လူေတြလဲ
ဒီအတိုင္းပဲ။ အေပၚေရာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကရင္း ေအာက္ေျခမွာတင္ ဘ၀ဆံုးသြားတဲ့
လူေတြ၊ ပ်က္သြားတဲ့ လူေတြဟာ ဒုနဲ႔ ေဒး။ ငါ့သား ဘ၀ ႏြံမနစ္ေအာင္ ႀကိဳးစား"
ထိုေန႔က ၾကာပန္းႏွင့္ ယွဥ္၍ ေျပာသြားေသာ သင္ခန္းစာကို ၾကာပန္းျမင္တိုင္း ကြၽန္ေတာ္ အေမ့ကို သတိတရ ရွိလွပါသည္။
ငါးမွ်ားေနၾကေသာ သူမ်ားကို ေတြ႕ေတာ့ အေမ့မွာ ေျပာစရာ စကားမ်ား ရွိလာျပန္ပါသည္။

"ငါ့သား၊
ေကာက္ေသာ္ စားမေလာက္ဘူး၊ ေျဖာင့္ေသာ္ စား မကုန္ဘူးလို႔ ေရွးလူေတြက
ဆိုၾကတယ္။ သေဘာကေတာ့ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲ လိမ္ညာရင္ စားေရး ေသာက္ေရး ခက္တယ္။
႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ စားေရး ေသာက္ေရး လြယ္ကူတယ္။ ပိုလွ်ံတယ္
ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့။ ငါးမွ်ားခ်ိတ္က ေကာက္တယ္။ တစ္ေနကုန္ မွ်ားရင္ေတာင္
စားမေလာက္ဘူး။ ေလးရဲ႕ ျမႇားတံက ေျဖာင့္တယ္။ သားေကာင္ပစ္လို႔ ရၿပီဆိုရင္
တစ္ေယာက္စာတင္ မကဘူး။ တစ္အိမ္လံုး စားရင္ေတာင္ မကုန္ႏိုင္ဘူးလို႔ ဥပမာ
ျပၾကတယ္"
ကန္ေတာ္ႀကီးထဲတြင္ လူမ်ား အေပ်ာ္ေလွစီးေနၾကသည္ကို ေတြ႕ေသာအခါ အေမ ေျပာခဲ့ေသာ စကားမ်ားသည္ မ်ားစြာ တန္ဖိုးရွိလွပါသည္။

"ငါ့သား၊
ေလွဆိုတာ တည္ေဆာက္ၿပီးလို႔ ေလွျဖစ္တာနဲ႔ ေရထဲမွာ ခ်ၾကရတယ္။ ကုန္းေပၚမွာ
တင္ထားလို႔ မရဘူး။ ေလွဟာ ေရနဲ႕ ကင္းကြာရင္ ကြဲအက္လာတတ္တယ္။ သံုး မရ
ျဖစ္တတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေလွဆိုတာ ေရထဲမွာ ခ်ထားရတဲ့ အမ်ိဳး၊ ေရထဲမွာ
ေလွခ်ထားရတယ္ ဆိုေပမယ့္ ေလွထဲကို ေရ၀င္လို႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ ေရ၀င္ရင္
ေလွျမဳတ္မယ္။ ဒီအတိုင္းပဲ လူေတြဟာ ပုဂၢိဳလ္ထူး၊ ပုဂၢိဳလ္ျမတ္၊
ရဟန္းဆိုရင္လည္း ရဟန္းထူး၊ ရဟန္းျမတ္ ျဖစ္ေအာင္ က်င့္ၿပီးလို႔ ျဖစ္လာရင္
လူနဲ႕ကင္းကြာလို႔ မရဘူး။ လူေတာထဲ ျပန္တိုးရမွာပဲ။ လူေတာထဲေတာ့ တိုးပါ။
လူတိုးေတာ့ မခံနဲ႔လို႔ အေမ့ရဲ႕ အေဖက ေျပာဖူးတယ္။ လူတိုးခံရင္
ကိုယ့္ဟန္ခ်က္ ပ်က္တယ္။ လဲႏိုင္တယ္။ လူပိတတ္တယ္။ လူတက္နင္းခံရတတ္တယ္တဲ့"

"အေမဟာ
တန္ဖိုး အလြန္ျမင့္မားတဲ့ အသက္အေမြကို သားတို႔ သမီးတို႔ကို ေပးခဲ့ၿပီးၿပီ၊
ကြၽန္ေတာ့္အေပၚ ထားရွိခဲ့ေသာ အေမ၏ ႀကီးမားလွေသာ ေစတနာ ေမတၱာ က႐ုဏာ တုိ႔ကို
မွတ္တမ္းတင္လိုက္မိေသာ ကြၽန္ေတာ္၏ ေရးသားတင္ျပမႈတို႔သည္ အေမ့ႏွလံုးသားမွ
ေစတနာ ေမတၱာ က႐ုဏာတို႔၏ အတိုင္းအတာကို မျပည့္မီွဘဲ ေလ်ာ့နည္းေနပါက
ကြၽန္ေတာ့္ကို အေမ ခြင့္လႊတ္ပါရန္ ရွိခိုးေတာင္းပန္ပါသည္ အေမ။ ။
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

by ေရႊအိမ္စည္စာၾကည့္တိုက္
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=416082128489624&set=a.351047714993066.7