ဒီေန႔ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔
တိတ္ဆိတ္တဲ့ ေနရာတစ္ခုကို သြားခ်င္ေနတယ္။ ဘယ္ကို သြားရမွန္းလည္း မသိဘူး။
ဆုိင္ကယ္တစ္စီးနဲ႔ ဟိုေငးဒီေငးေပါ့။ ေနကလည္း ပူလုိက္တာဗ်ာ။
ေရႊေက်ာင္းၾကီးနားေရာက္ေတာ့ ခဏရပ္လုိက္တယ္။ မေရာက္တာလည္း ၾကာၿပီမုိ႔
ေရႊေက်ာင္းေပၚကို တက္သြားလုိက္တယ္။ ေရွးေဟာင္းလက္ယာေတြ လုိက္ၾကည့္ရင္း
အေနာက္ဘက္တံတုိင္းေဘးက ပိေတာက္ပင္ကို သတိထားမိလုိက္တယ္။ ပိေတာက္ပန္းေတြ
ပြင့္ေနပါလား။ အခ်ိန္လြန္ပိေတာက္မို႔လား ဒါမွမဟုတ္ အျမင့္မွာပြင့္တဲ့ပိေတာက္မို႔လားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ခူးထားတဲ့ လက္ယာ ေျခယာ မေတြ႔မိဘူးေလ။ အင္း ပိေတာက္ပန္းေတြ ေနပူရွိန္ကို အံတုလို႔ အလွခ်င္းမ်ား ျပိဳင္ေနေရာ့သလားကြယ္။ သူ႔တို႔ လွပဘို႔အတြက္ ညိွဳးမွိန္မသြားဘို႔အတြက္ အခက္ေတြက ကာကြယ္ေပးထားၾကျပန္တယ္။ ေအာ္ တစ္ေယာက္ေကာင္းစားဘုိ႔အတြက္ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေပးဆပ္ရတာ လူေတြမွ မဟုတ္ပါလား။ သစ္ပင္ေတြမွာလည္း ရွိေနပါလားေနာ္။ ပိေတာက္ပင္ ထေႏွာင္းပင္ေတြၾကားကတုိင္ အတုမရွိေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကိုလည္း ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ အင္း အတြင္းက လူေတြ ေအးခ်မ္းဘို႔ သြပ္ျပားေတြက အပူခံကာ ေပးဆပ္ေနရပါလား။ ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္နဲ႔ ဟိုေတြးဒီေတြး ေတြးေနတုန္း အနားကို အစ္မၾကီးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခ်က္ ရွိဳးလုိက္တယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာလည္း အပူရိပ္ေတြ ထင္ဟပ္ေနပါလား။
အစ္မၾကီးလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္ငဲ့ၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က လူမႈ႔ေရးအရ
တြန္႔ျပံဳးေလး ျပံဳးျပလုိက္ပါတယ္။ (အဲလို ျပံဳးတာကို ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူက
မၾကိဳက္ဘူးတဲ့၊ ခဏခဏ ေျပာဘူးတယ္၊ ရြဲ႕သလုိ ခံစားရတယ္ဆိုပဲ၊ သူအဲလိုေျပာရင္
ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းသေဘာ က်ခဲ့ဘူးတယ္။ ခုေတာ့လည္း ဒါေတြ ဒါေတြဟာ -------- ။ တြန္႔ျပံဳးဆိုတာ ၀တၱရားအရ ပါးႏွစ္ဘက္ကို တြန္႔ရံုေလး ျပံဳးျပလုိက္တာကို ေျပာတာပါ)။
ပိေတာက္ပင္ကို
တမ္းတမက္ေမာစြာ ၾကည့္ေနတဲ့ အစ္မၾကီး။ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ (၁၀) ႏွစ္ေလာက္ေတာ့
ၾကီးမွာေပါ့။ သူၾကည့္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း
စိတ္၀င္စားတာနဲ႔ “ အစ္မ ဘာလို႔ အဲေလာက္ေတာင္ၾကည့္ေနတာလဲ၊
ဇာတ္လမ္းေဟာင္းေတြကို သတိရေန တာလား ” လို႔ ခပ္ရႊတ္ရႊတ္ပံုစံနဲ႔
ေမးလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ အစ္မၾကီးက ကၽြန္ေတာ့္နဲ႔ ခပ္နီးနီးမွာ လာထုိင္တယ္ေလ။
ၿပီးေတာ့ “ ဒီပိေတာက္ပင္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေမ့လို႔မရတဲ့ အတိတ္ေတြရွိတယ္၊ ဘယ္သူမွ မသိေပမဲ့ ေၾကကြဲစရာေကာင္းတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြ ရွိေနတယ္ေလ
” လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဟာ ကုန္ၾကမ္းေတာ့ ရေတာ့မယ္ထင္တယ္။ ဟိဟိ။
ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္း ေပ်ာ္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ေမးၾကည့္လုိက္တယ္။ ၀မ္းနည္းေနတဲ့
မ်က္ႏွာနဲ႔ ေျပာျပရွာပါတယ္။ အျဖစ္အပ်က္က လြန္ခဲ့တဲ့ (၅) ႏွစ္ေလာက္ကေပါ့။
အစ္မၾကီးက မတၱရာနယ္ကပါ။ သူေျပာျပတာေလးကို အဆင္ေျပသလို ခံစားေရးျပမယ္ေနာ္။
စာေရးဘို႔လည္း ခြင့္ျပဳထားပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ပါ။ သူ႔ေမာင္ေလး ေကာင္းျမတ္သာ
သက္ရွိထင္ရွားရွိေနမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္အရြယ္ပဲတဲ့။
၀ုိးးးးးးးးးးးးးးးးးး
အရမ္းလွတာပဲ။ ပိေတာက္ပန္းေတြ။ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ေရႊေက်ာင္းၾကီး
အေနာက္ဘက္တံတုိင္းေဘးက ပိေတာက္ပင္ကို ၾကည့္ရင္းေျပာေနတယ္။ အိုးးးးးးးးးးး
ဟုတ္သားပဲ။ ပိေတာက္ပန္းေတြ လွမွလွပဲ။ ၀ါထိန္းေနတာပဲ။ ေကာင္းျမတ္ကုိ
ေကာင္မေလးက အားကိုးခ်င္တဲ့ မ်က္လံုးလွလွေလးနဲ႔ ၾကည့္လိုက္တယ္။ လူပ်ိဳေပါက္စ
ေကာင္းျမတ္လည္း ေကာင္မေလးကို ျပံဳးျပလုိက္တယ္။ အဲဒီအျပံဳးက သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ႕ ခင္မင္မႈ႔တံတားေလးတစ္ခု ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။တနည္းေျပာရရင္ ေမတၱာလမ္းကူး တံတားေလးေပါ့ေနာ္။
အဲဒီအခ်ိန္က ဒီပိေတာက္ပင္ဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေသးငယ္အံုးမယ္ ထင္ပါတယ္။
ေကာင္းျမတ္တက္ခူးႏုိင္တယ္လို႔ ေျပာတာပဲ။ ခုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို
ၾကီးေနပါၿပီ။ ခုခ်ိန္မွာ ေကာင္းျမတ္တက္ခူးႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး။ ေကာင္မေလးအတြက္
အားၾကိဳးမာန္တက္နဲ႔ တက္တက္ၾကြၾကြပဲ ခူးေပးေနတဲ့ ေကာင္းျမတ္။
အစ္မသံုးေယာက္သိသြားေတာ့ စိတ္ပူလုိက္ရတာ အေမာပါပဲ။ ေမာင္ေလး ေပ်ာ္ေနတာ
ျမင္ရလို႔လည္း စိတ္ခ်မ္းသာပါတယ္။ အဲဒီစိတ္နဲ႔ပဲ ၾကိတ္မွိတ္ေနခဲ့ၾကရတာေပါ့။
ေကာင္မေလးက ေကာလိပ္ေက်ာင္းသူပါ။ အေဖာ္(၄) ေယာက္နဲ႔ သူတို႔က (၅) ေယာက္။
ေကာလိပ္နာမည္ကိုေတာ့ မေရးေတာ့ဘူးေနာ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဇာတိနယ္ကိုလည္း
မေရးပါရေစနဲ႔။ နားလည္ေပးႏုိင္ၾကပါေစ။ ေကာင္းျမတ္တုိ႔မွာ ေမာင္ႏွမ(၄)
ေယာက္ရွိပါတယ္။ ေကာင္းျမတ္က အငယ္ဆံုးပါ။ ေယာက္်ားေလးဆိုလို႔
သူတစ္ေယာက္တည္း။ အဲေတာ့ တစ္အိမ္လံုးရဲ႕ အခ်စ္တံုးေလး
အခ်စ္ဆံုးေလးျဖစ္ေနေပါ့။
ေကာင္းျမတ္တို႔ရဲ႕ ဇာတ္လမ္းက
ေရႊေက်ာင္းၾကီးနဲ႔ ပိေတာက္ပင္ေအာက္မွာတင္ တစ္ခန္းရပ္ မသြားခဲ့ပါဘူး။
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္မိတ္ဆက္ၾက လိပ္စာေတြေပးၾကနဲ႔ေပါ့။
လမ္းခြဲသြားၾကေတာ့လည္း လက္ျပႏႈတ္ဆက္ၾကရင္းနဲ႔ အျပံဳးကိုယ္စီ
ပြင့္လန္းလွ်က္။ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ဆက္သြယ္ျဖစ္တဲ့အေျခအေနကတုိင္
ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ခ်စ္သူေတြအျဖစ္တင္
မတင္းတိမ္ႏုိင္ခဲ့ၾကဘူးေလ။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အပိုင္လိုခ်င္ခဲ့ၾကတယ္။
ဒါနဲ႔ ေမာင္ေလး ေပ်ာ္ရင္ ၿပီးေရာ့ဆိုၿပီး ေကာင္းျမတ္တုိ႔အတြက္
မဂၤလာပြဲစီစဥ္ေပးလုိက္ၾကတယ္ေပါ့ေနာ္။ သူတို႔ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကပါတယ္။ ရက္ လေတြ ေျပာင္းလာတာတဲ့အမွ် သံေယာဇဥ္ေတြလည္း တုိးလို႔တုိးလို႔ ခုိင္မာလာၾကၿပီေပါ့။ အရမ္းေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ အခုိက္အတန္႔ေလးပါပဲ။
အေပ်ာ္ေတြကို ေပ်ာ္က် ဖ်က္ဆီးပစ္မဲ့ ကံကၾကမၼာအေျပာင္းအလဲေတြကလည္း
၀င္ေရာက္လို႔ လာခဲ့ပါၿပီ။ တစ္ေန႔မွာေပါ့ ေကာင္မေလးေရာ ေကာင္းျမတ္ေရာ
ခ်ဴခ်ာလာတာကို သတိထားမိၾကတယ္။ အလုပ္ ပင္ပင္ပမ္းပမ္း မလုပ္ရပဲနဲ႔
အားအင္ေတြခ်ိနဲ႔လာတယ္။ ပိန္းက်လာတယ္။ အသားအေရကလည္း မြဲေျခာက္ေျခာက္။ (ဟိ
ဘာေၾကာင့္ပါလိမ့္၊ ပံုျပင္တစ္ခုကို သြားသတိရမိတယ္။ ေျပာျပေတာ့ဘူးေနာ္)။
အသားေရာင္ကလည္း နည္းနည္းမဲလာသလိုပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးကို
ေဆးစစ္ၾကည့္ၾက တယ္။ အေျဖထြက္လာေတာ့။ ေကာင္မေလးမွာ ကုိယ္၀န္(၃) ရွိေနၿပီတဲ့။
အျပံဳးေတြ ေ၀ဆာသြားေတာ့ ခဏေပါ့ေနာ္။ ေနာက္ဆက္တြဲ သိလုိက္ရတဲ့အေျဖတစ္ခုက
ေကာင္ျမတ္ေရာ ေကာင္းမေလးမွာပါ AIDS ေရာဂါရွိေနပါသတဲ့။ တစ္ေယာက္ေယာက္မွာ HIV
ရွိေနခဲ့တာေတာ့ ေသခ်ာေနပါၿပီ။ ဘယ္သူ႔မွာ HIV ရွိေနခဲ့တာလဲ ဆိုတာ ဘယ္သူမွ
မသိလုိက္ၾကပါဘူး။ (HIV ဆိုတာ AIDS ရဲ႕ အႏုစားေရာဂါတစ္ခုပါပဲ၊ HIV ေရာဂါ
ရင့္လာရင္ AIDS ျဖစ္သြားတာပါ) ။ အဲဒီအေၾကာင္းကို သိလုိက္ေတာ့ အားလံုးရဲ႕
အေပ်ာ္ေတြ ေအးခ်မ္းသာယာေနတဲ့ ႏွလံုးသားေတြဟာ မီးဟုန္းဟုန္း
ေတာက္ကုန္ေတာ့တာပါပဲ။
ယံုၾကည္လို႔လက္တြဲခဲ့တဲ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ယံုၾကည္မႈ႔ေတြ ပ်က္ေအာင္လုပ္ပစ္ခဲ့တဲ့ ေရာဂါပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတူတူ မေနၾကေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဇာတ္လမ္းကလည္း မလွပခဲ့ပါဘူး။ အသက္ရွင္လွ်က္ ယံုၾကည္မႈ႔ေတြ ပ်က္ၿပီး စိတ္ေသာကေရာက္ကာ ကြဲကြာသြားခဲ့ၾကတယ္ေလ။ ေကာင္မေလးလည္း သူ႔ဇာတိကို ျပန္သြားခဲ့ပါတယ္။ လူ႔ေလာက လူေတြအေၾကာင္းကို ဘာတစ္ခုမွ သိခြင့္မရေသးတဲ့ ရင္ေသြးငယ္ေလးအတြက္ အားလံုးက ပူပန္ေသာကေရာက္ၾကရတာေပါ့။
ေနာက္ေတာ့လည္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ေရွ႕ေနာက္ဆိုသလိုပဲ ဆံုးသြားၾကပါတယ္။
အရမ္းကံဆိုးသြားခဲ့တာက ရင္ေသြးငယ္ေလးပါ။ ဘယ္လိုကံ
ဘယ္လုိ၀ဋ္ေၾကြးပါလာလို႔ပါလဲ။ မိခင္ရင္ထဲမွာ ကိန္းေအာင္ ခိုလႈံခြင့္ရေပမဲ့ လူ႔ေလာကရဲ႕ အက်င့္စရုိက္ေတြ စိတ္ေနသေဘာထားေတြကို သိခြင့္ရ မသြားရွာဘူးေလ။
တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ပါပဲဗ်ာ။ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ရဲ႕ (၅)ႏွစ္ေျမာက္ ျပည့္တဲ့
ေန႔က ဒီေန႔တဲ့။ အစ္မၾကီးက ေျပာရင္းေျပာရင္းနဲ႔ မ်က္ရည္က်လာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ေအာ္ ေအာ္ ေအာ္လို႔ ေဖာ္လို
လုိက္ေပးေနရတယ္။ အစ္မၾကီးက ေကာင္းျမတ္ ဆံုးတဲ့ေန႔တုိင္း ဒီေနရာကို
လာပါသတဲ့။ ခုလည္း မနက္ေစာေစာမွာ ဘုရားၾကီးငါးကန္မွာ ငါးလႊတ္ၿပီး
ဒီကိုလာခဲ့တာပါတဲ့။ အင္း ေလာကမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြက တစ္ခါတစ္ေလ ယံုရခက္ေလာက္ေအာင္ကို ထူးဆန္းေနတတ္ပါလားေနာ္။
သယ္ခ်င္းတို႔ေရ AIDS ေရာဂါနဲ႔ ဆံုးသြားၾကတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္
မ်က္စိနဲ႔ ေသခ်ာ ျမင္ဘူးပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လံုးကိုလည္း
ခင္မင္ရင္ႏွီးခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔အေၾကာင္းေတြကိုလည္း သခၤန္းစာ ယူႏုိင္ဘို႔
အခ်ိန္ရရင္ ေရးတင္ေပးပါအံုးမယ္။ ခုဟာကေတာ့ သူမ်ားေျပာတာမို႔ ခ်က္ခ်င္း
ေရးတင္လုိက္ပါတယ္။ ကိုယ္တုိင္ ျမင္ရ ေတြ႔ရ သိရတာမဟုတ္ေတာ့ ေမ့သြားရင္
ခက္မယ္ေလ။ သယ္ခ်င္းတို႔ေရ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိး ယံုၾကည္မႈ႔ေတြ တိုးလို႔
လက္ထပ္ခဲ့တဲ့ ခ်စ္သူေတြ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးနဲ႔ မေတြ႔မၾကံဳၾကပါ
ေစနဲ႔ဆုေတာင္းေပးပါတယ္ဗ်ာ။ ေနာက္ၿပီ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်စ္ခ်စ္ ရင္ေသြးငယ္ေလးအတြက္ေရာ မိမိတို႔အတြက္ေရာ ေဘးမျဖစ္ေအာင္ မလြန္ခင္က ေဆးစစ္ၾကေစခ်င္ပါတယ္။ သယ္ခ်င္းတို႔ကို
ေဆးစစ္ဘို႔ ေတာင္းဆိုလာရင္လည္း လြယ္ကူစြာ လုိက္ေလ်ာၾကပါေနာ္။
သယ္ခ်င္းတို႔ကုိယ္တုိင္လည္း ေဆးစစ္ခံႏုိင္ဘို႔ ၾကိဳးစားၾကပါ။ ၿပီးေတာ့
သယ္ခ်င္းတို႔ ခ်စ္သူေတြကိုလည္း ေဆးစစ္ၾကဘို႔ ေတာင္းဆိုၾကပါေနာ္။ ျဖစ္ေန
တည္ေန ျမဲေနတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးမႈ႔ ယံုၾကည့္မႈ႔ေတြကို ဖ်က္ဆီးပစ္မဲ့
အဖ်က္တရားကို လက္မခံၾကနဲ႔ေနာ္။ ေဘးဆိုတာ ၾကိဳတင္ကာကြယ္ႏုိင္ရင္ အေကာင္းပါပဲ။ ေဘးမျဖစ္ေအာင္ေနရင္ေတာ့ ပိုေကာင္းတာေပါ့။ ကဲ သယ္ခ်င္းတို႔အားလံုး ဒီလို အျဖစ္မ်ိဳးနဲ႔ ဘယ္ေသာအခါမွ မၾကံဳၾကပါေစနဲ႔လို႔ -----
အားလံုးကို
ခင္မင္စြာျဖင့္
စံလင္း
No comments:
Post a Comment