ေသနည္း

.
ရန္ကုန္က လြစၥလမ္းမွာ အုိင္းရစ္လူမ်ဳိး ဘိုမၾကီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ျပီ။ ျမန္မာျပည္ကို ၁၉၆၅ ေလာက္ကတည္းကေရာက္ေနျပီး ဒီမွာပဲေခါင္းခ်ေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားသူေပါ့။ ျမန္မာခင္ပြန္းလည္းကြယ္လြန္၊ သားသမီးလည္းမရွိေလေတာ့ အဂၤလိပ္စာဆရာမအလုပ္မွာ တပည့္ေတြကိုပဲ အေဖာ္ျပဳေနတာ။ တုန္ခ်ိခ်ိလို႔ေတာ့ မထင္ေလနဲ႔။ ကိုယ္ေတြထက္သြက္ေသးတယ္။ ၅ ထပ္တိုက္ကို အေလးအပင္ေတြ မ လို႔ မေမာမပန္းတက္ေနက်။

တစ္ေန႔ေတာ့ သူၾကည့္ရတဲ့ ဗီဒီယိုအေခြတစ္ခုအေၾကာင္း ေျပာလာတယ္။ မိုးကုတ္၀ိပႆနာစခန္းက ျဖန္႔ေ၀တဲ့အေခြပါ။ ေက်ာက္မဲျမိဳ႔မွာ ၁၄ ႏွစ္အရြယ္မိန္းကေလး ကြယ္လြန္တဲ့အခါ ရုပ္အေလာင္းက မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေျပာင္းေျပာင္းျဖစ္ေနပံုကို ရုိက္ျပထားတာ။ မိန္းကေလးက ၀ိပႆနာက်င့္စဥ္နဲ႔ ကြယ္လြန္တာမို႔ ေပ်ာ့ေျပာင္းေနတယ္လို႔ သက္ေသျပတဲ့အေနနဲ႔ အေသးစိတ္ရုိက္ထားတယ္။ ဆရာမၾကီးေမးတာက ဒီ မိန္းကေလး တကယ္မေသဘူးထင္တယ္။ ဆရာ၀န္ေတြမွားသလားတဲ့။

ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္စစ္စစ္တစ္ေယာက္ကို ဘယ္လုိရွင္းရပါ့။ လြယ္သလုိနဲ႔ ခက္တယ္ေနာ့။ အေနာက္တိုင္းသားျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ပိုခက္ေသး။ မယံုလြယ္တဲ့အျပင္ အေမးအျမန္းကလည္းထူ။ ဒါေတာင္ျမန္မာျပည္မွာ ႏွစ္ ၅၀ နီးပါးေနလာတာ။ ဒါဟာ ဗုဒၶဘာသာမွာေတာ့ တရားရဲ့ဂုဏ္ေက်းဇူးေၾကာင့္ ရုပ္ခႏၶာဟာ ေပ်ာ့ေျပာင္းတယ္လို႔ ယံုၾကည္ၾကတဲ့အေၾကာင္း ရွင္းျပပါတယ္။ သူက ဒါ ဘယ္လိုျဖစ္ႏိုင္မွာလဲတဲ့။ ေသရင္ ေတာင့္ေတာင့္ၾကီးျဖစ္ေနရမယ္။ မီးသျဂိဳလ္ခါနီးအထိ ဖေယာင္းေလးလိုေပ်ာ့ေနတဲ့ မိန္းကေလးဟာ မေသေသးဘူး။ မင္းတို႔မို႔ မီးရွဴိ႔ရက္ေလျခင္း ဆိုပဲ။ ကိုယ္ကပဲ တရားခံၾကီးလိုလို။ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ၾက။

စိတ္ပိန္လာတာနဲ႔ တရားသေဘာဆိုတာ ေျပာျပလို႔မရဘူး၊ က်င့္ၾကည့္မွရတာ လို႔အထက္စီးနဲ႔ ေျပာပစ္လိုက္တယ္။ ေသမွမေသတာကို မီးရွဴိ႔ရက္တဲ့၊ မၾကင္နာတတ္တဲ့သူေတြဆိုတဲ့ မ်က္လံုးမ်ဳိးနဲ႔ ျပန္ၾကည့္တယ္။ ဒုကၡ။

ကိုယ့္မွာေတာ့ အဲဒီအေခြၾကည့္ျပီး ေမးခြန္းေပၚလာတယ္။ ဘယ္လိုေသခ်င္လဲ။
ငယ္ငယ္တုန္းက ဆရာၾကီးဦးေငြၾကည္ရဲ့ ကာတြနး္တစ္ခုမွာ ေစာင့္ေနတဲ့သား အခ်ိန္မွီမေရာက္လာလို႔ ေျဖာင့္ေျဖာင့္မေသႏိုင္ပဲ ေကာက္ေကာက္ေသသြားတယ္ဆိုတဲ့ လူၾကီးတစ္ေယာက္ပံုကို ဆြဲထားတာမွတ္မိတယ္။ လက္ေတြ ေျခေတြ ေကြးေကာက္လို႔။ ရယ္စရာလိုလိုနဲ႔ ေတြးစရာၾကီး။ ေျဖာင့္ခ်င္လား၊ ေကာက္ခ်င္လား။

အင္မတန္ရင္းႏွီးတဲ့သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ သူ႔အေဖ အေၾကာင္းေျပာျပတယ္။ တရားသူၾကီးဘ၀ကေန ပင္စင္ယူတဲ့အထိ လာဘ္မစားခဲ့ဘူးတဲ့။ လာေပးလည္း မယူဘူး။ အိမ္ကိုလည္း မယူရဘူးမွာထားတယ္တဲ့။ အေၾကာင္းကေတာ့ ငါ ေသရင္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ေသခ်င္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေျဖာင့္တယ္ဆိုတာ ဟိုကေလးမေလးလို ရုပ္ေပ်ာ့ေျပာင္းတာလား၊ စိတ္ခ်လက္ခ်ထားသြားတာလား။

ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ဘ၀မွာ ေသနည္းမ်ဳိးစံုကို ေတြ႔ဖူးတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ သိပ္အထူးဆန္းၾကီးလည္း ျဖစ္ေတာ့မေနဘူး။ သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြၾကားမွာ၊ ကင္ဆာေရာဂါသည္ေတြၾကားမွာ ေသျခင္းဆိုတာ ေန႔နဲ႔ညေတာင္ သိပ္မကြဲ။ ေရာဂါအေနနဲ႔ ၾကည့္ရင္ေတာ့ အဆုပ္ေရာဂါသည္ေတြ အသက္မထြက္ခင္ ဖုတ္လွဴိက္ဖုတ္လွဴိက္ အေတာ္ခံရတာ။ ႏွလံုးေရာဂါသည္ေတြကေတာ့ ျပန္ရႏိုးႏိုး ေရွာ့ခ္ရုိက္ၾကတာ တဒုန္းဒုန္းနဲ႔ ျမန္မွျမန္။ ေက်ာက္ကပ္သမားကေတာ့ နဲနဲသက္သာသလိုပဲ။ ၾကာလာေတာ့ လူနာဆံုးခါနီးရင္ ခန္႔မွန္းတတ္လာတယ္။ မိသားစုကိုေခၚျပီး ၾကိဳသတိေပးထားရတာကိုး။ ဘယ္ေလာက္ခံဦးမလဲလို႔ ေမးေလ့ရွိၾကတာကို ေျဖႏိုင္ဖို႔ အဆင္သင့္ျပင္ထားရတယ္။ အဆုပ္ဆို ၅ ရက္။ ေက်ာက္ကပ္ဆို ၃ ရက္။ မွန္းေျခေပါ့ေလ။

မေန႔ကဖတ္ရတဲ့ စတိဗ္ေဂ်ာ့ေရးတဲ့စာထဲမွာ သူဟာ နံနက္တိုင္း အိပ္ရာထမွာ မွန္ထဲၾကည့္ျပီး ဒီေန႔ ငါ ေသရမယ္ဆိုရင္ ဒီအလုပ္ေတြကို ငါလုပ္ဦးမွာလားလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမးသတဲ့။ ဟင့္အင္းဆိုတဲ့ ေန႔ေတြမ်ားလာျပီဆိုရင္ အလုပ္ေျပာင္းဖို႔ အခ်ိန္တန္ျပီဆိုပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ ပန္းသီးပိုင္ရွင္လို႔ ကမၻာေက်ာ္နာမည္တစ္လံုးခ်န္ထားရစ္ခဲ့ႏိုင္တာျဖစ္မယ္။ ေသမင္းဆီက အတြင္းအားတစ္မ်ဳိးကုိ လက္လႊဲရယူႏိုင္ခဲ့သူေပါ့။

ေမးၾကည့္ေနမိတယ္။ ဘယ္လိုေသခ်င္လဲ။

ဆရာေတာ္ အရွင္ဇ၀န ( ေမတၱာရွင္၊ ေရႊျပည္သာ ) ရဲ့ တရားတစ္ပုဒ္ထဲမွာေတာ့ တရားရိပ္သာက အမယ္အိုတစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေန႔ေတာ့ တရားျပဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္သတဲ့။ တပည့္ေတာ္မ ဒီေန႔ ေသမွာမို႔ စခန္းကလူေတြ အလုပ္ရွဴပ္မွာစိုးလို႔ အိမ္ျပန္ပါရေစတဲ့။ ဆရာေတာ္ခြင့္ျပဳတဲ့အခါ တတိယသမီးရဲ့ အိမ္ကို ျပန္ျပီး သမီးကို မွာၾကားဆံုးမစရာေတြ ေျပာတယ္။ က်န္ခဲ့တဲ့သူေတြ မပင္ပန္းရေအာင္ ေရမိုးခ်ဳိး၊ သနပ္ခါးေျခဆံုးေခါင္းဆံုးလိမ္းလို႔ အိပ္ရာ၀င္သြားျပီး ကြယ္လြန္သြားတယ္တဲ့။



သႏၱာ၀င္း
https://www.facebook.com/searchmyanmar/photos/a.356889637687313.84429.1