ေဖေဖ အမႈိက္သိမ္းသမားၾကီး

ကိုယ့္ေနာက္ေက်ာဘက္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ ရယ္ေနျပီဆိုရင္ ဒါ ရယ္စရာေျပာေနလို႔ေပါ့။ ဂ်ိဳဒီ ကေတာ့ တကယ္ဘာမွမၾကားရပါ ဘူး။ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ေျပာေနၾကတာ ေနမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူ ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ေနာက္တန္း က ေကာင္မေလးေတြ သူ႔ကိုၾကည့္ျပီး ျပံဳးစိစိ လုပ္ေနၾကတယ္။ ဆရာ့ဘက္ကို သူ မ်က္ႏွာျပန္လွည့္လိုက္တယ္။ ဆရာ ဆြာလက္စ္ က လူေတြ တစ္ေနကုန္ ဘာေတြလုပ္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာျပေနတယ္။ သူ႔တပည့္ေတြ အရြယ္ေရာက္လာရင္ ဘာျဖစ္ခ်င္ၾကသလဲဆိုတာကိုလည္း ဆရာ ကသိခ်င္တယ္။ ဘီလီမစ္ဇာ ကို အရင္ဆံုးေမးတယ္။
` အေဖက ဘဏ္မွာလုပ္တယ္။ က်ေနာ္လည္း ဘဏ္မွာလုပ္ခ်င္တယ္။ အဲဒီမွာ ပိုက္ဆံေတြအမ်ားၾကီးပဲ။ ´ ဘီလီမစ္ဇာ က ေျဖတယ္။


အမ္မီ့ အလွည့္ေရာက္ေတာ့။ `သမီးတို႔အိမ္က ကုန္စံုဆိုင္ ဖြင့္ထားတယ္။ ပါပါး က ေကာင္တာထိုင္ျပီး မာမား က ေငြသိမ္းတယ္။ သမီးကေတာ့ ေလယာဥ္မွဴးျဖစ္ခ်င္တယ္။´
ဆရာက ဒီလုိေမးခြန္းေတြေမးတဲ့အခါ ဂ်ိဳဒီ သေဘာက်တယ္။ ဆရာဆြာလက္စ္ က ဂ်ိဳဒီ့နာမည္ကို ေခၚမယ္လုပ္ေနတုန္း ေနာက္တန္း က ေကာင္မေလးေတြ အံုးကနဲ ရယ္လိုက္ၾကတယ္။
ရွာလီဒိန္းစ္ က အက်ယ္ၾကီးထေအာ္တယ္။ ` ဂ်ိဳဒီ့ အေဖ က အမိႈက္သိမ္းသမားပါရွင့္။ နံတယ္ နံတယ္ ။´
တစ္တန္းလံုး ရယ္သံေတြညံလို႔။ ဂ်ိဳဒီ က လြဲလို႔ေပါ့။ ဂ်ိဳဒီ့မ်က္ႏွာရဲကနဲျဖစ္သြားတယ္။ တစ္တန္းလံုးကို ေ၀့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူတိုင္းက ရယ္ေနၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆုိ ႏွာေခါင္းေလးေတြပိတ္လို႔။
ဂ်ိဳဒီ ဆရာဆြာလက္စ္ ကိုလွမ္းၾကည့္တယ္။ ဆရာ ေဒါသထြက္ေနတယ္။ အရင္ကဆို အသံအက်ယ္ၾကီးထြက္ေလ့မရွိတဲ့ဆရာက အသံ က်ယ္က်ယ္နဲ႔ေအာ္လိုက္တယ္။
`တိတ္စမ္း။ အားလံုးတိတ္´
ရယ္သံေတြ ရုတ္ခ်ည္းရပ္သြားတယ္။ လမ္းမဘက္က ကားသံေတြ၊ လူသံေတြ ျပတင္းေပါက္ကေန၀င္လာတယ္။
 
`မင္းတို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိရွက္ၾကစမ္းပါ။ အမိႈက္သိမ္းသမား… အဲ.. သန္႔ရွင္းေရးအင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ရဲ႕အလုပ္ဆိုတာ ခက္လည္းခက္၊ အသံုးလည္းတည့္တဲ့အလုပ္တစ္ခုကြ။ တို႔အားလံုးက မစၥတာ ဟဲရစၥ ကို ေက်းဇူးေတာင္တင္ရဦးမွာ။ သူမရွိရင္ တို႔ဘယ္ေနရာသြားေနရ မလဲ။ အမိႈက္ပံု ေခါင္းအံုးအိပ္ေနရမွာေပါ့။ ဒါမ်ိဳး ဘယ္သူၾကိဳက္မွာလဲ။

` နံတယ္ နံတယ္ ´ တစ္ေယာက္ကထေျပာေတာ့ ကေလးတခ်ိဳ႕တေလဆီက ရယ္သံျပန္ထြက္လာတယ္။
` ဒါရယ္စရာမဟုတ္ဘူး။ အမႈိက္ပံုဆိုတာ အရမ္းအေရးၾကီးတယ္။ မင္းတို႔ ဂ်ိဳဒီကို ျပန္ေတာင္းပန္သင့္တယ္။ ျပီးရင္ မင္းတို႔အားလံုး ဂ်ိဳဒီ့ အေဖဆီ စာေရးရမယ္။ တို႔အားလံုးအတြက္ သူလုပ္ေပးတဲ့အလုပ္ေတြကို ဘယ္ေလာက္ေလးစားတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေပးစာတစ္ပုဒ္ ေရးရမယ္။ တစ္နည္းေျပာရရင္ တို႔ျမိဳ႕သာယာသန္႔ရွင္းေရး အေၾကာင္းေပါ့။ ´
 
၂။
ညည္းတြားသံေတြဆူညံသြားတယ္။ `ေဆာရီးပါ ဂ်ိဳဒီ ´ လို႔ အားလံုးသံျပိဳင္ေျပာၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔တကယ္ စိတ္ထဲရွိလို႔ေျပာၾက တာလား ဂ်ိဳဒီ တပ္အပ္မေျပာႏိုင္ပါ။ သူ႔ေဖေဖဆီ ဘယ္သူမွ စာမေရးခ်င္ၾကမွန္းေတာ့ သူသိေနတယ္။ ဆရာ ဒီလိုမလုပ္ခိုင္းရင္ေကာင္း မွာပဲလို႔လဲ သူေတြးေနမိတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာေတြ နီရဲလာျပီး ငိုခ်င္သလိုေတာင္ျဖစ္လာတယ္။ ဆရာဆြာလက္စ္ သူ႔စားပြဲဆီေလွ်ာက္လာ တယ္။ သူ႔ပုခံုးကို ပုတ္လိုက္တယ္။

`လာ ဆရာတို႔ ေဟာခန္းထဲ သြားရေအာင္။ သူတို႔ စာေရးေနတုန္း သမီးနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးစကားေျပာၾကမယ္ေလ´
ေဟာခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ဂ်ိဳဒီ ငိုခ်လိုက္တယ္။ ဘယ္သူ႔ေရွ႕မွာမွ မငိုခ်င္ေပမယ့္ သူ ဘယ္လိုမွ ေအာင့္မထားႏိုင္ေတာ့။ ဆရာကအရပ္ ကရွည္ေတာ့ ဒူးေထာက္ထိုင္လိုက္ျပီး ဂ်ိဳဒီႏွပ္ညွစ္ဖို႔ သူ႔လက္ကိုင္ပု၀ါကို ကမ္းေပးတယ္။ `ဒီအတြက္ ဆရာစိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မွတ္ထားသမီး။ အလုပ္ၾကိဳးစားတာ ဂုဏ္ယူစရာပဲ။ အမႈိက္ – အဲ သန္႔ရွင္းေရးအင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ျဖစ္တာ ဘာမွရွက္စရာမရွိဘူး။ ´

ေက်ာင္းကျပန္လာတဲ့ ဂ်ိဳဒီ့ဆီ သူ႔ေဖေဖ ခါတိုင္းလိုပဲလာၾကိဳတယ္။ သူကေတာ့ အျမဲတမ္းလုပ္ေနက် သူ႔ေဖေဖဆီ ေျပးသြားတာမ်ိဳး မလုပ္ ဘူး။ သူတို႔ ေနတဲ့တိုက္ခန္းအေပၚထပ္ကိုေရာက္ေတာ့ ဂ်ိဳဒီ သူ႔အခန္းေလးထဲတန္း၀င္လိုက္တယ္။ အိမ္စာမလုပ္ခင္ အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာေအာင္ ငိုပစ္လိုက္တယ္။ သူ႔ေဖေဖကေတာ့ ၾကားမွာေသခ်ာတယ္။

ေဖေဖ သူ႔အခန္းထဲကို၀င္လာျပီး ` သမီး ဂ်ိဳဒီ ဘာျဖစ္လာတာလဲ။ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ၀မ္းနည္းေနရတာလဲ။ ေဖေဖ့ကုိေျပာစမ္း ´
အစကေတာ့ ဂ်ိဳဒီ ဘာမွ ေျပာခ်င္စိတ္မရွိပါ။ သူ ရွက္တယ္။ သူ႔ေဖေဖ ထိခိုက္ခံစားရမွာကိုလည္း သူမလိုခ်င္။ ေဖေဖက ကုတင္ေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္ျပီး သူ႔ပုခံုးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္တယ္။ `ေအးပါ သမီးေလးရယ္။ သမီး ေျပာခ်င္တာမွန္သမွ် ေဖ့ေဖ့ကို ေျပာလို႔ရတယ္ ဆိုတာ သမီး သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သမီးရဲ႕ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ေတြဆိုရင္ေတာ့ သမီးမေျပာခ်င္ရင္လည္း ရပါတယ္။ အခုက လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ တစ္ခု မ်ားလား 

သမီး´
` လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္မဟုတ္ပါဘူး ေဖေဖ။ ေဖေဖက အမိႈက္သိမ္းသမား ျဖစ္လို႔တဲ့ တျခားကေလးေတြ သမီးကို ေလွာင္ၾကတယ္။ ေဖေဖ့ အလုပ္က ညစ္ပတ္နံေစာ္ေနတာပဲလို႔လည္း သူတို႔က ေျပာၾကတယ္။ သမီးကိုလည္း နံေစာ္ေနတာပဲ တဲ့´
ဂ်ိဳဒီ သူ႔ေဖေဖကို စိုက္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေဖေဖ့ၾကည့္ရတာ ေဒါသျဖစ္ပံုလည္းမရ၊ စိတ္ထိခိုက္ျပီး ၀မ္းနည္းေနပံုလည္းမရ။ သူ႔ရဲ႕ ဖ်ံႏႈတ္ခမ္းေမႊးၾကီးေတြေအာက္ကေန သြားျဖဴျဖဴေတြ ေပၚေအာင္ျပံဳးလိုက္တယ္။ ` ဟုတ္ပါျပီ။ ေဖေဖ့အထင္ေတာ့ အမႈိက္သိမ္းသမား တစ္ေယာက္ ျဖစ္ရတာ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွန္း ကေလးေတြမသိၾကဘူး တူပါရဲ႕´
 
၃။
အစျပန္ေဖာ္မိေတာ့ ဂ်ိဳဒီလည္း ေနာက္တစ္ခါငိုမိပါေရာ။ ေဖေဖကသူ႔ကို ခပ္တင္းတင္းဖက္လိုက္ျပီး ` စိတ္ထဲရွိတဲ့အတိုင္း ေျပာစမ္းသမီး။ ေဖေဖ့ကိုယ္က နံ သလား´
ဂ်ိဳဒီက အနံ႔ခံလိုက္တယ္။ ` ေမႊးပါတယ္ ေဖေဖရဲ႕။ အ၀တ္ေလွ်ာ္ဆပ္ျပာနံ႔လိုပဲ ´
`လုပ္စမ္းပါ ဂ်ိဳဒီေလးရဲ႕။ သမီးဒယ္ဒီ အမိႈက္သိမ္းသမားအဘိုးၾကီးက နံေစာ္ေနတာပဲ လို႔ သမီးေျပာလို႔ရပါတယ္။´
 
ဂ်ိဳဒီလည္း ျပံဳးလိုက္တယ္။ ` သမီးလည္း ေျပာတာပဲေလ။ ေဖေဖကေမႊးတယ္။ အျမဲတမ္းေမႊးတယ္´
`သမီးေက်ာင္းကသူငယ္ခ်င္းေတြလည္း မွန္ပါတယ္။ အမိႈက္သိမ္းတဲ့အလုပ္က ညစ္ပတ္တဲ့အလုပ္တစ္ခုပဲေလ။ အမိႈက္ဆိုတာ အညစ္ အေၾကးေတြပဲ။ ေဖေဖေန႔တိုင္းျမင္ေတြ႔ေနရတာေတြက သမီးေခါင္းမူးေနာက္သြားေလာက္ေအာင္ ရြံစရာေကာင္းတယ္။ လူေတြလည္း ဒီအတိုင္းပဲ ညစ္ပတ္နံေစာ္ေနတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖ နဲ႔ အလုပ္အတူလုပ္တဲ့သူေတြက ဒီညစ္ပတ္နံေစာ္ေနတဲ့အမိႈက္ေတြကို ကိုင္ျပီး အမိႈက္ကားထဲ ပစ္ထည့္ၾကရတယ္။ ျပီးလည္းျပီးေရာ သန္႔ရွင္းေတာက္ေျပာင္သြားေတာ့ ေဖေဖတို႔ သေဘာက်ၾကတယ္ေလ။ ေဖေဖ က အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ေရအၾကာၾကီးခ်ိဳးလိုက္ရင္ ေမြးကာစကလိုပဲ သန္႔ရွင္းသြားေရာ။ ေဖေဖကေတာ့ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္ သေဘာက် တယ္။ ေနာက္ျပီး ေဖေဖ့လိုလုပ္တဲ့သူေတြကိုလည္း သေဘာက်တာပဲ´
ဂ်ိဳဒီ့ေမေမက ညစာ အသင့္ျဖစ္ေနျပီလို႔ လွမ္းေအာ္တယ္။
 
`မနက္ျဖန္ စေနေန႔ေနာ္။ သမီး သိတဲ့အတိုင္းပဲ စေနေန႔ေတြဆို တစ္ခါတေလ ေဖေဖအလုပ္ဆင္းရတယ္။ ဒီည ေစာေစာအိပ္ရာ၀င္ ေနာ္ သမီး။ မနက္ျဖန္မနက္က်ရင္ သမီး ေဖေဖနဲ႔အတူ အလုပ္သြားရမယ္။ သမီးေဖေဖ အမိႈက္သိမ္းသမားၾကီး ဘာေတြလုပ္ရတယ္ဆိုတာ သမီးကို ျပခ်င္တယ္။´
ဂ်ိဳဒီ စိတ္ႏွစ္ခြျဖစ္ေနရင္းနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ သူ႔ေဖေဖနဲ႔အတူ အလုပ္သြားရမယ္ဆိုလို႔ သူ စိတ္ေတြလႈပ္ရွားေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရြံစရာ၊ နံနံေစာ္ေစာ္အမိႈက္ေတြကို သူတကယ္ပဲ ထိေတြ႔ခ်င္ရဲ႕လား သူကိုယ္တိုင္ ဇေ၀ဇ၀ါ။
 
သူသိတာတစ္ခုက ေဖေဖ ျပတင္းေပါက္ေတြဖြင့္ခဲ့တယ္။ မနက္ခင္းေလေျပေလညွင္း သူ႔အခန္းထဲ၀င္လာေအာင္လို႔တဲ့။ အျပင္မွာ ေမွာင္ေနတုန္းပဲ။ ေဖေဖက သူ႔ကို အိပ္ရာထဲကခ်ီထုတ္လာျပီး တိုးတိုးေျပာတယ္။ ` ၾကည့္လိုက္စမ္း သမီးေလး။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဒါမ်ိဳးမျမင္ဖူးၾကဘူး။´
ဟိုးအေ၀းကအေမွာင္ထဲမွာ ပန္းႏုေရာင္အနားကြပ္ထားတဲ့ တိမ္ေတြကို ဂ်ိဳဒီ ျမင္ရတယ္။ ျမိဳ႕ျပရဲ႕ အလင္းေရာင္ေတြ မွိန္ေနျပီ။ ျမစ္ရဲ႕ ဟိုဘက္ အနားသတ္ထားတဲ့ မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းၾကီးက အျပာ နဲ႔ အစိမ္းေရာင္ေတြ ေတာက္လို႔။ ဂ်ိဳဒီ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ နဲ႔ ဆြယ္တာ အက်ၤ ီကို ေကာက္၀တ္လိုက္တယ္။ အျပင္သြားဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနျပီ။
 
၄။
` ေဖေဖတို႔ လမ္းမွာပဲ မနက္စာ စားၾကမယ္ ´ လို႔ ေဖေဖက ေျပာတယ္။
အမိႈက္သိမ္းကားေတြထားတဲ့၀င္း က အေ၀းၾကီးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေနရာမွာ အန႔ံအသက္က သိပ္မေကာင္းလွဘူး။ ဂ်ိဳဒီ ႏွာေခါင္း ရႈံ႕တြသြားတယ္။
`ဘာမွမပူနဲ႔၊ သမီး ေနသားက်သြားမွာပါ။ ေနာက္ငါးမိနစ္ေလာက္ဆို သမီး နံေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ သမီးႏွာေခါင္းက ဘယ္လုိအခ်ိန္မွာ သူ႔အလိုလိုပိတ္ရမယ္ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္´
ဒီေလာက္အေစာၾကီးရွိေသးတာေတာင္ ၀င္းထဲမွာ ေယာက်္ားေတြေရာ၊ မိန္းမေတြပါ အလုပ္လုပ္ေနၾကျပီ။ လူတိုင္း ညာသံေပးေအာ္ ေနၾကတယ္။ ထရပ္ကားစက္သံေတြကလည္း က်ယ္လိုက္တာ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ၾကည့္ရတာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ပဲ။ အမိႈက္သိမ္းသမား အမ်ိဳးသား ေရာ၊ အမ်ိဳးသမီး၀န္ထမ္းေတြပါ ဂ်ိဳဒီ့ ကို ဟယ္လို လို႔ ႏႈတ္ဆက္သြားၾကတယ္။ ေဖေဖ့ကိုလည္း သေဘာေကာင္းတဲ့လူၾကီးလို႔ ေျပာၾကတယ္။
ဘစ္အဲလ္ က ဂ်ိဳဒီ့ေဖေဖရဲ႕ တြဲဘက္ပါ။ သူက အမိႈက္သိမ္းထရပ္ကားေမာင္းတယ္။ ဘစ္အဲလ္က နာမည္အတိုင္းပဲ အေကာင္ခပ္ၾကီးၾကီး။ သူ႔ပါးစပ္ထဲမွာ မီးမညိွထားတဲ့ ေဆးျပင္းလိပ္တစ္လိပ္ ခဲထားတယ္။ စကားလည္း အမ်ားၾကီး မေျပာဘူး။
ေဖေဖ က ဂ်ိဳဒီ့ကို လက္အိတ္အထူၾကီးတစ္စံု ကမ္းေပးတယ္။

`ဒီေန႔ ေဖေဖတို႔ ေနာက္မွာတြယ္စီးၾကမယ္ေနာ္ ဂ်ိဳဒီ။ ျမဲျမဲကိုင္ထားဖို႔ေတာ့ မေမ့နဲ႔။ ဘစ္အဲလ္ က ေျဖးေျဖးေမာင္းမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ ကားမရပ္ ခင္ေတာ့ သမီး တန္းကိုျမဲျမဲကိုင္ထားရမယ္။ သမီးေၾကာက္ရင္ ေဖေဖ့ကိုေျပာေနာ္။ ေဖေဖ၀င္ေမာင္းမယ္၊ သမီးေရွ႕ခန္းမွာ လာထိုင္လို႔ ရတာေပါ့။´
`သမီး မေၾကာက္ပါဘူး ေဖေဖ´ ။ ေျပာမယ့္သာေျပာရတယ္၊ ဂ်ိဳဒီ နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာက္တယ္။
ဂ်ိဳဒီ တန္းကို ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားတယ္။ တအားသတိထားကိုင္ထားရေတာ့ အမိႈက္ကား ေနာက္ဘက္က လိေမၼာ္ဖတ္၊ သံပုရာခြံြ၊ ငွက္ေပ်ာခြံ၊ ေကာ္ဖီမႈန္ေတြ ရဲ႕ ခ်ဥ္စုတ္စုတ္၊ ပုပ္အဲ့အဲ့ အနံေတြကို သူ သတိမထားမိသေလာက္ ျဖစ္သြားတယ္။ သူတို႔ လမ္းဘေလာက္ ၂၀နီးပါးေလာက္ ေမာင္းသြားျပီးမွ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ကားရပ္လိုက္တယ္။ ဂ်ိဳဒီ က ျဖတ္သြားတဲ့ ကားေတြ၊ လူေတြ၊ သစ္ပင္ေတြကို ေစ့ေစ့ငုငုလိုက္ၾကည့္တယ္။ အိမ္ေတြ၊ တိုက္ေတြကိုလည္း ၾကည့္တယ္။ မနက္ေစာေစာ ေကာင္းကင္ျပာၾကီးကိုလည္း ေငးၾကည့္တယ္။

ဘစ္အဲလ္ က ကားကိုရပ္တယ္။ ဂ်ိဳဒီ နဲ႔ သူ႔ေဖေဖ တို႔ ကားေပၚကခုန္ဆင္းၾကတယ္။ လမ္းေထာင့္မွာ ပလပ္စတစ္အမႈိက္အိတ္ပံုၾကီး ဟီးလို႔။ အန႔ံအသက္ေတြကလည္း လႈိင္လို႔။ သတၱဳအမႈိက္ပံုးၾကီးေတြလည္း အဖံုးေတြ ဟလို႔။
` ေဖေဖက အိတ္ၾကီးေတြသယ္မယ္၊ သမီးက ပလပ္စတစ္အိတ္အေသးေလးေတြသယ္၊ ျပီးရင္ ကားထဲကို သမီးအားရွိသေလာက္လႊဲျပီး ပစ္ထည့္လိုက္။ တကယ့္ကိုအားနဲ႔ ပစ္ထည့္ေနာ္´
 
၅။
ဂ်ိဳဒီ့ေဖေဖက သန္တယ္။ ေပါင္ ၅၀၀ ေလာက္ရွိပံုရတဲ့ အမိႈက္အိတ္ေတြကို ေပြ႔ျပီး ကားထဲကို အသာေလးပစ္ထည့္လိုက္တယ္။ အမႈိက္ပံုးေတြကိုလည္း မ တယ္။ လႈပ္တယ္။ အထဲမွာ ဘာမွမက်န္ေအာင္ ကားေနာက္ခန္းမွာ ခါခ်ပစ္တယ္။ ပုလင္းကြဲသံေတြ၊ သံပံုး သံခြက္သံေတြ သူၾကားရတယ္။ အမႈိက္ကားၾကီး က အမႈိက္ေတြ ယူျပီး ၀ါးစားပစ္လိုက္တာ၊ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ဘာအမႈိက္မွ မက်န္ ေတာ့ဘူး။ ဂ်ိဳဒီ က အမိႈက္ပံုးေတြ သူ႔ေနရာသူ ျပန္ထားဖို႔ ကူညီေပးတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ သူနဲ႔ သူ႔ေဖေဖတို႔ ကားအေနာက္က သံလက္ရန္းေတြ ကို တြယ္လိုက္ၾကတယ္။ သူတို႔ ခရီးျပန္ဆက္ၾကျပီ။
ဘစ္အဲလ္ က ကတိေပးထားတဲ့အတိုင္း ကားကိုေျဖးေျဖးေလးေမာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဂ်ိဳဒီ နဲ႔ သူ႔ေဖေဖ တို႔ ေျမၾကီးေပၚေရာက္သြားတာနဲ႔ ဘာလုပ္လုပ္သြက္သြားေတာ့တာပဲ။

တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ဂ်ိဳဒီ့ေဖေဖက ေပ်ာ့တြဲက်ေနတဲ့ မီးခိုးေရာင္ အမိႈက္အိတ္ၾကီးတစ္လံုးကို ကိုင္လာတယ္။ ` ေဟး ဂ်ိဳဒီ၊ ဒါဘာလဲ စမ္းၾကည့္စမ္း။ မတရားရြံဖို႔ေကာင္းတယ္။
ဂ်ိဳဒီ က အိတ္ကို ညွစ္ၾကည့္တယ္။ အထဲကဟာေတြက ေပ်ာ့ေပ်ာ့စိစိနဲ႔။ ` အင္း.. တူးသြားတဲ့ စပါဂတ္တီေခါက္ဆြဲေတြနဲ႔တူတယ္။ အဲေတာ့.. အမ်ားၾကီးမွ အမ်ားၾကီးပဲ။ ဒါဘာလဲဟင္ ေဖေဖ´
`ေအာ္.. ေဖေဖတို႔ ဘယ္လိုလုပ္သိမွာလဲ သမီးရဲ႕။ ဒါေတြက အမိႈက္ပံုရဲ႕ပေဟဠိေတြခ်ည္းပဲေပါ့။´ လို႔ေျပာျပီးေဖေဖက အမိႈက္အိတ္ကို ကားထဲ ပစ္ထည့္လိုက္တယ္။ အမႈိက္ကားၾကီးကေတာ့ ဘာျဖစ္ျဖစ္လက္ခံယူလိုက္တာပဲ။

အမိႈက္ေတြကို လိုက္ေကာက္ျပီး ကားထဲပစ္ထည့္ရတာ ေပ်ာ္စရာၾကီး ဆိုေပမယ့္ အားနဲ႔မာန္နဲ႔လုပ္ရတယ္။ ဂ်ိဳဒီ့လက္ေမာင္းေတြ လည္း ေညာင္းလာျပီ။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေဖေဖက ` ေန႔လည္စာစားခ်ိန္ေရာက္ျပီ´လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ ဘစ္အဲလ္ က ကားဟြန္းကို တပြမ္ပြမ္ တီးလိုက္ျပီး ေန႔လည္စာအတြက္ သူတို႔ခ်ီတက္ၾကတယ္။
 
`လက္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာေဆးေနာ္ ဂ်ိဳဒီ´ ေဖေဖက မွာတယ္။
ဂ်ိဳဒီ က ခ်ိစ္ဘာဂါတစ္ခု နဲ႔ ဗနီလာမစ္ရွိတ္တစ္ခြက္ မွာစားတယ္။ မနက္ ၁၀နာရီမွာ ေန႔လည္စာစားရတာ ေကာင္းလိုက္တာလို႔ သူေတြး ေနမိတယ္။
ဘစ္အဲလ္ နဲ႔ ဂ်ိဳဒီ့ေဖေဖ တို႔က ေကာ္ဖီေသာက္ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အလုပ္ျပန္၀င္ဖို႔ အခ်ိန္ျပန္ေရာက္လာတယ္။ အမိႈက္ကားၾကီးထဲ မွာ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ ညစ္ပတ္နံေစာ္ေနတဲ့အမိႈက္ေတြထည့္လို႔ရတယ္ဆိုတာ ဂ်ိဳဒီ ေတာ့ မယံုႏိုင္ေအာင္ပဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အမိႈက္ေတြ ျပည့္သြားျပီ။
‘ အမိႈက္ပံုၾကီးဆီ ေမာင္းဆရာ ေရ‘ ဂ်ိဳဒီ အသံကုန္ဟစ္လိုက္တယ္။
ဘစ္အဲလ္ က ကားဟြန္းကို ထပ္ခါထပ္ခါတီးတယ္။ သူတို႔ ျပန္ထြက္လာၾကတယ္။ အမိႈက္ပံုၾကီးက ျမိဳ႕ျပင္ဘက္မွာ။ ဘစ္အဲလ္ က အျပင္း ေမာင္းတယ္။ ဂ်ိဳဒီ က လက္ကိုျမဲေအာင္ကိုင္ထားတယ္။ သူ႔ေျခေထာက္ေအာက္မွာ ရိပ္ကနဲက်န္ေနခဲ့တဲ့ လမ္းမၾကီးကို ျမင္ရတာ၊ ကမာၻ႕ ကားျပိဳင္ပြဲၾကီးကို ျမင္ရတာ သူ စိတ္လႈပ္ရွားေနမိတယ္။
 
၆။
အမိႈက္ပံုၾကီး က ဟီးထေနေအာင္ၾကီးတယ္။ တစ္မိုင္ေလာက္အေ၀းကေတာင္ အနံ႔ ရႏိုင္တယ္။ သံၾကိဳးခတ္ထားတဲ့ ျခံစည္းရိုးၾကီးတစ္ခု ရွိ ဂိတ္ေပါက္တစ္ခုကို သူတို႔ ျဖတ္ေမာင္းလာတယ္။ ဘာလို႔မ်ား ျခံစည္းရိုး ခတ္ထားပါလိမ့္။ ဂ်ိဳဒီ သိခ်င္မိတယ္။ ဘယ္သူက အမိႈက္ေတြ လာခိုးမွာမို႔လို႔လဲ။
အမိႈက္ပံုအႏွံ႔မွာ စင္ေရာ္ေတြပ်ံ၀ဲေနၾကတယ္။ ေလထဲမွာေရာ၊ ေျမျပင္မွာပါ သူတို႔ ေအာ္သံေတြ၊ တစ္ေကာင္နဲ႔တစ္ေကာင္ ထိုးဆိတ္ေနသံ ေတြ ဆူညံေနတယ္။ အမိႈက္ပံုၾကီးထဲမွာ သူတို႔အတြက္ စားစရာေတြ ရွာၾကတယ္။ ျခံစည္းရိုးၾကီးက သူတို႔ကို မဟန္႔တားထားႏိုင္ပါဘူး။
ဂ်ိဳဒီ နဲ႔ ေဖေဖ တို႔ ကားေပၚက ဆင္းလိုက္ၾကျပီး အမိႈက္ပံုထိပ္ဖ်ားဆီ ဘစ္အဲလ္ ေမာင္းသြားတာကို ၾကည့္ေနလိုက္ၾကတယ္။

ဘစ္အဲလ္ ကားထဲက ထြက္လာတယ္။ ေဆးျပင္းလိပ္ၾကီး ပါးစပ္မွာခဲျပီး `ေဟး ဂ်ိဳဒီ ဒီေပၚတက္ခဲ့။ ဒီေန႔ သမီး အမႈိက္ခ်ခ်င္သလား ´ လို႔ လွမ္းေအာ္တယ္။
ဂ်ိဳဒီ က ဒရိုင္ဘာထိုင္ခံုမွာ ၀င္ထိုင္လိုက္တယ္။ ဘယ္ခလုပ္ေတြ ႏွိပ္ရမယ္ဆိုတာကို ဘစ္အဲလ္ က ျပေပးတယ္။ အမိႈက္ေတြ အျပင္ထြက္ တဲ့အထိ ကားေနာက္ခန္းကို အေပၚကို ေျမွာက္တင္ရတယ္။ ကားဟြန္းတီးတဲ့ ၾကိဳးကို ဂ်ိဳဒီ ဆြဲလိုက္တယ္။ စင္ေရာ္ေတြ ေအာ္ဟစ္ဆူညံျပီး ပ်ံ ထြက္သြားၾကတယ္။
အမိႈက္ကားၾကီးေပၚမွာ ဘာမွမရွိေတာ့မွ ဘစ္အဲလ္ က ဒရိုင္ဘာခံုမွာ ျပန္ထိုင္တယ္။ အမိႈက္ပံုထိပ္ကေန သူတို႔ ျပန္ေမာင္းလာၾကတယ္။ ျမိဳ႕အျပန္လမ္းမွာေတာ့ ဂ်ိဳဒီ နဲ႔ ေဖေဖ တို႔ ကားေရွ႕ခန္းမွာ အတူလိုက္စီးလာၾကတယ္။ ဂ်ိဳဒီ ပင္ပန္းေပမယ့္ ေပ်ာ္တယ္။

`ကဲ၊ ဒီအလုပ္ရဲ႕ အေကာင္းဆံုးအပိုင္း အခုေရာက္လာပါျပီ သမီးေရ။ လူတိုင္းနီးပါး အလုပ္လုပ္ေနၾကတုန္းျဖစ္ေပမယ့္ ေဖေဖ ကေတာ့ အိမ္ျပန္၊ ကိုယ္လက္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္၊ သမီးေမေမကို အားရပါးရ ဖက္နမ္း၊ ျပီးတာနဲ႔ ေက်ာင္းေခါင္းေလာင္းထိုးတဲ့ေန႔တိုင္း သမီးကို ေက်ာင္းသြားၾကိဳ။ အမိႈက္သိမ္းသမားတစ္ေယာက္ျဖစ္ရတာကို ေဖေဖ ဘာလို႔သေဘာက်ရသလဲဆိုတာ ဒါက အဓိက ပဲေပါ့ ´
ဂ်ိဳဒီ က ညစ္ပတ္နံေစာ္ေနတဲ့ သူ႔ေဖေဖ ကို အားရပါးရ ဖက္နမ္းလိုက္တယ္။ ` သမီး ၾကီးလာရင္လည္း အမိႈက္သိမ္းသမား ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ေဖေဖ နဲ႔ ဘစ္အဲလ္ လိုေပါ့´ လို႔ ဂ်ိဳဒီ ေျပာလိုက္တယ္။
ေဖေဖကျပန္ေျပာတယ္။ ` သမီး ဆံုးျဖတ္ဖို႔ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားၾကီးက်န္ပါေသးတယ္။ ဒီအေၾကာင္း ေနာက္မွ ေျပာၾကတာေပါ့´
ဘစ္အဲလ္ က ေဆးျပင္းလိပ္ၾကီးကို သူ႔ပါးစပ္ကေန ထုတ္လိုက္တယ္။ ` သိပ္လိမၼာတဲ့ ကေလးပဲ။ သမီးလို သမီးတစ္ေယာက္ေလာက္ ရွိခဲ့ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ ´
ကား၀င္းဆီ သူတို႔ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဂ်ိဳဒီ က ဘစ္အဲလ္ကိုလည္း ဖက္နမ္းလိုက္တယ္။
 
၇။
သူေဖေဖ ဘာအလုပ္လုပ္သလဲလို႔ ဂ်ိဳဒီကို ဘယ္သူက ေမးေမး ` ေဖေဖ က အမိႈက္သိမ္းသမားပါ ´ လို႔ ျပန္ေျဖတယ္။
သူတို႔ဆီက ` ေ၀ါ့´ ဆိုတဲ့ အသံထြက္လာခဲ့ရင္ေတာ့ ဂ်ိဳဒီ က ` လူတိုင္း အမိႈက္ပစ္ၾကတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖကေတာ့ အဲဒီအမႈိက္ေတြအားလံုး သိမ္းၾကံဳးစြန္႔ပစ္ေပးတယ္ ´ လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။


@Ko Moe Htet ရဲ႕ လက္ရာပါ..
https://www.facebook.com/searchmyanmar/photos/a.356889637687313.84429.12061627