ငရဲဟူသည္ အဘယ္နည္း

ငရဲအေၾကာင္းေရးရမည္ ဆိုလွ်င္ ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔ အထူးပင္စိတ္ဝင္စားေခ်လိမ့္မည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ငရဲဆုိလွ်င္ လူဆယ္ဦး အေတြးဆယ္ခု အျမင္ျဖင့္ သံုးသပ္ေနၾကျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ယင္းသုိ႔ သံုးသပ္ျခင္းမွာ လည္း ဗုဒၶဘာသာဝင္တုိ႔အမွားမဟုတ္။ ငရဲဟူသည္ကား မည္သုိ႔မည္ပံုျဖစ္္သည္ဟု ေလ့လာသူ ႏွင့္ ျပန္လည္ေဟာၾကားသူ နည္းပါးေနျခင္းေၾကာင့္လည္းျဖစ္သည္။

ငယ္စဥ္ကတည္းက ငရဲဆိုတာဘာလဲ။ ဆီပူဒယ္အိုးထဲမွာ ထည့္ေမြတာလား ဟု လူၾကီးမ်ားကို ေမးေလ့ေမးထ ရွိခဲ့သည္။ ဗုဒၶဘာသာစာေပက်မ္းဂမ္မ်ားကို ေလ့လာလိုက္စားျပီးေနာက္ ငရဲဆုိသည္မွာ ဤသို႔ဤပံုရွိသည္ဟု သိရွိရသည္။

စာဖတ္သူ ဓမၼမိတ္ေဆြသည္လည္း ငရဲကိုယံုပါသေလာ။ ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔ ငရဲကုိ မည္သို႔ သတ္မွတ္ပါေလသ ေလာ။

ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔ ၃၁ ဘံုရွိသည္ကို သိရွိျပီးျဖစ္သည္။ (အေသးစိတ္သိသူမ်ားလည္း ရွိလွ်င္ရွိေခ်မည္) ထို ၃၁ ဘံု အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေဖာ္ျပရေသာ္ ငရဲ၊ တိရစၦာန္၊ ျဗိတၱာ၊ အသူရကာယ္၊ လူ႔ဘံု၊ နတ္ျပည္ ေျခာက္ထပ္၊ ျဗဟၼာျပည္ အထပ္ ၂၀ ဟု စုစုေပါင္း ၃၁ ဘံုရွိေခ်သည္။ ဤသည္မွာ စာေရးသူ အေျပာမဟုတ္ ဗုဒၶ၏ အဆံုးအမမ်ားျဖစ္ေခ် သည္။ ဗုဒၶအဆံုးအမဟုဆိုရာတြင္ ထုိဘံုမ်ားကို ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားဖန္ဆင္းေလသလားဟူ၍ လည္း အထင္မွားသူမ်ားလည္း ရွိေကာင္းရွိေခ်လိမ့္မည္။ လားလားမွ မသက္ဆိုင္ပါ။ စၾကၤဝဌာ ျဖစ္တည္သည္မွ စ၍ အနႏၱေလာကၾကီး ကနဦးကတည္းက ၃၁ ဘံုရွိလာျခင္း ျဖစ္သည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကိုယ္တိုင္ ဤ ၃၁ ဘံုတြင္ က်င္လည္ခဲ့ရေသးသည္။

ျမတ္စြာဘုရား ရွင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ဘုရားမျဖစ္မွီ အရင့္အရင္ ဘဝမ်ားက ငရဲဘံုတြင္ ဝဋ္ေၾကြးခံခဲ့ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားေလာင္း ေတမိမင္းသား ဘဝသုိ႔ေရာက္ေသာအခါ ဆြံ႔အသူ ပမာ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာခဲ့ေခ်။  အကုသိုလ္ကံမည္မွ်ၾကီးေလသည္ကို သိရွိျပီး တုန္လွုပ္ေျခာက္ျခားခဲ့သည္။ ယခင္ ငရဲဘံုဘဝက အာေခါင္ခံတြင္းသို႔ သံရည္ပူမ်ားေလာင္းခ် ခံရသည့္ ငရဲဘံုတြင္ ဝဋ္ေၾကြးေပးဆပ္ခဲ့ရျခင္းေၾကာင့္ ယင္းအေလ့အထံုကို အမွတ္သညာျဖစ္ကာ စကားမေျပာပဲေနခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ငရဲက်ခံရသည္ကို စာဖတ္သူတို႔ ဘုရားေလာင္းဇာတ္ေတာ္အရ သိရွိျပီျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ငရဲဘံုမွာ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားခဲ့သည့္ ဆုိေသာ္ျငားလည္း ဘုရားမပြင့္မွီ ပေဝသနီကတည္းက တည္ရွိေနသာ ဘံုတစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း ေထာက္ျပႏိုင္ေခ်သည္။

ငရဲၾကီး ရွစ္ထပ္ရွိေခ်သည္။ ၄င္းတို႔မွာ- သဥၨိဳင္းငရဲ၊ ကာဠသုတ္ငရဲ၊ သံဃာသ ငရဲ၊ ေရာရုဝ ငရဲ၊ မဟာေရာရုဝ ငရဲ၊ တာပန ငရဲ၊ မဟာတာပန ငရဲ၊ အဝီစိငရဲ ဟူ၍ ျဖစ္ျပီး ငရဲႏွစ္မွာ ၅၀၀၊ ၁၀၀၀၊ ၂၀၀၀၊ ၄၀၀၀၊ ၈၀၀၀၊ ၁၆၀၀၀၊ အႏၱရကပ္ တစ္ဝက္၊ ၁ အႏၱရကပ္ ဟု ႏွစ္အသီးသီး ၾကာျမင့္ၾကသည္။ ပထမဆံုး(သဥၨိဳင္း)ငရဲတြင္ တစ္ရက္သည္ လူတို႔ႏွစ္ ကိုးသန္းႏွင့္ ညီမွ်ေခ်သည္။ငရဲႏွစ္မွာ ၅၀၀ ခံရေခ်မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူတို႔သက္တမ္းႏွင့္ ျပန္လည္ေျမာက္ၾကည့္လွ်င္ အင္မတန္ ရွည္လ်ားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ငရဲဘံုတို႔၏ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ကိုသာေဖာ္ျပမည္။

သဥၨိဳင္းငရဲ မွာ အကုသိုလ္ကံမကုန္မခ်င္း သံတင္းပုတ္ျဖင့္ ထုကာညင္းဆဲသတ္ျဖတ္ေသာ ငရဲ

ကာဠသုတ္ငရဲ မွာ အကုသိုလ္ကံမကုန္မခ်င္း ခုတ္ေရြ ညွင္းဆဲ သတ္ျဖတ္ေသာ ငရဲ

သံဃာသ ငရဲ မွာ အမုန္႔ညက္ညက္ေၾကမြေအာင္ သံေတာင္ၾကီးျဖင့္ ၾကိတ္ေခ်ေသာ ငရဲ

ေရာရုဝ ငရဲ မွာ အလြန္ငံယား၊ စပ္ခါး၊ ျခစ္တူး ပူေလာင္ေသာ အခိုးအေငြ႔တို႔ျဖင့္ ႏွိပ္စက္ေသာ ငရဲ

မဟာေရာရုဝငရဲ မွာ ထိုအခိုးအေငြ႔အျပင္ မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ားျဖင့္ပါ ေတာက္ေလင္ေစေသ ငရဲ

တာပနငရဲ မွာ စအိုမွ ဦးေခါင္းထိ မီးကင္ သံတံက်င္ျဖင့္ ႏွိပ္စက္ညွဥ္းပန္းေသာငရဲ

မဟာတာပန ငရဲ သံပူေတာင္မ်ား၊ သံဆူးပင္ၾကီးမ်ားေပၚ ေျပးတက္ေစျပီး လိုက္လံႏွိပ္စက္ေသာ ငရဲ

မဟာအဝီစိ ငရဲ ငရဲ သံေသတၱာၾကီးတြင္ အလြန္ပူေလာင္အရွိန္ျပင္းထန္ေသာ မီးေတာက္တို႔ျဖင့္ ကြက္လပ္မရွိ ႏွိပ္စက္ေသာငရဲ


ငရဲဘံုတစ္ထပ္ႏွင့္တစ္ထပ္ လူ႔ဘံုမွ စ ၍ ယူနာေပါင္း ၁၅၀၀၀ စီကြာျခားသည္။ ထို႔ျပင္ ငရဲၾကီးတစ္ထပ္တစ္ထပ္တြင္ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ၌ ငရဲငယ္ ၅ခုစီ ဝန္းရံထားေသးသည္။ ၄င္းတို႔ကုိ ဆက္ရွင္ေနလွ်င္ စာရွည္ေနလိမ့္မည္။

အဆိုးဆံုးငရဲမွာ အဝီဇီငရဲျဖစ္ျပီး သဥၨိဳင္းငရဲမွာ အျခား ငရဲတို႔ႏွင့္ ႏွုိင္းစာလွ်င္ ခံရသည့္ ႏွစ္ႏွင့္ ေဝဒနာေသးငယ္ေနေခ်ေသးသည္။

တစ္ထပ္ႏွင့္ တစ္ထပ္အာနိသင္မတူ။ ဥပမာ- ဂရုကံ (အမိသတ္၊ အဖသတ္၊ သံဃာဂိုဏ္းခြဲ စသည္ျဖင့္ ကံၾကီးထိုက္ငါးပါး) က မဟာအဝီဇိသုိ႔ ၾကိမ္းေသေရာက္ရသည္။
ငရဲ၏ ဆိုးပံုကို စာဖြ႔ဲလွ်င္ အင္မတန္ကိုမ်ားျပားလွေပသည္။ ေၾကာက္မက္ဖြယ္လည္း ေကာင္းေပသည္။

ထို႔ကဲ့သို႔လြန္ကဲမွုမ်ားေၾကာင့္ ငရဲကို ယံုၾကည္သူပင္ နည္းလာခဲ့သည္။ အဲေလာက္ေတာင္ မ်ားတာလား မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဟု သံုးသပ္သူမ်ားပင္ ရွိလာေစသည္။
ငရဲသည္ ဘံုတစ္ခုျဖစ္ျပီး မေကာင္းမွုဒုစရိုက္ျပဳသူမ်ားအတြက္ လားရာဘံုဘဝတစ္ခု ျဖစ္ေခ်သည္။
ဤတြင္ ေထာက္စရာအခ်က္တစ္ခုရွိေခ်သည္။ လူသားအားလံုး အမွားႏွင့္မကင္းေခ်။ အားလံုးအမွားကိုယ္စီရွိၾကေခ်သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လူတိုင္း ငရဲေရာက္သေလာဟု ေမးစရာရွိလာသည္။ မေရာက္ပါ။ ၃၁ ဘံုတြင္ ဘံုတစ္ခုခုသို႔ေရာက္ရေခ်သည္။ အကုသိုလ္ကို အမ်ားအားျဖင့္ ျပဳလုပ္တတ္သူသည္ (အမ်ားအားျဖင့္) ငရဲဘံုႏွင့္ အျခား ဒုကၡတိဘံုျဖစ္သည့္ တိရစၦာန္၊ ျဗိတၱာ၊ အသူရကာယ္ဘံုဘဝသို႕ေရာက္ၾကရ သည္။

မေကာင္းမွုအမ်ားျဖင့္လုပ္ေသာ္လည္း ေကာင္းေသာလူ႔ဘံု၊ နတ္ဘံုရသည္မ်ားလည္း ရွိပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။

မွန္ပါသည္။ မိမိ မည္သည့္ ဘံုဘဝသို႔ေရာက္မည္ဆုိျခင္းမွာ မိမိကိုယ္တိုင္သာဖန္တီးသည္။ မည္သည့္တန္ခိုးရွင္၊ ဖန္ဆင္းရွင္တို႔ကမွ သင္ထိုဘံုသု႔ိသြားေလာ့ဟု ခိုင္းေစမရေခ်။ ကိုယ္သြားမည္ဘံု ကိုယ္တိုင္သာ ဖန္တီးသည္။

ငရဲတစ္ခုတည္းႏွင့္ မေျပာလိုေတာ့ ဒုကၡတိဘံုအားလံုးႏွင့္ ျခံဳေျပာမည္။
မိမိ ဒုကၡတိဘံုသို႔ေရာက္ႏိုင္ မေရာက္ႏိုင္မွာ ေသခါနီး (စုတိခါနီး) မိမိထားေသာ စိတ္အေပၚတြင္သာ မူတည္ပါသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ အကုသိုလ္အလုပ္မ်ားသူသည္ စုတိခါနီးတြင္ အကုသိုလ္ကံမ်ားသာ ထင္လာျပီး ဧကန္ ဒုကၡတိဘံုမ်ားသုိ႔ေရာက္ရသည္။ ဥပမာ-တိရစၦာန္၊ အသူရကာယ္၊ ငရဲ စသည္ျဖင့္။

သို႔ေသာ္ အကုသိုလ္အလုပ္မ်ားေသာ္ျငား လည္း ေသခါနီး (စုတိခါနီး)တြင္ ျပဳဖူးသည့္ ကုသိုလ္ကံတစ္ခုထင္ျခင္းေၾကာင့္လည္း သုခတိဘံုမ်ားသုိ႔ ေရာက္ရေခ်သည္။ ဥပမာ-လူ႔ဘံု၊နတ္ဘံု စသည္ျဖင့္။ (ဤသို႔ ေသခါနီးျဖစ္ေပၚေသာ စိတ္ (ေဇာစိတ္)မ်ားကို စာဖတ္သူမ်ားမွ သိလိုလွ်င္ ေဆာင္းပါးသက္သက္ေရး ပါမည္။)

ဘဝတစ္ပါးမွေသလြန္ျပီး အျခားဘဝတြင္ ျဖစ္ရျခင္း ပဋိသေႏၶမွာ တစ္ျပိဳင္နက္တည္းျဖစ္သည္။ ၾကားတြင္ ေနသည္ဟုမရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ အသုဘ ရက္လည္ ႏွင့္ ပန္းေျခာက္ယူျပန္ တရားနာ ျခင္းတို႔မွာ မွားယြင္းေသာ အယူအဆျဖစ္ေခ်သည္။ ထို႔ျပင္ ကူးတို႔ခေပးျခင္းတို႔လည္း မွားယြင္းေခ်သည္။

ယခု ငရဲ ရွင္းမျပီးေသးေခ်။ စာဖတ္သူတို႔တြင္ ငရဲကို မယံုသူတုိ႔ရွိေနေခ်အံုးမည္။ လူတို႔သည္ အကုသုိလ္ႏွင့္ ကုသုိလ္ မည္သည္တု႔ိက အျဖစ္မ်ားသနည္း။ စာဖတ္သူတို႔ ေဝးေဝးမၾကည့္ေလႏွင့္။ မိမိကိုယ္ကိုယ္သာ သံုးသပ္ေခ်။ အကုသိုလ္ပိုမ်ားေနမည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ ငရဲမ်ားအင္မတန္ပင္ မ်ားျပားလွသည္။ ဒုကၡမ်ား အင္မတန္ ထူေျပာလွသည္ဟုပင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ေဟာၾကားခဲ့ေသာ္လည္း ငရဲမေၾကာက္။ အပါယ္မေၾကာက္ အကုသိုလ္ ဒုစရုိက္မ်ား ျပဳေနၾကသည္။ ငရဲကိုသာ မေဖာ္ထုတ္ မေဟာၾကားပဲထားထားလွ်င္ ေလာကၾကီး မည္မွ်ပင္ အကုသိုလ္မ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွပ္ေနမည္နည္း။ စာဖတ္သူတို႔ ေတြးၾကည့္ေလာ့။

ေထာက္ျပစရာအခ်က္က်န္ေသးသည္။ ယခုေခတ္ သိပၸံပညာရွင္တို႔ ကမၻာေျမၾကီး ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း ၁၅၀၀၀ မက ရွာေဖြစစ္ေဆးျပီးျဖစ္သည္။ ေခ်ာ္ရည္ပူမ်ားသာရွိသည္။ ထိုအခ်က္ကို ၾကည့္ျပီး ငရဲမရွိေခ်ဟု စာဖတ္သူတို႔ ျငင္းေပအံုးမည္။ ငရဲဘံုဟူသည္ ထုိဘံုဘဝတြင္ က်ခံရမည့္ သူမ်ားသာ သိႏုိင္ရိုးေသာ ေနရာတစ္ခုျဖစ္ရကား အေကာင္အထည္ ျဒပ္မျပႏိုင္ေခ်။ နတ္ဘံုမ်ားလည္း ထုိနည္းတူစြာပင္။ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္မျပႏိုင္ေပ။

ျမင္မွယံုမည္ ျမင္မွယုံျမင္ဆုိေသာသူတုိ႔ အကုသိုလ္ကုသုိလ္ မည္သည္မွားသည္မွန္သည္ကို ဗုဒၶအဆံုးအမကို ေလ့လာထား၍ သိရွိျပီး ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ျမင္ႏိုင္ၾကေလာ။ အာရံု၏အမွန္ကိုျမင္ႏိုင္ၾကေလာ။ မွားမွန္းသိေသာ္လည္း ယင္းအမွားကို က်ဴးလြန္ေနၾကေသးသည္။ ဒုစရိုက္မေကာင္းဟု သိေပေသာ္ျငားလည္း အာရံု၏ သေဘာအမွန္ကို မျမင္ႏိုင္ကာ ဆက္လက္မွားေနၾကသည္။ အနီးစပ္ဆံုး မိမိရုပ္၊ နာမ္တြင္ျဖစ္တည္ေသာ အာရံု၏ အမွန္ကိုပင္ မျမင္ႏိုင္၊ ယူဇနာ ေထာင္ေသာင္းမက ေဝးေသာ ငရဲကို ျမင္ႏိုင္ရန္ ေဝးလွေခ်ေသး၏။
အာရံု၏ သေဘာအမွန္ကို ျမင္လွ်င္ မည္သည္မွာ ငရဲ၊ မည္သည္မွ နတ္ဘံု၊ ျဗဟၼာဘံုဟု တပ္အပ္ျမင္ေခ် လိမ့္မည္။

ေနာက္တစ္ခ်က္ စာဖတ္သူတို႔ သဘာဝေလာကကိုေလ့လာေခ်။ ကမၻာေပၚရွိ မေရမတြက္ႏိုင္ေသာ တိရစၦာန္၊ အင္းစက္ပိုးမြားမ်ား မည္မွ် ရွိေခ်သနည္း။ သိပၸံပညာရွင္တို႔၏ေလ့လာခ်က္အရ လူသားအေရအတြက္မွာ တစ္ကမၻာလံုးေပါင္းမွ သန္း ၇ေထာင္ ေက်ာ္ရံုမွ်သာ ရွိေသးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မျမင္ႏိုင္ေသာ အျခား သက္ရွိတို႔ မည္သည့္ ဘံုဘဝတြင္ ျဖစ္တည္ေနသည္ကို စဥ္းစားေတြးၾကည့္ေလ။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ေဟာၾကားခဲ့သည္တစ္ခုရွိသည္။ ၄င္းမွာ သမုဒၵရာမွ အပ္တစ္စင္းႏွင့္ ေကာင္းကင္မွ အပ္တစ္စင္း ထိပ္ျခင္းထိရန္ခဲယင္းသည္။ ယင္း ခဲယင္းမွုထက္ လူတစ္ဦး ျဖစ္လာရန္မွာ အင္မတန္ခဲယင္းသည့္ ကိစၥရပ္တစ္ခုျဖစ္သည္။ ၄င္းကို မသိရွိသူတို႔က လူတို႔၏ တန္ဖိုးကိုနားမလည္ပဲ မိုက္မဲေနၾကေသးသည္။ လူျပန္ျဖစ္ရန္ အင္မတန္ခဲယဥ္းေခ်သည္။ အျခား ငရဲဘံုတို႔တြင္ ပဋိသေႏၶရန္ အင္မတန္လြယ္ကူသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိမိရရွိပိုင္ဆုိင္ထားေသာ ဘဝတြင္ ေကာင္းမွုမ်ားကိုသာျပဳလုပ္ျပီး တရားပြားမ်ားၾကင့္က်ံကာ သံသရာေလာကမွ လြတ္ေျမာက္ေစရန္ လမ္းညြန္ေဟာၾကားခဲ့ေခ်သည္။

စာဖတ္သူတုိ႔ ငရဲ စသည္ ဆင္းရဲျခင္း ဘံုဘဝတို႔ကို အမွန္ျမင္ သိရွိကာ သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ေလ့လာက်င့္ၾကံအားထုတ္ႏုိင္ၾကပါေစ။

By ေအာင္ခမ္း ( International news for myanmar)

ဒီေနရာမွ ကူးယူမွ်ေဝပါသည္။