အခ်စ္ ဘယ္ေတာ့မွ မသိမ္ငယ္ပါ

ဇန္နဝါရီလရဲ႕Seattleၿမိဳ႕က ႏွင္းေတြနဲ႔ဖံုးလႊမ္းထားပါတယ္။ ဒီႏွစ္ေဆာင္းရာသီက ဂ်ဴလီယာအတြက္ေတာ့ ပိုေအးစက္ၿပီး ပို႐ွည္လ်ားေနသလိုပါပဲ။ေသာၾကာေန႔ညမွာ ႐ံုးစာေရးမတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ဂ်ဴလီယာဟာ ခါတိုင္းလိုပဲ႐ံုးဆင္းၿပီး အိမ္ျပန္ဖို႔ ခင္ပြန္းအႀကိဳကို ေစာင့္ေနခဲ့ပါတယ္။ ႐ံုးပိတ္ရက္မွာ အသက္၇ႏွစ္အ႐ြယ္႐ွိၿပီျဖစ္တဲ့ သားဘီလီကို ႏွင္းေလ်ာသြားစီးဖို႔ ဂ်ဴလီယာကတိေပးထားတာမို႔ အထုပ္အထည္ျပင္ဆင္ဖို႔ အိမ္ကို သူအျမန္ျပန္ရပါမယ္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ခင္ပြန္းလာႀကိဳတဲ့အခါ အျပန္လမ္းကစူပါမားကက္မွာ စားစရာဝင္ဝယ္သြားဖို႔ကိုလည္း သူစိတ္ကူးထားပါတယ္။ သူ႔ေခါင္းထဲမွာ ဘီလီရဲ႕အျပစ္ကင္းႏူးညံ့တဲ့မ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္မိၿပီး မ်က္ႏွာေပၚမွာ ၿပံဳးရိပ္သမ္းသြားပါတယ္။ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ သားေလးရယ္၊ ၾကင္နာတတ္တဲ့ခင္ပြန္းရယ္ေၾကာင့္ သူ႔ဘဝဟာ ေပ်ာ္႐ႊင္ခ်မ္းေျမ့ေနခဲ့ပါတယ္။နာရီလက္တံက ၆နာရီခဲြကို ညႊန္ျပေနခဲ့ပါၿပီ။ ျပတင္းေပါက္အျပင္မွာ အေမွာင္ထုေတြႀကီးစိုးလာခဲ့ၿပီ။ ခင္ပြန္းျဖစ္သူက ေရာက္မလာေသးဘူး။ ဂ်ဴလီယာစိတ္ညစ္ေနတုန္းမွာ ႐ံုးစားပဲြေပၚကဖုန္း ႐ုတ္တရက္ျမည္လာခဲ့ပါတယ္။“မစၥစ္Cook လာခင္ဗ်ား.. ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗဟိုရဲစခန္းကပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ နာရီဝက္ခန္႔က ခင္ဗ်ားရဲ႕ခင္ပြန္း Roy Cook ေမာင္းတဲ့ကား ႏွင္းေတာထဲမွာလမ္းေခ်ာ္ၿပီး တိမ္းေမွာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ခင္ဗ်ား.…”

ဂ်ဴလီယာရဲ႕မ်က္လံုးေတြျပာေဝၿပီး ႐ံုးစားပဲြေပၚေမွာက္သြားခဲ့ပါတယ္။
သားဘီလီကို ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ရမွန္း ဂ်ဴလီယာမေတြးတတ္ခဲ့ဘူး။ မ်က္ဝန္းျပာျပာ ခ်စ္စရာ့သားေလးကို ေၾကကဲြစရာဒီအျဖစ္အပ်က္အေၾကာင္း ဘယ္လို႐ွင္းျပရမွန္း မသိခဲ့ဘူး။ ၇ႏွစ္အ႐ြယ္ဘီလီအတြက္ လင္းလက္ေတာက္ပတဲ့ေလာကႀကီးရဲ႕တံခါးခ်ပ္က အခုမွစဖြင့္စပါ။ သူရဲ႕ႏုႏုယ္ေသးငယ္ေနေသးတဲ့ စိတ္ႏွလံုးက ဒီရက္စက္တဲ့အျဖစ္အပ်က္ကို ဘယ္လိုလက္ခံႏိုင္ဦးမလဲ။

“ေမေမ… ေဖေဖ ဘယ္ေရာက္သြားသလဲဟင္..” ဘီလီက နားမလည္စြာနဲ႔ မိခင္ကိုၾကည့္ၿပီးေမးတယ္။

“သားရဲ႕ေဖေဖ.. အင္း… ေမေမတို႔နဲ႔ သူခဏေလာက္ခဲြသြားတယ္ သား။ တျခားကမာၻတစ္ခုကို သူသြားလိုက္ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အရင္ကလိုပဲ ဘဝကို ေမေမတို႔အတူတူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ျဖတ္သန္းေနပါတယ္”
ဂ်ဴလီယာက မ်က္ရည္ေတြကိုထိန္းခ်ဳပ္ရင္း အၿပံဳးနဲ႔ျပန္ေျဖတယ္။

“ေဖေဖက ဘယ္ေနရာကိုသြားလိုက္သလဲဟင္… သူ႔ကို သားသြား႐ွာလို႔ ရသလား ေမေမ” ဘီလီက အျပစ္ကင္းကင္းနဲ႔ေမးတယ္။

“အဲဒီေနရာကို ေကာင္းကင္ဘံုလို႔ေခၚတယ္။ အဲဒီေနရာမွာ ပန္းခင္းေတြ၊ ေနေရာင္ေတြနဲ႔ လွပတယ္။ သားေဖေဖက အဲဒီမွာ အိန္ဂ်ယ္ျဖစ္ေနပါတယ္။ သူဟာ ေနရာအႏွံ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားလို႔ရတယ္။ သားက သူ႔ကိုသတိရရင္ သူကသားရဲ႕အိပ္မက္ထဲ ပ်ံသန္းလာၿပီး သားနဲ႔အတူေဆာ့ကစားလိမ့္မယ္”

“ဟုတ္လား ေမေမ.. ဒါဆို ေဖေဖက တန္ခိုး႐ွိၿပီေပါ့။ သားရဲ႕လိုအင္ဆႏၵေတြကို သူျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္မွာလား ေမေမ”

“အင္းေပါ့…” ဂ်ဴလီယာက ဘီလီရဲ႕ေ႐ႊဝါေရာင္ဆံႏႊယ္ေတြကို ပြတ္သပ္ရင္းေျဖတယ္။

“အိန္ဂ်ယ္ေရာက္တဲ့ေနရာေတြမွာ ေကာင္းကင္က သက္တန္႔ထြက္လာတတ္တယ္၊ ေျမျပင္က ပန္းေတြပြင့္လာတတ္တယ္၊ ငွက္ကေလးေတြ ေတာအုပ္ထဲမွာ ေတးသီတတ္တယ္၊ လူေတြက လင္းလက္တဲ့ေနေရာင္လို ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကည္ႏူးခံစားရတတ္တယ္။ သား ဘီလီ.. သားသိထားရမွာက မိသားစုသံေယာဇဥ္ဆိုတာ အခ်ိန္ေၾကာင့္၊ အကြာအေဝးေၾကာင့္ ေျပာင္းလဲသြားတတ္တာမဟုတ္ဘူး။ ဘယ္အခ်ိန္အခါမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ သားဟာ ေဖေဖရဲ႕သားပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ အိန္ဂ်ယ္ရဲ႕ သားေလးလည္းျဖစ္တယ္။”

“တကယ္လား ေမေမ… အိန္ဂ်ယ္ရဲ႕သားျဖစ္ရတဲ့အတြက္ သားဝမ္းသာတယ္ေမေမ”

ဘီလီက မ်က္ႏွာေလးေမာ့ၿပီး ေမေမ့ကိုၾကည့္လိုက္တယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ အျပစ္ကင္းစင္တဲ့အၿပံဳးေတြ ထင္ဟပ္လို႔ေနခဲ့ပါတယ္။

လင္ေယာက္်ားေသဆံုးခဲ့လို႔ ဂ်ဴလီယာက ဝမ္းနည္းေၾကကဲြျခင္းထဲကေန ခ်က္ခ်င္း႐ုန္းမထြက္ႏိုင္ခဲ့ေသးဘူး။ အိမ္မွာ႐ွိတဲ့အရာဝတၳဳတစ္ခုတိုင္းက သူ႔အတြက္ လြမ္းဆြတ္စရာေတြျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဟို အျပာေရာင္ပန္းအိုးေလးက သူ႔ေမြးေန႔မွာ Roy လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တာ၊ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ခ်စ္သူမ်ားေန႔မွာ Royလက္ေဆာင္ေပးတတ္တဲ့ ႏွင္းဆီပန္းေတြကို အဲဒီပန္းအိုးထဲမွာပဲ သူထိုးခဲ့တာ၊ ၿပီးေတာ့ ဘီလီရဲ႕ထိုင္ခံုငယ္ေလး.. ဒါဟာလည္း Roy အလုပ္အားရက္မွာ လုပ္ေပးခဲ့တာ။ အိမ္ထဲက ေလထုထဲမွာ Royရဲ႕အနံ႔အသက္ေတြ လြင့္ပ်ံ႕ေနတုန္းပါပဲ။

စိတ္လက္ေျဖေဖ်ာက္ဖို႔ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုေျပာင္းမယ္လို႔ ဂ်ဴလီယာေမွ်ာ္လင့္မိတယ္။ ဒါမွ သားေလးကို သူေကာင္းေကာင္း ပိုဂ႐ုိစုိုက္ႏိုင္မွာျဖစ္တယ္။ ၁ဝရက္ေနၿပီးတဲ့ေနာက္ ဂ်ဴလီယာဟာ ဘီလီနဲ႔အတူ ၿမိဳ႕ေျမာက္ပိုင္းက ႏွစ္ထပ္အိမ္ေလးတစ္လံုးဆီ
ေျပာင္းေ႐ြ႕လာခဲ့ၿပီး သူတို႔ရဲ႕ဘဝသစ္ကို စတင္ခဲ့ပါတယ္။

တစ္ေန႔မွာ ဘီလီဟာ ေခၽြးတလံုးလံုးနဲ႔ ကစားရာမွ အိမ္ထဲေျပးဝင္လာပါတယ္။ အိမ္ထဲမွာ မိခင္ရဲ႕အရိပ္အေယာင္ကို သူမေတြ႔ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ေပၚထပ္ကေန မိခင္ရဲ႕ငို႐ႈိက္သံသဲ့သဲ့ကို သူၾကားလိုက္မိပါတယ္။ ဘီလီယာအေပၚထပ္တက္ၿပီး တံခါးကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းတြန္းဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မိခင္က ေနာက္ေက်ာေပးအေနအထားနဲ႔ စာၾကည့္စားပဲြေ႐ွ႕မွာထိုင္ၿပီး ဖခင္ရဲ႕ဓာတ္ပံုကိုၾကည့္ရင္း ငိုေနတာကို သူေတြ႔လိုက္မိပါတယ္။

“ေမေမ … ဘာျဖစ္လို႔ ငိုေနတာလဲ” လို႔ ဘီလီက အသံတိုးတိုးနဲ႔ ေမးပါတယ္။ ဂ်ဴလီယာက မ်က္ရည္ကိုကပ်ာကယာ သုတ္ရင္း
“သား ေဖေဖကို ေမေမ သတိရမိလို႔ပါ” လို႔ ေျဖပါတယ္။

“ေမေမ… ေဖေဖ့ကိုလြမ္းတာနဲ႔ ေဖေဖက သားတို႔အနားပ်ံလာတတ္တယ္လို႔ ေမေမေျပာဖူးတယ္ မဟုတ္လား”

ဘီလီရဲ႕အေမးကို ဂ်ဴလီယာျပန္မေျဖဘဲ ဘီလီရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကို နမ္း႐ႈံ႕ၿပီး “သား… အျပင္မွာ သြားကစားေနာ္.. ေမေမ တစ္ေယာက္တည္း ခဏေလာက္ေနခ်င္လို႔” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

ဘီလီ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ အိမ္ေအာက္ထပ္ဆင္းလာခဲ့တယ္။ အျပင္မွာ ေကာင္းကင္တစ္ခြင္လံုး အံုမႈိင္းေနပါတယ္။ မၾကာခင္ ႏွင္းက်ပါေတာ့မယ္။

ၿခံေထာင့္မွာ သစ္သားေလွကားတစ္ခု႐ွိတာကို ဘီလီ႐ုတ္တရက္ေတြ႔လိုက္မိတယ္။ ေလွကားေပၚကေန တစ္ဘက္ၿခံကို ေတြ႔ႏိုင္မယ္လို႔ သူထင္တယ္။ ေလွကားေပၚ ဘီလီတက္သြားပါတယ္။ တိုက္ဆိုင္စြာပဲ တစ္ဘက္ၿခံက အဘိုးအိုတစ္ဦးဟာ ၿခံအလယ္က ဥယ်ာဥ္အိမ္ထဲကေန ထြက္လာနဲ႔ႀကံဳလိုက္တယ္။ အဘိုးအိုေခါင္းေမာ့ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ ၿခံစည္း႐ိုးေပၚက ဘီလီကိုေတြ႔သြားၿပီး အၿပံဳးနဲ႔ လွမ္းႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္။

“ေဟ့.. ၿခံစည္း႐ိုးေပၚက ေကာင္ေလး… မင္း ဘယ္အိမ္က ကေလးလဲကြ”

“ကၽြန္ေတာ္ ဘီလီလို႔ေခၚပါတယ္။ ဒီဘက္အိမ္မွာေနပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ေမေမ အခုမွေျပာင္းလာတာပါ”

“စည္း႐ိုးေပၚ မင္းဘာတက္လုပ္တာလဲ”

“မွန္နဲ႔ကာထားတဲ့ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ဘာေတြစိုက္ထားသလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ၾကည့္တာပါ” ဘီလီက ၿခံအလယ္က ဥယ်ာဥ္အိမ္ကိုထိုးျပၿပီး ဆိုတယ္။

“ဟား…ဟား… အထဲမွာ ပန္းမ်ဳိးစံုစိုက္ထားပါတယ္။ ႏွင္းဆီနီလည္း ႐ွိတယ္” အဘိုးအိုက တဟားဟားရယ္ရင္း ေျပာပါတယ္။

“ကၽြန္ေတာ့္ေမေမက ပန္းအရမ္းႀကိဳက္တယ္။ အရင့္အိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပန္းအမ်ားႀကီးစိုက္ခဲ့ပါတယ္”

“ပန္းတစ္ပြင့္ေလာက္ခူးၿပီး မင္းေမေမကို လက္ေဆာင္ေပးမလား၊ လီလီပန္းေတြက ျဖဴစင္ၿပီး သိမ္ေမြ႔တယ္၊ ခရမ္းေရာင္ပန္းေလးေတြက ထာဝရအလွတရားကို ကိုယ္စားျပဳတယ္၊ စမုန္ျဖဴေတြက တက္ၾကြျခင္းကို ကိုယ္စားျပဳတယ္၊ ႐ွားေစာင္းပန္းေတြက ေႏြးေထြးျခင္းကို ကိုယ္စားျပဳတယ္၊ ႏွင္းဆီနီေတြက….”

“ဒါကို ကၽြန္ေတာ္သိတယ္.. ႏွင္းဆီနီက အခ်စ္ကိုကိုယ္စားျပဳတယ္။ ခ်စ္သူမ်ားေန႔တိုင္းမွာ ေဖေဖက ေမေမ့ကို ႏွင္းဆီပန္းတစ္စည္း လက္ေဆာင္ေပးတတ္တယ္။ ပန္းစည္းရတဲ့ေမေမ့ရဲ႕အၿပံဳးက ႏွင္းဆီပန္းလိုပဲ လန္းဆန္းလွပလို႔ေနပါတယ္”

အဘိုးအိုက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ရင္း “မနက္ျဖန္ဘဲ ခ်စ္သူမ်ားေန႔ေရာက္ၿပီေလ။ အဘိုးရဲ႕ႏွင္းဆီပန္းေတြက ခ်စ္ၾကသူေတြအတြက္ေပါ့။ မင္းသိလား… ႏွင္းဆီနီေတြမွာ တျခားပန္းေတြနဲ႔မတူတဲ့ နဂိုေမြးရာပါ ဆဲြေဆာင္မႈ႐ွိတယ္။ ႏွင္းဆီနီက ႐ိုး႐ိုးသာမန္ႏွလံုးသားတစ္စံုကိုေတာင္ အခ်စ္ရဲ႕ဆဲြေဆာင္ၾကည္ႏူးမႈေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ခံစားေစတယ္။ ႏွင္းဆီနီရဲ႕ေ႐ွ႕မွာ သာမန္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို တခဏခ်င္း စင္ဒရဲလားျဖစ္သြားေစတယ္”

“ဒါေပမယ့္ မနက္ျဖန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ေမေမ ႏွင္းဆီပန္းေတြမရမွာကို ကၽြန္ေတာ္စိုးရိမ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဖေဖ အိမ္မျပန္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနပါၿပီ။ ေဖေဖက အိန္ဂ်ယ္လ္ျဖစ္သြားၿပီလို႔ ေမေမကေျပာတယ္။ ေကာင္းကင္ဘံုမွာ သူေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဖေဖကို အရမ္းသတိရပါတယ္”

အဘိုးအိုက ေကာင္ေလးေမေမေျပာတဲ့ အျဖဴေရာင္မုသားကိုနားေထာင္ၿပီး ေကာင္ေလးကို က႐ုဏာျဖစ္မိတယ္။

“ၿပီးေတာ့… ခုနားက ေမေမငိုေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔မိတယ္။ ေမေမ့လက္ထဲမွာ ေဖေဖ့ဓာတ္ပံုကို ကိုင္ထားတယ္။ ေမေမၾကည့္ရတာ လံုးလံုးေပ်ာ္႐ႊင္မလာႏိုင္ေတာ့ဘူး”

“ေအာ္ .. ဒီလိုလား.. ကေလး.. မင္းနည္းနည္းႀကီးလာတဲ့အခါ မင္းေမေမရဲ႕စိတ္ေစတနာကို မင္းနားလည္လာမွာပါ။ အခုခ်ိန္မွာ သူအျမင္ခ်င္ဆံုးက မင္းေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္နဲ႔ ႀကီးျပင္းလာတာကိုပါပဲ”

“သားလုပ္ႏိုင္မယ္လို႔ သားထင္ပါတယ္၊ အိမ္မွာေဖေဖမ႐ွိဘူးဆိုေတာ့ သားက အိမ္မွာေယာက္်ားသားေပါ့။ တကယ္လို႔ မနက္ျဖန္မွာ ေဖေဖေပးမယ့္ႏွင္းဆီပန္းကို
ေမေမသာရခဲ့ရင္ အရင္လိုပဲ သူေပ်ာ္႐ႊင္လာႏိုင္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္….”

“မင္းမွာ နည္းလမ္း႐ွိမယ္လို႔ အဘိုးထင္တယ္… မင္းက ေယာက္်ားသားပါ”
အဘိုးအိုက ဘီလီကို မ်က္စိမွိတ္ျပၿပီး ေျပာပါတယ္.. “လိုအပ္ရင္ ဒီဥယ်ာဥ္မွဴးႀကီးက ကူဖို႔ အသင့္ပါ”

ေငြေရာင္ႏွင္းပြင့္ေတြ ေကာင္းကင္ျပင္က ေၾကြက်လာခဲ့ပါၿပီ။ ေျမျပင္ေပၚမွာ ႏွင္းေတြတျဖည္းျဖည္းစုပံုလာခဲ့ပါတယ္။ တစ္ညလံုး ႏွင္းေတြက်ၿပီးေနာက္ မနက္ခင္းမွာ ႏွင္းအက်ရပ္သြားပါတယ္။ ေ႐ႊအိုေရာင္ ေနေရာင္ျခည္ေတြ ဂ်ဴလီယာရဲ႕အိပ္ခန္းထဲ တိုးဝင္လာခဲ့ပါတယ္။

“ေမေမ.. ေမေမ.. ထ.. ထ.. ျမန္ျမန္ထ”

ဘီလီက သူ႔အသံေသးေလးနဲ႔ အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ ဂ်ဴလီယာကို အတင္းႏိုးလိုက္တယ္။

“အိုး.. ေဖေဖ ႏွင္းဆီပန္းေတြ ပို႔လာၿပီ ေမေမ.. ၾကည့္ပါဦး ေမေမ” ဘီလီက မိခင္ကို ျပတင္းေပါက္နား အတင္းဆဲြေခၚသြားတယ္။ ျပတင္းေပါက္အျပင္ဖက္ကို ဂ်ဴလီယာငံု႔ၾကည့္လိုက္တယ္။ မ်က္စိေ႐ွ႕ကျမင္ကြင္းကိုေတြ႔လိုက္တဲ့တခဏ အသက္႐ႈဖို႔ သူေမ့သြားခဲ့တယ္။ ၿခံဝင္းတစ္ခုလံုး ႏွင္းျဖဴျဖဴေတြဖံုးလို႔၊
ႏွင္းေတြဖံုးေနတဲ့ ျမက္ခင္းျပင္တစ္ေနရာမွာ LOVEဆိုတဲ့ အနီေရာင္စာလံုးတစ္လံုးက ေနေရာင္ေအာက္မွာ လက္လက္ထေနခဲ့တယ္။ စာလံုးကိုေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏွင္းဆီပန္းနီနီေတြနဲ႔ ပံုေဖာ္ထားတာကို ဂ်ဴလီယာေတြ႔လိုက္ပါတယ္။

“ေဟာ… ေမေမ .. ခ်စ္သူမ်ားေန႔မွာ ေပ်ာ္႐ႊင္ပါေစလို႔ ေဖေဖေျပာတဲ့အသံကို သားၾကားလိုက္တယ္”

ဂ်ဴလီယာက သားကိုတအံ့တၾသၾကည့္ၿပီး “ဘီလီ… ဒါမျဖစ္ႏိုင္ဘူး.. သား ေဖေဖက…..”

“ဟုတ္တယ္ ေမေမ.. တကယ္ပါ။ အိန္ဂ်ယ္လာသြားတယ္.. အာ.. မဟုတ္ဘူး.. ေဖေဖလာသြားတယ္။ သူျဖတ္သြားတဲ့လမ္းမွာ ညတြင္းခ်င္း ပန္းလွလွေလးေတြ ေပါက္လာတတ္တယ္လို႔ ေမေမေျပာဖူးတယ္ေလ။ ေမေမကို ႏွစ္တိုင္း သူႏွင္းဆီပန္းလက္ေဆာင္ေပးမယ္လို႔ သားအိပ္မက္ထဲမွာ သားၾကားလိုက္တယ္ ေမေမ။ ေမေမ့မ်က္ႏွာေပၚမွာ အၿပံဳးေတြ အၿမဲခ်ိတ္ဆဲြထားႏိုင္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ ေမေမ”

ဂ်ဴလီယာဟာ ဘီလီကိုေသခ်ာသတိထားၾကည့္မိလိုက္တယ္။ ဘီလီရဲ႕ဖိနပ္မွာ ႐ြံ႕တခ်ဳိ႕ကပ္ေနတာ၊ ေဘာင္းဘီနဲ႔ အက်ႌလက္ေမာင္းေတြ စို႐ဲြေနတာကို သူေတြ႔လိုက္မိတယ္။ ညက ေယာက္်ားသားေလးတစ္ေယာက္ ႏွင္းက်တာကုိမမူဘဲ သူ႔မိခင္အတြက္ ႏွင္းဆီနီတစ္ခင္း ၿခံအျပည့္စိုက္ေပးခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။

“ေက်းဇူးပါ သားရယ္”

“မဟုတ္ဘူး ေမေမ.. ေမေမ့အတြက္ အိန္ဂ်ယ္ပို႔လိုက္တဲ့ လက္ေဆာင္ပါ” ဘီလီရဲ႕မ်က္ႏွာက နီေစြးေနခဲ့ပါတယ္။

“သား.. ေမေမရဲ႕သား.. သားဟာ အိန္ဂ်ယ္က ေမေမ့ကိုေပးခဲ့တဲ့ အေကာင္းဆံုးလက္ေဆာင္ေလးပါ”

ဘီလီကို ဂ်ဴလီယာ တင္းတင္းေလး ေပြ႔ဖက္ထားလိုက္မိတယ္။ မ်က္ႏွာေပၚမွာက လွပလန္းဆန္းတဲ့အၿပံဳးေတြ ဖူးပြင့္လို႔ေပါ့…
—-

မူရင္းေရးသားသူ– Liu Junli
ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Feb. 12. 2015)
http://www.searchmyanmar.com/link/comment/cid/53264