တစ္ခါတုန္းက
ညဥ့္နက္သန္းေခါင္မွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း
ရပ္ရြာနဲ႔ အလွမ္းေ၀းတဲ့ ေက်ာင္း ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ပါဘူး။
ေက်ာင္းမွာက ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ရယ္၊ ေဆးေပးမီးယူအျဖစ္ထားတဲ့
ကိုရင္တစ္ပါးရယ္ စုစုေပါင္းမွ ႏွစ္ပါးပဲ ရွိတာ။
မီးေလာင္တာကို သိတဲ့အခ်ိန္က အေတာ္အတန္ ေနာက္က်သြားပုံ ရပါတယ္။
ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးဟာ အဖိုးတန္ပစၥည္းေတြ သယ္ပိုးစရာမ်ားစြာ
ရွိေပမယ့္ မယူပဲ အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ ကိုရင္ကို ထမ္းၿပီး ေျပးပါသတဲ့။
မနက္မိုးလင္းေတာ့ ရြာထဲကလူေတြသိၿပီး ငိုတဲ့သူက ငိုၾက၊ ေက်ာင္းျပန္ေဆာက္ဖု႔ိ တုိင္ပင္တဲ့သူက တိုင္ပင္ၾကနဲ႔ ဆူဆူညံညံ ျဖစ္သြားပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း-
''အရွင္ဘုရားရယ္၊ ယူစရာပစၥည္းေတြ ရွိပါလ်က္နဲ႔ မယူဘဲ၊ ဒီကိုရင္ ဒက္ခ်ီးကိုပဲ ေခၚလာရသလားဘုရား''
လို႔ ကရုဏာေဒါသ ေလွ်ာက္ထားၾကေပါ့။
ဒီအခါမွာ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးက-
''ဟဲ့ ပစၥည္းဥစၥာက အသက္ရွင္ေနသမွ် ရွာလုိ႔ရတယ္၊ ကိုရင္တစ္ပါး ရဖို႔က မလြယ္ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ဒီကိုရင္က မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းသဟ၊ ဒီေတာ့ တစ္ေန႔
ပိဋကတ္သုံးပုံေဆာင္ပုဂိၢဳလ္
လုိ႔ မိန္႔ေတာ့မွ အားလုံး သေဘာေပါက္ကုန္ၾကေတာ့သတဲ့။ ။
ဆရာေတာ္ေလး
2013
No comments:
Post a Comment