ခ်စ္ရာေရာက္ပါရဲ႕လား

                      
ေက်ာင္းသားမိဘတုိ႔ ကေလးကုိ ေက်ာင္းလိုက္ပုိ႔ ၾကတဲ့ အခါေက်ာပုိးအိတ္ႀကီးက တဖက္၊ စားစရာ ထည့္ထားတဲ့ ျခင္းေတာင္းကို ကိုင္ထားတဲ့ လက္က တဖက္ နဲ႔ မႏုိ္င္မနင္း ျဖစ္ေနသူကေတာ့ အေမပါ။ အေမ့ေဘးကေန လိုက္ပါလာတဲ့ ရွစ္ႏွစ္၊ ကုိးႏွစ္ အရြယ္ ကေလး ကေတာ့ လက္ထဲမွာ ဘာမွ မကုိင္ဘဲနဲ႔ အေမ့ ေဘးကေန ေလွ်ာက္လာ ၾကပါတယ္။

ကေလးတုိ႔ကို ဘာတခုမွ လုပ္ခြင့္ ကိုင္ခြင့္ မေပးဘဲနဲ႔ ေနရာတကာ လုိက္လုပ္ ေပးတတ္ၾကတဲ့ မိဘေတြကို ေနရာတုိင္း လုိလုိမွာပဲ ျမင္ေတြ႔ ေနၾကရၿမဲပါ။ အသက္ ေျခာက္ႏွစ္၊ ခုႏွစ္ အရြယ္ေလာက္ ႀကီးကုိ ထမင္းခြံ႔ေကၽြးတဲ့ မိဘေတြ၊ မုန္႔စား ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ ကေလးကို ကုိယ္တုိင္ ထမင္းလုိက္ခြံ႔ေကၽြးတဲ့ မိဘမ်ိဳး ေတြကိုေတာင္မွ ေတြ႔ရဖူးပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဒီလုိမ်ိဳး ေနရာတကာ လုိက္လုပ္ေပးေနျခင္းဟာ ကေလးတုိ႔ကို ခ်စ္လို႔ လိုက္လုပ္ေပးေနတာ ျဖစ္ေပမယ့္ ခ်စ္ရာ မေရာက္တဲ့ ခ်စ္နည္းျဖစ္တဲ့ အျပင္ ကေလးတို႔ရဲ႕ စိတ္ထဲကို မီွခိုလိုတဲ့ (Dependency) စိတ္ ထည့္သြင္းေပးေနသလို ျဖစ္ေနတာကိုလည္း မသိၾကပါဘူး။ ငယ္စဥ္ကတည္းက မွီခိုစိတ္ရွိေနတဲ့ ကေလးတို႔ ႀကီးျပင္းလာတဲ့ အခါမွာ ကိုယ့္အားကိုကိုး စိတ္ မရွိတဲ့ လူညံ့လူဖ်င္းေလးေတြ ျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။

ႏုိ႔စုိ႔ အရြယ္က လြန္လို႔ နည္းနည္းေလာက္ ႀကီးျပင္းလာၿပီဆုိတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္တည္း ကေလးတုိ႔ ကုိယ္တုိင္လုပ္ တတ္၊ လုပ္ႏုိင္ေအာင္လုိ႔ မိဘမ်ား အေနနဲ႔ ကေလးေဘးက ေနပဲ ကူညီေပးဖို႔ လိုပါတယ္။
ဥပမာ- ေလးဘက္ေထာက္ သြားတဲ့ အရြယ္ဆုိရင္ ကေလးက အ႐ုပ္ေလး လုိခ်င္လုိ႔ ေလးဘက္ေထာက္ ၿပီးေတာ့ အ႐ုပ္ ဆီကုိ သြားရင္ မိဘက ကေလး သြားရတာ ပင္ပန္းမွာ စုိးလုိ႔ ဆုိၿပီးေတာ့ အ႐ုပ္ေလးကို ကေလးနားကို ေရႊ႕ေပးတာမ်ိဳး မလုပ္ရပါဘူး။ အ႐ုပ္ေလးဆီကုိ ကေလး ကုိယ္တုိင္ ေလးဘက္ေထာင္ၿပီးေတာ့ သြားခ်င္ေအာင္၊ ကိုယ္တုိင္ အ႐ုပ္ေလးကို ဆြဲၿပီးေတာ့ ယူႏုိင္ေအာင္လုိ႔ ေဘးကေန အားေပးတုိက္တြန္း ေပးရမွာပါ။

ဒီိလုိမ်ိိဳး အ႐ုပ္ေလးဆီကုိ ကေလးကိုယ္တုိင္ ေလးဘက္ေထာက္ၿပီးေတာ့ သြားျခင္းဟာ ကေလးရဲ႕ လက္ေမာင္း၊ လက္ဖ်ံမွာ ရွိတဲ့ ၾကြက္သားမွ်င္ႀကီးေတြ (Gross Motor skills) ကုိ သန္စြမ္း လာေစပါတယ္။ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ ဘက္က ၾကည့္မယ္ ဆုိရင္လည္း ကေလးဟာ အ႐ုပ္ေလးကို သူရေအာင္ ယူႏုိင္လုိက္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ သူ႔ကိုယ္သူ ေက်နပ္တဲ့ စိတ္ေလး ၀င္လာသလို၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကို ယံုၾကည္တဲ့ စိတ္ေလးလည္း ကေလးရဲ႕ စိတ္မွာ ဖြံ႔ၿဖိဳးလာေစပါတယ္။ ဒါဟာ အ႐ုပ္ေလးတ႐ုပ္ကို ကေလးဘာသာ သြားယူျခင္းကေန ရလာတဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးပါပဲ။

မိဘက ကေလးကို ခ်စ္လို႔ ဆုိၿပီးေတာ့ ကေလး ဘာေလးပဲ လိုခ်င္ခ်င္ အဆင္သင့္လုပ္ေပးတာဟာ ကေလးတေယာက္ရဲ႕ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ မုိင္တုိင္ (mile stone) ကို အားနည္း သြားေစပါတယ္။

ဒီလုိပဲ ကေလးတုိ႔ကို ဇြန္းေလးေတြ ကိုင္တတ္ေအာင္၊ ေရခြက္ေလးနဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာ ေရကုိ ခပ္ၿပီးေတာ့ ခ်ိဳးတတ္ ေအာင္၊ အႏၲရာယ္ မရွိတဲ့ ကေလးရဲ႕ တကုိယ္ေရစာ အလုပ္ေလးေတြကုိ သူ႔ဘာသာသူ လုပ္တတ္ကိုင္ တတ္ေအာင္ လုိ႔ မိဘမ်ားက ကူညီသင္ၾကားေပးဖုိ႔ လိုပါတယ္။ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ ၃ ႏွစ္ေလာက္ ေရာက္ၿပီ ဆုိရင္ျဖင့္ ဇြန္းေလးနဲ႔ ဟင္းရည္ေလးေတြကုိ ခပ္ၿပီးေတာ့ေသာက္တတ္ေအာင္ သင္ေပးလုိ႔ရပါၿပီ။

ဒီလို သင္ၾကားေပးျခင္းဟာ ကေလးတုိ႔ရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြမွာ ရွိတဲ့ ၾကြက္သားမွ်င္ငယ္ေလးေတြ (fine motor skills) ကုိ သန္စြမ္း ေစပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ လက္ရယ္၊ မ်က္စိရယ္ အတူတူ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ လုိ႔ ေခၚတဲ့ ပူးေပါင္း လုပ္ေဆာင္ႏုိင္မႈစြမ္းရည္ (Coordination) ကုိလည္း ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတတ္ ေစပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ကေလးတုိ႔ ေက်ာင္းေနတဲ့ အရြယ္မွာ ခဲတံကို ကုိင္ၿပီးေတာ့ စာေရးတတ္ေစဖို႔ အတြက္ ေလ့က်င့္ေပးတဲ့ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ားလို႔ လည္း ဆုိလုိ႔ရ ပါတယ္ ။

စာေရးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ခဲတံကိုင္ဖုိ႔ အတြက္ လက္ေခ်ာင္းမွာ ရွိတဲ့ ၾကြက္သားမွ်င္ငယ္ေလးေတြ သန္စြမး္ဖုိ႔ လိုသလို၊ လက္ေမာင္းလက္ဖ်ံမွာ ရွိတဲ့ ၾကြက္သားမွ်င္ႀကီးေတြလည္း သန္စြမ္းဖို႔ လိုပါတယ္။ အဲဒီလုိပဲ မ်က္စိနဲ႔ လက္ တသားတည္း ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္မႈ ဆုိတဲ့ အပိုင္းကုိလည္း ေကာင္းေကာင္းလုပ္ႏုိင္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လို႔ ေလးဘက္ေထာက္ အရြယ္ကစလို႔ ေက်ာင္းမေနခင္မွာ ကေလးတုိ႔ကို ဘယ္လုိ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သလဲ ဆုိတဲ့ ကိစၥဟာ ေက်ာင္းစေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကေလးတုိ႔ ခဲတံ ကိုင္ႏုိင္သလား၊ မကုိင္ႏုိင္ဘူးလား ဆုိတာနဲ႔ ပတ္သက္မႈ အမ်ားႀကီး ရွိေနတာပါပဲ။

တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ဉာဏ္ရည္ ကြာျခားျခင္း ေတြထဲက အေၾကာင္း တခ်က္ကေတာ့ ကေလးတုိ႔ ေမြးၿပီးေတာ့ အျပင္ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကေလးတုိ႔ကုိ ဘယ္လုိ လံႈ႔ေဆာ္မႈေတြ လုပ္ေပးသလဲ၊ ဘာေတြကုိ ကိုယ္တုိင္လုပ္ကိုင္ စူးစမ္းႏုိင္ေအာင္လို႔ ခြင့္ေပးသလဲ ဆုိတဲ့ အေပၚမွာ မူတည္ၿပီးေတာ့ ကြဲျပားသြားတာပါပဲ။ ကေလးတုိ႔ ကို အႏၲရာယ္မရွိေလာက္တဲ့ အရာမွန္သမွ် ကုိယ္တုိင္ လုပ္ကိုင္၊ စူးစမ္းခြင့္ ေပးျခင္းဟာ တကယ္ေတာ့ ကေလးတုိ႔ရဲ႕ ဦးေႏွာက္ ဖြံ႔ၿဖိဳးဖို႔ အတြက္ ေလ့က်င့္ေပးျခင္းပါပဲ။

ကေလးလုပ္ႏုိင္တဲ့ အရာကို ကေလးကို ကိုယ္တုိင္ လုပ္ကိုင္ခုိင္းျခင္း ဟာ မခ်စ္ရာ၊ ရက္စက္ရာ မေရာက္ပါဘူး။ လမ္းေလွ်ာက္ႏုိင္ၿပီ ဆုိတာနဲ႔ ကေလးကို လမ္းေလွ်ာက္ေစတာ၊ ကုိယ့္ထမင္းကို ကုိယ့္ဘာသာ ခပ္စားေစတာ၊ ကေလးႏုိင္ေလာက္တဲ့ ပစၥည္းေလးေတြ ကေလးကို သယ္ခိုင္းတာဟာ တကယ္ေတာ့ ကေလးတုိ႔ရဲ႕ ၾကြက္သားေတြကို သန္မာေစ႐ုံ သာမကဘဲ ကိုယ့္အားကိုယ္ကုိးစိတ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ ယံုၾကည္တဲ့ စိတ္ေလးေတြ ၀င္လာေအာင္လုိ႔ ကေလးတုိ႔ကို ေလ့က်င့္ေပးျခငး္ပါပဲ။
တကယ္ေတာ့ ကေလးတေယာက္ကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ေနရာမွာ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရးတုိ႔ အျပင္ အမွီခုိ ကင္းကင္းနဲ႔ ကုိယ့္ေျခေထာက္ေပၚကုိယ္ ရပ္ႏုိင္ေအာင္၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကို ယံုၾကည္မႈ ရွိေအာင္၊ တာ၀န္ယူတတ္ ေအာင္လုိ႔ ငယ္စဥ္ကတည္းက ကေလးတုိ႔ကုိ သင္ၾကားေပးဖုိ႔ လုိပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ မိဘမ်ား အေနနဲ႔ ကေလးတုိ႔ကို ခ်စ္ရင္ ေနရာတကာ လုိက္မလုပ္ေပးဘဲ ကေလးတုိ႔ကို ကိုယ္တုိင္လုပ္ခြင့္၊ ကိုင္ခြင့္ ေလးေပးၾကပါ။ လုပ္ရင္း၊ ကိုင္ရင္းနဲ႔ အႏၲရာယ္ မရွိေလာက္တဲ့ အမွားမ်ိဳး ( ဥပမာ-ထမင္းေတြ ဖိတ္ျပန္႔က်ဲတာ၊ ေရေတြ ေမွာက္သြားတာ) စတာေလာက္ကုိလည္း မွားခြင့္ ေပးၾကပါ။ ျပန္သိမ္းရမွာ ျပန္ရွင္းရမွာစိုးတာနဲ႔ လုပ္ခြင့္မေပးပဲမေနသင့္ပါဘူး။
ကိုယ္တုိင္ လုပ္ရင္းကုိင္ရင္း နဲ႔ပဲ သူတုိ႔ ကို္ယ္တုိင္ လုပ္တတ္၊ ကုိင္တတ္သြားတဲ့ အခါမွာ သူတုိ႔ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚလာ မယ့္ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ ယံုၾကည္တဲ့ စိတ္၊ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးတဲ့ စိတ္ေလးကို ကေလးတုိ႔ ကုိယ္တုိင္ ခံစားႏိုင္ပါေစ
Credit: ေခတ္ဘုန္းသစ္

https://www.facebook.com/myanmarclowndoctor/photos/a.391109660945865.84393.39110