လူေတာထဲလည္း တိုး၊ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္လည္း ရွိ၊ တာဝန္လည္း
ယူတတ္တဲ့ လူႀကီးေတြ ျဖစ္လာေစဖို႔အလို႔ငွာ ကေလးေတြကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ရာနဲ႔
သင္ၾကားေပးရာမွာ
စည္းကမ္းဆိုတာ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ပါတယ္။
ျပစ္ဒဏ္ေပးတယ္ဆိုတာဟာ စည္းကမ္း ထိမ္းသိမ္းတဲ့ နည္းေပါင္း မ်ားစြာထဲက တစ္နည္းျဖစ္ၿပီး ႐ိုက္ႏွက္ ဆံုးမတယ္ဆိုတာကေတာ့ ျပစ္ဒဏ္ ေပးတဲ့ နည္းေပါင္းမ်ားစြာထဲက တစ္နည္းသာ
ျဖစ္ပါတယ္။
ျပစ္ဒဏ္ေပးလိုက္တဲ့အတြက္ ကေလးေတြရဲ႕ အမူအက်င့္ေတြအေပၚမွာ အက်ိဳးသက္ေရာက္ပံုကို စူးစမ္း ေလ့လာၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ အံ့ဩစရာ ေကာင္းတဲ့ ရလာဒ္ေတြကို
ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ လူမႈေဗဒပညာရွင္မ်ားနဲ႔ စိတ္ပညာရွင္မ်ားရဲ႕က်ယ္ျပန္႔တဲ့
သုေတသနမ်ားနဲ႔ ေလ့လာေတြ႕ရွိခ်က္မ်ားအရ ျပစ္ဒဏ္ေပးတဲ့အတြက္ သင္ယူမႈကို
ဘယ္လိုမွ အေထာက္အကူ မေပးတဲ့အျပင္ ျပစ္ဒဏ္ေပးသူ လိုခ်င္တဲ့၊ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့
အမူအက်င့္ရဲ႕ ေျပာင္းျပန္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈေတြသာ ရရွိႏိုင္ေၾကာင္း
ခိုင္ခိုင္မာမာ ေတြ႕ထားရပါတယ္။
႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမတယ္ဆိုတာ ဘာလဲ
တခ်ိဳ႕ မိဘ ဆရာမ်ားအတြက္က ကေလးေတြရဲ႕တင္ပါးကို ႐ိုက္တာလို႔ ေျဖပါလိမ့္မယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြအတြက္က်ေတာ့ လက္ဝါး၊ မ်က္ႏွာ အပါအဝင္ ကေလးရဲ႕တစ္ကိုယ္လံုးကို ႐ိုက္ႏွက္တာပါ။
“မာေရးစထေရာ့စ္” အမည္ရွိ မိသားစုတြင္း အၾကမ္းဖက္မႈ ကိစၥကို တစိုက္မတ္မတ္
စူးစမ္းေနတဲ့ သုေတသီကေတာ့ ႐ိုက္ႏွက္
ဆံုးမတယ္ဆိုတာဟာ တစ္ဖက္သားကို ကိုယ့္သေဘာအတိုင္း လိုက္နာလာေစဖို႔ျဖစ္ေစ၊
အမွားျပင္လာေစဖို႔ျဖစ္ေစ ေသြးထြက္ သံယို မျဖစ္ေစဘဲ ကိုယ္ခႏၶာမွာ အနာတရ
ျဖစ္ေအာင္ ကာယ အင္အား သံုးၿပီး လုပ္ေဆာင္ခ်က္လို႔ အနက္ဖြင့္ပါတယ္။ အဲဒီ့ မာေရးစေထရာ့စ္ရဲ႕ သုေတသနက ေအာက္ပါအခ်က္မ်ားကို အတည္ျပဳေပးပါတယ္။
* လင္ေယာက္်ားရဲ႕ အ႐ိုက္အႏွက္ကို ခံေနရတဲ့ မိခင္မ်ား၊ ဆရာမမ်ားဟာ မိမိတို႔ရဲ႕ ရင္ေသြးငယ္မ်ား၊ ေက်ာင္းသားငယ္မ်ားကို တျခား မိခင္ေတြ၊ ဆရာမေတြထက္ ပို အ႐ိုက္သန္တတ္တယ္။
* ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္မွာ ကိုယ္တိုင္ အ႐ိုက္ခံခဲ့ရဖူးသူ မိဘမ်ား၊ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားဟာလည္း တျခားသူေတြနဲ႔ ယွဥ္ရင္ ပို အ႐ိုက္သန္ေနတတ္တယ္။
မာေရးစေထရာ့စ္တင္မကဘဲ အျခားေသာ မိသားစုေရးရာ သုေတသီမ်ားရဲ႕ ေတြ႕ရွိခ်က္မ်ားအရ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္လာတဲ့ ေဘးပန္း သက္ေရာက္မႈေတြကလည္း ေၾကာက္စရာပါ။ အဲဒါေတြကို
ေခါင္းစဥ္ထိုးၿပီး ေဆြးေႏြးပါရေစ။
ရန္လိုတာ
႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမျခင္းေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္က တျခားလူတစ္ေယာက္ကို အနာတရျဖစ္ေအာင္ ကာယကံေျမာက္ က်ဴးလြန္တာဟာ မွန္တယ္၊ တရားတယ္လို႔ သင္ေပးရာ ေရာက္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က အမွားတစ္ခုခုကို
က်ဴးလြန္ေနၿပီး အဲလိုက်ဴးလြန္ေနတာလည္း မရပ္ဘူးဆိုရင္ သူ႔ကို ႐ိုက္လိုက္တာ
တရားတယ္၊ မွန္တယ္လို႔ အ႐ိုက္ခံဖူးသူေတြအေနနဲ႔ မလြဲမေသြ ေတြးေတာ့မွာပါ။
ကေလးငယ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ တျခား ကေလးတစ္ေယာက္ကို အလကားေနရင္း ထထိုးဖို႔၊ ထ႐ိုက္ဖို႔ ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အ႐ုပ္ကို လုသြားၿပီး ျပန္မေပးေတာ့လို႔၊
သူ႔ကို မခံခ်င္ေအာင္ ဆက္တိုက္ ေျပာေနလို႔စသျဖင့္ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္
တျခားကေလးတစ္ေယာက္ကို အနာတရျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကတာပါ။ ကေလးေတြ အမွား
က်ဴးလြန္တဲ့အခါ မိဘေတြက ႐ိုက္ႏွက္ ဆံုးမထားတယ္ဆိုရင္ ကေလးခ်င္း ထိုးႀကိတ္
ကန္ေၾကာက္ ႐ိုက္ႏွက္ဖို႔ အခြင့္အလမ္း ပိုမ်ားလာတာဟာလည္း တကယ္ေတာ့
အံ့ဩစရာမဟုတ္ပါဘူး။ အတုျမင္ အတတ္သင္တဲ့ သေဘာပါပဲ။
အဲလိုပဲ အံ့ဩစရာ မေကာင္းတာတစ္ခုကေတာ့ အ႐ိုက္ခံရၿပီး လူလား ေျမာက္လာသူမ်ားဟာလည္း မိဘဘဝ၊ ဆရာဘဝကို ေရာက္တဲ့အခါ ကေလးေတြကို ႐ိုက္တတ္တာကို သုေတသနေပါင္း အေျမာက္အမ်ားက
အခိုင္အမာ အတည္ျပဳေပးေနပါတယ္။ အသက္ ၁၃ ႏွစ္ေက်ာ္တဲ့အထိ
အ႐ိုက္ခံခဲ့ရသူမ်ားဟာဆိုရင္ ပိုၿပီးေတာင္ ကိုယ့္ကေလးကိုယ္၊
ကိုယ့္တပည့္ကိုယ္ ႐ိုက္တတ္ျပန္ေသးတယ္လို႔လည္း စစ္တမ္းမ်ားက ဆိုပါတယ္။
ဒါတင္မကေသးဘဲ၊ ငယ္ငယ္က အ႐ိုက္ခံခဲ့ရသူ ေယာက်္ား၊ မိန္းမမ်ားဟာ
ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ဖက္ကိုလည္း ႐ိုက္တတ္ ပုတ္တတ္ေနေတာ့မွာ ေသခ်ာေနျပန္တယ္။
သရဖူမဂၢဇင္းကတစ္ဆင့္ ကြ်န္ေတာ္ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ စစ္တမ္းကလည္း သည္အခ်က္ကို အျပည့္အဝ အတည္ျပဳေပးလို႔ေနပါတယ္။ အ႐ိုက္ခံဖူးသူမ်ားရဲ႕ ၉၀.၂၄ (ကိုးဆယ ္ဒႆမ ႏွစ္ ေလး)
ရာခိုင္ႏႈန္းဟာ တျခားသူေတြကိုလည္း အနာတရ ျဖစ္ေအာင္ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္
လုပ္ခဲ့ဖူးပါေၾကာင္း အတိအလင္း ဝန္ခံထားတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ သည္စစ္တမ္းမွာ
ေနာက္ထပ္ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းလွတဲ့ ကိန္းဂဏန္းတစ္ခုကိုလည္း ေတြ႕ရပါေသးတယ္။
အဲဒါကေတာ့ ကိုယ္တိုင္ အ႐ိုက္ခံဖူးသူမ်ားအနက္က ၄၄.၇၂ ရာခိုင္ႏႈန္းကသာ ႐ိုက္
ႏွက္ဆံုးမဖို႔ မလိုအပ္ဘူးလို႔ဆိုၾကၿပီး ၅၀.၄၁ ရာခိုင္ႏႈန္းကေတာ့ ႐ိုက္ႏွက္
ဆံုးမဖို႔လိုတယ္လို႔ ဆိုၾကျပန္ပါတယ္။ က်န္တဲ့ ၄.ဝ၇ရာခိုင္ႏႈန္းကေတာ့
႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမဖို႔ လို/မလိုဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို လံုးလံုးမေျဖဘဲ
ႏွာေစးေနလိုက္ၾကတာကိုလည္း ေတြ႕ရတယ္။
အဲေတာ့ အားလံုးေသာ ေကာက္ခ်က္မ်ားအရ ကေလးေတြကို ႐ိုက္ႏွက္ ဆံုးမျခင္းဟာ ကေလးေတြရဲ႕ခႏၶာထဲကို ရန္ျပဳခ်င္တဲ့ အက်င့္စ႐ိုက္ မ်ိဳးေစ့မ်ား ထည့္သြင္းေပးရာ ေရာက္ပါတယ္။
ေလ့လာခ်က္မ်ားအရ အိမ္မွာ၊ ေက်ာင္းမွာ မ်ားမ်ား အ႐ိုက္ခံရတဲ့ကေလးဟာ
တျခားကေလးေတြကိုလည္း ပိုရန္လုပ္တတ္၊ ထိုးတတ္၊ ႐ိုက္တတ္သြားၾကေၾကာင္းပါ။
ေျပာမရ ဆိုမရေတြ ျဖစ္လာတာ
႐ိုက္ႏွက္ျခင္းဟာ မိဘနဲ႔ သားသမီး၊ ဆရာနဲ႔ တပည့္တို႔ၾကားက ခ်စ္ခင္ ေလးစားျခင္းနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းအပ္တဲ့ စည္းေႏွာင္မႈကို ဖဲ့ထုတ္သြားပါတယ္။ ကေလးေတြဟာ သူတို႔ ခ်စ္ခင္ေလးစားသူ
မိဘဆရာမ်ား အလိုက်ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးခ်င္စိတ္ေတြနဲ႔ပါ။
ေၾကာက္ရသူကိုဆိုရင္ေတာ့ ေၾကာက္လို႔သာ ေဆာင္ရြက္ေပးရတယ္၊ အရာရာ အလိုက္တသိနဲ႔
စိတ္တိုင္းက်ေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔ေတာ့ အင္မတန္ေဝးပါတယ္။ စာဖတ္သူလူႀကီးမင္း
မွတ္မိတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ ငယ္ဘဝကိုပဲ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ပါ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြဟာ ေၾကာက္ရသူနဲ႔ ခ်စ္ခင္ေလးစားသူ ႏွစ္ဦးၾကားမွာ ဘယ္သူ႔ကို
ပိုစိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္ခဲ့သလဲဆိုတာ ေစ့ေစ့ ေတြးၾကည့္လိုက္ရင္ ေရးေရးမက ကြင္းကြင္း ကြက္ကြက္ႀကီး ေပၚလာပါလိမ့္မယ္။
ဘာသာတရားရယ္၊ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးစံရယ္၊ အေျခအေန အေၾကာင္းတရားေတြရယ္ေၾကာင့္သာ ေအာင့္ေနခဲ့ရတယ္၊ မိဘက ျဖစ္ေစ၊ ဆရာက ျဖစ္ေစ၊ ကိုယ့္ကို ႐ိုက္ႏွက္လာတဲ့အခါမွာ အဲဒီ့ မိဘဆရာ
အေပၚမွာ (အဖ်ဥ္းဆံုး အဲဒီ့ အ႐ိုက္ခံလိုက္ရစဥ္ တစ္ဒဂၤအတြင္းေလး)မွာေတာ့
မုန္းတီး စက္ဆုပ္စိတ္ ေပၚခဲ့ၾကသူခ်ည္းပါပဲ။ အဲဒီ့အခ်ိန္က ခံစားခဲ့ရပံု
အေသးစိတ္ကို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မညာတမ္း ျပန္ဆန္းစစ္ၾကည့္ၾကေစခ်င္ပါတယ္။
သုေတသနမ်ားအရ အ႐ိုက္မခံရတဲ့ ကေလးေတြဟာ အမွားအမွန္ ခြဲျခားတတ္တာကို ေတြ႕ရတယ္။ အ႐ိုက္ခံရတဲ့သူေတြကေတာ့ အမွားအမွန္ ခြဲျခားမေနေတာ့ဘဲ အ႐ိုက္ခံရတာကိုမွ အမွားလို႔
ျမင္သြားတတ္တဲ့အျပင္ အမွား၊ အမွန္ ခြဲျခားဖို႔က မိဘ ဆရာမ်ားရဲ႕
တာဝန္ျဖစ္ၿပီး သူတို႔ကေတာ့ ေနခ်င္သလို ေနမယ္ဆိုတဲ့ တာဝန္မဲ့စိတ္ေတြ
ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဝင္လာတတ္ပါတယ္။
သူတို႔နဲ႔ ေျပာင္းျပန္၊ အ႐ိုက္မခံရတဲ့ ကေလးေတြကက်ေတာ့ မိဘေတြရဲ႕ စံနမူနာကို အလိုလို ယူခ်င္စိတ္အျပည့္နဲ႔ ျဖစ္ေနၾကၿပီး ကိုယ္လုပ္လိုက္တာ၊ ကိုယ့္အျပဳအမူ၊
ကိုယ့္အက်င့္စ႐ိုက္ကို ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္လွန္ စစ္ေဆးတဲ့ တာဝန္ကိုလည္း အလိုလို
ယူသြားတတ္တာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီ့နည္းနဲ႔ အ႐ိုက္မခံရတဲ့ကေလးေတြဟာ
မိမိကိုယ္ကို တာဝန္ယူၿပီး မိမိကိုယ္ကို ေစာင့္ၾကည့္ ၾကပ္မတ္တတ္တဲ့
အက်င့္ေကာင္းသူမ်ား ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ မိဘေတြက ေစာင့္ၾကည့္
ၾကပ္မတ္ေပးေနလိမ့္မယ္၊ မွားရင္ ႐ိုက္ႏွက္ၿပီး
ျပင္ေပးလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့အသိမ်ိဳး သူတို႔မွာ လံုးလံုး မရွိတဲ့အတြက္
မိမိကိုယ္ကို ပိုဂ႐ုစိုက္ျဖစ္၊ ကိုယ့္အမွားကို ဆန္းစစ္ျဖစ္သြားတတ္တာလည္း
အလြန္ ယထာဘူတက်တဲ့ အခ်က္ပါပဲ။
အဲေတာ့ကာ မိဘ ဆရာမ်ားအေနနဲ႔ ႐ိုက္ႏွက္ ဆံုးမျခင္းကို ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီး ကိုယ္ခႏၶာ အနာတရ မျဖစ္ေစတဲ့ နည္းမ်ိဳးကို သံုးလို႔ စည္းကမ္းထိန္းေပးႏိုင္ၾကမယ္ဆိုရင္ ေျပာလို႔ဆိုလို႔လည္း လြယ္၊ ပိုလည္း အက်င့္ေကာင္းတဲ့ ကေလးေတြ
ထြက္လာမယ္ဆိုတဲ့ ေကာက္ခ်က္က မလြဲဧကန္ ထြက္လာပါ ေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက
သည္လူ႔ေဘာင္မွာ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက အဲသလို မေတြးျဖစ္ၾကဘဲ ႐ိုက္ႏွက္ ဆံုးမမွ
ေကာင္းသြားမယ္၊ ေတာ္သြားမယ္လို႔ ယံုမွတ္မွားေနၾကတာႀကီးပါပဲ။
စိတ္ဓာတ္က်တာ။ မထံုတက္ေသး ျဖစ္သြားတတ္တာနဲ႔ အစြမ္းအစေတြ ငုပ္ကုန္တာ
ကြ်န္ေတာ္ လုပ္ခဲ့တဲ့ စစ္တမ္းထက္ အမ်ားႀကီး ပိုၿပီး က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ လုပ္ခဲ့တဲ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ မိသားစုတြင္း အၾကမ္းဖက္မႈ ေလ့လာေရး
စစ္တမ္းအရဆိုရင္ လူတစ္ေယာက္ဟာ မ်ားမ်ား အ႐ိုက္ခံခဲ့ရဖူးေလေလ၊
စိတ္ဓာတ္က်ႏိုင္ေခ် ပိုမ်ားေလေလျဖစ္တဲ့အျပင္ မိမိကိုယ္ကို သတ္ေသဖို႔အထိ
စိတ္ကူးမိတဲ့အေနအထားမ်ိဳးလည္း ပိုႀကီးမားေလေလဆိုတဲ့အခ်က္ကို
ေတြ႕ရွိရျပန္ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္စစ္တမ္းမွာလည္း စိတ္ဓာတ္က်ဆင္းေနသူေတြအျပင္ မိမိကိုယ္ကို သတ္ေသဖို႔ စိတ္ကူးမိတာ အႀကိမ္ႀကိမ္ပါလို႔ ဖြင့္ဟေရးသားခဲ့သူ ၁.၃၃ရာခိုင္ႏႈန္း
ရွိေနခဲ့တာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါဟာ အဖန္ငါးရာ၊ ငါးကမၻာ ဆိုတဲ့ သညာမ်ိဳး
ရွိေနသူေတြ မ်ားျပားတာမို႔ သည္ေလာက္ ရာခိုင္ႏႈန္းသာ ေပၚထြက္လာခဲ့တာလို႔
ခန္႔မွန္းႏိုင္ပါတယ္။
ေနာက္ထပ္ ေတြ႕ရွိခ်က္ တစ္ခုကေတာ့ မ်ားမ်ား အ႐ိုက္ခံခဲ့ရဖူးသူဟာ မထံုတက္ေသးနဲ႔ ဘာသိဘာသာ ေနသြားတတ္တဲ့အခ်က္ပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္ စစ္တမ္းမွာဆိုရင္ အ႐ိုက္ခံဖူးသူမ်ားထဲက
၁၆.၂၆ ရာခိုင္ႏႈန္းဟာ တျခားသူေတြက မိမိကို ခ်စ္တယ္၊ ခင္တယ္လို႔ ေျပာလာရင္
ယံုတယ္လို႔ ေျဖထားၾကၿပီး အေျခအေနအရ ခ်င့္ယံုမယ္ ဆိုတဲ့သူက ၂၈.၄၆
ရာခိုင္ႏႈန္း ရွိေနပါတယ္။ လံုးလံုး မယံုဘူးဆိုတဲ့သူက ၅၅.၂၈ရာခိုင္ႏႈန္းပါ။
လံုးလံုး မယံုဘူးဆိုတဲ့သူ အားလံုးဟာ ေတာ္ေတာ့္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အ႐ိုက္ႏွက္ခံထားရသူမ်ား ျဖစ္ေနတာကိုလည္း ေတြ႕ရပါေသးတယ္။ လူေတြကို မယံုေတာ့ဘူးဆိုတာနဲ႔ အဲဒီ့လူဟာ
အထီးတည္းပဲ ေနေတာ့မွာပါ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘဲ ဘာသိဘာသာ ေနတဲ့
စ႐ိုက္ေလး အလိုလို ဝင္လာမွာလည္း အေသအခ်ာပါပဲ။
ဒါတင္မကေသးပါဘူး၊ အဲသလို စိတ္ဓာတ္က်တာ၊ ဘယ္သူနဲ႔မွ မေရာေႏွာဘဲ ဘာသိဘာသာ ေနတတ္လြန္းတာမ်ားရဲ႕အက်ိဳးဆက္အျဖစ္ ဘဝ တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာလည္း ေအာင္ျမင္မႈရရွိဖို႔ ခဲယဥ္းလာၿပီး အမ်ားနဲ႔ ေပါင္းရ သင္းရ ခက္တဲ့ အေနအထားမ်ိဳးေတြ ေရာက္ကုန္တာေတြကိုလည္း ႏိုင္ငံလံုး
ဆိုင္ရာ စစ္တမ္းက အေျဖထုတ္ေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမျခင္းရဲ႕ တျခားဆိုးက်ိဳးေတြ
စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းဖို႔ အားထုတ္တဲ့အေနနဲ႔ ႐ိုက္ႏွက္ ဆံုးမရာက အခ်ိန္မေရြး လက္လြန္သြားတတ္ၿပီး ခႏၶာကိုယ္ အနာတရျဖစ္ေအာင္ ႏွိပ္စက္ ညႇဥ္းပန္းရာကို ေရာက္သြားတတ္ပါတယ္။
ဒါကလည္း သဘာဝက်ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အခါခါ ေရးခဲ့ဖူးသလို ပါပဲ၊ လူရဲ႕ စိတ္နဲ႔ ႐ုပ္ခႏၶာဟာ အျပန္အလွန္ အက်ိဳးသက္ေရာက္ေနပါတယ္။ ဝမ္းနည္းလို႔ ငို၊ ငိုရင္းနဲ႔ ပို ဝမ္းနည္းလား၊
ေၾကာက္လို႔ ထြက္ေျပး၊ ေျပးရင္းနဲ႔ ပိုေၾကာက္လာတာဟာ စိတ္ကို ႐ုပ္က
ျပန္လႊမ္းမိုးတတ္တဲ့ သေဘာပါပဲ။
ေဒါသျဖစ္ျဖစ္နဲ႔ ဖိေျပာၾကည့္ပါ။ ေျပာရင္းနဲ႔ ေဒါသက ပိုထြက္လာပါလိမ့္မယ္။ အလားတူပဲ၊ ေဒါသျဖစ္ျဖစ္နဲ႔ ႐ိုက္ႏွက္တဲ့အခါမွာလည္း ႐ိုက္ရင္း ပိုေဒါသထြက္လာၿပီး
ပိုနာေအာင္ ႐ိုက္မိသြားတတ္တာလည္း သဘာဝပါပဲ။ လက္လြန္သြားရင္ေတာင္မွ ကိုယ္က
ဖေအ မေအ၊ ဆရာသမားျဖစ္ေနတဲ့ အတြက္ “ဆံုးမတာ”ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တရားခ်င္ေယာင္ေဆာင္လို႔ ရေနေတာ့ လက္လြန္တုန္း ခဏ
ေနာင္တရခ်င္ဦးေတာင္ ေခြးၿမီးေကာက္ က်ည္ေတာက္စြပ္နဲ႔ ႐ိုက္ႏွက္မႈ သံသရာမွာ
လည္လို႔ေကာင္း ေနႏိုင္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခ်က္က ႐ိုက္ႏွက္ျခင္းဟာ စာနာစိတ္၊ ေနာင္တနဲ႔ က႐ုဏာတရားမ်ားကိုလည္း ခ်ိဳးႏွိမ္ေပးရာ ေရာက္ပါတယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ အ႐ိုက္ခံလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔အသား နာတဲ့အေပၚမွာသာ
အျပည့္အဝ အာ႐ံုစိုက္သြားပါတယ္။ အ႐ိုက္ခံျဖစ္ေစတဲ့အထိ သူ
က်ဴးလြန္ျဖစ္ခဲ့တဲ့အမႈ၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔အမွားကို လံုးလံုးကို
သတိမရအားေတာ့ပါဘူး။ ကေလးျဖစ္ျဖစ္၊ လူႀကီးျဖစ္ျဖစ္၊ လူမွန္သမွ်
အသားနာၿပီဆိုတာနဲ႔ ေထာင္းခနဲ ေဒါသထြက္တာနဲ႔ ေၾကာက္သြားတာ ႏွစ္မ်ိဳးကလြဲရင္
စိတ္ထဲမွာ တျခားဘာကိုမွ ခံစား မေနအားပါဘူး။ ဒါ လူ႔သဘာဝ အစစ္အမွန္လည္း
ျဖစ္ပါတယ္။
ဆိုေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္ တစ္ခုခု မွားလိုက္လို႔၊ က်ဴးလြန္လိုက္လို႔ ႐ိုက္ႏွက္ ဆံုးမၿပီဆိုတာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္ ကေလးမွာ သူ႔အသားနာတာကလြဲလို႔ နားေထာင္ႏိုင္တဲ့ စြမ္းအား၊
ဆင္ျခင္စဥ္းစားႏိုင္တဲ့ အသိဉာဏ္နဲ႔ သူ ျပဳလိုက္တဲ့ အမႈ၊
မွားလိုက္တဲ့အမွားအတြက္ ေနာင္တရခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ အားလံုး ကြယ္ေပ်ာက္သြားေအာင္
တြန္းအားေပးရာ ေရာက္သြားတတ္ပါတယ္။
ေလးဘက္သြားတဲ့အရြယ္ ကေလးငယ္ေလးေတြကို ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမလို႔ကေတာ့ အဲသည့္ကေလးအေနနဲ႔ အသိဉာဏ္ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ အလြန္႔အလြန္ ေႏွးေကြး ေလးလံသြားတတ္ပါတယ္။
အဲ… ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြကို ႐ိုက္ႏွက္ ဆံုးမမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ရာဇဝတ္မႈ အေသးစားေလးေတြကို စြတ္ကယ္ စြတ္ကယ္ က်ဴးလြန္ျဖစ္ေအာင္ တြန္းပို႔ရာ ေရာက္ပါတယ္။ လူသတ္မႈလို၊ ဓားျပမႈလို
ရာဇဝတ္မႈႀကီးေတြကို ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အလစ္သုတ္တာမ်ိဳးလို၊
ခိုက္ရန္ျဖစ္ပြားတာမ်ိဳးလို၊ တစ္ဖက္သားကို နာက်င္ေစတဲ့ အမႈမ်ိဳးလို၊
မူးယစ္ေဆးစြဲတာလို၊ အရက္ ေသစာ ေသာက္စားတတ္တာလို အမႈေသးေလးေတြကို
က်ဴးလြန္ျဖစ္သြားေစတတ္တာပါ။
အမွန္ေတာ့ အရြယ္မေရာက္ေသးသူမ်ား ရာဇဝတ္မႈက်ဴးလြန္ျဖစ္ေစတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက သံုးခ်က္ ရွိပါတယ္။
ပထမတစ္ခ်က္က မိဘေတြအေနနဲ႔ ကေလးေတြကို က်ိဳးေၾကာင္း ဆီေလ်ာ္မႈ မရွိတာေတြ ခိုင္းလြန္းတာမ်ိဳးေၾကာင့္ပါ။ ဆိုၾကပါစို႔… သံုးႏွစ္သားေလးအေနနဲ႔ သူ႔ဘာသာသူ စားတဲ့ေသာက္တဲ့အခါ ဖိတ္တာ၊
စင္တာမ်ိဳးက ရွိကိုရွိေနဦးမွာပါ။ ဒါကို မလိုအပ္ဘဲ ဇြတ္ႀကီး ေမာင္းမဲၿပီး
သင္ေပးတာမ်ိဳး။ ဒါမွမဟုတ္လည္း ေလးႏွစ္သားေလးကို ဝလံုးေလာက္
အေရးမခိုင္းဘဲနဲ႔ ကႀကီးခေကြး ဇြတ္သင္ေပးတာမ်ိဳးကို က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္မႈ
မရွိတာေတြကို ခိုင္းတာလို႔ ဆိုလိုပါတယ္။
ဒုတိယတစ္ခ်က္ကေတာ့ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေဆြးေႏြးလာခဲ့တဲ့ ကိုယ္ထိ လက္ေရာက္ ႐ိုက္ႏွက္ ထိုးႀကိတ္ အျပစ္ေပးတာမ်ိဳးေၾကာင့္ပါ။ ဒါကိုေတာ့ အေသးစိတ္ ရွင္းစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။
တတိယအခ်က္ကေတာ့ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမတာ မပါသည့္တိုင္ေအာင္ ထစ္ခနဲရွိ ဒဏ္ေပးတဲ့နည္းနဲ႔ အျပစ္ေပး အေရးယူဖို႔ အားသန္ေနတတ္တဲ့ မိဘမ်ိဳးေတြနဲ႔ ေတြ႕ရတဲ့ ကေလးေတြဟာ အရြယ္မေရာက္ခင္မွာ အထက္က
ေျပာခဲ့တဲ့ ရာဇဝတ္မႈ အေသးစားေလးေတြကို က်ဴးလြန္ျဖစ္ဖို႔ အလားအလာ
ပိုမ်ားေနတတ္ပါတယ္။
မ႐ိုက္မႏွက္တဲ့အတြက္ ျဖစ္လာႏိုင္တဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူး
တိုတိုပဲ ေျပာပါရေစ။
မိဘဆရာေတြမွာ ကေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အခက္အခဲေတြ၊ ျပႆနာေတြ နည္းသြားပါလိမ့္မယ္။ အက်င့္စာရိတၱ ေကာင္းတဲ့ တပည့္ သားသမီးေတြကို ရလာပါလိမ့္မယ္။
ကေလးေတြအတြက္ အသားနာခံရတဲ့ ဒုကၡက မလြဲမေသြ ကင္းေဝးသြားေတာ့မွာျဖစ္သလို အရြယ္မေရာက္ေသးသူမ်ား က်ဴးလြန္တဲ့ ရာဇဝတ္မႈေတြ က်ဲပါးသြားေတာ့မွာလည္း အေသအခ်ာပါ။
ေနာက္လာမယ့္မ်ိဳးဆက္အတြက္ကေတာ့ လမ္းေပၚမွာ ရန္ျဖစ္ေနတာေတြ နည္းသြားမယ္၊ စိတ္ဓာတ္က်သူေတြ (စိတ္က်ေရာဂါ ခံစားေနရသူေတြ)၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသသူေတြ နည္းပါးသြားမယ္၊
ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ဖက္ကို ႐ိုက္ႏွက္ ႏွိပ္စက္သူေတြလည္း နည္းသြားမယ္။
ဒါတင္မကေသးဘဲ စီးပြားေရးမွာလည္း ပိုေအာင္ျမင္လာပါလိမ့္မယ္။
ဒါေတြအားလံုးကို ခ်ဳပ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အၾကမ္းဖက္မႈ နည္းပါးၿပီး က်န္းမာ ခ်မ္းသာတဲ့ လူ႔ေဘာင္တစ္ခုကို တည္ေဆာက္ခ်င္ၾကတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕
ေသြးထဲသားထဲမွာ ရွိေနတဲ့ သတၱဝါတို႔ရဲ႕ အငံု႔စိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတတ္ျမဲ
ထစ္ခနဲရွိ ႐ိုက္ႏွက္ခ်င္တဲ့စိတ္ကေလးကို ခ်ိဳးႏွိမ္ၾကရပါလိမ့္မယ္။
Comet 1336 ထံမွ မွ်ေဝပါသည္ ..
စည္းကမ္းဆိုတာ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ပါတယ္။
ျပစ္ဒဏ္ေပးတယ္ဆိုတာဟာ စည္းကမ္း ထိမ္းသိမ္းတဲ့ နည္းေပါင္း မ်ားစြာထဲက တစ္နည္းျဖစ္ၿပီး ႐ိုက္ႏွက္ ဆံုးမတယ္ဆိုတာကေတာ့ ျပစ္ဒဏ္ ေပးတဲ့ နည္းေပါင္းမ်ားစြာထဲက တစ္နည္းသာ
ျဖစ္ပါတယ္။
ျပစ္ဒဏ္ေပးလိုက္တဲ့အတြက္ ကေလးေတြရဲ႕ အမူအက်င့္ေတြအေပၚမွာ အက်ိဳးသက္ေရာက္ပံုကို စူးစမ္း ေလ့လာၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ အံ့ဩစရာ ေကာင္းတဲ့ ရလာဒ္ေတြကို
ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ လူမႈေဗဒပညာရွင္မ်ားနဲ႔ စိတ္ပညာရွင္မ်ားရဲ႕က်ယ္ျပန္႔တဲ့
သုေတသနမ်ားနဲ႔ ေလ့လာေတြ႕ရွိခ်က္မ်ားအရ ျပစ္ဒဏ္ေပးတဲ့အတြက္ သင္ယူမႈကို
ဘယ္လိုမွ အေထာက္အကူ မေပးတဲ့အျပင္ ျပစ္ဒဏ္ေပးသူ လိုခ်င္တဲ့၊ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့
အမူအက်င့္ရဲ႕ ေျပာင္းျပန္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈေတြသာ ရရွိႏိုင္ေၾကာင္း
ခိုင္ခိုင္မာမာ ေတြ႕ထားရပါတယ္။
႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမတယ္ဆိုတာ ဘာလဲ
တခ်ိဳ႕ မိဘ ဆရာမ်ားအတြက္က ကေလးေတြရဲ႕တင္ပါးကို ႐ိုက္တာလို႔ ေျဖပါလိမ့္မယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြအတြက္က်ေတာ့ လက္ဝါး၊ မ်က္ႏွာ အပါအဝင္ ကေလးရဲ႕တစ္ကိုယ္လံုးကို ႐ိုက္ႏွက္တာပါ။
“မာေရးစထေရာ့စ္” အမည္ရွိ မိသားစုတြင္း အၾကမ္းဖက္မႈ ကိစၥကို တစိုက္မတ္မတ္
စူးစမ္းေနတဲ့ သုေတသီကေတာ့ ႐ိုက္ႏွက္
ဆံုးမတယ္ဆိုတာဟာ တစ္ဖက္သားကို ကိုယ့္သေဘာအတိုင္း လိုက္နာလာေစဖို႔ျဖစ္ေစ၊
အမွားျပင္လာေစဖို႔ျဖစ္ေစ ေသြးထြက္ သံယို မျဖစ္ေစဘဲ ကိုယ္ခႏၶာမွာ အနာတရ
ျဖစ္ေအာင္ ကာယ အင္အား သံုးၿပီး လုပ္ေဆာင္ခ်က္လို႔ အနက္ဖြင့္ပါတယ္။ အဲဒီ့ မာေရးစေထရာ့စ္ရဲ႕ သုေတသနက ေအာက္ပါအခ်က္မ်ားကို အတည္ျပဳေပးပါတယ္။
* လင္ေယာက္်ားရဲ႕ အ႐ိုက္အႏွက္ကို ခံေနရတဲ့ မိခင္မ်ား၊ ဆရာမမ်ားဟာ မိမိတို႔ရဲ႕ ရင္ေသြးငယ္မ်ား၊ ေက်ာင္းသားငယ္မ်ားကို တျခား မိခင္ေတြ၊ ဆရာမေတြထက္ ပို အ႐ိုက္သန္တတ္တယ္။
* ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္မွာ ကိုယ္တိုင္ အ႐ိုက္ခံခဲ့ရဖူးသူ မိဘမ်ား၊ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားဟာလည္း တျခားသူေတြနဲ႔ ယွဥ္ရင္ ပို အ႐ိုက္သန္ေနတတ္တယ္။
မာေရးစေထရာ့စ္တင္မကဘဲ အျခားေသာ မိသားစုေရးရာ သုေတသီမ်ားရဲ႕ ေတြ႕ရွိခ်က္မ်ားအရ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္လာတဲ့ ေဘးပန္း သက္ေရာက္မႈေတြကလည္း ေၾကာက္စရာပါ။ အဲဒါေတြကို
ေခါင္းစဥ္ထိုးၿပီး ေဆြးေႏြးပါရေစ။
ရန္လိုတာ
႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမျခင္းေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္က တျခားလူတစ္ေယာက္ကို အနာတရျဖစ္ေအာင္ ကာယကံေျမာက္ က်ဴးလြန္တာဟာ မွန္တယ္၊ တရားတယ္လို႔ သင္ေပးရာ ေရာက္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က အမွားတစ္ခုခုကို
က်ဴးလြန္ေနၿပီး အဲလိုက်ဴးလြန္ေနတာလည္း မရပ္ဘူးဆိုရင္ သူ႔ကို ႐ိုက္လိုက္တာ
တရားတယ္၊ မွန္တယ္လို႔ အ႐ိုက္ခံဖူးသူေတြအေနနဲ႔ မလြဲမေသြ ေတြးေတာ့မွာပါ။
ကေလးငယ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ တျခား ကေလးတစ္ေယာက္ကို အလကားေနရင္း ထထိုးဖို႔၊ ထ႐ိုက္ဖို႔ ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အ႐ုပ္ကို လုသြားၿပီး ျပန္မေပးေတာ့လို႔၊
သူ႔ကို မခံခ်င္ေအာင္ ဆက္တိုက္ ေျပာေနလို႔စသျဖင့္ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္
တျခားကေလးတစ္ေယာက္ကို အနာတရျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကတာပါ။ ကေလးေတြ အမွား
က်ဴးလြန္တဲ့အခါ မိဘေတြက ႐ိုက္ႏွက္ ဆံုးမထားတယ္ဆိုရင္ ကေလးခ်င္း ထိုးႀကိတ္
ကန္ေၾကာက္ ႐ိုက္ႏွက္ဖို႔ အခြင့္အလမ္း ပိုမ်ားလာတာဟာလည္း တကယ္ေတာ့
အံ့ဩစရာမဟုတ္ပါဘူး။ အတုျမင္ အတတ္သင္တဲ့ သေဘာပါပဲ။
အဲလိုပဲ အံ့ဩစရာ မေကာင္းတာတစ္ခုကေတာ့ အ႐ိုက္ခံရၿပီး လူလား ေျမာက္လာသူမ်ားဟာလည္း မိဘဘဝ၊ ဆရာဘဝကို ေရာက္တဲ့အခါ ကေလးေတြကို ႐ိုက္တတ္တာကို သုေတသနေပါင္း အေျမာက္အမ်ားက
အခိုင္အမာ အတည္ျပဳေပးေနပါတယ္။ အသက္ ၁၃ ႏွစ္ေက်ာ္တဲ့အထိ
အ႐ိုက္ခံခဲ့ရသူမ်ားဟာဆိုရင္ ပိုၿပီးေတာင္ ကိုယ့္ကေလးကိုယ္၊
ကိုယ့္တပည့္ကိုယ္ ႐ိုက္တတ္ျပန္ေသးတယ္လို႔လည္း စစ္တမ္းမ်ားက ဆိုပါတယ္။
ဒါတင္မကေသးဘဲ၊ ငယ္ငယ္က အ႐ိုက္ခံခဲ့ရသူ ေယာက်္ား၊ မိန္းမမ်ားဟာ
ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ဖက္ကိုလည္း ႐ိုက္တတ္ ပုတ္တတ္ေနေတာ့မွာ ေသခ်ာေနျပန္တယ္။
သရဖူမဂၢဇင္းကတစ္ဆင့္ ကြ်န္ေတာ္ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ စစ္တမ္းကလည္း သည္အခ်က္ကို အျပည့္အဝ အတည္ျပဳေပးလို႔ေနပါတယ္။ အ႐ိုက္ခံဖူးသူမ်ားရဲ႕ ၉၀.၂၄ (ကိုးဆယ ္ဒႆမ ႏွစ္ ေလး)
ရာခိုင္ႏႈန္းဟာ တျခားသူေတြကိုလည္း အနာတရ ျဖစ္ေအာင္ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္
လုပ္ခဲ့ဖူးပါေၾကာင္း အတိအလင္း ဝန္ခံထားတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ သည္စစ္တမ္းမွာ
ေနာက္ထပ္ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းလွတဲ့ ကိန္းဂဏန္းတစ္ခုကိုလည္း ေတြ႕ရပါေသးတယ္။
အဲဒါကေတာ့ ကိုယ္တိုင္ အ႐ိုက္ခံဖူးသူမ်ားအနက္က ၄၄.၇၂ ရာခိုင္ႏႈန္းကသာ ႐ိုက္
ႏွက္ဆံုးမဖို႔ မလိုအပ္ဘူးလို႔ဆိုၾကၿပီး ၅၀.၄၁ ရာခိုင္ႏႈန္းကေတာ့ ႐ိုက္ႏွက္
ဆံုးမဖို႔လိုတယ္လို႔ ဆိုၾကျပန္ပါတယ္။ က်န္တဲ့ ၄.ဝ၇ရာခိုင္ႏႈန္းကေတာ့
႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမဖို႔ လို/မလိုဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို လံုးလံုးမေျဖဘဲ
ႏွာေစးေနလိုက္ၾကတာကိုလည္း ေတြ႕ရတယ္။
အဲေတာ့ အားလံုးေသာ ေကာက္ခ်က္မ်ားအရ ကေလးေတြကို ႐ိုက္ႏွက္ ဆံုးမျခင္းဟာ ကေလးေတြရဲ႕ခႏၶာထဲကို ရန္ျပဳခ်င္တဲ့ အက်င့္စ႐ိုက္ မ်ိဳးေစ့မ်ား ထည့္သြင္းေပးရာ ေရာက္ပါတယ္။
ေလ့လာခ်က္မ်ားအရ အိမ္မွာ၊ ေက်ာင္းမွာ မ်ားမ်ား အ႐ိုက္ခံရတဲ့ကေလးဟာ
တျခားကေလးေတြကိုလည္း ပိုရန္လုပ္တတ္၊ ထိုးတတ္၊ ႐ိုက္တတ္သြားၾကေၾကာင္းပါ။
ေျပာမရ ဆိုမရေတြ ျဖစ္လာတာ
႐ိုက္ႏွက္ျခင္းဟာ မိဘနဲ႔ သားသမီး၊ ဆရာနဲ႔ တပည့္တို႔ၾကားက ခ်စ္ခင္ ေလးစားျခင္းနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းအပ္တဲ့ စည္းေႏွာင္မႈကို ဖဲ့ထုတ္သြားပါတယ္။ ကေလးေတြဟာ သူတို႔ ခ်စ္ခင္ေလးစားသူ
မိဘဆရာမ်ား အလိုက်ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးခ်င္စိတ္ေတြနဲ႔ပါ။
ေၾကာက္ရသူကိုဆိုရင္ေတာ့ ေၾကာက္လို႔သာ ေဆာင္ရြက္ေပးရတယ္၊ အရာရာ အလိုက္တသိနဲ႔
စိတ္တိုင္းက်ေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔ေတာ့ အင္မတန္ေဝးပါတယ္။ စာဖတ္သူလူႀကီးမင္း
မွတ္မိတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ ငယ္ဘဝကိုပဲ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ပါ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြဟာ ေၾကာက္ရသူနဲ႔ ခ်စ္ခင္ေလးစားသူ ႏွစ္ဦးၾကားမွာ ဘယ္သူ႔ကို
ပိုစိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္ခဲ့သလဲဆိုတာ ေစ့ေစ့ ေတြးၾကည့္လိုက္ရင္ ေရးေရးမက ကြင္းကြင္း ကြက္ကြက္ႀကီး ေပၚလာပါလိမ့္မယ္။
ဘာသာတရားရယ္၊ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးစံရယ္၊ အေျခအေန အေၾကာင္းတရားေတြရယ္ေၾကာင့္သာ ေအာင့္ေနခဲ့ရတယ္၊ မိဘက ျဖစ္ေစ၊ ဆရာက ျဖစ္ေစ၊ ကိုယ့္ကို ႐ိုက္ႏွက္လာတဲ့အခါမွာ အဲဒီ့ မိဘဆရာ
အေပၚမွာ (အဖ်ဥ္းဆံုး အဲဒီ့ အ႐ိုက္ခံလိုက္ရစဥ္ တစ္ဒဂၤအတြင္းေလး)မွာေတာ့
မုန္းတီး စက္ဆုပ္စိတ္ ေပၚခဲ့ၾကသူခ်ည္းပါပဲ။ အဲဒီ့အခ်ိန္က ခံစားခဲ့ရပံု
အေသးစိတ္ကို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မညာတမ္း ျပန္ဆန္းစစ္ၾကည့္ၾကေစခ်င္ပါတယ္။
သုေတသနမ်ားအရ အ႐ိုက္မခံရတဲ့ ကေလးေတြဟာ အမွားအမွန္ ခြဲျခားတတ္တာကို ေတြ႕ရတယ္။ အ႐ိုက္ခံရတဲ့သူေတြကေတာ့ အမွားအမွန္ ခြဲျခားမေနေတာ့ဘဲ အ႐ိုက္ခံရတာကိုမွ အမွားလို႔
ျမင္သြားတတ္တဲ့အျပင္ အမွား၊ အမွန္ ခြဲျခားဖို႔က မိဘ ဆရာမ်ားရဲ႕
တာဝန္ျဖစ္ၿပီး သူတို႔ကေတာ့ ေနခ်င္သလို ေနမယ္ဆိုတဲ့ တာဝန္မဲ့စိတ္ေတြ
ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဝင္လာတတ္ပါတယ္။
သူတို႔နဲ႔ ေျပာင္းျပန္၊ အ႐ိုက္မခံရတဲ့ ကေလးေတြကက်ေတာ့ မိဘေတြရဲ႕ စံနမူနာကို အလိုလို ယူခ်င္စိတ္အျပည့္နဲ႔ ျဖစ္ေနၾကၿပီး ကိုယ္လုပ္လိုက္တာ၊ ကိုယ့္အျပဳအမူ၊
ကိုယ့္အက်င့္စ႐ိုက္ကို ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္လွန္ စစ္ေဆးတဲ့ တာဝန္ကိုလည္း အလိုလို
ယူသြားတတ္တာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီ့နည္းနဲ႔ အ႐ိုက္မခံရတဲ့ကေလးေတြဟာ
မိမိကိုယ္ကို တာဝန္ယူၿပီး မိမိကိုယ္ကို ေစာင့္ၾကည့္ ၾကပ္မတ္တတ္တဲ့
အက်င့္ေကာင္းသူမ်ား ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ မိဘေတြက ေစာင့္ၾကည့္
ၾကပ္မတ္ေပးေနလိမ့္မယ္၊ မွားရင္ ႐ိုက္ႏွက္ၿပီး
ျပင္ေပးလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့အသိမ်ိဳး သူတို႔မွာ လံုးလံုး မရွိတဲ့အတြက္
မိမိကိုယ္ကို ပိုဂ႐ုစိုက္ျဖစ္၊ ကိုယ့္အမွားကို ဆန္းစစ္ျဖစ္သြားတတ္တာလည္း
အလြန္ ယထာဘူတက်တဲ့ အခ်က္ပါပဲ။
အဲေတာ့ကာ မိဘ ဆရာမ်ားအေနနဲ႔ ႐ိုက္ႏွက္ ဆံုးမျခင္းကို ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီး ကိုယ္ခႏၶာ အနာတရ မျဖစ္ေစတဲ့ နည္းမ်ိဳးကို သံုးလို႔ စည္းကမ္းထိန္းေပးႏိုင္ၾကမယ္ဆိုရင္ ေျပာလို႔ဆိုလို႔လည္း လြယ္၊ ပိုလည္း အက်င့္ေကာင္းတဲ့ ကေလးေတြ
ထြက္လာမယ္ဆိုတဲ့ ေကာက္ခ်က္က မလြဲဧကန္ ထြက္လာပါ ေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက
သည္လူ႔ေဘာင္မွာ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက အဲသလို မေတြးျဖစ္ၾကဘဲ ႐ိုက္ႏွက္ ဆံုးမမွ
ေကာင္းသြားမယ္၊ ေတာ္သြားမယ္လို႔ ယံုမွတ္မွားေနၾကတာႀကီးပါပဲ။
စိတ္ဓာတ္က်တာ။ မထံုတက္ေသး ျဖစ္သြားတတ္တာနဲ႔ အစြမ္းအစေတြ ငုပ္ကုန္တာ
ကြ်န္ေတာ္ လုပ္ခဲ့တဲ့ စစ္တမ္းထက္ အမ်ားႀကီး ပိုၿပီး က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ လုပ္ခဲ့တဲ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ မိသားစုတြင္း အၾကမ္းဖက္မႈ ေလ့လာေရး
စစ္တမ္းအရဆိုရင္ လူတစ္ေယာက္ဟာ မ်ားမ်ား အ႐ိုက္ခံခဲ့ရဖူးေလေလ၊
စိတ္ဓာတ္က်ႏိုင္ေခ် ပိုမ်ားေလေလျဖစ္တဲ့အျပင္ မိမိကိုယ္ကို သတ္ေသဖို႔အထိ
စိတ္ကူးမိတဲ့အေနအထားမ်ိဳးလည္း ပိုႀကီးမားေလေလဆိုတဲ့အခ်က္ကို
ေတြ႕ရွိရျပန္ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္စစ္တမ္းမွာလည္း စိတ္ဓာတ္က်ဆင္းေနသူေတြအျပင္ မိမိကိုယ္ကို သတ္ေသဖို႔ စိတ္ကူးမိတာ အႀကိမ္ႀကိမ္ပါလို႔ ဖြင့္ဟေရးသားခဲ့သူ ၁.၃၃ရာခိုင္ႏႈန္း
ရွိေနခဲ့တာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါဟာ အဖန္ငါးရာ၊ ငါးကမၻာ ဆိုတဲ့ သညာမ်ိဳး
ရွိေနသူေတြ မ်ားျပားတာမို႔ သည္ေလာက္ ရာခိုင္ႏႈန္းသာ ေပၚထြက္လာခဲ့တာလို႔
ခန္႔မွန္းႏိုင္ပါတယ္။
ေနာက္ထပ္ ေတြ႕ရွိခ်က္ တစ္ခုကေတာ့ မ်ားမ်ား အ႐ိုက္ခံခဲ့ရဖူးသူဟာ မထံုတက္ေသးနဲ႔ ဘာသိဘာသာ ေနသြားတတ္တဲ့အခ်က္ပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္ စစ္တမ္းမွာဆိုရင္ အ႐ိုက္ခံဖူးသူမ်ားထဲက
၁၆.၂၆ ရာခိုင္ႏႈန္းဟာ တျခားသူေတြက မိမိကို ခ်စ္တယ္၊ ခင္တယ္လို႔ ေျပာလာရင္
ယံုတယ္လို႔ ေျဖထားၾကၿပီး အေျခအေနအရ ခ်င့္ယံုမယ္ ဆိုတဲ့သူက ၂၈.၄၆
ရာခိုင္ႏႈန္း ရွိေနပါတယ္။ လံုးလံုး မယံုဘူးဆိုတဲ့သူက ၅၅.၂၈ရာခိုင္ႏႈန္းပါ။
လံုးလံုး မယံုဘူးဆိုတဲ့သူ အားလံုးဟာ ေတာ္ေတာ့္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အ႐ိုက္ႏွက္ခံထားရသူမ်ား ျဖစ္ေနတာကိုလည္း ေတြ႕ရပါေသးတယ္။ လူေတြကို မယံုေတာ့ဘူးဆိုတာနဲ႔ အဲဒီ့လူဟာ
အထီးတည္းပဲ ေနေတာ့မွာပါ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘဲ ဘာသိဘာသာ ေနတဲ့
စ႐ိုက္ေလး အလိုလို ဝင္လာမွာလည္း အေသအခ်ာပါပဲ။
ဒါတင္မကေသးပါဘူး၊ အဲသလို စိတ္ဓာတ္က်တာ၊ ဘယ္သူနဲ႔မွ မေရာေႏွာဘဲ ဘာသိဘာသာ ေနတတ္လြန္းတာမ်ားရဲ႕အက်ိဳးဆက္အျဖစ္ ဘဝ တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာလည္း ေအာင္ျမင္မႈရရွိဖို႔ ခဲယဥ္းလာၿပီး အမ်ားနဲ႔ ေပါင္းရ သင္းရ ခက္တဲ့ အေနအထားမ်ိဳးေတြ ေရာက္ကုန္တာေတြကိုလည္း ႏိုင္ငံလံုး
ဆိုင္ရာ စစ္တမ္းက အေျဖထုတ္ေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမျခင္းရဲ႕ တျခားဆိုးက်ိဳးေတြ
စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းဖို႔ အားထုတ္တဲ့အေနနဲ႔ ႐ိုက္ႏွက္ ဆံုးမရာက အခ်ိန္မေရြး လက္လြန္သြားတတ္ၿပီး ခႏၶာကိုယ္ အနာတရျဖစ္ေအာင္ ႏွိပ္စက္ ညႇဥ္းပန္းရာကို ေရာက္သြားတတ္ပါတယ္။
ဒါကလည္း သဘာဝက်ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အခါခါ ေရးခဲ့ဖူးသလို ပါပဲ၊ လူရဲ႕ စိတ္နဲ႔ ႐ုပ္ခႏၶာဟာ အျပန္အလွန္ အက်ိဳးသက္ေရာက္ေနပါတယ္။ ဝမ္းနည္းလို႔ ငို၊ ငိုရင္းနဲ႔ ပို ဝမ္းနည္းလား၊
ေၾကာက္လို႔ ထြက္ေျပး၊ ေျပးရင္းနဲ႔ ပိုေၾကာက္လာတာဟာ စိတ္ကို ႐ုပ္က
ျပန္လႊမ္းမိုးတတ္တဲ့ သေဘာပါပဲ။
ေဒါသျဖစ္ျဖစ္နဲ႔ ဖိေျပာၾကည့္ပါ။ ေျပာရင္းနဲ႔ ေဒါသက ပိုထြက္လာပါလိမ့္မယ္။ အလားတူပဲ၊ ေဒါသျဖစ္ျဖစ္နဲ႔ ႐ိုက္ႏွက္တဲ့အခါမွာလည္း ႐ိုက္ရင္း ပိုေဒါသထြက္လာၿပီး
ပိုနာေအာင္ ႐ိုက္မိသြားတတ္တာလည္း သဘာဝပါပဲ။ လက္လြန္သြားရင္ေတာင္မွ ကိုယ္က
ဖေအ မေအ၊ ဆရာသမားျဖစ္ေနတဲ့ အတြက္ “ဆံုးမတာ”ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တရားခ်င္ေယာင္ေဆာင္လို႔ ရေနေတာ့ လက္လြန္တုန္း ခဏ
ေနာင္တရခ်င္ဦးေတာင္ ေခြးၿမီးေကာက္ က်ည္ေတာက္စြပ္နဲ႔ ႐ိုက္ႏွက္မႈ သံသရာမွာ
လည္လို႔ေကာင္း ေနႏိုင္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခ်က္က ႐ိုက္ႏွက္ျခင္းဟာ စာနာစိတ္၊ ေနာင္တနဲ႔ က႐ုဏာတရားမ်ားကိုလည္း ခ်ိဳးႏွိမ္ေပးရာ ေရာက္ပါတယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ အ႐ိုက္ခံလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔အသား နာတဲ့အေပၚမွာသာ
အျပည့္အဝ အာ႐ံုစိုက္သြားပါတယ္။ အ႐ိုက္ခံျဖစ္ေစတဲ့အထိ သူ
က်ဴးလြန္ျဖစ္ခဲ့တဲ့အမႈ၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔အမွားကို လံုးလံုးကို
သတိမရအားေတာ့ပါဘူး။ ကေလးျဖစ္ျဖစ္၊ လူႀကီးျဖစ္ျဖစ္၊ လူမွန္သမွ်
အသားနာၿပီဆိုတာနဲ႔ ေထာင္းခနဲ ေဒါသထြက္တာနဲ႔ ေၾကာက္သြားတာ ႏွစ္မ်ိဳးကလြဲရင္
စိတ္ထဲမွာ တျခားဘာကိုမွ ခံစား မေနအားပါဘူး။ ဒါ လူ႔သဘာဝ အစစ္အမွန္လည္း
ျဖစ္ပါတယ္။
ဆိုေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္ တစ္ခုခု မွားလိုက္လို႔၊ က်ဴးလြန္လိုက္လို႔ ႐ိုက္ႏွက္ ဆံုးမၿပီဆိုတာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္ ကေလးမွာ သူ႔အသားနာတာကလြဲလို႔ နားေထာင္ႏိုင္တဲ့ စြမ္းအား၊
ဆင္ျခင္စဥ္းစားႏိုင္တဲ့ အသိဉာဏ္နဲ႔ သူ ျပဳလိုက္တဲ့ အမႈ၊
မွားလိုက္တဲ့အမွားအတြက္ ေနာင္တရခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ အားလံုး ကြယ္ေပ်ာက္သြားေအာင္
တြန္းအားေပးရာ ေရာက္သြားတတ္ပါတယ္။
ေလးဘက္သြားတဲ့အရြယ္ ကေလးငယ္ေလးေတြကို ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမလို႔ကေတာ့ အဲသည့္ကေလးအေနနဲ႔ အသိဉာဏ္ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ အလြန္႔အလြန္ ေႏွးေကြး ေလးလံသြားတတ္ပါတယ္။
အဲ… ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြကို ႐ိုက္ႏွက္ ဆံုးမမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ရာဇဝတ္မႈ အေသးစားေလးေတြကို စြတ္ကယ္ စြတ္ကယ္ က်ဴးလြန္ျဖစ္ေအာင္ တြန္းပို႔ရာ ေရာက္ပါတယ္။ လူသတ္မႈလို၊ ဓားျပမႈလို
ရာဇဝတ္မႈႀကီးေတြကို ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အလစ္သုတ္တာမ်ိဳးလို၊
ခိုက္ရန္ျဖစ္ပြားတာမ်ိဳးလို၊ တစ္ဖက္သားကို နာက်င္ေစတဲ့ အမႈမ်ိဳးလို၊
မူးယစ္ေဆးစြဲတာလို၊ အရက္ ေသစာ ေသာက္စားတတ္တာလို အမႈေသးေလးေတြကို
က်ဴးလြန္ျဖစ္သြားေစတတ္တာပါ။
အမွန္ေတာ့ အရြယ္မေရာက္ေသးသူမ်ား ရာဇဝတ္မႈက်ဴးလြန္ျဖစ္ေစတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက သံုးခ်က္ ရွိပါတယ္။
ပထမတစ္ခ်က္က မိဘေတြအေနနဲ႔ ကေလးေတြကို က်ိဳးေၾကာင္း ဆီေလ်ာ္မႈ မရွိတာေတြ ခိုင္းလြန္းတာမ်ိဳးေၾကာင့္ပါ။ ဆိုၾကပါစို႔… သံုးႏွစ္သားေလးအေနနဲ႔ သူ႔ဘာသာသူ စားတဲ့ေသာက္တဲ့အခါ ဖိတ္တာ၊
စင္တာမ်ိဳးက ရွိကိုရွိေနဦးမွာပါ။ ဒါကို မလိုအပ္ဘဲ ဇြတ္ႀကီး ေမာင္းမဲၿပီး
သင္ေပးတာမ်ိဳး။ ဒါမွမဟုတ္လည္း ေလးႏွစ္သားေလးကို ဝလံုးေလာက္
အေရးမခိုင္းဘဲနဲ႔ ကႀကီးခေကြး ဇြတ္သင္ေပးတာမ်ိဳးကို က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္မႈ
မရွိတာေတြကို ခိုင္းတာလို႔ ဆိုလိုပါတယ္။
ဒုတိယတစ္ခ်က္ကေတာ့ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေဆြးေႏြးလာခဲ့တဲ့ ကိုယ္ထိ လက္ေရာက္ ႐ိုက္ႏွက္ ထိုးႀကိတ္ အျပစ္ေပးတာမ်ိဳးေၾကာင့္ပါ။ ဒါကိုေတာ့ အေသးစိတ္ ရွင္းစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။
တတိယအခ်က္ကေတာ့ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမတာ မပါသည့္တိုင္ေအာင္ ထစ္ခနဲရွိ ဒဏ္ေပးတဲ့နည္းနဲ႔ အျပစ္ေပး အေရးယူဖို႔ အားသန္ေနတတ္တဲ့ မိဘမ်ိဳးေတြနဲ႔ ေတြ႕ရတဲ့ ကေလးေတြဟာ အရြယ္မေရာက္ခင္မွာ အထက္က
ေျပာခဲ့တဲ့ ရာဇဝတ္မႈ အေသးစားေလးေတြကို က်ဴးလြန္ျဖစ္ဖို႔ အလားအလာ
ပိုမ်ားေနတတ္ပါတယ္။
မ႐ိုက္မႏွက္တဲ့အတြက္ ျဖစ္လာႏိုင္တဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူး
တိုတိုပဲ ေျပာပါရေစ။
မိဘဆရာေတြမွာ ကေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အခက္အခဲေတြ၊ ျပႆနာေတြ နည္းသြားပါလိမ့္မယ္။ အက်င့္စာရိတၱ ေကာင္းတဲ့ တပည့္ သားသမီးေတြကို ရလာပါလိမ့္မယ္။
ကေလးေတြအတြက္ အသားနာခံရတဲ့ ဒုကၡက မလြဲမေသြ ကင္းေဝးသြားေတာ့မွာျဖစ္သလို အရြယ္မေရာက္ေသးသူမ်ား က်ဴးလြန္တဲ့ ရာဇဝတ္မႈေတြ က်ဲပါးသြားေတာ့မွာလည္း အေသအခ်ာပါ။
ေနာက္လာမယ့္မ်ိဳးဆက္အတြက္ကေတာ့ လမ္းေပၚမွာ ရန္ျဖစ္ေနတာေတြ နည္းသြားမယ္၊ စိတ္ဓာတ္က်သူေတြ (စိတ္က်ေရာဂါ ခံစားေနရသူေတြ)၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသသူေတြ နည္းပါးသြားမယ္၊
ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ဖက္ကို ႐ိုက္ႏွက္ ႏွိပ္စက္သူေတြလည္း နည္းသြားမယ္။
ဒါတင္မကေသးဘဲ စီးပြားေရးမွာလည္း ပိုေအာင္ျမင္လာပါလိမ့္မယ္။
ဒါေတြအားလံုးကို ခ်ဳပ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အၾကမ္းဖက္မႈ နည္းပါးၿပီး က်န္းမာ ခ်မ္းသာတဲ့ လူ႔ေဘာင္တစ္ခုကို တည္ေဆာက္ခ်င္ၾကတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕
ေသြးထဲသားထဲမွာ ရွိေနတဲ့ သတၱဝါတို႔ရဲ႕ အငံု႔စိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတတ္ျမဲ
ထစ္ခနဲရွိ ႐ိုက္ႏွက္ခ်င္တဲ့စိတ္ကေလးကို ခ်ိဳးႏွိမ္ၾကရပါလိမ့္မယ္။
Comet 1336 ထံမွ မွ်ေဝပါသည္ ..
No comments:
Post a Comment