"၀ဋ္ကၽြတ္တဲ့အလွဴ"

••••••••••••••••••••••••
[မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး မိန္႔မွာေတာ္မူခဲ့ေသာ ဒါနျပဳပံုျပဳနည္းေလးေတြကုိ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏
အာေဘာ္မပ်က္ေစဘဲ ဆက္လက္တင္ျပေနပါတယ္။]

♦ ဒါနျပဳတဲ့အခါ ေစတနာနဲ႔လွဴဒါန္းခ်ိန္မွာ လူနတ္ခ်မ္းသာခံစားခ်င္လို႔
လွဴရင္ ပုညာဘိသခၤါရပဲ။ အ၀ိဇၨာပစၥယာ သခၤါရာ ျဖစ္တယ္။ ဘာသစၥာလဲဆိုရင္ "သမုဒယသစၥာ" ျဖစ္သြားတာ။

♦ သမုဒယသစၥာျဖစ္ၿပီဆုိေတာ့ ေသသည္မွေနာက္၌ လူခႏၶာ နတ္ခႏၶာ ဒုကၡသစၥာ အက်ိဳးေပးေတာ့မယ္။ လူခႏၶာ အစ ဇာတိ၊ အလယ္က ဇရာ၊ ဆံုးခါနီးေတာ့ ဗ်ာဓိ၊ ေနာက္ဆံုးပိတ္က မရဏ၊ ဘာသစၥာလဲဆုိေတာ့ ဒုကၡသစၥာ။ ဒါဟာ မသိလွဴ သမုဒယသစၥာေၾကာင့္ လူ႔ဘ၀ နတ္ဘ၀ ျဗဟၼာဘ၀ ဒုကၡသစၥာရတယ္။

လွဴလဲလွဴရေသး ဒုကၡလဲေရာက္ေသးတယ္။
ဒါေၾကာင့္ `အ၀ိဇၨာနိေရာဓာ သခၤါရနိေရာေဓာ-
ျဖစ္ေအာင္လုပ္ရမယ္၊ တဒဂၤျဖစ္ေတာ့ ရေအာင္လုပ္ရမယ္´လို႔ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက မိန္႔ေတာ္မူတယ္။

တဒဂၤျမင္ေအာင္ဘယ္လုိလုပ္မလဲဆိုရင္ ကုိယ့္ခႏၶာကုိ ဉာဏ္စုိက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႐ွဴလုိက္ ႐ိႈက္လိုက္ ေအာင့္လုိက္
အင့္လုိက္ ေညာင္းလုိက္ ကုိက္လုိက္ ယားလုိက္ နာလုိက္ ထံုလုိက္ က်င္လုိက္နဲ႔ ခႏၶာက ျပတယ္။ ဒါဟာ ဒုကၡသစၥာကို ျပတာပဲ။ ခႏၶာႀကီးက ဒုကၡသစၥာဆုိတာ လက္ေတြ႔ျပေနတာပါ။


ဒီဒုကၡသစၥာဟာ ၀ဋ္အားျဖင့္ ၀ိပါက၀ဋ္ပဲ။
ဒီ ဒုကၡသစၥာ ၀ိပါက၀ဋ္မွ မ်က္ျမင္အားျဖင့္လဲ ကၽြတ္လုိ၊
ဉာဏ္ျမင္အားျဖင့္လဲ ကၽြတ္လုိပါတယ္ဘုရားဆုိေတာ့
သစၥာျမင္တဲ့ဉာဏ္၊ ၀ိပႆနာဉာဏ္ျဖစ္လာတယ္။

ျဖစ္ပ်က္က ဒုကၡသစၥာ၊ ျမင္တာက ၀ိပႆနာဉာဏ္။ ျဖစ္ပ်က္ျမင္တာ သစၥာျမင္တဲ့ဉာဏ္ပဲ။ သစၥာျမင္တဲ့ ဉာဏ္နဲ႔ ခႏၶာန႔ဲ ဦးတည့္ေပးရမယ္။
ဒါဟာ လွဴဆဲအခုိက္မွာ ၀ိပႆနာၿခံရံလုိက္တာပဲ။ `စိတၱာလကၤာရစိတၱပရိကၡာရေမ၀ ေသ႒ံ - သမထ ၀ိပႆနာၿခံရံၿပီးလွဴတဲ့အလွဴဟာ အျမတ္ဆံုးပဲ´လုိ႔ ဘုရားကလဲ
"အဂၤုတၱိဳရ္ အ႒ကနိပါတ္" မွာ ေဟာေတာ္မူထားပါတယ္။

♦ လွဴဆဲအခုိက္ "မုၪၥေစတနာ" အခ်ိန္မွာ ကုိယ့္ခႏၶာကုိ
၀ိပႆနာ႐ႈရလိမ့္မယ္။ ႐ုပ္႐ႈတဲ့သူက ႐ုပ္ကို ျဖစ္ပ်က္႐ႈ၊
ေ၀ဒနာ႐ႈတဲ့သူက ေ၀ဒနာျဖစ္ပ်က္႐ႈ၊
စိတ္႐ႈတဲ့သူက စိတ္ျဖစ္ပ်က္႐ႈေပါ့။
ျဖစ္ပ်က္ဟာ ဒုကၡသစၥာပဲ။ ဒီလုိ ကုိယ္ေတြ႔ မ်က္ျမင္ဒုကၡႀကီးမွ
ကၽြတ္လိုလို႔ လွဴဒါန္းခ်င္တဲ့စိတ္ေပၚေအာင္ ႐ႈရမယ္။
ဒီလုိ စိတ္ကုိ သမထ ၀ိပႆနာ တန္ဆာမဆင္ဘဲ လွဴလုိက္မယ္ဆုိရင္ ဒါန႐ုိး႐ုိးျဖစ္မယ္။ ဒါန႐ုိး႐ိုးျဖစ္ရင္ အျမတ္ဆံုး ဒါနေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အျမတ္ဆံုးဒါနမျဖစ္ေတာ့ အရင္းမ်ားၿပီး အျမတ္နဲမယ္ဆုိရင္ ဒီကုန္ မကူးထုိက္ဘူး၊ အရင္းနဲၿပီး အျမတ္မ်ားမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဒီကုန္ ကူးထုိက္တယ္လို႔ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ဥပမာကုိ ထိထိမိမိေပးေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

♦ လွဴၿပီးေနာက္မွ ၀ိပႆနာၿခံရံမယ္ဆုိရင္ "အပရေစတနာ" မွာ သြားၿပီးၿခံရံလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ လွဴဆဲ မုၪၥေစတနာအခုိက္မွာ ၀ိပႆနာၿခံရံၿပီး လွဴမွ အျမတ္ဆံုးဒါနျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ့္ခႏၶာကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ျဖစ္ပ်က္မွတစ္ပါး အျခားမေတြ႔ရဘူး။ ျဖစ္ပ်က္ပဲ ေတြ႕ေနရေတာ့ ျဖစ္ပ်က္က ဒုကၡသစၥာ၊ ေတြ႕တာက ေလာကီမဂၢသစၥာ။ ေလာကီမဂၢသစၥာနဲ႔ ျမင္တဲ့အခါမွာ သတိ သမာဓိ ၀ီရိယဆုိတဲ့ သမာဓိမဂၢင္သံုးပါးလဲ မပါမျဖစ္ပါေနရေတာ့ သမထျဖစ္တယ္၊ သမၼာဒိ႒ိ သမၼာသကၤပၸဆိုတဲ့ ပညာမဂၢင္ႏွစ္ပါးလဲ မပါမျဖစ္ ပါေနရေတာ့ ၀ိပႆနာျဖစ္တယ္။ ေတြ႔လိုက္တဲ့ မဂၢသစၥာထဲမွာ ေဟာဒီေလာကီမဂၢင္ငါးပါး ပါ၀င္ေနေတာ့ သမထ ၀ိပႆနာျပည့္စံုသြားတယ္။ ဒီလုိ မ်က္ျမင္၀ိပႆနာ ဒိ႒၀ိပႆနာ ျဖစ္ၿပီဆုိရင္ သမထ၀ိပႆနာ မုၪၥေစတနာမွာ ၿခံရံၿပီးေတာ့ လွဴလုိက္ပါေတာ့။

♦ ကုိယ့္ဘ၀အစကို စဥ္းစားၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဇာတိက
စခဲ့တယ္ဆုိတာ လူတုိင္းသိတယ္။ အမိ၀မ္းေခါင္းမွာ က်ဥ္းေျမာင္းစြာေအာင္းခဲ့ရတဲ့ ဒီဇာတိဟာ ဘာသစၥာလဲဆုိရင္ ဒုကၡသစၥာ။ ဒီဇာတိဒုကၡသစၥာကုိ မလုိခ်င္လုိ႔ အဇာတိ- ပဋိသေႏၶမေနရာ နိဗၺာန္ကို ရည္မွန္းၿပီးေတာ့ လွဴရတယ္။ ဒါဟာ ဇာတိကို ေၾကာက္ၿပီး အဇာတိေရာက္ခ်င္လုိ႔ လွဴတဲ့အလွဴ၊ ဇာတိေၾကာက္လုိ႔ လွဴတဲ့အလွဴျဖစ္သြားတယ္။ ဇာတိက ဒုကၡသစၥာ၊ ေၾကာက္တာက မဂၢသစၥာ။ ယခု ဘာဒုကၡနဲ႔ ေနၾကရပါသလဲဆုိေတာ့ ဇရာဒုကၡနဲ႔ေနၾကရတယ္။ အုိတာ အသက္ႀကီးတာဟာ ဇရာဒုကၡပဲ။

♦ အရင္ဘ၀က သမထ ၀ိပႆနာမၿခံရံတဲ့ ဒါနမ်ိဳးေတြလုပ္ခဲ့လို႔
အခုလုိ အုိျခင္းဆုိးနဲ႔ ကိုယ္တုိင္တုိးေနရတာ။ ေရွးက အ၀ိဇၨာပစၥယာ ပုညာဘိသခၤါရာေၾကာင့္ ဒီအုိျခင္းဆုိး ဒုကၡသစၥာႀကီး ရ ထားတာ။ ဒီလုိ အုိျခင္းဆုိးႀကီးကို ေနာက္တစ္ခါ မေတြ႔ခ်င္ မရခ်င္လုိ႔ လွဴဒါန္းပါ၏လုိ႔ စိတ္ကို ေျပာင္းယူလုိက္။ အုိျခင္းဆုိးက ဒုကၡသစၥာ၊ ေနာက္တစ္ခါ မေတြ႔ခ်င္ မရခ်င္တာက မဂၢသစၥာ။ ဒါဟာ ၀ဋ္ကို ရြံမုန္းလုိ႔လွဴတဲ့အလွဴျဖစ္သြားလို႔ ၀ဋ္ကၽြတ္တဲ့အလွဴလုိ႔ မွတ္လုိက္။ ၀ဋ္က ဒုကၡသစၥာ၊ ရြံမုန္းတာက မဂၢသစၥာ။ သမထ၀ိပႆနာၿခံရံၿပီး ၀ဋ္ကုိ မေတာင့္တေတာ့ "၀ိ၀ဋၬအလွဴ"
ျဖစ္သြားတယ္။

အခု အုိေဘးနဲ႔ ရင္ဆုိင္ေနရတဲ့ ဒီခႏၶာႀကီးက ေရွ႕ နာေဘးရွိရာကိုအေရာက္ေျပးေနတယ္။ အုိလမ္းကေန နာလမ္းကုိ လွမ္းေနတယ္။ ဒါဟာ ဘုရားလဲ မတားႏုိင္ဘူး၊ သိၾကားလဲ မတားႏုိင္ဘူး။ အ၀ိဇၨာပစၥယာ သခၤါရာ-ရဲ႕ဒဏ္ခ်က္သင့္ေနတာ။
အတိတ္က မသိလွဴ လွဴခဲ့လုိ႔ ရလာတဲ့ခႏၶာက ခႏၶာ့လမ္းစဥ္အတုိင္း ျမန္းေနတာပဲ။

အ၀ိဇၨာပစၥယာ သခၤါရာ-ရဲ႕ ဒဏ္ခ်က္ေၾကာင့္ အုိေဘးႀကီးထမ္းၿပီး နာေဘးရွိရာေျပးေနရတယ္။ ရပ္လုိ႔လဲ မရ၊ တားလုိ႔ လဲမရ၊ ထံုးစံအတုိင္းေျပးေနတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဇရာၿပီးရင္ ဗ်ာဓိ- နာတဲ့ ဒုကၡႀကီးကလဲ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲ ႀကံဳရဦးမယ္။ အုိပြဲၿပီးရင္ နာပြဲႏႊဲရဦးမယ္ဆုိတာ ဘယ္သူမွ ျငင္းလို႔မရပါဘူး။ ဒီဘ၀မွာေတာ့ ဘယ္သူမွ မတတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ အ၀ိဇၨာပစၥယာ ပုညာဘိသခၤါရာ ေၾကာင့္။

♦ ဒါေၾကာင့္ "လူ႔ဘ၀ နတ္ဘ၀ ရခ်င္လုိ႔" လွဴမယ္ဆုိရင္ အုိျခင္းဆုိးထမ္းၿပီး နာျခင္းဆုိးရွိရာ ေျပးခ်င္ေသးလုိ႔ဆုိတဲ့သေဘာပဲ။ အအုိရွိလ်က္ အအုိရွာ အနာရွိလ်က္ အနာထပ္ရွာေနသလုိျဖစ္ေနတယ္။ အုိျခင္း နာျခင္းရွိလ်က္နဲ႔ အုိျခင္း နာျခင္းကိုထပ္ရွာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ `မုိက္ခ်က္သန္တာပဲ´တဲ့။

မုိက္ခ်က္က အ၀ိဇၨာ၊ သန္တာက သခၤါရ။ ဒါျဖင့္ လွဴတဲ့အခါမွာ အုိျခင္းဆုိး ထမ္းၿပီး နာပြဲ မႏႊဲခ်င္လုိ႔ လွဴတဲ့အလွဴအျဖစ္ ဉာဏ္ကိုေျပာင္းယူလုိက္။ ဒါဆုိရင္ ႐ုိး႐ုိးအလွဴမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒုကၡသစၥာျမင္ၿပီး ဒုကၡ၀ဋ္ ကၽြတ္ခ်င္လို႔ လွဴတဲ့အလွဴျဖစ္သြားတယ္။ ဒုကၡက ဒုကၡသစၥာ၊ ကၽြတ္ခ်င္တာက မဂၢသစၥာ။

[ေဒါက္တာအရွင္ပါရမီ]

Young Buddhist's Association
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=413207828777054&set=a.351047714993066.76926.351018658329305&type=1&theater