ေရခဲေတာင္မ်ားတြင္ ရွီးပဒီးရွာေဖြျခင္း

ရွီးပဒီးေကာက္သည့္ ေရခဲေတာင္မ်ား/ဓာတ္ပံု − ဂ်ိဳး

 

မၾကာေသးမီက ရွစ္ရက္ၾကာေအာင္ ေျခလ်င္ခရီးႏွင္ခဲ့ရသည့္ မဒြယ္ေရခဲေတာင္မွ ရဝမ္တုိင္းရင္းသူ မဆိန္းရမ္တစ္ေယာက္ ျပန္လာခ့ဲသည္။ သူမေနထုိင္ရာရြာမွ အေပါင္းအေဖာ္မ်ားႏွင့္ ေရခဲေတာင္သုိ႔သြားခ့ဲရသည့္ အေၾကာင္းရင္းမွာ တစ္ခုတည္းျဖစ္သည္။
အားေဆးအတြက္ ေစ်းေကာင္းေပးဝယ္ေလ့ရွိၾကသည့္ ရွီးပဒီးေကာက္ရန္ျဖစ္သည္။ အိမ္ေျခ ၇၀ေက်ာ္သာရွိေသာ မလိေခါမ္ေက်းရြာမွ ရွီးပဒီးသြားေကာက္ၾကသူမ်ားအနက္ လက္ခ်ိဳးေရတြက္ရသည့္ အမ်ိဳးသမီးဦးေရတြင္ မဆိန္းရမ္လည္းအပါအဝင္ျဖစ္သည္။

မိသားစုဝင္ေငြကုိ ပခုံးထမ္း ရွာေဖြေပးေနရသည့္ မဆိန္းရမ္က တစ္ႏွစ္ တစ္ေခါက္သြားလွ်င္ သိန္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အနည္းေလးရတတ္သည့္ ရွီးပဒီးေကာက္သည့္အလုပ္ျဖင့္ မိသားစုကုိ ရွာေကြၽးေနသည္မွာ ရွစ္ႏွစ္တာရွိၿပီျဖစ္သည္။

ရီွးပဒီးသည္ အားေဆးေဖာ္စပ္ရာတြင္ နာမည္ႀကီးၿပီး ေစ်းေကာင္းေပးဝယ္ၾကသည့္ ေရခဲေတာင္မ်ားတြင္သာ ေတြ႕ရသည့္ အေကာင္တစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ ေရခဲေတာင္တြင္ ေရခဲမ်ားအရည္ေပ်ာ္ခ်ိန္၌သာ ေတြ႕ရတတ္သျဖင့္ မဆိန္းရမ္တုိ႔လုိ ရွီးပဒီးရွာေဖြသူမ်ားက ေရခဲေပ်ာ္ခ်ိန္ ဧၿပီလေလာက္ဆုိလွ်င္ ရြာမွထြက္ခြာၾကသည္။ ဇူလုိင္လေလာက္အထိ သုံးလေက်ာ္ၾကာေအာင္ ရာသီဥတုၾကမ္းတမ္းသည့္ဒဏ္၊ ခရီးလမ္းၾကမ္းသည့္ ဒဏ္ကုိ ခါးစည္းခံရင္း ရွီးပဒီးမ်ား ရလာတတ္သည္။

ရွီးပဒီးစုေဆာင္းသူမ်ားက အေကာင္အဆင့္မွာပင္ ရွာေဖြၾကၿပီး ထုိေရခဲေတာင္ေနရာမ်ားမွာပင္ ယာယီတဲငယ္မ်ားထုိးကာ ေနထုိင္ၿပီး အေျခာက္လွမ္းယူၾကသည္။ ရွီးပဒီးကုိ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ ေစ်းကြက္သုိ႔ အဓိက ဦးတည္ေရာင္းခ်ၾကၿပီး အခ်ိဳ႕ကလည္း ပူတာအုိအထိ လာေရာက္ဝယ္ယူၾကသည့္ အေရာင္းအဝယ္သမားမ်ားမွ တစ္ဆင့္ျပန္လည္ေရာင္းခ်ၾကသည္။
အခ်ိဳ႕က ရွီးပဒီကုိ ေဆးဖက္ဝင္သည္ဟုဆုိကာ ၾကက္သားျဖင့္ခ်က္စားၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ကအရက္ျဖဴျဖင့္ စိမ္ကာေသာက္ၾကသည္။

အခ်ိဳ႕မွာ အျခားေဆးျမစ္မ်ားႏွင့္အတူ ပ်ားရည္ျဖင့္ စိမ္ၿပီးေသာက္ၾကသည္။
ရွီးပဒီးတစ္ဆယ္သားလွ်င္ ေစ်းေကာင္းရပါက က်ပ္ဆယ္သိန္းေက်ာ္အထိ ေစ်းရတတ္ၿပီး ယခုႏွစ္တြင္ေတာ့ ေစ်းမေကာင္းသျဖင့္ က်ပ္ငါးသိန္းသာရသည္။  ထုိ႕ေၾကာင့္ ရွီးပဒီးမ်ားမ်ား စုေဆာင္းႏုိင္ေလ ဝင္ေငြတုိးေလျဖစ္သျဖင့္ မဆိန္းရမ္တုိ႕လုိ ပူတာအုိၿမိဳ႕နယ္ ရြာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွ ေဒသခံမ်ားသည္ ေရခဲေတာင္မ်ားသုိ႕ ရွီးပဒီးအရွာထြက္သည့္အလုပ္ျဖင့္ အသက္ေမြးၾကသည္။

အမ်ားစုကေတာ့ အမ်ိဳးသားမ်ားသာျဖစ္ၿပီး ခက္ခဲသည့္ ခရီး၊ၾကမ္းတမ္းလွသည့္ ရာသီဥတုေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မသြားႏုိင္ၾကေပ။
ပူတာအုိႏွင့္ ရွစ္မုိင္ခန္႔သာ ေဝးကြာသည့္ မဆိန္းရမ္တုိ႔ မလိေခါမ္ေက်းရြာမွ ရြာသူရြာသား သုံးပုံႏွစ္ပုံခန္႔သည္ ရွီးပဒီးရွာေဖြသည့္ အလုပ္ျဖင့္ စား၀တ္ေနေရး အတြက္ ေျဖရွင္းေနၾကရေၾကာင္း ရြာလူႀကီးတစ္ဦးကေျပာသည္။

ေက်းရြာတြင္ အလုပ္အကိုင္ မရိွသည့္အတြက္ ရွီးပဒီးေကာက္ျခင္းသာပဲ ၎တိ႔ုအတြက္အဓိကအလုပ္အကိုင္ျဖစ္ေနေၾကာင္းကို ‘‘ဒီမွာကအလုပ္အကိုင္မရိွဘူး။ ရွီးပဒီးေကာက္တာပဲ’’ဟု မဆိန္းရမ္က ရ၀မ္စကားျဖင့္ေျပာသည္။
ပူတာအုိၿမိဳ႕နယ္မွသည္ အိႏၵိယနယ္စပ္ထိေအာင္ ကြာေဝးလွသည့္ ေရခဲေတာင္မ်ားထံအေရာက္သြားရသည့္ ခရီးလမ္းက ၾကမ္းတမ္းလွသည္။

ေရခဲေတာင္တြင္ ေနထုိင္စဥ္စားေသာက္ရန္ အစားအေသာက္ အသုံးအေဆာင္မ်ားကုိ ကုိယ္တုိင္ ထမ္းပုိးသယ္ေဆာင္သြားမွသာ အဆင္ေျပသည္။
မဆိန္းရမ္တု႔ိလုိ မိန္းမသားပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ကုိယ္စားမည့္ တစ္တင္းခဲြဆန္အိတ္၊ ဆီ၊ ဆား၊ေဆးဝါးႏွင့္ အေႏြးထည္ေစာင္တု႔ိကုိ မ်ားမ်ားသယ္ေဆာင္သြားႏုိင္မွသာ လုံေလာက္သည္။  ယင္းအရာမ်ားကုိ ကုိယ္တုိင္ထမ္းပုိးရသျဖင့္ ႀကံ႕ခုိင္မႈရွိရန္လုိအပ္ကာ ေတာ္႐ုံလူေတြအတြက္ေတာ့ ေတြးေတာင္ မေတြးဝ့ံသည့္ ခရီးျဖစ္သည္။

‘‘အမွန္ဆိုရင္ ဒီလမ္းခရီးက မိန္းကေလးေတြ မသြားသင့္ဘူး။သူတိ႔ုလည္း ၀င္ေငြရတာက ဒီအလုပ္ပဲရိွတဲ့အတြက္ သြားၾကတာပဲ။ ေတာ္ေတာ္စြန္႕စားရ တယ္။ တခ်ိဳ႕ေယာက်္ားေလးေတြ ေတာင္ လမ္းခရီးၾကမ္းလြန္းေတာ့ငိုတယ္’’ဟုအဆိုပါေဒသသို႔ ရွီးပဒီးသြားေကာက္ၿပီး ျပန္လာခဲ့သည့္ဦးအရမ္ကေျပာသည္။

အဆိုပါေဒသတြင္ ေရခဲသာရွိသည့့္အတြက္ ထမင္းဟင္းခ်က္ရာ၌ အသုံးျပဳသည့္ေရကုိ ေရခဲကိုသာ ျပန္က်ိဳခ်က္ရသည္။ ေအးခဲလြန္းလွသည့္အတြက္ ေရခ်ဳိးရန္လည္းမလြယ္။
ရီွးပဒီးသြားေကာက္ရင္း မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ အသက္လည္း ဆုံး႐ႈံးႏုိင္သည္။ ေရခဲေတာင္မွ အခန္႕မသင့္ဘဲ ေျခေခ်ာ္ကာ ကမ္းပါးမွ ျပဳတ္က်ေသဆုံးသူမ်ား၊ ဒဏ္ရာရသူမ်ားလည္းရိွေၾကာင္း ဦးအရမ္က သူ၏အေတြ႕အႀကံဳကို ရွင္းျပသည္။

‘‘ေရမခ်ိဳးၾကဘူး။ အိုင္ႀကီးႀကီးေတြပဲရိွတာ။ အိုင္ေတြမွာလည္း လက္ညႇိဳးထည့္လုိ႔ေတာင္မရဘူး။ ခ်မ္းလြန္းေတာ့’’ဟု ဦးအရမ္က သူ၏ေရခဲေတာင္ အေတြ႕အ ႀကံဳအခ်ိဳ႕ကုိ ေျပာသည္။
တစ္ခါတေလႏွင္းဖုံးလႊမ္းလြန္းသည့္အတြက္ လမ္းခရီးမမွတ္မိေတာ့ကာ လမ္းေပ်ာက္သည္မွာလည္း မၾကာခဏႀကံဳခ့ဲရသည္။

တစ္ခါတစ္ရံတြင္ အိႏၵိယ နယ္စပ္သာမက အိႏၵိယႏုိင္ငံထိ၀င္ၿပီး ေကာက္ရသည့္အတြက္ တစ္ခါတစ္ခါ အိႏိၵယစစ္သားမ်ား ႏွင့္ ေတြ႕လွ်င္လည္း ဖမ္းဆီးခံရမည္ကို စိုးရိမ္ရသည့္အတြက္ ထြက္ေျပးရသည္မ်ားလည္းရွိေၾကာင္း ဦးအရမ္ကေျပာသည္။

အကယ္၍အဖ်ားႀကီးလွ်င္လည္း ပါလာသည့္ ေဆး၀ါးမ်ားျဖင့္ အဖ်ားမေပ်ာက္ႏိုင္ပါက ပူတာအိုအထိျပန္လာဖို႔လည္းမလြယ္ကူ ေပ။ ယခုႏွစ္ကမ္းပါးမွ ေခ်ာ္က်ၿပီး ဒဏ္ရာရသူ တစ္ဦးအား ပူတာအိုသိ႔ု ထမ္းလာသူမ်ား လမ္းခရီးတြင္ ႏွစ္လေက်ာ္ထိ ၾကာျမင့္ခဲ့သည္ ဟုဆိုသည္။
အသက္ကုိပင္ ပဓာနမထားဘဲ စြန္႔စြန္႔စားစားရွိလွသည့္ ရွီးပဒီးေကာက္ျခင္းကုိ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ရျခင္းမွာ  ေနရပ္တြင္ ဘာအလုပ္မွ် မည္မည္ရရလုပ္ကုိင္၍ မရေသာေၾကာင့္ဟု ေဒသခံမ်ားက ဆုိၾကသည္။

ရွီးပဒီးေကာက္ အတူတကြသြားၾကရင္း သံေယာဇဥ္ၿငိတြယ္ၾကကာ အိမ္ေထာင္ျပဳသြားၾကသည့္ ရွီးပဒီးေၾကာင့္ ဖူးစာဖက္သြားၾကသူမ်ားလည္းရိွသည္။


အေျခာက္ခံထားေသာ ရွီးပဒီး
ႏွစ္စဥ္ ေရခဲေပ်ာ္ခ်ိန္ျဖစ္သည့္ ဧၿပီလေရာက္လွ်င္ ပူတာအုိ နယ္မွ ေထာင္ႏွင့္ခ်ီေသာ ရွီးပဒီး ရွာသူမ်ားမွာ ေရခဲေတာင္သုိ႔ သြားရန္စုိင္းျပင္းၾကေတာ့သည္။

တစ္ႏွစ္လွ်င္ တစ္ႀကိမ္၊ တစ္ႀကိမ္လွ်င္ သုံးလေက်ာ္ ၾကာျမင့္သည့္ ယင္းခရီးစဥ္အတြင္း အခ်င္းခ်င္းေဖးမရင္း ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းသည့္ ရာသီဥတု၊ အသက္အႏၲရာယ္မ်ားကုိ အန္တုကာ ရွာေဖြၿမဲ ပင္။
မဆိန္းရမ္ႏွင့္ ဦးအရမ္သို႔ေနထိုင္သည့္ မလိေခါမ္ေက်းရြာသည္ ၁၉၈၀ ၀န္းက်င္တြင္ စိုက္ပ်ိဳး ေရးစိတ္၀င္စားသူမ်ား စတင္စု စည္းၿပီး ေနထိုင္ရာမွ ျဖစ္လာသည့္ ေက်းရြာျဖစ္သည္။ ပူတာအိုမွ ရွစ္မိုင္ခန္႔သာ သြားရသည့္ လမ္းခရီးျဖစ္ေသာ္လည္း လမ္းခရီးအလြန္ဆိုးလြန္းသည့္အတြက္ မိုးတြင္းကာလတြင္ ဆိုင္ကယ္ျဖင့္အသြားအျပန္ ၆ နာရီခန္႕ေမာင္းႏွင္ရသည့္ လမ္းခရီးျဖစ္ေၾကာင္း အဆိုပါေက်းရြာမွ ဘာသာေရး ဆရာတစ္ဦးက ဆိုသည္။

‘‘ဒီလမ္းခရီးက မိုးတြင္းဆိုရင္ မလြယ္ဘူး။ ဗြက္ေတြမ်ားေတာ့ဆိုင္ကယ္န႔ဲဆို ဓာတ္ဆီလည္း အရမ္းကုန္တယ္’’ဟု ေက်းရြာမွ ဘာသာေရးဆရာတစ္ဦးက ဆိုသည္။
အဆိုပါေက်းရြာတြင္ လမ္းခရီးၾကမ္းတမ္းသည္သာမက ယခုအထိအစိုးရက ေက်ာင္းဖြြင့္ေပးသည့္ ေက်ာင္းလည္းမရိွသည့္အတြက္ ကေလးမ်ားလည္း အျခား ရြာသို႔ ၂ နာရီခန္႔လမ္းေလွ်ာက္သြားကာ ေက်ာင္းတက္ေနၾကရသည္။

ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားက နံနက္ ၄ နာရီခန႔္တြင္ ထမင္းဟင္းခ်က္ျပဳတ္ကာ ေက်ာင္းသြားမည့္ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ ေကြၽးေမြးၿပီး ေက်ာင္းသြားခိုင္းရသည္။
ထိုမွ်မကေဆးခန္းလည္းမရိွသည့္အတြက္ အဆိုပါေဒသရိွေဒသခံမ်ားသည္ အဖ်ားႀကီးလွ်င္ မလြယ္ကူလွသည့္ လမ္းခရီးျဖင့္ သြားၿပီး ေဆးသြားကုၾကရသည္။

ထိုကဲ့သို႔ေသာ အခက္အခဲမ်ားႏွင့္ ေငြရရိွရန္ အလုပ္အကိုင္ ရွားပါးသည့္အတြြက္ ေဒသခံမ်ားအမ်ားစုသည္ မိမိတို႔သားသမီးမ်ား၊ ညီ၊ ညီမမ်ားအား ေက်ာင္းထားေပးရန္၊ စား၀တ္ေနေရးေျပလည္ရန္ တစ္ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ရွီးပဒီး သြားေကာက္ျခင္းကို ႏွစ္စဥ္ ႀကိဳးစားပမ္းစား သြားရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေက်းရြာမွအသက္ (၇၀) ခန္႔ရိွ ရပ္မိရပ္ဖ တစ္ဦးက ဆို သည္။
အျခား အလုပ္အကိုင္မရိွသည့္အတြက္ ေက်းရြာမ်ားတြင္ရိွသည့္ ေဒသခံအမ်ားစုသည္ တစ္ႏွစ္လွ်င္ တစ္ၾကိမ္ ရီွးပဒီးသြားေကာက္ရာမွ ရရိွသည့္ ဝင္ေငြျဖင့္တစ္ႏွစ္လုံး စားေသာက္ၾကေၾကာင္း ရပ္မိရပ္ဖမ်ားကေျပာသည္။

မည္သုိ႔ပင္ ခက္ခဲပါေစ၊ ေငြအလုံးအရင္းရသည့္ အလုပ္သည္ ယခုအလုပ္သာရိွသည့္အတြက္ သ႔ူ မိသားစုစားေရးေသာက္ေရးအတြက္၊ သူ႔ေမာင္၊ ညီမမ်ားေက်ာင္းတက္ေရာက္ရန္ ေနာက္ႏွစ္ေတြလည္း ရွီးပဒီးသြားေကာက္သည့္ အလုပ္ကို သြားဦးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း မဆိန္းရမ္းက ဆိုသည္။
‘‘တျခားအလုပ္မရိွတဲ့ အတြက္ ေနာက္ႏွစ္လည္း သြားဦးမယ္’’

http://www.7daydaily.com/story/42383